Eπειδή έχω την καχυποψία, εξ ιδίων κρίνοντας
ότι εξαίρουμε άλλοι μεν το νου και άλλοι την αίσθηση, αλλά υποτιμούμε την πραγματικότητα των παρα-νοήσεων και των παρ-αισθήσεων
ότι παραγνωρίζουμε τη δύναμη του συμφέροντος
και επίσης ότι κάποιες φορές κατασκευάζουμε θεωρίες που θα μας βολέψουν να είμαστε ... "και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ", που λέγανε παλιά,
επειδή λοιπόν όλα αυτά, λέω:
ότι εξαίρουμε άλλοι μεν το νου και άλλοι την αίσθηση, αλλά υποτιμούμε την πραγματικότητα των παρα-νοήσεων και των παρ-αισθήσεων
ότι παραγνωρίζουμε τη δύναμη του συμφέροντος
και επίσης ότι κάποιες φορές κατασκευάζουμε θεωρίες που θα μας βολέψουν να είμαστε ... "και με τον αστυφύλαξ, και με τον χωροφύλαξ", που λέγανε παλιά,
επειδή λοιπόν όλα αυτά, λέω:
Ας πούμε λοιπόν πως έχουμε μαζέψει όόόόλες τις γνώσεις, κι έχουμε και μια χαρά οξυμένη την αίσθησή μας, είμαστε κι ευαίσθητοι και ξύπνιοι, κι όλα μια χαρά, κι έρχεται η ρημάδα η στιγμή που μπορούμε (έχουμε τη δυνατότητα) να πούμε ψέμματα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να μας ξεμπροστιάσουν κι είναι μάλιστα και βολικό για τη διατήρηση κάποιων ισορροπιών - και ρωτώ: τι κάνουμε τότε ως ελεύθεροι άνθρωποι ω αδέρφια;
Κοντολογίς: Γιατί να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέμματα;
39 σχόλια:
Τότε είναι που βάζουμε σε εφαρμογή την περιβόητη ελευθερία μας.
@Γεωργία,
πότε τότε δηλαδή; Με το να πούμε ψέμματα, ή με το να πούμε αλήθεια;
Με το να αποφασίσουμε ελεύθερα αν θα πούμε αλήθεια ή ψέματα (σε άλλον άνθρωπο ή στον εαυτό μας).
Για ποιό λόγο να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέματα;
Εγώ έχω την δική μου απάντηση, αλλά το θέμα είναι να έχει ο καθένας τη δική του προσωπική απάντηση.
Εσείς τι λέτε για το σχόλιό μου;
Εξαρτάται απο το πώς εννοούμε το συμφέρον. Αν το εννοούμε μακροσκοπικά, ως προς το Είναι, τότε το ψεμμα δεν μας συμφέρει, διότι εισάγει το μη-είναι στην προοπτική μας. Στις μικροσκοπικές βλέψεις είναι σχεδόν αναπόφευκτο, αλλά μικρό το κακό, εφόσον χρησιμοποιείται σε περιπτώσεις που είναι αναπόφευκτο και όχι σε αυτές που είναι αποφευκταίο.
@ hollowsky. Αν υπήρχε απάντηση για εκείνο το ερώτημα τότε πού θα έμενε χώρος για ελευθερία;
Όσο κι αν δε μου αρέσει, όσο κι αν θέλω να την αποφύγω, ίσως τελικά η ελευθερία υπάρχει, και δεν έχω παρά να επιλέξω με τα δικά μου κριτήρια, το δικό μου μυαλό και τη δική μου καρδιά, και να λουστώ τις συνέπειες. Έτσι νομίζω.
Συμφωνώ με Στράτο.
Γιατί να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέμματα;
Μα για να είμαι καλό παιδί ρε συ χόλοου, γιατί άλλο;
Άμα πω ψέμματα "κακό" τζίζ,
άμα πω αλήθεια καλό, πάρω καραμελίτσα.
Κάπως έτσι.
Το ξαναλέω
Ψέμα κακό
Αλήθεια καλό
Το συντομεύω
Είναι=ψέμα=κακό
Δέον=αλήθεια=καλό
Είναι=αλήθεια=καλό
Δέον=ψέμα=κακό
Είναι+Δέον=ούτε καλό ούτε κακό (ΟΚΟΚ)
ΟΚΟΚ=Καλκό
Aν ΟΛΟΙ είχαμε μαζέψει ΟΛΕΣ τις γνώσεις κι ήμαστε το ΙΔΙΟ έξυπνοι κι ευαίσθητοι, τότε δεν θα υπήρχε ιδιοτελές συμφέρον ούτε ανάγκη να πούμε ψέμματα, ούτε να διατηρήσουμε ισορροπίες.
