Βρίσκεται παντού
Γεννά το κάθε τι κι ας μην το δημιούργησε
Εκπληρώνει το σκοπό του αθόρυβα,
χωρίς τίποτε να διεκδικεί
Τροφοδοτεί κόσμους ολόκληρους
δίχως πάνω τους να βαστιέται
Δεν έχει κανέναν προορισμό
Είναι πολύ μικρό και συνάμα μεγάλο
Δεν έχει συνείδηση της μεγαλοσύνης του
Γι' αυτό είναι αληθινά μεγάλο
Έχοντας κατά νου τους ορισμούς των εννοιών του "Πλήθους" της "Μάζας" του "Όχλου" και του "Λαού", στους πάγκους των οποίων ξεδιπλώνεται η πολιτική ανάλυση εδώ και μια δεκαετία, θα επιχειρήσουμε ένα σύντομο στοχασμό επί του ζητήματος της επικείμενης ανατροπής, για το χατήρι ενός φίλου, και για να συνεννοηθούμε. [αν προλάβουμε το "επικείμενης" :- ]
Γεννά το κάθε τι κι ας μην το δημιούργησε
Εκπληρώνει το σκοπό του αθόρυβα,
χωρίς τίποτε να διεκδικεί
Τροφοδοτεί κόσμους ολόκληρους
δίχως πάνω τους να βαστιέται
Δεν έχει κανέναν προορισμό
Είναι πολύ μικρό και συνάμα μεγάλο
Δεν έχει συνείδηση της μεγαλοσύνης του
Γι' αυτό είναι αληθινά μεγάλο
Έχοντας κατά νου τους ορισμούς των εννοιών του "Πλήθους" της "Μάζας" του "Όχλου" και του "Λαού", στους πάγκους των οποίων ξεδιπλώνεται η πολιτική ανάλυση εδώ και μια δεκαετία, θα επιχειρήσουμε ένα σύντομο στοχασμό επί του ζητήματος της επικείμενης ανατροπής, για το χατήρι ενός φίλου, και για να συνεννοηθούμε. [αν προλάβουμε το "επικείμενης" :- ]
Ο κλήρος έπεσε στην Ελλάδα να είναι το πρώτο νεοευρωπαϊκό έθνος που θα καταρρεύσει υπό τους ήχους του επιθανάτιου ρόγχου του τεχνικού/κεφαλαιοκρατικού κόσμου.
Αυτό είναι καθαρά συμπτωματικό. Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις στις λεπτομέρειες διασκεδάζουν την αμηχανία που συνοδεύει κάθε τέλος.
Η δρώσα πολλαπλότητα που συνωστίζεται σήμερα στις πλατείες, συλλαμβάνει πια το γεγονός της ανατροπής αυτής άπαξ δια παντός. Όπως θα συνελάμβανε ένα αντικείμενο έτοιμο προς χρήση.
Η ολιγαρχία που σήμερα επιβάλει και διατυμπανίζει την "δημοκρατία", τη μαζική δημοκρατία του εκφυλισμένου ευρωπαϊκού σοσιαλφιλελευθερισμού των τελευταίων εξήντα ετών, παριστάνει, ενώ γνωρίζει το τέλος της, πως δεν το γνωρίζει. (Τα πράγματα για το "παγκόσμιο όραμα" των πολυεθνικών, και της "ελεύθερης" αγοράς τους, είναι ακόμη χειρότερα. Κι εκεί θα αντικρίσουμε αργά ή γρήγορα μια υπέρ-θεαματική πτώση κυριολεκτικώς-το βλέπουν για τον ερχόμενο Αυγουστο:-)
Στο πλαίσιο αυτής της προσποίησης, η εξουσία αυταπατόμενη θεωρεί το πλήθος είτε ως το κοινωνικό σώμα με το οποίο θα μπορέσει να συνδιαλλαγεί και να αναβάλει το μοιραίο ξεγελώντας το, ή ως μια άλογη και αδιάφορη κοινωνική δύναμη, της οποίας την βία θα χειραγωγήσει αναλόγως, με σκοπό την παράταση της καταδυνάστευσης και της κοροϊδίας εις βάρος των πολλών.
