 |
| Κάποτε ... |
Η Μάγδα κατάφερε να αγοράσει ένα κτήμα κοντά στη θάλασσα και να χτίσει εκεί ένα μικρό εξοχικό. Η καθημερινότητα της οικογένειας στις διακοπές άλλαξε. Υπακούοντας στις επιταγές των καιρών, έβαλαν το κεφάλι τους στον τορβά και χρεώθηκαν ώς τα αφτιά για να αποκτήσουν ένα κομμάτι γης, ένα ακόμη σπίτι. Αντικατέστησαν την αμεριμνησία, την αληθινή ξεκούραση και αναψυχή των καλοκαιρινών διακοπών με μια διατεταγμένη, συμβατική καλοπέραση, που έκρυβε πίσω της πολλή έγνοια και λάτρα.
Το σπίτι ήταν ένας καινούργιος και μεγάλος μπελάς, που οικειοθελώς είχαν φορτωθεί. Είχαν απεμπολήσει για πάντα τη δυνατότητα να τη βγάζουν πρόχειρα, φτηνά, εύθυμα, με ποικίλες παρέες, δίχως πρόγραμμα και δίχως σκοπιμότητες. Στα παλιά δωμάτια που νοίκιαζαν μπορούσαν να μπαινοβγαίνουν όποτε ήθελαν, να μοιράζονται με τους άλλους ενοίκους πράγματα κι αισθήματα, δίχως να τους περνάει από το μυαλό τι ήταν οι άλλοι, φτωχοί ή πλούσιοι, μορφωμένοι ή αμόρφωτοι, και δίχως να τους τρώει το σαράκι να δείξουν τι ήταν οι ίδιοι. Η παλιά ζωή των διακοπών ήταν, έστω και για λίγες μέρες, απαλλαγμένη από καταναγκασμούς και διακρίσεις, ήταν μια ταπεινή και φευγαλέα εικόνα μιας ιδεατής ισότητας, αλληλεγγύης και ευδιαθεσίας. Το ιδιόκτητο σπίτι ήταν δέσμευση. Εκείνοι όμως καμάρωναν γι’ αυτήν και κοίταζαν πώς θα την κάνουν σφιχτότερη.
Το μόνο που τους έμενε τώρα ήταν να επιδεικνύονται, να ανταγωνίζονται τους γείτονες, ποιος θα έκανε καλύτερη και μεγαλύτερη σκεπή, πατζούρια, μπαξέ, γκαράζ για το αυτοκίνητο, ποιος θα έμπαινε στο μάτι των άλλων με το χρήμα και την αξιοσύνη του. Είχαν μεταφέρει τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό της πόλης στην εξοχή. Είχαν φράξει για πάντα τον μικρό κήπο μιας άλλης, πιο απλής, πιο ανέμελης, πιο ασκότιστης ζωής από εκείνη που έκαναν στο άστυ.»
Ζήσης Σαρίκας, Ανθρώπινες σκιές. Δυο αφηγήματα,
(εκδ. ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ – κυκλοφόρησε πριν
λίγες μέρες)
47 σχόλια:
...έχεις όμως αυτό το γιαθυμισέϊκο ρε παιδάκι μου...
τότε που "ποικίλες παρέες", τότε που "αμεριμνησία", τότε που "αληθινή ξεκούραση" τότε που "πρόχειρα" "εύθυμα" "δίχως πρόγραμμα" "απλά" "ανέμελα" "ασκότιστα" ...πότε δηλαδή.
Μα το "πότε" είναι τόσο φανερό φίλε μου, και λέγετε ΝΙΟΤΗ.
Και "τότε" είναι που δεν έχει σημασία αν το δωμάτιο θα είναι νοικιασμένο ή του χρεωμένου γονιού σου, η του πλούσιου θείου ή της γιαγιάς ούτε σε νοιάζει "τότε" τι φοράει ο ένας και τι έχει ο άλλος. "Τότε" έτσι κι αλλιώς όλα είναι "απλά" "ανέμελα" "ασκότιστα" και αυτό που τα κάνει πολύπλοκα, μπελαλίδικά και σκοτισμένα είναι η κοινοτοπία της καθημερινότητας και του μέσου όρου, το βάρος και η βαρεμάρα του χρόνου της πόλης,η συνάφεια, η προσαρμογή παραγωγή (το αντίτιμο της "δωρεαν" εκπαίδευσης).
Ας αφήσουμε το χρόνο να βαρύνει τους άλλους ρε συ, τους κακούς. Πες το και στον Ζήση.
(είδα μια ωραία φωτό, σε μια ταμπέλα έγραφε: μην μεγαλώσεις, είναι παγίδα!)
άσε που λίγο πολύ ο Ζήσης αφήνει ανοικτή εδώ(αν και προσέχει γράφοντας το "υπακούοντας" και το "διατεταγμένη")μια κάποια συμπόρευση με το εύκολο παραμύθι της "συνευθήνης".
Λες και υπήρχαν ακόμα "τα παλία δωμάτια" και αυτοι τα "απεμπόλισαν"...
επειδή από μόνοι τους θέλαν το εξοχικό τους. Λες και όταν έπερναν κάθε πρωί τηλέφωνο για να "χαρίσουν" ένα στεγαστικό δάνειο, η καθε Μάγδα ωφειλε να το πάρει και αντί να φτιάξει για εξποχικό, καταφύγιο για τις δύσκολες....
