§ 92. Το μεγαλείο και συνάμα η αδυναμία του πραγματικού αναρχικού αγώνα (γιατί στις ατομικιστικές παραλλαγές του, οι βλέψεις του αναρχισμού είναι ανάξιες λόγου) βρίσκεται στο ότι βλέπει ως άμεσα παρόντα το σκοπό της προλεταριακής επανάστασης. Από την ιστορική σκέψη των αγώνων των σύγχρονων τάξεων, ο κολεκτιβιστικός αναρχισμός συγκρατεί μόνο το συμπέρασμα, και το γεγονός ότι εμμένει απόλυτα αυτό το συμπέρασμα εκφράζεται και στη συνειδητή περιφρόνηση της μεθόδου εκ μέρους του. Έτσι η κριτική του αναρχισμού στον πολιτικό αγώνα παρέμεινε αφηρημένη, ενώ η επιλογή του υπέρ του οικονομικού αγώνα εκδηλώνεται αποκλειστικά και μόνο σε συνάρτηση με την αυταπάτη μιας οριστικής λύσης, που υποτίθεται πως θα επέλθει ξαφνικά σε αυτό το πεδίο τη μέρα της γενικής απεργίας ή της εξέγερσης.
Οι αναρχικοί έχουν να πραγματώσουν ένα ιδεώδες. Ο αναρχισμός είναι […] η ιδεολογία της καθαρής ελευθερίας, που εξισώνει τα πάντα και απωθεί κάθε ιδέα του ιστορικού κακού. […] Ο αναρχισμός δεν έχει παρά να ξαναπεί και να προβάλλει μέσα σε κάθε αγώνα το ίδιο απλό γενικό συμπέρασμά του, επειδή έχει εξαρχής ταυτίσει αυτό το πρώτο συμπέρασμα με την τελική κατάληξη του κινήματος. […]
§ 93. […] Ο ιδεολογικός σεβασμός της ομοφωνίας των αποφάσεων ευνόησε μάλλον την ανεξέλεγκτη εξουσία των ειδικών της ελευθερίας μέσα στην ίδια την [αναρχική] οργάνωση∙ και ο επαναστατικός αναρχισμός περιμένει από τον απελευθερωμένο λαό μια παρόμοιου είδους και με τα ίδια μέσα κατακτημένη ομοφωνία. […]
§ 94. Η αυταπάτη που συντηρήθηκε, περισσότερο ή λιγότερο ρητά, μέσα στον αυθεντικό αναρχισμό, είναι αυτή της διαρκούς αμεσότητας μιας επανάστασης, η οποία θα πρέπει να δικαιώσει την ιδεολογία, και τον πρακτικό τρόπο οργάνωσης που απορρέει από αυτήν, μέσα από την αυτοστιγμεί ολοκλήρωσή της. [....]
Γκυ Ντεμπόρ, Η κοινωνία του θεάματος, 1967
7 σχόλια:
Θεμελιώδεις αλήθειες από τον γερόλυκο.
ο γάλλος φαίνεται από την "αυτοστιγμή" ολοκλήρωση
Φτάνουν οι μπούρδολογικές συμπερασματολογίες του σουρωμένου νιάνιαρου...ως πότε?
Χολοου δυστυχώς σήμερα η σκέψη και γενικά η χρησιμοποίηση του μυαλού είναι Χ στους τωρινούς "εραστές του απόλυτου", που μάλλον έχουν καταντήσει εραστές της ... τεστοστερόνης, όπως κι ολόκληρη η κοινωνία άλλωστε. Καλά έκανες και θύμισες κάποιον που τελοσπάντων, εχτός από το αλκοολίκι του, σκέφτηκε πολύ τα πράγματα, αλλά χάνεις το χρόνο σου.
Να προσθέσω μόνο στην κριτική του Ντεμπόρ στους αναρχικούς και δύο ακόμα αυταπάτες, που κατά την ταπεινή μου γνώμη υπάρχουν. Η πρώτη αφορά στην πρωτοκαθεδρία της δράσης απέναντι στη σκέψη, ένα μεταφυσικό αξίωμα που ανοίγει διάπλατα την πόρτα στην αποφυγή της ανάληψης της ηθικής ευθύνης των πράξεών μας. Και δεύτερον την ρομαντική μεταφυσική πεποίθηση της συνθήκης διαρκούς εξέγερσης της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία συσκοτίζει την ανθρωπολογικά θεμελιωμένη σταθερά της βούλησης για ηδονή και ισχύ, όπως και την λειτουργία υπεραναπλήρωσης που αυτή επιτελεί σε ότι αφορά την έλλειψη νοήματος στη ζωή.
