Συγγνώμη που ξεκινάω έτσι. Καθώς γεννήθηκα κοντά στα μέσα
του περασμένου αιώνα, ανήκω σ’ εκείνες τις γενιές που έζησαν από πρώτο χέρι το «θάνατο των
ιδεολογιών». Κάποιοι από εμάς, μάλλον οι λιγότεροι, φροντίσαμε να τις θάψουμε. Και
κάποιοι, ακόμα πιο λίγοι νομίζω, τις πενθήσαμε και τις κηδέψαμε κιόλας.
Πώς
είναι να μεγαλώνεις, τώρα, σε ένα κόσμο χωρίς ιδεολογίες, χωρίς γενικές
αναφορές, χωρίς «μεγάλες αφηγήσεις»; Πώς είναι να μη μπορείς να δώσεις λόγο
κοινό σε αυτά που ζεις; Πώς είναι ― κυρίως! ― να μην ξέρεις ένα τρόπο να μετουσιώνεις
τα βιώματα και τις εμπειρίες σου μέσα σε ένα σώμα ιδεών και, μάλιστα, να απαιτείς από
αυτό να έχει συνέχεια και συνέπεια; Πώς είναι να σε αποθαρρύνουν και να σε
αποτρέπουν από αυτή τη γνώση; Πώς είναι όταν μόνη επίσημη γλώσσα είναι τα
μουγκρητά της αυτοσυντήρησης;
Δεν ξέρω να απαντήσω σε αυτά... Για μένα πάντως, όλα όσα συνέβησαν –και συμβαίνουν ακόμα– τούτες τις μέρες, συνοψίζονται σε αυτό που έζησα στην κηδεία του Αλέξανδρου.
Χιλιάδες κόσμος μαζεμένος. Όχι μόνο νεαρόκοσμος. Σχεδόν όλες οι ηλικίες. Σιωπή απέραντη την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας. Θλίψη, οργή, τεταμένη προσμονή, μια περισυλλογή περίεργη, παρουσία νεκρών ολόγυρα, ένα τραύμα που ακόμα δεν έχει αρχίσει να κρυώνει, συγκίνηση πάνδημη, όλες οι απώλειες καθενός να πλανιούνται στα βλέμματα, μια αίσθηση κοινή πως ζούμε τώρα όλοι μαζί κάτι που μας αγγίζει άμεσα, μας διαπερνάει και μας ξεπερνάει ταυτόχρονα. Με το δι’ ευχών, όλοι με μια φωνή «Αθάνατος!» κι έπειτα χειρονομίες και συνθήματα οργής. Ύστερα πάλι σιωπή, συγκίνηση, προσμονή, να διακόπτονται πού και πού από συνθήματα οργής, ενώ παραπέρα κάποιοι πρώτοι καπνοί.
Πόνος, θλίψη, θυμός, συγκίνηση, εκρήξεις οργής, βάρος αβάσταχτο, κενό που δεν αναπληρώνεται, απελπισία, μετέωρη προσδοκία για κάτι αόριστο. Με μια λέξη: Πένθος. Αλλά πένθος κοινό.
Είναι πολύς καιρός που το πένθος διατρέχει (και) αυτή τη χώρα. Είχαμε σχεδόν ξεχάσει για πόσες δεκαετίες, μετά την πρόσκαιρη χαρά που έφερε η πτώση της δικτατορίας, ακούγαμε για «φως στο βάθος του τούνελ», όταν, περίπου ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι το φως αυτό δεν ήταν της εξόδου αλλά του τρένου που ερχόταν καταπάνω μας.
Είναι κάποιος καιρός που, σαν από το πουθενά (παρ’ όλα τα σημάδια), η φαρσοκωμωδία της «ανάπτυξης» έδωσε τη θέση της στην τραγωδία της κατάρρευσης… και μαζί της, το ψωροφαντασμένο σύνθημα «Ο καθένας για την πάρτη του» έδωσε τη θέση του στην πανικοβλημένη πίσω όψη του: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!».
Είναι λίγος καιρός που (και) αυτή η χώρα άρχισε να ξεπέφτει μαζικά από την ευημερία με κυμαινόμενο επιτόκιο στη σταθερή, γυμνή απώλεια. Όλα ―κοινωνικά κεκτημένα, μεροκάματα, σχέσεις, φιλίες, προσδοκίες, νόημα, ένας ολόκληρος κόσμος― βρέθηκαν στην κόψη του ξυραφιού. Και το ξυράφι είχε αρχίσει κιόλας να κόβει οδυνηρά καθώς, πίσω από την απώλεια πραγμάτων, έφεγγε σιγά-σιγά εκείνη η αποτρόπαια αλήθεια, το κεντρικό ερώτημα που όλα τούτα ήταν σαν να ’θελαν να κρύψουν:
Είναι μόλις μερικοί μήνες που η άβυσσος μάς κοιτούσε κατάματα... μόνο που ο καθένας σήκωνε το βάρος της απώλειας και τούτης της ανατριχιαστικής αποκάλυψης μόνος του, χωρίς την αίσθηση ενός πένθους κοινού. Ώσπου ήρθε ο φόνος ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού! Από κάποιον που υποτίθεται πως εκπροσωπούσε την έννομη, πολιτισμένη, δημοκρατική ισχύ. Σε μια στιγμή που ο ένας εμπαιγμός από την εξουσία διαδεχόταν τον άλλον.
