__αλές __ορτές!

Βρυξέλλες, __ούγεννα 2012

Να κι ένα αισιόδοξο γιορτινό μήνυμα! Αν σκεφτούμε ότι οι κυρίαρχες πολιτικές χαράσσονται από μυαλά σαν αυτά που σκέφτηκαν, έφτιαξαν, έστησαν και προπαγάνδισαν το άνωθεν 

_ουγεννιάτικο ούδεντρο, 

μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η τεχνοηλιθιότητα καλπάζει στις τάξεις των ελίτ.

Το ερώτημα −και το στοίχημα− είναι αν η διάχυσή της στις λαϊκές τάξεις επιβραδύνεται, ή αν εξακολουθούν να βρίσκουν τις ελίτ αξιομίμητες.

_αλές _ορτές!*

(*δεν το λέμε με τ' όνομά του για να μην προσβάλλουμε όσους δεν __)

Η ζωή δεν είναι μετρήσιμη!

Η Ζωή δεν είναι μετρήσιμη.

Το αίτημα του "καλού (υπο)λογιστή" για την "οικειοποίηση της υπεραξίας από τον παραγωγό" νομιμοποιεί την έννοια της  "υπεραξίας", η οποία με την σειρά της νομιμοποιεί τις σχέσεις της κυριαρχίας, παρουσιάζοντας τες στο παρόν μας ως αναπόφευκτες και αιώνιες.


Η εργασία είναι η πράξη της αλλοτρίωσης της ανθρώπινης δραστηριότητας.

Έτσι το "δίκαιο αντίτιμο",η "υπεραξία" οι σχέσεις παραγωγής και η ηθικολογία τους, η χρησιμότητα, τα ταξικά συμφέροντα, η "αντικειμενική" συνείδηση, οι ανταλλακτικές αξίες, δεν συνιστούν παρά τον ζόφο του γενικού, όπου "οργανώνεται" το Άτομο, γινόμενο αυτομάτως, σκιά του εαυτού του.

Η Ζωή είναι πέρα και πάνω από τον οποιοδήποτε σκοπό.
Δεν υπάγεται σε υπολογισμούς δεν είναι καταναγκασμός ούτε αγώνας.

Η Ζωή δεν έχει τέλος ούτε αρχή. Δεν είναι διαδικασία.  Είναι παράδοξο!

Το υποκείμενο της, υπερασπίζεται και εκδηλώνει την ατομικότητα του σε απόλυτη απομόνωση. Στο κουκούλι του.
Το υποτελές κατοικίδιο είναι "οργανωμένο" και οργανωμένα παραδέρνει ζέχνοντας, στριμωγμένο και ξεριζωμένο, σε εταιρίες,συνδέσμους,συλλόγους, εκκλησίες και κόμματα, σε κινήματα, οργανισμούς, συνδικάτα, στοές ή λέσχες, επιχειρώντας να βγει από την στενή ατραπό του παράδοξου για "να γίνει τραγικός ήρωας σε τιμή ευκαιρίας".

Ας μην ξεχνάμε!

Κάθε μας σφυγμό και κάθε μας ανάσα μπορεί να την ακολουθήσει η φανέρωση μιας άλλης πρωτόγνωρης. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει.
Η αυτεξούσια ενέργεια, η ελεύθερη δραστηριότητα προϋποθέτει την παρουσία του Ατόμου στο πεδίο των πιθανών φανερώσεων της Ζωής.
Και βεβαίως ενθουσιασμό ετοιμότητα και θάρρος.
Το θάρρος που χρειάζεται η δημιουργία μιας αληθινής, προσωπικής ζωής, που υπονονεύει τους μηχανισμούς της καθημερινότητας ανοίγοντας εκρηκτικά το δρόμο υπέρ του ποιοτικού γεγονότος, του παιχνιδιού και του πειράματος.
Αρκεί να είμαστε εκεί.
Ζωή λοιπόν για το "νέο" έτος.
Κάτω η εργασία.


