Η Τριλεκτική Μέθοδος για αρχαρίους, 2

Όπως εξηγήσαμε κλείνοντας την 19η εκπομπή, αυτή τη στιγμή παίζεται ένα κρίσιμο μπρα-ντε-φερ στην ανθρώπινη ιστορία. Σε όλες τις ζώνες όπου έχει ήδη κατακτηθεί έως ένα ικανοποιητικό βαθμό η Διαλεκτική, δίνεται πάνω στις πιο δύσβατες βουνοκορφές ένας τριπλός αγώνας: 

• από τις δυνάμεις της αντίδρασης, και με κύριο πρόσχημα την Οικονομία και διάφορα εκφοβιστικά ρητορικά τεχνάσματα, ένας λυσσαλέος αγώνας για να υποστρέψει η ανθρωπότητα από τη διαλεκτική στη Μονολεκτική∙

• από τις δυνάμεις της υπέρβασης, και με κύριο όπλο προς το παρόν το Παιχνίδι και την πνευματική τόλμη, η μάχη για να περάσουμε από τη διαλεκτική στην Τριλεκτική∙

• με τις δυνάμεις της συντήρησης να παλεύουν ασθμαίνουσες υπέρ της Διαλεκτικής.

Ωστόσο, λίγοι εξακολουθούν να είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται πως, από ένα υψόμετρο 1100-1250 περίπου μέτρων και κάτω, μεγαλώνει ολοένα και περισσότερο, καταπίνοντας τα πάντα, μια ολέθρια Μαύρη Τρύπα!

Βλέποντας ήδη την αντάρα αυτή του Μηδενός να πλησιάζει, και στην προσπάθειά μας να συνεισφέρουμε στον ολοένα και πιο επείγοντα Αγώνα απ' τη μεριά των δυνάμεων της υπέρβασης, αποφασίσαμε τώρα να παραδώσουμε στο ευρύτατο διαδικτυακό κοινό δύο από τις περικλεείς πλακέτες, όπου έχουν αναγραφεί οι θεμελιώδεις αρχές της Τριλεκτικής από τον πρωτεργάτη σκαπανέα της, Άσγκερ Γιόρν.

Ιδού! Καλή έμπνευση!

Εκπομπή #19 | Γ' ΚΥΚΛΟΣ - Τεχνοσάχλα και ευρωπαϊκή προπτική

Εκπομπή γευσιγνωσίας. Ορντέβρ. Ονειροκρισία και Διακυβέρνηση: οδηγίες χρήσης. Σαλάτες. Πώς η ανθρωπότητα πατάει το κορδόνι της όταν αγνοεί τους χρησμούς. Τι συμβαίνει όταν ο άνθρωπος παρατάει το πάρε-δώσε για τα σκάνερ. Κυρίως πιάτο. Τι σημαίνει προανταλλαγμένο εμπόρευμα.  Επιδόρπιο. Έκλειψη του υποκειμένου. Οι σειρήνες (του συναγερμού) έχουν μείνει από μπαταρία. 

Μείνε κοντά μας κάθε δεύτερη Τετάρτη στο RadioBubble
 για το επιδόρπιο!

Τέρμα οι διαπραγματεύσεις! Ώρα για δουλειά!

Με τα πρώτα κρύα

ξανασηκώνουμε τα μανίκια, δένουμε τα ζωνάρια, παίρνουμε τα εργαλεία μας

κι από

αυτή την Τετάρτη, 28 Οκτωβρίου,

και κάθε δεύτερη Τετάρτη

(για ξεκίνημα)

στο δίωρο 16.00΄ με 18.00΄

ξαναπιάνουμε το νήμα

στον διαδικτυακό τυφώνα

RadioBubble

3^ος κύκλος εκπομπών!

Και μην ξεχνάς:

Στα ερείπια ενός κόσμου,

οι μεταμορφωτικές δυνάμεις ετοιμάζουν το αύριο!