Το πένθος (ξεκίνησε να) γίνεται κοινό. Λόγια να το εκφράσουμε, δεν έχουνε βρεθεί ακόμα. Δεν συγκροτήσαμε ακόμα ένα λόγο κοινό. Ακόμα πέφτουμε.
Ας μην ξεχνάμε μόνο, πως η οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν είναι αδιέξοδο.
Δεν ξέρω να απαντήσω σε αυτά... Για μένα πάντως, όλα όσα συνέβησαν –και συμβαίνουν ακόμα– τούτες τις μέρες, συνοψίζονται σε αυτό που έζησα στην κηδεία του Αλέξανδρου.
Χιλιάδες κόσμος μαζεμένος. Όχι μόνο νεαρόκοσμος. Σχεδόν όλες οι ηλικίες. Σιωπή απέραντη την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας. Θλίψη, οργή, τεταμένη προσμονή, μια περισυλλογή περίεργη, παρουσία νεκρών ολόγυρα, ένα τραύμα που ακόμα δεν έχει αρχίσει να κρυώνει, συγκίνηση πάνδημη, όλες οι απώλειες καθενός να πλανιούνται στα βλέμματα, μια αίσθηση κοινή πως ζούμε τώρα όλοι μαζί κάτι που μας αγγίζει άμεσα, μας διαπερνάει και μας ξεπερνάει ταυτόχρονα. Με το δι’ ευχών, όλοι με μια φωνή «Αθάνατος!» κι έπειτα χειρονομίες και συνθήματα οργής. Ύστερα πάλι σιωπή, συγκίνηση, προσμονή, να διακόπτονται πού και πού από συνθήματα οργής, ενώ παραπέρα κάποιοι πρώτοι καπνοί.
Πόνος, θλίψη, θυμός, συγκίνηση, εκρήξεις οργής, βάρος αβάσταχτο, κενό που δεν αναπληρώνεται, απελπισία, μετέωρη προσδοκία για κάτι αόριστο. Με μια λέξη: Πένθος. Αλλά πένθος κοινό.
Είναι πολύς καιρός που το πένθος διατρέχει (και) αυτή τη χώρα. Είχαμε σχεδόν ξεχάσει για πόσες δεκαετίες, μετά την πρόσκαιρη χαρά που έφερε η πτώση της δικτατορίας, ακούγαμε για «φως στο βάθος του τούνελ», όταν, περίπου ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι το φως αυτό δεν ήταν της εξόδου αλλά του τρένου που ερχόταν καταπάνω μας.
Είναι κάποιος καιρός που, σαν από το πουθενά (παρ’ όλα τα σημάδια), η φαρσοκωμωδία της «ανάπτυξης» έδωσε τη θέση της στην τραγωδία της κατάρρευσης… και μαζί της, το ψωροφαντασμένο σύνθημα «Ο καθένας για την πάρτη του» έδωσε τη θέση του στην πανικοβλημένη πίσω όψη του: «Ο σώζων εαυτόν σωθήτω!».
Είναι λίγος καιρός που (και) αυτή η χώρα άρχισε να ξεπέφτει μαζικά από την ευημερία με κυμαινόμενο επιτόκιο στη σταθερή, γυμνή απώλεια. Όλα ―κοινωνικά κεκτημένα, μεροκάματα, σχέσεις, φιλίες, προσδοκίες, νόημα, ένας ολόκληρος κόσμος― βρέθηκαν στην κόψη του ξυραφιού. Και το ξυράφι είχε αρχίσει κιόλας να κόβει οδυνηρά καθώς, πίσω από την απώλεια πραγμάτων, έφεγγε σιγά-σιγά εκείνη η αποτρόπαια αλήθεια, το κεντρικό ερώτημα που όλα τούτα ήταν σαν να ’θελαν να κρύψουν:
Είναι λοιπόν η ζωή
μια απελπισμένη μάχη με το Μηδέν, έρμαιο της ωμής δύναμης κι έκθετη σε κάθε
φρίκη; Αυτό θέλουμε να είναι η ζωή μας;
Είναι μόλις μερικοί μήνες που η άβυσσος μάς κοιτούσε κατάματα... μόνο που ο καθένας σήκωνε το βάρος της απώλειας και τούτης της ανατριχιαστικής αποκάλυψης μόνος του, χωρίς την αίσθηση ενός πένθους κοινού. Ώσπου ήρθε ο φόνος ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού! Από κάποιον που υποτίθεται πως εκπροσωπούσε την έννομη, πολιτισμένη, δημοκρατική ισχύ. Σε μια στιγμή που ο ένας εμπαιγμός από την εξουσία διαδεχόταν τον άλλον.