---------------βλ. σχετικά--------------
Σέρεν Κιρκεγκωρ, Φόβος και Τρόμος
Καρλ Μαρξ, Χειρόγραφα
Γκυ Ντεμπόρ, Κοινωνία του Θεάματος

Στον αιώνιο Renty

O Renty, που γεννήθηκε σκλάβος στη Νότια Καρολίνα και τον φωτογράφισαν το 1850

«Έγραψα την Κρυφή Γοητεία του Υλισμού [1987] σε μια εποχή που προσπαθούσα να προχωρήσω πέρα από το Μαρξισμό και το κίνημα του Μάη του ’68. Απέναντι στην αιτιοκρατία της οικονομίας και τον εξελικτικισμό της επιστήμης -δυο αντιλήψεις που ασπάζονται τόσο οι μαρξιστές όσο και οι φιλελεύθεροι-, αναζητούσα μια πιο πρωταρχική διάσταση της ανθρώπινης συνθήκης.

Η διερώτηση πάνω στην ουσία του ανθρώπου δεν είναι καινούργια. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε, ότι αποτελεί τον ένα από τους δυο κύριους προσανατολισμούς της σκέψης μας, οι οποίοι είναι η ωφελιμιστική και η ουσιοκρατική σκέψη. Τη διερώτηση αυτή τη συναντάμε ήδη στους Ταοϊστές φιλοσόφους και είχε κυριεύσει το νου των Ελλήνων προσωκρατικών στοχαστών. Είχε μάλιστα τεθεί με λεπτότητα στο “απόκρυφο ευαγγέλιο” του Θωμά: “Οι μαθητές ρώτησαν τον Ιησού: Πες μας, πώς θα είναι το τέλος; Κι εκείνος απάντησε: Ώστε λοιπόν γνωρίζετε την αρχή και με ρωτάτε για το τέλος; Μακάριος όποιος εννοήσει την αρχή× αυτός θα γνωρίσει το τέλος και δεν θα γευτεί διόλου το θάνατο!” ‒ πράγμα που θέλει να πει, πως η αρχή (οι καταβολές, η ουσία) δεν είναι κάποιο μακρινό προϊστορικό σημείο αναφοράς, αλλά μια καθημερινή διερώτηση που μπορεί να αποκαλυφθεί σε όλους, κάθε στιγμή και σε κάθε ιστορική εποχή.

Οι νεολιθικοί πρόγονοί μας ζούσαν και ανέπνεαν μέσα σε αυτή την ουσία, και δεν ένιωθαν την ανάγκη να φυλάγονται από τον ωφελιμισμό. Το ζήτημα της ανθρώπινης ουσίας τέθηκε από τη στιγμή, που κάποιοι άνθρωποι αρνήθηκαν την ανθρωπιά άλλων ανθρώπων και τους έκαναν σκλάβους. Μόνον οι υποκριτές λοιπόν μπορούν να σκανδαλίζονται επειδή παίρνουμε για πραγματικότητες τις σκιές που απλώνονται στο βάθος του Σπηλαίου. Οι σκιές είναι σκιές, αλλά είναι πραγματικές. Σκάνδαλο είναι όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που από τα παιδικά τους χρόνια είναι αλυσοδεμένοι από τα πόδια και το λαιμό και δεν μπορούν να γυρίσουν το κεφάλι για να δουν τον Ήλιο. Σκάνδαλο είναι όλοι εκείνοι, που είχαν την ιδέα να τους αλυσοδέσουν.»

Υβ Λε Μανάκ, Πρόλογος στην ελληνική έκδοση

του «Η Κρυφή Γοητεία του Υλισμού»

(μετάφραση Γ.Δ. Ιωαννίδης, εκδ. ΑΛΗΣΤΟΥ ΜΝΗΜΗΣ, 2008)

 

Σημ. HS. «Όλος ο κόσμος είναι σαν ετούτη την κοιλάδα, που τη λένε Ειδική Οικονομική Ζώνη»

Υπάρχουν ακόμη Ευρωπαίοι;

Γύψος ή Μάρμαρο;

 

danger.few!!!συντονιστείτεdanger.few!!!