Το απόσπασμα είναι παρεξηγήσιμο...
Σπεύδω να το τσιμπήσω!
Ο Ζήσης μου άρεσε και στα δυο προηγούμενά του...και, γενικότερα...
Ορθογραφικό:
απαλλαγμένοι -> απαλλαγμένη
λεμονοδασίζι, κάνεις λάθος. Το απόσπασμα πρέπει να διαβαστεί υπό το φως της τελευταίας του πρότασης:
"Είχαν μεταφέρει τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό της πόλης στην εξοχή. Είχαν φράξει για πάντα τον μικρό κήπο μιας άλλης, πιο απλής, πιο ανέμελης, πιο ασκότιστης ζωής από εκείνη που έκαναν στο άστυ".
ορθογραφικό: "λέγεται" αντί "λέγετε"
(και να ταν μόνον αυτό...:-))
Χόλοου κανένα λάθος(εκτός των ορθογραφικών)
Είναι "γιαθυμισέϊκο" του κερατά. Είναι ακόμη μια αντενεργή νοσταλγία της Νεότητας, συγκαλυμμένη με μια ελλιπέστατη κριτική στον μικροαστικό κομφορμισμό, τον καταναλωτισμό κτλ. και είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Και αυτή θολώνει την κρίση και πολλές φορές και την πράξη μας.
Μπορώ να το αποδείξω με πολλά παραδείγματα.Τραγούδια (μου ρχετε στο μυαλό ο φίλος μας ο Μπρέχτ -αλλά και ο Σογιούλ :-), κινηματογραφικά έργα και γραπτά από αυτήν την "μια άλλη" εποχή κι ακόμη παραπέρα, στην "παρ άλλη",την "παραπαράλλη", όπου οι γιαθυμισέοι συγγραφείς, στιχουργοί κτλ., επιτόπιως γράφουν, επί λέξη σχεδόν, τα ίδια με τον Ζήση (του οποίου η δική του "άλλη εποχή" έσπασε υποτίθεται τα καλούπια!-)
Μάλιστα σε πολλές περιπτώσεις όλα αυτά, όπως και του Ζήση στις ημέρες μας-διατηρούν, πάντα μετα βίας-και μια ποιότητα.
Είναι εύκολο, μη μου κολλάς...έχουμε και δουλειές
:-)
Θα το πάρω να το διαβάσω όλο πάντως...
(άλλωστε την έννοια και την αντι-δράση της νοσταλγίας ο Ζ.Σ την γνωρίζει πολύ καλά από τον Νίτσε που τον έχει μεταφράσει ΟΛΟ και που σημαντικό μέρος του έργου αφιερώνεται εκεί, αλλά και τον Mumford. Μα έχει μεταφράσει φοβερά βιβλία ο άνθρωπος!)
"Ζήτω οι άλλες εποχές"
http://youtu.be/0__01lT6rXU
Ιζι, άμα το διαβάσεις όλο το βιβλίο, θα καταλάβεις ότι δεν έχει καμιά σχέση με το "γιαθυμισέικο". Ούτε - επιμένω - και αυτό το απόσπασμα. Το "γιαθυμισέικο" που λες, αφορά στο νοσταλγικό εξωραϊσμό μιάς ολόκληρης αλλοτινής εποχής. (Τα όμορφα '60ς, κ.ο.κ.) Αυτό είναι ένα πράγμα και είναι τελείως άλλο πράγμα να πεις, ότι κάποιες όψεις ή στιγμέε του παρελθόντος ήταν πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες σημερινές. Πχ ότι υπήρχε μια αμεριμνησία και μια κάποια ανοιχτότητα στις διακοπές που περιγράφει εδώ ο Ζήσης, σε σχέση με το τι έγιναν οι διακοπές όταν εκείνοι οι άνθρωποι την είδαν να χτίσουν εξοχικά. Κι αυτό -που περιγράφει μια πραγματική αλλαγή προς το χειρότερο (ορίζοντας ως χειρότερο την αύξηση της κλειστότητας και της ιδιαωτικότητας, φυσικά)- δεν έχει να κάνει με τα νιάτα, έχει να κάνει με διαπιστωμένες κοινωνικές και ιστορικές αλλαγές.
Και να μην ξεχνάμε ότι σε αυτήν την "άλλη εποχή" "ανέμελα" και "ασκότιστα",εκατομμύρια έλληνες διψασμένοι για ανάπτυξη και ανοικοδόμηση, συναινούσαν, στα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, στις καθημερινές δολοφονίες του παρακράτους και στους βασανισμούς, στον αποκλεισμό και στα ξερονήσια. Είναι η "χρυσή εποχή" της ανάπτυξης, η ξεχειλωμένη εικοσαετία από το 1949 ως το 1975.
Η εποχή δηλαδή που η Μάγδα πήρε πλυντήριο, ψυγείο και τηλέφωνο με το "σχέδιο μάρσαλ", διαμερισματάκι με αντιπαροχή, αυτοκίνητο. Εβαψε μαλλιά και νύχια και από τότε ξεφτυλίζεται ανελλιπώς στα εξώφυλλα των ιλουστρασιών περιοδικών του Κωστόπουλου και του Μπόμπολα.
