Ισοζύγιο ερωτήσεων-απαντήσεων

Καλή Χρονιά
με λιγότερα φαντάσματα, περισσότερο θάρρος
και με ένα ... καλό ισοζύγιο ερωτήσεων-απαντήσεων
για όλες και όλους!

Η χαρά και το σκοτάδι

- Σταμάτα να χρησιμοποιείς τον οίκτο, τη συμπόνια των άλλων ανθρώπων, με λάθος τρόπο. Όλοι το έχουμε κάνει αυτό λιγάκι στη Γη, ξέρεις. Η συμπόνοια προοριζόταν να είναι ένα κίνητρο που φέρνει τη χαρά, καταπολεμώντας την δυστυχία. Μπορεί όμως να χρησιμοποιηθεί και με λάθος τρόπο. Μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για ένα είδος εκβιασμού. Αυτοί που επιλέγουν τη δυστυχία, μπορούν να κρατούν αιχμάλωτη την χαρά με όπλο τον οίκτο. Βλέπεις, τώρα ξέρω. Ακόμη και σαν παιδί το έκανες. Αντί να πεις συγγνώμη, πήγαινες και κλειδωνόσουν στην αποθήκη... γιατί ήξερες, ότι αργά ή γρήγορα μια από τις αδερφές σου θα έλεγε: «Δεν αντέχω να σκέφτομαι ότι είναι εκεί μέσα μόνος του και κλαίει». Χρησιμοποιούσες τον οίκτο τους για να τις εκβιάσεις. Κι αυτές στο τέλος υποχωρούσαν. Και αργότερα, όταν ήμασταν παντρεμένοι... Ω, μα δεν έχει σημασία, αρκεί να το σταματήσεις.

- Αυτό λοιπόν, είπε ο Ηθοποιός, αυτό κατάλαβες από μένα έπειτα από τόσα χρόνια;-

- Όχι, Φρανκ, όχι εδώ, είπε η Κυρία. Άκουσε την λογική. Φαντάστηκες πως η χαρά δημιουργήθηκε για να είναι πάντα κάτω από αυτή την απειλή; Πάντα ανυπεράσπιστη απέναντι σ’ εκείνους, που θα προτιμούσαν να είναι δυστυχισμένοι παρά να πνίξουν τον εγωισμό τους; Γιατί ήταν πράγματι δυστυχία. Τώρα το ξέρω. Ήσουν αξιοθρήνητος. Μπορείς να συνεχίσεις έτσι. Αλλά δεν μπορείς πια να μεταδίδεις την μιζέρια σου. Όλα βρίσκουν το τέλος τους. Εδώ είναι η χαρά που τίποτα δεν μπορεί να ταράξει. Το φως μας μπορεί να καταπιεί το σκοτάδι σας, αλλά το σκοτάδι σας δεν μπορεί πια να μολύνει το φως μας. Όχι, όχι, όχι. Έλα σε μας. Δεν θα έρθουμε εμείς σε σένα. Νόμιζες αλήθεια πως η αγάπη και η χαρά θα ήταν για πάντα στο έλεος της κατσουφιάς και των στεναγμών; Δεν ήξερες πως ήταν δυνατότερες από τα αντίθετά τους;

- Αγάπη; Πώς τολμάς εσύ να χρησιμοποιείς αυτή την ιερή λέξη; Δεν με αγαπάς, είπε ο Ηθοποιός με ψιλή φωνή και τώρα ήταν δύσκολο να τον διακρίνει κανείς.

- Δεν μπορώ ν’ αγαπάω ένα ψέμα, είπε η Κυρία. Δεν μπορώ να αγαπάω κάτι που δεν υπάρχει. Είμαι μέσα στην Αγάπη και έξω από αυτή δεν πρόκειται να βγω.

Δεν υπήρξε απάντηση. Ο Ηθοποιός είχε εξαφανιστεί. Η Κυρία ήταν μόνη στο δάσος, ενώ ένα καφετί πουλί φτερούγισε μπροστά της, λυγίζοντας με τ’ ανάλαφρα ποδαράκια του το γρασίδι που εγώ δεν μπορούσα να λυγίσω.

