Μέσα στην τερατώδη σύγχυση της σύγχρονης ζωής, που ελάχιστα την συγκαλύπτει η -όποια- εύρυθμη λειτουργία του οικονομικού και κρατικού μηχανισμού , το άτομο προσκολλάται απελπισμένο στη συλλογικότητα. Κατακλυζόμαστε από αυτόματα που το καθένα τραυλίζει την γλώσσα της συλλογικότητας "του" της "μεγάλης του ενότητας". Αυτόματα Τυφλά και Κουφά!
Η Επιστήμη η Θρησκεία και η Ιδεολογία υποστηρίζοντας την αναγκαιότητα της αναζήτησης και εύρεσης του νοήματος δημιουργεί έναν ασφυκτικό κλοιό καταπίεσης, ένα πλέγμα κανόνων και διατάξεων με αποτέλεσμα την αυτοματοποίηση την απομάγευση και τον απανθρωπισμό μας*.
Είναι μοναδική απάντηση σε αυτήν την "πολιορκία" ο σχετικισμός και ο ακόλουθος κομφορμισμός του; Μήπως με το "όλα παίζουν" κερδίζουμε ένα εργαλείο για απόδραση, σε βάρος όμως της αλήθειας;Μήπως η αποκλειστική επιδίωξη της υποκειμενικότητας εγγυάται απλά την παρακμή της;Μήπως η "κρίσιμη στιγμή" μιας απόφασης δεν έρθει ποτέ; Υπάρχει τρόπος να φτάσει η υποκειμενικότητα τον εαυτό της, να αποκτήσει αυτοσυνείδηση και επίγνωση της αντικειμενικής πραγματικότητας που στρεβλώνει το υποκείμενο, ή θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα ένα υποκείμενο ιδεολογικό και γιορτινό, ένα εργαλείο μιας καταπιεστικής κοινωνίας;
*Υπάρχει όμως κάτι πολύ ύποπτο στην όλη αυτήν την σημασιολογία. Ότι δηλαδή η λέξη "νόημα" είναι πιθανόν η μόνη σε ολόκληρη την γλώσσα που η σημασία της είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθεί. Τι σημαίνει"σημαίνειν"; Και αν υποθέσουμε ότι "σημαίνειν" σημαίνει την δυνατότητα κάθε είδους δεδομένων να μεταφράζονται σε μια διαφορετική γλώσσα; (τη σημασία δηλαδή της λέξης με λέξεις διαφορετικές, που σε ένα ελαφρώς διαφορετικό επίπεδο είναι ισόμορφες με την λέξη ή την έκφραση που προσπαθείτε να καταλάβετε). Αυτό αμέσως προϋποθέτει κανόνες, διάταξη, τάξη κτλ.
Για το cut up
Μ.Μπούμπερ Το πρόβλημα του Ανθρώπου [εκδ.Γνώση]
Κ.Λ.Στρώς Μύθος και Νόημα [εκδ. Καρδαμίτσα]
Ρ.Τζακόμπι, Κοινωνική Αμνησία [εκδ. Ύψιλον]
Ρ.Τζακόμπι, Κοινωνική Αμνησία [εκδ. Ύψιλον]
Σ.Φροϋντ Ο Πολιτισμός πηγή δυστυχίας [εκδ. Επίκουρος]
Κόλλες κοπίδια ψαλίδια παραγωγής μας.
10 σχόλια:
Η διάγνωση νόημα=καταπίεση είναι σαθρή.
Νόημα=προσανατολισμός.
Προσανατολισμός=συντονισμός του υποκειμένου με αυτό που (θεωρεί ότι) είναι between the lines της "τρέχουσας ζωής".
Και αυτό=ελευθερία από την "τρέχουσα ζωή".
Βέβαια,
ελευθερία=για το καλό ή το κακό.
Αλλά,
Χωρίς προσανατολισμό, στο υποκείμενο δεν απομένει παρά η προσαρμογή με την "τρέχουσα ζωή"=κομφορμισμός.
Όποιος ΦΟΒΑΤΑΙ το κακό, δεν θα μπορέσει να κάνει ποτέ το καλό.
Θα μείνει στη μετριότητα.
Όποιος ΦΟΒΑΤΑΙ την καταπίεση, δεν θα μπορέσει ποτέ να ζήσει ελεύθερος.
Όποιος ΦΟΒΑΤΑΙ το νόημα, θα μένει ανόητος: όχι ηλίθιος, αλλά ανίκανος να διαβάσει between the lines της "τρέχουσας ζωής".
