 |
| Γκιόργκι Λούκατς (1885-1971) |
Ο Γκέοργκ Λούκατς, πέρ' από τη σπουδαία συμβολή του στην ιστορία των ιδεών, υπήρξε η εμβληματική εκείνη μορφή στην οποία συνοψίστηκε κατά κάποιον τρόπο η μοίρα των στοχαστών μιας άλλης εποχής, όταν το αξίωμα του Αριστοτέλη περί του ανθρώπου ως "ζώου πολιτικού" επαληθευόταν πειστικότερα απ' ό,τι στη δική μας εποχή, η οποία έχει προ πολλού εναποθέσει την πολιτική δραστηριότητα στους image makers και στους χορηγούς των ΜΜΕ.
Ο Λούκατς ανήκει στην ομάδα εκείνων των στοχαστών που δεν αποποιήθηκαν τη "στράτευση του πνεύματος", παρά το κόστος και τους κινδύνους που συνόδευσαν πάντοτε τη "στράτευση" των φιλοσόφων - από τον Πλάτωνα έως τον Χάιντεγγερ. Στο κείμενο που μεταφράζουμε θα παρακολουθήσουμε την ιδεολογική οδύσσεια του Λούκατς, η οποία, όπως την αφηγείται ο Μίκαελ Λαίβυ, φάνηκε να καταλήγει κάποτε στην Ιθάκη της νεότητάς του - πέρ' από τις Συμπληγάδες "των δύο συστημάτων που θριάμβευσαν κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: τον σταλινισμό και τον 'αμερικάνικο τρόπο ζωής'".
Βέβαια, ο Λούκατς δεν έζησε ώς την παρούσα φάση της "παγκοσμιοποίησης" για να διαπιστώσει τη συνταύτιση των δύο "συστημάτων" σε ένα και μοναδικό, την πλήρη συγχώνευση της Σκύλλας του σταλινισμού με τη Χάρυβδη της χρηματιστικής μονοκρατορίας. Ο ωμός, ακατέργαστος σταλινισμός, παρά το γεγονός ότι από καιρό βρίσκεται (επί θεωρητικού επιπέδου) στα απόβλητα της ιστορίας, επανεμφανίζεται (μιλάμε τώρα για τη χώρα μας) ως ένα είδος ιδεολογικού παλαιοημερολογιτισμού απελπισμένων ανθρώπων, αποπροσανατολισμένων, χαμένων ψυχών που παραδέρνουν μέσα στα αδιέξοδα της οσημέραι εντεινόμενης πολιτικής αναποτελεσματικότητας και ανυποληψίας.
Αυτός ο φαντασματικός "σταλινισμός" βρίσκει πρόσφορο έδαφος όχι μόνο στους κόλπους του εκφυλισμένου πλέον "κομμουνιστικού" κόμματος, αλλά, απροσδοκήτως πλην ευλόγως, και στον πυρήνα, στη βαθύτερη σκέψη του "συστήματος": Σε πονήματα νεόκοπων "αντικειμενικών" μελετητών και "αναθεωρητών" της νεώτερης ιστορίας, εντός και εκτός πανεπιστημίου, οι οποίοι αναδεικνύουν και αξιοποιούν (αντιστρέφοντας ενίοτε τα ιδεολογικά πρόσημα) τον παρελθόντα σταλινισμό ως άλλοθι του παρόντος αντικομμουνισμού (τους).
Και μπορούν να προβαίνουν σε τέτοιου είδους "αναθεωρητικές" λαθροχειρίες επειδή ακριβώς έχουν ως άτυπους συμμαχητές, συνεταίρους ή συμπαίκτες τα θλιβερά εγγόνια και δισέγγονα του Στάλιν -είτε πρόκειται για τους σημερινούς "κομμουνιστές" οι οποίοι τελούν ανά τακτικά διαστήματα το τελετουργικό της "επαναστατικής γυμναστικής" τους κραδαίνοντας και μαγαρίζοντας σύμβολα και λάβαρα που δεν τους ανήκουν, είτε πρόκειται για αυτομαστιγούμενους πρώην αριστερούς που σπεύδουν να προλάβουνε το τραίνο της "προόδου" ενώνοντας τη μίζερη θρηνωδία τους με τη θριαμβεύουσα χορωδία του "προοδευτικού" αντικομμουνισμού.
Σημείωμα του Μεταφραστή (Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος)
στο Michael Loewy: Ο Λούκατς και ο σταλινισμός
στο Michael Loewy: Ο Λούκατς και ο σταλινισμός
(εκδόσεις ΕΡΑΣΜΟΣ Αθήνα 2009)
49 σχόλια:
Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Ο Σταλινισμός είναι ιστορικός και πολιτικός όρος. Ιστορικά αναφέρεται στο σύστημα διακυβέρνησης του Ιωσήφ Στάλιν ως ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης - δεν περιγράφει τα συνολικά πεπραγμένα του, αλλά τον τρόπο με τον οποίο άσκησε την εξουσία στα ζητήματα της δημοκρατίας και της ελευθερίας λόγου. Με το πέρασμα του χρόνου έλαβε ευρύτερη πολιτική σημασία, αποδιδόμενος σε κάθε αυταρχική μέθοδο όταν καταλογίζεται σε κομμουνιστικές κυβερνήσεις ή κόμματα.
Αν και επινοήθηκε από τον Λάζαρ Καγκανόβιτς, στενότατο συνεργάτη και πιστό φίλο του Στάλιν, πρέπει να τονισθεί ότι χρησιμοποιείται σχεδόν αποκλειστικά με αρνητική χροιά - από αντιπάλους της Αριστεράς ή από αριστερούς που δεν υιοθετούν το «σταλινικό» μοντέλο. Όσοι υποστηρίζουν τις καταπιεστικές πολιτικές του σοβιετικού ηγέτη, είτε επειδή εν γένει συμφωνούν με αυτές είτε διότι τις βλέπουν ως αναγκαίες για την υλοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, δεν χρησιμοποιούν ποτέ τους όρους σταλινισμός για το σύστημα και σταλινικός για τους εαυτούς τους (συνήθως χρησιμοποιούν τον γενικότερο όρο μαρξιστές-λενινιστές).
Λυπάμαι που το happy few συνεχώς και συνεπώς αντιγράφει και αναδημοσιεύει κείμενα και αποσπάσματα κειμένων από τους αποστάτες της εργατικής τάξης ή από χυδαίους ιδεολόγους του αστισμού.
Κορς, Ντεμπορ, τώρα τον αντιφατικό συνεπή μαρξιστή την μία αριστεριστή προδότη την άλλη Λούκατς, και το προδοτικό αποστατικό και αιρετικό αυτό χυδαίο σημείωμα του αναθεωρητή Λύκιαρδόπουλου.
Αίσχος!
Στο τέλος θα υποστηρίξετε κι εσείς πως υπήρξε στην Σοβιετική ένωση, το φρούριο αυτό της ειρήνης κρατικομονοπωλιακός καπιταλισμό.
Και πάλι λυπάμαι.
Ζήτω η εργατική τάξη.
Ζήτωσαν τ'αγόρια και τα κορίτσια μας που πε και ο Αλλέν Μπαντιού
[Ζήτω ο κομμουνισμός.]
«Η δικτατορία ορισμένων προσώπων ήταν πολύ συχνά, στην ιστορία των επαναστατικών κινημάτων, ο εκφραστής, ο φορέας, ο εφαρμοστής της δικτατορίας των επαναστατικών τάξεων, κι αυτό το δείχνει η αναμφισβήτητη πείρα της ιστορίας. Χωρίς αμφιβολία η δικτατορία ορισμένων προσώπων συνδυαζόταν με τον αστικό δημοκρατισμό. Στο σημείο όμως αυτό, οι αστοί υβριστές της σοβιετικής εξουσίας καθώς και τα μικροαστικά φερέφωνα τους δείχνουν πάντα μεγάλη επιτηδειότητα: από το ένα μέρος δηλώνουν ότι η σοβιετική εξουσία, είναι απλώς κάτι το ανόητο, το αναρχικό, το βάρβαρο και απέφευγαν προσεκτικά όλους τους ιστορικούς μας παραλληλισμούς και τις θεωρητικές αποδείξεις, ότι τα Σοβιέτ είναι η ανώτερη μορφή δημοκρατισμού και μάλιστα κάτι παραπάνω: η αρχή της σοσιαλιστικήςί0 μορφής του δημοκρατισμού. Κι από το άλλο μέρος απαιτούν από μας δημοκρατισμό ανώτερο από τον αστικό, και λένε: η προσωπική δικτατορία είναι απολύτως ασυμβίβαστη με το δικό σας, το μπολσεβίκικο, (δηλαδή όχι τον αστικό, αλλά το σοσιαλιστικό10) σοβιετικό δημοκρατισμό.
Οι συλλογισμοί αυτοί είναι εντελώς αστήρικτοι. Αν δεν είμαστε αναρχικοί, πρέπει να παραδεχτούμε την αναγκαιότητα του κράτους, δηλαδή τον καταναγκασμό10 για το πέρασμα από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Η μορφή του καταναγκασμού καθορίζεται από τη βαθμίδα ανάπτυξης της δοσμένης επαναστατικής τάξης, ύστερα από τέτοια ειδικά περιστατικά, όπως λ.χ. η κληρονομιά από ένα μακροχρόνιο αντιδραστικό πόλεμο, τέλος από τις μορφές αντίστασης της αστικής και της μικροαστικής τάξης.
. .. Γι αυτό δεν υπάρχει απολύτως καμιά αντίθεση αρχών ανάμεσα στο σοβιετικό (δηλαδή σοσιαλιστικό**) δημοκρατισμό και στη δικτατορική εξουσία ορισμένων προσώπων»
* Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: «Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας» έκδοση «ΕΙΡΗΝΗ», Αθήνα 1975, σελ. 7778, Εισήγηση του Λένιν στη συνεδρίαση της ΠΚΕΕ της 29.4.1918 αναδημοσιευθείσα από το Ινστιτούτο Μαρξ Ένγκελς Λένιν της Κ.Ε. του ΚΚ (ΜΠ) της ΕΣΣΔ και ανατυπωθείσα από το εκδοτικό της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. στα 1953.
**Η υπογράμμιση είναι του Λένιν.
[Ουδέν μονιμότερο του προσωρινού]
«... Ο κρατικός καπιταλισμός θα ήταν για μας ένα βήμα προς τα μπρος. Αν μπορούσαμε μέσα σε λίγο καιρό να πραγματοποιήσουμε στη Ρωσία τον κρατικό καπιταλισμό αυτό θα ήταν μια νίκη. Πώς δεν μπόρεσαν να δουν ότι ο μικροϊδιοκτήτης, το μικρό κεφάλαιο είναι εχθρός μας; Πώς μπόρεσαν να δουν τον κρατικό καπιταλισμό σαν τον κύριο εχθρό; Περνώντας από τον κρατικό καπιταλισμό δεν πρέπει να ξεχνούν ότι ο κύριος εχθρού, μας είναι η μικροαστική τάξη, τα ήθη της, οι συνήθειες της, η οικονομική της κατάσταση. Ο μικροϊδιοκτήτης φοβάται πρώτ' απ' όλα τον κρατικό καπιταλισμό γιατί μία είναι η επιθυμία του, ν' αρπάξει, ν' αποκτήσει περισσότερα, να καταστρέψει, να ξεκάνει τους μεγαλοτσιφλικάδες, τους μεγάλους εκμεταλλευτές.
Τι σημαίνει κρατικός καπιταλισμός μέσα στις συνθήκες της σοβιετικής εξουσίας; Τη στιγμή αυτή πραγματοποίηση του κρατικού καπιταλισμού σημαίνει: εφαρμογή της καταγραφής και του ελέγχου που εφάρμοζαν οι καπιταλιστικές τάξεις. Έχουμε ένα πρότυπο κρατικού καπιταλισμού στη Γερμανία. Ξέρουμε πως η Γερμανία βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο από μας. Αν όμως σκεφτείτε έστω και λίγο τι θα σήμαινε στη Ρωσία, στη Σοβιετική Ρωσία, η εξασφάλιση των βάσεων ενός τέτοιου5, κρατικού καπιταλισμού, τότε κάθε άνθρωπος που είναι στα καλά του και δεν έχει παραγεμίσει το κεφάλι του με αποσπάσματα από αλήθειες παρμένες από τα βιβλία, δεν θα μπορούσε παρά να πει ότι ο κρατικός καπιταλισμός είναι για μας η σωτηρία»
Β.Ι. ΛΕΝΙΝ: «Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας»
Μιας και πιάσατε το θέμα Στάλιν, κολασμένοι, πάρ'τε εδώ
http://www.happyfew.gr/archives/news/news01.htm
για να 'χετε και να σταματήστε να με κολάζετε!
:-) :-p
Γιατι χολοσκα-αστέ είσαι αντικομουνιστής ?+))
...και βλέπω πιάνεις στο στόμα σου και τον Λένιν...ααααααααα
μα τα χίλια μαυσωλία!
Το καλύτερο ήταν αυτό της προκτορικής wikipedia "συνήθως χρησιμοποιούν τον γενικότερο όρο μαρξιστές-λενινιστές"
το "προκτορικής" το έγραψα εννοώντας ίσως κάτι μεταξύ "πρακτορικής" δηλαδή της CIA, και πρωκτορικής, δηλαδή του κώλου.
Άμα πια δε ντρέπονται:-))))
Ο διαλεκτικός υλισμός είναι η μοναδική επιστημονική επαναστατική κοσμοθεωρία
Μαρξισμός είναι η επιστήμη των νόμων της εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας, η επιστήμη της
επανάστασης των καταπιεζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών, η επιστήμη της νίκης του
σοσιαλισμού σ’ όλες τις χώρες, η επιστήμη της ανοικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Μαρξισμός είναι η αδιάρηχτη ενότητα τριών συστατικών μερών: του διαλεκτικού και ιστορικού
υλισμού, της πολιτικής οικονομίας και του επιστημονικού σοσιαλισμού.
Διαλεκτικός υλισμός είναι η φιλοσοφία του μαρξισμού, το θεωρητικό θεμέλιο του επιστημονικού
κομμουνισμού, η κοσμοθεωρία του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο διαλεκτικός υλισμός είναι
αδιάλλακτος εχθρός κάθε είδους αστικής ιδεολογίας.
Ο διαλεκτικός υλισμός μελετάει τους πιο γενικούς(που δρουν παντού και πάντα)
αντικειμενικούς νόμους της αλλαγής και της εξέλιξης της φύσης, της κοινωνίας, της γνώσης
και δίνει υλιστική ερμηνεία στα φαινόμενα του αντικειμενικού κόσμου.
http://zaxariadis.blogspot.com/2011/09/1949-1056.html
αντί απάντησης στον κάθε happyfew αντικομουνιστή!
Anonymous Zaxariadis said:
"η μοναδική επιστημονική επαναστατική κοσμοθεωρία"
"η επιστήμη των νόμων της εξέλιξης της φύσης και της κοινωνίας"
"η επιστήμη της
επανάστασης των καταπιεζομένων και εκμεταλλευομένων μαζών,"
"η επιστήμη της νίκης του
σοσιαλισμού σ’ όλες τις χώρες,"
"η επιστήμη της ανοικοδόμησης της κομμουνιστικής κοινωνίας"
Κι εγώ σου λέω:
άμα ξέρεις καμμιάν επιστήμη, που να έχει διατυπώσει μια θεωρία, να βλέπει ότι περάσανε 150 χρόνια χωρίς να έχει επαληθευτεί και παρολαυτά να επιμένει η επιστήμη αυτή πως η λεγάμενη θεωρία της είναι ολόσωστη - και μάλιστα μοναδική -...
... τότε έχεις κάνει μια απίθανη ανακάλυψη!!!
Τι είπες; Αυτή η ... υπομονετική επιστήμη, που δεν έχει ανάγκη να επαληθεύονται οι θεωρίες της για να τις θεωρεί σωστές κι επιστημονικές, είναι ο διαλεχτικός υλισμός;
Α, τότε πάσο! Είμαστε στη Χώρα του Ποτέ-Ποτέ, σωστά;
Η υπομονετική επιστήμη, που δεν έχει ανάγκη να επαληθεύονται οι θεωρίες της για να τις θεωρεί σωστές κι επιστημονικές, είναι ο διαλεχτικός υλισμός!
