Οι ατελείωτες συζητήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις κι αντιδράσεις είναι ουτοπικές· θεωρούν δεδομένο ό,τι είναι ξεπερασμένο ή δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί: τις ανθρώπινες σχέσεις.
Σήμερα αυτές οι σχέσεις είναι απάνθρωπες· είναι περισσότερο σχέσεις μεταξύ ποντικών παρά ανθρώπων, περισσότερο μεταξύ πραγμάτων παρά προσώπων. Και όχι από κακή θέληση, αλλά εξαιτίας μιας κακής κοινωνίας. Η λήθη τούτου σημαίνει υποταγή στην ιδεολογία των "ομάδων ευαισθησίας" που απευαισθητοποιούν, αποκόβοντας τις ανθρώπινες σχέσεις, από τις κοινωνικές σχέσεις που τις έκαναν κτηνώδεις.
Περισσότερη ευαισθησία σημαίνει επανάσταση ή τρέλα. Τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες.
Σήμερα αυτές οι σχέσεις είναι απάνθρωπες· είναι περισσότερο σχέσεις μεταξύ ποντικών παρά ανθρώπων, περισσότερο μεταξύ πραγμάτων παρά προσώπων. Και όχι από κακή θέληση, αλλά εξαιτίας μιας κακής κοινωνίας. Η λήθη τούτου σημαίνει υποταγή στην ιδεολογία των "ομάδων ευαισθησίας" που απευαισθητοποιούν, αποκόβοντας τις ανθρώπινες σχέσεις, από τις κοινωνικές σχέσεις που τις έκαναν κτηνώδεις.
Περισσότερη ευαισθησία σημαίνει επανάσταση ή τρέλα. Τα υπόλοιπα είναι φλυαρίες.
μετ. Γιώργος Σιούνας
39 σχόλια:
μαγεμένο από το εμπόρευμα, το άτομο γίνεται κι αυτό εμπόρευμα
και φυσικά η υπόσχεση της ριζοσπαστική υποκειμενικότητας να υπερβεί και να αποφύγει την πολιτική και προσωπική ασημαντότητα μένει ως τώρα ανεκπλήρωτη.
Παιδιά μπράβο , οι επισημάνσεις σας γίνονται όλο και πιο καίριες καθώς περνούν τα χρόνια (βέβαια δεν έχουν την πλάκα που είχαν τα θολά μάτια οι χασαποταβέρνες τα ουζερί και οι όμορφες κοπέλες αλλά δεν μπορούμε να τα έχουμε κι όλα δικά μας:-)))
Φυσικά αφήνει αναπάντητο - μάλλον δεν τον ενδιαφέρει - κάτι που μου φαίνεται κρίσιμο: την πιθανή σχέση μεταξύ "κακής θέλησης" και "κακής κοινωνίας".
Ίσως να τον τρομάζει το ενδεχόμενο η κοινωνία να θεμελιώνεται πάνω σε σκελετούς...
Συμβαίνει αυτό με τους ιστορικά αισιόδοξους.
Τί εννοεί "ομάδες ευαισθησίας";
Υποπτεύομαι ότι "ομάδες ευαισθησίας" εννοεί τα κινήματα για τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα φυλετικά, το γυναικείο κίνημα, το κίνημα σχετικά με την σεξουαλικότητα κτλ.
Μπορεί να κάνω και λάθος.
@hollow, μα είναι πολύ μικρό το απόσπασμα για να βγάλεις αυτό το συμπέρασμα. Ίσα ίσα υποστηρίζει πως η "κακή θέληση" διαμεσολαβείται από την "κακή κοινωνία"
"Σήμερα αυτές οι σχέσεις είναι απάνθρωπες"
μόνο σήμερα; κι αν από πάντα, τότε;
Σχόλιο επί του τίτλου:
"Το άτομο είναι το κοινωνικό (προϊ)ον"
Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι ό,τι σκέφτεται, σχεδιάζει, υπολογίζει, αξιολογεί, θαυμάζει, αποδοκιμάζει...
το κάνει χρησιμοποιώντας μια βάση δεδομένων που του την έχωσε στον εγκέφαλο η κενωνία;
Όποιος δεν το είχε καταλάβει, ας προσπαθήσει να το καταλάβει τώρα.
Και μετά
ας προσπαθήσει να εκτιμήσει την αξία των συζητήσεων, των απόψεων, των θεωριών ...
ή και των "καίριων επισημάνσεων"
αντί για
"ουζερί και οι όμορφες κοπέλες"
Ταράραράραρααα
@ Γιάννη,
τι σημασία έχει; Αλλάζει, ή θάπρεπε ν' αλλάξει, κάτι σε αυτό που λέει ο Τζάκομπι αν οι ανθρώπινες σχέσεις δεν ήταν μόνο "σήμερα" απάνθρωπες;
Για μια ακόμη φορά το κείμενο πάσχει είτε λόγω μεταφραστή είτε λόγω συγγραφέα.
Εξηγούμαι.
Θεωρώ ότι οικοδομείται επάνω σε μια αντίφαση:
"θεωρούν δεδομένο ό,τι είναι ξεπερασμένο ή δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί: τις ανθρώπινες σχέσεις"
Δηλαδή σύμφωνα με αυτό, δεν υπάρχουν σήμερα ανθρώπινες σχέσεις μια και είτε έχουν ξεπεραστεί είτε δεν έχουν ακόμη πραγματοποιηθεί.
Στην αμέσως όμως επόμενη παράγραφο, περιγράφει πώς είναι αυτές οι σχέσεις σήμερα.
Και ακόμη, ενώ λέει ότι οι συζητήσεις για τις ανθρώπινες σχέσεις και αντιδράσεις είναι ουτοπικές, στήνει συζήτηση για τις ανθρώπινες σχέσεις.
Άσε που παρακάτω μπερδεύει τα πράγματα (σκόπιμα ή τα βλέπει μπερδεμένα;) και υποχρεώνει τον izi να αναλάβει δράση και να τον ερμηνεύσει.
Όθεν, ...... αυτά και τέλος....