Για τη Βία

Οι  "προβληματισμοί" και οι "συζητήσεις" σχετικά με τις "αντιδημοκρατικές" "βίαιες" δράσεις, κατακλύζουν τα επίκαιρα.

Βάζω αυτές τις λέξεις σε εισαγωγικά θέλοντας να τονίσω τον υποκριτικό και συνάμα παράλογο χαρακτήρα της χρήσης τους από τους φωστήρες των "δημοκρατικών" εφημερίδων.

Υπάρχει ένα ολόκληρο ρεύμα από αυτούς-ες. Ακόμη ένα σαφές προμήνυμα κινδύνου. Μάλιστα αυτό το ρεύμα, είναι διαχρονικό όπως φαίνεται από τα αποσπάσματα που παραθέτουμε, που γράφτηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 60. Θα επιχειρούσα μια σύνοψη για αυτούς-ες αλλά δυστυχώς έχω πρόβλημα με το βόθρο της επικαιρότητας. Ίσως κάποιος με λιγότερο ευαίσθητη μύτη, και μεγαλύτερη εξοικείωση στα σκοτάδια του υπονόμου να το κάνει. Μπορεί και να αξίζει τον κόπο!

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν, αυτό που αποσιωπάται εκεί, (στα άρθρα των εφημερίδων) είναι το θέμα της διάκρισης μεταξύ ισχύος και βίας. Πώς η βία αποκτά ισχύ και πώς η ισχύς μετασχηματίζεται (εκπίπτει) στην βία. Σκοπός αυτής της "παράληψης" από την κυρίαρχη προπαγάνδα είναι η επιπλέον συσκότιση αυτού του φαύλου κύκλου του συστήματος της καταπίεσης.

Η ακραία μορφή ισχύος, λέει η Χάνα Άρεντ είναι το Όλοι εναντίον Ενός, είναι η δυνατότητα του ανθρώπου όχι απλά να πράττει αλλά να πράττει από κοινού. Η ακραία μορφή βίας είναι το Ένας εναντίον Όλων. Κι αυτό το τελευταίο δεν είναι δυνατόν χωρίς εργαλεία (κυρίως όπλα, εκπαιδευμένες μονάδες, διατεταγμένα όργανα κτλ. -το επισημαίνει και ο Μπένγιαμιν στο σχετικό με την βία κείμενο του, αναφερόμενος και στην ισχύ της γενικής απεργίας).

Επομένως, συνεχίζει η X.A. το 1968, λαμβάνοντας υπόψιν όλο τον αναβρασμό που έχει συμβεί με την έκρηξη των φοιτητικών κινημάτων, ο συνήθης ισχυρισμός ότι μια μικρή άοπλη "μειοψηφία" έχει καταφέρει με βίαια μέσα -κραυγάζοντας, προκαλώντας επεισόδια κ.τ.λ.- να διακόψει διαδικασίες σε χώρους με μεγάλο αριθμό φοιτητών που έχουν ψηφίσει υπέρ της συνέχισης των διαδικασιών, είναι εντελώς παραπλανητικός. 

 

Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, σε τέτοιες περιπτώσεις είναι πολύ πιο σοβαρό, επιμένει η Χάνα Άρεντ:

Η πλειοψηφία αρνείται σαφώς να χρησιμοποιήσει την ισχύ της για να εξουδετερώσει τους ταραχοποιούς· οι ακαδημαϊκές διαδικασίες καταρρέουν επειδή κανένας δεν είναι πρόθυμος να κάνει κάτι περισσότερο για το status quo, από το να υψώνει το χέρι του στις ψηφοφορίες. Η πλειοψηφία που απλά παρακολουθεί αδρανής, διασκεδάζοντας με το θέαμα ενός αγώνα φωνασκίας, είναι στην πραγματικότητα ήδη κρυφός σύμμαχος της "μειοψηφίας".

