Υπάρχουν τα Σφαγεία;

Γελάσαμε αρκετά, τούτο το Σαββατοκύριακο, με αφορμή μια βιβλιοκριτική για ένα πρόσφατο μυθιστόρημα: «[ο συγγραφέας] για τη σκηνογραφία της ιστορίας του επινοεί τον συνοικισμό “Σφαγεία”, μια προσφυγική γειτονιά που...». Προφανώς, η κυρία που έγραψε αυτές τις γραμμές κινείται σε άλλες γειτονιές, λιγότερο προσφυγικές και μάλλον βορειότερες υποθέτω. Και στο κάτω-κάτω, πώς μπορεί να υπάρχει μια συνοικία με τόσο μπανάλ όνομα; Εδώ γειτονιές, περιοχές ή και ολόκληροι δήμοι σπεύδουν ν’ αλλάξουν το όνομά τους (ή τουλάχιστον να εξευγενίσουν την ορθογραφία του), αν τυχόν δεν είναι αρκετά κομιλφό.

Έτυχε όμως να δούμε και μια συνέντευξη του ίδιου του μυθιστοριογράφου, σε λογοτεχνικό περιοδικό. Αυτός, φυσικά, δεν διεκδικεί τη δόξα της επινόησης, γράφει όμως: «Τα Σφαγεία είναι μια παλιά γειτονιά, η οποία έχει ουσιαστικά διαλυθεί». Ίσως, όπως σχολίασε μια φίλη γέννημα-θρέμμα των Σφαγείων, επειδή χτίστηκαν εκεί μόνο δυο πολυκατοικίες την τελευταία εικοσαετία. Μα είναι ρυθμός ανάπτυξης αυτός;

Όλ’ αυτά, ίσως να μην ακούγονται πολύ αστεία. Βγάζουν πάντως κάποιο γέλιο άμα τα διαβάζεις σε απόσταση 5 ή 10 λεπτών από τα επινοημένα και/ή ουσιαστικά διαλυμένα Σφαγεία – και συντροφιά με δυο φίλους που μένουν εκεί.

Οι γνωστές αθλιότητες της marketing strategy ...

 
... για όσους δεν τις γνωρίζουν.

Εδώ δεν θέτω θέμα για το αν το βρέφος υπάρχει, διότι υπάρχει και αυτό και χιλιάδες άλλα. Παρακάτω θα δείτε πως οι εταιρίες του marketing (με απλά λόγια, οι διαφημιστικές εταιρείες - για να μη μας παραπλανά ότι λέγοντάς το marketing είναι τίποτα πιο χάι) μπορούν να αποκτήσουν εύκολα και φτηνά:

1. τεράστιες mailing lists, και
2. μια άμεση σφυγμομέτρηση για την διάσταση της άγνοιας, της αφέλειας καθώς και της (δια)φθοράς του κριτηρίου του κόσμου -αυτό που αυτοί οι επιτήδειοι ονομάζουν "ευαισθησία" κάνοντας ακόμα μια λέξη με εκπληκτικό ενδιαφέρον να χάσει το νοημά της. Μια σφυγμομέτρηση για το αγοραστικό δυναμικό εν τέλει.

Το έκαναν παλαιότερα -τη σφυγμομέτρηση- και διάφοροι από τον θρησκόληπτο χώρο καθώς αντίστοιχα και οι νεοφιλελεύθεροι "φιλάνθρωποι". Τώρα αυτά πέρασαν στις "εταιρίες".

Το παρακάτω ηλεκτρονικό γράμμα συνόδευε και μια φρικαλέα φωτογραφία του καμένου βρέφους καθώς και το αμίμητο "αν δεν προωθήσεις το γράμμα είσαι άκαρδος" (όπως κυκλοφορούσαν παλιά κάτι δήθεν μηνύματα κάποιου αγίου κι αν δεν τα αντέγραφες και δεν τα μοίραζες κι εσύ, ήσουν κακό παιδί!!!):

If you don't forward this...you don't have a heart!

Alexandra came out of a rigging fire alive, but now has to fight for her life and a normal future. She is 14 months old and she has burnt skin all over her body, damage facial bones (as a result of very high temperature).
She does not have half of her face. She is in hospital in Cracow - Poland and one of the best specialist is looking after her. However she still has to go through many surgeries and then long rehab.
Unfortunately her parents do not have any more money.

Therefore we are asking for your help.
For each forwarded email her parents will get 3 cents. Please help them and forward this email to as many people as you can.

Άνθρωπος, Μηχανή και Ανθρωπομηχανή

Σήμερα που ακούγονται και γράφονται πολλά φοβερά και τρομερά για τις «έξυπνες» Μηχανές, μπορούμε μάλλον να δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση στο ερώτημα: υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ ανθρώπου και ρομπότ, και ποιες είναι αυτές;

Η Μηχανή λοιπόν, ακόμα κι η πιο εξελιγμένη κι «έξυπνη», παρεμβαίνει στην ύλη και τη μετασχηματίζει χωρίς όμως να ενδιαφέρεται αν αυτός ο μετασχηματισμός μπορεί να έχει συνέπειες για τη φύση, για την κοινωνία και για τις ανθρώπινες σχέσεις.

Η Μηχανή δουλεύει, κυριολεκτικά: παράγει έργο χωρίς να είναι ελεύθερη.