Είναι δηλαδή ακριβώς η εποχή που εδραιώνεται η υποτέλεια!
Αλλά όταν είσαι νέος.....τα παμε όλα σου φαίνονται ζάχαρη.
Η Αλίκη στο ναυτικό.
Διακοπές στην Αίγινα...τι ειρωνία!
Για να ρωτήσουμε όμως και την άλλη Μάγδα αυτής της "άλλης εποχής", που ήταν κλεισμένη στο Ειδικόν Σχολείον Αναμορφώσεως Γυναικών και τις έτρωγε κάθε βράδυ από τους βλάχους ΑΜιτες που φύλαγαν την ανέμελη ζωή της άλλης Μάγδας.
Από τη Χίο στο Τρίκερι και από το Τρίκερι στην Μακρόνησο σε μια ατελείωτη κρουαζιέρα ανέμελη...ωραία εποχή!
hollowsky
Επιμένεις γιατι είσαι επίμονος.
Γουστάρω.
Λες όμως "κάποιες όψεις και στιγμές ήταν πολύ καλύτερες από τις αντίστοιχες σημερινές".(σάμπως αυτό δεν ισχύει για όλα τα "σήμερα" και τα "χτες";)
Αλλά τότε για πες μας ποιες "άλλες" όψεις και στιγμές είναι πολύ καλύτερες σήμερα; Γιατί αυτό υπονοείς με το "καποιες" ότι δηλαδή υπάρχουν και κάποιες άλλες. Ποιες;
Η μήπως ήταν όλα (βλ. και τον ανων. παραπάνω)
καλύτερα ;-)......[!!!]
Μα μιλάμε για μια από τις χειρότερες (ιστορικά+κοινωνικά)περιόδους που γνώρισε η νότια βαλκανική στους αιώνες.
Δεν βγαίνει.
(Σε λίγο θα μου πεις και για τους φιλάθλους που μοιράζονταν οικογενειακώς το καρπούζάκι τους στις εξέδρες δίπλα δίπλα με τους αντιπάλους οπαδούς:-)
Επιμένω το συγκεκριμένο απόσπασμα τείνει να είναι γιαθυμισέικος εξωραϊσμός του κερατά.
Και επαναλαμβάνω ότι "Μπορώ να το αποδείξω με πολλά παραδείγματα από το "χτες" που κι εσύ τα γνωρίζεις.
Τραγούδια , κινηματογραφικά έργα αλλά και επιστημονικά γραπτά από αυτήν την "μια άλλη" εποχή κι ακόμη παραπέρα, στην "παρ άλλη",την "παραπαράλλη", όπου οι γιαθυμισέοι συγγραφείς, στιχουργοί σκηνοθέται κτλ., επιτόπιως γράφουν, επί λέξη σχεδόν, τα ίδια με τον Ζήση."
Να συμπληρώσω ότι μπορώ-κι εσύ μπορείς ακόμη καλύτερα-να βρώ και τις διαπιστώσεις, και όχι νοσταλγικούς εξωραϊσμούς, του "τότε" για το "τότε" (και πιο πριν) σχετικά με τις κοινωνικές και ιστορικές αλλαγές.
(που τα απαράδεκτα αποτελέσματά τους αναφέρει εν τάχει φοβερά ο ανων. παραπάνω)
Μην πάς μακριά.Ένα καλό παράδειγμα είναι "Το τεχνικό Σύστημα" του Ζακ Ελλύλ, όπου περιγράφει αυτήν την αλλαγή αναφερόμενος στις επίμαχες δεκαετίες(της ανεμελιάς).(γενικότερα το έργο του από τα 50s)
Ο Γιόρν, ο Ντεμπορ, αλλά και πρίν, ο Μάμφορντ, ο Ρήσμαν ο Μπένγιαμιν... ξέρω γω... μπορείς να σκεφτείς πολλούς...που μάλιστα κάποιους ο Ζήσης τους έχει μεταφράσει και πολύ καλά κι όλας!
(αυτό είναι που με εκπλήσσει μάλιστα)
http://cdn.parallaximag.gr/sites/default/files/20120319_tam-tam_blog.jpg
Ίζι, είπα: το κριτήριο (μου) για το χειρότερο είναι η αύξηση της κλειστότητας και της ιδιωτικότητας.
Αν δει κανείς το ζήτημα με όρους κοινωνίας-κοινότητας θα μπορούσε να συμφωνήσει με το κείμενο. Σε μια αγροτική χώρα που στο διάστημα 50-70 διπλασιάστηκε ο πληθυσμός της Αθήνας μιλάμε σε μεγάλο βαθμό για υβριδικές υπάρξεις, και για μια εν μέρει υβριδική πόλη με συνοικίες αυθαιρέτων που χτίσθηκαν σε συνεργασία, με ισχυρό το στοιχείο της γειτονιάς κλπ. Η περιγραφή αναφέρεται στο τέλος μιας εποχής και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε κανείς να πει κάτι τέτοιο για μια δεκαετία αργότερα, όταν ο «ανθρωπολογικός κατακλυσμός της κατανάλωσης» συμπαρέσερνε οποιαδήποτε τάση προς την κοινότητα.
