Ο Μοναδικός και τα κορδόνια του

Επί των ημερών μας η μιμητική φύση είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή, διότι η πιο πιστή μίμηση είναι και αυτή που το υποκείμενο αρνείται να παραδεχθεί με την μεγαλύτερη επιμονή. Ο Δον Κιχώτης διακήρυσσε ότι ήταν οπαδός του Αμαντίς και οι συγγραφείς της εποχής του διακήρυτταν ότι ήταν οπαδοί των Αρχαίων. Ο σημερινός ματαιόδοξος τύπος δεν θέλει πλέον να είναι οπαδός κανενός. Είναι πεισμένος πως είναι απείρως πρωτότυπος.
 

Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε, οι διατυμπανιζόμενοι ατομικισμοί κρύβουν μια νέα μορφή αντιγραφής.

Οι ρομαντικές αποστροφές, το μίσος για την κοινωνία, η νοσταλγία της ερήμου, το αναχωρητικό όπως και το αγελαίο πνεύμα τις περισσότερες φορές κρύβουν μια νοσηρή έγνοια για τον Άλλο. Πίσω από την πίστη και την θέση, τον γλυκανάλατο αλτρουισμό, την υποκριτική στράτευση δεν ανακαλύπτουμε τον γενναιόδωρο ενθουσιασμό ενός πλάσματος πραγματικά έτοιμου να προσφέρει τον εαυτό του αλλά την αγχώδη βοήθεια μια απεγνωσμένης ματαιοδοξίας, την φυγόκεντρο κίνηση ενός Εγώ ανίσχυρου να επιθυμεί από μόνο του.

Ο μοντέρνος άνθρωπος θέλει να πιστεύει πάντα πώς η επιθυμία του εγγράφεται μέσα στην φύση των πραγμάτων, ή, κάτι που ισοδυναμεί με το προηγούμενο, ότι αυτή είναι απόρροια μια γαλήνιας υποκειμενικότητας, η δημιουργία εκ του μηδενός ενός σχεδόν θεϊκού Εγώ.

Αυτά περίπου μας λέει ο Ρενέ Ζιράρ
(Ρομαντικό Ψεύδος και Μυθιστορηματική Αλήθεια)