Από το στόμα μου το πήρες είρωνα.
Ναι, επιστρατεύεις την ειρωνεία για να κατακεραυνώσεις την μοναδική επαναστατική θεωρία του σύγχρονου κόσμου.
Κι εγώ θα σε ρωτήσω, αν γνωρίζεις κάποια άλλη θεωρία η οποία να λειτούργησε τόσο καταλυτικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων του σύγχρονου κόσμου σφύρα μου κι έρχομαι. Αν γνωρίζεις ακριβέστερη κριτική από αυτή του Μαρξ σχετικά με τον κυρίαρχο καπιταλισμό ξανασφύρα μου, και τελικά αν γνωρίσεις κάποια άλλη σύλληψη για τον κόσμο εκτός της κομμουνιστικής της, οποίας η βάση να πατάει σε αυτή την γη ξανασφύρα τρεις. Θα βγώ!
Gaston said:
αν γνωρίζεις κάποια άλλη θεωρία η οποία να λειτούργησε τόσο καταλυτικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων του σύγχρονου κόσμου
Απαντώ: ναι, γνωρίζω! Είναι η θεωρία του ίδιου του καπιταλισμού - η άθλια θεωρία που πηγάζει από τον κόσμο αυτού του συστήματος και το εξυπηρετεί -, η θεωρία που ισχυρίζεται ότι "η ικανοποίηση των υλικών αναγκών είναι αυτή που καθορίζει τον άνθρωπο και τις κοινωνίες του".
Αμφιβάλλεις μήπως, ότι αυτή είναι η θεωρία του κυρίαρχου συστήματος και ότι αυτή είναι η υπ' αριθ. 1 θεωρία που λειτούργησε κι εξακολουθεί να λειτουργεί καταλυτικά στις συνειδήσεις των ανθρώπων του σύγχρονου κόσμου;
Με δυο απλά λόγια: κανένας λογικός και σώφρων άνθρωπος - άνθρωπος που να "πατάει στη γη", όπως το θες - δεν ισχυρίζεται ότι γνωρίζει τέλεια τον αντίπαλό του και πώς θα τον νικήσει, όσο ο αντίπαλός του παραμένει όρθιος.
Gaston κάπου ξεχάστηκες....
Hollow Από το στόμα μου το πήρες είρωνα :-)
(Κι αμα ξαναειρωνευτείς θα φωνάξω το θείο μου τον μποξέρ)
Ναι η αστική είναι η μοναδική επαναστατική τάξη που παρουσιάζει η σύγχρονη ιστορία.
Την επαναστατικοποίηση των μέσων και των σχέσεων της παραγωγής που αυτή πραγμάτωσε δεν μπόρεσε καμιά άλλη τάξη να ξεπεράσει.
Αυτό που καταφέρθηκε από τις "προλεταριακές επαναστάσεις" ήταν να θεμελιωθεί η βασιλεία του τρόμου μέσα στην ίδια την (αναδυόμενη στον καπιταλισμό)γραφειοκρατική τάξη.
Και αυτό πράγματι είναι κάτι το πρωτοφανές που όμως όχι απλά δεν είναι επαναστατικό αλλά επιπλέον διατηρεί την ψεύτικη συνείδηση στην εξουσία δια του απόλυτου τρόμου.
Μια εξουσία ενός ανεστραμμένου κόσμου όπου όσο πιο ισχυρή είναι η εξουσία τόσο πιο έντονα δηλώνει ότι δεν υπάρχει.
Σωστόόός Ιzi,
... χωρίς αυτά να σημαίνουν πως υποστηρίζουμε την αστική τάξη και τον καπιταλισμό, όπως θα σπεύσουν να σκεφτούν οι σταλινόμυαλοι φίλοι μας.
Το θέμα είναι: δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική και κανενός είδους χειραφέτηση από το αστικό καθεστώς χωρίς να υπάρξει πνευματική χειραφέτηση από τις θεμελιακές αστικές ιδέες.
"Το θέμα είναι: δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική και κανενός είδους χειραφέτηση από το αστικό καθεστώς χωρίς να υπάρξει πνευματική χειραφέτηση από τις θεμελιακές αστικές ιδέες."
Σύμφωνοι. Επομένως οφείλουμε να εντοπίσουμε/επισημάνουμε ποιες ακριβώς είναι αυτές οι θεμελιακές αστικές ιδέες και να εξετάσουμε πώς θα επεξαρτηθούμε από αυτές και με ποιες νέες/παλιές ιδέες θα τις αντικαταστήσουμε. Ή μήπως όχι;
(Η ιδέα της προόδου, της αέναης ανάπτυξης, μία που μου έρχεται αμέσως στο μυαλό. Η ιδέα της κατίσχυσης επί του άλλου -του όποιου άλλου- μέσω της Δύναμης, της Ισχύος, μια άλλη...)
Η ιδέα της προόδου Βασίλη, μου φαίνεται σαν κάτι πολύ συγκεχυμένο για να το θεωρήσω και θεμέλιο του αστικού κόσμου και να επιχειρήσω την "ανατροπή" της. (το δε σταμάτημα της προόδου μπορούμε να πούμε ότι είναι πάλι κάτι πολύ σχετικό και επίσης μπορούμε να πούμε πως ότι επιχειρείται σήμερα από την εξουσία που αναστέλει την παραγωγή και επαναφέρει τις σχέσεις και τις συνθήκες της στο σημείο που βρίσκονταν έναν αιώνα πρίν-και βάλε δεν αποτελεί πρόοδο επ' ουδενί.)
Κεντρικό ζήτημα είναι το ζήτημα της ανθρώπινης εκμετάλλευσης (αυτού του Ανθρώπινου δικτύου) και αυτό είναι που χρωστάμε στον Μαρξ εν (μεγάλα)μέρη. Δηλαδή το ότι ξεσκέπασε την μάσκα του "ειδυλλιακού εμπορίου" των ίσων αξιών και αποκάλυψε τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης (και αυτό το έκανε με αξεπέραστα επιχειρήματα και θαυμαστές έρευνες)
Πριν τον Μάρξ αλλά και "τον Μπλανκί, και τους αδιάλλακτους εχθρούς του , όπως τον Προυτόν και τον Μπακούνιν" ο άνθρωπος δεν κατείχε τις αποδείξεις αυτής της απάνθρωπης ανθρώπινης εξαπάτησης του ίδιου του εαυτού.
Το έμαθε.
Δεν ήταν αρκετό από ότι έδειξε η ιστορία.
Δεν είναι αρκετό!
Νομίζω ότι σήμερα ο άνθρωπος πρέπει να εξετάσει συνδυασμένα το ζήτημα που αποκάλυψαν οι αφελείς χεγκελιανοί σοσιαλιστές του 19ου προεξάρχοντος του Μαρξ μαζί με τα παρακάτω:
Η Μνησικακία
Η Κακή συνείδηση(εσωτερίκευση)
Ο σύγχρονος μηδενισμός και οι εκδηλώσεις του (ελεγκτικοί μηχανισμού, ΜΜΕ, χειραγώγηση, μαζικότητες, τεχνοκρατία κτλ.)
Οι Ναρκισσιστικές εκδηλώσεις
Οι Μιμητικοί Μηχανισμοί και διαμεσολαβήσεις.
Το Ασκητικό Ιδεώδες.
Οι Ενορμήσεις που παράγει ο ανθρώπινος πολιτισμός
(με μια κεντρική που όλοι γνωρίζουμε)
Στην ρίζα των παραπάνω , στην πλουραλιστική αντιντετερμινιστική τους συνδυασμένη εξέταση βρίσκεται η λύση στο ανθρώπινο πρόβλημα.
(Κάτι θα ξεχνάω ε?)
Η υλιστική-διαλεκτική σούπα έχει πια "κόψει"
----
Θα μπορούσα να προσθέσω και "τον φθόνο του πέους" αλλά θα πέοι μακρύα η βαλίτσα.
