Τάξη, Αναγνώριση και Πλήξη

 

Πετάξαμε πολύ, πετάξαμε μακριά
Όταν τη γη την αφήσαμε πίσω
Έχασαν το βάρος τα κορμιά
Ό,τι μπορέσαμε το χάσαμε επίσης
Τι είσαστε παιδιά εσείς;
Δεν είμαστε διόλου αστροναύτες
Όπως θα σκεφτήκατε
Είμαστε νεκροί. [*]

--

ΥΓ. Izi. Μην μας καλέσεις,  ...θα σε βρούμε εμείς!
Ελευθερία είναι η γνώση του αναπόφευκτου και η γνώση πως αυτή η γνώση βρίσκεται σε συνεχή κίνδυνο από την αποξένωση, την μνησικακία, τον ναρκισσισμό. 

Να προσέχεις με αυτές τις εφόδους στον ουρανό κτλ.

-----------------

 [*] Ντμίτρι Πρίγκοφ (1940-2007), μετάφραση Γιάννα Μπούκοβα.
στο πρώτο τεύχος του [ΦΡΜΚ] που κυκλοφορεί στις 5 Ιουνίου

Πέφτει, πέφτει η Βαβυλών, η μεγάλη!

The Ruts

1 Μετὰ ταῦτα εἶδον ἄλλον ἄγγελον καταβαίνοντα ἐκ τοῦ οὐρανοῦ, ἔχοντα ἐξουσίαν μεγάλην, καὶ ἡ γῆ ἐφωτίσθη ἐκ τῆς δόξης αὐτοῦ, 2 καὶ ἔκραξεν ἐν ἰσχυρᾷ φωνῇ λέγων· Ἔπεσεν, ἔπεσε Βαβυλὼν ἡ μεγάλη, καὶ ἐγένετο κατοικητήριον δαιμονίων καὶ φυλακὴ παντὸς πνεύματος ἀκαθάρτου καὶ φυλακὴ παντὸς ὀρνέου ἀκαθάρτου καὶ μεμισημένου· 3 ὅτι ἐκ τοῦ οἴνου τοῦ θυμοῦ τῆς πορνείας αὐτῆς πέπωκαν πάντα τὰ ἔθνη, καὶ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς μετ' αὐτῆς ἐπόρνευσαν, καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς ἐκ τῆς δυνάμεως τοῦ στρήνους αὐτῆς ἐπλούτησαν. 4 Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· Ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε· 5 ὅτι ἐκολλήθησαν αὐτῆς αἱ ἁμαρτίαι ἄχρι τοῦ οὐρανοῦ, καὶ ἐμνημόνευσεν ὁ Θεὸς τὰ ἀδικήματα αὐτῆς. 6 ἀπόδοτε αὐτῇ ὡς καὶ αὐτὴ ἀπέδωκε, καὶ διπλώσατε αὐτῇ διπλᾶ κατὰ τὰ ἔργα αὐτῆς· ἐν τῷ ποτηρίῳ ᾧ ἐκέρασε κεράσατε αὐτῇ διπλοῦν. 7 ὅσα ἐδόξασεν αὑτὴν καὶ ἐστρηνίασε, τοσοῦτον δότε αὐτῇ βασανισμὸν καὶ πένθος. ὅτι ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτῆς λέγει, ὅτι κάθημαι καθὼς βασίλισσα καὶ χήρα οὐκ εἰμὶ καὶ πένθος οὐ μὴ ἴδω, 8 διὰ τοῦτο ἐν μιᾷ ἡμέρᾳ ἥξουσιν αἱ πληγαὶ αὐτῆς, θάνατος καὶ πένθος καὶ λιμός, καὶ ἐν πυρὶ κατακαυθήσεται· ὅτι ἰσχυρὸς Κύριος ὁ Θεὸς ὁ κρίνας αὐτήν. 9 καὶ κλαύσουσιν αὐτὴν καὶ κόψονται ἐπ' αὐτῇ οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς οἱ μετ' αὐτῆς πορνεύσαντες καὶ στρηνιάσαντες, ὅταν βλέπωσι τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, 10 ἀπὸ μακρόθεν ἑστηκότες διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς, λέγοντες· Οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη Βαβυλὼν, ἡ πόλις ἡ ἰσχυρά, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἦλθεν ἡ κρίσις