Οι Νεκροί μιλούν για τη Ζωή

Η ανθολογία του Σπουν Ριβερ του Αμερικάνου ποιητή Εντγκαρ Λη Μαστερς (1868-1950) εκδόθηκε το 1916 «και σκανδάλισε σύσσωμο το έθνος». 

 
Είναι μια συγκλονιστική ποιητική συλλογή και μια περιπετειώδης κατασκευή, ένας εντυπωσιακός λαβύρινθος.

 
Αποτελείται από 243 επιτάφιους μονολόγους των  νεκρών κατοίκων του φανταστικού χωριού "Σπουν Ρίβερ". Μαζί ακολουθεί η «Σπουνιάδα» ένα εκτεταμένο ποίημα, μια ατελείωτη ραψωδία, “του αείμνηστου Τζόναθαν Σουίφτ Σομερς” ποιητή του Σπούν Ρίβερ, που δεν πρόλαβε κι αυτός, όπως όλοι οι ποιητές, να τελειώσει το έργο του.

 
Το έργο έλαβε πολλές και αντιφατικές κριτικές στον καιρό του αλλά και για καιρό δεν έπαψε να προκαλέι έντονες συζητήσεις. Μαζί με την έκθεση της παλιανθρωπιάς, της μικροψυχίας, της ανθρώπινης βλακείας, η απόγνωση και η τραγικότητα χαρακτηρίζει πολλούς από τους μονολόγους.
 

Διαλέξαμε όμως να μοιραστούμε τρεις που μιλούν για την Ζωή. Οι δύο από το ζεύγος Μάτλοκ, κι ο τρίτος από την Σόνια τη Ρωσίδα.

*

Λουσίντα Μάτλοκ [206]

ΠΗΓΑ στους χορούς στο Τσαντλερβιλ
Κι έπαιξα σνάπ-αουτ στο Γουιντσεστερ.
Μια φορά αλλάξαμε ταίρια,
Γυρνώντας σπίτια μας με φεγγαράδα Ιούνη μήνα,
Και τότε βρήκα τον Ντέϊβις.
Παντρευτήκαμε και ζήσαμε μαζί εβδομήντα χρόνια,
Ξεφαντώνοντας, δουλεύοντας, ανατρέφοντας δώδεκα παιδιά,
Που χάσαμε τα οχτώ
Πριν φτάσω τα εξήντα.
Έκλωθα, ύφαινα, κρατούσα το νοικοκυριό, φρόντιζα τους αρρώστους,
Έφτιαχνα τον κήπο, και για σχόλη
Γυρνούσα στα χωράφια που τραγουδούσαν οι κορυδαλλοί,
Και στις ακροποταμιές του Σπουν Ρίβερ μαζεύοντας πολλές αχιβάδες,
Και πολλά λουλούδια και βοτάνια--
Αλαλάζοντας στους δασωμένους λόφους, τραγουδώντας στις πράσινες
κοιλάδες
Στα ενενήντα έξι είχα πια ζήσει αρκετά, έφτανε,
Και πέρασα σε μιαν γλυκιά ανάπαψη.
Τι είν' αυτά που ακούω για λύπη και κούραση,
Για θυμό, πίκρα κι ελπίδες που μαράθηκαν;
Ανάξιοι γιοί και θυγατέρες,
Η ζωή είναι πολύ δυνατή για να την βαστάξετε
Πρέπει να τηνε ζήσεις για να την αγαπήσεις τη Ζωή

Ντεϊβις Ματλοκ [207]