Γιατί να μην είναι αλήθεια ότι με συμφέρει και να τελειώνουμε;
@ Γεωργία,
σωστά, με το ν' αποφασίσουμε ελεύθερα αν θα πούμε ψέμματα ή αλήθεια. Όμως για δες και αυτό: υπάρχει περίπτωση μια ορισμένη απάντηση-επιλογή μας να μας ρίχνει στην ανελευθερία; Γίνεται αυτό; Γίνεται, λέω. Πότε; Όταν διαλέγουμε να πούμε ψέμματα, κι αυτό το κάνουμε όλο και πιο συστηματικά - το πιο εύκολο να πάθει κανείς! -, τότε οδηγούμαστε σε κατάσταση ανελευθερίας ... κι ας μας βολεύει, ή ίσως επειδή ακριβώς μας βολεύει. Πώς αυτό; Κοίταξε κάτι πολύ πολύ απλό, για να μη χαθούμε σε φιλοσοφήματα: το γεγονός ότι χρειάζεται να θυμάσαι τι ψέμμα ξεφούρνισες (ώστε να μη σε ξεμπροστιάσουν κάποια στιγμή και ξεβολευτούν οι ισορροπίες που με το ψέμμα θέλησες να βαστήξεις), αυτό δεν είναι ακριβώς "φυλακή" κι
"αιχμαλωσία"; Για φέρε το στο νου σου. Να έχεις παραποιήσει την πραγματικότητα κι αυτή την παραποιημένη εκδοχή, αυτό το ανακάτεμα πραγματικού και φτιαχτού που κατασκεύασες, να πρέπει να το βαστάς στη μνήμη σου για να μην "εκτεθείς". Πωπώ αλυσσίδες, έτσι δεν είναι;
@ Στράτο,
εξαρτάται μεν, αλλά δεν είναι διόλου εξασφαλισμένη η άνεση του διαχωρισμού μεταξύ μακροσκοπικού και μικροσκοπικού, που κάνεις εντελώς θεωρητικά. (βλ. παραπάνω)
@ Ιζι,
καλά, καλά. Έχεις σκεφτεί την εξίσωση ψέμμα=ανελευθερία; (βλ. τι έγραψα στη Γεωργία)
@ Α.
όμως αυτό αποκλείεται. Οπότε; Αλλά κι αν κάάάάποτε γίνει πραγματικότητα, μέχρι τόόόότε τι κάνουμε με το ερώτημά μας;
@ Ρόζα,
για τους λόγους που εξέθεσα παραπάνω.
@ hollowsky. Η δική μου γνώμη είναι η εξής:
Ναι, μπορεί να αποφασίσουμε ελεύθερα την ανελευθερία μας, και να πάμε μόνοι μας να κλειστούμε σε μια φυλακή.
Όσο για το αρχικό δίλημμα..
"έρχεται η ρημάδα η στιγμή που μπορούμε (έχουμε τη δυνατότητα) να πούμε ψέμματα χωρίς να υπάρχει κίνδυνος να μας ξεμπροστιάσουν κι είναι μάλιστα και βολικό για τη διατήρηση κάποιων ισορροπιών - και ρωτώ: τι κάνουμε τότε ως ελεύθεροι άνθρωποι ω αδέρφια;"
μια απάντηση είναι πως θα μπορούσε να επιλεχθεί αυτό το οποίο χαρίζει στον άλλον περισσότερη αγάπη.
Αυτό είναι ένα κριτήριο.
Υπάρχουν διάφορα κριτήρια.
Ο καθένας διαλέγει το δικό του κριτήριο.. αυτή η επιλογή του αποτελεί έκφραση της ελευθερίας του. Έτσι νομίζω.
izzi πολυ καλο!hollow να κανω καποιες ερωτησεις.1)για την προηγουμενη ανάρτηση,γιατι ελευθερια να ειναι ή το ενα ή το αλλο?δεν μπορει να ειναι κατι διαφορετικο?2)πως εννοεις το συμφέρον?ως βολεμα?3)το ψεμα που το λεω? σε μενα ή σε καποιο αλλο προσωπο?κ γιατι να'ναι κακο ενα ψεμα οταν το λεω σε καποιον που αν του πω την αληθεια μπορει να καταρευσει?
