__αλές __ορτές!

Βρυξέλλες, __ούγεννα 2012

Να κι ένα αισιόδοξο γιορτινό μήνυμα! Αν σκεφτούμε ότι οι κυρίαρχες πολιτικές χαράσσονται από μυαλά σαν αυτά που σκέφτηκαν, έφτιαξαν, έστησαν και προπαγάνδισαν το άνωθεν 

_ουγεννιάτικο ούδεντρο, 

μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η τεχνοηλιθιότητα καλπάζει στις τάξεις των ελίτ.

Το ερώτημα −και το στοίχημα− είναι αν η διάχυσή της στις λαϊκές τάξεις επιβραδύνεται, ή αν εξακολουθούν να βρίσκουν τις ελίτ αξιομίμητες.

_αλές _ορτές!*

(*δεν το λέμε με τ' όνομά του για να μην προσβάλλουμε όσους δεν __)

Η ζωή δεν είναι μετρήσιμη!

Η Ζωή δεν είναι μετρήσιμη.

Το αίτημα του "καλού (υπο)λογιστή" για την "οικειοποίηση της υπεραξίας από τον παραγωγό" νομιμοποιεί την έννοια της  "υπεραξίας", η οποία με την σειρά της νομιμοποιεί τις σχέσεις της κυριαρχίας, παρουσιάζοντας τες στο παρόν μας ως αναπόφευκτες και αιώνιες.


Η εργασία είναι η πράξη της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Έτσι το "δίκαιο αντίτιμο",η "υπεραξία" οι σχέσεις παραγωγής και η ηθικολογία τους, η χρησιμότητα, τα ταξικά συμφέροντα, η "αντικειμενική" συνείδηση, οι ανταλλακτικές αξίες, δεν συνιστούν παρά τον ζόφο του γενικού, όπου "οργανώνεται" το Άτομο, γινόμενο αυτομάτως, σκιά του εαυτού του.

Η Ζωή είναι πέρα και πάνω από τον οποιοδήποτε σκοπό.
Δεν υπάγεται σε υπολογισμούς δεν είναι καταναγκασμός ούτε αγώνας.

Η Ζωή δεν έχει τέλος ούτε αρχή. Δεν είναι διαδικασία.  Είναι παράδοξο!

Το υποκείμενο της, υπερασπίζεται και εκδηλώνει την ατομικότητα του σε απόλυτη απομόνωση. Στο κουκούλι του.
Το υποτελές κατοικίδιο είναι "οργανωμένο" και οργανωμένα παραδέρνει ζέχνοντας, στριμωγμένο και ξεριζωμένο, σε εταιρίες,συνδέσμους,συλλόγους, εκκλησίες και κόμματα, σε κινήματα, οργανισμούς, συνδικάτα, στοές ή λέσχες, επιχειρώντας να βγει από την στενή ατραπό του παράδοξου για "να γίνει τραγικός ήρωας σε τιμή ευκαιρίας".

Ας μην ξεχνάμε!

Κάθε μας σφυγμό και κάθε μας ανάσα μπορεί να την ακολουθήσει η φανέρωση μιας άλλης πρωτόγνωρης. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Η αυτεξούσια ενέργεια, η ελεύθερη δραστηριότητα προϋποθέτει την παρουσία του Ατόμου στο πεδίο των πιθανών φανερώσεων της Ζωής.
Και βεβαίως ενθουσιασμό ετοιμότητα και θάρρος.
Το θάρρος που χρειάζεται η δημιουργία μιας αληθινής, προσωπικής ζωής, που υπονονεύει τους μηχανισμούς της καθημερινότητας ανοίγοντας εκρηκτικά το δρόμο υπέρ του ποιοτικού γεγονότος, του παιχνιδιού και του πειράματος.
Αρκεί να είμαστε εκεί.
Ζωή λοιπόν για το "νέο" έτος.
Κάτω η εργασία.


---------------βλ. σχετικά--------------
Σέρεν Κιρκεγκωρ, Φόβος και Τρόμος
Καρλ Μαρξ, Χειρόγραφα
Γκυ Ντεμπόρ, Κοινωνία του Θεάματος

Στον αιώνιο Renty

O Renty, που γεννήθηκε σκλάβος στη Νότια Καρολίνα και τον φωτογράφισαν το 1850

«Έγραψα την Κρυφή Γοητεία του Υλισμού [1987] σε μια εποχή που προσπαθούσα να προχωρήσω πέρα από το Μαρξισμό και το κίνημα του Μάη του ’68. Απέναντι στην αιτιοκρατία της οικονομίας και τον εξελικτικισμό της επιστήμης -δυο αντιλήψεις που ασπάζονται τόσο οι μαρξιστές όσο και οι φιλελεύθεροι-, αναζητούσα μια πιο πρωταρχική διάσταση της ανθρώπινης συνθήκης.

