Edouard Will,
«Σκέψεις και υποθέσεις σχετικά με τις καταβολές του νομίσματος»,
Révue numismatique, τχ 17 (1955).
*
«Τι εννοούμε όταν λέμε, ότι το χρήμα είναι θεσμός; Εννοούμε ότι το χρήμα δεν είναι
ένα εμπόρευμα, ούτε ένα εργαλείο για τη διευκόλυνση των ανταλλαγών, όπως
υποστηρίζουν πάμπολλες ανταγωνιστικές θεωρίες, αλλά είναι ο δεσμός που συνδέει μεταξύ τους τους
παραγωγούς και που, έτσι, καθιστά δυνατή την πραγμάτωση των ανταλλαγών. Με άλλα
λόγια, κάτω από αυτή την οπτική, το χρήμα είναι η πρωταρχική σχέση, εκείνη πάνω
στην οποία θεμελιώνεται η εμπορευματική τάξη πραγμάτων. Χωρίς το χρήμα, χωρίς
το νόμισμα, δεν μπορεί να υπάρξει εμπορευματική οικονομία.
Εδώ βρίσκεται η πρωτοτυπία της θεσμοκεντρικής [institutionaliste] θέσης μας. Στις
οικονομικές θεωρίες το χρήμα θεωρείται συνήθως δευτερεύον σε σχέση με τον
ορισμό της έννοιας της Αξίας. Αυτή η έννοια αποτελεί κατά παράδοση το κατεξοχήν
αντικείμενο των οικονομικών αναλύσεων και από αυτήν αντλούν την απάντησή τους
σε όλα τα θεμελιώδη ζητήματα της οικονομίας: γιατί τα εμπορεύματα είναι
σύμμετρα και σύμφωνα με ποια σχέση αναλογίας ανταλλάσσονται. Αυτή την αντίληψη
την ονομάζω εργαλειακή [instrumentaliste] προσέγγιση του χρήματος, διότι θεωρεί το χρήμα σαν ένα εργαλείο,
το εργαλείο που διευκολύνει τις ανταλλαγές.
Μαρξ και Αριστοτέλης
Η προσέγγιση του Μαρξ αποτελεί ένα ενδιαφέρον
όσο και χαρακτηριστικό παράδειγμα της εργαλειακής θεώρησης του χρήματος. Ας το
δούμε. Στο πρώτο λ.χ. κεφάλαιο του Κεφαλαίου,
ο Μαρξ αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίον ο Αριστοτέλης, εξετάζοντας το ζήτημα
της ισότητας “5 κλίνες = 1 οικία”,
γράφει ότι “ούτε ανταλλαγή θα υπήρχε αν
δεν υπήρχε ισότητα∙ ούτε ισότητα θα υπήρχε αν δεν υπήρχε συμμετρία” [Ηθικά Νικομάχεια, βιβλίο Ε΄, 1133b -σημ. HS], δηλαδή αναγωγή σε ένα κοινό μέτρο.
Σχολιάζοντας εδώ ο Μαρξ, υπογραμμίζει
την “μεγαλοφυΐα” του Αριστοτέλη, στο βαθμό που κατάλαβε πως η χρηματική
ανταλλαγή στηρίζεται σε μια σχέση ισότητας. Ωστόσο κατά τον Μαρξ, σε αυτό
ακριβώς το σημείο ο Αριστοτέλης σκόνταψε αφού δεν κατόρθωσε να καταδείξει πού
θεμελιώνεται η εμπορευματική ισότητα-συμμετροποίηση, μιας και ήταν της γνώμης
ότι “είναι αδύνατον πράγματα τόσο ανόμοια
να γίνουν σύμμετρα”, με αποτέλεσμα να καταλήξει ο συμπέρασμα ότι “κάνουμε αυτή τη συμμετροποίηση απλώς και
μόνο για λόγους πρακτικής χρείας” [στο ίδιο, HS].
Για τον
Αριστοτέλη λοιπόν, η εμπορευματική ισότητα-συμμετροποίηση είναι καθαρά θέμα σύμβασης. Όμως για τον Μαρξ δεν είναι
έτσι τα πράγματα. Κατ’ αυτόν υπάρχει πραγματικά κάτι το κοινό μεταξύ των
εμπορευμάτων, μια ουσία στην οποία θεμελιώνεται η συμμετροποίησή τους και η
οποία προηγείται του χρήματος: η ανθρώπινη εργασία. Έτσι, συμπεραίνει ότι η
ανταλλαγή των εμπορευμάτων συντελείται με μέτρο τον “κοινωνικά αναγκαίο χρόνο
εργασίας” που απαιτείται για την παραγωγή τους.
