Ναζίμ Χικμέτ Το να ζεις* Το να ζεις δεν είναι αστείο: πρέπει να ζεις με μεγάλη σοβαρότητα όπως ένας σκίουρος, για παράδειγμα - Εννοώ χωρίς να ψάχνεις για κάτι πέρα και πάνω από το να ζεις, Εννοώ ότι το να ζεις πρέπει να είναι όλη σου η ενασχόληση. Το να ζεις δεν είναι αστείο: πρέπει να το πάρεις στα σοβαρά, τόσο πολύ και σε τέτοιο βαθμό ώστε, για παράδειγμα, ακόμα και με τα χέρια σου δεμένα πίσω από την πλάτη σου, με την πλάτη σου στον τοίχο, ή αλλιώς στο εργαστήριο με τη λευκή ποδιά και τα προστατευτικά γυαλιά, να μπορείς να πεθάνεις για τους ανθρώπους ακόμα και για ανθρώπους των οποίων τα πρόσωπα δεν έχεις δει ποτέ, παρόλο που ξέρεις πως το να ζεις είναι το πιο αληθινό, το πιο όμορφο πράγμα. Θέλω να πω, πρέπει να πάρεις τη ζωή τόσο σοβαρά έτσι ώστε ακόμα και στα εβδομήντα, για παράδειγμα, να φυτέψεις ελιές- και όχι για τα παιδιά σου, αλλά επειδή, αν και φοβάσαι τον θάνατο, δεν τον πιστεύεις, γιατί το να ζεις, εννοώ, βαραίνει περισσότερο. II Ας πούμε ότι είμαστε σοβαρά άρρωστοι, χρειαζόμαστε χειρουργική επέμβαση που σημαίνει ότι μπορεί να μη σηκωθούμε από το λευκό τραπέζι. Παρόλο που είναι αδύνατο να μη λυπηθούμε που φεύγουμε λίγο νωρίς, θα γελάμε ακόμα με τα αστεία που λέγονται, θα κοιτάξουμε έξω από το παράθυρο για να δούμε αν βρέχει, ή ακόμα θα περιμένουμε με αγωνία για το επόμενο δελτίο ειδήσεων. . . Ας πούμε ότι είμαστε στο μέτωπο - για κάτι που αξίζει να παλέψεις, ας πούμε. Εκεί, στην πρώτη επίθεση, την ίδια μέρα, μπορεί να σωριαστούμε, νεκροί. Θα το μάθουμε αυτό με μια θυμωμένη περιέργεια, αλλά θα συνεχίσουμε να ανησυχούμε μέχρι θανάτου για την έκβαση του πολέμου, που θα μπορούσε να διαρκέσει χρόνια. Ας πούμε ότι είμαστε στη φυλακή και κοντά στα πενήντα, και έχουμε άλλα δεκαοκτώ χρόνια, ας πούμε, πριν ανοίξουν οι σιδερένιες πόρτες. Θα ζούμε ακόμα με αυτό που είναι έξω, με τους ανθρώπους και τα ζώα τους, τον αγώνα και τον άνεμο - Εννοώ με το εξωτερικό πέρα από τους τοίχους. Εννοώ, πως όπως και αν είμαστε και οπουδήποτε και αν βρισκόμαστε, πρέπει να ζούμε σαν να μην πεθάνουμε ποτέ. III Αυτή η γη θα κρυώσει, ένα αστέρι ανάμεσα στα αστέρια και μάλιστα ένα από τα μικρότερα, ένα επιχρυσωμένο μοτίβο σε μπλε βελούδο - Εννοώ αυτή, τη μεγάλη γη μας. Αυτή η γη θα κρυώσει μια μέρα, όχι σαν ένα κομμάτι πάγου ή ένα νεκρό σύννεφο ακόμα αλλά σαν άδειο καρύδι θα κυλήσει στο κατάμαυρο διάστημα. . . Πρέπει να θρηνήσεις για αυτό αυτή τη στιγμή -Να νιώσεις αυτή τη θλίψη αυτή τη στιγμή - γιατί ο κόσμος πρέπει να αγαπηθεί πάρα πολύ αν πρόκειται να πεις «Έζησα».
απο την αγγλικη μετάφραση του Randy Blasing and Mutlu Konuk : Κατερίνα Ηλιοπουλου
* Tο dangerfew, θεωρεί κρίσιμο το ζήτημα που θέτει το ποίημα.