Τέλος, η Χάνα Αρεντ για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε τον παραλογισμό της συζήτησης για τις μικρές "μειοψηφίες στρατευμένων φοιτητών" και την δύναμη τους, που παρουσιάζεται ως βία, μας προτρέπει να φανταστούμε τι θα είχε συμβεί στην προ-χιτλερική Γερμανία αν ένας ή λίγοι άοπλοι Εβραίοι είχαν προσπαθήσει να διακόψουν την παράδοση ενός αντισημίτη καθηγητή....

Το βιβλίο της "Για την  Βία" -στο οποίο θα επανέλθουμε- εκδόθηκε το 1969 στην Νέα Υόρκη. Την ίδια χρονιά στην ίδια πόλη, οι νεολαία χόρευε και τραγουδούσε τους παρακάτω στίχους, παραδομένη στην μακάβρια κατανάλωση, την εξαγορά και την αφομοίωσή της, από αυτό που σαράντα χρόνια μετά σαπίζει κάτω από τα πόδια μας. Είναι φανερό πως η νεολαία του "καιρού της Χάνα Αρεντ", ούτε "τα βιβλία" κατανόησε, ούτε τους στίχους που συνεπαρμένη χόρευε και τραγουδούσε.

Και "εμείς"; Από παντού ακούμε πυροβολισμούς. Αυτό το φιλί δεν ήρθε ποτέ!

Oh, a storm is threatning
My very life today

If I dont get some shelter

Oh yeah, Im gonna fade away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

Ooh, see the fire is sweepin

Our very street today

Burns like a red coal carpet

Mad bull lost its way

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

Rape, murder!

Its just a shot away

Its just a shot away

Rape, murder!

Its just a shot away

Its just a shot away

Rape, murder!

Its just a shot away

Its just a shot away

The floods is threatning

My very life today

Gimme, gimme shelter

Or Im gonna fade away

War, children, its just a shot away

Its just a shot away

Its just a shot away

Its just a shot away

Its just a shot away

I tell you love, sister, its just a kiss away

Its just a kiss away

Its just a kiss away

Its just a kiss away

Its just a kiss away

Kiss away, kiss away

--διαβάστε στα ελληνικά:
Χάνα Αρεντ, Για την  Βία. Εκδ. Αλεξάνδρεια, μεταφραση Βάνα Νικολαϊδου Κυριανίδου
Βαλτερ Μπένγιαμιν, Για μια κριτική της Βίας, Εκδ. Ελευθεριακή Κουλτούρα, μεταφραση Λεωνίδας Μαρσιανός

--ακούστε:rolling stones, let it bleed 1969

--αργότερα θα αναφερθούμε στα "είδη" της βίας καθώς και στις χρήσιμες διακρίσεις μεταξύ εννοιών όπως Ισχύς,Εξαναγκασμός,Κύρος, Κραταιότητα και Βία.

Grand Central | Μανιφέστα 22

Grand Central! (με προσοχή)

Ο Πύραυλος των Υπογείων: 35 Χρόνια χαμένα

Ο Πύραυλος των Υπογείων: 35 Χρόνια χαμένα:                                                                                             Ο Νοέμβρης ανήκει σε όλους           ...

Sunrise: A Song of Two Humans

"Sunrise: A Song of Two Humans"

 

Υπέροχη ("χολιγουντιανή") ταινία του F.W.Murnau από τα 1927. Χαρακτηρίζεται ως αριστούργημα από τους ειδικούς. Την προτείνουμε. Αξίζει να την δείτε (είναι "ανεβασμένη" σε καλή ανάλυση).

 

Τρία χρόνια αργότερα ο Φρόϋντ εξέδωσε το περίφημο Η Δυσφορία μέσα στον Πολιτισμό.