Αν συνεχίσω την συζήτηση θα έρθει μετά και θα μου πει ότι ασχολούμαι με ουτοπίες....
hollowsky
έχει σημασία. είτε (στην καλύτερη περίπτωση) ότι δεν είναι τόσο τρομερό το απάνθρωπο των ανθρώπινων σχέσεων είτε (στη χειρότερη) ότι πρέπει κανείς να ζήσει με το απαράλλακτο αυτό δεδομένο, όπως λ.χ. να ζήσει με το ότι ο μπαμπάς του ήταν μέθυσος και να κοιτάξει άλλες παραμέτρους της ζωής του.
@ Γιάννης,
κι όμως το ότι κάτι συνέβαινε πάντοτε,
(1)δεν συνεπάγεται πως δεν είναι και τρομερό: πχ πάντοτε οι άνθρωποι πέθαιναν αλλά ο θάνατος παραμένει σε όλες τις κοινωνίες κάτι το τρομερό, άλλο αν οι βαθμοί "τρομερότητας" μπορεί να ποίκίλλουν - και
(2) δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε ότι πρέπει να ζήσει κανείς αιωνίως μαζί του θεωρώντας το απαράλλακτο: πχ άλλους τους παίρνει από κάτω το να έχουν μέθυσο πατέρα, άλλους όχι τόσο, κ.λπ. (για να μην πω το κλασικό: ανέκαθεν θέλαμε να πετάξουμε χωρίς να το μπορούμε, αλλά δεν συμβιβαστήκαμε και στο τέλος φτιάξαμε αεροπλάνα).
Οπότε;
;-)
hollowsky,
οπότε στο (1) είτε υπάρχει κάποια εκλογίκευση και απόκρυψη του πραγματικού γεγονότος του θανάτου (επίκουρος, μετενσάρκωση, αθανασία) μέσω της οποίας στην πραγματικότητα γίνεται αποδεκτός ο θάνατος είτε υπάρχει η τρέλα.
το ίδιο και στο (2) είτε υπάρχει κάποια εκλογίκευση του στυλ "ναι ήταν, αλλά τον αγαπούσα και εγώ δε θα πιω ποτέ ή θα πιω με μέτρο κοκ", είτε το ανυπόφορο στο οποίο συνίσταται ένα απαράλλακτο ("για πάντα") γεγονός, και συνεπώς η τρέλα.
το ίδιο κι εδώ, είτε υπάρχει η τρέλα, που διαλέγουν οι λίγοι, είτε μια εκλογίκευση, που τους βοηθά να επιβιώνουν.
αντίθετα, αν ήταν μόνο σήμερα απάνθρωπες οι σχέσεις, τότε θα ήταν ένα πρόβλημα που δεν θα χρειαζόταν να επιλύνεται μέσω θεωρητικολογίας ή της τρέλας, αφού συνιστά μια κορύφωση, και κάθε κορύφωση δεν διαρκεί για πάντα. (αντίθετα, ο θάνατος πάντα υπήρχε)
@ Γιάννη,
ως προς το (1):
α. Ποιος αλήθεια γνωρίζει "το πραγματικό γεγονός του θανάτου" ώστε τα "επίκουρος, μετενσάρκωση, αθανασία" να είναι "εκλογίκευση και απόκρυψη" ιδίως δε με την - κατά την αναλογία που κάνεις - έννοια της "θεωρητικολογίας";
β. Ποιος κατ' επέκταση μπορεί να βεβαιώσει ότι αυτά τα "επίκουρος, μετενσάρκωση, αθανασία" δεν είναι η ορθή στάση του ανθρώπου έναντι του πραγματικού γεγονότος του θανάτου, στάση που, αν δεν την ακολουθήσει κανείς, τότε οδηγείται στην τρέλα; - και αν μια στάση έναντι ενός πραγματικού γεγονότος είναι η ορθή, τότε πώς μπροούμε να την καταχωρίζουμε στο φάκελο με τίτλο "εκλογίκευση, απόκρυψη, θεωρητικολογία";
ως προς το (2):
Το ίδιο. Εάν μια στάση είναι σωστή, με την έννοια ότι περιορίζει στο μέγιστο δυνατό την (εξ ορισμού αυτο- και ετερο-καταστροφική) τρέλα, τότε πώς μπορούμε να την κατατάσσουμε στην "εκλογίκευση, απόκρυψη, θεωρητικολογία";
Επομένως;
Για να μην προσθέσω - αλλά ίσως με κίνδυνω να πολυπλοκέψω κι άλλο το ήδη πολύπλοκο - πως, το να διαπιστώσουμε ότι κάτι είναι "σήμερα" χάλια ενώ (ας πούμε) δεν ήταν "χτες", δεν σημαίνει ΔΙΟΛΟΥ ότι έχουμε να κάνουμε αποκλειστικά και μόνο με μια "κορύφωση". Διότι μπορεί εξίσου αυτό το "σημερινό" χάλια να είναι η αρχή ενός χάλια που παγιώνεται εις τον αιώνα των αιώνων αμήν, δηλαδή ενός "από εδώ και πέρα τη βάψαμε", ούτως ειπείν το τωρινό "σήμερα" να γίνει το αυριανό "για πάντα".
Μπορείς να το αποκλείσεις αυτό; Οπότε;
Ερώτηση:
Τι γίνεται όταν δύο ή περισσότερες ψευδαισθήσεις συναντώνται;
@ Aloga,
όταν δυο ή περισσότερες ψευδαισθήσεις συναντηθούν, απλά προσπερνάνε η μια την άλλη. Είναι ίδιον των ψευδαισθήσεων να μην αναμιγνύονται.
@ hollowsky
Δεν συμφωνώ.
Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι όταν δυο ή περισσότερες ψευδαισθήσεις συναντώνται, πιάνουν κουβέντα, προβληματίζονται, σχετίζονται, πχ παντρεύονται ή δουλεύουν μαζί, διασκεδάζουν μαζί και πολλά άλλα. Αυτό συμβαίνει γιατί σε μεγάλο ποσοστό τους, οι ψευδαισθήσεις αυτές ταυτίζονται.