"κ γιατι να'ναι κακο ενα ψεμα οταν το λεω σε καποιον που αν του πω την αληθεια μπορει να καταρευσει?"
@hollowsky.
Θέλω να σχολιάσω την παραπάνω πρόταση.
σύμφωνα με μια άποψη, αλήθεια και αγάπη πάνε μαζί. Όχι αγάπη χωρίς αλήθεια, αλλά ούτε και αλήθεια χωρίς αγάπη. Αλήθεια κι αγάπη, μαζί ενωμένα, όχι ξεχωριστά το ένα από το άλλο.
Στην πράξη, αυτό μεταφράζεται κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο.
Κάποιες φορές, μεταφράζεται στο εξής: να μην πω αλήθεια παρά μόνο αν είναι μπολιασμένη με πολλή πολλή πολλή αγάπη.
Κάποιες φορές, μεταφράζεται στο εξής: αν αγαπώ, τότε να πω την αλήθεια, αντί να χαϊδεύω τα αυτιά των άλλων.
Δεν έχουμε παντοτινούς φίλους ούτε και αιώνιους εχθρούς. Οι αλήθειες μας [τα συμφέροντά μας] είναι παντοτινές και αυτές είναι καθήκον μας να ακολουθούμε.
Επομένως τα περί διαφύλαξης του ψέματος που θα το ξεχάσεις και θα πεις κάτι που θα σε προδώσει και θα πέσεις σε αντιφάσεις και ντίλι το καντήλι, ας τα αφήσουμε για τα πουλάκια γιατί έβρεχε κι όλας και θα τρόμαξαν τα καημένα.
Το ζήτημα του ψεύδους επιλύεται μόνο όταν αυτό εξεταστεί σε ένα δυναμικό πλαίσιο.
Δηλαδή, χρειάζεται να δεις ολόκληρη τη διαδρομή, μέχρι να φτάσεις στο ψεύδος.
Συνήθως, η αφετηρία είναι η έλλειψη παιδεία, μετά είναι κάποιο ψεματάκι, μετά κάποιο δεύτερο για συγκάλυψη του πρώτου, μετά κάποιο παράπτωμα, εγκλήματάκι, εγκλήματάρα κ.ο.κ. ο κατήφορος.
Επίσης, να δει κανείς αν το ψεύδος απευθύνεται σε πολλούς, ή σε ένα πρόσωπο, ή στον εαυτό μας.
Εν κατακλείδι, η λύση είναι: μορφώνεσαι όσο περισσότερο και νωρίτερα μπορείς και μετά βρίσκεις έναν αξιόλογο άνθρωπο για να ζήσετε μαζί μια αγαπημένη ζωή, κάτω από τον 'ουρανό' που όλα τα αγκαλιάζει.
Απλά πράγματα, δηλαδή.
@ Γεωργία,
ναι - γιατί όχι;
@ Ουγκ,
1) είσαι ελεύθερος να μου ορίσεις αυτό το διαφορετικό` περιμένω
2) πώς εννοώ το συμφέρον γενικάάάάά, ή πώς το εννόησα σε αυτήν εδώ την κουβέντα;
3) δεν είπα κάτι για "κακό" - καμιά φορά πάντως, ως προς την κατάρρευση του άλλου που φοβόμαστε μπας και του συμβεί, ισχύει και το "πουλόβερ είναι το ρούχο που φοράει το παιδί όταν κρυώνει η μάνα" ... σωστά; (ειδικά άμα σκέφτομαι ότι πεθαίνουν άνθρωποι σήμερα χωρίς κανείς να τους δώσει την ευκαιρία έστω να το συνειδητοποιήσουν, επειδή οι πάντες σκέφτονται "μην του το πούμε μπας και καταρρεύσει"...). σκληρά θέματα σίγουρα.
@ Ρόζα,
ίσως να μην έχεις προσέξει πόσα έχουν στηθεί, μέσα στον πραγματικό κόσμο, γύρω από τη διαφύλαξη του ψέμματος... Αλλά πάλι, μάλλον για σένα ψέμμα δεν υπάρχει, σωστά;
@ hollowsky
(γιατί, όπως είπατε εσείς, είναι σκληρά θέματα)
@ hollowsky
Τι εννοείτε οτι πεθαίνουν άνθρωποι σήμερα χωρίς κανείς να τους δώσει την ευκαιρία έστω να το συνειδητοποιήσουν, επειδή οι πάντες σκέφτονται "μην του το πούμε μπας και καταρρεύσει";
Ποιά πράγματα "έχουν στηθεί, μέσα στον πραγματικό κόσμο, γύρω από τη διαφύλαξη του ψέμματος...";
@ hollowsky
'Eιδικά άμα σκέφτομαι ότι πεθαίνουν άνθρωποι σήμερα χωρίς κανείς να τους δώσει την ευκαιρία έστω να το συνειδητοποιήσουν, επειδή οι πάντες σκέφτονται "μην του το πούμε μπας και καταρρεύσει"...). σκληρά θέματα σίγουρα'.
Αξίζει να σκεφτείς πολύ σοβαρά την περίπτωση της «κατασκευασμένης» πραγματικότητας που πολλές φορές στήνεται πίσω από την πλάτη κάποιου εξιλαστήριου θύματος.
Πώς θα σου φαινόταν να σε συκοφαντούν πίσω από την πλάτη σου με τέτοιο τρόπο που κανείς να μη σου ανοίγει τα μάτια για να μην καταρρεύσεις, και έτσι η συκοφαντία σε βάρος σου να διαιωνίζεται αφού δεν την μαθαίνεις και δεν την αντικρούεις;
Σίγουρα δεν θα ήθελες να βρεθείς σε μια τέτοια θέση.
Οι άνθρωποι που έχουν τις προϋποθέσεις που περιγράφεις (...έχουμε μαζέψει όόόόλες τις γνώσεις, κι έχουμε και μια χαρά οξυμένη την αίσθησή μας, είμαστε κι ευαίσθητοι και ξύπνιοι, κι όλα μια χαρά... ), δεν έχουν διλήμματα του τύπου που περιγράφεις (τι κάνουμε τότε ως ελεύθεροι άνθρωποι ω αδέρφια;
Κοντολογίς: Γιατί να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέμματα;).
@aloga
Ρωτάς: Γιατί να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέμματα;
Ένα από τα πιό ανήσυχητικά και προικισμένα, πράγματι πρόσωπα της αποδόμησης, ο Πωλ Ντε Μαν, έδινε ετοιμοθάνατος (πέθαινε από φοβερό καρκίνο) το τελευταίο του σεμινάριο του Γέηλ, στο σπίτι του, όταν ένας φοιτητής, προσπαθεί να είναι πιό αποδομιστής από τον δεξιοτεχνικό αποδομισμό του λαμπερού μηδενιστή. Κι ο Ντε Μαν δεν αντέχει άλλο και ουρλιάζει: "Πάψτε! Πάψτε! Δεν το ξέρετε πως μόνο έα ερώτημα έχει σημασία: υπάρχει Θεός ή δεν υπάρχει;".
Πες μας λοιπόν και συ αν πιστεύεις στο Θεό και αυτόματα έχεις την απάντηση στο ερώτημά σου.
@Rosa
"Δεν έχουμε παντοτινούς φίλους ούτε και αιώνιους εχθρούς. Οι αλήθειες μας [τα συμφέροντά μας] είναι παντοτινές και αυτές είναι καθήκον μας να ακολουθούμε."
Τίποτα δεν είναι αιώνιο και παντοτινό, κι ακόμα λιγότερο "τα συμφέροντά μας". Τα οποία είναι, πολύ περισσότερο από τους φίλους και τους εχθρούς, "κατασκευή" κι ακόμα συχνότερα ιδεολογία. Άσε που μερικές φορές αποδεικνύονται ελάχιστα συμφερτικά.
@Anonymous
1. Λυπάμαι αλλά δεν κατάλαβες καλά.
Δεν θέτω εγώ το ερώτημα. Το ερώτημα τίθεται στο θέμα της συζήτησης. Πρόσεξε τις παρενθέσεις που έχω βάλει.
2. Δεν θα σχολιάσω τώρα το τι είπε ο μεγάλος μηδενιστής όπως τον αποκαλείς. Δικαίωμά του να έχει όποια άποψη θέλει.
3. Βλέπω ότι συνδέεις το ερώτημα περί αλήθειας και ψέματος, με την αποδοχή της ύπαρξής ή όχι του θεού.
Για ποιον θεό μιλάς; Για τον θεό των χριστιανών;
Δηλαδή λες ότι το θέμα είναι θέμα ηθικής; ή κάτι δεν καταλαβαίνω;
4. Αν θες να συζητήσουμε περί θεού και πίστης, πες στον hollowsky να ανοίξει θέμα συζήτησης. Εδώ άλλο είναι το θέμα μας.
@buccaneer
Συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με το σχόλιό σου σχετικά με τα συμφέροντα.
