Ιστορίες ευθύνης: Η σύλληψη του λαθρεπιβάτη

Έχουμε αναφερθεί και παλιότερα, και θα αναφερθούμε και πάλι,  στο είδος αυτό των ανθρώπων που θα "τολμούσαν" να αναλάβουν την ευθύνη. Την ευθύνη που λατρεύουν.

Ας γράψω πριν, στα γρηγορα, μια μικρή ιστορία και θα επανέλθουμε στο υπεύθυνο είδος.

Ένα ζεστό μεσημέρι του Σεπτεμβρίου,

κοντά στην γωνία των οδών Φωκίωνος και Δροσοπούλου.

Οι δύο ελεγκτές τού ζήτησαν το εισιτήριο, αυτός δεν καταλάβαινε ούτε λέξη, έβγαλε να δείξει τα χαρτιά του, τον κατέβασαν με το ζόρι, κρατούσε τα χαρτιά στο χέρι (αν μου συνέβαινε κάτι ανάλογο όντας στο πρώτο δεκαήμερό μου μετανάστης στο Ισλαμαμπάντ, θα ήμουν βέβαιος πως με απαγάγουν). Μόλις βγήκαν από το λεωφορείο κι οι τρείς, ο μικρός έκανε να φύγει, αυτοί τον κυνήγησαν και τον κράτησαν, ο μικρός προσπάθησε να τους ξεφύγει, ένας διερχόμενος εμπλέκεται και τον γρονθοκοπεί, τον ακινητοποιούν και οι τεσσερις στο έδαφος, ο περαστικός αποδεικνύεται πως είναι μπάτσος, καλεί "βοήθεια" από το κοντινό τμήμα της οδού Θήρας, ακούω πίσω μου φωνές και βλέπω αυτή την σκηνή, σκέφτομαι ότι έχει γίνει κάτι "χοντρό", οι ελεγκτές τρέμουν κρατώντας τον κάτω, καμία ψυχραιμία, είναι το ίδιο φοβισμένοι με τον μικρό, ο μπάτσος στο μεταξύ έχει απομακρυνθεί, ένας κύριος που έχει βγει από το καφέ της γωνίας δηλώνει ποινικολόγος (?) και προσπαθεί να καθησυχάσει τον πιτσιρικά.

Ένα περίεργο κουβάρι τριών χοντρών ανθρώπων.

Ο μικρός, όταν πάω από πάνω του, κρατάει ακόμη τα χαρτιά στο χέρι, είναι τσαλακωμένα και σκισμένα, δεν τους άφησε να τα πάρουν, από ό,τι φαίνεται για αυτά πάλεψε, οι ελεγκτές τον βρίζουν και τον πιέζουν σε χέρια και πόδια. Όταν τους ρωτάω (μέχρι στιγμής δεν έχω καταλάβει τι είναι αυτός ο ανθρώπινος σωρός, υποθέτω ότι τους έχει επιτεθεί με κάποιο όπλο), μου λένε: "Δεν είχε εισιτήριο" και "έπρεπε να δεις πώς μας όρμησε"!

Συνεχίζουν σε μεγάλη ταραχή. Μιλάμε, ενώ είναι και οι τρεις κάτω. Κάποιος φωνάζει: "Ρίχτου κι άλλες του Πακιστανού".  Μένω άναυδος όταν καταλαβαίνω πως είναι ελεγκτές!

Μια κυρία που στο μεταξύ έχει πλησιάσει από δίπλα, αφηγείται προς τον ποινικολόγο τη σειρά των γεγονότων έκπληκτη.

"Για ένα εισιτήριο το κάνετε αυτό;", λέω.

"Μας επιτέθηκε", μου λέει ο ένας και ξαναγυρίζοντας προς αυτόν λέει:

"Οι έλληνες πληρώνουν ρε αρχίδι"

Πολλά περνούν από το μυαλό μου...

Ο μικρός με κοιτάζει και κουνάει τα χαρτιά με το χέρι προς το μέρος μου όσο μπορεί, δεν μιλάει, θέλει να τα πάρω.

Γονατίζω δίπλα του, τα παίρνω, τα διπλώνω και τα φυλάω. Με νοήματα προσπαθώ να του εξηγήσω πως εγώ και ο κύριος ποινικολόγος είμαστε μαζί του και να μη φοβάται. Τραγέλαφος. Στράφι. Κοιτάζω τα χαρτιά, καταλαβαίνω λίγα, είναι από το Πακισταν. Είναι με πρόσφατη ημερομηνία. Καινούρια χαρτιά. Έχουν τσαλακωθεί και σκιστεί, αλλά τα διπλώνω στις τσακίσεις τους και τα πατικώνω με το χέρι στα σκαλάκια της πολυκατοικίας όσο μπορώ. Ο μικρός δεν τα χάνει από τα μάτια του. Ο ποινικολόγος ηρεμεί τα πράγματα. Σηκώνονται. Ο παραβάτης κάθεται στα σκαλάκια φρουρούμενος από τους δύο ελεγκτές. Δεν με χάνει από τα μάτια του, αλλά έχει ηρεμήσει. Ο ποινικολόγος λέει ψυχρά "είναι εντάξει, σε μισή ώρα θα τον έχουν αφήσει".
Έρχονται οι μπάτσοι και περνούν με όλη τη σχετική βία στον πιτσιρικά τις χειροπέδες, αυτός δεν μπορεί να μιλήσει, με κοιτάζει απεγνωσμένα και μου κάνει νόημα να μιλήσω εγώ. Να δείξω τα χαρτιά. Να πω πως είναι "νόμιμος".
Να μιλήσω σε ποιόν;

"Τα χαρτιά του φαίνονται εντάξει", λέω σε έναν από αυτούς και του τα δίνω. Τα παίρνει. "Ναι, καλά! Κάτσε και θα δεις τι άπλυτα θα του βρούμε όταν τον πάμε μέσα. Δεν τους ξέρεις αυτούς", λέει το ένστολο σαΐνι.

Ο μπάτσος με τα πολιτικά αφηγείται το "κατόρθωμά" του περήφανος στους συναδέλφους του. Λέει: "Οι πολίτες κάθονταν και κοιτούσαν σα τα πρόβατα".

Σκέφτομαι ένα γλυπτικό σύμπλεγμα με αυτό το θέμα να στολίζει την πλατεία Βικτωρίας.

Το συμπλεκόμενο τρίο πεσμένο στο πεζοδρόμιο, οι μπάτσοι με τα αλεξίσφαιρα και τα γκλόκ που πλησιάζουν, ένας καλοντυμένος κύριος (ο ποινικολόγος), η κυρία με το καροτσάκι της λαϊκής, ένας πιτσιρικάς με ένα σκυλάκι, ένας περαστικός που αναμεταδίδει την σκηνή στο κινητό του γελώντας...

"Η σύλληψη του λαθρεπιβάτη"

(ή κι ένας πιο προχωρημένος τίτλος:

"Δεν τους ξέρεις αυτούς!")