"Παρατήρησα τον κόσμο να τρέχει πολυάσχολος στους δρόμους. Δεν κοιτάζουν ούτε αριστερά ούτε δεξιά, ανήσυχοι με μάτια καρφωμένα στο έδαφος σαν σκυλιά. Προχωράνε ευθεία αλλά πάντα χωρίς να κοιτάζουν μπροστά τους, διότι καλύπτουν μια διαδρομή ήδη γνωστή, μηχανικά. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις αυτό συμβαίνει. Ο σύγχρονος άνθρωπος , ο οικουμενικός, είναι ο πολυάσχολος άνθρωπος που δεν έχει χρόνο, που είναι φυλακισμένος από την ανάγκη, που δεν κατανοεί πως ένα πράγμα μπορεί να μην είναι χρήσιμο· που δεν κατανοεί πως στην πραγματικότητα το χρήσιμο μπορεί να είναι ένα άχρηστο καταπιεστικό βάρος. Αν δεν καταλάβουμε την χρησιμότητα του άχρηστου δεν θα καταλάβουμε την τέχνη και μια χώρα που δεν καταλαβαίνει την τέχνη είναι μια χώρα σκλάβων , ρομπότ, μια χώρα δυστυχισμένων ανθρώπων ανθρώπων που δεν γελάνε και δεν χαμογελάνε· μια χώρα χωρίς πνεύμα. Οπού δεν υπάρχει χιούμορ, όπου δεν υπάρχει γέλιο υπάρχει οργή και μίσος"
Αυτά μιας και μιλούσαμε για κάτεργα, από τον θεατρικό συγγραφέα Ευγένιο Ιονέσκο στα 1961. Τα βρήκα στο μικρό βιβλίο με τίτλο "Η χρησιμότητα του άχρηστου", όπου ο συγγραφέας του, Nuccio Ordine, έχει μαζέψει κάμποσα επιχειρήματα επ' αυτού. Το ονομάζει μανιφέστο. Έχει κι ένα κεφάλαιο με τίτλο "Το πανεπιστήμιο επιχείρηση και οι φοιτητές πελάτες". Γενικά το βιβλιαράκι είναι "πολύ χρήσιμο" μιας και συνοψίζει κάποια σύντομα και εύληπτα επιχειρήματα απέναντι στην λαίλαπα τον παραλογισμό και τη γλίτσα της κερδοσκοπίας.
Το αν είναι φυσικά στο χέρι μας να κατανοήσουμε την τέχνη, να γελάσουμε και να διατηρήσουμε το χιούμορ μας, έναντι της οργής και του μίσους, υπ΄αυτήν την πίεση στο κάτεργο είναι μια μεγάλη περιπετειώδης κουβέντα, αλλά ας προσπαθήσουμε καθώς αυτή εξελίσσεται.
- Η φωτογραφίες είναι του Ρόμπερτ Φρανκ. Τραβηγμένες κι οι δύο κάπου στα 1956 στην Ν.Ορλεάνη. Ειδικά με την πρώτη (Canal Street) έχω ένα περίεργο "κόλλημα" και φαντάζομαι δεν θα μαι κι ο μόνος, αλλά δεν σχετίζομαι με το κλαμπ :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου