Η ποίηση πρέπει να αποσκοπεί στην πρακτική αλήθεια | Μανιφέστα 01

Ιζιντόρ Ντυκάς,
"Λωτρεαμόν"
(1846-1870)

«Οι ποιητικοί στεναγμοί αυτού του αιώνα δεν είναι παρά σοφιστείες.

Το να περιγράψεις τα πάθη δεν είναι τίποτα. Αρκεί να έχεις γεννηθεί λιγάκι τσακάλι, λιγάκι όρνεο, λίγο πάνθηρας. Να περιγράφουμε τα πάθη για να τα υποτάξουμε σ' ένα υψηλό ήθος, όπως ο Κορνήλιος, είναι κάτι άλλο.

 
Η ποίηση πρέπει να αποσκοπεί στην πρακτική αλήθεια. Διατυπώνει τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις θεμελιώδεις αρχές και τις δευτερεύουσες αλήθειες τής ζωής.

Πέρασε ο καιρός της προσωπικής ποίησης, με τις σχετικές ταχυδακτυλουργίες της και τις διαστροφές της. Ας ξαναπιάσουμε το άφθαρτο νήμα τής απρόσωπης ποίησης, που κόπηκε ξαφνικά με τη γέννηση του αποτυχημένου φιλόσοφου του Ferney».

Isidore Ducasse, κόμης του Λωτραμόν, Ποιήματα Ι, ΙΙ (1870)
μετάφραση Γ. Δ. Ιωαννίδης, εκδόσεις Ύψιλον/βιβλία, 1981

Άνθρωποι του βιβλίου...

... δεν είναι μόνον οι επώνυμοι "δημιουργοί", ούτε οι εκδότες.

Ακούστε λοιπόν:

ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ
στα πλαίσια του ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ-ΧΑΡΤΟΥ, Αττικής

• επειδή η γνώση είναι δύναμη στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή, στον αγώνα για μια άλλη κοινωνία…
• επειδή ως εργαζόμενοι έχουμε ανησυχίες, προβληματισμούς, ιδέες, οράματα…
• επειδή ως βιβλιοϋπάλληλοι ζούμε τόσο κοντά στον κρυμμένο θησαυρό των τυπωμένων σελίδων…
• επειδή ο ορίζοντας των συνδικάτων δεν σταματά στις οικονομικές και θεσμικές διεκδικήσεις…
• 
  ΔΙΑΛΕΞΗ 3η
  Κυριακή 29 Απρίλη, 7.00 μ. μ.
  στα γραφεία μας

Θέμα:

«Παιδί, παιχνίδι και αστικός χώρος»

εισηγήτρια: Καίσαρη Βενετία (διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής, εργαζόμενη στο χώρο του Βιβλίου)

Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου – Χάρτου, Αττικής
Μεσολογγίου 5 & Κωλέττη, Β' όροφος, ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210 - 3820537

Γκαντεμιά

Στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» (Δευτέρα, 16/4) ένας από τους ένθερμους εγχώριους απολογητές του νεοφιλελευθερισμού και της κοινωνιοβιολογίας, ο Τάκης Μίχας, επιδόθηκε σε μια συγκινητική προσπάθεια να αποδείξει ότι δεν υπάρχει καμιά «έκρηξη της βίας» στην ωραία εποχή μας.

Με τη βοήθεια μιας διάλεξης του καθηγητή Στίβεν Πίνκερ από το ξακουστό ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης), ο κ. Μίχας επισήμανε την εξάλειψη, τουλάχιστον στις «ανεπτυγμένες χώρες» λέει, μιας μακριάς σειράς βίαιων πρακτικών, όπως «τα βασανιστήρια σαν μέθοδος ψυχαγωγίας, η δουλεία σαν μορφή μείωσης του εργατικού κόστους, οι κατακτήσεις σαν διακηρυγμένος στόχος κυβερνήσεων, η γενοκτονία σαν τρόπος απόκτησης εδαφών, ο ακρωτηριασμός σαν συνήθης ποινή, η θανατική ποινή για πλημμελήματα και διαφορές απόψεων, η δολοφονία σαν μέθοδος αλλαγής κυβερνήσεων, ο βιασμός σαν λάφυρο πολέμου, το πογκρόμ σαν τρόπος διασκέδασης».

Τι ωραία! Μόνο που ...

... το ίδιο βράδυ σύμπασα η ανθρωπότητα πληροφορήθηκε από τα δελτία ειδήσεων ότι σ’ ένα άλλο Πολυτεχνείο στην πατρίδα του δόκτορος Πίνκερ και Γη της Επαγγελίας του νεοφιλελευθερισμού, κάποιος τυπάκος εκτέλεσε εν ψυχρώ 32 ανθρώπους, φοιτητές και καθηγητές! Γιατί; Γιατί έτσι του ήρθε!

Γκλουπ! Σνορτ! Μπλάντι Μέρι! Τι λένε τώρα;

Να ρωτήσω άραγε τον κ. Μίχα αν στην επόμενη διάλεξή του ο δρ Πίνκερ θα φοράει … αλεξίσφαιρο γιλέκο, ή θα με πούνε κακό;

Τιλτ, φάκιν τιλτ και πάλι γκαντέμ τιλτ!