Πάρε για παράδειγμα την ψευδαίσθηση περί κάποιας συγκεκριμένης θρησκείας που έχουν εκατομμύρια άνθρωποι. Ο καθένας από αυτούς ζει με/την ψευδαίσθησή του. Παρόλα αυτά, κάνουν τόσα πολλά μαζί. Και μάλιστα διαχειρίζονται και βελτιώνουν συνεχώς την ψευδαίσθηση τους προσαρμόζοντάς την καταλλήλως, ώστε να εξακολουθούν να την βιώνουν θεωρώντας ότι αυτό είναι η ζωή.
hollowsky,
ως προς το 1α: κανείς δεν γνωρίζει τίποτα, γι' αυτό είναι θεωρητικολογία και εκλογίκευση της απουσίας γνώσης. άλλωστε αν τίθεται θέμα γνώσης και όχι πίστης, για να μην συνιστά θεωρητικολογία κι εκλογίκευση, θα έπρεπε να αποδείξει ότι είναι γεγονός κι όχι απόκρυψη ο επικούρειος κι όχι ο αντίπαλός του. για την τεκμηρίωση μιας άποψης είναι υπεύθυνος ο φορέας της, όχι άλλοι, αλλιώς είναι θεωρητικολογία. κάνω λάθος;
για το 1β
ακριβώς λόγω των παραπάνω, δεν είναι λογικό να απαιτούμε από κάποιον να αποδείξει ότι -Α. αλλά να απαιτούμε από αυτόν που αποδέχεται το Α ότι "ισχύει Α"
αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι θεωρητικολογία κι εκλογίκευση η αντίθετη άποψη. ακριβώς επειδή κι από τις δυο αφετηρίες οδηγούμαστε σε μια θεωρητικολογία (δηλ. άγονη και αναπόδεικτη συζήτηση) μόνο ως εκλογίκευση και απόκρυψη μπορεί κανείς να την δει.
το πραγματικό γεγονός του θανάτου συνίσταται στην πραγματική βιολογική απουσία. μπορεί ο νεκρός να ζεί στη μνήμη μας ή στη νομοθεσία μας ή να τον βλέπουμε στα όνειρά μας ή να έχουν τα εγγόνια του τα ίδια μάτια. αλλά ο ίδιος δεν υφίσταται ως πραγματική βιολογική και κοινωνική παρουσία. άσχετα από το αν ο επίκουρος, η μετενσάρκωση και η αθανασία ισχύουν ή όχι.
το "από εδώ και στο εξής για πάντα" δεν είναι το ίδιο με το "πάντα και πάντοτε". αλλά ακόμη κι αν ήταν έτσι, τότε απλώς μελλοντολογούμε, αφού προεξοφλούμε τι θα γίνεται "(από δω και στο εξής) για πάντα", όχι απλώς στο άμεσο αλλά στο παντοτινό μέλλον. πώς δικαιολογούμε τέτοια πρόβλεψη, ώστε να μην ισχύει η άποψη για απλή κορύφωση μιας κατάστασης;
θα πεις, και πού ξέρω εγώ ότι συνιστά απλώς κορύφωση; απαντώ ότι πιθανολογώ με βάση την προηγούμενη ιστορική εμπειρία. στα 1870 η αγγλία φάνταζε ανίκητη, τώρα οι ηπα, στα 500 ο χριστιανισμός παντοδύναμος.
για να περιπλέξω κι εγώ άλλο τα πράγματα, παντού και πάντα οι άνθρωποι, λίγοι ή πολλλοί και συνήθως πολλοί, έβρισκαν ότι η κατάσταση είναι αφόρητη, ότι υποφέρουν κ.λπ. μπορούμε να βρούμε πολλά παραδείγματα. βέβαια, τότε οι άνθρωποι επέλεγαν άλλη μέθοδο αντί των εκλογικεύσεων και της (λόγω ουμανισμού) τρέλας, τη σκληρότητα.
aloga,
αν οι φορείς τους τις εκλαμβάνουν ως ψευδαισθήσεις, τότε αυτές σύντομα αντικαθίστανται από άλλες ψευδαισθήσεις τις οποίες δεν εκλαμβάνουν ως τέτοιες.
αν όχι, τότε ισχύουν όλα για τη συνάντηση δυο αληθειών
hollowsky,
ως προς το 1α: κανείς δεν γνωρίζει τίποτα, γι' αυτό είναι θεωρητικολογία και εκλογίκευση της απουσίας γνώσης. άλλωστε αν τίθεται θέμα γνώσης και όχι πίστης, για να μην συνιστά θεωρητικολογία κι εκλογίκευση, θα έπρεπε να αποδείξει ότι είναι γεγονός κι όχι απόκρυψη ο επικούρειος κι όχι ο αντίπαλός του. για την τεκμηρίωση μιας άποψης είναι υπεύθυνος ο φορέας της, όχι άλλοι, αλλιώς είναι θεωρητικολογία. κάνω λάθος;
για το 1β
ακριβώς λόγω των παραπάνω, δεν είναι λογικό να απαιτούμε από κάποιον να αποδείξει ότι -Α. αλλά να απαιτούμε από αυτόν που αποδέχεται το Α ότι "ισχύει Α"
αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι θεωρητικολογία κι εκλογίκευση η αντίθετη άποψη. ακριβώς επειδή κι από τις δυο αφετηρίες οδηγούμαστε σε μια θεωρητικολογία (δηλ. άγονη και αναπόδεικτη συζήτηση) μόνο ως εκλογίκευση και απόκρυψη μπορεί κανείς να την δει.
το πραγματικό γεγονός του θανάτου συνίσταται στην πραγματική βιολογική απουσία. μπορεί ο νεκρός να ζεί στη μνήμη μας ή στη νομοθεσία μας ή να τον βλέπουμε στα όνειρά μας ή να έχουν τα εγγόνια του τα ίδια μάτια. αλλά ο ίδιος δεν υφίσταται ως πραγματική βιολογική και κοινωνική παρουσία. άσχετα από το αν ο επίκουρος, η μετενσάρκωση και η αθανασία ισχύουν ή όχι.
το "από εδώ και στο εξής για πάντα" δεν είναι το ίδιο με το "πάντα και πάντοτε". αλλά ακόμη κι αν ήταν έτσι, τότε απλώς μελλοντολογούμε, αφού προεξοφλούμε τι θα γίνεται "(από δω και στο εξής) για πάντα", όχι απλώς στο άμεσο αλλά στο παντοτινό μέλλον. πώς δικαιολογούμε τέτοια πρόβλεψη, ώστε να μην ισχύει η άποψη για απλή κορύφωση μιας κατάστασης;
θα πεις, και πού ξέρω εγώ ότι συνιστά απλώς κορύφωση; απαντώ ότι πιθανολογώ με βάση την προηγούμενη ιστορική εμπειρία. στα 1870 η αγγλία φάνταζε ανίκητη, τώρα οι ηπα, στα 500 ο χριστιανισμός παντοδύναμος.
για να περιπλέξω κι εγώ άλλο τα πράγματα, παντού και πάντα οι άνθρωποι, λίγοι ή πολλλοί και συνήθως πολλοί, έβρισκαν ότι η κατάσταση είναι αφόρητη, ότι υποφέρουν κ.λπ. μπορούμε να βρούμε πολλά παραδείγματα. βέβαια, τότε οι άνθρωποι επέλεγαν άλλη μέθοδο αντί των εκλογικεύσεων και της (λόγω ουμανισμού) τρέλας, τη σκληρότητα.
aloga,
αν οι φορείς τους τις εκλαμβάνουν ως ψευδαισθήσεις, τότε αυτές σύντομα αντικαθίστανται από άλλες ψευδαισθήσεις τις οποίες δεν εκλαμβάνουν ως τέτοιες.
αν όχι, τότε ισχύουν όλα για τη συνάντηση δυο αληθειών
@ Γιάννης
Ακριβώς
Όταν λοιπόν οι φορείς δεν αντιλαμβάνονται ότι βρίσκονται σε ψευδαίσθηση, συμπεριφέρονται σα να ζουν πραγματικά ενώ ζουν σε ψευδαίσθηση. Βλέπουν την ψευδαίσθησή τους σαν αλήθεια και εξακολουθούν να ζουν έτσι ... μέχρι θανάτου. Συμφωνώ πλήρως.
Να λοιπόν χόλοου και μια άλλη προσέγγιση που κινείται προς την κατεύθυνση που ήθελα να προβάλλω.
Ότι δηλαδή αυτό που συμβαίνει, που είναι γεγονός είναι ότι παρόλο που όλοι ζουν το παραμύθι τους, υπάρχουν και μάλιστα εκφράζουν αυτό που αποκαλείται κοινωνία.
Μόνο που αυτό που βιώνουν δεν είναι η αλήθεια αλλά απλώς όπως λέει ο Γιάννης:
Μια ψευδαίσθηση την οποία εκλαμβάνουν σαν αλήθεια.
Ακριβώς αυτό κάνει η κοινωνία. Προγραμματίζει τους ανθρώπους έτσι ώστε να ζουν σε μια ψευδαίσθηση την οποία να εκλαμβάνουν σαν αλήθεια.
Ευχαριστώ Γιάννη.
@ Γιάννη,
ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα κάτι: θεωρητικολογία (δηλ. άγονη και αναπόδεικτη συζήτηση) μπορούμε να ονομάσουμε κάθε συζήτηση που δεν οδηγεί σε σύναψη συμφωνιών, με βάση τα συζητούμενα, ικανών να ιδρύουν θεσμούς, ήτοι δομημένους δεσμούς προστατευτικούς των ατόμων και των συνόλων από την αυτο- και ετερο-καταστροφική τρέλα. Συμφωνούμε σε αυτό;
Εάν ναι, τότε - για να επανέλθω στο προβοκατόρικο ερώτημά μου -, πώς μπορούμε να ονομάσουμε θεωρητικολογία κάτι που, ως στάση και ιδέα έναντι ενός πραγματικού γεγονότος, έχει δομήσει και δομεί τέτοιους θεσμούς;
Και πώς μπορούμε να ονομάσουμε μη-θεωρητικολογία μια ιδέα και μια συζήτηση, που δεν κατορθώνει κάτι τέτοιο;
[Για να μην είμαι απόλυτος, να πω ότι δέχομαι τη θεωρητικολογία, δηλ. την άγονη και αναπόδεικτη συζήτηση, ως ένα κομμάτι της ζωής μας` όχι σαν επίκεντρό της` ως ευχάριστη εξαίρεση, όχι σαν δεσμευτικό κανόνα.]
Και για να έλθω και στον Aloga, πως μπορούμε να ονομάζουμε ψευδαίσθηση ένα σύνολο ιδεών που κατορθώνουν να ιδρύουν θεσμούς, χωρίς τους οποίους το ανθρώπινο άτομο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει κα αυτοσυντηρηθεί;
Και πώς μπορούμε να ονομάζουμε μη-ψευδαίσθηση κάποιες ιδέες που, αντίθετα, καθιστούν τουλάχιστον δυσχερή αυτή την αυτοσυντήρηση ακριβώς επειδή, στο όνομα μιας "αντι-ψευδαισθησιακής" ατομικής καθαρότητας, κλονίζουν ριζικά την "πίστη" του ατόμου στο κοινωνικό-θεσμικό;
Σε τελική ανάλυση, αν ορίσουμε ως "φυσικό" ότιδήποτε συνδράμει στη φυσική επιβίωση και αυτοσυντήρηση του ανθρώπου, τότε η ροπή προς αντιλήψεις που τη δυσχεραίνουν δεν είναι ουσιαστικά μετα-φυσική;
Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει μια κατάσταση "λιγότερο τρομερή" (διότι αυτό έθεσες ως "αξία" ή ζητούμενο); Κάτι που ιδρύει θεσμό ή κάτι που αενάως θεωρητικολογεί;
ΥΓ 1 Δεν χρειάζεται, νομίζω, να απαντήσω για τα περί κορύφωσης ή έναρξης. Σαφώς πρόκειται περί πιθανολογίας. Καμιά πιθανολογία δεν μπορεί να κάνει "λιγότερο τρομερό"
ΥΓ 2 Παρενθετικά: Σκληρότητα είναι η κατάσταση εκείνου που αποφασίζει να κάνει τον άλλον δούλο του (ούτε καν μισθωτό). Η ανθρωπότητα φαίνεται να μην αποδέχεται πλέον και τόσο ... ασυζητητί αυτή την κατάσταση.
@ Aloga,
βλ. παραπάνω.
@ hollowsky κλπ
1.- "...πως μπορούμε να ονομάζουμε ψευδαίσθηση ένα σύνολο ιδεών που κατορθώνουν να ιδρύουν θεσμούς,χωρίς τους οποίους το ανθρώπινο άτομο δεν θα μπορούσε να επιβιώσει και αυτοσυντηρηθεί;.."
