ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΙΟΜΑΣΤΕ:
ΕΝΑ είναι το θέμα, όταν μιλάμε για τον άνθρωπο και την κοινωνία του: η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Όχι μόνον η εκμετάλλευση της εργασιακής δύναμης του άλλου, αλλά και η εκμετάλλευση των συναισθημάτων του, της θέλησής του, της αγάπης του, της θλίψης του, του κορμιού του, της σκέψης του –κάθε μορφής εκμετάλλευση σε κάθε χώρο και χρόνο της ζωής.
Αμέσως μετά, αλλά πάντοτε σε συνάρτηση με αυτό το κεντρικό θέμα, υπάρχει ασφαλώς ζήτημα να εξετάσουμε, πολιτισμικά, τους τρόπους με τους οποίους λαοί, ανθρώπινες ομάδες και επιμέρους άτομα σκέφτηκαν και προσπάθησαν, ο καθένας κατά τη δική του «ανθρωπολογία», να επιλύσουν αυτό το κεντρικό ζήτημα –άλλοι προκρίνοντας λ.χ. νομικές δικαιϊκές ρυθμίσεις, άλλοι ισωτικές αντιλήψεις, άλλοι την κατά το δυνατόν άμεση σχέση μεταξύ προσώπων, κ.ο.κ.
Οτιδήποτε άλλο, εφόσον δεν παραπέμπει στην αγωνία αυτού του κεντρικού ζητήματος, μου φαίνεται είτε μπλαμπλά είτε υπεκφυγή ...
ΚΑΛΟ ΧΕΙΜΩΝΑ!
Αγριεύει ο καιρός...
4 σχόλια:
εγώ νομίζω ότι σχετικά με το "εν δήμω" πλαίσιο πρέπει να επιμείνεις στα ανθρωπολογικά που λες και εσύ.
Για το κύριο ερώτημα σε αυτές τις περιοχές ο καθένας πολύ κοντά του μόνο μπορεί να απαντήσει
Ναι, ο καθένας πολύ κοντά του: με όποιον σχετίζεται. Εκεί δίνεται η απάντηση στο ΕΝΑ κύριο ερώτημα. Αλλά κι εκεί είναι η τεράστια δυσκολία, αφού εκεί βλέπεις την ΔΙΚΗ ΣΟΥ "δεινότητα" φάτσα κάρτα.
Η όποια "ανθρωπολογία" σου λοιπόν δεν θα σχετιστεί καίρια με αυτό που κάνεις πολύ κοντά σου;
Καλό χειμώνα και δεχθείτε μια μου σκέψη, μιας κ παρακολουθώ τις περιπέτειες αυτής τής στοχαζόμενης μύγας χρόνια τώρα:
Αν το δεις σαν πρόβλημα (κι όχι σαν φυσική πραγματικότητα έστω και αρνητική ) τότε πέφτεις στις εξισώσεις αιτιοκρατικής επίλυσής του ματαιοπονώντας....
Αν το δεις σαν απολύτως διαλυτική της έννοιας του ανθρώπου πραγματικότητα και μάλα εντουκαθιόν(οπότε επανεξετάζεις και τί ακριβώς συμπεριλαμβάνεις στην συστατική εννοια άνθρωπος καθε φορά) απλώς την αλλάζεις με κάθε τρόπο άμεσα σε καθε δυνατό τόπο ξανα και ξανα και ξανα
και δεν νομίζω οτι μπορει να γίνει αλλιω΄ς...
olyf,
συμφωνώ. Με το δεύτερο τάσσομαι. Μάλλον δηλαδή. Όχι με το πρώτο πάντως. Θέλω να πω, είναι τραγικό, είναι σισσύφειο. Γιατί είμαστε μέρος του, δεν είμαστε έξω από το θηρίο. Προφανώς όμως, σκέφτομαι, για να το δει κανείς έτσι, θα πρέπει να έχει ένα εσώτερο αίτημα προσωπικής ενότητας, "ενιαίου εαυτού" ας πούμε. Δεν θέλεις να υπηρετείς δυο "αφεντάδες". Δεν μπορείς να μείνεις "χλιαρός".
Δημοσίευση σχολίου