Ας μείνουμε εδώ...
Μιλάτε για καρατικό καπιταλισμό. Προυπόθεση του καπιταλισμού είναι η υπεραξία, δηλαδή η απλήρωτη εργασία την οποία και συσσωρεύει ο κεφαλαιοκράτης. Στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, τα φρούρια αυτά της ειρήνης, δεν υπήρχε υπεραξια ούτε απλήρωτη εργασία.
Η επιπλέον εργασία ήταν εθελοντική εργασία της οποίας η παραγομενη αξία αποδίδονταν και πάλι στην κοινωνία με σχολεία νοσοκομεία αθλητισμό δημόσια έργα κτλ.
Αντε να μάθετε πρώτα και μετα μιλάτε.
Μπράβο Ποζίροφ. Τους κόλλησες στον τοίχο μ'αυτό για την εθελοντική εργασία που καταργεί την υπεραξία!
Ο εθελοντισμός ήταν βασική προυπόθεση του υπαρκτού σε όλα τα επίπεδα...
Ποζιροφ,
άλλη ταλαιπωρία κι αυτή η κατά Μαρξ θεωρία της υπεραξίας ...
Προφανώς πάντως για σένα στο στοργικό χώρο του Κράτους δεν υπάρχει απλήρωτη εργασία/υπεραξία και επομένως το Δημόσιο είναι μια ελεύθερη ζώνη υπαρκτού σοσιαλισμού ακόμα και μέσα στις καπιταλιστικές χώρες!
Λες γι' αυτό να πασχίζει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός να ρημάξει το κράτος και τις δημόσιες υπηρεσίες;
:-) :-p
χα, να το όλο μπέρδεμα, εγώ μιλάω για σοσιαλιστικό κράτος κι εσύ για Κράτος (όποιο κι όποιο)
Εγώ μιλάω για λαϊκή εξουσία εσύ για εξουσία, εγώ μιλάω για δικτατορία του προλεταριάτου κι εσύ για δικτατορία.
Εκεί φαίνεται και το μπέρδεμα που έχετε.
[…] Στον Μαρξ, το πλασματικό κεφάλαιο και ειδικότερα η ανάπτυξη του μετοχικού κεφαλαίου, σχέδια, κλπ .. είναι κατηγορίες που σχετίζονται περισσότερο με το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, καθώς και τους αποθεματικούς τίτλους . Αυτό το σχέδιο, επομένως, δεν οδηγεί σε μετασχηματισμό της κατανόησης της έννοιας του ίδιου του κεφαλαίου, όταν η αξία τείνει να είναι περισσότερο μια αναπαράσταση. Για τον Μαρξ το πλασματικό κεφάλαιο εξακολουθεί να είναι μια εξωτερική μεταβλητή (στο Κεφάλαιο , φαίνεται στη μέση του Βιβλίου ΙΙΙ, 2 ) και στην εποχή του το πιστωτικό σύστημα δεν μπορεί πραγματικά να ονομαστεί πλασματικό κεφάλαιο επειδή στηρίζεται ακόμη για την κάλυψη του στον κανόνα του χρυσού. Ωστόσο, στο βιβλίο ΙΙΙ , ο Μαρξ λέει ότι το πιστωτικό χρήμα τείνει να είναι ένα υποκατάστατο του χρήματος χρυσού και ότι η επέκτασή του είναι ανεξάρτητη από αποθεματικά των κεντρικών τραπεζών .Αυτό του επιτρέπει να επικεντρωθεί στην κρίση που θα προκύψει από μια έλλειψη κάλυψης ή με κερδοσκοπικές φούσκες. Επομένως, η αντίφαση του χρήματος-πίστωση είναι ότι αρνείται το χρήμα-χρυσό. Εδώ βλέπουμε ότι η ανάλυση του Μαρξ είναι περιορισμένη από την ιστορική περίοδο όπου απονομισματοποίηση χρυσού εξακολουθεί να είναι αδιανόητη διαδικασία και η ενδυνάμωση των χρημάτων πιστώσεων σε σχέση με το χρυσό χρήμα πιο κατανοητή, σαν χειραφέτηση του Προτεσταντισμού σε σχέση με τον καθολικισμό.
Αν και αναφέρεται από τον Μαρξ, το πλασματικό κεφάλαιο δεν μπορεί πραγματικά να θεωρηθεί ως η αξία που δεν υπάρχει ακόμα έξω από την ουσία της. Για τον Μαρξ, όπως και για τα κλασσικά οικονομικά, πλούτος είναι ένα αντικειμενικό μέγεθος με βάση την θεωρία της αξίας της εργασίας. Η βία των νομισματικών σχέσεων που χαρακτηρίζει μια κοινωνία της αγοράς είναι εντελώς παραμελημένη. Ο Μαρξ δεν μπορεί να σκεφτεί ακόμη το χρηματιστηριακό κεφάλαιο, με την μορφή-αξία του κεφαλαίου σε παγκόσμιο επίπεδο, ως η μορφή που του δίνει τη δυνατότητα να ξεπεράσει και να αναπτυχθεί πέρα από τα όρια της παραγωγής.
Έτσι η οικονομική επιστήμη γενικά δεν αμφισβητεί την φύση των νομισματικών φαινομένων. Επιπλέον, τα εκκενώνει από την θεωρητική τους βάση. Οι υποθέσεις στις οποίες βασίζεται αυτή η εκκένωση είναι ακριβώς οι θεωρίες της αξίας που ακυρώνουν μια πραγματική θεωρία του χρήματος. Η ιδέα είναι αυτή μιας οικονομίας καθαρής και ορθολογικής, απαλλαγμένης από την αυθαίρεσία, την εξουσία, την πίστη, επομένως από όλα αυτά στα οποία βασίζονται οι κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις. Οι εμπορικές σχέσεις θεωρούνται οι σχέσεις μεταξύ ίσων. Για τις δύο θεωρίες της αξίας, η συνοχή των εμπορικών συναλλαγών προέρχεται από μια κοινή ποιότητα στα εμπορεύματα. Αν αυτή είναι η λογική για τους κλασικούς και τους νεοκλασικούς που σκέφτονται με τους συμβατικούς όρους της ισορροπίας είναι παράλογη για τους μαρξιστές που υποτίθεται ότι σκέφτονται από την άποψη της υποχρεωτικής ανισορροπίας της βίας, της τάξης της και της εξουσίας. Είναι σαν η ταξική βία δεν συνέβη μετά το γεγονός, της εκμετάλλευσης της εργασίας.
Για τον Μαρξ, η βία της ιστορίας περιέχεται στον καταμερισμό της εργασίας και είναι η εργασία που γεννά η αναγκαιότητα. Εξ ου και η περίφημη φράση Κομμουνιστικού Μανιφέστου "Από τον καθένα ανάλογα με την εργασία του, στον καθένα σύμφωνα με τις ανάγκες του «προορισμένος να εκφράσει τη διαφορά μεταξύ της φάσης της σοσιαλιστικής επανάστασης και της κομμουνιστικής φάση. Φυσικοποιόντας τις ανάγκες, ο Μαρξ επιστρέφει πίσω στην αποκατάσταση μιας αξίας χρήσης που υποτίθεται ότι έχει υπερβεί στον ορισμό των εμπορευμάτων ως αδιάσπαστη ενότητα της αξίας χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας. Ξεκινώντας από εκεί, δεν μπορεί να αναγνωρίσει κανένα χώρο για την επιθυμία, την εξουσία, την δύναμη κλπ.. Η βία δεν υπάρχει παρά μόνο στο πλαίσιο των σχέσεων εργασίας. […]
tempscritiques.free.fr
Ποζιροφ,
ενώ εσύ ο ξεμπερδεμένος, ε;
Και ποια ήταν λοιπόν - εκτός απ' τό όνομα - εκείνη η διαφορά ανάμεσα στο "σοσιαλιστικό κράτος" και το σκέτο κράτος (ή αν θες το "αστικό κράτος"), η οποία να πραγματοποιήθηκε στον "υπαρκτό";
Πώς δηλαδή καταλάβαινε κανείς ότι λ.χ. ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής ήταν το προλεταριάτο;
Α, ναι, επειδή τις αποφάσεις τις έπαιρνε το κόμμα - "ένα είναι το κόμμα" -, που υποτίθεται πως το εκπροσωπούσε σούμπιτο!
