Παλικάρια!

 

Κατάντια να προβάλλεται σαν εκδήλωση... σπάνιου θάρρους και σχεδόν επαναστατική εξαίρεση το να δηλώνει ένας βουλευτής «ψηφίζω πάντα κατά συνείδηση. Δεν επηρεάζομαι ούτε από κομματικές γραμμές, ούτε από απειλές ούτε από φοβέρες. Θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω κατά συνείδηση» … 

...τη στιγμή που το Σύνταγμα απερίφραστα ορίζει ότι:

«Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και της ψήφου κατά συνείδηση» (άρθρο 60, παρ. 1)…

και ότι

«Ο βουλευτής δεν καταδιώκεται, ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων» (άρθρο 61, παρ. 1).

Τὰ πουλιὰ δέλεαρ τοῦ Θεοῦ (ἀποσπάσματα «Διαλόγων»)

1

Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα -—
μὲ κουρελιασμένα μάτια
μὲ φλογωμένους κροτάφους ἀπ᾿ τὴν πτώση
νὰ γυρίζεις
στὴν καλὴ πλευρά σου.
Πεσμένος αἰσθάνεσαι
τὴν κόλαση ποὺ εἶναι ἡ αἰτιότητα
τὸ στῆθος ὡσὰν συστατικὸ τοῦ ἀέρα
τὰ βήματα χωρὶς προοπτική.
Κι ὅμως στὴ χειμωνιάτικη γωνία ὁ καστανᾶς
περιβάλλεται ἀπὸ σένα.
Κόψε ἕνα τραγούδι ἀπ᾿ τ᾿ ἄνθη
μὲ δάχτυλα νοσταλγικά.
Νὰ γυρίζεις — αὐτὸ εἶναι τὸ θαῦμα.

2
Θὰ περάσουν ἀποπάνω μας ὅλοι οἱ τροχοὶ
στὸ τέλος
τὰ ἴδια τὰ ὄνειρά μας θὰ μᾶς σώσουν.
Ἀγάπη μεῖνε στὴν καρδιὰ —
αὐτὸς ἂς εἶναι ὁ κανὼν τοῦ τραγουδιοῦ σου.
Μὲ τὴν ἀγάπη
Θὰ σηκώσουμε τὴν ἀπελπισία μας
Ἀπ᾿ τὸ ἀμπάρι τοῦ κορμιοῦ.
Δὲν εἶναι φορτίο γιὰ τὴ χώρα τῶν ἀγγέλων
ἡ ἀπελπισία.
Καὶ προπαντὸς
ἂς μὴν ἀφήσουμε τὴν ἀγάπη
νὰ συνωστίζεται μὲ τόσα αἰσθήματα…

3
Ἅπλωσε ἡ γαλήνη τὰ φτερά της
ὡσὰν ἀλησμόνητος κύκνος ὀνείρου
σ᾿ αὐτὰ τὰ ἔρημα νερά.
Κάτι νιώθω σήμερα
βλέποντας τὰ πουλιά.

4
Ἡ ἀγωνία μου ὑψώνεται,
ὡς τὰ ἐδελβάις ἄνθη.

5
Τὰ ὄνειρα βλαστοὶ στὸ στῆθος
κλήματα μέσ᾿ στὴν καρδιὰ
διαγώνια ἐκδικοῦνται τὸ χῶμα
σκοτώνοντας ἐμᾶς.

Διαγνωστικές Σημειώσεις

Ο όρος «Ανασχηματιστικές  ιδέες» αναφέρεται σε ισχυρές πεποιθήσεις οι οποίες δεν έχουν βάση στην πραγματικότητα.

Περίπου το 50% των ατόμων με διάγνωση σχιζοφρένειας αναφέρουν ανασχηματιστικές  ιδέες, αλλά οι ανασχηματιστικές ιδέες δεν αποτελούν αποκλειστικά σύμπτωμα της σχιζοφρένειας.
Υπάρχει και ο κομματικός μηχανισμός.

