Τώρα εκτός από τους
μεταφυσικούς έθνικ, έχουμε και τους
χίπστερ ιδεολόγους.
Είναι προσπάθεια ακύρωσης του αναστοχασμού και του διαλόγου μας με το παρελθόν.
Ρωμαλέο εμπόδιο σε κάθε δημιουργικό οίστρο.
Εκφράζεται κυρίως μέσω της λογοτεχνίας και των θεαματικών πολιτιστικών προϊόντων.
Είναι καλλιτεχνική παγίδα. Προσοχή!
β. πώς επιδρά και τι εξυπηρετεί η κατηχητική νοσταλγία
Επιδρά αναπαράγοντας την πνευματική-αισθητική ένδεια που μας βάλλει πλέον από παντού.
Δυστυχώς φαίνεται πως όσοι επιχειρούσαν να εξευτελίσουν τον Εμπειρίκο, τον Εγγονόπουλο, την Χατζηλαζάρου, αργότερα τον Σαχτούρη, την Βακαλό, τον Καρούζο, και όσους τελικά προλάβαιναν να μετατρέψουν σε επιθεωρησιακά νούμερα, έχουν άξιους επιγόνους που γράφουν από θέση αυθεντίας λογοτεχνικά βιβλία "για τότε που ήταν όλα αθώα και γνήσια"...
Συχνά
ξεκινούν με την απόλυτα ανεστραμμένη
διατύπωση "δεν θέλω να πω ότι όλα τότε
ήταν αθώα και γνήσια" και κατόπιν παραθέτουν διακόσιες σελίδες που υποστηρίζουν
ακριβώς ότι "τότε ήταν όλα αθώα και γνήσια"..
Αυτό που μας ανατριχιάζει,
είναι η βαθιά και πολυεπίπεδη εναντίωση
στην ίδια την τέχνη και την ίδια την
ποίηση και την ζωή, που εκκινείται από
μια ακόμη βαθύτερη άγνοια των σύγχρονων
πρακτικών τους.
Νεκροζώντανοι, αποξενωμένοι και ατάλαντοι, επιχειρούν να αποστεγνώσουν κάθε ερμηνευτική ικμάδα, να εμποδίσουν κάθε πειραματική προσπάθεια, να ακυρώσουν κάθε απόπειρα για παιγνιώδεις και ανατρεπτικές αναδιατυπώσεις.
Η κατηχητική νοσταλγία επικαλείται ως αυτοπροσδιοριστικό της αντίπαλο τον νεo-κυνισμό που "κυριαρχεί", ενώ στην ουσία είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Ισχυρός συνδυασμός ενάντια στην ζωή, επιτίθεται στην πόλη παρέχοντας επιχειρήματα στον απαθή που νομίζει ότι κάνει επανάσταση, στον αλλοτριωμένο που θεωρεί ότι δημιουργεί ελεύθερα, στον σκλάβο που υπερασπίζεται τις "επιλογές του".
Οι απλοϊκές αφαιρέσεις της κατηχητικής νοσταλγίας διασπείρουν τη λήθη, εντείνουν τη μνησικακία, περιορίζουν τα συναισθήματα, σφυροκοπούν κάθε νόημα με θόρυβο, κάθε επιθυμία με την ακυρωτική της υπόμνηση.
Η κατηχητική νοσταλγία εναντιώνεται στην αμφιβολία και στην καλλιτεχνική δυναμική επικαλούμενη την βεβαιότητα ενός "καλύτερου" παρελθόντος.
Συμπράττοντας έτσι από την άλλη πλευρά με τους υμνητές της αποτελεσματικότητας, της προόδου και του "καλύτερου μέλλοντος", εξυπηρετεί εξίσου την καθημερινότητα, το βάλτο της κοινοτοπίας της, τις κοινωνικές δυνάμεις και τον περιβάλλοντα πολιτισμό, που δομούν την εν γένη απαξιωτική μακαριότητα του έμμισθου ζώου και των "παραγωγικών" του "σχέσεων".
Είναι μια αν-αισθητική δόση απέναντι στην ίδια την ζωή, η οποία παρέχεται ύπουλα και απροσδόκητα οδηγώντας τα ακυρωμένα θύματά της στο λασπωμένο βυθό μιας γλυκερής μελαγχολίας.
Ας είμαστε σε ετοιμότητα!