Δηλαδή ότι είναι κατασκευάσματα του μυαλού τις περισσότερες φορές και άλλο συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Και φυσικά αυτό το νοητικό κατασκεύασμα βασίζεται κυρίως στην βάση δεδομένων που έχει ο καθένας στο μυαλό του, στην οποία περιλαμβάνεται και η ιδεολογία.
Εν ολίγοις (που λέει και ο χόλοου),
άλλο νομίζει το μυαλουδάκι ότι το συμφέρει και άλλο είναι το πραγματικό συμφέρον.....
Αλλα..... Τι πάει να πει συμφέρον;
Έχει ξεκαθαριστεί μέσα μας η σημασία της λέξης;
(Γιατί το ψέμα οι περισσότεροι το γράφουν με δύο μι; )
"υπάρχει περίπτωση μια ορισμένη απάντηση-επιλογή μας να μας ρίχνει στην ανελευθερία; Γίνεται αυτό; Γίνεται, λέω. Πότε; Όταν διαλέγουμε να πούμε ψέμματα, κι αυτό το κάνουμε όλο και πιο συστηματικά - το πιο εύκολο να πάθει κανείς! -, τότε οδηγούμαστε σε κατάσταση ανελευθερίας ... κι ας μας βολεύει, ή ίσως επειδή ακριβώς μας βολεύει. Πώς αυτό; Κοίταξε κάτι πολύ πολύ απλό, για να μη χαθούμε σε φιλοσοφήματα: το γεγονός ότι χρειάζεται να θυμάσαι τι ψέμμα ξεφούρνισες (ώστε να μη σε ξεμπροστιάσουν κάποια στιγμή και ξεβολευτούν οι ισορροπίες που με το ψέμμα θέλησες να βαστήξεις), αυτό δεν είναι ακριβώς "φυλακή" κι
"αιχμαλωσία";"
υπάρχει και η αντίθετη πιθανότητα. πρέπει λοιπόν για όσους είναι ικανοί για το παραπάνω (να παραπλανούν χωρίς πρόβλημα) να τεθεί το ίδιο ερώτημα. για τους υπόλοιπους υπάρχει η αναγκαιότητα να πουν την αλήθεια όταν το ψέμα δεν τους συμφέρει
άλλωστε τέτοια προβλήματα, "θα τα καταφέρω να ξεγελάσω" δεν λύνονται με την επίκληση της μαντικής τέχνης στην καθημερινότητα, αλλά με έναν πρόχειρο υπολογισμό βάσει όσων διαθέσιμων δεδομένων αλλά και της επιφυλακτικότητας του δυνητικά ψεύτη.
ο φόβος ότι θα σε πιάσουν είναι ένα από τα στοιχεία που παίζουν ρόλο. άσχετα απ το αν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα
@aloga
Βλέπω ότι συνδέεις το ερώτημα περί αλήθειας και ψέματος, με την αποδοχή της ύπαρξής ή όχι του θεού.
Για ποιον θεό μιλάς; Για τον θεό των χριστιανών;
Δηλαδή λες ότι το θέμα είναι θέμα ηθικής; ή κάτι δεν καταλαβαίνω; - Αν θες να συζητήσουμε περί θεού και πίστης, πες στον hollowsky να ανοίξει θέμα συζήτησης. Εδώ άλλο είναι το θέμα μας.
Το δίλημμα «αλήθεια ή συμφέρον» είναι ένα κατεξοχήν ζήτημα ηθικής που εξετάζεται στο πλαίσιο της φιλοσοφίας.
Όπως όλα τα ζητήματα ηθικής, έτσι και αυτό απαντάται μόνο μεταφυσικά. Συναρτάται, δηλαδή, με την αιτία και το σκοπό της ανθρώπινης ζωής. Όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη μιας μεταφυσικής πραγματικότητας (εδώ υπεισέρχεται η έννοια του Θεού – των χριστιανών ή οποιουδήποτε άλλου) θα επιλέξουν την αλήθεια, ενώ όσοι πιστεύουν στην τυχαιότητα της ύπαρξης της ζωής και του υλικού κόσμου μας, θα επιλέξουν το συμφέρον. Άρα, αλήθεια, συμφέρον, ηθική και ενδεχόμενο ύπαρξης μιας μεταφυσικής πραγματικότητας, είναι μία ενιαία συζήτηση.
@Γιάννη,
για το ψέμμα ή ψέμα: νομίζω ότι ισχύουν και οι δυο γραφές (εγώ είχα μάθει να το γράφω με δυο μ από το σχολείο, πριν κάτι αιώνες).