 

- Όμως... όμως..., είπα στον Δάσκαλό μου όταν όλες οι μορφές και τα τραγούδια τους είχαν απομακρυνθεί μακριά στο δάσος, ακόμα και τώρα δεν είμαι πολύ βέβαιος. Είναι σωστό να μένει αυτή ανέγγιχτη από τη δυστυχία του, ακόμα κι από αυτή την ηθελημένη δυστυχία;

- Θα προτιμούσες να είχε ακόμη τη δύναμη να την βασανίζει; 

- Εμ, όχι. Δεν νομίζω πως θα ήταν σωστό.

- Τότε λοιπόν;

- Δεν ξέρω, κύριε. Αυτό που λένε κάποιοι άνθρωποι στη Γη, είναι πως η τελική αποτυχία μιας ψυχής διαψεύδει όλη την χαρά αυτών που έχουν σωθεί.

- Βλέπεις πως αυτό δεν ισχύει.

- Αισθάνομαι πως ίσως θα έπρεπε να ισχύει.

- Ακούγεται πολύ φιλεύσπλαχνο, αλλά δες τί κρύβεται πίσω του.

- Τί;

- Η απαίτηση όσων δεν έχουν αγάπη και είναι φυλακισμένοι στον εαυτό τους, να τους επιτραπεί να εκβιάζουν το σύμπαν. Η απαίτησή τους, κανένας άλλος να μην μπορεί να γευτεί τη χαρά, μέχρις ότου αυτοί αποφασίσουν να είναι χαρούμενοι (με τους δικούς τους όρους φυσικά). Η απαίτηση να είναι δική τους η τελευταία λέξη και εντέλει η Κόλαση να μπορεί ν’ ασκήσει βέτο στον Παράδεισο.

 

C.S. Lewis, Το Μεγάλο Διαζύγιο (1946) 

The Duty and the Beast | Νεότητα, όνειρο, ζωή

Σκαλίζοντας τα e-mail μου, βρήκα το παρακάτω κείμενο σταλμένο προ τριετίας περίπου από τον φίλο και συνοδοιπόρο, Κωνσταντίνο Ματσούκα. Ο τίτλος του email ήταν The duty of the beast. Καθώς το ξαναδιάβαζα μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να το κοινοποιήσω. Ίσως και επηρεασμένος από τις "επετειακές" γελοιότητες. Ζήτησα από τον Κ. την άδεια και ορίστε το κείμενο.

Η νεότητα είναι ένα όνειρο από το οποίο ελάχιστοι ξυπνούν οικειοθελώς.

Και, όταν το όνειρο τελειώσει, αντιλαμβάνεσαι δύο πράγματα: ότι υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που συνεχίζουν και θα συνεχίζουν να το ονειρεύονται κι ότι ούτε να τους ξυπνήσεις μπορείς, ούτε είναι σκόπιμο να προσπαθήσεις.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’90, η αγγλική τηλεόραση γύρισε μια σειρά τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ με τίτλο «Κακές Ιδέες του 20ού Αιώνα». Η σειρά ήταν αφιερωμένη σε διάφορους –ισμούς, δηλαδή σε συστήματα πεποιθήσεων και αξιών (τουτέστιν σε ιδεολογίες) που είχαν μεγάλη πέραση αλλά έκαναν και πολύ κακό. Μία από αυτές τις ιδεολογίες ήταν ο λεγόμενος Νεολαιϊσμός (‘Youthism’), δηλ. η εξιδανίκευση και λατρεία της νεότητας ως η λαμπρή εκείνη εποχή όπου η περιπέτεια μόλις άρχιζει,

η ζωή σφύζει από δυνατότητες και όλα δείχνουν εφικτά. (“Τι ωραία που είναι όλα πριν αρχίσουν.”)

Το γράψιμο και την παρουσίαση του συγκεκριμένου –ισμού, είχε αναλάβει η πασίγνωστη ακαδημαϊκός Ζερμαίν Γκρίρ. Μεταξύ άλλων, η Γκριρ, πήρε συνέντευξη από μια τάξη φοιτητών πανεπιστημίου σχετικά με το τι σήμαινε γι’ αυτούς το να γερνάς. Η εύστροφη πενηντάρα κέρδισε αμέσως τα παιδιά με την ειλικρίνειά της, λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους κι επίσης, φλερτάροντας μαζί τους. (Φορούσε τη δική της εκδοχή της σχολικής στολής – γκρίζα φούστα, μπλε πουκάμισο, ριγέ γραβάτα.) Παρόλο που θα μπορούσε να είναι μητέρα τους, οι φοιτητές, αγόρια και κορίτσια, ανταποκρίθηκαν θερμά τόσο στο φλερτ όσο και στις ιδέες της.