Σύμφωνα με τον Μαρξ, ο λόγος που ο Αριστοτέλης δεν κατόρθωσε να
ξεδιαλύνει το μυστήριο της ιστότητας των εμπορευμάτων έχει να κάνει με το ότι
ζούσε σε μια εποχή όπου οι δουλοκτητικές σχέσεις έκρυβαν την ουσία που
εξισώνει τις ανθρώπινες εργασιακές δυνάμεις. Κοντολογής, στη μαρξιστική θεωρία
το χρήμα είναι δευτερεύον, μια σε δεύτερο χρόνο έκφραση των σχέσεων Αξίας.
Η εμπορευματική ανταλλαγή δεν βασίζεται σε καμιά "ουσία" του εμπορεύματος!
Η δική μας αντίληψη αντιτίθεται τόσο στη
μαρξιστική όσο και στη νεοκλασσική υπόθεση της Αξίας, και συμφωνεί με τον
Αριστοτέλη. Θεωρούμε δηλαδή ότι δεν
υπάρχει απολύτως καμία αντικειμενική ουσία πίσω από την ανταλλαγή των
εμπορευμάτων και ότι η ανταλλαγή αυτή θεμελιώνεται απλώς και μόνο στην σύμβαση του χρήματος. Με άλλα λόγια, η σχέση με
το χρήμα είναι εκείνη που ομοιογενοποιεί, εξισώνει, ή καθιστά “σύμμετρα”, τα
εμπορεύματα. Αυτή η εξίσωση ή
συμμετροποίηση δεν προϋπάρχει της
θέσμισης του χρήματος και δεν υπάρχει χωρίς τη σύμβαση του χρήματος.
Υποστηρίζουμε λοιπόν μια θεωρία πολύ
διαφορετική από εκείνη που προτείνουν οι ποικίλες θεωρίες της Αξίας, όπως κι αν
την ορίζουν. Δεν βλέπουμε στο χρήμα μια ουδέτερη μορφή, η οποία απλώς επιτρέπει
ή διευκολύνει την έμμεση έκφραση μιας Αξίας που υποτίθεται ότι προϋπάρχει της
χρηματικής σύμβασης. Απεναντίας,
θεωρούμε ότι το χρήμα και η αξία αποτελούν μια και την αυτήν πραγματικότητα:
είναι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αξία
υπάρχει μόνο και μόνο επειδή υπάρχει το χρήμα. Αξία χωρίς χρήμα δεν υπάρχει.
Επομένως, σύμφωνα με τη δική μας αντίληψη,
όταν λέμε ότι το τάδε εμπόρευμα έχει τη δείνα “αξία”, εννοούμε απλώς ότι το
εμπόρευμα αυτό επιτρέπει την απόκτηση
χρήματος κατά την ανταλλαγή του. Δεν πρέπει λοιπόν να βλέπουμε τη χρηματική
τιμή όπως τη βλέπουν οι διάφορες θεωρίας της Αξίας, δηλαδή σαν ένα συμβατικό
μανδύα που θα πρέπει να τον σηκώσουμε για να δούμε καθαρά ένα μέγεθος, το οποίο
υποτίθεται ότι κρύβεται από πίσω του και είναι η αντικειμενική αξία των εμπορευμάτων.
Απεναντίας, θεωρούμε πως η τιμή είναι μια θεμελιακή πραγματικότητα της
εμπορευματικής ανταλλαγής με την έννοια ότι το κάθε εμπόρευμα αξίζει ακριβώς όσο και η τιμή του, δηλαδή όση είναι η ποσότητα χρήματος την οποία
αποφέρει κατά την εμπορευματική ανταλλαγή.
Με άλλα λόγια, για τη θεσμοκεντρική προσέγγιση το
θεωρητικά ουσιώδες γεγονός, αυτό που πρέπει πρωτίστως να κατανοήσουμε, είναι η
εξάρτηση όλων των εμπορευματοκατόχων και εμπορευματοπαραγωγών από το χρήμα.
Πρέπει δηλαδή να καταλάβουμε τι είναι
αυτή η ομόφωνη και ακόρεστη επιθυμία για χρήμα, που διακατέχει όλα τα μέλη των
εμπορευματικών κοινωνιών.