Εάν το σύνολο των ιδεών δεν βασίζεται στην πραγματικότητα αλλά σε εξωπραγματικούς προγραμματισμούς οι θεσμοί τους οποίους ιδρύουν είναι παραμύθια για παραμύθιασμα. Έτσι οδηγούν σε ανθρώπους των οποίων η παραμονή στην ύπαρξη δεν είναι παρά ένα παραμύθι. Αν όμως εσύ την παραμονή στην ύπαρξη την θεωρείς ζωή, τότε μόνο έχει αξία το "επιβιώσει και αυτοσυντηρηθεί". Εγώ όμως δεν θεωρώ ότι απλώς η παραμονή στην ύπαρξη είναι το ζητούμενο για τον άνθρωπο. Το ζητούμενο είναι να ζήσει αυθεντική ζωή όχι παραμύθι.
Για μένα το επιβιώνω και αυτοσυντηρούμαι είναι το μόνο που του προσφέρει ο κοινωνικός προγραμματισμός. Αυτός είναι ό,τι πρέπει για να φτιάχνει ανθρωπόμορφα εξαρτήματα της κοινωνίας, αδυνατεί όμως πλήρως να φτιάχνει ανθρώπους και να προάγει την ανθρωπότητα.
2. "...κλονίζουν ριζικά την "πίστη" του ατόμου στο κοινωνικό-θεσμικό;.."
Αν δεν την κλονίσουν, χαθήκαμε. Η "πίστη" εμφανίζεται όταν δεν υπάρχει γνώση. Ο άνθρωπος χρειάζεται
γνώση για να είναι αυθεντικός όχι πίστη.
3. "...αν ορίσουμε ως "φυσικό" ότιδήποτε συνδράμει στη φυσική επιβίωση και αυτοσυντήρηση του ανθρώπου, τότε η ροπή προς αντιλήψεις που τη δυσχεραίνουν δεν είναι ουσιαστικά μετα-φυσική;.."
Πάλι το φυσική επιβίωση και αυτοσυντήρηση. Αυτό είναι για τα κύτταρα όχι για τον άνθρωπο.
Και ποιος μίλησε για αντιλήψεις; Και ποιες είναι αυτές που δυσχεραίνουν την φυσική επιβίωση; Και γιατί να ονομάσουμε μετα-φυσικό ό,τι δυσχεραίνει, που δεν δυσχεραίνει, την φυσική επιβίωση και την αυτοσυντήρηση; Τι σχέση έχει η αυτοσυντήρηση εδώ;
4. "...Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει μια κατάσταση "λιγότερο τρομερή" (διότι αυτό έθεσες ως "αξία" ή ζητούμενο); Κάτι που ιδρύει θεσμό ή κάτι που αενάως θεωρητικολογεί;.."
Φυσικά το περισσότερο τρομερό είναι το να ιδρύεις θεσμούς που διαιωνίζουν την διαβίωσή σου σε παραμύθι. Είναι δε περισσότερο τρομερό γιατί υποθηκεύει και την ζωή των επόμενων. Αλλά το ίδιο τρομερό είναι το να θεωρητικολογείς αενάως γιατί δεν πρόκειται ποτέ να φθάσεις στην αυθεντική γνώση.
Για να φθάσει κανείς στην αυθεντική γνώση που είναι απαραίτητη για τον εξανθρωπισμό του χρειάζεται άλλος δρόμος. Αυτόν τον δρόμο δεν τον βλέπω να κυκλοφορεί γενικώς. Αυτό συμβαίνει γιατί από αυτόν απειλούνται οι πίστεις και οι έτσι φτιαγμένες κοινωνίες αλλά και όσοι ωφελούνται από την ύπαρξή τους.
Πάντα μιλάω για την κοινωνία που υπάρχει σήμερα, την κοινωνία ανθρωπόμορφων εξαρτημάτων που "ζουν" κατά λάθος (που έχουν προγραμματιστεί να νομίζουν ότι ζουν) και όχι για κάποια ιδεατή κοινωνία ανθρώπων.
Βέβαια πάμε αλλού τώρα αλλά γιατί όχι;
@ Aloga,
ασχέτως αν συμφωνώ ή διαφωνώ με αυτά που λες, γεγονός - και πολύ ενδιαφέρον φιλοσοφικά - είναι ότι αποτελούν μεταφυσικές διακηρύξεις. Και μόνον ο λόγος περί "αυθεντικής ζωής", η οποία τίθεται σε αντίθεση με την "ύπαρξη", το πιστοποιεί. Το ερώτημα είναι, τι εννοεί ένας τέτοιος λόγος όταν μιλάει για "πραγματικότητα" (και για ποιο "εξωπραγματικό").
@ hollowsky
"...γεγονός είναι ότι αποτελούν μεταφυσικές διακηρύξεις..."
Δεν διαφωνώ ότι αποτελούν μεταφυσικές διακηρύξεις για όσους προσεγγίζουν τα πράγματα θεωρητικά και όχι μέσω εμπειρίας και βιωμάτων.
Όπως ακριβώς όταν λες στο γιατρό γιατρέ μου πονάω πολύ, ο γιατρός μόνο θεωρητικά μπορεί να καταλάβει το μέγεθος του πόνου σου. Αν δε κάνει συμβούλιο με άλλους στους οποίους πει ότι ο ασθενής μου πονάει πολύ, τότε, η συζήτηση για τον πόνο του ασθενή, μόνο θεωρητική μπορεί να είναι εκτός αν κάποιοι έχουν βιώσει τον συγκεκριμένο πόνο.
Άλλο παράδειγμα είναι όταν δικαστές και δικηγόροι μιλούν για δέκα χρόνια φυλακή. Η προσέγγισή τους μόνο θεωρητική μπορεί να είναι, αν δεν έχουν κάτσει οι ίδιοι στην φυλακή για μερικά χρόνια.
Το ίδιο λοιπόν ισχύει και και για αυτά που λέω. Αν δεν έχεις ασχοληθεί με αυτά που καταλαβαίνεις ότι εννοώ, δεν μπορείς παρά να μιλάς για μεταφυσικές διακηρύξεις. Και πράγματι δεν μπορεί να είναι αλλιώς.
