Ζούμε σε μια νέα εποχή...

...Η μήπως όχι?

Προειδοποιήσεις>>>

"Ούτε η απόλαυση ούτε η δόξα ούτε η εξουσία. Η ελευθερία, μόνο η ελευθερία.
Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλλάζουν κελί.  Η τέχνη δεν μας απελευθερώνει μόνο από τα επίσημα και παλιομοδίτικα είδωλα, αλλά και από τις μεγαλόθυμες ιδέες και τις κοινωνικές ανησυχίες - είδωλα κι αυτά.
Το να βρίσκεις την προσωπικότητά σου χάνοντας την - η ίδια πίστη επιβεβαιώνει αυτή την έννοια του πεπρωμένου"

"...και μια βαθιά περιφρόνηση για όσους εργάζονται για την ανθρωπότητα, για όσους πολεμούν για την πατρίδα και δίνουν την ζωή τους για να συνεχιστεί ο πολιτισμός.
...μια περιφρόνηση γεμάτη αηδία για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα - ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι- ένας ακαλαίσθητος εφιάλτης , όπως στα όνειρα , το αποτέλεσμα μιας δυσπεψίας του πνεύματος.
Η αποστροφή μου προς την προσπάθεια καταλήγει να γίνει φρίκη που χειρονομεί μπροστά σε όλες τις μορφές βίαιης προσπάθειας. Και ο πόλεμος και η παραγωγική και ενεργητική εργασία, η βοήθεια προς τους άλλους...όλα αυτά δεν μου φαίνονται παρά το προϊόν μιας ξεδιαντροπιάς"


Εκατό (για την ακρίβεια 99) χρόνια πριν ο Φερνάντο Πεσσόα ξεκίνησε να γράφει το "Βιβλίο της Ανησυχίας" όντας  ένας άλλος. Ο Μπερνάρντο Σοάρες.

Ο ακαλαίσθητος εφιάλτης, το αποτέλεσμα της δυσπεψίας του πνεύματος  το οποίο και πρόλαβε να ζήσει,  δεν είναι το σουβενίρ μιας ανάξιας ανθρωπότητας. Δεν είναι δυνατόν να μας κατατρώει η νοσταλγία αυτού που οδήγησε στην φρίκη.
Πότε και πως θα διακοπούν οι ρομαντικοί παροξυσμοί του ναρκισσισμού μας?

Πως θα αντικατασταθεί ο ελαφρολαϊκός  υπαρξισμός και η ψευτοζωτικότητα μας από την εντατικοποίηση της συνείδησης?
Πως θα ανακτήσουμε την αισθησιακή μας οξυδέρκεια?

Οι καιροί που ζούμε είναι γεμάτοι από ευκαιρίες.