-------------------
Νεκροζώντανοι, αποξενωμένοι και ατάλαντοι, επιχειρούν να αποστεγνώσουν κάθε ερμηνευτική ικμάδα, να εμποδίσουν κάθε πειραματική προσπάθεια, να ακυρώσουν κάθε απόπειρα για παιγνιώδεις και ανατρεπτικές αναδιατυπώσεις.
Η κατηχητική νοσταλγία επικαλείται ως αυτοπροσδιοριστικό της αντίπαλο τον νεo-κυνισμό που "κυριαρχεί", ενώ στην ουσία είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Ισχυρός συνδυασμός ενάντια στην ζωή, επιτίθεται στην πόλη παρέχοντας επιχειρήματα στον απαθή που νομίζει ότι κάνει επανάσταση, στον αλλοτριωμένο που θεωρεί ότι δημιουργεί ελεύθερα, στον σκλάβο που υπερασπίζεται τις "επιλογές του".
Οι απλοϊκές αφαιρέσεις της κατηχητικής νοσταλγίας διασπείρουν τη λήθη, εντείνουν τη μνησικακία, περιορίζουν τα συναισθήματα, σφυροκοπούν κάθε νόημα με θόρυβο, κάθε επιθυμία με την ακυρωτική της υπόμνηση.
Η κατηχητική νοσταλγία εναντιώνεται στην αμφιβολία και στην καλλιτεχνική δυναμική επικαλούμενη την βεβαιότητα ενός "καλύτερου" παρελθόντος.
Συμπράττοντας έτσι από την άλλη πλευρά με τους υμνητές της αποτελεσματικότητας, της προόδου και του "καλύτερου μέλλοντος", εξυπηρετεί εξίσου την καθημερινότητα, το βάλτο της κοινοτοπίας της, τις κοινωνικές δυνάμεις και τον περιβάλλοντα πολιτισμό, που δομούν την εν γένη απαξιωτική μακαριότητα του έμμισθου ζώου και των "παραγωγικών" του "σχέσεων".
Είναι μια αν-αισθητική δόση απέναντι στην ίδια την ζωή, η οποία παρέχεται ύπουλα και απροσδόκητα οδηγώντας τα ακυρωμένα θύματά της στο λασπωμένο βυθό μιας γλυκερής μελαγχολίας.
Ας είμαστε σε ετοιμότητα!
-------------------
η Κατηχητική Νοσταλγία δεν είναι μόνον τοπική τακτική, είναι παγκόσμια, με τρανά παραδείγματα και σε
όλες τις μεγάλες υπερδυνάμεις του πολιτισμού.
19 σχόλια:
"Κατά βάθος" (τι στερεοτυπική ομορφιά!) είσαστε και σεις παιδιά του Πατρός..θα με αναγκάσετε να αποδεχτώ τον Λακάν (γμωτο μου), αν και νομίζω πως δεν είναι ανάγκη να είσαι φρουδολακανοζιζεκομπαντιουικος για να δείς το μαρκάρισμα απο δαύτον..Όλοι πολεμάνε κάτι παραπλεύρως δεξιά και αριστερά, όπου όλο αυτούνο είναι οπορτουνισμός..γκουχ γκουχ, πνίγηκα...Νομίζω πως το τσουβαλιάζειν είναι πέραν του χιπστερισμού και κυνισμού η αιώνια πανανθρώπινη φαντασιακονοηματοδοτικοσημασιοκανονιστική κομματική ή φατριαστική αρχή. Όχι ότι είστε αγαπητοί φατριαστές...έχουμε και έναν έρανο να διενεργήσουμε, μη λέμε τώρα τέτοια πράγματα. Υποθέτω πως ασχολείστε επιμελώς αν και κρυφίως κυρίως με τον μαρξιστικολενινιστικοαναρχικο χιπστερισμό χωρίς να σας διαφεύγουν και διάφοροι άλλοι ρομαντικίζοντες, για να μην πω φονταμενταλίζοντες νοσταλγικοί. Φυσικά δεν αποκλείονται και άλλοι μικρότερων αξιώσεων χιπστερ, αλλά αυτό το καρφί για την κατήχηση νομίζω με επιβεβαιώνει όσον αφορά τον πρώτο στόχο σας.