Η διερώτηση πάνω στην ουσία του ανθρώπου δεν είναι καινούργια. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι αποτελεί τον ένα από τους δυο κύριους προσανατολισμούς της σκέψης μας, οι οποίοι είναι η ωφελιμιστική και η ουσιοκρατική σκέψη. Τη διερώτηση αυτή τη συναντάμε ήδη στους Ταοϊστές φιλοσόφους και είχε κυριεύσει το νου των Ελλήνων προσωκρατικών στοχαστών. Είχε μάλιστα τεθεί με λεπτότητα στο “απόκρυφο ευαγγέλιο” του Θωμά: “Οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού: Πες μας, πώς θα είναι το τέλος; Κι εκείνος απάντησε: Ώστε λοιπόν γνωρίζετε την αρχή και με ρωτάτε για το τέλος; Μακάριος όποιος εννοήσει την αρχή× αυτός θα γνωρίσει το τέλος και δεν θα γευτεί διόλου το θάνατο!” ‒ πράγμα που θέλει να πει, πως η αρχή (οι καταβολές, η ουσία) δεν είναι κάποιο μακρινό προϊστορικό σημείο αναφοράς, αλλά μια καθημερινή διερώτηση που μπορεί να αποκαλυφθεί σε όλους, κάθε στιγμή και σε κάθε ιστορική εποχή.

Οι νεολιθικοί πρόγονοί μας ζούσαν και ανέπνεαν μέσα σε αυτή την ουσία, και δεν ένιωθαν την ανάγκη να φυλάγονται από τον ωφελιμισμό. Το ζήτημα της ανθρώπινης ουσίας τέθηκε από τη στιγμή, που κάποιοι άνθρωποι αρνήθηκαν την ανθρωπιά άλλων ανθρώπων και τους έκαναν σκλάβους. Μόνον οι υποκριτές λοιπόν μπορούν να σκανδαλίζονται επειδή παίρνουμε για πραγματικότητες τις σκιές που απλώνονται στο βάθος του Σπηλαίου. Οι σκιές είναι σκιές, αλλά είναι πραγματικές. Σκάνδαλο είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που από τα παιδικά τους χρόνια είναι αλυσοδεμένοι από τα πόδια και το λαιμό και δεν μπορούν να γυρίσουν το κεφάλι για να δουν τον Ήλιο. Σκάνδαλο είναι όλοι εκείνοι, που είχαν την ιδέα να τους αλυσοδέσουν.»

Υβ Λε Μανάκ, Πρόλογος στην ελληνική έκδοση

του «Η Κρυφή Γοητεία του Υλισμού»

(μετάφραση Γ.Δ. Ιωαννίδης, εκδ. ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ, 2008)

 

Σημ. HS. «Όλος ο κόσμος είναι σαν ετούτη την κοιλάδα, που τη λένε Ειδική Οικονομική Ζώνη»

Υπάρχουν ακόμη Ευρωπαίοι;

Γύψος ή Μάρμαρο;

 

danger.few!!!συντονιστείτεdanger.few!!!

Για τη Βία

Οι  "προβληματισμοί" και οι "συζητήσεις" σχετικά με τις "αντιδημοκρατικές" "βίαιες" δράσεις, κατακλύζουν τα επίκαιρα.

Βάζω αυτές τις λέξεις σε εισαγωγικά θέλοντας να τονίσω τον υποκριτικό και συνάμα παράλογο χαρακτήρα της χρήσης τους από τους φωστήρες των "δημοκρατικών" εφημερίδων.

Υπάρχει ένα ολόκληρο ρεύμα από αυτούς-ες. Ακόμη ένα σαφές προμήνυμα κινδύνου. Μάλιστα αυτό το ρεύμα, είναι διαχρονικό όπως φαίνεται από τα αποσπάσματα που παραθέτουμε, που γράφτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 60. Θα επιχειρούσα μια σύνοψη για αυτούς-ες αλλά δυστυχώς έχω πρόβλημα με το βόθρο της επικαιρότητας. Ίσως κάποιος με λιγότερο ευαίσθητη μύτη, και μεγαλύτερη εξοικείωση στα σκοτάδια του υπονόμου να το κάνει. Μπορεί και να αξίζει τον κόπο!

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, αυτό που αποσιωπάται εκεί, (στα άρθρα των εφημερίδων) είναι το θέμα της διάκρισης μεταξύ ισχύος και βίας. Πώς η βία αποκτά ισχύ και πώς η ισχύς μετασχηματίζεται (εκπίπτει) στην βία. Σκοπός αυτής της "παράληψης" από την κυρίαρχη προπαγάνδα είναι η επιπλέον συσκότιση αυτού του φαύλου κύκλου του συστήματος της καταπίεσης.

