Η αλλοτρίωση και η καταστολή συνεχίζονται εν τω μεταξύ βρίσκοντας κάποιους συμπαραστάτες και από τον χώρο των τεχνών.
Δυστυχώς.
Για μας αυτό είναι ανήκουστο. Σχεδόν μας σοκάρει.
Δεν περιμέναμε ποτέ από ανθρώπους που, υποτίθεται, είναι σε επαφή με τις εντάσεις τις συγκινήσεις και τις ανατρεπτικές πρακτικές της δημιουργικής διαδικασίας να τάσσονται ανοικτά υπέρ μηχανισμών που τις αντιστρατεύονται συστηματικά και άγονα.
Που τις σαμποτάρουν.
Πιο πρόσφατο παράδειγμα μεταξύ άλλων, αυτό επιμελήτριας-απολογητή της "Ελληνικής Αστυνομίας"...
Το ίδιο ισχύει και για συγγραφέα-σουλατσαδόρο της γνωστής "καλοβαλμένης" περιοχής του κέντρου.
Ευτυχώς είναι μια θλιβερά μαλθακή μειοψηφία.
Οι πάντα ομιχλώδεις φήμες για ψυχικοπνευματικές διαταραχές, προσωπικά προβλήματα, εθισμούς και χημικές εμπλοκές (όπως θα λέγαν οι νέοι: "ληγμένα χάπια"), είναι και ο μόνος λόγος που, επιδεικνύοντας -για την ώρα- οίκτο και συμπάθεια, δεν τους καταγγέλλουμε ανοικτά.
Το ότι η εποχή και τα γεγονότα ακυρώνουν το "έργο" και την ίδια την παρουσία κάποιων ατόμων σε έναν (πολιτισμικό) χώρο, δεν σημαίνει ότι χάθηκαν και όλα. Αυτά συμβαίνουν.
Φυσικά τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα. Δεν αλλάζουν.
Φίλε και φίλη, αυτός που πρέπει να αλλάξει είσαι εσύ και οι ακυρωμένες πρακτικές σου.
Μπορεί "κάτι άλλο" να σου φέρει αυτό που αναζητάς. Είσαι άλλωστε αρκετά δαιμόνιος/α αφού έφτασες ως εδώ.
Θα το βρεις.
Δοκίμασε αυτό το άλλο. Είσαι και πιο πονηρός-η και πιο καπάτσος-α, για να σου πούμε εμείς τι να κάνεις, αλλά άσε την φιλοσοφία, την κριτική, την τέχνη και τον στοχασμό σε αυτούς που, θέλουν, είναι σε εγρήγορση και μπορούν.
Είναι πολύ δύσκολο και δεν είναι "θέμα" γνώσης, εμφάνισης, ύφους ή γνωριμιών.
Αποδέξου το. Μη ρεζιλεύεσαι!
Κι όπως λέει ο ποιητής στον τσαρλατάνο σε στρειτ θρου εγγλέζικο:
Now is that a real poncho or is that a Sears poncho?
Don't you know, you could make more money as a butcher?
So, don't waste your time on me"
Ας δούμε τι θα πουν οι γιατροί και
θα επανέλθουμε αν χρειαστεί!
1 σχόλιο:
τα τελευταία χρόνια, από τη μια δεν έχω ακούσει πιο φλύαρη σιωπή από αυτή των δια(γ)νοούμενων και από την άλλη πιο κούφια φλυαρία από αυτή κάπιων συγγραφέων-γραφιάδων...
δεν ξέρω ποιος θα χρεωθεί περισσότερο...
δεν ξέρω ποιος συντονίζεται με την παραγματικότητα και την αλήθεια...
ποιος γαντζώνεται στην παρέμβαση και ποιος τελικά έχει γίνει γραφικός ή νούμερο ή κάτι τέτοιο...
ξέρω καλά όμως πως προστρέχουν στα ιβέντς και στα θήατερς και προσδοκούν να τους χτυπήσει ξανά την πόρτα κάνα μεροκαματάκι...
αλλιώς δεν εξηγείται όταν ψάχνω πίσω από το δημόσιο λόγο των κατ' όνομα ηγετών να βρίσκω τη συγγραφέα που θεωρεί σοσιαλφασίστες τον Μπαντιού και το Ζίζεκ ή ισχυρίζεται πως ο ρατσισμός, υπό την έννοια της πράξης και όχι του λόγου,ή του κοινωνικού σχολίου,αποτελεί, δομικό ταμπού...
προσωπικά, δε μού αρέσουν οι άνθρωποι που παίρνουν πολύ σοβαρά τα λόγια τους!δεν ξέρω για τις πράξεις τους...θα ήθελα ειλικρινά να μη στερήθουν βίαια αυτή την ασφάλεια να λένε και να γράφουν ότι θέλουν, για να δούμε αν θα υπάρξει συνέπεια γιατί όταν στο σπίτι σου υπάρχει ένα πιάτο φαγητό, η κριτική βγαίνει εύκολα, αλλά όταν...
χαιρετώ!
Δημοσίευση σχολίου