Και φυσικά αν κάποιος δεν βιώνει κάποια πράγματα, μόνο με φιλοσοφία μπορείς να τα προσεγγίσει, δηλαδή απλώς με φαντασία, διαβασμένες εμπειρίες άλλων και κουβέντα. Και τότε, αν μιλάει γι αυτά τα πράγματα -που συμβαίνει να θεωρούνται μη φυσικά από το θεωρητικό του πλαίσιο-, κάνει μεταφυσικές διακηρύξεις. Γιατί, βέβαια, υπάρχουν και άλλα θεωρητικά πλαίσια τα οποία αυτά τα πράγματα τα θεωρούν φυσικά. Οπότε η τελική εκτίμηση είναι διαφορετική.
Πάμε παρακάτω
"...Το ερώτημα είναι, τι εννοεί ένας τέτοιος λόγος όταν μιλάει για "πραγματικότητα" (και για ποιο "εξωπραγματικό")..."
Χωρίς λογοτεχνίες...
Πραγματικότητα είναι αυτό που βιώνει κάποιος άμεσα, χωρίς να το επεξεργάζεται μέσω κάποιας, οποιασδήποτε, βάσης δεδομένων που του έχουν εγκαταστήσει στο μυαλό. Γιατί το αποτέλεσμα της επεξεργασίας αυτής είναι μια αλλοιωμένη κατανόηση του βιώματος, δηλαδή στην ουσία του εξωπραγματικό ή με άλλη ορολογία, παραμύθι, ψευδαίσθηση, κ.α.τ.
Όσο για εκείνο το αρχικό "συμφωνώ ή διαφωνώ", μια και το είπες, θα κάνω και εγώ μια ερώτηση.
Μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει με την περιγραφή της Ερυθράς Πλατείας που κάνει κάποιος Ρώσος στα ρώσικα αν δεν ξέρει ρώσικα;
Και για να διευκρινίσω, είναι προφανές ότι δεν "μιλάς ρώσικα" όταν αυτά που λέω τα περιγράφεις ως "μεταφυσικές διακηρύξεις".
Αυτά
@ Aloga,
πάσο.
hollowsky
Προσφέρεις εξαιρετική υπηρεσία, σε μια κοινωνία πολύ τραυματισμένη από την άγνοια.
Νά 'σαι καλά.
Χ.
ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ
ΚΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΚΟΒΕΙ ΜΙΣΘΟΥΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΙ
ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΕΣ!
Hollowsky,
Δεν εννοώ μόνο αυτό με την θεωρητικολογία. Εννοώ κάθε συζήτηση που είναι αναπόδεικτη και άγονη ανεξάρτητα από το αν για κάποιο λόγο (συνήθεια-αυθεντία, βία) καταλήγουμε σε θεσμούς και συμφωνίες. Τότε το ζήτημα δεν είναι εάν έχουν δομηθεί θεσμοί βάσει τέτοιων συζητήσεων αλλά γιατί οι άνθρωποι ιδρύουν θεσμούς βάσει τέτοιων συζητήσεων και αν θα μπορούσαν να κάνουν αλλιώς.
Αν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, τότε η θεωρητικολογία καταλήγει σε θεσμούς αν υπάρχει κάποιο κοινό έδαφος συνεννοήσης, πράγμα που δεν υφίσταται στην «ανθρωπότητα» αλλά σε μικρότερες ομάδες.
η ίδρυση θεσμών από μόνη της δεν συνεπάγεται έλλειψη θεωρητικολογίας. το άγονο των συζητήσεων δεν επιλύεται στο πλαίσιο του διαλόγου. αλλά και χωρίς αυθεντία ή παράδοση-συνήθεια ή βία, τίποτε δεν ισχύει, είναι άγονες εκλογικεύσεις. εκτός κι αν επικαλεστούμε τα παραπάνω "εξω-διαλογικά".
άλλης ποιότητας ο τρόμος για κάτι εφεξής αιώνιο και άλλης ποιότητας ο τρόμος για κάτι που θα περάσει.
για τη σκληρότητα:
δεν αναφερόμουν σε αυτό το περιορισμένο είδος σκληρότητας αλλά σε μειωμένα αντανακλαστικά ευαισθησίας για ο,τιδήποτε που σήμερα φαντάζει αποτρόπαιο. π.χ. ο θάνατος των παιδιών από λοιμό ή η αντιμετώπιση του φαινομένου των βασανιστηρίων από τις γραπτές πηγές της αρχαιότητας και του μεσαίωνα.
hollowsky.
ότι οι θεσμοί μπορούν να υπάρχουν και δίχως λογική αποδεικτική βάση δεν σημαίνει απαραίτητα ότι δεν πρέπει να υφίστανται θεσμοί, αλλά ούτε ότι πρέπει να ξεχνάμε ότι -αφού δεν μπορεί να υπάρξει λογική απόδειξη- αν υπάρχουν και θα υπάρχουν θεσμοί, θα υπάρχουν λόγω συνήθειας, παράδοσης, αυθεντίας κοκ
απλώς η κατάρρευση ενός τύπου θεσμού ή ενός συγκεκριμένου περιεχομένου κάποιου συγκεκριμένου θεσμού μπορεί να γίνεται με λογική εξέταση, δηλαδή κατάδειξη της λογικής ανεπάρκειάς του. από εκεί και πέρα αρχίζει μια άλλη ψευδαίσθηση να κυριαρχεί, ώσπου κι αυτή φθαρεί.
πρόκειται για το ίδιο βιβλίο που ξέρω ως "κοινωνική αμνησία" (και που μέχρι πρό τινος ήταν εξαντλημένο);
για να μην μπω στην ουσία τής συζήτησης, καθότι έχω προβλήματα σύνδεσης, συν το ότι το απόσπασμα είναι όντως πολύ μικρό, αν και αρκετά ενδεικτικό τής σκέψης τού ρ.τζ.
(για τον οποίο είχα κάτι καποτε κι εγώ εδώ:
http://bit.ly/fSsS6k )
καλές γιορτές και καλή χρονιά με την ευκαιρία :)
@ Γιάννη,
επαναλαμβάνω ότι, κατ' εμένα, "θεωρητικολογία (δηλ. άγονη και αναπόδεικτη συζήτηση) μπορούμε να ονομάσουμε κάθε συζήτηση που δεν οδηγεί σε σύναψη συμφωνιών, με βάση τα συζητούμενα, ικανών να ιδρύουν θεσμούς, ήτοι δομημένους δεσμούς προστατευτικούς των ατόμων και των συνόλων από την αυτο- και ετερο-καταστροφική τρέλα"...