Η ακραία μορφή ισχύος, λέει η Χάνα Άρεντ είναι το Όλοι εναντίον Ενός, είναι η δυνατότητα του ανθρώπου όχι απλά να πράττει αλλά να πράττει από κοινού. Η ακραία μορφή βίας είναι το Ένας εναντίον Όλων. Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι δυνατόν χωρίς εργαλεία (κυρίως όπλα, εκπαιδευμένες μονάδες, διατεταγμένα όργανα κτλ. -το επισημαίνει και ο Μπένγιαμιν στο σχετικό με την βία κείμενο του, αναφερόμενος και στην ισχύ της γενικής απεργίας).

Επομένως, συνεχίζει η X.A. το 1968, λαμβάνοντας υπόψιν όλο τον αναβρασμό που έχει συμβεί με την έκρηξη των φοιτητικών κινημάτων, ο συνήθης ισχυρισμός ότι μια μικρή άοπλη "μειοψηφία" έχει καταφέρει με βίαια μέσα -κραυγάζοντας, προκαλώντας επεισόδια κ.τ.λ.- να διακόψει διαδικασίες σε χώρους με μεγάλο αριθμό φοιτητών που έχουν ψηφίσει υπέρ της συνέχισης των διαδικασιών, είναι εντελώς παραπλανητικός. 

 

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ πιο σοβαρό, επιμένει η Χάνα Άρεντ:

Η πλειοψηφία αρνείται σαφώς να χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να εξουδετερώσει τους ταραχοποιούς· οι ακαδημαϊκές διαδικασίες καταρρέουν επειδή κανένας δεν είναι πρόθυμος να κάνει κάτι περισσότερο για το status quo, από το να υψώνει το χέρι του στις ψηφοφορίες. Η πλειοψηφία που απλά παρακολουθεί αδρανής, διασκεδάζοντας με το θέαμα ενός αγώνα φωνασκίας, είναι στην πραγματικότητα ήδη κρυφός σύμμαχος της "μειοψηφίας".

Τέλος, η Χάνα Αρεντ για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον παραλογισμό της συζήτησης για τις μικρές "μειοψηφίες στρατευμένων φοιτητών" και την δύναμη τους, που παρουσιάζεται ως βία, μας προτρέπει να φανταστούμε τι θα είχε συμβεί στην προ-χιτλερική Γερμανία αν ένας ή λίγοι άοπλοι Εβραίοι είχαν προσπαθήσει να διακόψουν την παράδοση ενός αντισημίτη καθηγητή....

Το βιβλίο της "Για την  Βία" -στο οποίο θα επανέλθουμε- εκδόθηκε το 1969 στην Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά στην ίδια πόλη, οι νεολαία χόρευε και τραγουδούσε τους παρακάτω στίχους, παραδομένη στην μακάβρια κατανάλωση, την εξαγορά και την αφομοίωσή της, από αυτό που σαράντα χρόνια μετά σαπίζει κάτω από τα πόδια μας. Είναι φανερό πως η νεολαία του "καιρού της Χάνα Αρεντ", ούτε "τα βιβλία" κατανόησε, ούτε τους στίχους που συνεπαρμένη χόρευε και τραγουδούσε.

Και "εμείς"; Από παντού ακούμε πυροβολισμούς. Αυτό το φιλί δεν ήρθε ποτέ!

Oh, a storm is threatning
My very life today

If I dont get some shelter

Oh yeah, Im gonna fade away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

Ooh, see the fire is sweepin

Our very street today

Burns like a red coal carpet

Mad bull lost its way

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

Rape, murder!

Its just a shot away

Its just a shot away

Rape, murder!

Its just a shot away

Its just a shot away

Rape, murder!

Its just a shot away

Its just a shot away

The floods is threatning

My very life today

Gimme, gimme shelter

Or Im gonna fade away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

Its just a shot away

Its just a shot away

Its just a shot away

I tell you love, sister, its just a kiss away

Its just a kiss away

Its just a kiss away

Its just a kiss away

Its just a kiss away

Kiss away, kiss away

--διαβάστε στα ελληνικά:
Χάνα Αρεντ, Για την  Βία. Εκδ. Αλεξάνδρεια, μεταφραση Βάνα Νικολαϊδου Κυριανίδου
Βαλτερ Μπένγιαμιν, Για μια κριτική της Βίας, Εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα, μεταφραση Λεωνίδας Μαρσιανός

--ακούστε:rolling stones, let it bleed 1969

--αργότερα θα αναφερθούμε στα "είδη" της βίας καθώς και στις χρήσιμες διακρίσεις μεταξύ εννοιών όπως Ισχύς,Εξαναγκασμός,Κύρος, Κραταιότητα και Βία.

Grand Central | Μανιφέστα 22

Grand Central! (με προσοχή)

Ο Πύραυλος των Υπογείων: 35 Χρόνια χαμένα

Ο Πύραυλος των Υπογείων: 35 Χρόνια χαμένα:                                                                                             Ο Νοέμβρης ανήκει σε όλους           ...

