Στο δρόμο έπεσα πάνω σε μια χαλαρή ραδιοφωνική εκπομπή, όπου ο ομιλητής έκανε ένα υποτίθεται αποενοχοποιητικό και σίγουρα πολύ μοδάτο κήρυγμα περί λάθους δηλώνοντας ότι, αν τυχόν είχε μια δεύτερη ευκαιρία να ζήσει, δεν θα έκανε τα ίδια λάθη αλλά «θα φρόντιζε να κάνει καινούργια λάθη» — και, σε αυτό το πνεύμα, καλούσε τους νεώτερους ακροατές και ακροάτριές του «να κάνουν λάθη», απλώς «να μην κάνουν τα ίδια λάθη με τους παλιότερους, αλλά να κάνουν καινούργια, πιο πρωτότυπα λάθη».
Γουάου! Ας φανταστούμε λοιπόν έναν άνθρωπο που το βρίσκει πολύ ωραίο και πιάνει να εφαρμόσει αυτό το κήρυγμα στη ζωή του. Αποφασίζει επομένως να θέλει να κάνει λάθη, δηλαδή να κάνει εσκεμμένα λάθη και μάλιστα «πρωτότυπα λάθη», λάθη ας πούμε που κανένας δεν είχε κάνει προηγουμένως.
Ωραία. Αυτό όμως σημαίνει,
καταρχάς, ότι ο άνθρωπος αυτός γνωρίζει τι είναι σωστό να πράξει στη
συγκεκριμένη περίπτωση που έχει να αποφασίσει, και δεν το ακολουθεί παρά
επιλέγει να κάνει αυτό που γνωρίζει ότι είναι λάθος. — Διευκρίνηση:
λέγοντας «γνωρίζει τι είναι σωστό να πράξει», εννοούμε βέβαια ότι γνωρίζει όχι
απλώς τι λένε οι άλλοι ή γενικά λέγεται ότι είναι «το σωστό», αλλά πρωτίστως αναγνωρίζει
αυτό που είναι για τον ίδιο το σωστό να πράξει στην προκειμένη
περίπτωση.
Ας παρακολουθήσουμε λιγάκι τώρα αυτό τον άνθρωπο στη ζωή του. Ακολουθώντας λοιπόν το ραδιοφωνικό κήρυγμα, όταν ο άνθρωπός μας βρίσκεται π.χ. μπροστά σε μια πόρτα που λέει «έλξατε» και ξέρει τι σημαίνει, αυτός εσκεμμένα πιάνει να την σπρώχνει! ‘Η όταν είναι κρυολογημένος κι έξω έχει ψόφο και ρίχνει χιονόνερο, αυτός βγαίνει εσκεμμένα με σαγιονάρες, κοντομάνικο και σορτσάκι! Μπρρρρρ! Εντάξει, θέλετε πιο λεπτά παραδείγματα. Ας πούμε λοιπόν ότι ο άνθρωπός μας γνωρίζει ότι μια συγκεκριμένη πολιτική απόφαση είναι σωστή για το κοινωνικό σύνολο, επομένως και για τον ίδιον, αλλά αυτός ηθελημένα και εσκεμμένα υποστηρίζει μια άλλη, αντίθετη απόφαση, που γνωρίζει ότι είναι λάθος και θα του κάνει τη ζωή μαρτύριο αν περάσει.
Τι θα λέγατε για έναν άνθρωπο που παίρνει εσκεμμένα τέτοιες αποφάσεις; Ότι κάνει πολύ «πρωτότυπα λάθη»; Ή πολύ απλά ότι κάνει χοντρομ@λ@κίες;
Δεδομένου του όγκου και της συχνότητας τέτοιου τύπου καθημερινών κηρυγμάτων από ραδιοφωνικού, τηλεοπτικού και ηλεκτρονικού άμβωνος, έχω να πω το εξής: αν η μοντέρνα απενοχοποιητική αντιπρόταση στον παλιομοδίτικο ψυχαναγκασμό με την ορθότητα είναι να γίνει το μυαλό μας νιανιά ώστε να κάνουμε ηθελημένα και εσκεμμένα μ@λ@κίες και να τις βαφτίζουμε μάλιστα «πρωτοτυπίες», τότε πραγματικά δεν υπάρχει ελπίδα σε τούτη τη γη — ή έστω σε τούτη τη γωνιά του πλανήτη.
Ευτυχείτε!