... υπογραμμίζοντας το "με βάση τα συζητούμενα", διότι όταν, απαντώντας με, λες πως "ανεξάρτητα από το αν για κάποιο λόγο (συνήθεια-αυθεντία, βία) καταλήγουμε σε θεσμούς και συμφωνίες" ...
... μου δημιουργείς την εντύπωση πως αγνοείς ή υποτιμάς τη στενή σχέση μεταξύ θέσμισης και ανθρώπινου λόγου.
Ασφαλώς στη δημιουργία θεσμών υπεισέρχονται και οι μη-έλλογοι παράγοντες (π.χ. συνήθεια, βία), που υπεισέρχονται σε ΚΑΘΕ ανθρώπινη δραστηριότητα, στο ανθρώπινο γενικά. Αλλά οι θεσμοί είναι, ειδικότερα, τρόποι και μορφές οργάνωσης των έλλογων και μη-έλλογων παραγόντων που υπεισέρχονται στο ανθρώπινο παιχνίδι. Και η οργάνωση των έλλογων και μη-έλλογων παραγόντων που υπεισέρχονται στο ανθρώπινο γίνεται μόνον από τον λόγο.
Αντίθετα δηλαδή απ' ό,τι φαίνεται να πιστεύεις, οι διάσπαρτοι έλλογοι (δλδ οι υποταγμένοι στο μη-έλλογο λόγοι, τα μπλα-μπλα-μπλά) και οι μη-έλλογοι παράγοντες ΔΕΝ μπορούν από μόνοι τους,
"αυτομάτως" πως, να ιδρύσουν θεσμούς! Είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ!
Επομένως το θέμα δεν είναι, όπως λες, αν οι άνθρωποι μπορούν να ιδρύσουν θεσμούς "ανεξάρτητα" από μη-θεωρητικολογικές (ήτοι προσανατολισμένες στο θεσμίζειν) συζητήσεις: ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν ζωρίς θεσμούς και δεν μπορούν να κάνουν θεσμούς χωρίς τον μη-μπλαμπλαμπλά λόγο.
Οπότε ο (παραπαπαπαπάνω) ορισμός μου της "θεωρητικολογίας" εξακολουθεί ισχύει.
Χωρίς αυτό να μειώνει την ευχαρίστηση (και τις γνώσεις) που μπορούμε να αντλούμε από το μπλαμπλαμπλά, το οποίο προσωπικά καταευχαριστιέμαι!
;-)
---
(συμφωνώ ότι είναι "άλλης ποιότητας ο τρόμος για κάτι εφεξής αιώνιο και άλλης ποιότητας ο τρόμος για κάτι που θα περάσει", μόνο που από αυτό δεν μπορούμε να συμπεράνουμε κάτι για την ποιότητα της αγωνιστικότητας που μπορεί να προκύψει σε κάθε περίπτωση.)
hollowsky,
Δεν απέκλεισα τη συζήτηση ως παράγοντα ίδρυσης ενός θεσμού. Αλλά τα πλαίσια της συζήτησης έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την ίδια τη συζήτηση. Για παράδειγμα, οι νόμοι του κράτους ασφαλώς προέρχονται από ένα είδος συζήτησης («βουλή»), αλλά αντανακλούν κάποια ισορροπία δυνάμεων ή εκφράζουν την δύναμη του νομοθέτη. Ή, πάλι, η συνθήκη ειρήνης μεταξύ δυο κρατών έρχεται να επικυρώσει μια νέα ισορροπία δυνάμεων που επέφερε ο πόλεμος. Ή, πάλι, η «ισότιμη» συζήτηση μεταξύ προϊστάμενου και υφιστάμενου, μεταξύ παρία και ισχυρού, μεταξύ όχλου και μιας μειονότητας.
Κοντολογίς, η συζήτηση έρχεται να επικυρώσει τα πράγματα, όταν δημιουργούνται οι θεσμοί. (Είναι θεωρητικολογία με την έννοια ότι απλώς διευκρινίζει ό,τι πάνω-κάτω υφίσταται ως πραγματικότητα). Με λίγες εξαιρέσεις, όπου υπάρχουν άνθρωποι με διανοητικές προϋποθέσεις και αυτονόητα/υπόβαθρο τόσο κοινά, και ταυτόχρονα τόσο ανιδιοτελείς ώστε να μην έχουν όφελος ξεχωριστό από τους συνομιλητές τους και, επίσης ταυτόχρονα, τόσο ικανοί ή ισχυροί ώστε να μετατρέψουν τα πορίσματα της συζήτησης σε θεσμούς κοινωνικούς.
Φυσικά, τα μη λογικώς επεξεργασμένα και γλωσσικώς διατυπωμένα επιχειρήματα δεν είναι τόσο σαφή ώστε να μην χρειάζεται η βοήθεια του λόγου και της συζήτησης, δηλαδή δεν παράγουν αυτομάτως θεσμούς.
Και γι’ αυτό συμπεραίνω: Εφόσον οι θεσμοί παράγονται από πολλούς παράγοντες πέρα από τη θεωρητικολογία (κι ανεξάρτητα του αν αυτή ισχύει ή όχι, αν αποδεικνύεται ή όχι), η επίκληση των θεσμών –οι οποίοι μπορεί και να είναι προϊόν συνήθειας ή βίας (στην καλύτερη για την άποψή σου περίπτωση είναι η βία κι η συνήθεια συνδιαμορφωτές)– δεν λέει κάτι υπέρ της θεωρητικολογίας.
η αγωνιστικότητα είναι άλλο πράγμα. μπορεί να την έχει κι αυτός που πιστεύει στο κισμέτ κι αυτός που πιστεύει στην ελεύθερη βούληση. υπάρχει πάντως μια κάποια αναλογία μεταξύ τρόμου και παράλυσης-έλλειψης αγωνιστικότητας.
και χρόνια μας πολλά!