[…]Καμία αλληλεγγύη, καμιά "συλλογικότητα" κανένας "συντονισμός" καμιά "από κοινού δράση" που συγκροτήθηκε κατά την εκδήλωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη όσων βρέθηκαν να λεηλατούν αργότερα τον αχυρένιο πύργο.[…]
http://dangerfew.blogspot.gr/2011/09/blog-post_28.html
Μην ξεχνάμε ότι και οι μπαγκλαντεσιανοί είναι υβριδικές υπάρξεις.
θεμα: O tempora o mores!
hollow
Η κριτική που έχει ασκηθεί στην μεταπολεμική κατάσταση, και ως προς την δυσανάλογη αύξηση της κλειστότητας και της ιδιωτικότητας που λές, με βρίσκει σύμφωνο φυσικά. Αυτή δεν έχει γίνει με παραδείγματα από τις εξέδρες ή τις "διακοπές".
Άλλωστε οι "διακοπές" είναι ένα σχετικά "νέο ήθος" που μάλιστα συμπίπτει με την μεταπολεμική κατάσταση.
Αυτό που σημείωσα έχει να κάνει με τις νοσταλγικές διατυπώσεις του συγκεκριμένου αποσπάσματος.
"Παλιά ζωή" "παλιές διακοπές", και τα υπόλοιπα που είναι μια σαφής παραπομπή στην νεοτητα,και σύνδεση με την ανεμελιά την αμεριμνησία, την αληθινή ξεκούραση και αναψυχή κτλ. συναισθήματα δηλαδή και πνευματικές καταστάσεις που ως ενήλικας τις έχει ίσως βιώσει σε "διακοπές" κάποιος πρωτόγονος τουρίστας.
Το ερώτημα που ήθελα να θέσω είναι: γιατί όλοένα και σε μικρότερη συχνότητα, έχουμε φτάσει στο ανα εικοσαετία*, αυτές οι "διακοπές" είναι χειρότερες των προηγούμενων.
Γιατί ο συγγραφέας του 50 δεν "επιβεβαιώνει" τον συγγραφέα του 90 και ο συγγραφέας του 90 τον συγγραφέα του 10;
Τι είναι όλες αυτές οι αντίστροφες προβλέψεις
Μήπως γερνάμε ραγδαία;
Μήπως εξωραΐζοντας το παρελθόν μας γινόμαστε απολογητές και αυτού και του παρόντος μας;
Θα είχε σκέφτομαι ενδιαφέρον μια σειρά με αποσπάσματα σε χρονική σειρά που να αλληλοαναιρούνται.
Το κρίσιμο και παρακμάζον "τώρα" των διακοπών του ενός, να είναι το "ποιοτικότερο" "τότε" των διακοπών του άλλου.
Δεν νομίζω ότι θα είναι δύσκολο.
Συγκεκριμένα για το θέμα της ανενεργής νοσταλγίας έχει γραψει ωραία κείμενα ο Νίτσε, σε φοβερές μεταφράσεις του Ζήση Σ. τον οποίο και ευχαριστούμε.Μπορεί και να επανέλθουμε σε αυτά.
Γι αυτό και νομίζω ότι η πλήρης ανάγνωση του βιβλίου θα αποδεικνύει, καθώς με διαβεβαιώνει και ο hollow, ότι το απόσπασμα είναι όντως "παρεξηγήσιμο" :-))
Επαναλαμβάνω, το απόσπασμα πρέπει να διαβαστεί υπό το φως της τελευταίας του πρότασης:
"Είχαν μεταφέρει τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό της πόλης στην εξοχή. Είχαν φράξει για πάντα τον μικρό κήπο μιας άλλης, πιο απλής, πιο ανέμελης, πιο ασκότιστης ζωής από εκείνη που έκαναν στο άστυ".
Δεν υπάρχει δλδ καμιά εξιδανίκευση της εποχής (δεκαετία του 70, με χούντα κ.λπ.). Ίσα-ίσα λέει, ότι οι μικροαστοί της πόλης μεταφύτεψαν τα ήθη τους στην εξοχή και έκλεισαν για πάντα ακόμα και τις λίγες χαραμάδες μιας φευγαλέας εικόνας, κ.λπ.
... αλλά, ναι, μπορεί κανείς να παρεξηγήσει το απόσπασμα που ανέβασα.
Αν είναι να θυμηθώ την Ελλάδα της δεκαετίας του '60,την Ελλάδα των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων,ήταν ο,τι πιο κοντινό στον παράδεισο ξέρω. Ήταν ο παράδεισος επί γης- μείον την χούντα που ερχότανε. Πολιτικά ναί -ήταν μία κόλαση. Αυτό σαν παιδιά δεν το βλέπαμε τότε, ειδικά όσοι δεν μεγαλωναμε στο στρατόπεδο των ηττημένων. Οι άνθρωποι,όπως πάντα,ούτε καλύτεροι ησαν ούτε χειρότεροι, και οι τόποι ήσαν άγριοι. Αλλά η ανάμνηση τους φτάνει ως εμάς, σήμερα και μας καθηλώνει με μια δύναμη που είναι η δυναμη του αυθεντικού. Όσο για το κείμενο του Σαρίκα μη το ψείριζετε για να δείτε αν είναι πολιτικά ορθό, μιά χαρά τα λέει.