Sunrise: A Song of Two Humans

"Sunrise: A Song of Two Humans"

 

Υπέροχη ("χολιγουντιανή") ταινία του F.W.Murnau από τα 1927. Χαρακτηρίζεται ως αριστούργημα από τους ειδικούς. Την προτείνουμε. Αξίζει να την δείτε (είναι "ανεβασμένη" σε καλή ανάλυση).

 

Τρία χρόνια αργότερα ο Φρόϋντ εξέδωσε το περίφημο Η Δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό.

Προεκλογικά μηνύματα 3 | Η επιστήμη των δηλητηρίων

Μαρσέλ Μαριέν (1920-1993)

Γουίλιαμ Χηρστ και Γιόζεφ Γκαίμπελς

(…) Ο πολιτισμός μας, είναι γνωστό αυτό, οφείλει πολλές υπηρεσίες στο διάβολο. Ας ρίξουμε λοιπόν τώρα το φως της έρευνάς μας σε μορφές, όπως ο Γουίλιαμ Ράντολφ Χήρστ, που επινόησε τον σύγχρονο Τύπο, και ο Γκαίμπελς με τον Χίτλερ, που τον χρησιμοποίησαν μεταξύ πολλών άλλών μέσων για να ρίξουν τον κόσμο στη φωτιά και το αίμα. (…)

Χηρστ

Σε ό,τι αφορά τον Χηρστ αρκεί να θυμίσουμε, ότι με αυτόν αρχίζει ο Τύπος να επεμβαίνει αποφασιστικά στην Ιστορία, προκειμένου να την κατευθύνει προς προσχεδιασμένους σκοπούς. Χάρη σε μια δαιμόνια ενορχηστρωμένη καμπάνια, ο Χηρστ [παρέα με τον Τζόζεφ Πούλιτζερ, σ.τ. HS] συνέβαλε δραστικά στο ξέσπασμα του Ισπανοαμερικανικού πολέμου το 1898 για τον έλεγχο της Κούβας. Τα πιο ασήμαντα γεγονότα διογκώθηκαν στο έπακρο και χρησιμοποιήθηκαν κάθε λογής προβοκάτσιες προκειμένου να συναινέσει η κοινή γνώμη και, μέσω αυτής, να σπρωχτεί η κυβέρνηση σε αυτό τον πόλεμο, υπακούοντας στο απόφθεγμα του Χηρστ, που έλεγε «Μην περιμένετε τα πράγματα να αλλάξουν∙ αλλάξτε τα εσείς!».

Έχει μάλλον υποτιμηθεί η εκπληκτική επιρροή και η επιτυχία της συνταγής του Χηρστ  για τη δημοσιογραφία, η οποία συνοψίζεται στα εξής: μετασχηματισμός του Τύπου από όργανο πληροφόρησης σε εργαλείο συγκινησιακού αναβρασμού∙ προτεραιότητα στην πρόκληση εντυπώσεων και στην αναμόχλευση των ακατέργαστων ενστίκτων έναντι της λογικής προσέγγισης∙ και ανατροπή των παραδόσεων της τυπογραφίας με την εισαγωγή γιγάντιων πρωτοσέλιδων και εικόνων βίας. Σήμερα κανείς δεν αμφιβάλλει για την αποτελεσματικότητα αυτής της μεθόδου, στην οποία στηρίζονται τόσο όλες οι εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας όσο και η εφημερίδα του κομμουνιστικού κόμματος.

Γκαίμπελς

Σε ό,τι αφορά τον Χίτλερ και τον Γκαίμπελς, αυτό που εντυπωσιάζει είναι το πόσο φτωχή είναι η θεωρία τους σε σύγκριση με τη γνώση που έχουν για τα συναισθήματα του κυρ-Μήτσου και της κυρά-Κατίνας. Είναι άλλωστε γνωστή η φράση του Χίτλερ:

“Στη μεγάλη του πλειοψηφία, ο λαός έχει διαθέσεις και νοοτροπίες γυναίκας σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που οι γνώμες και οι πράξεις του καθορίζονται πολύ περισσότερο από τις εντυπώσεις παρά από τη σκέψη. (...) Κάθε προπαγάνδα πρέπει να οργανώνεται με βάση τον πιο στενόμυαλο και αργόστροφο από εκείνους στους οποίους απευθύνεται. Γι’ αυτό και το νοητικό επίπεδο της προπαγάνδας πρέπει να είναι τόσο πιο χαμηλό όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός της ανθρώπινης μάζας, την οποία θέλει να πείσει”.

