Στη συνηθισμένη πλέον ερώτηση:
«Γιατί, παρά τις τρομερές πιέσεις και την αυξανόμενη εξαθλίωση, οι άνθρωποι
σήμερα δεν εξεγείρονται;», η απάντησή μας είναι: Λάθος! Οι άνθρωποι σήμερα εξακολουθούν να εξεγείρονται! Μπορεί
ακόμα και να σπάνε μαζικά και να καίνε δρόμους και συνοικίες για μέρες
ολόκληρες. Εκείνο που δεν κάνουν,
είναι το άλμα από την εξέγερση στην επανάσταση.
Οι άνθρωποι σήμερα −το λέμε χρόνια τώρα− μπορεί να εξεγείρονται, αλλά δεν επαναστατούν.
Υπάρχει βέβαια η άποψη που λέει,
μικρό το κακό, διότι η εξέγερση προηγείται της επανάστασης και τελικά οδηγεί
στην επανάσταση. Πάνω σε τούτη την άποψη μάλιστα, έχει στηριχτεί κι ένας
ορισμένος «φετιχισμός της εξέγερσης», πολύ χαρακτηριστικός θα λέγαμε του
πνεύματος της ύστερης νεωτερικότητας. Όμως η άποψη αυτή δεν αποτελεί απλώς μια
«μηχανιστική μεταφορά» παλιότερων εμπειριών στο σήμερα, αλλά μια λάθος ανάγνωσή
τους. Στην ουσία, δεν αντιλαμβάνεται την κρίσιμη
διαφορά μεταξύ εξέγερσης και επανάστασης. Για να την πούμε με δυο λόγια: Η
εξέγερση σηματοδοτεί μια απλή αντίδραση στις κυρίαρχες συνθήκες χωρίς να
προσκομίζει νέες, διαφορετικές συνθήκες ζωής, ενώ η επανάσταση αποτελεί
εκδήλωση νέων τρόπων ζωής που, καθώς εκδιπλώνονται, σαρώνουν τους
κυριαρχούντες. Το πρώτο, λοιπόν, δεν οδηγεί οπωσδήποτε στο δεύτερο. Γι' αυτό το λόγο, η εξέγερση εξαντλείται σε διάσπαρτες και ξεκομμένες μεταξύ τους πράξεις, όσο θορυβώδεις ή εντυπωσιακές κι αν είναι, ενώ η επανάσταση έχει μια δύναμη που προσανατολίζει και έτσι ενοποιεί, έστω κι αν αυτό γίνεται σχεδόν αθόρυβα κάποιες φορές.
Η διαφορά της εξέγερσης από την επανάσταση
Η εξέγερση και η επανάσταση σηματοδοτούν λοιπόν δυο διαφορετικά δέντρα με διαφορετικές ρίζες και όχι για το ίδιο δέντρο σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξής του.
Η διαφορά της εξέγερσης από την επανάσταση
Η εξέγερση και η επανάσταση σηματοδοτούν λοιπόν δυο διαφορετικά δέντρα με διαφορετικές ρίζες και όχι για το ίδιο δέντρο σε διαφορετικά στάδια ανάπτυξής του.
Λίγο αναλυτικότερα: Η εξέγερση
απορρέει από μια θυμική αντίδραση, που ο κραδασμός της κυμαίνεται από την
έντονη αγανάκτηση έως την λυσσαλέα οργή, και στην οποία ώς ένα βαθμό
εμπλέκονται, συνοδευτικά, κάποιες πρόχειρες ιδέες σχετικά με την καταπίεση, την
εκμετάλλευση, την εξουσία, κ.ο.κ., αλλά από την οποία λείπει το βασικό
μετασχηματιστικό υλικό που είναι απαραίτητο για να υπάρξει επανάσταση. Αυτό το
μετασχηματιστικό υλικό γεννιέται από την (διαφορετική από την εξέγερσης) ειδική
ρίζα της επανάστασης. Κι η ρίζα αυτή είναι κατά πρώτιστο λόγο ανθρωπολογική.