Όσοι αμφιβάλλουν για όσα λέω, ας διαβάσουν αυτά που έγραψαν όσοι κατηφόρισαν ως εδώ, εκείνα τα χρόνια,από τις Αγγλοσαξωνικές χώρες.
....και οι μπαγκλαντεσιανοι υβρίδια είναι...
(για τους αγγλοσάξωνες υπήρξαν πολλοί παράδεισοι σε αυτόν τον πλανήτη)
Εμένα πάντως παράδεισος επι γής ήταν η Ελλάδα του 70 και συνεχίζει να είναι...
το παμε...
ΜΗ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ!
Τα 60's βρωμάνε πτωμαϊλα, σαββόπουλο ξαρχάκο λαμογιά, τα 70's ποδαρίλα, Νταλάρας Γαλάνη λαμογιά...
Έχω γεννηθεί το 82.
Για μένα παράδεισος ήταν τα 90's στο Περιστέρι.
Έρωτας και αλητεία. XTC.Συντοφικότητα. Punks not Dead!
Ανεπανάληπτα ότι κι αν λέτε σάψαλα...
Ωραίο το σύνθημα Γεραμάνη ψοφίμι :-))
«Χάρη σε μια αναγέννηση της Μαρκίας, όχι με την αρχαία της όψη (που ανήκει στο παρελθόν) αλλά με μια ανανεωμένη μορφή, και χάρη σε μια ανανέωση της κοινότητας γής με τρόπον ώστε να παρέχει στον μικρό αγρότη-μέλος της κοινότητας, όχι μόνον όλα τα προνόμια της μεγάλης παραγωγής και της χρήσης γεωργικών μηχανημάτων αλλά και τα μέσα για να βάλει σε πράξη -πέραν από την αγροκαλλιέργεια- τη μεγάλη βιομηχανία (με τη συνδρομή της ατμομηχανής ή της υδραυλικής ενέργειας), όχι προς όφελος των κεφαλαιοκρατών αλλά προς όφελος της κοινότητας. Εφαρμογή της μεγάλης γεωργικής παραγωγής και χρησιμοποίηση των γεωργικών μηχανημάτων: να με ποιόν τρόπο η γεωργική εργασία των περισσότερων σημερινών μικροκαλλιεργητών θα πάψει να έχει λόγο ύπαρξης. Αυτοί οι άνθρωποι θα εκδιώκονται μεν από τη γεωργία αλλά δεν θα μένουν άνεργοι, ούτε θα στοιβάζονται στις πόλεις. Θα απασχολούνται στις βιομηχανίες, που θα βρίσκονται στην ίδια την ύπαιθρο! Αλλα οι βιομηχανίες αυτές θα μπορούν να τους απορροφούν και να τους είναι επωφελείς, μόνον αν δουλεύουν σε μεγάλη κλίμακα με τη βοήθεια του ατμού και της υδραυλικής ενέργειας. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Σκεφτείτε λοιπόν γερμανοί χωρικοί! Μόνον οι σοσιαλδημοκράτες μπορούν να σάς βοηθήσουν!»
(Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ)
Τα συμφέροντα της κοινωνίας προηγούνται απολύτως των συμφερόντων των επιμέρους συμφερόντων. Πρέπει λοιπόν να αποκατασταθεί μεταξύ τους μια δίκαιη και αρμονική σχέση. Το κυνήγι του πλούτού δεν είναι ο τελικός σκοπός και η μοίρα της ανθρωπότητας, αν τουλάχιστον νόμος του μέλλοντος παραμένει η πρόοδος, όπως μέχρι σήμερα. Ο χρόνος που κύλησε από τότε που πρωτοφάνηκε ο πολιτισμός, δεν είναι παρά ένα απειροελάχιστο κομματάκι του χρόνου που έχει μπροστά του. Η διάλυση της κοινωνίας ορθώνεται απειλητική μπροστά μας, ως το έσχατο τέλος μιάς ιστορικής περιόδου όπου μοναδικός σκοπός της ήταν ο πλουτισμός. Αυτή η περίοδος κλείνει μέσα της τα σπέρματα της διάλυσής της. H δημοκρατία στη διοίκηση, η αδελφότητα στην κοινωνία, η ισότητα των δικαιωμάτων, η μόρφωση για όλους, θα εγκαινιάσουν το επόμενο ανώτερο στάδιο της κοινωνίας, για το οποίο εργάζονται αδιάκοπα η πείρα, η λογική και η επιστήμη. Θα είναι μια αναγέννηση, αλλά με μια ανώτερη μορφή, της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας της αρχαίας φυλής-οικογένειας.
(Η ΑΡΧΑΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ)
«Συνεπώς η ανάλυση που διατυπώνεται στο Κεφάλαιο, δεν υποστηρίζει αλλά ούτε αντιτίθεται στη ζωντάνια και το μέλλον της αγροτικής κοινότητας. ΄Ομως η ιδιαίτερη μελέτη μου πάνω στην αγροτική κοινότητα -για την οποία ανέτρεξα σε πρωτότυπες πηγές-, με έπεισε πως αυτή η κοινότητα μπορεί να είναι το στήριγμα της κοινωνικής αναγέννησης στη Ρωσία αρκεί πρώτα να εκμηδενιστού ν οι δηλητηριώδεις επιρροές, που την κλυδωνίζουν από όλες τις πλευρές, και στη συνέχεια να της εξασφαλιστού ν οι κανονικές συνθήκες μιάς αυθόρμητης ανάπτυξης».
(ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΑ ΖΑΣΟΥΛΙΤΣ)
Φρίντριχ, Μόργκαν, Κάρολε βαθμίδα στην βαθμίδα...και μετά θα ξυπνήσετε!
Δεν ξέρω τι λέτε, και πια δεκαετία ήταν ο παράδεισος, πάντως κάτι τέτοια λαμπερά πρωινά ρε παιδιά σαν το σημερινό, μέσα στο καταχείμωνο, μου φαίνονται πραγματικά παραδεισένια.
Και μάλλον κάτι τέτοια πρωινά υπήρχαν τριγύρω και το 30 και το 50 και το 90..
http://www.youtube.com/watch?v=kmlBdoHi0t0
αφιερωμένο στους αληθινά αδιόρθω-αναρχί όλων των εποχών
υγ: Όσοι είναι να ξυπνήσουν, θα ξυπνήσουν τελικά...ας μην ανησυχούμε
ΣΤΑΡΚ ΚΑΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΝΟΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΣ
Μπορείς λοιπόν να βλέπεις μια αχτίνα φωτός ή ένα ηλιόλουστο λιβαδάκια ακόμα και καταμεσής ενός συννεφιασμένου ουρανού ή ενός κατάμαυρο δάσους. Και μπορείς, βλέποντάς το, να πεις "είδα εκεί μια αχτίνα φωτός, είδα εκεί ένα ηλιόλουστο λιβαδάκι". Μπορείς αυτό να το πεις χωρίς διόλου να σημαίνει πως παραμυθιάζεσαι. Και μπορείς ακόμα να δεις με ποιο τρόπο τα σύννεφα διώξαν την αχτίνα του φωτός ή το μαύρο δάσος κατάπιε το λιβαδάκι. Και να πεις, "να έτσι μόλυναν τις φευγαλέες στιγμές της αμεριμνησίας τους με το μικροαστικό καθωσπρεπισμό που κουβαλούσαν". Μπορείς όλα αυτά να τα πεις δίχως να σημαίνει πως είσαι παραμυθιασμένος.
Αλλά πάλι, ρε σεις, άμα κάθε φορά που έρχεται ο διπλανός σου και σου λέει "κοίτα μια ηλιαχτίδα φωτός ανάμεσα στα σύννεφα, κοίτα ένα ηλιόλουστο λιβαδάκι καταμεσής του μαύρου δάσους", εσύ σουφρώνεις τα χείλια και στραβώνεις τη μύτη σα να φάγες πικραμύγδαλο, και τον αρχίζεις στα μπινελίκια, ότι και καλά έχει παραμυθιαστεί και είναι γιαθυμήσης της πλάκας, τότε ποιος από τους δυο έχει το πρόβλημα?
Χαλαρώστε ρεεεε!
Ροκαρόλα και λοιποί νοσταλγικοι παραθεριστες, αν έρχεται ο διπλανός σου και ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ σου λέει πως ΜΟΝΟ ΑΥΤΟΣ(και οι συν σαπιοκοιλιάδες παπούκοι του) πρόλαβε και είδε την αχτίδα κι εσύ δεν έχεις ελπίδα να δεις τίποτα (γιατι λέει, με το να και ταλλο ατυχησες), τότε το να τον πεις παραμυθιασμένο είναι το λιγότερο και το πιο ευγενικό.
Ασε τα ψόφια λοιπόν.
Η εμφάνιση στην ιστορία μιας αντίληψης του "ελεύθερου χρόνου" ως φυγής (ή "διακοπής") συμπίπτει με την οργάνωση του ελεύθερου χρόνου ως επέκταση της εμπορευματικής παραγωγής. ΟΙ ίδιες δυνάμεις που οργανώνουν το γραφείο ή το εργοστάσιο οργανώνουν και τον ελεύθερο χρόνο περιστελλοντάς τον σε παραρτημα της βιομηχανίας.
Για πια ανεμελια μας λέτε λοιπόν.
Καλά λεέι ο Ιζι, "απλά" "ανέμελα" "ασκότιστα" είναι στις διακοπές μόνο τα παιδιά και το 50 και το 60 και σήμερα και αύριο, οι λοιποι διακοπόβιοι παραμένουν βυθισμένοι στην αστική αποξένωσή τους. Πάντα.
Η τελος πάντων από τότε που ο ελεύθερος χρόνος είναι οργανωμένος μαζικά ως παράρτημα της βιομηχανίας. (δηλαδή στην Ελλάδα ,για τις μάζες, από το 50 κι έπειτα και ραγδαία μετα το 55 άρα δε βγαίνει)
Θα πεις ίσως να μιλατε για μια σωματική μνήμη:-))
Φριντριχ Μοργκαν και Κάρολε, κάπου το χάνω το τριπλό αυτό χτύπημα σας...
Ροκαρόλα το θέμα είναι ότι "η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία" για τον καθένα ξεχωριστα αλλά και για την κοινότητα του καθενός ξεχωριστά.
Μην ενδίδεις στην παραίτηση της γλυκερής νοσταλγίας και της μακαριότητας της, ούτε στο "γαμώτο" του γήρατος. Προτίμησε την ενεργη και ζωντανή μνήμη του παρόντος.Το παρελθόν μας δεν είναι σουβενίρ.