Στον πίνακα, πριν αρχίσει η συζήτηση, η Γκριρ είχε γράψει Tempus edax rerum, δηλαδή, ”Ο χρόνος τρώει τα πάντα”.

Πολύ πριν από την Γκριρ την ίδια θέση έχουν υποστηρίξει φυσικά και άλλοι, και πολύ πιο ακραία. Ήδη έναν αιώνα πριν, για παράδειγμα, ο Γερμανός φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενχάουερ, είχε γράψει:

Στη νεότητα, καθώς φανταζόμαστε τη ζωή που έρχεται, είμαστε σαν τα παιδιά σ’ ένα θέατρο πριν σηκωθεί η αυλαία, που κάθονται ενθουσιασμένα, περιμένοντας ανυπόμονα ν’ αρχίσει το έργο. Είναι ευτύχημα που δεν γνωρίζουμε τι πρόκειται να συμβεί στην πραγματικότητα. Αν μπορούσαμε να το προβλέψουμε, τότε κάποιες φορές τα παιδιά αυτά θα έμοιαζαν με φυλακισμένους, καταδικασμένους όχι στο θάνατο αλλά στη ζωή. Και προς το παρόν, χωρίς επίγνωση του τι σημαίνει αυτή η καταδίκη τους.

Στην ίδια πάνω κάτω φλέβα, ο Μπόρχες έχει γράψει:

Δε χρειάζεται να ‘χει ζήσει κανείς πάρα πολύ καιρό για να καταλάβει ότι η μοίρα είναι αδέξια και σκληρή, ανελέητη και αθώα, σαν μια τυφλή καμήλα.

Ο μισανθρωπισμός του Σόπενχάουερ ήταν πασίγνωστος, ο Μπόρχες ήταν ο ίδιος τυφλός.

Εννοώ ότι όσα έχει να πει οποιοσδήποτε με τέσσερις, πέντε ή παραπάνω δεκαετίες στο κοντέρ του, διαμορφώνονται από τις δικές του ιδιαίτερες δυσκολίες και χαρίσματα, τα εφόδια που καβάτζωσε, το περιβάλλον όπου βρέθηκε ή επέλεξε κ.ο.κ.

Γενικά πάντως, κάποιος που έχει υπάρξει νέος και δεν είναι πλέον, τείνει να έχει μεγαλύτερη συνείδηση της ανθρώπινης φθαρτότητας και ευαλωτότητας. Τείνει, επομένως και να είναι συγκαταβατικός όχι απέναντι στους νέους, αλλά απέναντι στην ορμή της νεότητας και στις πεποιθήσεις που αυτή υπαγορεύει.

Η ζωή τον έχει διδάξει ότι έχει πολύ λιγότερο έλεγχο επάνω της απ’ ότι πίστευε, ότι οι καλές προθέσεις δεν αρκούν, ότι τα πράγματα ξεθωριάζουν. Κι ό,τι όλα αυτά είναι αρκετά μελαγχολικά. (Όχι τραγικά, όχι καταραμένα, όχι υπερβατικά, απλά μελαγχολικά.‘Τραγωδία’ δεν είναι παρά μια ψηλομύτικη λέξη για το να χάνεις.)

Γνωρίζει επίσης, όπως η Γκιρ, ότι ούτε μπορείς, κι ούτε θα’ πρεπε να ξυπνήσεις κανέναν από το όνειρο της νιότης.

Μπορείς όμως να μιλήσεις για το όνειρο όπως το έζησε η γενιά σου.

- Πολλοί κάποτε διεκδικήσαμε για τον εαυτό μας μια αποκλειστικότητα πολύ πιο φιλόδοξη από αυτή που μας αναλογούσε.

- Πολλοί βρεθήκαμε σ’ έναν κόσμο που ήταν ολοκαίνουριος, που δεν είχε υπάρξει πριν από εμάς και που ήταν η δουλειά μας να τον επινοήσουμε από την αρχή.

- Πολλοί βαλθήκαμε να αλλάξουμε τον κόσμο μη ξέροντας ότι μαζί με το τέλος της ιδεολογίας έχει τελειώσει και η εποχή που ένας άνθρωπος μόνος του μπορούσε να “αλλάξει τον κόσμο.” (Ο βασιλιάς Αλέξανδρος, ΔΕ ζει.)