Ο Χίτλερ ήταν ο πρώτος που επισήμανε ότι, από όλες τις ώρες της ημέρας, οι βραδυνές είναι οι καταλληλότερες για να αιχμαλωτίσει κανείς τη βούληση των ανθρώπων. Αυτός ήταν επίσης ο πρώτος που τοποθέτησε μπροστά του, κατά την ομιλία του στη Νυρεμβέργη [ενώπιον της χιτλερικής νεολαίας το Σεπτέμβριο του 1935], ένα ειδικό ροοστάτη με τον οποίο ανεβοκατέβαζε την ένταση του φωτισμού για να μαγνητίζει τα πλήθη των ακροατών του.

Όσο για τον Γκαίμπελς, έναν άνθρωπο που δεν ενδιαφερόταν για κανενός είδους θεωρητική καλλιέργεια αλλά μελετούσε εξονυχιστικά όλες τις μικρολεπτομέρειες της καθημερινής ζωής, ας μην ξεχνάμε ότι αποδείχτηκε εκπληκτικά επινοητικός, κυριολεκτικά δαιμόνιος, σε αυτό το επίπεδο. Σκέφτηκε ακόμα και ότι ο ακροατής του ραδιοφώνου μπορεί να μην είναι στο ίδιο δωμάτιο με το ράδιο την ώρα της εκπομπής − π.χ. μια νοικοκυρά να μαγειρεύει στην κουζίνα ενώ το ραδιόφωνο παίζει μόνο του στο σαλόνι −, με αποτέλεσμα να ξεγλιστράει κάμποσο από την προπαγάνδα. Γι’ αυτό το λόγο άρχισε να βάζει τις διαδεδομένες πλέον στερεοτυπικές προειδοποιήσεις λίγο πριν ξεκινήσουν οι εκπομπές του, ούτως ώστε ο ακροατής να έχει το χρόνο ν’ αφήσει αυτό που κάνει και να καθίσει μπροστά στο ραδιόφωνο. Και βέβαια, εκτός από τις μυριάδες παρόμοιες προπαγανδιστικές τεχνικές που επινόησε, είχε πλήρη επίγνωση ότι η αξία της αλήθειας είναι πάρα πολύ σχετική − γι’ αυτό και υιοθέτησε το οργανωμένο ψέμα ως το ισχυρότερο μέσον δράσης πάνω στις συνειδήσεις των ανθρώπων. (…)

Έτσι, την εποχή που το ναζιστικό κόμμα αγωνιζόταν ακόμα για την κατάκτηση της εξουσίας, ο Γκαίμπελς δεν δίσταζε να υπόσχεται, από τις σελίδες της ίδιας εφημερίδας, στους μεν ιδιοκτήτες ακινήτων ότι οι ναζιστές θ’ αυξήσουν τα ενοίκια, στους δε ενοικιαστές ότι θα τα μειώσουν. Η εξόφθαλμη αντίφαση δεν είχε γι’ αυτόν καμιά σημασία, διότι γνώριζε ότι ο καθένας διαβάζει μόνο αυτό που τον ενδιαφέρει, ότι ακούει μόνον ό,τι τον συμφέρει και πιστεύει μόνον ό,τι τού υπόσχεται ένα άμεσο κέρδος. (…)

Εννοείται ότι και οι κομμουνιστές γνωρίζουν άριστα τα της προπαγάνδας και η μέθοδός τους είναι σε αρκετά σημεία ανώτερη από των ναζιστών. Ωστόσο τους δυσχεραίνει τρομακτικά το γεγονός, ότι είναι υποχρεωμένοι να προπαγανδίζουν μια πολύπλοκη και υπερβολικά πυκνή θεωρία. Έτσι πασχίζουν να πείσουν με αφετηρία μια αφηρημένη ανάλυση των κοινωνικών συνθηκών και απευθυνόμενοι κατά πρώτο λόγο στη λογική των ακροατών τους και στη διάθεσή τους να καθίσουν, να συγκεντρωθούν, να μελετήσουν και να σκεφτούν τα πράγματα. Την ίδια όμως στιγμή απευθύνονται κατά κύριο λόγο στους απόκληρους της κοινωνίας, δηλαδή σε ανθρώπους που δεν έχουν τις δυνατότητες και τα φόντα για κάτι τέτοιο. Το αποτέλεσμα είναι ότι, για να πετύχει η δική τους προπαγάνδα και να πιάσει τόπο στο κοινό στο οποίο απευθύνεται, υποχρεώνεται να ξεπέσει στην υπεραπλούστευση και τελικά να βάλει την τυφλή δογματική πίστη στη θέση του στοχασμού. (…)

Στο απέναντι άκρο, οι φασίστες, που περιφρονούν κάθε θεωρητική ανάλυση και κάθε λογική επιχειρηματολογία μιας και δεν εξυπηρετούν τους στενά πρακτικίστικους σκοπούς τους, βρίσκουν μεγάλη απήχηση στα πιο ευπειθή τμήματα της λαϊκής μάζας, παίζουν με την άγνοια και την ημιμάθειά τους, και καλλιεργούν και κολακεύουν τα ταπεινότερα ένστικτά τους. Καθώς οι ναζιστές στηρίζονται αποκλειστικά και μόνο στη δεδομένη στιγμή, στο επίκαιρο, δηλαδή σε μια πραγματικότητα περισσότερο άμεση από την ιστορικότητα, είναι αναπόφευκτο να πετυχαίνουν εκεί που οι κομμουνιστές καταφεύγουν σε μια ξύλινη δασκαλίστικη γλώσσα. (…)