Το πένθος (ξεκίνησε να) γίνεται κοινό. Λόγια να το εκφράσουμε, δεν έχουνε βρεθεί ακόμα. Δεν συγκροτήσαμε ακόμα ένα λόγο κοινό. Ακόμα πέφτουμε.
Ας μην ξεχνάμε μόνο, πως η οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου δεν είναι αδιέξοδο.
15.12.2008
Hollowsky
Hollowsky
26 σχόλια:
Πρέπει να βρεθούν άνθρωποι που να κομίζουν την ελπίδα, πρέπει να προσπαθήσουμε όλοι να το κάνουμε, να πάρουμε το ρίσκο και ας χάσουμε..
@ Καπιταλκουμούνι,
ναι ... που σημαίνει άνθρωποι με ψυχικό σθένος και συνείδηση του ευρύτερου καλού.
Όμως για δες: δεν θα έπρεπε γι' αυτό, ακριβώς οι λεγόμενοι "πνευματικοί ταγοί" αυτού του τόπου, από κάθε πεδίο του "πνεύματος" (εικαστικά, λογοτεχνία, φιλοσοφία, σινεμά, θρησκείες, κοκ) που υπηρετούν και ανεξάρτητα από τις κομματικές τους προτιμήσεις, να έχουν τεθεί ήδη ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ;
Είδαμε κανέναν να ξεμυτάει απ' το σαλόνι του;
Κοκοκοκοκοκό...
Ξεσηκωθείτε όλοι νέοι και γέροι:
Ενάντια στους καραμανλήδες, παπαντρέους, τσίπρες, αλαβάνους, παπαρηγαίους, καραντζαφεραίους.
Ενάντια στα ξεφτυλισμένα μέσα ενημέρωσης, διεφθαρμένους δημοσιογράφους, πληρωμένους μπλόγκερς, τους μάστορες τις προπαγάνδας.
Ενάντια στους διεφθαρμένους δημόσιους υπάλληλους.
Ενάντια στους επίορκους αστυνομικούς, δικηγόρους, δικαστικούς..
Ενάντια στους τραπεζίτες και τις πολυεθνικές που σας πίνουν το αίμα
Ενάντια στις φαρμακευτικες εταιρείες, τους έμπορους όπλων, ναρκωτικών, σάρκας, παιδιών.
Ενάντια στους κλικαρισμένους και υποδουλωμένους στις εταιρείες καθηγητές πανεπιστημίων.
Ενάντια στις πάμπλουτες και χρυσοποίκιλτες εκκλησίες και στις τυφλές θρησκείες.
Ξεσηκωθείτε χωρίς πάτρωνες και μπροστάρηδες,
Διώξτε τα κομματόσκυλα από τις πορείες και τις διαμαρτυρίες σας, που καπηλεύονται τον ενθουσιασμό και τους αγώνες σας και σας στέλνουν να αντιμετωπίσετε τους αστυνομικούς και να πεθάνετε για να εκμεταλευτούν τον θάνατό σας.
Μην παρασύρεστε από τις παροτρύνσεις πληρωμένων κονδυλοφόρων, δημοσιογράφω, μπλόγκερς που θέλουν να φέρουν το χάος για να επωφεληθούν τα αφεντικά τους ντόπια και ξένα.
Μην παρασύρεστε σε στόχους που σας σπρώχνουν επιλέξτε εσείς τους στόχους σας.
Δουλέψτε το τι θα κάνετε από το σπίτι σας. Στις διαδηλώσεις θα σας πάνε όπου αυτοί θέλουν. Έχουν την οργάνωσή τους. Είναι καλά μελετημένοι.
Μην οργανώνεστε ή προσέχετε πολύ όταν οργανώνεστε.
Να θυμόσαστε ότι ο μεγαλύτερος και πιο οργανωμένος εχθρός σας είναι τα κόμματα. Μακριά από τις κομματικές νεολαίες.
Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει.
Είστε πιο έξυπνοι από αυτούς.
Συγκρατήσου Lula!
Τόσο ευρύ "πρόγραμμα ξεσηκωμού";
Θα χάσει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!
:-) :-))
@hollow sky
Είπα άμα είναι να γίνει, να γίνει.