ΚΑΤΩ Η ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ!
ΖΗΤΩ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ!
Επιστήμη (γενικώς)= Θρησκεία (γενικώς)= Ιδεολογία (γενικώς)= νόημα = καταπίεση = "αντικειμενική πραγματικότητα που στρεβλώνει το υποκείμενο"
Ισοπεδωτική συλλογιστική.
Και τί σημαίνει "...να φτάσει η υποκειμενικότητα τον εαυτό της"..;
Πώς ορίζεται ο περίφημος εαυτός;
Μακάρι όλα τα ποστυαρίσματα της "ισοπεδωτικής λογικής" να ήταν σαν αυτό.
Μπράβο στους hf
Συμφωνώ με τον Γαλδουίνο Τυγιόν!
Η εγκατάλειψη του πεδίου "νόημα" είναι απλώς προϊόν ΔΕΙΛΙΑΣ του "μετανεωτερικού" μικροαστού. Ο μετανεωτερικός μικροαστός δείλιασε μπροστά στη φρίκη των αιματηρών συγκρούσεων του 20ου αιώνα. Και μέσα στον τρόμο του, βρήκε την εύκολη "λύση": ότι γι' αυτές έφταιγαν οι "μεγάλες αφηγήσεις" και "η αναγκαιότητα αναζήτησης και εύρεσης του νοήματος". Γι' αυτό και πίστεψε πως ο σχετικισμός, αποδομώντας τις μεγάλες αφηγήσεις και ματαιώνοντας μέσα στο σχετικιστικό πανηγυράκι την αναζήτηση νοήματος πριν καν αυτή γεννηθεί, θα έλυνε το πρόβλημα. Το πρόβλημα όμως δεν ήταν ούτε οι μεγάλες αφηγήσεις, ούτε κι η αναζήτηση και εύρεση του νοήματος! Ήταν η ΔΕΙΛΙΑ. Ο τρόμος μπροστά στην ελευθερία.
Ο μετανεωτερικός δειλός μικροαστός σκίζει βεβαίως τα ρούχα του υπέρ της ελευθερίας. Μόνο που θέλει μια ΣΙΓΟΥΡΕΜΕΝΗ ελευθερία! Θέλει την ελευθερία ΜΟΝΟ όταν αυτή πράττει το καλό. Δεν αντέχει να δει κατάματα ότι ελευθερία μπορεί να σημαίνει ελευθερία υπέρ του καλού, αλλά και ελευθερία υπέρ του κακού. Ο μετανεωτερικός δειλός θέλει μια ελευθερία χουχουλιαστή, τρυφερή, σπιτόγατα, που να κουρνιάζει στα ποδαράκια του και να του χαϊδεύει τ' αφτιά. Ο δειλός θέλει μια ελευθερία που να του λέει, ότι μπορεί να κάνει ό,τι μαλακία του αρέσει κι "όλα θα πάνε ζάχαρη". Ο δειλός θέλει ελευθερία ΧΩΡΙΣ ΡΙΣΚΟ. Ελευθερία ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.
Ελευθερία ροζέ. Ούτε κόκκινη, ούτε άσπρη.
ΜΠΛΙΑΧ ΣΤΟ ΜΕΤΑΝΕΩΤΕΡΙΚΟ ΔΕΙΛΟ!
ΜΠΛΙΑΧ ΣΤΗ ΣΧΕΤΙΚΙΣΤΙΚΗ ΜΕΤΡΙΟΤΗΤΑ!
Και να συμπληρώσω και μπλιαχ στην αυθεντία και τις "μεγάλες ενότητες" που ο νεωτερικός θρασύδειλος αστός κρύβονταν από πίσω σε όλους τους αιώνες των θρησκειών των ιδεολογιών και των επιστημών, στο όνομα των οποίων έπραξε τα χειρότερα αίσχη που γνώρισε ο Κόσμος.
Τα χειρότερα εγκλήματα έγιναν στο όνομα της ελευθερίας.
Όχι άλλη ελευθερία φτάνει!
Είμαστε όλοι σκλάβοι.
Νόημα κατα βούληση!
(προσοχή μόνο νόημα στο νόημα μην μας γίνει τικ, κι αρχίσουμε να τρέχουμε για έρανο υπέρ απόρων ενοριτών, ή για να χτίσουμε το σπίτι του λαού)
Ιζι,
συγκρατώ το "ο άνθρωπος ως πρόσωπο παύει να είναι το ζωντανό μέλος της κοινωνίας και γίνεται μια βίδα στην συλλογική μηχανή"
και όλα τα ερωτήματα που βάζει η ανάρτηση ...