Οι περισσότερες ανασχηματιστικές  ιδέες ανήκουν σε κάποια από τις παρακάτω κατηγορίες:

Ανασχηματιστικές  ιδέες καταδίωξης

Ανασχηματιστικές  ιδέες ελέγχου (ή επιρροής): εκπομπή σκέψεων,

προσθήκη σκέψεων,

απόσυρση σκέψεων

Ανασχηματιστικές  ιδέες αναφοράς

Ανασχηματιστικές  ιδέες μεγαλείου

Ανασχηματιστικές  ιδέες αμαρτίας και ενοχής

Υποχονδριακές Ανασχηματιστικές  ιδέες

Ανασχηματιστικές  ιδέες καταστροφής

• Διαταραχές της αντίληψης

Στις διαταραχές της αντίληψης το άτομο  αναφέρει ότι οξύνονται και αλλάζουν οι αισθήσεις του. Για παράδειγμα αποπροσωποποίηση  ή αποπραγματοποίηση.

 Οι ψευδαισθήσεις είναι οι πιο ακραίες διαστρεβλώσεις της αντίληψης: είναι αισθητηριακές αισθήσεις χωρίς να υπάρχει αντίστοιχο περιβαλλοντικό ερέθισμα. Πιο συχνά έχουν τη μορφή ακουστικών ψευδαισθήσεων, (πχ. ήχος από χειροκροτήματα) και λιγότερο συχνά είναι οπτικές ψευδαισθήσεις.

•  Αρνητικά συμπτώματα

Στα  αρνητικά συμπτώματα συμπεριλαμβάνονται το επίπεδο ή αμβλύ συναίσθημα, η απάθεια, η αλογία, η ανηδονία και τα προβλήματα στη διαπροσωπική λειτουργικότητα.

Σιγά-σιγά στην αρχή, και μετά απότομα!

Βρίσκεται παντού
Γεννά το κάθε τι κι ας μην το δημιούργησε
Εκπληρώνει το σκοπό του αθόρυβα,
χωρίς τίποτε να διεκδικεί
Τροφοδοτεί κόσμους ολόκληρους
δίχως πάνω τους να βαστιέται
Δεν έχει κανέναν προορισμό
Είναι πολύ μικρό και συνάμα μεγάλο
Δεν έχει συνείδηση της μεγαλοσύνης του
Γι' αυτό είναι αληθινά μεγάλο

Έχοντας κατά νου τους ορισμούς των εννοιών του "Πλήθους" της "Μάζας" του "Όχλου" και του "Λαού", στους πάγκους των οποίων ξεδιπλώνεται  η πολιτική ανάλυση εδώ και μια δεκαετία, θα επιχειρήσουμε ένα σύντομο στοχασμό επί του ζητήματος της επικείμενης ανατροπής,  για  το χατήρι ενός φίλου, και για να συνεννοηθούμε. [αν προλάβουμε το "επικείμενης" :- ]
 