Η επανάσταση ριζώνει στη σύλληψη ενός ανθρωπολογικού τύπου
(δηλαδή μιας απάντησης στο κοινωνικά θεμελιακό ερώτημα, «τι είναι ανθρώπινο και
τι απάνθρωπο;») ριζικά διαφορετικού από τον κυρίαρχο και θρέφεται από όλες τις
εκδηλώσεις του −τα ζωντανά παραδείγματά
του, θα λέγαμε− σε όλα τα πεδία της ζωής κάτω από τις κυρίαρχες συνθήκες ήδη.
Έτσι η επανάσταση δεν έχει σαν μόνο καύσιμο το συνδυασμό καταπίεση+θυμική
αντίδραση, όπως η εξέγερση, αλλά
- αντλεί από ένα πολύ πλουσιότερο ψυχοδιανοητικά έδαφος,
- θρέφεται από πολύ μεγαλύτερη ποικιλία πηγών, από γραμμές παραδόσεων έως ακολουθίες οραματισμών,
- έχει ως καύσιμο την ολοένα και ευκρινέστερη έλλογη διαύγαση (με τραγούδια και με Χάρτες, με ποίηση και με Συντάγματα, με εικόνες και με Παραμύθια, με το θέατρο και με αφηγήσεις…) της ανθρωπολογικής της βάσης.
Η μεταμορφωτική δύναμη του Λόγου
Σε τούτη, πράγματι, τη σχέση με το Λόγο (που δεν πρέπει να συνταυτίζουμε με τη στεγνή λογική) μπορούμε να εντοπίσουμε και να διαβάσουμε καθαρότερα τη ριζική διαφορά μεταξύ εξέγερσης και επανάστασης. Γιατί χαρακτηριστικό της εξέγερσης είναι η αφετηριακή δυσπιστία της και η ολοένα και πιο φτωχή σχέση της με το Λόγο καθώς προχωρεί, με αποτέλεσμα να εγκλωβίζεται μεταξύ αλαλίας και λεκτικών σημάτων −ενώ της επανάστασης η αφετηριακή εμπιστοσύνη και η ολοένα και πλουσιότερη σχέση της μαζί του.
Από αυτή τη διαφορά μπορούμε να
συμπεράνουμε και κάτι ακόμα. Απ’ ό,τι φαίνεται να δείχνει η Ιστορία, οι
μεγάλες, οι ριζικές κοινωνικές αλλαγές δεν πραγματοποιούνται παρά αφού
προηγουμένως οι κοινωνίες πέσουν στο ανθρωπολογικό Μηδέν. Τούτη η πορεία προς
το ανθρωπολογικό Μηδέν, δηλαδή προς τον εκμηδενισμό του κυρίαρχου
ανθρωπολογικού τύπου, σημαδεύεται οπωσδήποτε από μια γενικευμένη ψυχική διάλυση, κατά την οποία τα
υποκείμενα
- αφήνονται ολοένα και περισσότερο έρμαια των ιδιωτικών-μιμητικών επιθυμιών τους∙
- χάνουν ολοένα και ευκολότερα το θάρρος τους, τη μεγαλοψυχία και τη γενναιοψυχία τους, και ξεπέφτουν είτε στην καθαρή δειλία (εξού και η αυξανόμενη εμπιστοσύνη σε «μάγκες» που «θα καθαρίσουν την κατάσταση»), είτε σε μια αυτοκτονική ή τυφλή βιαιότητα∙
- είτε δυσπιστούν ολοένα και πιο πολύ προς το Λόγο (συγχέοντας π.χ. τον παρορμητισμό με τη γνησιότητα και αγανακτώντας με κάθε «δεύτερη σκέψη»), είτε εμπιστεύονται μόνο τις πτωχευμένες εκείνες εκφράσεις του που τους παρουσιάζονται, παρηγορητικά και ως αναπλήρωση της παραφροσύνης τους, με τη μορφή λεκτικών σημάτων και τεχνικών οδηγιών (εξού η άνθιση διαφόρων θρησκο|αθρησκο|πνευματικών τεχνικών, «γνωστικιστικής» συνήθως προέλευσης, όπως και η ανάθεση στην επιστήμη του ρόλου που κατείχε κάποτε η μαγεία, κ.λπ.).