- Και πολλοί κάναμε τρόπο ζωής το χάος που ευαγγελιζόταν ο Μόρισον και η Μονρόε μέχρι να ναυαγήσουμε εκεί και να καταλάβουμε ότι μάλλον είναι νωρίς ακόμη στο εξελικτικό στάδιο των θηλαστικών όπου βρισκόμαστε για να είναι η τέχνη ταυτόσημη με τη ζωή.

Την προίκα μας την είχαμε από τους προηγούμενους που πίστευαν στην κλασσική παιδεία και ότι στη ζωή μέσα χωράει ΜΙΑ δουλειά και ΜΙΑ σχέση (γάμου). Που αγωνιούσαν για την ασφάλεια και για την κοινωνική αποδοχή. Που το ερώτημα της προσωπικής ευτυχίας (πραγμάτωσης, όπως θες, πέστο) δεν έφτασαν καν να το αρθρώσουν.

Σε απάντησή τους, λατρέψαμε τον ατομικισμό και απαξίωσαμε κάθε σύμβαση, ρομαντικοποιήσαμε την αυτοκαταστροφή, την τρέλλα, τη μόνιμη υπερδιέγερση.

Κυρίως, απαιτήσαμε το δικαίωμα να κάνουμε τα δικά μας λάθη.

Και καλά κάναμε, φυσικά.

Απ’ ότι φαίνεται η νεότητα, ότι και να τη ρωτάς, τα ίδια λέει.

(Το ίδιο, πιθανώς και η ‘ωριμότητα’...)

Είναι μάλλον κοινή διαπίστωση ότι η πρόκληση της μεταμοντέρνας εποχή είναι να παράγουμε νόημα, δηλαδή συνοχή. Κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το κάνει μόνος του.

Στους νεοφερμένους, λοιπόν, θα ‘λεγα:

“Μη σπαταλάτε την πολύτιμη τρέλλα σας σε λάθη που έχουν ήδη γίνει. Ψάξτε για καινούργια λάθη, παιδιά, καινούργια λάθη!”

Και στους συνομηλίκους μου: “Μη χολοσκάτε, παιδιά. Η δόξα είναι καθαρά εποχιακό φαινόμενο.”

Κωνσταντίνος Ματσούκας

Συνοπτικό Λεξικό των τελευταίων ημερών του κόσμου

Άνθρωπος: Πεινασμένο υπογλυκαιμικό δίποδο. Yποδιαιρείται σε Πλούσιο (βλ. λήμμα) και Φτωχό (βλ. λμ). 

Πλούσιος: Ο Άνθρωπος (βλ. λμ) που θέλει να εξισώσει την ιδιωτική του περιουσία με τον πλούτο όλου του Κόσμου.

Φτωχός: Ο Άνθρωπος (βλ. λμ) που θέλει να γίνει Πλούσιος (βλ. λμ).

Οικονομία: Η ιδέα των Πλούσιων (βλ. λμ) και των Φτωχών (βλ. λμ) για τον Κόσμο, σύμφωνα με την οποία ο Κόσμος είναι μια Μεγάλη Τούρτα.

Αγορά: Το ζαχαροπλαστείο της Μεγάλης Τούρτας (βλ. λμ Οικονομία).

Κράτος: Ο κεντρικός επόπτης-διανομέας της Μεγάλης Τούρτας (βλ. λμ Οικονομία, Αγορά).

Κοινωνία: Το άθροισμα των πεινασμένων υπογλυκαιμικών δίποδων τουρτοφάγων.

Ισότητα: Η σημαία του δόγματος των Φτωχών (βλ. λμ) «Εσύ έχεις κι εγώ δεν έχω; Φέρε!».

Ελευθερία: Η σημαία του δόγματος των Πλούσιων (βλ. λμ) «Εγώ έχω κι εσύ δεν έχεις; Σκάσε!».

Αριστερός: Ο ζηλωτής του δόγματος Φτωχών (βλ. λμ), προστάτης τους και εγγυητής της Ισότητας (βλ. λμ).

Δεξιός: Ο ζηλωτής του δόγματος των Πλούσιων (βλ. λμ), προστάτης τους και εγγυητής της Ελευθερίας (βλ. λμ).

Κεντρώος: Ο Αριστερός (βλ. λμ) που αλλοιθωρίζει δεξιά και ο Δεξιός (βλ. λμ) που αλοιθωρίζει αριστερά.