σου. 11 καὶ οἱ ἔμποροι τῆς γῆς κλαίουσι καὶ πενθοῦσιν ἐπ' αὐτῇ, ὅτι τὸν γόμον αὐτῶν οὐδεὶς ἀγοράζει οὐκέτι, 12 γόμον χρυσοῦ καὶ ἀργύρου καὶ λίθου τιμίου καὶ μαργαρίτου, καὶ βυσσίνου καὶ πορφύρας καὶ σηρικοῦ καὶ κοκκίνου, καὶ πᾶν ξύλον θύϊνον καὶ πᾶν σκεῦος ἐλεφάντινον καὶ πᾶν σκεῦος ἐκ ξύλου τιμιωτάτου καὶ χαλκοῦ καὶ σιδήρου καὶ μαρμάρου, 13 καὶ κινάμωμον καὶ ἄμωμον καὶ θυμιάματα, καὶ μύρον καὶ λίβανον καὶ οἶνον καὶ ἔλαιον καὶ σεμίδαλιν καὶ σῖτον καὶ κτήνη καὶ πρόβατα, καὶ ἵππων καὶ ῥεδῶν καὶ σωμάτων, καὶ ψυχὰς ἀνθρώπων. 14 καὶ ἡ ὀπώρα τῆς ἐπιθυμίας τῆς ψυχῆς σου ἀπώλετο ἀπὸ σοῦ, καὶ πάντα τὰ λιπαρὰ καὶ τὰ λαμπρὰ ἀπῆλθεν ἀπὸ σοῦ, καὶ οὐκέτι οὐ μὴ αὐτὰ εὑρήσεις. 15 οἱ ἔμποροι τούτων, οἱ πλουτήσαντες ἀπ' αὐτῆς, ἀπὸ μακρόθεν στήσονται διὰ τὸν φόβον τοῦ βασανισμοῦ αὐτῆς κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, 16 λέγοντες· Οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, ἡ περιβεβλημένη βύσσινον καὶ πορφυροῦν καὶ κόκκινον, καὶ κεχρυσωμένη ἐν χρυσίῳ καὶ λίθῳ τιμίῳ καὶ μαργαρίταις, ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη ὁ τοσοῦτος πλοῦτος. 17 καὶ πᾶς κυβερνήτης καὶ πᾶς ὁ ἐπὶ τόπον πλέων, καὶ ναῦται καὶ ὅσοι τὴν θάλασσαν ἐργάζονται, ἀπὸ μακρόθεν ἔστησαν, 18 καὶ ἔκραζον βλέποντες τὸν καπνὸν τῆς πυρώσεως αὐτῆς, λέγοντες· Τίς ὁμοία τῇ πόλει τῇ μεγάλῃ; 19 καὶ ἔβαλον χοῦν ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτῶν καὶ ἔκραζον κλαίοντες καὶ πενθοῦντες, λέγοντες· Οὐαὶ οὐαί, ἡ πόλις ἡ μεγάλη, ἐν ᾗ ἐπλούτησαν πάντες οἱ ἔχοντες τὰ πλοῖα ἐν τῇ θαλάσσῃ ἐκ τῆς τιμιότητος αὐτῆς· ὅτι μιᾷ ὥρᾳ ἠρημώθη. 20 Εὐφραίνου ἐπ' αὐτῇ, οὐρανέ, καὶ οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀπόστολοι καὶ οἱ προφῆται, ὅτι ἔκρινεν ὁ Θεὸς τὸ κρίμα ὑμῶν ἐξ αὐτῆς. 21 Καὶ ἦρεν εἷς ἄγγελος ἰσχυρὸς λίθον ὡς μύλον μέγαν καὶ ἔβαλεν εἰς τὴν θάλασσαν λέγων· Οὕτως ὁρμήματι βληθήσεται Βαβυλὼν ἡ μεγάλη πόλις, καὶ οὐ μὴ εὑρεθῇ ἔτι. 22 καὶ φωνὴ κιθαρῳδῶν καὶ μουσικῶν καὶ αὐλητῶν καὶ σαλπιστῶν οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ πᾶς τεχνίτης πάσης τέχνης οὐ μὴ εὑρεθῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ φωνὴ μύλου οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι, 23 καὶ φῶς λύχνου οὐ μὴ φανῇ ἐν σοὶ ἔτι, καὶ φωνὴ νυμφίου καὶ νύμφης οὐ μὴ ἀκουσθῇ ἐν σοὶ ἔτι· ὅτι οἱ ἔμποροί σου ἦσαν οἱ μεγιστᾶνες τῆς γῆς, ὅτι ἐν τῇ φαρμακείᾳ σου ἐπλανήθησαν πάντα τὰ ἔθνη, 24 καὶ ἐν αὐτῇ αἵματα προφητῶν καὶ ἁγίων εὑρέθη καὶ πάντων τῶν ἐσφαγμένων ἐπὶ τῆς γῆς.