Σε αυτό το σημείο θεώρησης του πλήθους ως όχλου, μαζί με την ολιγαρχία, και ως μέρος του μηχανισμού επιβολής της, συντάσσεται επικουρικά και το ιδεολογικά μετατοπισμένο προς την ανοικτή -δήθεν ανατρεπτική- βία σύνολο.
Αυτό είναι το σύνολο που φροντίζει να μεταφέρει και να διαδίδει σε κάθε ευκαιρία όλες τις στερεότυπες ιδέες για την επανάσταση επιχειρώντας να επεκτείνει το άκρως επικίνδυνο και αντιδραστικό πεδίο της βλακείας.
Στόχος του συμπληρωματικού μηχανισμού είναι να πλήξει τον γνήσιο αντιεξουσιαστικό αγώνα, που λαχταρά να δώσει πολιτική αξιοπρέπεια στις τρυφερότερες συγκινήσεις, και είναι έτοιμο να μιλήσει απερίφραστα για αγάπη, μη βία και συμπόνια.
Χάρη σε μιαν αυτοσυγχαιρόμενη στράτευση, πολλές φορές στην πρόσφατη ιστορία, το ανθρωπιστικό αυτό πνεύμα έχει σαρωθεί από την προαιώνια πολιτική του μίσους, της εκδικητικότητας και της θυελλώδους αγανάκτησης.
Είναι εξαιρετικά πιθανόν αυτή τη φορά, το πλήθος στις πλατείες να είναι πραγματικό πλήθος· πράγμα που σημαίνει ότι οι μεθοδεύσεις της ολιγαρχίας βρίσκονται αντιμέτωπες με μια συμπαγή καθολικότητα.
Απέναντι σε αυτήν την ενότητα η οποία δρα, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης από την πλευρά της εξουσίας. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή μα και σύντομη.
Ως εκ τούτου, οι "αντάρτες" βουλευτές, η αντιπολιτευτική συναίνεση και οι "προτάσεις αναδιαπραγμάτευσης", οι εκκλήσεις "προσωπικοτήτων" για "Τόλμη" , οι συνδικαλιστικές απεργίες για την "υπεράσπιση των κεκτημένων", οι κρατικοδίαιτες κομματικές κορώνες περί ανυπακοής και οι συμμορίες των ρουφιάνων με τις κουκούλες, ο "ρεαλισμός" των ΜΜΕ, οι "σπινθηροβόλοι" πατριώτες, οι αγανακτισμένοι Ευρωπαϊστές και τα λοιπά καραγκιοζιλίκια, συνιστούν ένα ξεπεσμένο θίασο με θεατές τα φαντάσματα της Ιστορίας, τα οποία ως τέτοια περνούν κάτω από την μύτη και του ταμία και της ταξιθέτριας, δίχως πλέον να καταβάλουν το αντίτιμο που έτρεφε επί δεκαετίες όλα αυτά τα ατάλαντα παράσιτα.
Κι όπως συμβαίνει κάθε παρακμή έτσι συνέβη και αυτή: σιγά-σιγά στην αρχή, και μετά απότομα!
Negri&Hardt.............Αυτοκρ
LaoTse.....................Tao Te Ching
Theodore Roszak....Η Γέννηση της αντικουλτούρας
Michael Seidman.....Towards a History of Workers' resistance to Work
Αυτό είναι καθαρά συμπτωματικό. Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις στις λεπτομέρειες διασκεδάζουν την αμηχανία που συνοδεύει κάθε τέλος.
Η δρώσα πολλαπλότητα που συνωστίζεται σήμερα στις πλατείες, συλλαμβάνει πια το γεγονός της ανατροπής αυτής άπαξ δια παντός. Όπως θα συνελάμβανε ένα αντικείμενο έτοιμο προς χρήση.