Ο κλήρος έπεσε στην Ελλάδα να είναι το πρώτο νεοευρωπαϊκό έθνος που θα καταρρεύσει υπό τους ήχους του επιθανάτιου ρόγχου του τεχνικού/κεφαλαιοκρατικού κόσμου.
Αυτό είναι καθαρά συμπτωματικό. Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις στις λεπτομέρειες διασκεδάζουν την αμηχανία που συνοδεύει κάθε τέλος.
Η δρώσα πολλαπλότητα που συνωστίζεται σήμερα στις πλατείες, συλλαμβάνει πια το γεγονός της ανατροπής αυτής άπαξ δια παντός. Όπως θα συνελάμβανε ένα αντικείμενο έτοιμο προς χρήση.
Η ολιγαρχία  που σήμερα επιβάλει και διατυμπανίζει την "δημοκρατία", τη μαζική δημοκρατία του εκφυλισμένου ευρωπαϊκού σοσιαλφιλελευθερισμού των τελευταίων εξήντα ετών, παριστάνει, ενώ γνωρίζει το τέλος της, πως δεν το γνωρίζει. (Τα πράγματα για το "παγκόσμιο όραμα" των πολυεθνικών, και της  "ελεύθερης" αγοράς τους, είναι ακόμη χειρότερα. Κι εκεί θα αντικρίσουμε αργά ή γρήγορα μια υπέρ-θεαματική πτώση κυριολεκτικώς-το βλέπουν για τον ερχόμενο Αυγουστο:-)
Στο πλαίσιο αυτής της προσποίησης, η εξουσία αυταπατόμενη θεωρεί το πλήθος είτε ως το κοινωνικό σώμα με το οποίο θα μπορέσει να συνδιαλλαγεί και να αναβάλει το μοιραίο ξεγελώντας το, ή ως μια άλογη και αδιάφορη κοινωνική δύναμη, της οποίας την βία θα χειραγωγήσει αναλόγως, με σκοπό την παράταση της καταδυνάστευσης και της κοροϊδίας εις βάρος των πολλών.
Σε αυτό το σημείο θεώρησης του πλήθους ως όχλου, μαζί με την ολιγαρχία, και ως μέρος του μηχανισμού επιβολής της, συντάσσεται επικουρικά και το ιδεολογικά μετατοπισμένο προς την ανοικτή -δήθεν ανατρεπτική- βία σύνολο.
Αυτό είναι το σύνολο που φροντίζει να μεταφέρει και να διαδίδει σε κάθε ευκαιρία όλες τις στερεότυπες ιδέες για την επανάσταση επιχειρώντας να επεκτείνει το άκρως επικίνδυνο και αντιδραστικό πεδίο της βλακείας.
Στόχος του συμπληρωματικού μηχανισμού είναι να πλήξει τον γνήσιο αντιεξουσιαστικό αγώνα, που λαχταρά να δώσει πολιτική αξιοπρέπεια στις τρυφερότερες συγκινήσεις, και είναι έτοιμο να μιλήσει απερίφραστα για αγάπη, μη βία και συμπόνια. 
Χάρη σε μιαν αυτοσυγχαιρόμενη στράτευση, πολλές φορές στην πρόσφατη ιστορία, το ανθρωπιστικό αυτό πνεύμα έχει σαρωθεί από την προαιώνια πολιτική του μίσους, της εκδικητικότητας και της θυελλώδους αγανάκτησης.
Είναι εξαιρετικά πιθανόν αυτή τη φορά, το πλήθος στις πλατείες να είναι πραγματικό πλήθος· πράγμα που σημαίνει ότι οι μεθοδεύσεις της ολιγαρχίας βρίσκονται αντιμέτωπες με μια συμπαγή καθολικότητα.
Απέναντι σε αυτήν την ενότητα η οποία δρα, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης από την πλευρά της εξουσίας. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή μα και σύντομη.
Ως εκ τούτου, οι "αντάρτες" βουλευτές, η αντιπολιτευτική συναίνεση και οι "προτάσεις αναδιαπραγμάτευσης", οι εκκλήσεις "προσωπικοτήτων" για "Τόλμη" , οι συνδικαλιστικές απεργίες για την "υπεράσπιση των κεκτημένων", οι κρατικοδίαιτες κομματικές κορώνες περί ανυπακοής και  οι συμμορίες των ρουφιάνων με τις κουκούλες, ο "ρεαλισμός" των ΜΜΕ, οι "σπινθηροβόλοι" πατριώτες, οι αγανακτισμένοι Ευρωπαϊστές και τα λοιπά καραγκιοζιλίκια, συνιστούν ένα ξεπεσμένο θίασο με θεατές τα φαντάσματα της Ιστορίας, τα οποία ως τέτοια περνούν κάτω από την μύτη και του ταμία και της ταξιθέτριας, δίχως πλέον να καταβάλουν το αντίτιμο που έτρεφε επί δεκαετίες όλα αυτά τα ατάλαντα παράσιτα.

Κι όπως συμβαίνει  κάθε παρακμή έτσι συνέβη και αυτή: σιγά-σιγά στην αρχή, και μετά απότομα!

Negri&Hardt.............Αυτοκρατορία
LaoTse.....................Tao Te Ching
Theodore Roszak....Η Γέννηση της αντικουλτούρας
Michael Seidman.....Towards a History of Workers' resistance to Work

Αμείλικτα μοντέρνα Τέρατα

Λιούις Μάμφορντ (1895-1990)

 «Η συμπόνια και η βαθιά κατανόηση, η ικανότητα συμμετοχής με φαντασία και αγάπη στη ζωή των άλλων ανθρώπων, δεν έχουν καμιά θέση στη μεταϊστορική μεθοδολογία. Γιατί η μεταϊστορική κουλτούρα απαιτεί τη μεταχείριση όλων των ανθρώπων σαν να είναι πράγματα.