Ιωάννης, Αποκάλυψη, κεφ. 18

 

Danger ... few!

I'm a street walking cheetah with a heart full of napalm
I'm a runaway son of the nuclear A-bomb
I am a world's forgotten boy
The one who searches and destroys
Honey gotta help me please
Somebody gotta save my soul
Baby detonate for me
Look out honey, 'cause I'm using technology
Ain't got time to make no apology
Soul radiation in the dead of night
Love in the middle of a fire fight
Honey gotta strike me blind
Somebody gotta save my soul
Baby penerate my mind
And I'm the world's forgotten boy
The one who's searchin', searchin' to destroy

Βία και Νομιμότητα 2013*

Aπό τότε που εμφανίστηκε η «νομιμότητα» και  ο κοινοβουλευτισμός, η βία όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, σε τελευταία ανάλυση, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής. Το κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση και ο ελεγκτικός και κατασταλτικός του μηχανισμός είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη.

Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνουν σ' ένα μέρος στενό και ακατοίκητο, κι όταν τον κρατάνε εκεί αρκετό καιρό - όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που η ενέργεια αυτή θα γίνει δυνάμει ενός ενιαίου βιβλίου, που ονομάζεται Ποινικός Νόμος, και το μέρος αυτό οριστεί ως «Κέντρο Κλειστής Φιλοξενίας Αλλοδαπών Κορίνθου», μετατρέπεται αμέσως σε πράξη ειρηνικής νομιμότητας. Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί, παρά τη θέληση του, να σκοτώνει συστηματικά συνανθρώπους του, διαπράττει βία. Μα από τη στιγμή που αυτό θα ονομαστεί «στρατιωτική υπηρεσία», ο “καλός πολίτης” φαντάζεται ότι αναπνέει τον αέρα της νομιμότητας. Αν σε ένα άτομο παρά τη θέληση του, στερήσουν άλλοι ένα μέρος της ιδιοκτησίας του και του εισοδήματος του, κανένας δε θα διστάσει να πει ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτή η ληστεία ορίζεται ως «είσπραξη άμεσων φόρων», πρόκειται μονάχα για εφαρμογή του νόμου.

Η θεσμοθετημένη από την εξουσία βία, φυτρώνει πάνω στο οικονομικό έδαφος της εκμετάλλευσης. Ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας ως νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σ' επιτακτικό κανόνα. Από τη στιγμή που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν σαν υποχρεωτικός κανόνας, το πράγμα αντικαθρεπτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των νομομαθών, καθώς και στο κεφάλι των καιροσκόπων σοσιαλιστών: η «έννομος» τάξη παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο δημιούργημα της «δικαιοσύνης» και η βία του κράτους σα μια απλή της συνεπεία, σα μια «κύρωση» των νόμων.

Σύμφωνα με την “λογική” των “μεταρρυθμιστών”, ενώ οι κυρίαρχοι στηρίζονται σε κάθε τους ενέργεια στη βία, μόνον όσοι υπόκεινται σε αυτήν, θα έπρεπε να αρνηθούν από την αρχή και για πάντα τη χρησιμοποίηση της βίας στην πάλη τους ενάντια στο σύστημα που τους καταδυναστεύει! Η νομιμότητα δίνει στη βία της κυρίαρχης τάξης, τη σφραγίδα του επιτακτικού και παντοδύναμου κοινωνικού κανόνα.