Σήμερα

Η εποχή του προσηλυτισμού στο όνομα μιας συγκροτημένης θεωρίας μοιάζει πλέον εντελώς ξεπερασμένη και ο λόγος είναι, πως δεν μπορεί να ανταγωνιστεί αποτελεσματικά τα μεγάλα μέσα μαζικής αποχαύνωσης, αυτής της τεράστιας και ακούραστης μηχανής στην υπηρεσία του Κεφαλαίου.

Παρ’ όλα αυτά, ας προσέξουμε ότι η σύγχρονη τεράστια συγκέντρωση των οικονομικών δυνάμεων απολήγει σε μια ανάλογη υπερσυγκέντρωση της κεντρικής εξουσίας στο πολιτικό επίπεδο. Από εδώ προκύπτει η κρισιμότητα που παίρνουν τα ζητήματα διαδοχής κάποιου ηγέτη, η σκληρότητα των συγκρούσεων στο παρασκήνιο και η απίστευτη ευαισθησία της Γουώλ Στρητ απέναντι στην παραμικρότερη γαστραλγία του Αμερικανού προέδρου. (…)

Ας θυμηθούμε λοιπόν, ότι ο γερμανικός στρατός δεν θα μπλεκόταν στην ολέθρια περιπέτεια της εισβολής στην ΕΣΣΔ αν δεν επέμενε ο Χίτλερ, δηλαδή αν δεν είχε αποκτήσει τόσο απίστευτο βάρος η προσωπικότητα του ηγέτη −ο οποίος μάλιστα δεν έκανε βήμα χωρίς να συμβουλεύεται τον αστρολόγο του−, ώστε να αποφασίζει παραβλέποντας ακόμα και αυτά που τον συμβούλευε το επιτελείο του. (...)

Μαρσέλ Μαριέν, Η επιστήμη των δηλητηρίων,

κεφ. 5 από το Α΄ μέρος του μανιφέστου του

«Θεωρία της παγκόσμιας και άμεσης επανάστασης»,

περιοδικό Les Lèvres Nues, Σεπτέμβριος 1958

Σημ. HS. O Marcel Mariën (1920-1993) ήταν Βέλγος σουρεαλιστής ποιητής, δοκιμιογράφος, φωτογράφος, κινηματογραφιστής και κατασκευαστής αντικειμένων. Δεν διέπρεψε μόνον ως καλλιτέχνης αλλά υπήρξε άριστος ναυτικός, εκδότης, βιβλιοπώλης και καταπληκτικός φαρσέρ. Το 1954 έφτιαξε το περιοδικό Les Lèvres Nues, που μεταξύ πολλών άλλων φιλοξένησε και άρθρα των νεαρών λετριστών Μισέλ Μπερνστάιν και Γκυ Ντεμπόρ. 

Τα παραμύθια και τα ψέμματα

Δανεικά από πολύ σοφότερους τα λόγια αυτά: 

Τα παραμύθια δεν λένε ψέμματα. Άλλο τα ψέματα, άλλο τα παραμύθια, κι είναι καλό να ξέρουμε να τα διακρίνουμε για να μην σνομπάρουμε τα πρώτα, ούτε να μας πλανεύουν τα δεύτερα.

Διότι τα παραμύθια αφηγούνται τρόπους για ν’ αντιμετωπίσει κανείς γενναία τις δυσκολίες της ζωής∙ 

ενώ τα ψέμματα επιστρατεύονται για να κρυφτεί κανείς από τις δυσκολίες και να τις αποφύγει.

Δωρεάν παιδεία για όλους!

Α.

 

Το Γενάρη του 1849 ο προοδευτικός Ευρωπαίος Φρίντριχ Ένγκελς καλεί τους οπαδούς της "ηθικής θεωρίας" (τον Μπακούνιν και τους "αγαπησιάρηδες" "παν-Σλαβιστές") να καταλάβουν πως "όλοι οι ευσεβείς πόθοι και τα ωραία όνειρα" για αγάπη αλληλεγγύη και δικαιοσύνη δεν χρησιμεύουν εναντίον "της σιδερένιας πραγματικότητας":

(...) "Μόνο μία λέξη για την "οικουμενική αδελφική ένωση των λαών" και την χάραξη των "συνόρων που καθιερώνει η κυρίαρχη θέληση των ίδιων των λαών στην βάση των εθνικών τους χαρακτηριστικών". Οι Ενωμένες Πολιτείες και το Μεξικό είναι δύο δημοκρατίες, στις οποίες η θέληση του λαού είναι κυρίαρχη.  