Μια ωραία πεταλούούδα...
Παναγιώτη,
εξαιρετική η ανάλυση και επί της ουσίας συμφωνώ με αυτήν!
Γνώμη μου είναι πως ο Μαρξ την "πάτησε" όταν πίστεψε, μαζί με τον Ρικάρντο και τους αστούς οικονομολόγους, πως εντός των εμπορευμάτων υπάρχει - "πριν" και έξω από την κοινωνική πράξη της ανταλλαγής - μια "ουσία" (εργασία/χρόνος εργασίας αλλά και "αξία χρήσης").
[επίκειται ανάρτηση]
Παναγιώτη πολύ καλή η ανάλυση. Χολοου αναμένουμε εναγωνίως.
Ποσίροφ, τα χεις κάνει μαντάρα και άρχισες τα καλά (σοσιαλιστικά) και τα κακά(αστικά) κράτη.
Μήπως υπάρχει και καλή (με τον εθελοντισμό στον υπαρκτό)και κακή (με εκβιασμό στον αστικό) υπεραξία. Κάτι σαν την χοληστερίνη δηλαδή?
Αποχωρώ γιατί δεν καταλαβαίνω τίποτα...
Για ένα είμαι σίγουρος.
Είσται αντικομμουνισταί και τρελοί.
Ζήτω ο σοσιαλισμός σε ένα κράτος.
Ένα τη φορά εννοώ
αλλά πριν αποχωρήσω κι εντελώς
πάρτε "για να 'χετε και να σταματήστε να με κολάζεται!", όπως αναφέρει, με τη συνηθισμένη αντιεπιστημονική φαιδρή απολυτότητά του, σε προηγούμενο σχόλιο του, ο γνωστός χιουμορίστας, αρχειομαρξιστής του αντί "πριν" και έξω που από "πάνω" συμφωνεί και με τον μεταφραστή παναγιώτη.
"..Για να εξηγήσετε λοιπόν τη γενική φύση του κέρδους θα πρέπει να ξεκινήσετε από το αξίωμα πως, κατά μέσο όρο, τα εμπορεύματα πουλιούνται στις πραγματικές τους αξίες και πως τα κέρδη βγαίνουν από την πούληση τους στην αξία τους, δηλαδή, ανάλογα με το ποσό της εργασίας (δηλ. πληρωμένη + απλήρωτη εργασία) που είναι αντικειμενοποιημένο σ’ αυτά. Αν δεν μπορείτε να εξηγήσετε το κέρδος με την προϋπόθεση αυτή δεν θα μπορέσετε να το εξηγήσετε καθόλου. Αυτό φαίνεται παράδοξο και αντίθετο με την καθημερινή παρατήρηση. Το ίδιο παράδοξο είναι πως η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο και πως το νερό αποτελείται από δύο εξαιρετικά εύφλεκτα αέρια. Η επιστημονική αλήθεια είναι πάντα παράδοξη, όταν την κρίνουμε από την καθημερινή πείρα που αντιλαμβάνεται μόνο την απατηλή εξωτερική όψη των πραγμάτων.
(Αυτουνού που την "πάτησε", "Μισθός, τιμή και κέρδος" σελ. 45)
Ποζιροφ,
το μαρξιστικό νηπιαγωγείο το έχω βγάλει, δόξα τω Καρλ! Θέλεις να πάμε σιγά-σιγά και λίγο παραπέρα; Μήπως μπορείς να εξηγήσεις σε αυτή την φράση που παρέθεσες
τα κέρδη βγαίνουν από την πούληση τους στην αξία τους, δηλαδή, ανάλογα με το ποσό της εργασίας (δηλ. πληρωμένη + απλήρωτη εργασία) που είναι αντικειμενοποιημένο σ’ αυτά
πώς προσδιορίζεται το "ποσό εργασίας";
Για να σε βοηθήσω: Ως γνωστόν, "ποσόν" είναι κάτι που μετριέται. Ποιο είναι το μέτρο που μετράει το "ποσό εργασίας";
Χμ, Θα σε κατατροπώσω. Περίμενε ν' ανοίξω τα κιτάπια μου πολυχρονεμένε.
Νομίζω ότι και στην τύχη να διαλέξω θα αποστομωθείς, αλλά θα το παλέψω λίγο γιατί είσαι σκληρό καρύδι μα τα γένια του Κουρβι Τας...άσε που δεν είμαι κάνα κορόιδο και μου μυρίζεται ερώτηση παγίδα. Περίμενε.
"το μαρξιστικό νηπιαγωγείο το έχω βγάλει, δόξα τω Καρλ!" Ειλικρινά δεν το ήξερα ότι ο Μαρξισμός έχει και νηπιαγωγείο!!
Αν μη τι άλλο μάθαμε κάτι από αυτή την επικοινωνία. Λίγο δεν είναι.
Η απάντηση.
"...Η ανταλλακτική αξία προϋποθέτει ένα tertium comparationis, με το οποίο μετριέται.
Αυτό είναι η εργασία, η κοινή κοινωνική υπόσταση των ανταλλακτικών αξιών, ή ακριβέστερα
ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας, που εμπεριέχεται σε αυτές.
Επειδή το εμπόρευμα είναι κάτι το διφυές - αξία χρήσης και ανταλλακτική αξία -, γι' αυτό
και η εργασία που εμπεριέχεται σε αυτό είναι και αυτή διφυής.
- από τη μια μεριά, καθορισμένη παραγωγική δραστηριότητα: κλωστοϋφαντουργική εργασία,
ραπτική εργασία κλπ. - η "χρήσιμη εργασία.
- από την άλλη, απλή ανάλωση της ανθρώπινης εργασιακής δύναμης, ένα πήγμα της
αφηρημένης (γενικής) εργασίας.
Η πρώτη παράγει την αξία χρήσης, ενώ η δεύτερη την ανταλλακτική αξία. Μόνον η δεύτερη
είναι ποσοτικά συγκρίσιμη (όπως το επιβεβαιώνουν οι διαφορές ανάμεσα στην εξειδικευμένη
και την ανειδίκευτη, τη σύνθετη και την απλή εργασία).
Συνεπώς, ουσία της ανταλλακτικής αξίας είναι η αφηρημένη εργασία και μέγεθός της είναι
το χρονικό μέτρο της αφηρημένης εργασίας.... "
( Φρ. Ένγκελς, "Σύνοψη του Κεφαλαίου" σελ. 41 - 42, εκδ. Αλήστου Μνήμης).
Και ας αφησουμε τις σαχλές και προσβλητικές ειρωνείες (νηπιαγωγείο) και τις "επικαιρότητες"
τύπου Κροστάνδης, και ν'ανοίξουμε τα μάτια στη σημερινή πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι
χρειάζονται σήμερα τη θετική συμπαράσταση της διανόησης, περισσότερο από ποτέ.
Σοβαρέψου!
Ποζίρωφ, είσαι αποθέωση και αντιδραστικός ουτοπιστής επομένως.
"Οι απόπειρες για την αποκατάσταση της μαρξιστικής θεωρίας ως συνόλου και στην αρχική της λειτουργία ως θεωρίας της κοινωνικής επανάστασης της εργατικής τάξης είναι σήμερα αντιδραστικές ουτοπίες"
Μέσα στο ουτοπικό αυτό σύννεφο, ζεις σε μια σύγχυση που δεν θα σε οδηγήσει σε καλό δρόμο. Έχεις πρόβλημα προσανατολισμού. Νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο πλευρό των εργαζομένων ενώ στέκεσαι εμπόδιο σε κάθε προσπάθεια ανατροπής, νομίζεις ότι λειτουργείς ανατρεπτικά ενώ στηρίζεις την υπάρχουσα κατάσταση, νομίζεις ότι στηρίζεις την επαναστατική θεωρία ενώ στην πραγματικότητα την υποσκάπτεις και πάει λέγοντας.
Φτάνει πια με τους λογιστές του 19ου...