Η βία είναι και παραμένει το ύστατο μέσο της ανατροπής και του μετασχηματισμού, ο υπέρτατος νόμος των ανταγωνισμών, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής. 

 

Δεν είναι η αγάπη προς τη βία ή ο επαναστατικός ρομαντισμός, αλλά σκληρή ιστορική ανάγκη, εκείνο που υποχρεώνει τα οργανωμένα καταπιεσμένα στρώματα να προετοιμάζονται για βίαιες συγκρούσεις αργά ή γρήγορα με την εξουσία, επειδή αναπόδραστα οι προσπάθειες τους θα σκοντάψουν σε ζωτικά συμφέροντα των κυρίαρχων. Το να θεωρούμε τον κοινοβουλευτισμό ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής πάλης, δεν είναι λιγότερο αποπροσανατολιστικό και, ουσιαστικά, λιγότερο αντιδραστικό, από το να δεχόμαστε τη γενική απεργία ή τα οδοφράγματα, ως αποκλειστικά μέσα πάλης.

Η ακριβής κατανόηση αυτής της ανάγκης, χρησιμοποίησης της βίας, τόσο στα διάφορα επεισόδια του πολιτικού αγώνα, όσο και για την τελική κατάλυση της εξουσίας, είναι εκ των προτέρων απαραίτητη, γιατί ίσα-ίσα η κατανόηση αυτή είναι που δίνει ορμή και αποφασιστικότητα στις ειρηνικές και νόμιμες μάχες και δράσεις.

Αν οι δυνάμεις της ανατροπής και του μετασχηματισμού αποφάσιζαν να παραιτηθούν εκ των προτέρων και δια παντός από τη χρησιμοποίηση της βίας, αν επιχειρούσαν να υποχρεώσουν τις μάζες να σεβαστούν την κυρίαρχη νομιμότητα, τότε όλοι οι πολιτικοί της αγώνες, κοινοβουλευτικοί συνδικαλιστικοί, τοπικοί και άλλοι, θα χρεοκοπούσαν αξιοθρήνητα, αργά ή γρήγορα, για να δώσουν τη θέση τους στην αχαλίνωτη κυριαρχία της αντιδραστικής βίας.

======================================================

* Γύρω από την "επικαιροποίηση" ενός κειμένου που ανήκει στην αρχαιολογία των ανατρεπτικών τακτικών, αναπαριστούμε συνοπτικά την πραγματικότητα της σημερινής μητρόπολης:

Η κάθοδος και το βλέμμα στον ουρανό, οι ρωγμές,  σκοτεινά σημάδια στον λαμπερό κόσμο του εξορθολογισμού, ο υπολογισμός της παρακμής, η συσσώρευση της υλιστικής "αλήθειας" και ο αυταρχισμός της, το επαναστατικό της προϊόν και η επακόλουθη απαξίωση του. 

Ο Γιάννης Γρηγοριάδης και ο Γιάννης Ισιδώρου παρουσιάζουν το νέο τους έργο στην ARTATHINA από τις 16 ως τις 19 Μαΐου με τίτλο ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ 2013!  ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ P28 @Platform Project]

Πρόληψη και δυστοπία

Ότι συνιστά παραβίαση του Συντάγματος η προληπτική επιστράτευση εργαζομένων πριν απεργήσουν, είναι κάτι που πολλοί επισήμαναν και κατήγγειλαν.

Ότι συνιστά παραβίαση ενός άλλου «συντάγματος» η προληπτική χειρουργική αφαίρεση υγιών ζωτικών ανθρώπινων μελών πριν εκδηλώσουν οιαδήποτε νόσο, πολύ φοβάμαι πως είναι κάτι που λίγοι θα καταγγείλουν και πως οι περισσότεροι, υπό τη διεύθυνση της προπαγάνδας, θα χειροκροτήσουν και θα δεχτούν σαν υπόδειγμα προς μίμηση.

 

Ο αέρας που αναπνέουμε, ολοένα και πιο πηχτός κι αρρωστημένος.

 

Μπροστά στα μάτια μας, με σημαία τις στατιστικές και τους αλγόρθμους, συντελείται η −όχι εντελώς ακούσια, δυστυχώς− αιχμαλωσία ανθρώπων και κοινωνιών στην τεχνοφασιστική δυστοπία.