Η ολιγαρχία που σήμερα επιβάλει και διατυμπανίζει την "δημοκρατία", τη μαζική δημοκρατία του εκφυλισμένου ευρωπαϊκού σοσιαλφιλελευθερισμού των τελευταίων εξήντα ετών, παριστάνει, ενώ γνωρίζει το τέλος της, πως δεν το γνωρίζει. (Τα πράγματα για το "παγκόσμιο όραμα" των πολυεθνικών, και της "ελεύθερης" αγοράς τους, είναι ακόμη χειρότερα. Κι εκεί θα αντικρίσουμε αργά ή γρήγορα μια υπέρ-θεαματική πτώση κυριολεκτικώς-το βλέπουν για τον ερχόμενο Αυγουστο:-)
Στο πλαίσιο αυτής της προσποίησης, η εξουσία αυταπατόμενη θεωρεί το πλήθος είτε ως το κοινωνικό σώμα με το οποίο θα μπορέσει να συνδιαλλαγεί και να αναβάλει το μοιραίο ξεγελώντας το, ή ως μια άλογη και αδιάφορη κοινωνική δύναμη, της οποίας την βία θα χειραγωγήσει αναλόγως, με σκοπό την παράταση της καταδυνάστευσης και της κοροϊδίας εις βάρος των πολλών.
Σε αυτό το σημείο θεώρησης του πλήθους ως όχλου, μαζί με την ολιγαρχία, και ως μέρος του μηχανισμού επιβολής της, συντάσσεται επικουρικά και το ιδεολογικά μετατοπισμένο προς την ανοικτή -δήθεν ανατρεπτική- βία σύνολο.
Αυτό είναι το σύνολο που φροντίζει να μεταφέρει και να διαδίδει σε κάθε ευκαιρία όλες τις στερεότυπες ιδέες για την επανάσταση επιχειρώντας να επεκτείνει το άκρως επικίνδυνο και αντιδραστικό πεδίο της βλακείας.
Στόχος του συμπληρωματικού μηχανισμού είναι να πλήξει τον γνήσιο αντιεξουσιαστικό αγώνα, που λαχταρά να δώσει πολιτική αξιοπρέπεια στις τρυφερότερες συγκινήσεις, και είναι έτοιμο να μιλήσει απερίφραστα για αγάπη, μη βία και συμπόνια.
Χάρη σε μιαν αυτοσυγχαιρόμενη στράτευση, πολλές φορές στην πρόσφατη ιστορία, το ανθρωπιστικό αυτό πνεύμα έχει σαρωθεί από την προαιώνια πολιτική του μίσους, της εκδικητικότητας και της θυελλώδους αγανάκτησης.
Είναι εξαιρετικά πιθανόν αυτή τη φορά, το πλήθος στις πλατείες να είναι πραγματικό πλήθος· πράγμα που σημαίνει ότι οι μεθοδεύσεις της ολιγαρχίας βρίσκονται αντιμέτωπες με μια συμπαγή καθολικότητα.
Απέναντι σε αυτήν την ενότητα η οποία δρα, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης από την πλευρά της εξουσίας. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή μα και σύντομη.
Ως εκ τούτου, οι "αντάρτες" βουλευτές, η αντιπολιτευτική συναίνεση και οι "προτάσεις αναδιαπραγμάτευσης", οι εκκλήσεις "προσωπικοτήτων" για "Τόλμη" , οι συνδικαλιστικές απεργίες για την "υπεράσπιση των κεκτημένων", οι κρατικοδίαιτες κομματικές κορώνες περί ανυπακοής και οι συμμορίες των ρουφιάνων με τις κουκούλες, ο "ρεαλισμός" των ΜΜΕ, οι "σπινθηροβόλοι" πατριώτες, οι αγανακτισμένοι Ευρωπαϊστές και τα λοιπά καραγκιοζιλίκια, συνιστούν ένα ξεπεσμένο θίασο με θεατές τα φαντάσματα της Ιστορίας, τα οποία ως τέτοια περνούν κάτω από την μύτη και του ταμία και της ταξιθέτριας, δίχως πλέον να καταβάλουν το αντίτιμο που έτρεφε επί δεκαετίες όλα αυτά τα ατάλαντα παράσιτα.