Φυσικοποιόντας τις ανάγκες, ο Μαρξ επιστρέφει πίσω στην αποκατάσταση μιας αξίας χρήσης που υποτίθεται ότι έχει υπερβεί στον ορισμό των εμπορευμάτων ως αδιάσπαστη ενότητα της αξίας χρήσης και της ανταλλακτικής αξίας. Ξεκινώντας από εκεί, δεν μπορεί να αναγνωρίσει κανένα χώρο για την επιθυμία, την εξουσία, την δύναμη κλπ.. Η βία δεν υπάρχει παρά μόνο στο πλαίσιο των σχέσεων εργασίας. […]
Ποζιροφ,
σωστά έψαξες. Κι έτσι επιβεβαίωσες αυτό που είχα πει πιο πάνω, ότι δηλαδή
"ο Μαρξ την "πάτησε" όταν πίστεψε, μαζί με τον Ρικάρντο και τους αστούς οικονομολόγους,"
αφού για να φτιάξει τη θεωρία του αντιγράφει το λάθος του Ρικάρντο, κατά τον οποίον:
"Η εργασία είναι το θεμέλιο της αξίας των πραγμάτων, και η ποσότητα της εργασίας που είναι αναγκαία για την παραγωγή τους αποτελεί τον κανόνα [το μέτρο]που καθορίζει την ποσότητα των εμπορευμάτων που πρέπει να δώσουμε σαν αντάλλαγμα για κάποια άλλα", Ρικάρντο, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΑΡΧΩΝ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ (1817).
Η αιτία αυτού του λάθους; Στο ότι οι αστοί οικονομολόγοι, επειδή θέλησαν - για το συμφέρον της τάξης τους, του κόσμου τους - να παρουσιάσουν την πολιτική οικονομία σαν επιστήμη (=κάτι το απλώς περιγραφικό και ουδέτερο), θεώρησαν πως πίσω από την εμπορευματική ανταλλαγή κρύβεται κάποια μαθηματική ισοδυναμία - μια σχέση ΕΞΩ ΚΑΙ ΠΡΙΝ από την ίδια την ανταλλαγή σε χρήμα -, η οποία έχει να κάνει με μια εγγενή ιδιότητα των εμπορευμάτων (ότι είναι "προϊόντα της εργασίας").
[συνέχεια παρακάτω]
[συνέχεια από το παραπάνω]
Πού την πάτησε ο Μαρξ; Στο ότι, αν και ξεκίνησε να κάνει "κριτική της πολιτικής οικονομίας", πίστεψε κι αυτός στην επιστημονικότητά της και στο παραπάνω παραμύθι.
Και ποιο είναι επιτέλους το λάθος; Διάβασε - όχι υπνωτισμένος - στο ίδιο το ΚΕΦΑΛΑΙΟ:
"Όμως ο χρόνος εργασίας αλλάζει με κάθε αλλαγή στην παραγωγική δύναμη της εργασίας. Η παραγωγική δύναμη της εργασίας καθορίζεται από ποικίλα περιστατικά [χα!], ανάμεσα στ' άλλα από το μέσο βαθμό δεξιοτεχνίας των εργατών, από τη βαθμίδα ανάπτυξης της επιστήμης και της τεχνολογικής εφαρμογής της, από τον κοινωνικό συντονισμό του προτσές της παραγωγής, από την έκταση και την αποτελεσματικότητα των μέσων παραγωγής και από τους φυσικούς όρους. [χα και χα και πάλι χα!] (τόμος 1).
"ποικίλα περιστατικά", "μέσος βαθμός δεξιοτεχνίας", "βαθμίδα ανάπτυξης", "κοινωνικός συντονισμός", "αποτελεσματικότητα των μέσων", "φυσικοί όροι"
Τράβα τώρα, Ποζίροφ, με όλους αυτούς τους αστάθμητους παράγοντες και υπολόγισέ μου το ακριβές "ποσό εργασίας" που είναι αντικειμενοποιημένο σε τούτο 'δω το πληκτρολόγιο, ή στο κάθισμα που κάθεσαι, κ.ο.κ.
Γιατί αυτό υποτίθεται πως γίνεται, σύμφωνα με τον Ρικάρντο και το Μαρξ.
Τι; Δεν μπορείς; Το αφήνεις στο ... αόρατο χέρι της οικονομίας;
Κατάλαβες τώρα γιατί την "πάτησε" ο Μαρξ; Γιατί πραγματικά η πολιτική οικονομία δεν περιγράφει αλλά κρύβει αυτό που συμβαίνει; Και γιατί είναι λάθος η ιδέα ότι η αξία των εμπορευμάτων στηρίζεται σε κάτι ΕΞΩ και ΠΡΙΝ από την ίδια την ανταλλαγή;
"...και κάπου εδώ ο καημένος ο Πόζιροφ μαζέυει την ιδεολογική του πραμάτεια και φεύγει σκεφτικός."
Μα να ταν έτσι η ζωή....
Όχι ο υπνωτισμένος Πόζιροφ νομίζω ότι θα επανέλθει με κάποιο προφητικό απόσπασμα που θα ανατρέπει τον ίδιο του τον εαυτό.
παίδες θα κάνω τον Χορό
[…] Πώς λειτουργεί αυτή η «επανάσταση του κεφάλαιου», ενώ ήταν η προλεταριακή επανάσταση, που αναμενόταν; Εμείς θα προσπαθήσουμε να δείξουμε εδώ από την πρόβλεψη του Μαρξ για την τύχη του κεφαλαίου κατά το διάσημο πλέον « Fragment sur les machines »..
Σε αυτό το σύντομο κείμενο, ο Μαρξ αναδεικνύει μια νέα «πραγματική αφαίρεση», την γενική νόηση , δηλαδή τη γνώση αντικειμενοποιημένη σε πάγιο κεφάλαιο και ιδιαίτερα στο αυτόματο σύστημα των μηχανών. Ως μέρος αυτής της εξέλιξης, ο χρόνος εργασίας δεν είναι κάτι περισσότερο από μια «άθλια βάση» για τη μέτρηση της αξίας. Επομένως, η προέλευση της κρίσης δεν οφείλεται σε εγγενείς δυσαναλογίες σε έναν τρόπο παραγωγής με βάση το χρόνο εργασίας (επαλήθευση του νόμου της αξίας της εργασίας, του νόμου της πτώσης του ποσοστού κέρδους ή του μαρξισμού ως επιστήμη), αλλά ειδικά στην αντίφαση ανάμεσα στη μια πλευρά μια διαδικασία παραγωγής που περιλαμβάνει όλο και περισσότερο τεχνοεπιστήμη στις παραγωγικές δυνάμεις της και από την άλλη, μια μονάδα αποτίμησης του κοινωνικού πλούτου που είναι ακόμη στο στάδιο στο οποίο είχε την ποσότητα της ζωντανής εργασίας σαν κινητήρια δύναμη της όλης διαδικασίας. Η διεύρυνση αυτού του κενού θα οδηγούσε, σύμφωνα με τον Μαρξ, στην κατάρρευση της παραγωγής βασιζόμενης στην ανταλλακτική αξία και στη συνέχεια στον κομμουνισμό. […]
[…] Στην πραγματικότητα, υπήρξε πλήρης εφαρμογή των τάσεων που προσδιορίζονται από τον Μαρξ, αλλά χωρίς την παραμικρή αλλαγή υπέρ της χειραφέτησης των εργαζομένων, και χωρίς μια πραγματική κίνηση για να την κερδίσει. […]
[…] Η δυσαναλογία μεταξύ της ανάπτυξης της αντικειμενοποιημένης γνώσης και της μείωσης του χρόνου εργασίας απαραίτητα θα περιλαμβάνει όχι μόνο την εξέλιξη της ανεργίας και τις διάφορες μορφές ανασφάλειας, αλλά και το θόλωμα του χρόνου εργασίας και του χρόνου εκτός εργασίας, εν ολίγοις, αυτό οδηγεί σε νέες μορφές κυριαρχίας.
Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κατάσταση που δεν προβλέπεται από την κομμουνιστική θεωρία: έξοδος της κοινωνίας της εργασίας των μισθωτών και των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, μια έξοδος της κοινωνίας της εργασίας ... πάνω στην ίδια της τη βάση. […]
[…] Η αντίφαση αυτή αντικατοπτρίζεται στον αυξανόμενο χάσμα ανάμεσα στην πολιτική και τις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής. […]
[…] Αντίφαση που είναι επίσης εμφανής στο είδος του προληπτικού πολέμου που διεξάγουν τα κράτη έναντι των συνεπειών, ορατών στο επίπεδο της διάλυσης των κοινωνικών σχέσεων (διάλυση χωρίς κομμουνισμό) και των δυσκολιών τους να αναπαραχθούν σε αυτές τις συνθήκες. […]
http://tempscritiques.free.fr/
Μια σύντομη (δική μου) ερμηνεία για τον όρο «επανάσταση του κεφαλαίου» που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς: η ενσωμάτωση από των καπιταλισμό όλων των εσωτερικών αντιφάσεων, που υπήρχαν σε προηγούμενες φάσεις της εξέλιξης του και οι οποίες κατά τους κλασικούς Μαρξιστές θα οδηγούσαν αυτόματα στην τελική κρίση.
"ποικίλα περιστατικά", "μέσος βαθμός δεξιοτεχνίας", "βαθμίδα ανάπτυξης", "κοινωνικός συντονισμός", "αποτελεσματικότητα των μέσων", "φυσικοί όροι" "
Μου δίνεις το δικαίωμα να πω ότι σκόπιμα - επειδή είναι φανερό ότι γνωρίζεις πολύ καλά - δεν αναφέρεις ότι αυτές οι ιδιαιτερότητες "χωνεύονται" στην κυριολεξία από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, χωρίς να μεταβάλουν τον χαρακτήρα του, και κατά συνέπεια την παραγωγή της αξίας.
"Τράβα τώρα, Ποζίροφ, με όλους αυτούς τους αστάθμητους παράγοντες και υπολόγισέ μου το ακριβές "ποσό εργασίας" που είναι αντικειμενοποιημένο σε τούτο 'δω το πληκτρολόγιο, ή στο κάθισμα που κάθεσαι, κ.ο.κ."
Λέει ο αρχειομαρξιστής.
Επειδή δεν μπορείς να δεις την πραγματικότητα και κάνεις διαρκώς προβολές του κόσμου σου, δεν αντιλαμβάνεςαι ότι το πληκτρολόγιο, το κάθισμα κλπ. έχουν αγοραστεί, στη δοσμένη στιγμή, με "το ακριβές "ποσό εργασίας" , δηλ. με το "αντικειμενοποιημένο" ακριβές χρηματικό ποσό - χρήμα, γενικό ισοδύναμο των εμπορευμάτων - και κατά συνέπεια και της εργατικής δύναμης.
Δεν μπορεί δηλ. να καταλάβει, ή δεν θέλει να δει, ότι το πληκτρολόγιο, το κάθισμα κλπ., έχουν ήδη εκτιμηθεί κατά την παραγωγή τους - δηλ. με βάση το χρόνο κατανάλωσης του εμπορεύματος εργατική δύναμη - πριν φτάσουν στην αγορά. Δεν θέλεις να δεχτεις - γιατί αυτό βάζει φραγμούς στην παρλαπίπα σου - ότι κατά την ανταλλαγή εμπορευμάτων, οι εμπλεκόμενοι ανταλλάσσουν στερεοποιημένο χρόνο εργασίας και τίποτε άλλο.
Στη σκέψη σου μοιάζει να κυριαρχεί η ταραχή που κατείχε τους ανθρώπους των τελευταίων ημερών της Πομπηίας. Το [χα και χα και πάλι χα!] σε μάρανε. Τρομάρα σου.
Ιzi "Φτάνει πια με τους λογιστές του 19ου..."
Μη μπερδεύεσαι. Η λογιστική είναι μια μέθοδος με την οποία απλά καταγράφεται η καθημερινή δραστηριότητα μιας επιχείρησης . Η λογιστική, δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους ιδιοκτήτες της επιχείρησης. Κατεβάζεις τον επιστημονικό σοσιαλισμό στο επίπεδο της πρόσθεσης και της αφαίρεσης, προσβάλλοντας τις νοητικές σου ικανότητες. Με αυτόν τον τρόπο, αδικείς τον εαυτό σου.
"...και κάπου εδώ ο καημένος ο Πόζιροφ μαζεύει την ιδεολογική του πραμάτεια και φεύγει σκεφτικός."
Αυτό είναι αλήθεια. Δυστυχώς.
Παναγιώτη,
γνώμη μου είναι ότι ποτέ και πουθενά - εκτός από τη σφαίρα της κυρίαρχης ιδεολογίας, που λέγεται "πολιτική οικονομία" και που είναι ιδεολογία στο βαθμό που μεταμφιέζει (κι έτσι κρύβει) μια σχέση κυριαρχίας σε ... μαθηματική εξίσωση - δεν υπολογίστηκε η αξία από τον "κοινωνικά αναγκαίο χρόνο εργασίας".
Ποζίροφ, το πρόβλημα που σε οδηγεί στην βαθιά ύπνωση είναι πως βάζεις στο κέντρο της σκέψης σου το εκκρεμές του "καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής".
Ο "τρόπος" είναι και ασαφής και αστάθμητος με αποτέλεσμα να αναγκάζεσαι κι εσύ, γοητευμένος από τον εξωτισμό των θαρραλέων κεντροευρωπαίων στοχ-αστών του 19ου, να δημιουργείς αφαιρέσεις που λειτουργούν παραισθησιογόνα στο δογματικό σου πνεύμα το οποίο, όπως συμβαίνει με τα παραισθησιογόνα, τελικά εθίζεται.
http://youtu.be/oOb1M14NYUU
Ποζίροφ,
δεν έχω το δόλο που φαντάζεσαι σαν καλός σταλινικός [="όποιος έχει μελετήσει μαρξισμό και δεν συμφωνεί στο ακέραιο μαζί του, δεν μπορεί παρά να έχει δόλο κι αυτό επειδή ο μαρξισμός είναι Επιστήμη, αυτά που λέει είναι σαν το 2+2=4 κι όποιος διαφωνεί ότι 2+2=4 είναι είτε τρελός είτε έχει δόλο"].
Απλά δεν δέχομαι να με υπνωτίσουν λέξεις και φράσεις, όπως αυτή που λες εδώ
"αυτές οι
ιδιαιτερότητες 'χωνεύονται' στην κυριολεξία από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής,"
και να μην αντιληφθώ ότι, κάτι που μου συστήθηκε σαν επιστήμη και σαν επιστημονική απόδειξη ("μέτρο της ανταλλαχτικής αξίας είναι ο κοινωνικά αναγκαίος χρόνος εργασίας"), μόλις το εξετάσω από πιο κοντά το γυρνάει σε ... ποιητικές αλληγορίες του τύπου "χωνεύει", κ.λπ.
Το θέμα αγαπητέ Ποζίρεφ είναι, πως με τέτοια ... ποιητικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιος είναι πραγματικά "ο χαρακτήρας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής".
Το θέμα είναι, πως όταν λέει κανείς πως "το πληκτρολόγιο, το κάθισμα κλπ., έχουν ήδη εκτιμηθεί κατά την παραγωγή τους - δηλ. με βάση το χρόνο κατανάλωσης του εμπορεύματος εργατική δύναμη - πριν φτάσουν στην αγορά", δεν βλέπει πως στην πραγματικότητα δεν έχει γίνει καμμιά εκτίμηση αυτού του είδους!
Σκέψου το εξής: Το εμπόρευμα εργατική δύναμη πότε ακριβώς εκτιμάται; Πριν φτάσει στην αγορά;
Τότε θα δεις, πως δεν υπάρχει καμιά "εκτίμηση των εμπορευμάτων με βάση το χρόνο εργασίας πριν φτάσουν στην αγορά", αλλά μόνο μια σχέση κυριαρχίας που έχει φέρει τον αποκάτω να δουλεύει για τον αποπάνω.
Όλα τα υπόλοιπα, περί "στερεοποιημένου χρόνου εργασίας", κ.ο.κ., είναι παρλαπίπες των αστών οικονομολόγων, που θέλησαν να κρύψουν αυτή τη σχέση κυριαρχίας.