Όπως πάντα έχετε δίκιο (μη ξεχνάμε τις υποχρεώσεις σας που απορρέουν από την άνευ ορίων σίτιση στο Πρυτανείο που μου υποσχεθήκατε στην προηγούμενη ανάρτηση). Αλλά σε κάτι θα διαφωνήσω, επιστρέφοντας στην αρχική μου διαπίστωση, όσον αφορά τον Φάδερ ημών, με την ευρύτερη έννοια του Φάδερος. Λοιπόν, πέραν των διαφόρων εμμονών που βασανίζουν χίπστερ και μη χίπστερ ακροθιγώς (!) θίξατε ένα βασικό θέμα που καλό θα ήταν να μην ξαναθίξετε τόσο επιπόλαια, μιας και πατήθηκε ο κάλος μου ο καλός, το όνομα του οποίου είναι ξανάστροφα από την αναφορά σας: Επαρχία. Ντεν κατάλαβα καλά λοιπόν...ποιό το πρόβλημα σε βρε χλωμοαστόπουλα με την "νοσταλγία" της υπαίθρου? Άντε πιά με την οιωνεί κωλοπόλη σας και τις ελπίδες που φέρει (πούτσες μπλέ) στην χιουμάνιτυ, που χέστηκα για αυτήν και όλο της το αριστεροδεξιοαναρχομπουρζουάδικο σόϊ της. Κάτω τα χέρια από το χωριό μου κουφάλες μοντερνιστές (τσουβαλιάζω και γω τώρα χουμορίζοντας..μη τσαντιστήτε, ε;) Αντε γιατί θυμήθηκα ένα σύνθημα των φρικιώνε για να πάνε οι μπάτσοι στα χωριά τους...να πάτε σεις ρε φρίκουλες να μάθετε τι κάνουνε εκεί άντρες και αντρογυναίκες με τους μπάτσους (Σκουριές). Να πάτε ρε χλωμοαστόπαιδα να σας κάνουμε σεμινάρια αντίστασης, μπας και καταλάβετε τι σημαίνει να κάνει αντίσταση το δικό μου χίπστερ ίδαλμα: ο Βλάχος χωριάτης, όταν του πατήσουν τον κάλο οι δωσίλογοι, οι αστοί, το κράτος και άλλα αφηρημένα μη χιπστερικά...
Τσάο...
Προς σχολιαστή Eriugeno.
Δεν βλέπω να υπήρξε καμιά αναφορά στην Επαρχία, πόσο μάλλον υποτιμητική, όπως λέτε.
Αντιθέτως βλέπω εσάς να βρίζετε και να επιτίθεστε χωρίς λόγο.
Γιατί εκτίθεστε έτσι άσχημα;
"Ισχυρός συνδυασμός ενάντια στην ζωή, επιτίθεται στην πόλη..."
Εσείς εκτίθεστε φίλη που δεν διαβάζετε το κείμενο γραμμή γραμμή, λέξη λέξη..πράγμα συνηθισμένο σε ανθρώπους της μονδέρνας εποχής, συνηθισμένους σε ροές εικόνων και όχι σε σχολαστική αργή ανάγνωση. Αλλά που τέτοια αγαπητή μου στους αντιχαπστερικούς μονδέρνους..
και γω λέω: "θίξατε ένα βασικό θέμα που καλό θα ήταν να μην ξαναθίξετε τόσο επιπόλαια, μιας και πατήθηκε ο κάλος μου ο καλός, το όνομα του οποίου είναι ξανάστροφα από την αναφορά σας: Επαρχία..." πράγμα σαφές, αν καταλάβει πως οι παμπόνηροι και ευφυείς συντάκτες αυτού του κειμένου, μιλώντας για χιπστερισμό που επιτίθεται στην πόλη, χτυπούν την "νοσταλγία" της υπαίθρου...κλασική θα έλεγα αστική μονδερνιστική κριτική, ακόμα κι αν ενδύεται τον μανδύα του αντιμοντερνισμού. Θα πούν βέβαια και θα πείτε, πως προ-εννοώ πολλά. Αλλά τι να κάνουμε..έτσι είναι οι βλάχοχωριάτες και οι χίπστερ "νοσταλγοί" τους...φανατικοί, κατηχητές ένα πράγμα..
Είσαι αποθέωση ρε εριουτζένα.