Θα στο μικρύνω λίγο κρατώντας τα απολύτως επείγοντα που εν πολλοίς είναι και η αιτία μη αντιμετώπισης των περισσότερων από τα υπόλοιπα:
Ξεσηκωθείτε όλοι νέοι και γέροι:
Ενάντια στους καραμανλήδες, παπαντρέους, τσίπρες, αλαβάνους, παπαρηγαίους, καραντζαφεραίους.
Ενάντια στα ξεφτυλισμένα μέσα ενημέρωσης, διεφθαρμένους δημοσιογράφους, πληρωμένους μπλόγκερς, τους μάστορες τις προπαγάνδας.
Ξεσηκωθείτε χωρίς πάτρωνες και μπροστάρηδες,
Διώξτε τα κομματόσκυλα από τις πορείες και τις διαμαρτυρίες σας, που καπηλεύονται τον ενθουσιασμό και τους αγώνες σας και σας στέλνουν να αντιμετωπίσετε τους αστυνομικούς και να πεθάνετε για να εκμεταλευτούν τον θάνατό σας.
Μην παρασύρεστε από τις παροτρύνσεις πληρωμένων κονδυλοφόρων, δημοσιογράφω, μπλόγκερς που θέλουν να φέρουν το χάος για να επωφεληθούν τα αφεντικά τους ντόπια και ξένα.
Μην παρασύρεστε σε στόχους που σας σπρώχνουν επιλέξτε εσείς τους στόχους σας.
Δουλέψτε το τι θα κάνετε από το σπίτι σας. Στις διαδηλώσεις θα σας πάνε όπου αυτοί θέλουν. Έχουν την οργάνωσή τους. Είναι καλά μελετημένοι.
Μην οργανώνεστε ή προσέχετε πολύ όταν οργανώνεστε.
Να θυμόσαστε ότι ο μεγαλύτερος και πιο οργανωμένος εχθρός σας είναι τα κόμματα. Μακριά από τις κομματικές νεολαίες.
Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει.
Είστε πιο έξυπνοι από αυτούς.
Τι άλλο να κόψω;
Lula,
ΟΚ, συμμαζεύτηκε κάμποσο. Τώρα μπορεί να χάσει η μάνα το παιδί, αλλά το παιδί δε θα χάσει τη μάνα!
:-))
Σωστη η παρατήρηση για τη σιωπή των "πνευματικών ταγών". Σημάδι των καιρών κι αυτό.
Τώρα λέει καποιοι γνωστοί μουσικοί θα κάνουν συναυλία...
Είναι και ο ΠΛΙΑΤΣΙΚΑς μεταξύ αυτων των μουσικών;
Θα πει και το "την είδα στο Βόλγα, τη λέγανε Όλγα";
Έλεοοοοοοοοοοοοος! Οχιιιιιιιι!
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑ!
Η
χρόνια
ατιμωρησία
των ισχυρών
και η
χρόνια
αδικία
σε βάρος
των αδύναμων
μάς
έφερε
εδώ
!
για να διαπιστώσουμε ότι δεν είναι αδιέξοδο, θα έπρεπε να φτάσουμε στην άκρη της (στην άκρη του τούνελ με άλλα λόγια), δηλαδή να βλέπουμε το φως να μεγαλώνει. πράγμα το οποίο όμως μπορεί να γίνει κι όταν έρχεται το τραίνο κατά πάνω μας.
hollow sky,
κάθε λαός δεν έχει, στο τέλος-τέλος-τέλος, τους ηγέτες που του αξίζουν;
Γιάννη,
η (επί πραγματικού εδάφους)οδός Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πράγματι δεν είναι αδιέξοδο! Αυτό θέλησα να θυμίσω, ποιητική αδεία, ως προτροπή, μιλώντας για τη συμβολική.
Δεν συμφωνώ απόλυτα με το "κάθε λαός έχει στο τέλος-τέλος τους ηγέτες που του αξίζουν".
Ο λόγος είναι, ότι αυτή η φράση, "παγώνοντας" κατά κάποιον τρόπο την ιστορία σε κάποιες στιγμές - διότι "τέλος-τέλος" στην ιστορία δεν υπάρχει (δεν έχει υπάρξει έως τώρα τουλάχιστον) - υποτιμά, νομίζω, τους λαϊκούς αγώνες εναντίον φαύλων ηγετών και φοβάμαι ότι υποσκάπτει το αγωνιστικό φρόνημα των λαών.
Π.χ. μεταξύ 1840 και 1910, αν θυμάμαι καλά, υπήρξαν 72 (!) στασιαστικά κινήματα στο νεογέννητο ελλαδικό κράτος. Καταπνίχθηκαν με τα όπλα. Τι να συμπεράνουμε; Ότι, μετά από όλα αυτά, οι ηγέτες που είχαμε το 1915 ήταν αυτοί που "αξίζαμε" ως λαός;
Νομίζω ότι η σχέση λαού-ηγετών του είναι πιο σύνθετη.
hollow sky,
ασφαλώς μια κοινωνία δεν έχει μία άποψη για τα πράγματα. και ενώ κυριαρχούν οι υπέρμαχοι της α άποψης, υπάρχουν οπαδοί της β, της γ κοκ. ώς εδώ καλά.