Κρίσεις: Οι στιγμές όπου στην Κοινωνία (βλ. λμ) πέφτει γενικός πλακωμός για το ποιος θα πρωτοφάει τη Μεγάλη Τούρτα, δηλαδή συνέχεια, διαρκώς και ασταμάτητα.

Σχετικά και άσχετα με κάποιες συζητήσεις.

#2. Ο Νίτσε επέφερε μεγάλη σύγχυση όταν από την θέση "η αλήθεια δεν είναι ζήτημα αντιστοιχίας προς την πραγματικότητα" συνήγαγε ότι "αυτό που ονομάζουμε "αλήθειες" είναι απλώς χρήσιμα ψέματα". Η ίδια σύγχυση συναντάται κατά καιρούς στον Ντεριντά, όταν από την θέση ότι "δεν υπάρχει καμιά πραγματικότητα σαν αυτή που ήλπιζαν να βρουν οι μεταφυσικοί", συνάγεται ότι "αυτό που ονομάζουμε "πραγματικό" δεν είναι πράγματι πραγματικό". Τέτοιες συγχύσεις εκθέτουν τον Νίτσε και τον Ντεριντά στην κατηγορία της αυτοαναφορικής ασυνέπειας - ότι δηλαδή ισχυρίζονται πως γνωρίζουν αυτό που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι δεν μπορεί να γνωσθεί".

Από το βιβλίο του Ρίτσαρντ Ρόρτυ με τίτλο Τυχαιότητα Ειρωνεία Αλληλεγγύη.
[Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλεξάνδρεια σε μετάφραση Κώστα Κουρεμένου
και επιμέλεια του Κώστα Λιβιεράτου]

σ.289 [σημειώσεις]

Δύσκολες απαντήσεις

Σε άρθρο που δημοσιεύεται εδώ στην σελίδα του Κ.Κ.Ε, και υπογράφει η Ελένη Μπέλλου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, με τίτλο "Ο αντεπαναστατικός γιορτασμός για το γκρέμισμα του «Τείχους του Βερολίνου»", θέτει τα παρακάτω ερωτήματα. Πήρα το θάρρος να απαντήσω μιας και κανείς δεν ασχολείται πλέον στα σοβαρά ούτε με το ΠΓ ούτε με την ΚΕ ούτε με το ΚΚΕ, αλλά αυτός είναι και o λόγος που κάποιος πρέπει να το κάνει για να μην έχουμε "μελλοντικά κενά"


1.
Ε.Μ: Αφού δεν υπάρχει ιστορική αναγκαιότητα επαναστατικού περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό - κομμουνισμό, αφού ο καπιταλισμός δεν κινδυνεύει από τον κομμουνισμό που αποτελεί ιστορικό παρελθόν όπως η φεουδαρχία και το δουλοκτητικό σύστημα, γιατί τόσος ιδεολογικός μόχθος πάνω στο πτώμα του;

Izi: Για τους ίδιους ακριβώς λόγους που υπήρξε ιδεολογικός μόχθος πάνω στο “πτώμα” του φεουδαλισμού. Τα παραδείγματα πολλά. Να μην ξεχνάμε ότι η Ιστορία μας διδάσκει ότι επαναλαμβάνεται πολλές φορές ως φάρσα, αλλά δυστυχώς με καταστροφικά για την ανθρωπότητα αποτελέσματα. Σα να λέμε ότι το πτώμα τείνει να γίνει ζόμπι, και όλοι γνωρίζουμε ότι τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα.
Για αυτό μοχθούμε ιδεολογικά. Για μια καθώς πρέπει ταφή.

Αυτό το σοσιαλισμός-κομμουνισμός μένει λιγάκι αίολο. Τι εννοείτε;
Κυρίως εξηγήστε την παύλα.
Επίσης η λέξη πτώμα χρειάζεται εισαγωγικά σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζετε.