 

Ειρωνία; Ίσως ποτέ πριν ο θάνατος δεν ήταν τόσο κραταιός κι ο άνθρωπος τόσο παροπλισμένος απέναντί του όσο σε αυτή την κοινωνία, που κήρυξε ως ύψιστο ιδανικό της την αμεριμνησία μιας υποτιθέμενα ακαταπόνητης νεότητας  και λάτρεψε σαν θεό της το καινούργιο, το αρυτίδωτο και το γυαλιστερό.

 

Μα να: η ώρα που ο Μπρούνο οδεύει ολοταχώς προς το ψυχιατρείο, είναι η ώρα που αρχίζει ο θρίαμβος του Μισέλ.*

 

Σωστά ειπώθηκε λοιπόν:

Έτσι τελειώνει ο κόσμος∙

Έτσι τελειώνει ο κόσμος∙

Όχι μ’ ένα βρόντο

Μα μ’ ένα λυγμό.**

*Τα στοιχειώδη σωματίδια, του Μ. Ουελμπέκ.

** Οι κούφιοι άνθρωποι, του Τ.Σ. Έλλιοτ

Αυτό που δίχως σταματημό ερημώνει τον κόσμο!

Να σε κυβερνούν σημαίνει πως σε κάθε διαπραγμάτευση σου, σε κάθε σου κίνηση, είσαι σημειωμένος, εγγεγραμμένος, απογραμμένος, φορολογημένος, διατιμημένος, σφραγισμένος, μετρημένος, αριθμημένος, αξιολογημένος, αδειοδοτημένος, εξουσιοδοτημένος, προειδοποιημένος, περιορισμένος, αναμορφωμένος, διορθωμένος, τιμωρημένος. 

Σημαίνει πως υπό το πρόσχημα της κοινής ωφέλειας και στο όνομα του κοινού συμφέροντος υποχρεώνεσαι να εκπαιδεύεσαι, να εκμεταλλεύεσαι, να εξαγοράζεσαι, να  μονοπωλείσαι, να κομματιάζεσαι, να τσακίζεσαι, να ληστεύεσαι· και τότε, με την παραμικρή αντίσταση, με την ελάχιστη διαμαρτυρία, σε περιορίζουν, σε περιφρονούν, σου βάζουν πρόστιμο, σε στριμώχνουν, σε καταγράφουν, σε καταχρώνται, σε ξυλοφορτώνουν, σε αφοπλίζουν, σε πνίγουν, σε φυλακίζουν, σε δικάζουν, σε καταδικάζουν, σε πυροβολούν, σε απελαύνουν, σε θυσιάζουν, σε πουλάνε, σε προδίδουν και, σα να μην έφταναν όλα αυτά, στο τέλος σε βγάζουν τρελό, σε χλευάζουν, σε περιγελούν και σε εξευτελίζουν.

 

Αυτό σημαίνει να σε κυβερνούν, αυτή είναι η δικαιοσύνη και η ηθική της διακυβέρνησης.

Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, 1851

Καλές Γιορτές σε Όλους! Μην το βάζετε κάτω!

Ο ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ

μνήμη Ἄρη Κωνσταντινίδη

Βάδιζα κατὰ μῆκος τῆς ἀκτῆς
μιὰ βαριὰ συννεφιὰ σκέπαζε τὸν οὐρανὸ
τὰ κύματα γκρίζα κι ἀνατριχιαστικὰ
κύματα γκρίζα σκάζαν στὴν παραλία
μιὰ δύναμη μ᾿ ἔσπρωχνε νὰ κάνω στροφὴ
ν᾿ ἀρχίσω νὰ περπατάω πάνω στὰ κύματα
μαῦρες γάτες περπατοῦσαν πάνω στὰ γκρίζα
κύματα
καὶ ἡ ψυχή μου ἦταν νεκρή.
Ὅμως ξαφνικὰ ἕνας ἥλιος ἔσκισε τὰ
σύννεφα.
ἡ θάλασσα ἔγινε πάλι γαλάζια
ζωντάνεψε πάλι ἡ ψυχή μου
κι ἐξακολούθησα τὸν περίπατό μου.

Μίλτος Σαχτούρης, ἀπὸ τὴ συλλογή Έκτοτε (1996)