Πολύ καλά ,αναλύει και ο ίδιος ο Ζήσης Σαρίκας, αλλά και μεταφράζοντας τον Νίτσε, όλη την υπόθεση της "αντιδραστικής" νοσταλγίας και το πως αυτη ακυρώνει κάθε φρεσκάδα και κάθε δυνατότητα για "συνειδητή ζωή". Η συνείδηση μας λέει αρχίζει εκεί που σταματά το μνημονικό ίχνος, το ενθύμημα....μέχρι που θεωρεί την λήθη ικανότητα. Το έχει μεταφράσει ο Ζ.Σ. σαφώς στην γενεαλογία της ηθικής (θα το βρώ)
Σταρκ, είναι καλά παιδιά και οι παραθεριστές. Και αισθηματίες ρε παιδί μου, ας μην τους αποπέρνουμε
:-))
Το βιβλίο του είναι πολύ καλό το χω διαβάσει προσφάτως και καμία σχέση δεν έχει με την εντύπωση που αφήνει το απόσπασμα "σε κάποιους" (και σε μένα).
Αλλά θα με ενδιέφερε όσο αφορά στο θέμα της νοσταλγικής χλαπάτσας να πάρει ο ΖΗΣΗΣ ΣΑΡΙΚΑΣ ΘΕΣΗ!-)
αγωνιστικούς χαιρετισμού σε όλους.
Θα ασχοληθώ με μια πλευρά του πράγματος:
Πολλοί πρωτευουσιάνοι μαζεύτηκαν βλέπω, και τά χουν με τους άλλους πρωτευουσιάνους που γύρισαν στας εξοχάς, αποτελώντας τον περίγελο της βλαχαδουριάς που γελάει ακόμα μαζί τους..Δε μιλώ θεωρητικώς. Όχι ότι και η βλαχαδουριά που υποδέχτηκε τα κουρασμένα παλικάρια της (ψευδο-εξέγερσης είναι και αυτή σοϊ...πάρτον τον ένα βάρα τον άλλο.
Μπρός γκρεμός και πισω ρέμα. Αλλά και η Αθήνα(σας) είναι άξια πολποτικών αναδομήσεων..
Όταν η μνημη "καταλαμβάνει" την συνείδηση....τα πράγματα σκουραίνουν.
Λαοί χωρίς μνήμη είναι καταδικασμένοι
την παραπάνω μεγαλόστομη μπούρδα την διαδίδουν όσοι καταδίκασαν, έκαναν γενοκτονίες, εκμεταλέυτηκαν και τελικά εξαφάνισαν τους λαούς με την "αμνησία"
(αγγλοι γαλλοι γερμανοι κ.λοιπα καλόπαιδα με μνήμη)
Μόλις την ακούτε να την κάνετε γιατι σύνομα θα ζητήσουν τις υπηρεσίες σας (στο όνομα της μνήμης)
Κουρεματάκι, ντυσιματάκι ξηρα τροφή πορεία κτλ.
"Η μνήμη είναι η στιγμή της εσωτερικής κριτικής"
ΝΙΤΣΕ
@ανώνυμος
ΑΚΡΙΒΩΣ!
Άρα χωρίς μνήμη δεν έχεις εσωτερική κριτική κι ετσι είσαι καταδικασμένος
Τρομερό αυτό που λέει ό Νίτσε.
Η ΜΝΗΜΗ ΕΙΝΑΙ Η ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ.
Είναι δηλαδη η καθοριστική στιγμή της άρνησης του εαυτού!
Η στιγμή όπου ο εαυτός αρνούμενος "μας νικάει".Μας βάζει κάτω, μας εκμηδενίζει.
Σε μια φράση συνοψίζει όλη του την θεωρία για την τυπολογία της Μνησικακίας!
Που να ξερε-ίσως να το ξερε κι όλας-οτι λίγες δεκαετίες αργότερα αυτή ακριβώς η "εσωτερική κριτική" θα εξέδιδε συμπεράσματα που οδήγησαν, σε μια αλληλουχία στιγμών, την ανθρωπότητα στους θαλάμους αερίων, τα στρατόπεδα εργασίας,τις ατομικές βόμβες,τα χημικά όπλα την πείνα τον καταναλωτικό εξευτελισμό, την ύπνωση της "ευημερίας", την κάθε είδους αυτοακύρωση...
Κα-Τα-Πλη-Κτι-Κο.
Μπράβο ανώνυμε!
υγ.υπάρχει και μια ανάλογη, όχι τόσο βαθυστόχαστη αλλά με το σπάνιο γερμανικό μπρίο, απόφανση του Μαρξ, που περίπου λέει ότι η κριτική είναι η κεφαλή του πάθους μας, αλλά αν γίνει πάθος της κεφαλής μας(που σημαίνει εσωτερική)....κλάψτα Χαράλαμπε...
Εκείνος που ονειρεύεται πως είναι Κύριος της Μηχανής, αναζητάει την ανεμελιά που είναι στα μάτια του απόδειξη αυτής του της Κυριότητας.