2.
Ε.Μ: Γιατί καταδιώκονται συμβολισμοί του κομμουνιστικού κινήματος, ιδιαίτερα στις χώρες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης, αφού «οι ίδιες οι λαϊκές μάζες τον έχουν απορρίψει, τον έχουν ανατρέψει»; Γιατί διώκονται, μάλιστα πολύ περισσότερο από ό,τι φασιστικές - νεοναζιστικές κινήσεις, παρά το γεγονός ότι κομψά και άκομψα διοχετεύονται μύριοι ιδεολογικοί συνειρμοί περί «μαύρου» και «κόκκινου» ολοκληρωτισμού;

Izi: Μα γιατί στις «χώρες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης» υπήρξαν και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης τα διαβόητα γκούλαγκ, υπήρξαν οι περίφημες μυστικές υπηρεσίες η ασφάλεια και γενικότερα ένας ολόκληρος μηχανισμός καταπίεσης, κατίσχυσης, παρακολουθήσεων, συκοφαντιών βασανιστηρίων εξαφανίσεων εκτελέσεων δολοφονιών κτλ. Όλα αυτά τα οργάνωσαν κάποιοι που αυτοαποκαλούνταν κομμουνιστές και οι οποίοι έκαναν ευρύτατη χρήση αυτών των συμβόλων με σκοπό να καλύπτουν τα όσα ιδιοτελή και απάνθρωπα έπρατταν.Επομένως...



3.
Ε.Μ: Γιατί, παρά τη στοχοπροσήλωση και το συντονισμό στην απαξίωση των σοσιαλιστικών επιτευγμάτων για τη λαϊκή πλειοψηφία - την κατάργηση της ανεργίας, την πλήρη εξασφάλιση του δικαιώματος στην εργασία, στην εκπαίδευση, στη φροντίδα Υγείας-Πρόνοιας, στον Πολιτισμό-Αθλητισμό, στη στέγη - η λαϊκή μνήμη επιμένει να θεωρεί ότι ζούσε καλύτερα σε εκείνο το σοσιαλιστικό παρελθόν, τουλάχιστον από την άποψη των υλικών όρων;

Izi: Κατ’αρχήν είστε αόριστη λέγοντας ότι «...η λαϊκή μνήμη επιμένει να θεωρεί ότι ζούσε καλύτερα σε εκείνο το σοσιαλιστικό παρελθόν...» διότι η λαϊκή μνήμη λέει και πολλά άλλα, ας μην τα αναφέρουμε και χαλάμε επιπλέον τις καρδιές μας.  Και στην συνέχεια μιλάτε για επιτεύγματα του σοσιαλισμού όσον αφορά την λαϊκή πλειοψηφία την ίδια στιγμή που η Ιστορία έχει καταγράψει ότι η λαϊκή πλειοψηφία βρίσκονταν στα κάτεργα. Συμπεραίνω λοιπόν ότι οι μαρτυρίες στις οποίες βασίζεστε προέρχονται από ανθρώπους του καθεστώτος. Όπως και εδώ στην Ελλαδίτσα όπου τόσοι και τόσοι «λαϊκοί άνθρωποι» ταξιτζήδες ,περιπτεράδες, εργάτες ακόμη, υποστήριξαν και ακόμη υποστηρίζουν λίγο πολύ, το "καλό που έκανε στην χώρα ο Παπαδόπουλος"


4.
Ε.Μ:Γιατί, παρά τη συγκέντρωση τόσων δυνάμεων για την προετοιμασία των εκδηλώσεων, συμμετείχαν στην κεντρική εκδήλωση περίπου 100.000, σύμφωνα με πληροφορίες μας, όταν στην ανάλογη πρωτοχρονιάτικη συγκεντρώνονται 1.000.000;

Izi: Αυτή την ερώτηση σας την απαντώ χαριστικά φερόμενος ως τζέντλεμαν.
Ούτε τόσοι δεν ήταν, αλλά όπως και να το κάνεις η Πρωτοχρονιά είναι κομμάτι παλαιότερη γιορτή με μεγάλη παράδοση και "πολυδιαφημισμένη" σε χώρες όπως η Γερμανία δεν είναι κριτήριο αυτό για να πλησιάσει κανείς στην αλήθεια. Να με συγχωρείτε αλλά απλά εκθέτει αυτόν που ρωτά.

Ελπίζοντας ότι θα πάψετε να ρεζιλεύεστε και να επιδεικνύεται την ιδεολογική σας απελπισία, να ρωτήσω κι εγώ κάτι που σας έχουν ρωτήσει μάλλον και άλλοι «αντικομουνιστές» «δωσίλογοι» «πράκτορες» "ρουφιάνοι" και «νεοφιλελεύθερα καθάρματα» πριν από μένα.

Το διάβασα στον τοίχο τις προάλλες,
“ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΔΗΛΩΣΗ”.
Εννοείτε στην εφορία?