Γιάννη,
Συμφωνώ, η τιμή είναι η αξία.
Στις σημερινές συνθήκες παγκοσμιοποίησης ο καπιταλισμός μας έχει λύσει τα «μεταφυσικά μας ερωτήματα» για τον «νόμο τις αξίας» πιο ξεκάθαρα από ποτέ.
Οι τιμές σήμερα είναι τιμές καρτέλ ή πολιτικά καθορισμένες τιμές εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων (πετρέλαιο, ενέργεια κλπ.).
«… Μερικοί που δεν εργάζονται έχουν ωστόσο στη διάθεσή τους τα προϊόντα της φιλοπονίας. Τούτο όμως, οι ιδιοχτήτες αυτοί το χρωστάνε, μονάχα στον πολιτισμό και στο καθεστώς. Είναι καθαρά δημιούργημα των αστικών θεσμών (ο Ήντεν θάπρεπε να θέσει το ερώτημα: τίνος λοιπόν δημιούργημα είναι «οι αστικοί θεσμοί»; Από την άποψη της νομικής αυταπάτης δεν εξετάζει το νόμο σαν προϊόν των υλικών σχεδίων παραγωγής, αλλά αντίστροφα τις σχέσεις παραγωγής σαν προϊόν του νόμου) Γιατί οι θεσμοί αυτοί έχουν αναγνωρίσει πως τους καρπούς της εργασίας μπορεί κανείς να τους ιδιοποιείται και κατά τρόπο διαφορετικό, εκτός από την εργασία… Οι πλούσιοι δεν διακρίνονται από τους φτωχούς επειδή έχουν γη και χρήμα, μα επειδή εξουσιάζουν εργασία… ( Καρλ Μαρξ, “Φιλοσοφικά χειρόγραφα”», εκδ., ΓΛΑΡΟΣ, σελ. 65)
Όπου Ήντεν, διαβάζεις Hollowsky.
Αντί να μας λες, "Σκέψου το εξής: Το εμπόρευμα εργατική δύναμη πότε ακριβώς εκτιμάται; Πριν φτάσει στην αγορά; (αφού ξέρεις πολύ καλά ότι το εμπόρευμα εργατική δύναμη, όπως και όλα τα εμπορεύματα, αποτιμάται τελικά στο κόστος αναπαραγωγής του, γιατί συνεχίζεις με τον ίδιο τρόπο την συζήτηση;)
Τότε θα δεις, πως δεν υπάρχει καμιά "εκτίμηση των εμπορευμάτων με βάση το χρόνο εργασίας πριν φτάσουν στην αγορά", αλλά μόνο μια σχέση κυριαρχίας που έχει φέρει τον από κάτω να δουλεύει για τον από πάνω",
θα έπρεπε να εξηγήσεις, προ πάντων στον εαυτό σου, γιατί και αυτό το γνωρίζεις πολύ καλά, αλλά δεν σ' αφήνει η φρεναπάτη του ψευτοφιλελευθερισμού σου, που σε οδηγεί στον αντικομουνισμό, (π.χ. σαν καλός σταλινικός), πως δημιουργήθηκε και πως συντηρείται αυτή η σχέση εξουσίας. Αντίθετα αυτή την αυταπάτη σου την παίρνεις ως δεδομένη και αναλλοίωτη και μας την σερβίρεις ωμά και αστήριχτα.
Οι εργαζόμενοι χρειάζονται σήμερα τη θετική συμπαράσταση της διανόησης στην πράξη, (δις) περισσότερο από ποτέ.
Σταμάτα τις λογοκοπίες και πιάσε δουλεια στο πλευρό τους ...θετικά!
Θεωρείς αντικομμουνιστές του αντισταλινικούς και -άρα- κομμουνιστές τους σταλινικούς...
ενδιαφέρον, πολύ ενδιαφέρον.
Εκείνη η "κομμουνιστική" εφημερίδα ο ριζοσπάστης κυκλοφορεί ακόμη?
Προφανώς για τον Ποζίροφ μια αυτόματη μηχανή παραγωγής πληκτρολογίων παράγει πληκτρολόγια των οποίων η αξία, με κάποιο επιστημονικό (μεταφυσικό) τρόπο, δεν είναι συνάρτηση του χρόνου που θα λειτουργίσει και των τεμαχίων που θα παράγει αλλά της εργασίας που έχει απαιτηθεί για την κατασκευή της.
Ο Χαιντεγγερ σχετικά με την Μαρξική ρητορία (μετά το 5')
http://youtu.be/9_vYz4nQUcs
Ποζίροφ,
το "πως δημιουργήθηκε και πως συντηρείται αυτή η σχέση εξουσίας" είναι ακριβώς το θέμα μας...
... και ως προς αυτό υπέδειξα πως δεν τα λέει σωστά η μαρξιστική θεωρία στο βαθμό που - αντιγράφοντας τον Ρικάρντο - ισχυρίζεται πως η αξία είναι συνάρτηση του χρόνου εργασίας.
Σε αυτό δεν απάντησες παρά κάτι για "χωνέματα". Κι έχει τελικά πλάκα να με συμβουλεύεις να σταματήσω τις λογοκλοπές εγώ, τη στιγμή που μόνο με τσιτάτα έχεις
γράψει μέχρι στιγμής!
Παρολαυτά θα σου κάνω ακόμα μια ερώτηση. Λες μαρξιστικότατα, ότι
"το εμπόρευμα εργατική δύναμη αποτιμάται τελικά στο κόστος αναπαραγωγής του".
Μπορείς να μου πεις με βάση ποια δεδομένα αποτιμάται - δηλαδή επιτέλους μετριέται - το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης;
Πώς δηλαδή διάολε ο καπιταλιστής "αποτιμάει"=μετράει=βάζει σε αριθμό το κόστος της εργατικής δύναμης των εργατών του;
Για να σε διευκολύνω: π.χ. η εργατική αντίσταση παίζει ρόλο σ' αυτή την "αποτίμηση"; Κι αν ναι, με ποιο ... μαθηματικό τύπο τη μετράνε;
Living wage:
http://en.wikipedia.org/wiki/Basic_wage#Australia
Precarious work
http://en.wikipedia.org/wiki/Precarious_work
Anonymous,
το πρόβλημα είναι η χειραφέτηση από την αστική ιδέα του πλούτου και αυτά στα οποία παραπέμπεις δεν βλέπω να κάνουν κάτι τέτοιο.
Κομουνιστές και φιλελεύθεροι πάντως πασχίζουν να μας πείσουν για την "κεντρικότητα" αυτής της ιδέας ακόμη και σήμερα που είναι τόσο φανερό ότι τα δύο αυτά συστήματα είναι τα ζόμπι της ιστορίας....
(και τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα)
Χολοου, να σε ρωτήσω, η Παραγωγή είναι αστική αξία? Και αν είναι πως θα χειραφετηθούμε ας πούμε από αυτή δίχως μια θεωρία χειραφέτησης.
Μήπως οι ρίζες σε αυτές τις "επείγουσες" θεωρίες βρίσκονται πίσω στον Χέγκελ και τους σοσιαλιστές επιγόνους του ή μήπως αυτές ακριβώς βρίσκονται παγιδευμένες μέσα στο αστικό σύστημα αξιών?
(το ρωτάω αυτό το δεύτερο γιατί κάτι τέτοιο έχει υπονοηθεί), και μπορεί ο Ποζίροφ να χάνεται στον ακούσιο αντικομουνισμό του επηρεασμένος από τον "φαντασματικό "σταλινισμό"" του Ριζοσπάστη, παρ όλα αυτά δια μέσου του τσιταρίσματος του Μαρξ, έστω και παρασυρμένος από τις επισημάνσεις σου θίγει κάτι καίριο,
"Οι πλούσιοι δεν διακρίνονται από τους φτωχούς επειδή έχουν γη και χρήμα, μα επειδή εξουσιάζουν εργασία…"
Λέμε τώρα....
St John,
πολύ καλός!
Quartz,
σωστά - άλλωστε τέτοιες διαφωνίες μάς βοηθούν να πάμε βαθύτερα.
Δημοσίευση σχολίου