Έτσι, δεδομένης της σχέσης τους
με το Λόγο, μπορούμε να πούμε ότι η εξέγερση διαφέρει από την επανάσταση και
κατά το ότι η μεν πρώτη συνδέεται κυρίως με αυτή την πτωτική πορεία των
κοινωνιών προς το ανθρωπολογικό Μηδέν, ενώ η δεύτερη με την έξοδό τους από
αυτό. Ίσως εδώ μάλιστα, στο γεγονός ότι η πτώση στο Μηδέν προηγείται χρονικά
της εξόδου από αυτό, να ριζώνει και η παρερμηνεία που προαναφέραμε, κατά την
οποία «η εξέγερση και η επανάσταση είναι το ίδιο δέντρο σε διαφορετικά στάδια
ανάπτυξης» και «η εξέγερση οδηγεί τελικά στην επανάσταση» −παρερμηνεία που
ελπίζουμε να ξεκαθάρισε κάπως η παραπάνω ανάλυση της διαφορετικής φύσης και
ρίζας τους.
Το ερώτημα λοιπόν, με το οποίο
ξεκινήσαμε, έχει κιόλας μετασχηματιστεί. Το ζητούμενο δεν είναι το «γιατί οι
άνθρωποι σήμερα δεν εξεγείρονται», αλλά γιατί δεν επαναστατούν. Έχοντας δώσει
εδώ μερικά στοιχειώδη δεδομένα για μια απάντηση, με αυτό θ’ ασχοληθούμε κάπως
διεξοδικότερα σε επόμενη ανάρτησή μας.
26 σχόλια:
Για να επαναστατήσεις πρέπει να γνωρίζεις τι θέλεις να αναστήσεις - αυτό μας λέει η γλώσσα αυτή.
Από την άλλη, η revolutio ορίστηκε αρνητικά από το αρχικό της, επιστημονίζον νόημα, δηλαδή τη δυνατότητα πρόβλεψης εξελίξεων και δυνάμεων πέρα από τον ανθρωπίνο έλεγχο, έτσι έφτασε η -κοινωνική- επανάσταση, να σημαίνει το αντίθετο της κοπερνίκειας καταγωγής του περιεχομένου της, το απρόβλεπτο, το ξαφνικό.
Καλό μας απόγευμα.
Υ.γ: Από εκεί και πέρα μπορεί να γίνει κουβέντα για την λεγόμενη Glorious Revolution (που παγίωσε και είναι η ρίζα της λέξης κοινωνικά, και που όπως οι περισσότερες ρίζες της εποχής βρίσκονται στον αγγλικό τρόπο σκέψης και πράξης), την Αμερικανική, τη Γαλλική, τους γιακοβίνους, τους μπολσεβίκους κ.λπ και τις διαφορές στα περιεχόμενα τους.
Ετυμολογικά η λέξη δεν έχει καμία σχέση με την ανάσταση.
Σημαίνει ανασηκωνομαι. Υψώνω το αναστημα μου.
Και φυσικά δεν είναι το αθροισμα πολλών εξεγέρσεων.
Μια επανάσταση ήταν ο διαφωτισμός.
Σε αυτής της επανάστασης την εποχή ζούμε ακόμη και τώρα. Αυτή είναι και η μόνη που έχουμε γωρίσει.
Ανώνυμε δεν έδωσα θρησκευτικό περιεχόμενο στην λέξη, εσύ το είδες. Ναι ανυψώνω ''κάτι'' (π.χ. το ανάστημα μου), ξανασηκώνομαι ''ποιός'' -όπως και η λέξη αμαρτία σήμαινε αστοχία, αβλεψία. Όποτε να επαναστήσεις είναι να αναστήσεις κάτι (όχι θρησκευτικά).
Το revolutio κατά τα άλλα είχε την αρχική σημασία την οποία περιέγραψα. Και βέβαια στη καθομιλουμένη έχει επικρατήσει η επανάσταση όπως την εννοούμε, αλλά η επίσκεψη στα ονόματα δεν είναι κάτι μεμπτό - με αφορμή την ανάρτηση.