Διαβάζω στου Τριανταφυλλίδη, που το γράφει με ένα μ : μσν. ψέμα < ελνστ. ψεῦμα με αφομ. [vm > mm] και απλοπ. του διπλού συμφ. [mm > m] < αρχ. ψεῦσμα με αποβ. του [s] για απλοπ.
Φαίνεται λοιπόν ότι στο σχολείο μου είχαμε ... μείνει σε μια εκδοχή από το ελληνιστικό ψεύμα, όπου το υμ γινόταν μμ χωρίς απλοποίηση του διπλού συμφώνου.
:-)))
Η άποψη του Ανώνυμου είναι αυτό ακριβώς που ήθελα να πω κι εγώ. Συμφωνώ μαζί του.
...το αληθές είναι δείκτης του εαυτού του, όπως επίσης και δείκτης της πλάνης, λέγανε παλιά.
Από τότε πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι.
Το αληθές είναι η προϋπόθεση του απατεώνα, την απατεωνιάς.
"Αξιώματα", "δόγματα", "κοσμοεικόνες", "αναγκαιότητες" στηρίζουν τα επιστημονικά ιδεολογικά και θρησκευτικά συστήματα πίστεως με περισσότερη δύναμη από ποτέ.Πολλοί πονηράντζες κηρύσσουν το δήθεν τέλος ιδεολογιών θρησκειών κτλ. ενώ το παγκάρι σου το πλασάρουν κάτω από το τραπέζι μια χαρά.
Η συζητήσεις για μεταφυσικά ζητήματα (όπως για την αλήθεια και το ψεύδος) μοιάζουν αδιέξοδες. Δεν είναι, όμως.
Γονιμότητα σε αυτές τις συζητήσεις δίνει η πράξη.
Ξέρεις να Αγαπάς; Ξέρεις να Συγχωρείς; Ξέρεις να Εμπιστεύεσαι; Ξέρεις να υπηρετείς; Ξέρεις να Μοιράζεσαι;
Τότε μπορείς να συζητάς για μεταφυσική και η συζήτηση αυτή να έχει νόημα.
Τα σκέτα επιχειρήματα λίγο συνεισφέρουν. Άλλωστε, η αλήθεια δεν χρειάζεται επιχειρήματα, γιατί η αλήθεια είναι αξίωμα.
Anonymous
Γεωργία
1.Χρησιμοποιείτε συνεχώς τη λέξη αλήθεια με τρόπο που δείχνει ότι πιστεύετε ότι υπάρχει η μία και μοναδική αλήθεια και μάλιστα ότι αυτή την αλήθεια την γνωρίζει η οποιαδήποτε θρησκεία.
Η δική μου θέση είναι ότι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια αλλά σχετική, η αλήθεια του καθενός,
η ομαδική αλήθεια κλπ
2. Ούτε μια και μοναδική ηθική υπάρχει αλλά κάθε φορά αυτή εξαρτάται από τις επικρατούσες κοινωνικές συνθήκες.
3. κάνεις μια αυθαίρετη παραδοχή "... Όσοι πιστεύουν στην ύπαρξη μιας μεταφυσικής πραγματικότητας (εδώ υπεισέρχεται η έννοια του Θεού – των χριστιανών ή οποιουδήποτε άλλου) θα επιλέξουν την αλήθεια, ενώ όσοι πιστεύουν στην τυχαιότητα της ύπαρξης της ζωής και του υλικού κόσμου μας, θα επιλέξουν το συμφέρον..."
Και επάνω σε αυτή χτίζεις το συμπέρασμά σου "... Άρα, αλήθεια, συμφέρον, ηθική και ενδεχόμενο ύπαρξης μιας μεταφυσικής πραγματικότητας, είναι μία ενιαία συζήτηση..."
Δικαίωμά σου.
4. Επειδή διαπιστώνω χάος σχετικά με τις λέξεις, αδυνατώ να συνεννοηθώ.
Δηλαδή έχω πρόβλημα επικοινωνίας (εννοώ πραγματικής επικοινωνίας και όχι μπλα μπλα γιατί δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω.)