Δεν λέω, σωστά αυτά που λέει ο Ντεμπόρ. Σωστές και οι υποδείξεις του προβοκάτορα... το ότι ο αναρχισμός συνιστά μια ακόμη ιδεολογία που μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια σε κάποιες στιγμές, είναι γνωστό από ήδη από την εποχή πριν τον Ντεμπόρ.
Εσείς, όμως, πως και θυμηθήκατε τον αναρχισμό ξαφνικά αυτούς του δύσκολους καιρούς; Αποτελεί κάποιου είδους πρόβλημα σήμερα; Αποδεικνύεται ολέθριος; Μήπως σας πείραξαν και σας οι «κουκουλοφόροι» των τελευταίων ημερών;
Αν αυτό είναι όλο και όλο το σχόλιο σας για το τι συμβαίνει... εεε, τότε ή κάτσατε σπίτι σας όλες αυτές τις μέρες και βλέπατε Πρετεντέρη ή/και κάνετε πολύ παρέα με τους αριστερίζοντες αυτούς, που με το πρόσχημα των κουκουλοφόρων και με την βαθύτερη ψηφοθυρική αγωνία κάνουν γαργάρα το μιντυακό παραμύθι των κουκουλοφόρων. Όσοι ήταν εκεί, γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτός ο θεαματικός διάχωρισμός έσπασε στην πράξη.
http://xristos1954.wordpress.com/2011/07/01/τα-ιουλιανά-και-η-χούντα-απολογισμός-τ/
Von de fon, αν ο Ντεμπορ ελιναι για σένα ένα "σουρωμένο νιάνιαρο" σου εύχομαι καλή απόλαυση στο φεστιβάλ αθηνών με Καστελούτσι και Κωνσταντίνο Ρήγο.
Σίγουρα γερόλυκος δεν ήταν μιας και μάλλον δεν είχε περασει ούτε καν τα τριανταπέντε όταν έγραφε ένα από τα καλύτερα κοινωνικοπολιτικά κολάζ του 20ου αιώνα, αλλά το απόσπασμα που παρατίθεται χαίρει σπανιας ακρίβειας.
Ανώνυμε αναρχικέ παρεξηγιάρη, το μπλογκ που παραπέμπεις σε γενικές γραμμές προβάλει κάποια προφανη συμπεράσματα αλλά επιπλέον είναι λυπηρά βαρετό. Κι ο τελέυταίος κνίτης θα είχε περισσότερο χιούμορ...
Το δυστήχημα δεν είναι αν κάποιοι "θυμήθηκαν ξαφνικά" τον αναρχισμό αλλά αν ο αναρχισμός θυμάται τον (καλό) εαυτό του η είναι το "γκάτζετ" και το "κικ" του κολεγιόπαιδου με τα ακριβοπληρωμένα τατού.(που συν τοις άλλοις το χειραγωγούν όπως τους συμφέρει οι ρουφιάνοι της ασφάλειας)
Συμφωνώ απολύως με τον Πρετεντερικό Προβοκάτορα :-))
Anonymous 2/7, 10:30,
γράφεις: "το ότι ο αναρχισμός συνιστά μια ακόμη ιδεολογία που μπορεί να αποδειχθεί ολέθρια σε κάποιες στιγμές, είναι γνωστό (...)"`
και στη συνέχεια με ρωτάς: "Εσείς, όμως, πως και θυμηθήκατε τον αναρχισμό ξαφνικά αυτούς του δύσκολους καιρούς; Αποτελεί κάποιου είδους πρόβλημα σήμερα; Αποδεικνύεται ολέθριος;".
Απαντώ:
Ολέθρια; Ολέθριος; Συ είπας! Όχι ο Ντεμπόρ, του οποίου η κριτική στην "ιδεολογία της καθαρής ελευθερίας" είναι ήρεμη, βαθιά, ακριβοδίκαιη και - όπως κι εσύ το δέχεσαι! - σωστή.
Κι αφού λοιπόν είναι σωστή και αποφεύγει τις βαριές κουβέντες και τις δραματοποιήσεις, για μένα είναι καλό να τη θυμόμαστε ειδικά σε δύσκολους καιρούς, στους οποίους οι δραματοποιήσεις ένθεν και ένθεν κάνουν πάρτι και η απάντηση στα δεδομένα των στιγμών πρέπει να γίνεται σε ποιοτικά ψηλότερο επίπεδο από αυτά, εάν θέλει κανείς να πάει παρακάτω.
Δημοσίευση σχολίου