[Εικόνα]
Θυμάμαι παλιά έναν υπερεκτιμημένο νεαρό ποδοσφαιριστή, που έπαιρνε φόρα,
ντρίμπλαρε ακάθεκτος τον ένα μετά τον άλλο τους αντιπάλους του, και … έβγαινε
από μόνος του άουτ!
[Λόγος]
Διαπιστώνω στις διαδικτυακές αναρτήσεις, σχόλια και συζητήσεις μια γενικευμένη
επιθετικότητα εναντίον του Ολοκληρωτισμού, η οποία σε πλήθος περιπτώσεων
θυμίζει τον παραπάνω παίκτη όταν, ξεκινώντας με φόρα από την απολύτως δικαιολογημένη
καταγγελία του Ολοκληρωτισμού, προχωράει στην απόρριψη (άλλοτε με ειρωνεία,
άλλοτε με περιφρονητική διάθεση, άλλοτε με ξεκάθαρο μίσος) κάθε οραματικής —δηλαδή
όχι ωφελιμιστικής— αντίληψης των ανθρώπινων
πραγμάτων ταυτίζοντας την εκ του πονηρού ή εκ του αφελούς με τον Ολοκληρωτισμό.
Τι
υποτίθεται, σύμφωνα με αυτή την ντρίμπλα, ότι πρέπει μάθουμε;
Πρέπει, λέει, να
μάθουμε πως οποιαδήποτε οραματική αντίληψη οδηγεί μαθηματικά σε Ολοκληρωτισμό! Και ότι, επομένως, αν θέλουμε να γλυτώσουμε από αυτό το Τέρας θα πρέπει να
περιοριστούμε σε μια καθαρά ωφελιμιστική αντίληψη του ανθρώπου, δηλαδή σε μια
αντίληψη που θέλει τον άνθρωπο να μην είναι τίποτα περισσότερο από μια «ορμή
αυτοσυντήρησης» και «καθαρής ισχύος»...
Δυστυχώς,
το κενό στο οποίο οδηγούν —και από το οποίο ίσως πηγάζουν—
αυτές οι αντιλήψεις, δεν είναι απλώς μια περιοχή «εκτός παιδιάς» (άουτ) των
ανθρώπινων πραγμάτων, από την οποία θα μπορούσε να μας επαναφέρει ένα απλό σφύριγμα
του διαιτητή. Είναι ένα Μηδέν, που ακυρώνει το ίδιο το παιχνίδι.
[Προτροπή]
Μην το ξεχνάμε: ο ωφελιμισμός είναι μηδενισμός!