Το "επιτίθεται στην πόλη" σε πείραξε ορέ; Εκεί κόλλησες;
Δεν διάβασες παρακάτω; "παρέχοντας επιχειρήματα στον απαθή που νομίζει ότι κάνει επανάσταση, στον αλλοτριωμένο που θεωρεί ότι δημιουργεί ελεύθερα, στον σκλάβο που υπερασπίζεται τις "επιλογές του" " Αυτοί σου μοιάζουν για "τύποι της υπαίθρου";
Μα η "νοσταλγική κατήχηση" είναι απόλυτα αστικό φαινόμενο και μάλιστα γέννημα του μοντερνισμού, του αστικού πολιτισμού που η μοντερνικότητα είναι και το μεγαλο απωθημένο του, και αυτό γίνεται φανερό στο κείμενο.
Ποιος μίλησε εδώ για την νοσταλγία της υπαίθρου;
(που είναι ένα άλλο ζήτημα που καιγεσαι να συζητήσεις αλλά δε μπορούμε τώρα να ασχοληθούμε με στημένους "διαχωρισμούς" της εποχής του Μουσολίνι)
Ήσουν είσαι και θα είσαι ούφο της υπαίθρου
(γιατί αυτά είναι πράγματι υπαίθρια φαινόμενα)
Θα κανονίσουμε ευφάνταστο όπως είπαμε έρανο-κυνήγι θησαυρού. Θα μοιράσουμε τηλέφωνα με αναλογικό καντράν και σεβεντις γυαλούμπες...(και το κοκκινο βιβλιαράκι του Μαο στα Γαλλικά)
Απολύσου πρώτα εσύ και βλέπουμε.
υγ.
Αντιμοντερνιστής; Το λές για μένα; Που σου ρθε;
Το αντίθετο!
(μήπως ρε χιπστερι'μ θες να πεις αντιμεταμοντερνιστής; Αν λες αυτό ε, το συζητάω αλλά και πάλι...)
@ Eriugena,
το έχεις ξεφτιλίσει ... με την άνεση βέβαια που σου παρέχει η καλή μας διάθεση και το ανοιχτό μας σπίτι.
Καληνύχτα
Εσύ Ίζυ, ως ορθώς σκεπτόμενος καλλιτέχνης, δεν μπορεί παρά να είσαι (και) μοντερνιστής-μοντέρνος. Αναφέρομαι βεβαίως στις κατά καιρούς κριτικές σας (κυρίως του έτερου Ιωάννη) στην ανάπτυξη κ.ο.κ και φυσικά στην κριτική της (αστικής, τι άλλο?) νοσταλγίας της υπαίθρου. Αλλά πως μπορεί να είναι τις μονδέρνος πιά, και να κάνει κριτική στη ανάπτυξη-αναπτυξιολαγνία, στον αστισμό, στην αλλοτρίωση. ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ πως είσαστε και σεις στη φάκα του αστισμού, όλοι σας (και όλοι μας πρακτικά)όταν πέρα από την εργασία (και εννοείτε την αστική εργασία σε γραφεία και εργοστάσια) που αμφισβητείτε δεν αμφισβητείτε το πορνείο που λέγεται Πόλη (Συμπτωματικά, άσχετο, Πόλις λέγεται και ο εκδοτικός οίκος των εκπορνευμένων διανοουμένων του εκσυγχρονισμού)
Ο δοαχωρισμός δεν είναι τεχνητός. Είναι ο πιο ουσιαστικός από κάθε άλλο (ταξικό ή μη) διαχωρισμός που φέρνει η αστική εποχή, στα σπάργανά της και στην ακμή της, όπου ακμή είναι αυτό το αποκρουστικό πράμα που ζούμε τώρα ως "ζωή". Και σε αυτό συμμετέχουν ισόποσα και ομοίως κομμουνιστές, δεξιοί, φασίστες, αναρχικοί, φιλελεύθεροι αστοί, μονδέρνοι διανοούμενοι και καλλιτέχναι, ρομαντικοί, κυβιστές, λετριστές, καταστασιακοί (οι πιό βλαμμένοι από όλους στο θέμα αυτό, εντελώς ανόητοι λατρείς του πορνείου), επιστήμονες, διαφημιστές, συγγραφείς, σεφ, εργάτες χρυσορυχείων (σε αυτούς γαμιέται και η μάνα και ο πατέρας και όλο το προλεταριακό τους σοϊ)..
Το Ούφο που έρχεται από τους ουρανούς και εμφανίζεται μόνο στην ύπαιθρο σας φιλά!..
Κύριε διανοούμενε χόλοου
Και δεν ξαναπατάω...σιγά τα λάχανα.