η φράση, νομίζω, δείχνει ότι ο συσχετισμός δυνάμεων, όταν πρόκειται για μακροχρόνιες καταστάσεις, είναι εκδήλωση της ίδιας της κοινωνίας κι όχι κάποιας ατυχίας των καλών να εμποδίσουν τους κακούς. καμμιά μακροχρόνια κατάσταση δεν παγιώνεται "για πάντα", γιατί "τέλος δεν υπάρχει" στην ιστορία. αλλά υπάρχουν εποχές μεταβατικές καθώς και εποχές στις οποίες κυριαρχούν ορισμένες καταστάσεις.
το ότι έγιναν τόσες εξεγέρσεις και κινήματα μεταξύ 1940-1910 δεν δείχνει απαραίτητα κάποια καλή αγωνιστική διάθεση. λ.χ. στην επανάσταση του 1843 ο μακρυγιάννης κ οι λοιποί αγωνιστές ήθελαν κι αυτοί να φαν απ' την κουτάλα. ή, πάλι, η δολοφονία του καποδίστρια ήταν ένα κίνημα -αλλά τι κίνημα; πέρα από τα κινήματα αυτά πρέπει να δουμε αν άλλαξε η νοοτροπία του λαού: τα ρουσφέτια, η κομματοκρατία, η αναξιοκρατία, η μη εφαρμογή των νόμων. αν άλλαξε τίποτε από τον οθωμανικό εαυτό του λαού, πέρα από τα κινητά ή τη φουστανέλα.
ασφαλώς υπήρξαν στάσεις και
δεδομένου ότι η γερμανία πλήρωσε 12 χρόνια ναζισμό με δεκαετίες κατοχής και ακόμη περισσότερες δεκαετίες ντροπής, δε θα ήταν σωστό να δεχτούμε ως δίκαιο (αν είναι καν τιμωρία) για το λαό αυτόν να έχει τέτοιες ηγεσίες;
Γιάννη,
νομίζω (χωρίς να "καθαγιάζω" a priori κάθε στάση) ότι, ειδικά για τις μεταβατικές εποχές - που χαρακτηρίζονται από αστάθεια στις σχέσεις λαού-ηγεσίας και αστάθεια στο επίπεδο του λαού και της ηγεσίας -, δεν ισχύει καλά το "κάθε λαός έχει τους ηγέτες που του αξίζουν".
Όμως το πρόβλημα που αναφέρεις, αν δηλαδή αλλάζει και η νοοτροπία του λαού, είναι πράγματι πολύ σοβαρό. Ίσως το κρισιμότερο.
Ίσως εδώ μπορούμε να διακρίνουμε τα "κινήματα" ουσιαστικά συντεχνιακής υφής και επιδιώξεων, τα οποία συνήθως διαπνέονται πολιτικά από ένα ολιγαρχικό πνεύμα, από τα λαϊκά κινήματα, τα οποία διαπνένται από ένα πνεύμα δημοκρατικό.
Πιθανώς δηλαδή η διάκριση αυτή, ολιγαρχικού-δημοκρατικού πνεύματος, να μάς βοηθήσει να αντιληφθούμε τι τρέχει και κατά πού βασικά πηγαίνει το πράγμα.
στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να εξετάσουμε λοιπόν αν οι διαδηλώσεις αυτές ήταν ένα δημοκρατικό κίνημα ή μια συντεχνιακή κίνσηση και μια περιστασιακή εκτόνωση (προς λάθος κατεύθυνση μάλιστα).
Γιάννη,
πραγματικά αυτό θα έπρεπε να εξετάσουμε! Δεν είναι εύκολο όμως να αποφανθεί κανείς, ειδικά ενόσω τα γεγονότα ακόμη τρέχουν.
Δεν θα μιλούσα για "κίνημα", οποιουδήποτε τύπου. Θα έλεγα, ότι επρόκειτο καταρχήν για μια υγιά έκρηξη αγανάκτησης κατά μιας αυξανόμενης φαυλοκρατίας, δηλαδή προς τη σωστή κατεύθυνση.
hollow sky,
εγω θα έλεγα ότι η στόχευση της σωστής αντίδρασης (ως αντίδρασης) είναι λανθασμένη και ήταν εξ αρχής λανθασμένη. στράφηκε εναντίον των δυνάμεων καταστολής και εναντίον άλλων τμημάτων της κοινωνίας δημιουργώντας με το δεύτερο εχθρούς αντί συμμάχων. θα έπρεπε να γίνονται διαδηλώσεις σε υπουργεία, έξω από την κατοικία των αρχηγών κομμάτων, διαδηλώσεις στα β.π. από τα οποία προερχόταν κι ο δολοφονημένος. έτσι όπως έγινε ήταν απλώς μια εκτόνωση και μία "μεταβίβαση" στην επόμενη γενιά του φόβου/μίσους προς τον μετεμφυλιακό αστυνόμο. λες και πρόκειται για ρεμπέτικα τραγούδια του 30.