Δεν υπάρχει ένας Διαφωτισμός (διαφορές υπάρχουν ανάμεσα σε αγγλικό και γαλλικό π.χ.) - εκτός αν μιλάμε συνθηματολογικά.
Οπότε με την τρέχουσα έννοια, μπορούμε να δούμε την Κοπερνίκεια Επανάσταση με την έννοια της -revolutio- αλλαγής παραδείγματος και μεθόδων (στο επιστημονικό επίπεδο), της οποίας κατά πολλούς η μεταφορά στο φιλοσοφικό επίπεδο είναι η Καντιανή. Στο τεχνολογικό επίπεδο μπορούμε να δούμε τις βιομηχανιές επαναστάσεις και στο κοινωνικόπολιτικό επίπεδο αυτές που αναφέρθηκαν (Αγγλίκή, Γαλλική κ.λπ).
--"δεν έδωσα θρησκευτικό περιεχόμενο στην λέξη"
--μα δεν είπα κατι τετοιο...
εγω παλι νομιζω πως ιστορικά - και οχι ετυομολογικά η επ-ανασταση εχει σχεση με την ανασταση .. .. η επανασατση επισης εχει σχεση με την την ελπιδα , τον μεσσιανισμό , την ταυτοχρονια του μεσαιωνα , τις χιλιαστικές ουτοπιες: Δεν ειναι μια ορθολογική εννοια ειναι μια μεταφυσική εννοια ντυμενη -κατα την Νετωτερικοτητα - με τον Λόγο και φαντασιωση ενος σχεδιου αναμορφωσης της Κοινωνιας .. Ομως στην εποχή μας δεν ειναι οι επαναστασεις που μας λειπου αλλα το συνταιριασμα , ο εναρμονισμος των επαναστασεων δηλαδή των σχεδιων . Εχουμε πολλά σχεδια ,ασυμβατα μεταξυ τους και τα σχεδια πολλαπλασιαζονται ταχυτατα.. εκατομυρια μικρες επαναστασεις αλλα καμμια μεγαλη αφηγηση που να τις χωραει
Εύστοχες πολλές επισημάνσεις του άρθρου και πολύ ενδιαφέροντα όλα τα σχόλια! Θα ήθελα να μας πει κι ο Γιάννης, αν θέλει, σε ποια επανάσταση αναφέρεται, ιστορικά μιλώντας.
Καλημερα σας,συνηθως η εξεγερση και η επανασταση γινεται απεναντι σε εναν εχθρο.Εννοω οτι ειναι απαραιτητος .
Οταν οι περισσοτεροι εχουν πεισθει -και χωρις μεγαλη προσπαθεια- οτι φταινε οι ιδιοι ειναι πολυπλοκο να εξεγερθουν εναντιον του εαυτου τους.Ποσο μαλλον να επαναστατησουν.
Η ενοχη ειναι το μυστικο αυτη την φορα.
Πως το λένε στη γλώσσα του facebook;... Πολλά ''Like'' στη ζάχαρη.
Προϋπόθεση ανάληψης ευθύνης (και άρα πρωτοβουλίας) είναι η μη ταύτιση της με το ενοχικό πουριτανικό αυτομαστίγωμα.
Καλό μεσημέρι.
Φίλοι σχολιαστές,
σας ευχαριστώ για τις εξαιρετικές παερμβάσεις σας. Θα εξηγήσω ίσως καλύτερα το θέμα "επανάσταση" σε επόμενη ανάρτησή μου, ωστόσο με υποχρεώνετε (και σας ευχαριστώ) να πω δυο σύντομα λόγια εδώ.