υ.γ μας άρεσε το "χώρες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης"
Επίσης το "γιορτασμός" εκπληκτικό.

17 Νοέμβρη. Χρόνια πολλά βρε!

Girl Trouble!

Αναμεταδίδουμε την είδηση με την σειρά μας. Ήδη έχει κάνει τον γύρο του κόσμου.

"Το Τείχος του Βερολίνου υπερασπίστηκε η γγ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, λέγοντας πως η εργατική κυβέρνηση της πρώην Ανατολικής Γερμανίας έχει δικαίωμα να το υψώσει αμυνόμενη απέναντι στη Δυτική Γερμανία που μαζί με το ΝΑΤΟ και τους Αμερικανούς λειτουργούσε σαν στρατός κατοχής.

Μιλώντας τη Δευτέρα από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής η κ. Παπαρήγα είπε:

«Το τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός να υψωθεί και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα ΝΑΤΟϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο, ιδιαίτερα βεβαίως στο ανατολικό Βερολίνο, στο έδαφος της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Και ρωτάμε: Δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική ή η οποιαδήποτε κυβέρνηση να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το τείχος μέσα στο έδαφός της; Σκεφθείτε αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις - τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό Κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός Κατοχής. Απ’ τη μία μεριά ευθύνεται για τη διαίρεση της Γερμανίας και από την άλλη ήθελε τη βίαιη προσάρτησή της».

Η κα Παπαρήγα εξαπέλυσε βέλη εναντίον όσων συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο, στους εορτασμούς για τα 20 χρόνια από την πτώση του τείχους. «Σήμερα στο Βερολίνο η αφρόκρεμα των ιμπεριαλιστών και τα δευτεροκλασάτα στελέχη τους και οι σύμμαχοί τους - ανάμεσα σε αυτούς και ο Έλληνας πρωθυπουργός - πήγαν να γιορτάσουν την πτώση του τείχους».

«Στην πραγματικότητα πανηγυρίζουν για την καπιταλιστική παλινόρθωση» συμπλήρωσε, ενώ προέβλεψε ότι «η ροή της ιστορίας δεν μπορεί να σταματήσει και αργά ή γρήγορα η επικαιρότητα του σοσιαλισμού θα γίνει πραγματικότητα».

Καταλήγοντας είπε: «Αν νομίζουν αυτοί που μαζεύονται σήμερα στο Βερολίνο ότι οι λαοί θα συμφιλιωθούν με την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα πέφτουν έξω. Αργά ή γρήγορα οι λαοί θα σηκωθούν πολύ ψηλά, ακόμα ψηλότερα απ' ότι έγινε στον 20ό αιώνα».

Η εξατομίκευση πάει στο γκρεμό!

Αγαπητοί αναγνώστες,

αισθάνομαι την ανάγκη να ανεβάσω σε ξεχωριστή ανάρτηση, δηλαδή εδώ, τώρα, ένα σχόλιο που διάβασα στη συζήτηση της προηγούμενης ανάρτησης και μου άρεσε. Ελπίζω ο/η "Γάλα και Μπισκότα", που το έγραψε, να μη με μηνύσει για απαγωγή σκέψεων προς διευκόλυνση αλλότριας ακολασίας...

Μήπως όμως το άτομο
έφτασε πια στο σημείο
όπου εύχεται και σφοδρά ποθεί
το  ίδιο
να πεθάνει,
μην αντέχοντας πια το μάταιο φορτίο
μιας ατομικότητας
πλασματικής και παραισθητικής;

Η Εταιρική Κοσμολογία του Άρθουρ Τζένσεν

ΑΡΘΟΥΡ ΤΖΕΝΣΕΝ:

Λένε πως μπορώ να πουλήσω τα πάντα. Θα προσπαθήσω να σου πουλήσω κι εσένα κάτι.