 

Πώς συνέβη και ξέσπασε πόλεμος για το Τέξας ανάμεσα στις δύο δημοκρατίες, οι οποίες σύμφωνα με την ηθική θεωρία, έπρεπε να είναι "αδελφικά ενωμένες" και "ομόσπονδες", και πώς, εξαιτίας "γεωγραφικών, εμπορικών και στρατηγικών αναγκών", η "κυρίαρχη θέληση" του Αμερικάνικου λαού, υποστηριζόμενη απ' την γενναιότητα των Αμερικάνων εθελοντών, μετακίνησε τα σύνορα που είχε χαράξει η φύση μερικές εκατοντάδες μίλια πιο νότια; Και θα κατηγορήσει ο Μπακούνιν τους Αμερικάνους γι' αυτόν τον "κατακτητικό πόλεμο" που παρότι δίνει ένα γερό χτύπημα στην θεωρία του, την βασισμένη στην "δικαιοσύνη και την ανθρωπιά", διεξήχθη πλήρως και αποκλειστικά προς το συμφέρον του πολιτισμού; Ή μήπως είναι ίσως ατύχημα που η θαυμάσια Καλιφόρνια αποσπάστηκε απ' τους τεμπέληδες Μεξικάνους, που δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε μ' αυτήν; Που οι δραστήριοι Γιάνκηδες με την εντατική εκμετάλλευση των Καλιφορνέζικων ορυχείων χρυσού αυξάνουν τα μέσα κυκλοφορίας, σε μερικά χρόνια θα συγκεντρώσουν μεγάλους πληθυσμούς και εκτεταμένο εμπόριο στα πιο κατάλληλα μέρη της ακτής του Ειρηνικού Ωκεανού, δημιουργούν μεγάλες πόλεις, επικοινωνίες με ατμόπλοια, κατασκευάζουν σιδηρόδρομο απ' την Νέα Υόρκη στο Σαν Φρανσίσκο, ανοίγοντας στην πραγματικότητα για πρώτη φορά τον Ειρηνικό Ωκεανό στον πολιτισμό, και δίνοντας για τρίτη φορά στην ιστορία νέα κατεύθυνση στο παγκόσμιο εμπόριο; Η "ανεξαρτησία" μερικών Ισπανόφωνων της Καλιφόρνιας και του Τέξας ίσως δοκιμάστηκε απ' αυτό, σε κάποια μέρη η "δικαιοσύνη" και οι άλλες ηθικές αρχές ίσως βιάστηκαν, αλλά τι είναι αυτά τα γεγονότα μπροστά σε τέτοια γεγονότα"κοσμοϊστορικής σημασίας;" (...) [1]

Β.

 

Ξεπερνώντας καμιά τριανταριά  χρόνια αργότερα την "δικαιοσύνη" και "τις άλλες ηθικές αρχές" υπέρ των κοσμοιστορικών γεγονότων ο ιμπε-ρεαλιστής Ευρωπαίος "επιχειρεί", και έτσι:

(...) Τον Σεπτέμβριο του 1876 , προβάλλοντας τις καλύτερες δυνατές προθέσεις και αποποιούμενη τάχα την προαγωγή πάσης φύσεως εθνικών συμφερόντων, ιδρύεται η Association Internationale pour l' Exploration et le Civilisation en Afrique. Υψηλά ιστάμενες προσωπικότητες από κάθε σφαίρα της κοινωνίας, εκπρόσωποι της αριστοκρατίας, της εκκλησίας, των επιστημών, της βιομηχανίας και της οικονομίας, συμμετέχουν στην ιδρυτική συνέλευση όπου ο βασιλιάς Λεοπόλδος, ως πάτρον του υποδειγματικού εγχειρήματος, διαγγέλει ότι οι φίλοι της ανθρωπότητας δε θα μπορούσαν να υπηρετήσουν έναν πιο ευγενή σκοπό από αυτόν που τους είχε ενώσει εκείνη την ημέρα, με άλλα λόγια η εξερεύνηση του τελευταίου μέρους της Γης μας που μέχρι στιγμής έχει στερηθεί το ευεργετικό άγγιγμα του πολιτισμού. Καλούμαστε, είπε ο βασιλιάς Λεοπόλδος, να συντρίψουμε το σκότος όπου βρίσκονται σήμερα λαοί ολόκληροι· τολμώ μάλιστα να πω ότι πρόκειται περί σταυροφορίας, επωμιζόμενης το υπέρτατο καθήκον να οδηγήσει τον αιώνα της προόδου στην ολοκλήρωση. Όπως ήταν φυσικό τα υψηλά ιδεώδη από τα οποία διαπνέονταν οι παραπάνω δηλώσεις δεν άργησαν να ξεθωριάσουν.