ΒΑΛΕ με το νου σου πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από μια κυψέλη:
Ότι εκεί βρίσκονται κηφήνες κι εργάτριες
Και βασίλισσες, και τίποτα έξω από του μελιού το μάζεμα
(Πράγματα υλικά, κουλτούρα και σοφία)
Για την επόμενη γενιά, τη γενιά αυτή που δε μπορεί να ζήσει
Παρά σα σμάρι στην αυγή της νιότης
Δυναμώνοντας τα φτερά της μ’ ο,τι έχει μαζευτεί,
Και δοκιμάζοντας , καθώς γυρίζει στην κυψέλη
Από το τριφυλλοχώραφο, τη νόστιμη λεία.
Υπόθεσε όλα τούτα και την αλήθεια υποθέτεις
Ότι του ανθρώπου η φύση είναι πλατύτερη
Από την ανάγκη της φύσης στην κυψέλη~
Κι ότι πρέπει να σηκώνεις το βάρος της ζωής,
Καθώς και την παρόρμηση από το περισσό σου πνεύμα
Σου λέω λοιπόν να την ζήσεις σαν θεός
Σίγουρος για την αθανασία μ ‘όλο που αμφιβάλεις,
Είναι ο μόνος τρόπος να την ζήσεις.
Κι αν αυτό δεν κάνει το θεό περήφανο για σένα,
Τότε ο Θεός δεν είναι τίποτε άλλο από το νόμο της βαρύτητας
Κι ο θάνατος είναι ο υπέρτατος σκοπός.

Σόνια η Ρωσίδα [83]

ΕΓΩ, γεννημένη στη Βαιμάρη
Από μάνα Γαλλίδα
Και πατέρα Γερμανό, σοφό καθηγητή
Ορφανεμένη στα δεκατέσσερα,
Έγινα χορεύτρια, γνωστή σαν Σόνια η Ρωσίδα,
Σ’ όλα του Παρισιού τα βουλευάρτα
Μετρέσα στην αρχή δουκών και κομήτων
Κι έπειτα φτωχών καλλιτεχνών και ποιητών.
Στα σαράντα passée, αναζήτησα τη Νέα Υόρκη
Και συνάντησα στο πλοίο τον γέρο-Πάτρικ Χόμερ,
Κοκκινομάγουλο και δυνατό, μ’ όλο που χε περάσει τα εξήντα,
Καθώς γύριζε αφού πούλησε ένα φορτίο
Βουβάλια στην γερμανική πόλη, το Αμβούργο
Μ’ έφερε στο Σπουν Ρίβερ και ζήσαμε εδώ
Είκοσι χρόνια-μας νόμιζαν παντρεμένους!
Αυτός ο δρυς εδώ κοντά μου είναι τ’ αγαπημένο στέκι
Της γαλάζιας κίσσας που τιτιβίζει, τιτιβίζει ολημερίς.
Και γιατί όχι; αφού ακόμη κι η σκόνη μου γελάει
Καθώς συλλογιέται τ΄ αστείο εκείνο πράγμα που λέγεται ζωή.

Υγ Izi διαβάστε την on-line στο πρωτότυπο αλλά και τυπωμένη στην ολοκληρωμένη δίγλωση έκδοση από τον Gutemberg σε μετάφραση του Σπύρου Αποστόλου

Με τη Λ.Α.Ε. για το ξεπέρασμα της κρίσης!

«Η εξέγερση της ύλης κατά του ανθρώπου (που είναι, πιστεύω, γεγονός) έχει καταλήξει στις μέρες μας αγώνας σ’ ένα μόνο μέτωπο. Μας πολεμούν, μας κατατροπώνουν, θα ’λεγα, όχι τα μεγάλα αλλά τα μικροπράγματα. Τα κόκκαλα και του τελευταίου μαμούθ έχουν λιώσει εδώ κι αιώνες –ένα επιβλητικό ερείπιο. Οι φουρτούνες δεν καταβροχθίζουν πια τους στόλους μας, ούτε τα βουνά με σωθικά φωτιάς ξερνούν πια πυρωμένη κόλαση πάνω από τις πόλεις μας. Αντίθετα, έχουμε εμπλακεί σ’ έναν αέναο κι αδυσώπητο πόλεμο με τα μικρά πράγματα∙ όπως τα μικρόβια και τα κουμπάκια των κολάρων. Ενάντια σ’ ένα τέτοιο ακριβώς κουμπάκι είχα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα επί ίσοις όροις, καθώς έκανα τις παραπάνω σκέψεις. Πολεμούσα να το περάσω από την κουμπότρυπα του κολάρου μου, όταν ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. (...)