Όθεν, για να μπορέσω να συνεχίσω την συζήτηση, θεωρώ απαραίτητο να συμφωνήσουμε (αλλιώς δεν έχει νόημα, μια και ο καθένας θα αραδιάζει την ψευδαίσθησή του) στον ορισμό των λέξεων:
θεός, πίστη, αλήθεια, συμφέρον κλπ
Όπως επίσης θα πρέπει να αξιολογήσουμε την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τη θρησκεία κλπ
Και φυσικά να δώσουμε απαντήσεις σε ερωτήματα όπως
Ποια η σχέση της φιλοσοφίας με την σοφία
Ποια η σχέση της θρησκείας με την πραγματικότητα
Τι εννοούμε όταν λέμε θεός.
Ποια η σχέση της χριστιανικής θρησκείας με την πραγματικότητα.
Πόσο αυθεντική είναι η χριστιανική θρησκεία.
Τι εννούμε ακριβώς όταν λέμε μεταφυσική.
Κατά πόσον έχουν νόημα οι υποθέσεις αν δεν έχει απαντηθεί το ερώτημα τι είναι ο άνθρωπος και γιατί υπάαρχει αυτός και η φύση στο σύνολό της.
Και άλλα πολλά
Επειδή όμως, μπλα μπλα μπλα μπλαμπλά μπλαμπλά ...
Όνειρα γλυκά
@aloga
Μου άρεσε πολύ το σχόλιο.
Απαντώ μόνο στο 1.
Τα υπόλοιπα, άλλη φορά.
1. Για πολύ καιρό η θέση μου ήταν οτι δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Κάποια στιγμή έκανα στροφή 180 μοιρών. Πλέον, η θέση μου είναι πως, ναι, υπάρχει αντικειμενική αλήθεια, με την έννοια πως ο πόνος που νιώθει π.χ. κάποιο παιδί που αιμορραγεί χτυπημένο από σφαίρα, δεν είναι μια ψευδαίσθηση, δεν είναι μια υποκειμενική αλήθεια, δεν είναι κάτι σχετικό. Είναι αληθινός, ατόφιος, πόνος, αντικειμενικά, όχι υποκειμενικά. Ακούγεται απλοϊκός ο συλλογισμός μου, αλλά, πλέον, δε μπορώ να λέω οτι "δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια". Υπάρχει αντικειμενική αλήθεια. Όμως, δεν γνωρίζω όλη την αντικειμενική αλήθεια, και ούτε πρόκειται ποτέ να την γνωρίσω. Η αναγνώριση μιας αλήθειας ως αντικειμενικής, και η ταυτόχρονη αναγνώριση της πάντοτε ατελούς γνώσης της όλης αλήθειας, είναι, για εμένα, η δικλείδα ασφαλείας από όλα τα δεινά που μπορεί να φέρει η άκρατη υιοθέτηση της άποψης "υπάρχουν μόνο σχετικές αλήθειες".
Χάρηκα να μοιραστώ αυτή τη σκέψη, και, ευχαριστώ για το χρόνο σας, aloga.
@Γεωργία
Χάρηκα για την επαφή
Με καλή διάθεση, επιμένω ότι τα θέματα που επιχειρούμε να θίξουμε είναι τόσο πολύπλοκα ώστε δεν είναι δυνατόν να τα αντιμετωπίσουμε με κουβεντούλα.
Καλά ήταν εως εδώ.
Πάμε γι' άλλα. (εγώ δηλαδή).
Μάκια στην παρέα.
@buccanner ΝΑΙ!
Συμφωνώ και εδώ ήθελα να καταλήξω. Ότι δηλαδή η Ιδέα της Αλήθειας και του Ψέματος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ακόμη μια ανθρωποκεντρική αυταπάτη.
Τι θα άξιζε τοοοοοσο ώστε να "επινοήσουμε" ψέματα, και τι ώστε να "υπερασπιστούμε" μιαν Αλήθεια?
Χαιρετώ κι εγώ την παρέα.
Καλό ήταν αυτό.
"...παραγνωρίζουμε τη δύναμη του συμφέροντος` και επίσης ότι κάποιες φορές κατασκευάζουμε θεωρίες που θα μας βολέψουν..."
ένα από τα πιο αξιοθαύμαστα φαινόμενα που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου
"Κοντολογίς: Γιατί να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέμματα;"
Επειδή θέλω, επειδή μου αρέσει, επειδή το επιλέγω, επειδή νιώθω όμορφα, επειδή δεν το επιλέγω για τον εαυτό μου αλλά για τον άλλον, επειδή Αγαπώ.