@ Γιάννη,
ανεξάρτητα από το αν έχουμε να κάνουμε με εκλεπτυσμένους λόγιους ή απλούς ανθρώπους του δρόμου, με διαφόρους βαθμούς ιδιοτέλειας ή ανιδιοτέλειας, η συζήτηση, η σκέψη, ο λόγος, δεν έρχονται απλώς να "επικυρώσουν" ένα προηγηθέν μπρα-ντε-φερ. Ούτε καν έρχονται απαραίτητα, όπως το εννοεί η όλη διατύπωσή σου, αφού τελειώσει το μπρα-ντε-φερ.
Νομίζω ότι, και πάλι, υποτιμάς τον ανθρώπινο λόγο (έτσι συναντιέσαι με τον α-λογιστικό Aloga) και τον ειδικώς καθοριστικό του ρόλο στη διαμόρφωση, και διαφοροποίηση, των θεσμών.
Φυσικά πολλοί παράγοντες, όπως είπαμε, εμπλέκονται στη δημιουργία θεσμών, όπως οποιουδήποτε ανθρώπινου έργου. Όμως δεν μπορούμε να μιλάμε για απλή "συνδιαμόρφωση" εφόσον, από αυτούς, καθοριστικός παράγοντας στο θεσμίζειν είναι ο λόγος - που δεν είναι μόνο συζήτηση αλλά επίσης σύλληψη, διατύπωση και οργάνωση του "γενικού συνόλου" ("εμείς οι..."), άνευ του οποίου δεν υπάρχει θεσμός.
Όπως καταλαβαίνεις, δεν πρόκειται εδώ απλά για ένα ζήτημα
"λιγότερης ή περισσότερης σαφήνειας". Έτσι δεν είναι;
Εκτός κι αν όλες οι μακαρονάδες είναι ίδιες, επειδή ο άνθρωπος πεινάει και φτιάχνει κάτι να φάει!
:-)
Hollowsky,
Δε νομίζω ότι πρόκειται για υποτίμηση του ανθρώπινου λόγου αλλά για συνειδητοποίηση των ορίων του στο επίπεδο της κοινωνικής πρακτικής συγκεκριμένα των θεσμίσεων της κοινωνίας. Γιατί, αν συμφωνούμε και οι δυο ότι ούτε οι άλογοι ούτε οι έλλογοι παράγοντες επαρκούν για την δημιουργία θεσμών, και αν παραδέχομαι ότι οι άλογοι παράγοντες δεν διαθέτουν εκείνη τη σαφήνεια την οποία απαιτεί ένας λειτουργικός, δηλαδή όχι απαρχαιωμένος, θεσμός, τότε δεν είναι «α-λογιστικό» το να υποστηρίζεις ότι έπεται ο λόγος των πραγμάτων και των πράξεων. Εκτός κι αν δεχτούμε ότι η «ενστικτώδης» και για οποιοδήποτε λόγο αυθόρμητη πράξη κατά βάθος είναι αποτέλεσμα την στιγμή εκείνη, της πράξης, μιας συνειδητής επεξεργασμένης λογικής σκέψης, δηλαδή θεωρίας. Α-λογιστική θέση μπορεί να καταλογιστεί μόνο αν υπάρχει άρνηση διατύπωσης ή εκλογίκευσης των υπαρξιακών πεποιθήσεων και των πράξεων.
Η σύλληψη, διατύπωση και οργάνωση του γενικού συνόλου είναι ένα πιο συγκεκριμένο σύνολο ιδεών από ό,τι η γενική αντίληψη της πράξης. Αλλά αυτό δε συνεπάγεται την ανωτερότητα του λόγου και μάλιστα την αυτονομία του έναντι της πράξης. Σε έναν διάλογο απλώς μπορούν να αντιπαρατίθενται και να εκλεπτύνονται άπειρα απόψεις που πηγάζουν από υπαρξιακά αντίθετες κοσμοθεάσεις, ακατάληπτες χωρίς αντίστοιχο βίωμα από την άλλη πλευρά, όπως και η εκλογίκευση-διατύπωση μπορεί να παράγει ως μορφή και συμπέρασμα κάτι άλλο από την αρχική ακαθόριστη θέση, αλλά πάντα εντός του πλαισίου το οποίο καθορίζει η ακαθόριστη αυτή θέση.
Θα κάνω μια παραχώρηση: Μπορώ να δεχτώ ότι οι θεσμοί γκρεμίζονται, αποκαθηλώνονται στα μυαλά των ανθρώπων όταν «αποδειχτεί», και με λόγια, ότι δεν ανταποκρίνονται στην ιδέα περί της φύσης των πραγμάτων την οποία έχουν όσοι πιστεύουν στους θεσμούς αυτούς. Ναι, αυτό γίνεται και με τα λόγια, τα οποία αυτό που κάνουν είναι μέσω ενός πολεμικού, μονομερούς σκεπτικισμού να δείχνουν το λογικά αναπόδεικτο κάθε θέσμισης.
@ Γιάννη,
καταρχήν εγώ δεν βλέπω σε αυτά που είπες "υπενθύμιση των ορίων του λόγου" εφόσον αυτά τα όρια δεν υποδεικνύονται. Ποια είναι;
Κατά δεύτερον, πώς, κατά ποια έννοια δηλαδή, μπορούμε να λέμε ότι "έπεται ο λόγος των πραγμάτων και των πράξεων"; Χρονικώς; Μα αυτό δεν λέει κάτι (άσε που συχνά ο λόγος προηγείται των πράξεων). Κατά ποια έννοια;
Δεν έχω σε καμιά στιγμή πει ότι ο λόγος είναι "ανώτερος", ούτε και "αυτόνομος", από την πράξη! Μα πού το είδες αυτό; Έχω πει, ότι ο λόγος ονοματίζει, διατάσσει, οργανώνει τα πράγματα και τις πράξεις. Και ότι η διάταξη και οργάνωση των πράξεων και των πραγμάτων είναι κάτι άλλο από τις ίδιες τις πράξεις και τα πράγματα. Για τούτο, πράξεις χωρίς λόγο υπάρχουν αλλά θέσμιση - που είναι και ονοματοθεσία και διάταξη και οργάνωση πράξεων και πραγμάτων - χωρίς λόγο είναι κάτι το αδύνατον να υπάρξει. Επομένως θέσμιση και λόγος συνδέονται μ' έναν ειδικότερο τρόπο και δεσμό. Πού διαφωνείς σε αυτά;
Δημοσίευση σχολίου