Καλή σας συνέχεια αστόπουλα..
@ Eriugena,
στο καλό.
Κατηχητική νοσταλγία, καλό!
Έχουμε να κάνουμε με μάστιγα...
Και μια δόση πρός ετοιμότητα και δύναμη από τον Νίκο Εγγονόπουλο αφού σημειώσουμε ότι η κοκκινη κάρτα στο danger.few είναι διετούς διαρκειας.
Πολυξένη
Bρυκόλακες αλαλάζοντες και σιδηροπαγείς αύραι μού έφεραν χτες, περί το μεσονύκτιον, μεσουρανούντος του ηλίου της δικαιοσύνης, το μήνυμα του Nτάντε Γκαμπριέλ Pοσσέτη, του Isidore Ducasse και του Παναγή του Kουταλιανού. H πίκρα μου στάθηκε μεγάλη ! Mέχρι της στιγμής εκείνης επίστευα εις τα προφητικά οράματα των τορναδόρων, πρόσμενα τους χρησμούς των αλλοφρόνων ιππέων, προσδοκούσα τας μεταφυσικάς επεμβάσεις των αγαλμάτων. Mε γαλήνευε η ιδέα του πτώματός μου. H μόνη μου χαρά ήτανε οι πλόκαμοι των μαλλιών της. Έσκυβα ευλαβικά και φιλούσα την άκρια των δακτύλων της. Παιδί ακόμα, στην δύσιν του ηλίου, έτρεχα ωσάν τρελλός να προφτάσω να κλέψω, πριν νυχτώση, τα λησμονημένα σκιάχτρα μέσ' απ' τα χωράφια. Kαι όμως την έχασα, μπορώ να πω μέσ' απ' τα χέρια μου, ωσάν να μην ήταν ποτές παρά ένα απατηλόν όραμα, παρά ένα κοινότατο σφυρί. Στη θέση της βρέθηκε μονάχα ένας καθρέπτης. Kι' όταν έσκυψα να δω μέσα σ' αυτόν τον καθρέφτη, δεν είδ' άλλο τίποτες παρά μόνο δύο μικρά λιθάρια : το ένα ελέγετο Πολυξένη, και το άλλο, Πολυξένη επίσης.
Izi θα με τρελάνεις, το ποίημα αυτό είναι από τα αγαπημένα μου και δεν θυμάμαι να σου το έχω πει!
(κι εμένα τι νομίζεις είναι)
τίποτα δεν είναι τυχαίο...
Ο αναστοχασμός και ο διάλογος με το παρελθόν παρουσιάζεται ή εμφανίζεται για σενα στον ελληνικό μοντερνισμό;
(είδα ότι έβαλες σαν παράδειγμα τον Εγγονόπουλο)
Kαι τι ωραία εκτέλεση του Πολυξένη απο τον Πουλίκα και τον Socos απο την Υδρα Των Πουλιών.
Όπως έλεγε και ο Μήτσος στο εισαγωγικό σημείωμα του άλμπουμ "σα να με βαράει βαριοπούλα κατακέφαλα"
Καλημέρα
ν.ο
Ο Εγγονόπουλος είναι ένα παράδειγμα ναι.
Πιστεύω ότι η ποίηση και η τέχνη του μοντερνισμού από τον Παπαδιαμάντη τον Πικιώνη και τον Μπουζιάνη ως τον Ξενάκη και τον Σαχτούρη έχει ασκήσει με τον πλέον ευφάνταστο τρόπο την κριτική στις θεμελιώδεις αξίες του ανθρωπισμού και έχει σαν βασική προυπόθεση και άξονα τον γόνιμο διάλογο με το παρελθόν.
Μια από τις σαφείς αντι-μοντερνιστικές τακτικές είναι ο χυδαίος εξωραϊσμός της κατηχητικής νοσταλγίας που εν συντομία αναφερόμαστε στην ανάρτηση (μαζί με άλλες στις οποίες θα αναφερθουμε σε επόμενες)
Λουκή, το έχουμε πει αυτό.
Χρειάζεται και το 'βίτσιο' κάποτε...
:)
χα, είπα μάστιγα, όχι μαστίγια:))))
Έλα, παραπήγε...
Μ' αυτούς που έχουμε μπλέξει, έπρεπε να είχαμε σιδερικά και όχι μαστίγια...
Δημοσίευση σχολίου