Εκείνος που έχει ταυτιστεί με τη Μηχανή, δεν θέλει ν' ακούει για ανεμελιά και εξοργίζεται όταν του μιλάνε γι' αυτήν, γιατί γι' αυτόν, όπως για τη Μηχανή, η ακατάπαυστη Δράση είναι αυτό που τον κάνει να υπάρχει.
Δηλαδή αν το 60 ζούσε κάποιος σε σπίτι πάνω στην πατησίων σαν νέος, και συνεχίζει και σήμερα να ζει ως ηλικιωμένος, το να επισημάνει πως "τότε ήταν ήσυχα", σημαίνει ότι ήταν κουφός στα νιάτα του και/ή ότι τα νιάτα ακόμη και μέσα στο χάος μπορούν να έχουν μια υποκειμενική γαλήνη, ή ότι δεκαπλασιάστηκαν τα αυτοκίνητα και έχει πραγματικά περισσότερο θόρυβο;
Πες τα χρυσόστομε Χιπστερ! Ή το να πει ένα γερόντιο ότι η παραλία της Κατερίνης τα σέβεντις είχε ατέλειωτες ερημιές κι ήταν απόλευση να δραπετεύεις εκειπέρα ενώ τώρα το τσιμέντο κάνει πάρτι, πάει να πει ότι στα νιάτα του έβλεπε ερημιές εκεί που δεν υπήρχαν κι αναπολεί ανύπαρκτες καταστάσεις;
Άλλο ο "θόρυβος" άλλο η "ανεμελιά"
Έχει διαφορα ε;
Μην πατάς το κορδόνι σου Χιπστερ...
και άσε τα ψόφια.
Δίνεις και θάρρος στους νοσταλγικούς ανώνυμους παραθεριστές που από δω το παν από κει το πάν σε "ανέμελες" παραλίες συνέχεια ο ο νους τους....
Ανώνυμε 11:59 π.μ.
έχεις πάλι δίκιο. Ο ταυτισμένος με την μηχανή εξοργίζεται όταν ο Κυριος την μηχανής του μιλάει για ανεμελιά...και καλά κάνει.
Περισσότερη οργή θα λεγα εγώ απέναντι στον κύριο της μηχανής που ενώ σε λιώνει, σε κάνει χαλκομανία και σε ταυτίζει με τη μηχανή ΤΟΥ σου μιλάει κι από πάνω για ανεμελιά.
Αλλο ένα μπράβο!
Διακρίνω μια ... ποινικοποίηση της νοσταλγίας και της ανεμελιάς. Πανκιά vs Χίππις, μου θυμίζει. Καλά μυαλά όλοι σας τρελάρες!
Father απαγορεύεται να πεις οτι το 1968 τα βουνά δεν είχανε ακόμα τσιμενταριστεί, γιατί το 1968 είχαμε χούντα και επομένως το μόνο που μπορεί να πει κανείς για το 1968 και να μη φάει φατούρο είναι ότι τότε ειχαμε χούντα. Γκέγκε?
"Τότε το μόνο που απομένει είναι μια όμορφη διαπεραστική αγωνία, μια νοσταλγία για κάτι που δεν περιγράφεται και θυμός για κάτι που χάθηκε"
Δεν είναι τίποτα... Απλά γηρατειά...
Καλημέρα σε όλους!
Συνοψίζοντας:
Μου προξενεί ΤΡΟ-ΜΕ-ΡΗ εντύπωση, που ένα απόσπασμα αφηγήματος, το οποίο περιγράφει μια εντελώς πραγματική κατάσταση αποφεύγοντας προσεκτικά να εξιδανικεύσει το ιστορικό της πλαίσιο (πως δηλαδή από μια εποχή κι έπειτα οι Έλληνες μικροαστοί βάλθηκαν να ξεπατώνουν ακόμα και τα ελάχιστα κομμάτια ξεγνοιασιάς που τους είχανε απομείνει σε κάποια μικρά περιθώρια της ζωής τους, τις λιγοήμερες διακοπές), έδωσε την αφορμή για ένα τέτοια κατακλυσμό σχολίων με άξονα τα κακά της εξιδανίκευσης του παρελθόντος, τα καλά της νοσταλγίας, το αν επιτρέπεται να αναφερόμαστε σε στιγμές ανεμελιάς ή αν κάθε τέτοια αναφορά συνιστά παραμύθιασμα ή γεροντηλίκι, κ.ο.κ.
Η αίσθησή μου είναι, ότι συνέβη η κλασική έκπτωση της κριτικής, από εγκέφαλο του πάθους σε πάθος του εγκεφάλου ... με αποτέλεσμα μια πιθανή τρίχα του αποσπάσματος να γίνει τριχειά.
Τι να πω; Σηκώνω ψηλά τα χέρια.
@ Hollow
Σήκωσέ τα, αλλά τουλάχιστον καν' το μ' ένα χαμόγελο :-)
μ'ένα χαμόγελο κι ανέμελα:-))
πάντως αυτές οι διαφωνίες εξάπτουν και την περιέργεια τελικά για το βιβλίο. το οποίο δεν γίνεται πλέον να μείνει αδιάβαστο...
http://newpost.gr/post/182128/skliri-apantisi-toy-giorgoy-kimouli-ston-taki-theodoropoylo-kai-ta-nea/
Χαχαχαχαχά!
Καλό!!!
Δημοσίευση σχολίου