 |
| Ερνστ Κασσίρερ |
Διότι μόνον ό,τι συνδέεται κατά κάποιον τρόπο προς το εστιακό σημείο τής βούλησης και τής τάξης, μόνον ό,τι αποδεικνύεται ουσιαστικό για το συνολικό σχήμα τής ζωής και τής δραστηριότητας, επιλέγεται μέσ' από την ενιαία ροή των αισθητηριακών εντυπώσεων και 'επισημαίνεται' ανάμεσά τους - δηλαδή παίρνει έναν ιδιαίτερο γλωσσικό τονισμό, ένα όνομα. Οι απαρχές αυτής τής διαδικασίας 'επισήμανσης' πρέπει αναμφίβολα να αποδοθούν και στα ζώα (...)
Αλλά [στα ζώα] μια τέτοια παρουσία καλύπτει πάντα μόνο τη συγκεκριμένη στιγμή κατά την οποία η ορμή προκαλείται, διεγείρεται άμεσα. Μόλις το ερέθισμα ελαττωθεί, και η επιθυμία εκπληρωθεί, ο κόσμος τού Είναι, η τάξη των αντιλήψεων καταρρέει και πάλι. Όταν ένα νέο ερέθισμα φθάσει στη συνείδηση τού ζώου, ο κόσμος αυτός ξαναγεννιέται αλλά παραμένει πάντα στα στενά όρια των τρεχουσών ορμών και διεγέρσεων. (...)
Το παρελθόν δεν διατηρείται παρά αμυδρά μόνο, το μέλλον δεν γίνεται μια εικόνα, μια προοπτική. Μόνο η συμβολική έκφραση μπορεί να προσφέρει τη δυνατότητα της προοπτικής και της ανασκόπησης, διότι μόνο με σύμβολα μπορούν όχι μόνο να γίνουν διακρίσεις αλλά και να μονιμοποιηθούν στη συνείδηση. Ό,τι δημιούργησε κάποτε ο νους, ό,τι έχει επιλεγεί από τη σύνολη σφαίρα τής συνείδησης, δεν χάνεται ξανά όταν η αρθρωμένη λέξη έχει τη σφραγίδα της πάνω του και τού έχει δώσει την οριστική του μορφή."
Ernst Cassirer, Γλώσσα και Μύθος (1946)
εκδόσεις ΕΡΑΣΜΟΣ, 1989
8 σχόλια:
Ερώτηση:υπάρχει καμιά πιθανότητα να το πάρει το ποτάμι αυτό το περισσότερο που μπορούμε να μάθουμε κατά τον τίτλο,ή να πάψω να ελπίζω και να το ψάξω στο βιβλίο;
Πολύ καλό!
Π.Α.,
να ψάξεις στο βιβλίο τεμπελάκο!
:-)
Δεν είναι θέμα τεμπελιάς νομίζω.Έχει (μισο)καεί ο επεξεργαστής και "το παρελθόν δεν διατηρείται παρά αμυδρά μόνο, το μέλλον δεν γίνεται μια εικόνα, μια προοπτική" παρόλες τις συμβολοποιήσεις.
Αλλά ας ελπίσουμε.
Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία!
:-)
Το "τελευταία" όμως είναι επίθετο (=τελευταία απ' όλα τα άλλα πεθαίνει η ελπίδα);
ή
επίρρημα (=τώρα τελευταία, εσχάτως, πεθαίνει η ελπίδα);
:-)))
Μάλλον για επίρρημα μου φαίνεται ότι πάει.Κάπου πρέπει να στέκεται κανείς για να κινήσει κάτι και να έχει και κάποιο λόγο που θέλει να το κάνει και να το πιστεύει ότι γίνεται.Οπότε μάλλον ισχύει το δεύτερο.
Αλλά μπορεί και πάλι να κάνει λάθος,ακόμα κι όταν έχει ελπίδα (δος μοι πα στω και ταν γαν... αλλά και το χρήμα την κινεί λέει το τραγούδι).Οπότε καλύτερα να μην έχει ελπίδα καμιά φορά. Δεν πρέπει όμως ποτέ να μας νικήσει η απελπίσία.
Όπως και να έχει το πράγμα, αν όλα αυτά δεν πάρουν την σφραγίδα της αρθρωμένης λέξης ώστε να αποκτήσουν οριστική μορφή χάνονται,αυτό θέλετε να πείτε;
Πάω να κάτσω στην πλατφόρμα για τα αντι-σώματα από πάνω και να περιμένω εκεί ελπίζοντας (ελπίζοντας να το βρήκα.Μέχρι να βρω το βιβλίο τουλάχιστον:)
Π.Α.
γι' αυτό η Πλατφόρμα σχεδιάστηκε ... πλατιά: για να ξαπλώνει κανείς πάνω της και να ξαποσταίνει μετά από γραπτά σαν του Κασίρερ
:-))
Πολύ ωραίο το βιβλίο,δεν έχω λόγια (εκτό από το ότι ευχαριστώ).
Δημοσίευση σχολίου