Γιάννη,
μια πρώτη εξήγηση: το από πού προερχόταν το αδικοσκοτωμένο παιδί δεν έχει καμιά σημασία! Απολύτως καμία! Λυπάμαι, αλλά σε αυτό (τα β.π.) θέλησε να ρίξει βάρος η τηλεασφαλίτικη "μεθερμηνεία" του πράγματος ("Τι δουλειά είχε στα Εξάρχεια ο β.πίτης; Άρα είχε αποκλίνουσα συμπεριφορά") και ο αποκλίνων συνήγορος του θύτη. Ας τα αφήσουμε λοιπόν ήσυχα τα β.π.
Τώρα, ίσως σου διαφεύγει ότι οι διαδηλώσεις, ειδικά όταν γίνονται σε υπουργεία ή έξω από γραφεία αρχηγών κομμάτων, βρίσκονται πάραυτα αντιμέτωπες με τα ματ, που τμήματά τους προκαλούν χωρίς να έχουν δεχτεί επίθεση. Το διαπίστωσα μέχρι και στην κηδεία του μικρού, αλλά συνέβη το ίδιο και στην ειρηνικότατη πορεία των μαθητών εμπρός από τη βουλή. Άρα δεν είναι τόσο απλό το θέμα, όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με εκδηλώσεις αυθόρμητες.
Σχετικά με τα "άλλα τμήματα της κοινωνίας", υποθέτω ότι εννοείς τους καταστηματάρχες (δεν βλέπω κάτι άλλο), που καταστράφηκαν τα μαγαζιά τους. Έχεις δίκιο για το ενδεχόμενο δημιουργίας εχθρών αντί συμμάχων. Ωστόσο η αντίδραση του ίδιου του προέδρου των εμπόρων την επομένη των μεγάλων καταστροφών, ήταν "ας μην μιλάμε για αυτά όταν υπάρχει ένα παιδί νεκρό". Εντυπωσιακή δήλωση ήθους. Φυσικά, η συνέχιση τέτοιων καταστροφών τις επόμενες ημέρες - από όλο και ελαχιστότερους όμως -, είναι για μένα μεγάλο σφάλμα. Διότι την φαυλοκρατία δεν την πολεμάς με το μηδενισμό.
hollow sky,
το από πού προερχόταν το παιδί έχει τεράστια σημασία, όπως και το πού δολοφονήθηκε. τέτοιες διαδηλώσεις δεν έγιναν ούτε για αλβανούς ούτε για έλληνες φτωχούς ή μεροκαματιάρηδες (εργατικά ατυχήματα). όπως και το ότι το παιδί σκοτώθηκε στο κάστρο των αναρχικών (ιεροσυλία της αστυνομίας) αντί λ.χ. στην κάτω κολοπετινίτσα έχει επίσης. αυτά δεν σχετίζονται με τα "αποκλίνουσα συμπεριφορά", γιατί είναι γνωστό ότι τα παιδιά των πλούσιων ή βολεμένων συχνά έχουν τέτοια life style "αναρχικιά" συμπεριφορά. άλλο αυτό που λέω εγώ κι άλλο το "τι γύρευε στα εξάρχεια;"
τα β.π. τα ανέφερα κυρίως επειδή εκεί ζουν οι βολεμένοι, οι οποίοι δεν έχουν τίποτε να χάσουν από τις εκρήξεις βίας στο κέντρο ίσα ίσα (αν είναι και πλούσιοι επαναστάτες) εννθουσιάζονται καθώς αυτές τους θυμίζουν τα νεανικά τους χρόνια.
εκτός από τη βουλή και τη γαδα, λοιπόν, διαμαρτυρήθηκαν έξω από την κατοικία του πρωθυπουργού, του προέδρου, των γραφείων των κομμάτων, των υπουργείων (δικαιοσύνης, οικονομικών) ή είδαν μόνο το δέντρο (τους εκτελεστές των αποφάσεων) κι όχι το δάσος;
δε θα αρχίσω τα "πόσα καταστήματα καμένα εξισώνονται με έναν νεκρό". όχι μόνο γιατί από μόνα τους τα κεμένα δεν μπορούν να εξισωθούν με έναν νεκρό, αλλά κι επειδή π.χ. οι πιθανές μεταγενέστερες ψυχοσωματικές αρρώστιες όσων (εργαζόμενων/εργοδοτών) καταστρέφονται δε θα ληφθούν υπόψη στην εξίσωση - ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο οι βλαβερές συνέπειες των ληγμένων δακρυγόνων (καρκινογόνα κά) θα ξεχαστούν και δε θα ληφθούν υπόψη.
