Να σε κυβερνούν
σημαίνει πως σε κάθε διαπραγμάτευση
σου, σε κάθε σου κίνηση, είσαι σημειωμένος,
εγγεγραμμένος, απογραμμένος, φορολογημένος,
διατιμημένος, σφραγισμένος, μετρημένος,
αριθμημένος, αξιολογημένος, αδειοδοτημένος,
εξουσιοδοτημένος, προειδοποιημένος,
περιορισμένος, αναμορφωμένος, διορθωμένος,
τιμωρημένος.
Σημαίνει πως
υπό το πρόσχημα της κοινής ωφέλειας και
στο όνομα του κοινού συμφέροντος
υποχρεώνεσαι να εκπαιδεύεσαι, να
εκμεταλλεύεσαι, να εξαγοράζεσαι, να
μονοπωλείσαι, να κομματιάζεσαι, να
τσακίζεσαι, να ληστεύεσαι· και τότε, με
την παραμικρή αντίσταση, με την ελάχιστη
διαμαρτυρία, σε περιορίζουν, σε
περιφρονούν, σου βάζουν πρόστιμο, σε
στριμώχνουν, σε καταγράφουν, σε
καταχρώνται, σε ξυλοφορτώνουν, σε
αφοπλίζουν, σε πνίγουν, σε φυλακίζουν,
σε δικάζουν, σε καταδικάζουν, σε
πυροβολούν, σε απελαύνουν, σε θυσιάζουν,
σε πουλάνε, σε προδίδουν και, σα να μην
έφταναν όλα αυτά, στο τέλος σε βγάζουν
τρελό, σε χλευάζουν, σε περιγελούν και
σε εξευτελίζουν.
Αυτό σημαίνει
να σε κυβερνούν, αυτή είναι η δικαιοσύνη
και η ηθική της διακυβέρνησης.
Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν, 1851
3 σχόλια:
[…]Πρέπει να αναρωτηθούμε: «τι είναι το άτομο από την οπτική της κυριαρχίας και τι είναι το άτομο από την άποψη της αντίστασης, του αγώνα, της ανατροπής, της επανάστασης , της ουτοπίας; "Από την άποψη της κυριαρχίας, το άτομο είναι πάντα δεύτερο, είναι προϊόν ή είναι ένα προϊόν έτοιμο να χρησιμοποιηθεί. Ακόμη και οι επαναστάτες θεωρούν συνήθως το άτομο από την άποψη της κυριαρχίας, ακόμα και στις ουτοπίες τους που συνίστανται στο να δώσουν μια κοινωνία με σκοπό, όπως την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, και στη συνέχεια να αναζητήσουν πώς πρέπει να είναι το νέο άτομο συμβατό με τους εγγενείς περιορισμούς του σχεδίου. Πρέπει πάντα να γνωρίζουμε ποιο άτομο έχει ή θα έχει ανάγκη η κοινωνία και αυτό είναι μια οπτική κρατική, μια οπτική διαχειριστική. Η απάντηση είναι εκ των προτέρων γνωστή: απαιτείται ένα άτομο εύπλαστο, που σχετίζεται με την μερικότητα, με την ψεύτικη γενίκευση ή με την συγχώνευση.
Δεν υπάρχει μόνο κρατική κυριαρχία, αλλά κάθε κυριαρχία δεν μπορεί να διαρκέσει και δεν μπορεί να αναπαραχθεί παρά από ένα κράτος και τον στρατιωτικό εξοπλισμό του
Η κυριαρχία δεν είναι μια οντότητα, έχει υλικές επιδράσεις στα σώματα των ατόμων, ασκείται, και μάλιστα πολύ βίαια, στα άτομα, είναι αυτά που η αστυνομία σκοτώνει, βασανίζει, φυλακίζει. […]
Loïc Debray
[…]Όσον αφορά το άτομο, δεν πρέπει να πέσουμε στην παγίδα να του δώσουμε ουσία, αυτό που εξάγεται πάντα από την απάντηση στο ερώτημα: «Τι είναι πραγματικά, αληθινά, το άτομο;» Και, αναπόφευκτα, λαμβάνονται οι απαντήσεις οι οποίες μπορεί άλλωστε να βασίζονται σε γνώσεις περισσότερο ή λιγότερο θεμελιωμένες, όπως «ο άνθρωπος είναι εκ φύσεως καλός ή κακός» ή «ούτε το ένα ούτε το άλλο," "καθορίζεται από τη γενετική δομή του," ή ακόμα ένα "ον με επιθυμίες είναι μη-συμβατό με μια κοινωνία», «το μόνο ζώο που χρειάζεται ένα αφεντικό», «αγελαίο ζώο», «ο άνθρωπος έχει ανάγκη να εργάζεται» ή «έχει ανάγκη δραστηριότητες», ή ότι «είναι προορισμένος για την τεχνική», ότι «χρειάζεται το ιερό», ότι «έχει ένα σκοπό:. να ζήσει σε αρμονία με τον κόσμο". Το να δώσουμε ουσία στο άτομο σημαίνει να το ορίσουμε από μια μερικότητα, από μια γενικότητα: ξαναβρίσκουμε εδώ την ανθρώπινη φύση, την ανθρώπινη κατάσταση, και ιστορικά αυτές οι δηλώσει συχνά χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν, εκ των υστέρων , μια κατάσταση πραγμάτων, και από αυτό το ουσιοποιημένο άτομο πηγαίνουμε γρήγορα σε μια κοινωνία επίσης ουσιοποιημένη, με μια αστυνομία, ένα στρατό, την ιδιοκτησία, τους φτωχούς, τους πλούσιους, τους εργαζόμενους, το νόμο, όλα όσα εντέλλονται από το κράτος. Το να δώσουμε ουσία στο άτομο επιστρέφει για να δώσει ένα μέσο κυριαρχίας, η προτεραιότητα του ατόμου είναι επομένως μια ιδεολογική συσκευή που χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει ένα κράτος, είναι η φαντασίωση ενός ατόμου προκαθορισμένου έξω από κάθε σχέση, είναι η αφετηρία και ο σκοπός της κοινωνίας. Πρέπει να αρνηθούμε τη διάλυση του ατόμου - είναι ένα απλό αποτέλεσμα, ένα σύνολο κοινωνικών σχέσεων - χωρίς ωστόσο να του δώσουμε ουσία. Εμείς λέμε ότι το άτομο είναι ταυτόχρονα ένα σύνολο σχέσεων μεταξύ των σχέσεων και οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό. Αυτό το άλλο πράγμα είναι ένα κενό που του επιτρέπει να απομακρυνθεί, να αρνηθεί και να σπάσει όλες τις σχέσεις, να ξεφύγει από κάθε θετικότητα από κάθε κατάσταση πραγμάτων, από κάθε αντικειμενικότητα.[…]
Loïc Debray
Καλή υπενθύμιση.
Θα αναδημοσιεύσω.
Δημοσίευση σχολίου