   
Φυσικά, υπάρχουν άνθρωποι —η τεράστια πλειοψηφία! —που δουλεύουν μηχανικά, άνθρωποι αναγκασμένοι να δουλεύουν σαν μηχανές. Άνθρωποι που όπως οι Μηχανές, δεν έχουν κανένα έλεγχο και τελικά κανένα ενδιαφέρον για το αν οι πράξεις τους μπορεί να έχουν συνέπειες πάνω στους συνανθρώπους τους και τον κόσμο.

Όχι, δεν είναι μόνον οι γιάπηδες και τα «χρυσά παιδιά». Ούτε μόνον οι προλετάριοι. Είναι εξίσου όλοι εκείνοι οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι ελευθεροεπαγγελματίες καθώς και οι κάθε λογής «καθημερινοί» άνθρωποι, εμείς που ζούμε και δρούμε σαν «έξυπνες» Μηχανές: «Εμείς και οι ανακαλύψεις μας, οι θεωρίες μας, τ’ αριστουργήματά μας, το κόμμα μας, οι ιδέες μας, οι ορέξεις μας, οι επιθυμίες μας να είμαστε καλά κι όλοι οι άλλοι ας πάνε στράφι» … αν, εννοείται, δεν «μας προσκυνούν».

Όταν όμως είμαστε έτσι, τότε δεν είμαστε διόλου ελεύθεροι, όπως νομίζουμε. Δεν είμαστε παρά «έξυπνες» Μηχανές, δηλαδή δουλευταράδες (ακόμα κι εκτός δουλειάς) και επομένως κανονικότατοι δούλοι.

Τεχνοεξιτάρισμα παντού!

 Δεν ξέρω πώς περάσατε εσείς τις γιορτές, αλλά εμείς, από … ψυχογεωγραφικής άποψης τουλάχιστον, την βγάλαμε στην πόλη μας. Όπως κι οι περισσότεροι φίλοι φέτος. Έχουμε φτάσει μάλλον ηλικίες όπου δεν έχεις να φροντίσεις μόνο για τον εαυτό σου, ούτε για τους μικρότερους, αλλά και για τους γεροντότερους. Είναι η λεγόμενη «μέση» ηλικία. Όπου σ' έχουν βάλει … στη μέση. Κι αυτή η φροντίδα μια ενδιαφέρουσα «αλλαγή παραστάσεων», που μάλιστα βάζει σε άκρα δοκιμασία το καλομαθημένο άτομο-συλλέκτη. Ίσως μας δοθεί μια άλλη φορά η ευκαιρία να πούμε γι’ αυτά τα ταξιδάκια στα υψίπεδα της τραγωδίας.

Το θέμα είναι ότι ένα ωραίο απόγευμα κάναμε το λάθος να πάμε σε κάποια από τις in παραλιακές καφετέριες, για να συνδυάσουμε ηλιοβασίλεμα με κάποια από τις περίεργες παραλλαγές του καφέ, με τις οποίες έκανε ωραία πλάκα εδώ η Rosalia. Καλά να πάθουμε! Αφού δεν μάθαμε από την πρόσφατη επίσκεψή μας στην κάποτε υπέροχη Θεσσαλονίκη με την κατεστραμμένη πλέον, από τέτοιας λογής μαγαζιά, παραλία …

… Διότι υποστήκαμε δια κανένα δίωρο μια από τις μορφές της σύγχρονης δικτατορίας του «high» κι όποιος πάρει ο Χάρος, τουτέστιν το να κάθεσαι απογευματιάτικα μπροστά στη θάλασσα κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους μιας μουσικής, που θα ταίριαζε μόνο σε νυχτερινή εξόρμηση για τρελό χορό και που φυσικά προξενούσε τώρα πονόλαιμο μεν σε όποιον προσπαθούσε να μιλήσει στους διπλανούς του, λυκόπιασμα στους περί τον τράχηλο μύες σε όποιους προσπαθούσε να τον ακούσει.

Βέβαια, όπως διαπιστώσαμε παρατηρώντας τον κόσμο γύρω, η λύση στην οποία κατέφευγαν οι περισσότεροι έπειτα από προσπάθειες το πολύ ενός δεκαλέπτου, ήταν η α-φα-σί-α.

Βουβοί, μ’ ένα ηλίθιο χαμόγελο, κουνάνε το κεφάλι τους στο ρυθμό του νταμπαντούμπα όπως οι κωπηλάτες στα κάτεργα, δίνοντας έτσι και την απατηλή εντύπωση ότι σε κάτι λένε «ναι», ενώ ταυτόχρονα έπαιζαν με ψυχοπαθητική λύσσα τα πλήκτρα των κινητών τους στέλνοντας, απόντες, sms σε άλλους απόντες.

Ένα τέλειο φρενοκομείο! Εξού και η ερώτηση: αυτό το must του «high» ανά πάσα ώρα και στιγμή αποτελεί άραγε αποκύημα σκοτεινών συμφερόντων της απληστίας ψυχιάτρων, που δεν αρκούνται στην άφθονη πελατεία την οποία τους παρέχουν ένα εκατομμύριο περιστάσεις της σύγχρονης ζωής; Ή μήπως αρχίζουμε να μεταλλασσόμαστε σε κάποιο είδος δίποδων φυτών;