 
Ήδη από το 1885, με την ανακήρυξή του σε Souverain de l'Etat Indepentent du Congo, ο Λεοπόλδος είναι πλέον ο μοναδικός και ελεώ θεού κυρίαρχος της επικράτειας γύρο από τον δεύτερο σε μήκος ποταμό της γης. Δίχως τον παραμικρό δισταγμό ο Λεοπόλδος αρχίζει να εκμεταλλεύεται τα ανεξάντλητα πλούτη της άγνωστης χώρας, ιδρύοντας μια σειρά από εμπορικές εταιρείες, που μέσα σε ελάχιστο χρόνο αποφέρουν θρυλικά κέρδη, εφαρμόζοντας ένα σύστημα δουλείας και καταναγκαστικών έργων, με την έγκριση όλων των μετόχων και την συμμετοχή όλων των Ευρωπαίων που εργάζονται στο Κονγκό. Σε ορισμένες περιοχές του Κονγκό ο πληθυσμός των ιθαγενών αποδεκατίζεται από την βαριά εργασία, ενώ οι σκλάβοι, που μεταφέρονται σωρηδόν από άλλες περιοχές της Αφρικής ή ακόμα κι από τα πέρατα της θάλασσας, αφανίζονται από τη δυσεντερία, τους ελώδεις πυρετούς, την ευλογιά,το μπέρι μπέρι, τον ίκτερο, την πείνα, την σωματική εξάντληση και την φυματίωση. Εκτιμάται ότι από το 1890 έως το 1900, πεντακόσιες χιλιάδες ανώνυμα θύματα έχαναν κάθε χρόνο την ζωή τους, δίχως να αναφέρονται σε καμία από τις ετήσιες εκθέσεις. Την ίδια περίοδο οι μετοχές της Compagnie Du Chemin de Fer du Congo σημείωσαν άνοδο από τα 320 στα 2.850 φράγκα. [...] [2]

Γ.

 

Έναν αιώνα μετά στις αρχές της δεκαετίας του 90, ο  γερασμένος Ευρωπαίος, παραδομένος στον Μινώταυρο του πραγματισμού, διαπιστώνει με άτσαλο κυνισμό "απλώς" ότι :

(...) Το άκρως επικίνδυνο παράδοξο της πλανητικής κατάστασης έγκειται ακριβώς στο ότι ακόμη και οι δίκαιες λύσεις, ακόμη και μια αυταπάρνηση δίχως ιστορικό προηγούμενο, δεν θα προσέφερε μακροπρόθεσμη διέξοδο. Αν ο πλούτος των 800 εκατομμυρίων μοιρασθεί σε 6 δισεκατομμύρια, απλώς θα γίνουν όλοι αδέρφια μέσα στην φτώχεια. (...) [3]*

Δ.

 

Είκοσι χρόνια μετά, οδεύοντας προς  το 2013, μιας και η υπόθεση της δικαιοσύνης είναι περισσότερο από ποτέ ένα  άκρως επικίνδυνο παράδοξο, η πραγματικότητα παραμένει σιδερένια κι "εμείς οι δυτικοί" υποτίθεται ότι ευημερούμε, ο καθένας μόνος του, ας παραταθεί αυτό που εξασφαλίζει την "ευημερία" μας. 

 
Το "πάτημα στο σβέρκο" των  6,3 πλέον δισεκατομμυρίων ώστε να μην γίνουμε, κι "εμείς", αδέρφια μέσα στην φτώχεια, και έτσι να μπορούνε κάποιοι από "εμάς" να διαβάζουν υπερήφανοι την "Ηθική" του Σπινόζα από τα δεκατέσσερα τους, να διδάσκουν, να διδάσκονται και να τσαμπουνάνε, τις ανθρωπιστικές καθολικότητες της "βαθιάς" Ευρώπης στα αμφιθέατρα του φωταγωγημένου από τον δυτικό πολιτισμό πλανήτη...


Ας αναφωνήσουμε λοιπόν: Δωρεάν παιδεία για όλους!

----------------
[1]Φ.Ενγκελς, Ο Δημοκρατικός Παν-Σλαβισμός
(http://www.marxists.org/ellinika/archive/marx/works/1849/02/14/slav.htm)
[2] W.G.Sebald, Οι δακτύλιοι του Κρόνου (εκδ. Αγρα μετ. Γ.Καλιφατίδης σ.135).
[3] Π.Κονδύλης, Το Αόρατο χρονολόγιο της σκέψης (εκδ. Νεφέλη σ.35)

* στην θεωρητική υπόθεση να μοιραστεί η παγκόσμια παραγωγη σε ίσα μέρη, αντιστοιχούν 10.000 δολάρια ετησίως  ανα κάτοικο του πλανήτη δηλαδη 40.000 δολ. για μια τετραμελή οικογένεια.