‘‘Π. Τζ. Νορθόβερ, πτ. Φιλ., μέλος Λ.Α.Ε., Γραφείον Μυθιστορηματικών Περιπετειών, 14 Τάννερ’ς Κώρτ, Φλητ Στρητ’’.

‘‘Τι στην οργή σημαίνει Μέλος Λ.Α.Ε.;’’

‘‘Πώς; Δεν ξέρετε;’’, αποκρίθηκε ο Νορθόβερ. ‘‘Δεν έχετε ακουστά για τη Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων;’’.

‘‘Φαίνεται πως είναι πολλά τα παράξενα και τα περίεργα που δεν τα ’χουμε ακουστά! Αυτό πάλι τι είναι;’’.

‘‘Η Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων έχει μέλη αποκλειστικά και μόνο άτομα που επινόησαν κάποιον καινούργιο κι αναπάντεχτο τρόπο για να κερδίζουν τα προς το ζην. Ένα ολότελα καινούργιο επάγγελμα δηλαδή. Τον ακριβή ορισμό αυτής της προϋπόθεσης τον βρίσκουμε στους δυο κύριους κανόνες. Πρώτον, δεν πρέπει να πρόκειται για απλή εφαρμογή ή παραλλαγή ενός ήδη γνωστού επαγγέλματος. Για παράδειγμα, η Λέσχη δεν θα δεχόταν ποτέ ως μέλος έναν ασφαλιστικό πράκτορα απλώς και μόνο επειδή αντί ν’ ασφαλίζει τα έπιπλα κάποιου σε περίπτωση πυρκαγιάς, του ασφάλιζε, ας πούμε, το παντελόνι αν τύχαινε να του το σκίσει κάποιος εξαγριωμένος σκύλος. Διότι η ίδια αρχή διέπει και τις δυο περιπτώσεις. Δεύτερον, το επάγγελμα πρέπει ν’ αποτελεί γνήσιο πόρο εισοδήματος για τον επινοητή του. Κατά συνέπεια, η Λέσχη δεν θα δεχόταν ποτέ κάποιον που απλώς και μόνον αποφάσισε να περνά τις μέρες του μαζεύοντας άδεια σαρδελοκούτια, εκτός κι αν το είχε αναγάγει σε ρωμαλέα εμπορική επιχείρηση. (...)

Η ανακάλυψη του παράξενου αυτού συλλόγου σ’ έκανε περιέργως να ξανανιώνεις∙ το να διαπιστώνεις πως μπορεί να υπάρξουν και νέα επαγγέλματα στον κόσμο, ήταν κάπως σαν να ’βλεπες το πρώτο πλοίο ή το πρώτο άροτρο. Σ’ έκανε να αισθάνεσαι αυτό που πρέπει καμμιά φορά να αισθάνεται ο άνθρωπος: ότι βρίσκεται ακόμα στην παιδική ηλικία του κόσμου.»

Γκ. Κ. Τσέστερτον, Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων (1905)

Σημ. HS. Σπουδαίος και πολύ αγαπημένος μας ο Γκίλμπερτ! Σημειώστε ότι σε μια από τις ιστορίες  της Λέσχης Αλλόκοτων Επαγγελμάτων, που κυκλοφόρησε σε μετάφραση Γ.Ν. Πεντζίκη  από τις εκδόσεις Άγρα το 1988, βασίστηκε η συναρπαστική ταινία The Game (1997) με τους Μάικλ Ντάγκλας και Σον Πεν.