Αν μιλήσουμε ανθρώπινα, ο μεταϊστορικός άνθρωπος* είναι ελαττωματικός∙ αν όχι ένας ενεργητικός κακούργος, σίγουρα ένα δυνητικό τέρας. Η παθολογική φύση της ελαττωματικότητάς του καλύπτεται κάτω από τον υψηλό δείκτη νοημοσύνης του. Ντυμένοι με κοινότοπα, ετοιματζήδικα ρούχα, που μοιάζουν να εκφράζουν εξίσου την κοινοτοπία, τις προκατασκευασμένες απόψεις, αυτά τα τέρατα βρίσκονται ήδη εν δράσει μέσα στη σημερινή κοινωνία. Οι χαρακτηριστικές δραστηριότητές τους − π.χ. οι προετοιμασίες τους για τον ατομικό, βακτηριολογικό και χημικό πόλεμο − είναι τόσο παράλογες όσο σπασμωδικές και αυτόματες είναι κι οι πράξεις τους. 

Το ότι η ηθική παραφροσύνη, αν όχι η πρακτική ματαιότητα αυτών των προετοιμασιών, δεν ξεσήκωσε μια γενικευμένη ανθρώπινη εξέγερση εναντίον τους, δείχνει πολύ καλά πως η ανάπτυξη της μεταϊστορικής κοινωνίας έχει κιόλας προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό.

Καμιά από αυτές τις χαρακτηριστικές δραστηριότητες του μεταϊστορικού ανθρώπου, εκτός ίσως από την άσκηση της επιστημονικής νόησης, δεν έχει σχέση με τη εξυπηρέτηση της ζωής ή με την καλλιέργεια του αληθινά ανθρώπινου. 

Ο μεταϊστορικός άνθρωπος έχει κιόλας, θεωρητικά, εγκαταλείψει τον άνθρωπο. Αυτό που απομένει από την ανθρώπινη κληρονομιά, είναι μια ενόχληση, που θα εξαλείψει σιγά-σιγά μέσα από τον αυξανόμενο έλεγχο πάνω στις διαδικασίες αναπαραγωγής, όπως εξαλείφει ήδη τα ανεπιθύμητα γενετικά χαρακτηριστικά στα γουρούνια και τις αγελάδες. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, χάρη στον ψυχολογικό έλεγχο και τη βιολογική αναπαραγωγή, ή μέσα από ξέφρενα μαζικά πογκρόμ, θα σβήσει ό,τι απομένει από την ανθρωπινότητα. 

Στα σημερινά σχέδια μαζικών γενοκτονιών, σ’ ένα «πόλεμο» που θα εγκαινίαζε και θα έκλεινε τη μεταϊστορική περίοδο, αντικείμενο αυτής της επιθετικότητας είναι η ίδια η ανθρωπιά του ανθρώπου. Αντιμετωπίζοντας τους «εχθρούς» σαν να ήταν σκουλήκια, λεφούσια από ποντίκια και κοριούς, ο μεταϊστορικός άνθρωπος εξευτελίζει τόσο τον θύτη όσο και το θύμα πριν οδηγήσει στην εξολόθρευση και των δύο.

[…] Για να καταλάβουμε πόσο κοντά μας είναι κιόλας ο μεταϊστορικός άνθρωπος, πρέπει να αντιληφθούμε ότι δεν κάνει τίποτε άλλο από το να ωθεί στις έσχατες συνέπειές τους μια σειρά από τάσεις, που έχουν ήδη εισαχθεί στην κουλτούρα του Νέου Κόσμου.»

Λιούις Μάμφορντ, Οι μεταμορφώσεις του ανθρώπου (1956)

* Με τον όρο «μεταϊστορικός άνθρωπος» ο Μάμφορντ εννοεί τον κυρίαρχο τύπο ανθρώπου, που σχετίζεται με τη σημερινή εποχή του τεχνολογικού μεσσιανισμού.