Η συνείδηση είναι το τελευταίο καταφύγιο των ρομαντικών (και τους έχουμε περικυκλώσει!)

Με μια σύντομη ταινία του Κριστόφ Κισλόφσκι, κι ένα ποίημα του Ρέϋμοντ Κάρβερ

ΤΙ  ΕΙΠΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ

Είπε  δεν δείχνει καλά
Είπε  δείχνει άσκημα, στην πραγματικότητα πολύ άσκημα
είπε  μέτρησα τριάντα δύο από αυτούς στον ένα πνεύμονα πριν
εγώ σταματώ να τους μετρώ
είπα  χαίρομαι δεν θα ήθελα  να ξέρω
πως υπάρχουν εκεί περισσότεροι από τόσους
είπε  είσαι θρησκευόμενος  άνθρωπος γονατίζεις
στα δάση και αφήνεις  τον εαυτό σου  να ζητήσει βοήθεια
όταν  φτάνεις σε κάποιο καταρράκτη
με  την ομίχλη να φυσά στο πρόσωπο και στην αγκαλιά σου
σταματάς  και ζητάς κατανόηση  εκείνες τις στιγμές
είπα  όχι ακόμα σκοπεύω  όμως να ξεκινήσω σήμερα
είπε  λυπάμαι πραγματικά είπε
μακάρι  να είχα κάποια άλλα νέα να σου πω
είπα  Αμήν και είπε κάτι άλλο
δεν τό’πιασα και μη ξέροντας τι άλλο να κάνω
κι  επειδή δεν ήθελα  να υποχρεωθεί να το επαναλάβει
κι  εγώ να πρέπει να το χωνέψω εντελώς
απλώς τον κοίταξα
για ένα λεπτό και  με κοίταξε κι εκείνος  και ήταν τότε
που πετάχτηκα πάνω και  έσφιξα τα χέρια με αυτόν τον άνθρωπο  που μόλις μου είχε δώσει
κάτι  που κανείς άλλος  στη γη δεν μου  είχε δώσει ποτέ
μπορεί  να τον ευχαρίστησα  κιόλας—η συνήθεια είναι πολύ δυνατή

Raymond Carver, 1987
μτφ. Μαρία Φακίνου, περιοδικό  Ποίηση τεύχος 30