Κι όπως συμβαίνει κάθε παρακμή έτσι συνέβη και αυτή: σιγά-σιγά στην αρχή, και μετά απότομα!
Negri&Hardt.............Αυτοκρ
LaoTse.....................Tao Te Ching
Theodore Roszak....Η Γέννηση της αντικουλτούρας
Michael Seidman.....Towards a History of Workers' resistance to Work
15 σχόλια:
Υπάρχει πραγματικά τώρα η ευκαιρία ν' αρχίσει - από την Ελλάδα - το ξήλωμα των διεθνών τοκογλύφων, που τζογάρουν με κρατικά ομόλογα...
... κι έπειτα θα γίνει το έλα να δεις.
Όμως αυτό θα το καθορίσουν μόνο οι αγώνες του κόσμου. ΤΙΠΟΤΕ άλλο!
Respect!
[...]τον γνήσιο αντιεξουσιαστικό αγώνα, που λαχταρά να δώσει πολιτική αξιοπρέπεια στις τρυφερότερες συγκινήσεις, και είναι έτοιμο να μιλήσει απερίφραστα για αγάπη, μη βία και συμπόνια."
Και μόνο για αυτό αξίζει να εντείνουμε τις προσπάθειές μας ενάντια στην καταπίεση και την βία της εξουσίας, προς την ελευθερία.
Το μεγάλο ιστορικό στοίχημα, είναι, αφού απορρίψουμε κάθε θεωρία συνενοχής του εργαζόμενου, να μπορέσουμε να εκφράσουμε συλλογικά και να συνδιαμορφώσουμε τις αντιλήψεις και τις μεθόδους για την δίκαιη κατανομή του πλούτου και την ανθρώπινη ελευθερία.
Εκείνο πάντως που δεν πρέπει να ξεχνούν οι εργαζόμενοι, είναι πως και σε ποιους βαθμούς τόσα χρόνια είτε έκαναν κανονικά γαργάρα την όλη κατάσταση, είτε παραμυθιάζονταν από κόμματα και συνδικάτα, είτε παθιάζονταν με τις πολιτικές ομαδούλες και δεν ενδιαφέρονταν ουσιαστικά για ένα μαζικό λαϊκό κίνημα.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟ-ΟΜΑΔΩΝ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ
ΟΧΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ
ΑΛΛΑ
Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ!
Οι συμμορίες των ρουφιάνων με τις κουκούλες πρέπει να διαλυθούν ΤΩΡΑ!
ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ-ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ-ΚΟΥΚΟΥΛΟΦΟΡΟΙ να μην ξανατολμήσουν να ξεμυτίσουν σε λαϊκή συγκέντρωση!
Για άλλη μια φορά οι κουκουλοφόροι απέδειξαν ποιους εξυπηρετούν.
Άφαντοι όλον αυτό τον καιρό, διάλεξαν την ημέρα που έκαναν την εμφάνισή τους: όπως πάντα, είναι η μέρα που τα πράγματα γίνονται κρίσιμα για την τάξη των πραγμάτων. Και όπως πάντα, στόχος τους να επανέλθει η τάξη των πραγμάτων.
ΑΠΟΜΟΝΩΣΤΕ ΤΟΥΣ!
ΞΕΜΑΣΚΑΡΕΨΤΕ ΤΟΥΣ!
Μπράβο για την ανάρτησή σας.
Χτες ήμουν και πράγματι νομίζω ότι κάτι αρχίζει.
Η επίθεση των ρουφιάνων της αστυνομίας, δήθεν αντεξουσιαστών και δήθεν πατριωτών από την μία και η απίστευτη αστυνομική καταστολή από την άλλη δεν κατάφεραν παρά μια τρύπα στο νερό. Το παιχνίδι έχει τελειώσει τουλάχιστον για όσους πήραν μέρος στην συγκάλυψη της κερδοσκοπίας και της εξαπάτησης της τελευταίας δεκαετίας.
ΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Σαράντα χρόνια είχε να εμφανιστεί στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού (μετά τον έρπων Μάη της Ιταλίας) κάποιο μαζικό κοινωνικό ή πολιτικό κίνημα.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό των κινημάτων που αναπτύσσονται είναι ότι είναι σημάδια ενός κοινωνικού πολέμου που δεν διεξάγεται πλέον στο εργοστάσιο αλλά στον δρόμο.
Παρά τις προσπάθειες χειρισμού ή αδιαφορίας ακόμα και από μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, το κίνημα θέτει ζητήματα πολύ πιο προχωρημένα από τον βαθμό συνειδητοποίησης των συμμετεχόντων (άμεση δημοκρατία, κλπ.).
Δεν θέτει απλά θέμα πολιτικής νομιμοποίησης μιας κυβέρνησης άλλά κοινωνικής επικύρωσης ενός πολιτικού συστήματος, μια εν’ σπέρματι κριτική της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων.
Σ’ αυτό το επίπεδο της αναπαραγωγής των κοινωνικών σχέσεων, των σχέσεων κυριαρχίας ο καπιταλισμός έχει παγκοσμιοποιημένα χαρακτηριστικά, είναι συλλογικός.
Η ανάσα της “πλατείας” δεν βρίσκεται μόνο στον σβέρκο της ελληνικής κυβέρνησης όπως έδειξαν οι προσπάθειες πολιτικού χειρισμού μετά την πρόσφατη μεγαλειώδη κινητοποίηση από Ομπάμα, ΔΝΤ, Μέρκελ, Σαρκοζί κλπ.
Το κίνημα της “πλατείας” αναπτύσσοντας την κριτική του πρέπει να αποκτήσει συνείδηση του διεθνιστικού χαρακτήρα του.
Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι κάτι πολύ διαφορετικό από μια κρίση υπερπαραγωγής που περιμένουν κάποιοι εδώ και 80 χρόνια ούτε κάποια ιστορική νομοτέλεια που να οδηγεί αυτόματα στην τελική κρίση.
Πρέπει να ξεφύγουμε από τον οικονομισμό ο οποίος διακατέχει την πλειοψηφία του χώρου της Αριστεράς.
Αν κάνουμε μια σύντομη αναδρομή στην Ιστορία του καπιταλισμού αλλά από την οπτική του κεφαλαίου και κυρίως του πλασματικού κεφαλαίου (το καύσιμο του καπιταλισμού) διαπιστώνουμε ότι:
«Στην πρώτη περίοδο, μέχρι το κραχ του 29, οι πιστώσεις κατευθύνονταν στην παραγωγή, εντός του κύκλου παραγωγής - κυκλοφορίας (η πίστωση θεωρείται ως ένα τεχνικό μέσο που προβλέπει τη μελλοντική αξία.) με αποτέλεσμα να συνιστά επιβαρυντικό και πολλαπλασιαστικό παράγοντα της κρίσης υπερπαραγωγής…
Στην δεύτερη περίοδο, «τα τριάντα ένδοξα χρόνια», το ίδιο το πλασματικό κεφάλαιο που αποτέλεσε επιβαρυντικό παράγοντα για την κρίση του 29 έγινε το φάρμακο για το ξεπέρασμά της χρηματοδοτώντας όχι πλέον την παραγωγή αλλά τις επενδύσεις και την κατανάλωση, ως παράγοντας εξωτερικός στον κύκλο παραγωγή - κυκλοφορία (κεϋνσιανισμός, το περίφημο new deal). Στην περίοδο αυτή που έληξε με τις αποτυχημένες απόπειρες (Μάης του 68, έρπων Μάης της Ιταλίας κλπ.) υπήρξε μια τεράστια αύξηση του παραγωγικού κεφαλαίου και μια ισχυροποίηση του προλεταριάτου και ένταση της ταξικής πάλης…
Στην Τρίτη περίοδο, από τις αρχές της δεκαετίας του 70 έως σήμερα, σ’ αυτή την περίοδο η λειτουργία του πλασματικού κεφαλαίου είναι διαρθρωτική. Μέσω του ρυθμιστικού ρόλου του κράτους και των τραπεζών, κυρίως των κεντρικών. (ο όρος διαρθρωτική λειτουργία σημαίνει ότι οι πιστώσεις δεν διατίθενται πλέον με τυχαίο τρόπο, αλλά με συγκεκριμένο σχεδιασμό με προγράμματα που μετασχηματίζουν ριζικά τις υλικές συνθήκες και κατ’ επέκταση τις κοινωνικές σχέσεις, με στόχο την υποβάθμιση της ζωντανής εργασίας )…
Παράλληλα βλέπουμε να τίθενται σε εφαρμογή μια ολόκληρη σειρά νέων μέτρων:
Η μη μετατρεψιμότητα του δολαρίου (1971) προκαλεί μια πολιτική άρνησης των ΗΠΑ να εφαρμόζουν αποπληθωριστικά μέτρα για την εξάλειψη των ελλειμμάτων τους…
Η εισαγωγή των κυμαινόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών…
Η δημιουργία του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ( ΠΟΕ ), για την αντιμετώπιση του προστατευτισμού…
Τακτικές συναντήσεις μεταξύ των κυρίαρχων κρατών (μετά την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ: G7 και G8)…
Μια τάση για "αξία χωρίς εργασία» στον βιομηχανικό τομέα, η οποία δημιούργησε μια απώλεια της κεντρικότητας του τομέα αυτού προς όφελος του τομέα των υπηρεσιών κατά τη διαδικασία της συσσώρευσης του κεφαλαίου. (όσο περισσότερο αυτοματοποιείται η παραγωγική διαδικασία, τόσο περισσότερο η αφηρημένη εργασία κυριαρχεί διαμέσου της χρήσης της τεχνοεπιστήμης περιθωριοποιώντας τον ανθρώπινο χρόνο που ορίζεται ως χρόνος αυστηρά παραγωγικός με την παραδοσιακή έννοια του όρου…
Δεν δημιουργεί πλέον τον πλούτο η εργασία, αλλά ο πλούτος καλείται να δημιουργήσει την εργασία. Η εργασία από δύναμη έχει γίνει μηχανισμός ενσωμάτωσης και πειθάρχησης, έχει γίνει απασχόληση…
Με το σημερινό παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο, αυτή η λειτουργία των μέσων πληρωμής που δημιουργήθηκε εκ του μηδενός (πλασματικό κεφάλαιο), καθίσταται υψίστης σημασίας και μειώνοντας παράλληλα την παραδοσιακή λειτουργία των γενικών ισοδύναμων που μετρά την αξία μέσα στην διαδικασία ανταλλαγής…
Η αξία εμφανίζεται πλέον ως παγκόσμια ροή ισχύος και όχι ως τεράστια συσσώρευση εμπορευμάτων…
Μέσα από αυτή τη διαδικασία είχαμε μια προοδευτική αποσύνθεση των τάξεων και τον υποβιβασμό τους σε απλές κοινωνιολογικές κατηγορίες…
Το πρόβλημα που ανακύπτει σήμερα είναι ότι συνεχίζει (η δυναμική του καπιταλισμού) έξω από την διαλεκτική των τάξεων ως ένα είδος τρελής μηχανής στηριζόμενη στις τεχνολογικές καινοτομίες και στο πλασματικό κεφάλαιο.
Ο καπιταλισμός έχει γίνει αυτοαναφορικός προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα που ο ίδιος δημιουργεί δίχως να αμφισβητεί τους σκοπούς και τους όρους της ανάπτυξής του. Αναπαράγει τον εαυτό του και τις υλικές του προϋποθέσεις κινητοποιώντας όση ζωντανή εργασία του χρειάζεται γι’ αυτό.