Βαλχάλα κύριε Μπίαλ. Παρακαλώ, καθήστε. Τα έχετε βάλει με τις πρωταρχικές δυνάμεις της φύσης, κι εγώ αυτό δεν το δέχομαι, καταλάβατε; Νομίζετε πως σταματήσατε απλώς μια επιχειρηματική συμφωνία, αλλά καμιά σχέση! Οι Άραβες έβγαλαν δισεκατομμύρια δολάρια απ’ αυτή τη χώρα και τώρα πρέπει να τα γυρίσουν πίσω. Είναι πλημμυρίδα και άμπωτη, παλιρροιακή βαρύτητα, οικολογική ισορροπία! Είστε ένας γέρος που σκέφτεται με όρους εθνών και λαών. Δεν υπάρχουν έθνη! Δεν υπάρχουν λαοί! Δεν υπάρχουν Ρώσοι! Δεν υπάρχουν Άραβες! Δεν υπάρχουν Τρίτοι κόσμοι! Δεν υπάρχει Δύση! Υπάρχει μόνο ένα ολιστικό σύστημα συστημάτων, μια τεράστια και άπληστη, αλληλοδιαπλεκόμενη, πολύμορφη και πολυεθνικη κυριαρχία των δολαρίων! Πετροδολάρια, ηλεκτροδολάρια, πολυδολάρια! Μάρκα, ρούβλια, ριν, λίρες και σέκελς! Είναι το διεθνές νομισματικό σύστημα κι αυτό καθορίζει ολόκληρη τη ζωή σε τούτο τον πλανήτη! Αυτή είναι σήμερα η φυσική τάξη πραγμάτων! Τα βάλατε με τις πρωταρχικές δυνάμεις της φύσης και νομίζετε πως θα εξιλεωθείτε! Σας έχω πιάσει καλά κύριε Μπίαλ;

(παύση)

Παίρνετε θέση στη οθονίτσα σας των 21 ινστών και ουρλιάζετε υπέρ της Αμερικής και της δημοκρατίας. Δεν υπάρχει Αμερική. Δεν υπάρχει δημοκρατία. Υπάρχει μόνο IBM και ΙΤΤ και ΑΤ&Τ, και Dupont, Dow, Union Carbide και Exxon. Αυτά είναι τα έθνη του σημερινού κόσμου. Τι νομίζετε πως κουβεντιάζουν οι Ρώσσοι στα κρατικά συνέδριά τους; Τον Καρλ Μαρξ; Κουβεντιάζουν για γραμμικά οικονομικά προγράμματα, για  στατιστικές θεωρίες της απόφασης, για minimax λύσεις κι υπολογίζουν τις πιθανότητες κέρδους-κόστους στις συναλλαγές και στις επενδύσεις τους, όπως ακριβώς κάνουμε κι εμείς.

Δεν ζούμε πια σ’ ένα κόσμο εθνών και ιδεολογιών κύριε Μπίαλ. Ο κόσμος είναι ένα σώμα εταιρειών, που καθορίζεται αναπότρεπτα από τους νόμους των μπίζνες. Ο κόσμος είναι μια επιχείρηση κύριε Μπίαλ! Μπίζνες! Έτσι ήταν από τότε που ο άνθρωπος βγήκε από τη λάσπη. Και τα παιδιά μας, κύριε Μπίαλ, θα ζήσουν για να δουν αυτό τον τέλειο κόσμο όπου δεν θα υπάρχει πια πείνα, καταπίεση και βαρβαρότητα —θα υπάρχει μόνο μια τεράστια και παγκόσμια Πολυμετοχική Εταιρεία, για την οποία θα δουλεύουν όλοι οι άνθρωποι υπηρετώντας ένα κοινό κέρδος, και στην οποία όλοι θα έχουν μερίδιο μετοχών, που θα καλύπτει όλες τις ανάγκες τους, θα καθησυχάζει όλες τις αγωνίες τους και θα διασκεδάζει τη βαρεμάρα τους. Κι εγώ επέλεξα εσάς κύριε Μπίαλ, για να κηρύξω αυτό το ευαγγέλιο.

ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΜΠΙΑΛ:

Γιατί εμένα;

ΤΖΕΝΣΕΝ:

Γιατί είσαι στην τηλεόραση χαζούλη. Εξήντα εκατομμύρια άνθρωποι σε βλέπουν κάθε βράδυ, από τη Δευτέρα έως την Παρασκευή.

ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΜΠΙΑΛ:

Είδα το πρόσωπο του Θεού!

ΤΖΕΝΣΕΝ:

Μπορεί και να ‘χεις δίκιο κύριε Μπίαλ.

ΑΦΗΓΗΤΗΣ:

Το ίδιο βράδυ ο Χάουαρντ Μπίαλ βγήκε στην τηλεόραση για να κηρύξει την εταιρική κοσμολογία του Άρθουρ Τζένσεν.

από την ταινία Το Δίκτυο (1976).