"..Γι' αυτό αναγνώρισα ανοιχτά τον εαυτό μου μαθητή εκείνου του μεγάλου στοχαστή.. Με την μυστικιστική της μορφή η διαλεκτική έγινε γερμανική μόδα, γιατί φαινόταν σαν να εξυμνεί αυτό που υπάρχει. Με τη λογική της μορφή είναι για τους αστούς και για τους δογματικούς ιδεολόγους τους σκάνδαλο και φρίκη, γιατί στη θετική αντίληψη αυτού που υπάρχει περικλείνει ταυτόχρονα και την αντίληψη της άρνησης του, του αναγκαίου αφανισμού του, γιατί αντιλαμβάνεται κάθε συντελεσμένη μορφή μέσα στη ροή της κίνησης, επομένως την αντιλαμβάνεται και από την παροδική της πλευρά, γιατί τίποτε δεν μπορεί να της επιβληθεί και γιατί στην ουσία της είναι κριτική και επαναστατική.
Στον πρακτικό αστό, η γεμάτη αντιφάσεις κίνηση της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας γίνεται αισθητή με τον πιο χτυπητό τρόπο στις εναλλαγές του περιοδικού κύκλου που διαγράφει η σύγχρονη βιομηχανία και που το αποκορύφωμά τους είναι η γενική κρίση. Η κρίση ξανάρχεται, αν και βρίσκεται ακόμα στα προστάδιά της και χάρη στην ολόπλευρη έκτασή της καθώς και χάρη στην έκταση της αποτελεσματικότητάς της θα μάθει διαλεκτική ακόμα και στους τυχεράκηδες της νέας αγίας, πρωσσο-γερμανικής αυτοκρατορίας"
Κ. Μαρξ, επίλογος στη δεύτερη έκδοση του "Κεφαλαίου",
τόμος Ι, σελ. 26
τόμος Ι, σελ. 26
5 σχόλια:
Ιζι, βλέπω ότι οι παλιές συνήθειες δύσκολα κόβονται.
Καλό πάντως το ιδεολογικό ρετρό που και που.
Άλλοι το "ρετρό" που λές εσύ reimond, το λένε "κλασσικό".
Θα μπορούσαμε να πούμε οτί αυτό που μας τελείωσε είναι οι "τυχεράκηδες" της αυτοκρατορίας.
Ξέμειναμ' από τύχη (και σε λίγο και από καύσιμα)δηλαδή.
Αυτό το ξεμείναμ' από καύσιμα και τύχη, κάπως αλλιώς διατυπωμένο ακουγόταν στα αριστερά σαλόνια από το 1910.
Αλλά τίποτα.
Όλα κινούνται πάνω κάτω αριστερά δεξιά.
Τα κανόνια δουλεύουν μια χαρά, και οι αντλίες επίσης.
Αγαπητέ izi,
To post σου το βρίσκω εξαιρετικά καίριο και αναγκαίο. Υποδείχνει ακριβώς, τουλάχιστον στους ανθρώπους της διανόησης, που θα ήθελαν να είναι αποτελεσματικοί, προς όφελος των εργαζομένων, τον τρόπο προσέγγισης και ανάλυσης της σημερινής δύσκολης για το λαό, συγκυρίας και βεβαίως πρότασης ξεπεράσματός της.
".. το κύτταρο αποτελεί μιαν αξιοθαύμαστη σύνθεση ενός δισεκατομμυρίου μορίων, διατεταγμένων σε πολύπλοκες δομές... το κύτταρο συνιστά μιαν εκπλήσσουσα μικρογραφία των ζωικών λειτουργιών, της κίνησης, της ανάπτυξης, της π ρ ο σ τ α σ ί α ς (υπογρ. δική μου)
και της αναπαραγωγής... διαδοχικές διαιρέσεις καταλήγουν σε ένα σύνολο 10στη 14η- εκατό τρισεκατομμυρίων!- κυττάρων στον ενήλικο άνθρωπο*
Σκέψου τώρα την ζωική λειτουργία "της (αυτο) προστασίας" του ενός κυττάρου, στον αριθμό(!) των εκατό τρισεκατομμυρίων κυττάρων, διατεταγμένων σε πολύπλοκες δομές.