"Κοντολογίς: Γιατί να πω αλήθεια όταν με συμφέρει να πω ψέμματα;"
Αν δεν υπήρχε αυτή η ελευθερία να διαλέξω, τότε δεν θα υπήρχε καμμία ελευθερία. Αυτή η ελευθερία ανάμεσα στο 'α και β' που υπάρχει στην ερώτηση, είναι οι μοναδικές στιγμές που έχουμε περιθώριο ως άνθρωποι να είμαστε ελεύθεροι. Μόνο όταν απαντάμε σε τέτοια διλήμματα μπορούμε να πούμε οτι υπάρχει "ελευθερία". Όλες τις υπόλοιπες στιγμές, δρούμε με βάση όσα ήδη γνωρίζουμε. Μόνο αν υπάρχουν διλήμματα όπως αυτό του hollowsky μπορούμε να πούμε οτι υπάρχει η έννοια της "ελευθερίας". Εγώ έτσι νομίζω.
@Γεωργία
Μπράβο Γεωργία
Καίρια απάντηση
Μου δίνεις και την ευκαιρία για ένα σχόλιο, εκεί που λες: "...Μόνο όταν απαντάμε σε τέτοια διλήμματα μπορούμε να πούμε οτι υπάρχει "ελευθερία". Όλες τις υπόλοιπες στιγμές, δρούμε με βάση όσα ήδη γνωρίζουμε. Μόνο αν υπάρχουν διλήμματα όπως αυτό του hollowsky μπορούμε να πούμε οτι υπάρχει η έννοια της "ελευθερίας"..."
Η απάντηση σε τέτοια διλήμματα (αλλά και στο τι σημαίνει η λέξη ελευθερία),δεν είναι αποτέλλεσμα διανοητικής προσέγγισης αλλά πνευματικής.
Δηλαδή όταν λέω δεν είναι διανοητικής, είναι αυτό που εσύ εννοείς όταν λες, "με βάση όσα γνωρίζουμε"
Η απάντηση σε τέτοια διλήμματα δίνεται ως αποτέλλεσμα βαθύτερης εσωτερικής προσέγγισης, αυτό που περιγράφω με την λέξη πνευματική. Αυτή την προσέγγιση την αντιλαμβάνεται καλύτερα κάποιος που έχει ασχοληθεί με την εσωτερική γνώση του εαυτού του. Αν κάποιος δεν έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα αλλά κάπως την αντιλαμβάνεται, την εκφράζει όπως λες στην αρχή: "...Επειδή θέλω, επειδή μου αρέσει, επειδή το επιλέγω, επειδή νιώθω όμορφα, επειδή δεν το επιλέγω για τον εαυτό μου αλλά για τον άλλον, επειδή Αγαπώ..."
Το ίδιο αντιλαμβάνεται αλλά το εκφράζει κάπως αλλιώς και η Rosa όταν λέει: "...η Ιδέα της Αλήθειας και του Ψέματος δεν είναι τίποτα παραπάνω από ακόμη μια ανθρωποκεντρική αυταπάτη.
Τι θα άξιζε τοοοοοσο ώστε να "επινοήσουμε" ψέματα, και τι ώστε να "υπερασπιστούμε" μιαν Αλήθεια?..."
Με άλλα λόγια, την απάντηση σε τέτοια διλήμματα ή στο τι είναι ελευθερία, δεν την συμπεραίνεις αλλά την γνωρίζεις μέσα σου.
Ίσως είμαι κάπως δυσνόητος αλλά κάνω ό,τι μπορώ...
Γεια
( @aloga
aloga:Ίσως είμαι κάπως δυσνόητος
Γεωργία:ευχαριστώ πάρα πολύ για το μήνυμα
aloga:αλλά κάνω ό,τι μπορώ...
Γεωργία:ευχαριστώ και για αυτό.
Θα το σκεφτώ το περιεχόμενο του μηνύματος.)
Σας ευχαριστώ για τη συζήτηση.
Σε όσους/όσες δεν πιστεύουν πως υπάρχουν αντικειμενικά ψέμματα (και επομένως ούτε αντικειμενικές αλήθειες) ...
... συνιστώ, αφού τελειώσουν την ανάγνωση του "Ο κορεσμένος εαυτός", να περάσουν και από το "Βία και Ιερό" του Ρενέ Ζιράρ (Εξάντας). Ίσως βοηθήσει τον προβληματισμό τους η περίπτωση να ισχύει αυτό που περιγράφει ο Ρενέ: να στήνεται ο πολιτισμός όχι μόνο πάνω σ' έναν ιδρυτικό φόνο, αλλά και ταυτόχρονα πάνω στο ψέμμα για την ενοχή των αποδιοπομπαίων τράγων.
Δημοσίευση σχολίου