ανεξάρτητα από την παραπάνω εξίσωση, η εκτόνωση δια της καταστροφής (την οποία θα πληρώσουν οι ίδιοι οι πολίτες) οδηγεί στο ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. ειδικά τα περί συμβολικών στόχων είναι αστεία: οι τράπεζες θα μετακυλήσουν το κόστος των ζημιών στους πολίτες οι οποίοι επικροτούν τις επιθέσεις κατά τραπεζών. και οι τράπεζες κάνουν ό,τι θέλουν επειδή οι πολιτικοί τις αφήνουν να κάνουν ό,τι θέλουν. θεωρώ, δηλαδή, ανώριμο το να ψηφίζονται τα γνωστά κόμματα σε ποσοστά 80+ % και ταυτόχρονα όλη η κοινωνία να αγαλλιάται που καίγεται η τράπεζα στην οποία είναι καταχρεωμένη. αυτή την αντίφαση δεν μπόρεσαν να την καταδείξουν οι διαδηλώσεις
hollow sky,
θα κατέβαιναν οι μαθητές στους δρόμους για έναν μη μαθητή; για έναν αλβανό; οι αναρχικοί για κάποιον μη σκοτωμένο στα εξάρχεια (σκοτωμένο αλλού αλλά δικό τους); αμφιβάλλω.
νομίζω ότι η συμπάθεια του κόσμου αυξήθηκε επειδή υπάρχει η οικονομική κρίση, επειδή υπήρχαν τα σκάνδαλα με τους υπουργούς, το βατοπέδι κοκ. αυτά ήταν η αιτία, η δολοφονία ήταν η αφορμή.
νομίζω ότι αν δεν υπήρχαν τα σκάνδαλα, η παγκόσμια κρίση και η δυσφορία για την πολιτική της κυβέρνησης, οι αντιδράσεις του κόσμου κ των μαθητών θα ήταν πολύ μικρότερες και ηπιότερες.
Γιάννη,
(θέλησα να συμπληρώσω τα περί "απορρύθμισης του κοινωνικού ιστού" στο προηγούμενο σχόλιό μου, οπότε το έσβησα αλλά δεν σε πρόλαβα: απάντησες` ωστόσο δεν αλλάζει κάτι ιδιαίτερα που ανεβάζω εδώ την απάντησή μου)
Γιάννη,
δεν έχει σημασία από πού προερχόταν ο νεκρός και πού σκοτώθηκε. Διότι δεν επαρκούν αυτοί οι δυο παράγοντες για να εξηγηθούν λ.χ. οι ευρύτατες μαθητικές κινητοποιήσεις. Και διότι πέραν αυτών, υπάρχουν και άλλοι σημαντικοί παράγοντες, που συνέτρεξαν και συντέχουν ακόμη.
Μεταξύ αυτών:
- η προηγούμενη παρατεταμένη αποτυχία των κυβερνώντων να πείσουν ότι κυβερνούν και ότι το κράτος δεν έχει μεταβληθεί σε πειθήνιο όργανο των ιδιωτικών συμφερόντων
- το συνακόλουθο διογκούμενο αίσθημα εμπαιγμού μέσα σε ένα γενικότερο, μάλιστα, κλίμα κατάρρευσης (διεθνής κρίση)
- και ακόμη, για να συμπληρωθεί το εκρητικό αυτό μίγμα, η προϊούσα απορρύθμιση του κοινωνικού ιστού, που φέρνει τους πάντες σχεδόν να αντιμετωπίζουν τη ζωή ξεκομμένα από τους πάντες με όλο το δυσβάσταχτο βάρος που αυτή η κατάσταση συνεπάγεται
- τολμώ μάλιστα να πω, ότι αυτός ο τελευταίος είναι από τους ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟΥΣ λόγους, που ο κόσμος δεν αφήνει εύκολα τους δρόμους αυτές τις μέρες: εκεί αισθάνεται ότι, επιτέλους, κάπως, έστω και εν μέσω "χάους", συνευρίσκεται και συνοδοιπορεί με άλλους.
Για τα άλλα που επισημαίνεις:
1. Οι διαδηλώσεις δεν γίνονταν/αι κυρίως προς τη γαδα (εκτελεστική εξουσία) όσο μπροστά στη βουλή (νομοθετική εξουσία και έδρα του κράτους). Δεν νομίζω λοιπόν να μην ειδώθηκε το δάσος.