Έτσι μπορεί να κατανοήσει κανείς ασ
καλύτερα το ένστικτο αυτοσυντήρησης που διακρίνεται στο ζωικό βασίλειο και κατά συνέπεια και στον άνθρωπο. Αν τώρα συνυπολογίσεις και προσθέσεις σ' αυτό (ε.α.), τον χιλιοπρόσωπο μικροαστισμό (μικροαστικό ένστικτο) με τον οποίο είναι διαποτισμένος ο άνθρωπος, από την προπαγάνδα της κυρίαρχης τάξης στην ιστορική περίοδο που ζούμε, έχεις την εξήγηση για το γιατί και το πως ένας άνθρωπος, ο φίλος Reimond, στη προκειμένη περίπτωση, μπορεί να χαρακτηρίζει την διαλεκτική "ρετρό".
Και να προσθέσω με την ευκαιρία, ότι μόνο έτσι μπορεί να γίνει κατανοητό, το ότι ακόμα και σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι ισχυρίζονται ότι η κρίση την οποία βιώνουμε, είναι τεχνητή, και συγχρόνως, αποτέλεσμα κάποιων άπληστων και κάποιων ανίκανων πολιτικών. (Τελευταίο "ισχυρό" επιχείρημά τους, οι ναυτεργάτες) και μάζες ανθρώπων να τους πιστεύουν. Μικροαστικός συντηρητισμός. Όποιος γνωρίζει χειρότερο συνδυασμό διανοητικής φραγής του σύγχρονου ανθρώπου, ας τον υποδείξει.
Γιατί οι άνθρωποι της διανόησης που δεν κυριαρχούνται από το μικροαστικό ένστικτό τους,
και δεν κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους, μπορούν να υπολογίζουν σε γόνιμη δράση, μόνο όταν βάζουν τέλος, ακυρώνουν τις αυταπάτες που καλλιεργούν τα προπαγανδιστικά κέντρα της αστικής τάξης, και αναδείχνουν την πραγματική και όχι την επιθυμητή εξέλιξη, τις πραγματικές και όχι τις ενδεχόμενες κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις, και παρουσιάζουν, μια ολοκληρωμένη εικόνα της σημερινής πραγματικότητας, σαν καθορισμένου συστήματος σχέσεων παραγωγής, ώστε δείχνοντας τον αναγκαίο χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και της απαλλοτρίωσης των εργαζομένων μέσα σ' αυτό το σύστημα, να δείχνουν τη διέξοδο από το καθεστώς που υποδείχνει η οικονομική εξέλιξη. Και για να έχει επιτυχία η προσπάθεια, σε κάθε φάση του φυσικού νόμου κίνησης της κοινωνίας,ασφαλής μέθοδος θα είναι πάντα μόνο η διαλεκτική. Τόσο στην θεωρία, όσο και στην πράξη.
Θα υπάρξουν άνθρωποι οι οποίοι δεν θα διδαχθούν από την κρίση.Η διαλεχτική, χωρίς να ευθύνεται γι αυτό, θα δείξει όμως τους λόγους της αβελτηρίας αυτών των ανθρώπων.
Συμπλήρωμα
Η διαλεκτική θα αναδείξει τους λόγους της αβελτηρίας αυτών των ανθρώπων, πλουτίζοντας με καινούργια γνώση το κίνημα της εργατικής τάξης.
*"Η κόμη της Βερενίκης" Γιώργου Γραμματικάκη, 14η εκδ., των Πανεπ. Εκδ. Κρήτης, σελ. 92-93)
Δημοσίευση σχολίου