Το κεφάλαιο κατέστη μέσα στην κοινωνική σχέση κεφαλαίου – εργασίας η κυρίαρχη δύναμη με την παραγωγική και προοδευτική δυναμική του, το κεφάλαιο έγινε κοινωνία. Μπορεί να λειτουργήσει για να θέσει τα όρια της επέκτασης του, της έκτασης και της έντασης της κρίσης του, είναι ένας real time καπιταλισμός που έχει μάθει να ζει στο όριο…
Υπό αυτό το πρίσμα η κρίση χρέους εκτός από τις αλλαγές συσχετισμών σε μέσα στο διεθνές καπιταλιστικό δίκτυο σημαίνει κυρίως την αναδίπλωση του πλασματικού κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο, είναι μια κρίση αναπαραγωγής, η θολή εικόνα που έχει η εξουσία για το μέλλον…»
(tempscritiques.free.fr)
Για να αποκτήσει μόνιμα χαρακτηριστικά το κίνημα δεν φτάνει μόνο ο αντικαπιταλισμός, δεν αρκεί να κάνουμε το “αίσχος ακόμα πιο επαίσχυντο”, πρέπει να αναπτυχθούν σχέσεις και διαδικασίες που να απελευθερώνουν από τα δεσμά του καθημερινού ασφυκτικού ελέγχου της καθημερινότητας σε χώρους πέρα από τους καθορισμένους κοινωνικούς χώρους που μας έχουν παραχωρηθεί.
«Πρέπει να διαφαίνεται σε εναλλακτικές πρακτικές η αμεσότητα στις ανθρώπινες σχέσεις που υπερβαίνει κάθε είδους διαμεσολάβηση από τις καπιταλιστικές κοινωνικές σχέσεις. Πρέπει να ανοίξουμε εκ’ νέου τον ορίζοντα των δυνατοτήτων ο οποίος έχει συρρικνωθεί σε σημείο να γίνει γραμμικός, μονότονος.»
(tempscritiques.free.fr)
Κατ’ αρχάς συγνώμη για το μέγεθος της ανάρτησης.
Ενώ συμφωνούσα με όλα τα άρθρα του Ιωαννίδη για το σημερινό πλαίσιο εκδήλωσης του φαινομένου της εξουσίας κάτι μου έλλειπε από την εικόνα, ίσως λόγο του Μαρξιανού παρελθόντος μου, το στοιχείο της Ιστορικότητας, ο ρόλος της Οικονομίας και η Καπιταλιστική Διοίκηση.
Τελικά βρήκα σ’ αυτή την ομάδα (tempscritiques.free.fr) πολλές απαντήσεις για τα παραπάνω καθώς και καταπληκτικές αντι-οικονομικές αναλύσεις.
Ο πλούτος της πολιτικής και των ιδεών που μπορεί να παράγει αυτή η συνολική θεώρηση μπορεί να την δει κάποιος στις θέσεις της ως άνω ομάδας για το σχολείο δίκτυο και το κράτος δίκτυο, που αντιμετωπίστηκαν από τον Αριστερό –Αντιεξουσιαστικό χώρο ως νομοσχέδια tabula rasa ή είχαν μια αγροτοτουριστική αντιμετώπιση.
Παναγιώτη,
μόλις είδα το σχόλιό σου. Θα το διαβάσω και θα σου απαντήσω κάτι. Σ' ευχαριστώ οπωσδήποτε γι' αυτό.
@ Panagiotis,
πολύ καλή ανάλυση και σ' ευχαριστώ! Δεν τη γνώριζα. Πιστεύω κι εγώ ότι το παιχνίδι έχει παιχτεί μέσω του "πλασματικού" - πιστωτικού/"άυλου" - χρήματος και έτσι ότι η κρίση συνδέεται με τη "θολή εικόνα που έχει η εξουσία για το μέλλον" (είχα μιλήσει για αχαλίνωτη φαντασίωση).
Βέβαια όλα αυτά είναι αφετηρία για μια βαθύτερη συζήτηση.
Προσωπική άποψή μου είναι, πως είναι ριζικά λαθεμένη η θεωρία του Μαρξ για την αξία: ουσιαστικά θεωρεί πρόβλημα ("αλλοτρωτική") την ίδια την ανταλλαγή και τη θεσμική διαμεσολάβηση καθεαυτή ...
Στο βάθος υπάρχει μια πολύ στεγνή και λαθεμένη "ανθρωπολογία".
Δημοσίευση σχολίου