2. Για τις καταστροφές, κατανοώ ότι μια έκρηξη οργής δεν γίνεται να τις αποφύγει. Θα ήταν υποκριτικό να ζητούμε πλήρη νηφαλιότητα μέσα σε τέτοιες, ειδικές και γενικές, συνθήκες.
Ωστόσο, επαναλαμβάνω, πράγματι η φαυλοκρατία δεν καταπολεμάται με τον μηδενισμό. Διότι σε τελική ανάλυση αποτελούν δυο αλληλοτροφοδοτούμενες όψεις του ίδιου νομίσματος.
Όλα είναι Δρόμος...κι εκεί δεν χωράνε αδιέξοδα
Δεν ξέρω...
Μπορεί να μου φαίνεται ή να μη διάβασα καλά αλλά
Δεν είδα να αναφέρεται η χοντρή υποκίνηση των κομμάτων της αντιπολίτευσης για τις "αυθόρμητες" διαδηλώσεις, όπως και το προς την ίδια κατεύθυνση σπρώξιμο των "εθελοντών του διαδικτύου" ούτε πάλι για την κομματική αβάντα των πρασινοσυνδικαλιστών, που ακολούθησαν το γνωστό ρητό "Στη βράση κολλάει το σίδερο".
Εγώ νομίζω ότι αν σταματήσει η υποδαύλιση θα σταματήσουν και οι αυθόρμητες διαδηλώσεις.
Το ότι κάτι πρέπει να γίνει, σίγουρα κάτι πρέπει να γίνει αλλά με προσοχή μην καταλάθος γίνει εκείνο που δεν πρέπει να γίνει...
και για τον @ hollow sky
Το "πνευματικοί ταγοί" καλώς σε εισαγωγικά μόνο στην απαρίθμηση μπλέκεις τους πνευματικούς με τους διανοούμενους... άλλο το ένα άλλο το άλλο
Δεν είπαμε ότι η παιδεία είναι ένα ακόμη σάπιο μέλος της κοινωνίας μας; Αφού είναι στην πλειονότητά τους μλεγμένοι με εταιρείες, κόμματα, συντεχνίες δηλαδή ενώ είναι υψηλού διανοητικού επιπέδου (καθηγητές) έχουν πνευματικό επίπεδο σε νηπιακή κατάσταση....
@ Lula,
για την υπόθαλψη, η γνώμη μου είναι η εξής: παρόλο που, λογικά, η (όποια) αντιπολίτευση έχει συμφέρουν από τις (όποιες) εκδηλώσεις δυσαρέσκειας που θα μπορούσαν να ρίξουν την (όποια) κυβέρνηση, πυρκαγιά δεν μπορείς να βάλεις σ' ένα λιβάδι γεμάτο χλωρά χόρτα. Θέλω να πω, υπήρξαν μαζεμένες πολλές προϋποθέσεις για να ξεσπάσει αυτό που είδαμε αυτές τις μέρες. Το λιβάδι είχε μάλλον ξεραθεί, σε σημαντικό βαθμό. Κι αυτό, πίστεψέ με, δεν το λέω με ... άγρια χαρά.
Άλλωστε διακρίνω διαφόρων ειδών υποθάλψεις, μερικές μάλιστα καθόλου "χοντρές" αλλά μάλλον με το γάντι. Π.χ. μπορώ να υποθέσω αρκετά εύλογα, λόγω των πολλών και αυξανόμενων ενδείξεων, ότι το τρανταχό πολυκομματικό πέσιμο στον ΣΥΡΙΖΑ (που προσωπικά δεν τον πάω με τίποτα) για "υπόθαλψη των κουκουλοφόρων" σκοπό έχει περισσότερο να αποδυναμωθεί το ενδεχόμενο μιας συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της (από τον ΔΟΛ υποθαλπόμενης) έστω προσωρινής συγκυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, παρά την καταδίκη της κουκουλοφορίας καθεαυτής.
Ασφαλώς αναγνωρίζω, ότι στην αναμπουμπούλα δεν σαίρονται μοναχά τα πράτα αλλά τσι ο λύκος - αυτό υποθέτω ότι εννοείς λέγοντας "προσοχή μην καταλάθος γίνει εκείνο που δεν πρέπει να γίνει...". Και ΓΙ' ΑΥΤΟ το λόγο ακριβώς θεώρησα απαράδεκτη την απουσία των "πνευματικών ταγών" από τα δρώμενα και ειδικά στο πλευρό των μαθητών.
Αυτά επί της ουσίας. Κατά τα άλλα δεν πολυκατάλαβα τη διάκριση που κάνεις μεταξύ "πνευματικών" και "διανοουμένων".
Ασχετο σχόλιο...θέλω ν' ακολουθήσω το blog σε βρήκα στο twitter αλλά όχι στο email....Πως γίνεται;
Δημοσίευση σχολίου