Ο κόσμος τώρα είναι, κυριολεκτικά πολύ γεμάτος από εμάς

Παραθέτουμε δίχως οίκτο ένα μικρό απόσπασμα από το εξαιρετικό βιβλίο του Τζον Φόουλς, Η ερωμένη του Γάλλου ανθυποπλοιάρχου (ήταν αυτός ο βαθμός άραγε;). Ένα "βοήθημα" προς φίλους μας που με τα χρόνια ρέπουν προς την νοσταλγία ενός ολωσδιόλου δυσνόητου για τους ίδιους παρελθόντος.

Είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς σήμερα τις τεράστιες διαφορές ανάμεσα σε ένα νέο γεννημένο στα Σέβεν Ντάηλς και στην κόρη ενός καροτσέρη που κατάγεται από ένα απομακρυσμένο χωριό ανατολικά του Ντέβον. Η συνεύρεση τους ήταν φορτισμένη με τα ίδια σχεδόν εμπόδια που θα ήταν αν ήταν Εσκιμώος κι αυτή Ζουλού. Σχεδόν δεν μιλούσαν την ίδια γλώσσα· έτσι συχνά δεν καταλάβαιναν τι έλεγε ο ένας στον άλλο.

Ωστόσο αυτή η απόσταση , όλη αυτή η αγεφύρωτη άβυσσος – που τότε δε γεφύρωνε το ραδιόφωνο, η τηλεόραση, τα φτηνά ταξιδιωτικά πακέτα και τα συναφή- δεν ήταν ολωσδιόλου δυσάρεστη. Οι άνθρωποι γνώριζαν λιγότερα ο ένας για τον άλλο ίσως, αλλά ένιωθαν περισσότερο ελεύθεροι μεταξύ τους, κι έτσι διατηρούσαν την οντότητά τους. Ο κόσμος δεν ήταν γι αυτούς ένα μόνο κουμπί, ένας διακόπτης μακριά. Οι ξένοι ήταν ξένοι, και μερικές φορές κατά έναν συγκλονιστικό πανέμορφο τρόπο. Μπορεί να είναι καλύτερο για την ανθρωπότητα να επικοινωνούμε ολοένα περισσότερο. Αλλά είμαι αιρετικός, νομίζω πως η απομόνωση των προγόνων μας ήταν όπως ο περισσότερος χώρος που απολάμβαναν: μπορούμε μόνον να τον ζηλεύουμε. Ο κόσμος τώρα είναι, κυριολεκτικά πολύ γεμάτος από εμάς.