Γι’ αυτό το λόγο η θεσμοκεντρική προσέγγιση, αντίθετα
από τις άλλες οικονομικές θεωρίες, δεν επιδιώκει να συλλάβει την πραγματικότητα του
χρήματος στις διάφορες επιμέρους λειτουργίες του (νομισματική μονάδα,
μέσον κυκλοφορίας, μέσον αποταμίευσης), αλλά στην ικανότητά του να συγκεντρώνει πάνω του την γενικευμένη συμφωνία της
κοινωνικής ομάδας και να την εκφράζει μ’ έναν αντικειμενοποιημένο τρόπο −απ’
όπου και ορισμοί μας όπως “το χρήμα, έκφραση της κοινωνίας ως ολότητα” (Aglietta et al.
1998, 10) ή “το χρήμα, συντελετής ολοποίησης” (Orléan, 2002).
Ανθρωπολογική συνηγορία υπέρ της θεσμοκεντρικής θεώρησης
Η θεσμοκεντρική θεωρία μας μπορεί να είναι εντελώς
μειοψηφική μεταξύ των οικονομολόγων, ωστόσο έχει σημαντικούς υποστηρικτές στο
πεδίο των κοινωνικών επιστημών. Για παράδειγμα τον Μως, τον Σιμιάν, ή τον
Ζίμμελ. Ας δούμε λ.χ. τι λέει σχετικά ο Μαρσέλ Μως στη σύντομη μελέτη του με τίτλο
“Οι καταβολές της έννοιας του χρήματος” (1914).
Βασική ιδέα του Μως είναι ότι
η ικανότητα προσπορισμού αγαθών προέρχεται από την σαγηνευτική δύναμη του τάλισμαν
[μαγικό φυλαχτό, HS]. Οι άνθρωποι ποθούν
μαζικά το τάλισμαν επειδή πιστεύουν στις μαγικές του ιδιότητες σε τέτοιο βαθμό,
που είναι πρόθυμοι να εγκαταλείψουν όσα έχουν για να το αποκτήσουν. Εδώ βρίσκεται η προέλευση
των μαγικών ιδιοτήτων του χρήματος! Η αγοραστική δύναμη του κατάγεται από τη
σαγήνη που ασκεί το τάλισμαν. Ο Μως γράφει:
Κατά τη γνώμη μου, η αγοραστική δύναμη του
πρωτόγονου χρήματος έγκειται πάνω απ’ όλα στη δύναμη σαγήνης που μεταβιβάζει σε
όποιον το κατέχει και την οποία χρησιμοποιεί για να επιβάλλεται στους άλλους.
Με δυο λόγια, ο Μως μάς λέει πως για να καταλάβουμε
την αγοραστική δύναμη του χρήματος, πρέπει να καταλάβουμε τη συλλογική λατρεία που περιβάλλει ορισμένα αντικείμενα. Εδώ ακριβώς
συναντάει την δική μας προβληματική. Να σημειώσω, πως ο μοντέλο του τάλισμαν
συμφωνεί με τα συμπεράσματα πολυάριθμων αθρωπολόγων, που έχουν υπογραμμίσει το
γεγονός ότι το πρωτόγονο χρήμα είναι κατ’ ουσίαν ένα μέσον πληρωμής με το
οποίον μπορούσε να “εξοφλήσει” κανείς μη-οικονομικές
υποχρεώσεις, όπως για παράδειγμα τη προίκα της νύφης, ή το weregild [η αξία κάθε προσώπου ή πράγματος σύμφωνα με τους Σάλιους Κώδικες,
HS].
Εδώ βλέπουμε ξεκάθαρα την καρδιά του προβλήματος
χρήμα: η ενσάρκωση αυτού που “αξίζει”, θεμελιώνεται στη λατρεία της κοινωνικής ομάδας για ένα συγκεκριμένο αντικείμενο ή σημείο.
Τέτοιου είδους είναι το μυστήριο της αγοραστικής δύναμης. Εκείνο που αλλάζει με
το σύγχρονο χρήμα, είναι η φύση της λατρείας:
δεν πρόκεται πλέον για κλασσική μαγικοθρησκευτική λατρεία. Γι’ αυτό και μιλάμε
τώρα για “συλλογική εμπιστοσύνη” [και “εμπορική πίστη”, HS].»
«De
l’ auto-organisation au temps du projet»,
11-18
Ιουλίου 2007