... και ρίχνω κι εγώ την ερώτησή μου: αυτή η διαπίστωσή σου και τα ερωτήματα πυο βάζεις ... έχουνε κανένα νόημα;
;-)
Hollow, εάν "σημαίνειν" σημαίνει την δυνατότητα κάθε είδους δεδομένων να μεταφράζονται σε μια διαφορετική γλώσσα τότε σαφώς και αυτό που ρωτάω όπως και κάθε ερώτηση που τίθεται γραπτώς ακολουθώντας ένα σύστημα γραφής "έχει νόημα".
Μάλιστα είναι γεγονός νοήματος.
Το πρόβλημα που θα ήθελα να θέσω είναι το πως καταλήγουμε πάνω στο θεμέλιο της ελευθερίας να υψώνουμε, ανυπέρβλητα πολλές φορές, τείχη περιορισμού και καταπίεσης.
Ήθελα λοιπόν να σε ρωτήσω κι εγώ: Που πιστεύεις ότι θεμελιώνεται η ανθρώπινη σκλαβιά αν όχι σε εύφορα για την καλλιέργεια του νοήματος εδάφη?
Ή μήπως τελικά υπάρχει καλό και κακό νόημα?
Και επίσης προς τι τελικά όλη αυτή η εργολαβικού τύπου, ανθρώπινη αγωνία για το θεμέλιο?
Δεν υπάρχουν τόποι όπου μπορείς να κατοικείς ως νομάδας, δίχως δηλαδή να θεμελιώσεις και να κτίσεις?
Μήπως αν πράγματι δεν υπάρχουν αυτό αποτελεί περιορισμό και όχι ελευθερία?
Iζι,
δύσκολα, για μένα, τα ερωτήματά σου. Πού πιστεύω ότι θεμελιώνεται η σκλαβιά; Δέχομαι αυτό που είπε ο "σκοτεινός" Ηράκλειτος: "Ο πόλεμος είναι πατέρας των πάντων` άλλους τους κάνει ελεύθερους κι άλλους σκλάβους".
Άρα η σκλαβιά θεμελιώνεται στον πόλεμο. Θα με ρωτήσεις τώρα: και πού θεμελιώνεται ο πολεμος; Εδώ πάλι άλλος θ' απαντήσει αντί για μένα:
"Η εξέταση των εθνογραφικών δεδομένων καταδεικνύει την καθαρώς πολιτική διάσταση της πολεμικής δραστηριότητας. Δεν αναφέρεται ούτε στη ζωολογική ιδιαιτερότητα της κοινωνία, ούτε στο ζωτικό ανταγωνισμό των κοινοτήτων, ούτε τέλος σε μια διαρκή κίνηση της ανταλλαγής που τείνει στην κατάργηση της βίας. Ο πόλεμος αρθρώνεται στην πρωτόγονη κοινωνία καθ' εαυτόν (τόσο οικουμενικός είναι)` αποτελεί γι' αυτήν τρόπο λειτουργίας [...] Για κάθε τοπική ομάδα, όλοι οι Άλλοι είναι Ξένοι: η εικόνα του Ξένου επιβεβαιώνει, για κάθε ομάδα, την πεποίθηση της ταυτότητάς της ως αυτόνομου Εμείς. Είναι σαν να λέμε ότι η εμπόλεμη κατάσταση είναι μόνιμη, μιάς και με τους ξένους έχει κανείς μονάχα σχέση εχθρότητας, άσχετο αν αυτή εξελιχθεί σε πραγματικό πόλεμο ή όχι [...] Ο πόλεμος ως εξωτερική πολιτική της πρωτόγονης κοινωνίας αναφέρεται στην εσωτερική της πολιτική, σ' αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε ανυποχώρητο συντηρητισμό της [...] Η πρωτόγονη κοινότητα επιδιώκει να συντηρήσει το ίδιο της το είναι [...] Η πολεμική ετοιμότητα της κάθε κοινότητας δηλαδή, είναι ο όρος υπάρξεως της αυτονομίας της", (Πιέρ Κλαστρ, Αρχαιολογία της βίας).
Να προσθέσω βέβαια, Ιζι μου, ότι υπάρχει και η άλλη σκλαβιά, αυτή που πλήττει και εκείνους που ο πόλεμος "έκανε ελεύθερους". Η εξάρτησή μας από τις συνήθειές μας, κάθε είδους.
Δημοσίευση σχολίου