Έχω ας πούμε κατά νου μεταξύ άλλων τη λεγόμενη αστική επανάσταση. Στην ουσία, αυτό που συγκρατείται συνήθως με αυτό τον όρο (ας πούμε το 1789), είναι η τελευταία πράξη ενός πολέμου που είχε κιόλας, από πολύ νωρίτερα, κερδηθεί από τους αστούς. Διότι για αιώνες πριν, έστηναν τον δικό τους κόσμο -ως κοσμοαντίληψη, ανθρωπολογία αλλά και θεσμούς, τρόπους ζην, ακόμα και κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες- μέσα στα σπλάχνα του φεουδαρχικού κόσμου. Φτάνοντας έτσι, σιγά-σιγά, να πετύχουν ακόμα και αυτό που κατά κάποιον τρόπο αποτελεί εγγύηση μιας επανάστασης, δηλαδή να γοητεύσουν με τις ιδέες του και να πάρουν με το μέρος τους ουκ ολίγα μέλη των έως τότε αρχόντων και της αυλής τους.
Μιλάμε δηλαδή για μια μακρόχρονη (αιώνων...) διεργασία κατασκευής "Πόλεως". Γι' αυτό και μπορούμε να πούμε (όπως ειπώθηκε εδώ) ότι είναι μια "ανάσταση": οι μη-έχοντες Πόλιν, αλλά Πόλιν ζητούντες και Πόλιν ιδρύοντες, σηκώνουν σιγά-σιγά και υψώνουν την Πόλιν τους σαρώνοντας την παλιά, που τους απέκλειε.
Υ.Γ. Κι ενώ έγραφα το σχόλιό μου ανέβηκαν όπως είδα τα δυο τελευταία (από Ζάχαρη και Δ.), που ασφαλώς με βρίσκουν σύμφωνο. Με μια υποσημείωση: Μια επανάσταση είναι τόσο πιο επιτυχής όσο περισσότερο κατορθώνει να ενσωματώσει εντός της το τραγικό στοιχείο, που έχει να κάνει με τη συναίσθηση των ανθρώπινων ελαττωμάτων και αδυναμιών μας. Τούτη η συναίσθηση συνορεύει με την ενοχή κι εδώ είναι το λεπτό σημείο, που έχει να κάνει με το πώς να πετάξουμε την ενοχή και την αυτομαστίγωση χωρίς να χάσουμε αυτή τη γόνιμη συναίσθηση της ανθρώπινης δεινότητας -γόνιμη, διότι μέσα από αυτήν το επαναστατικό υποκείμενο δεν αλλάζει απλώς τους άλλους, τον κόσμο, αλλά συνάμα και τον εαυτό του.
[…]Πήρε μισό αιώνα αγώνα γύρο από το Διαφωτισμό για να λιώσει η δυνατότητα της Γαλλικής Επανάστασης, και έναν αιώνα αγώνα γύρω από την εργασία για να γεννηθεί το τρομερό «κράτος πρόνοιας […] δεν υπάρχει πλέον γλώσσα για την κοινή εμπειρία. και της οποίας δεν μοιραζόμαστε τον πλούτο, αν δεν μοιραζόμαστε μια γλώσσα[…]
( L’insurrection qui vient)
αν κατάλαβα καλά με τη διευκρίνηση που έδωσε ο Γιάννης, (δίνοντας σαν παράδειγμα τη γαλλική επανάσταση), η "επανάσταση" είναι μια μακροχρόνια διαδικασία που κορυφώνεται με μια "εξέγερση" - σαν κάτι τέτοιο να βγαίνει από το παράδειγμα - (το οποίο αναιρεί την υπόθεση εργασίας του άρθρου, βέβαια)- μάλλον θα πρέπει να περιμένω να ολοκληρωθεί με το δεύτερο μέρος, όπου μπορεί πολλά πράγματα να παίρνουν τη θέση τους - άντε, Γιάννη, πόσταρέ το και μην αργείς. μάς άναψες φωτιές. όταν διαπραγματεύεσαι καυτά θέματα ρίχτα όλα στο τραπέζι κι όχι με δόσεις, μη παίρνουμε φωτιά τζάμπα..
@ Στράτο, δεν είπα (ή δεν θέλησα να πω) ακριβώς αυτό στο σχόλιό μου. Δεν νομίζω άλλωστε ότι το (σχηματικό) 1789 ήταν μια εξέγερση, ή κυρίως μια εξέγερση. Τώρα, αναφορικά με το "με δόσεις", καταλαβαίνω, αλλά είμαι λιγάκι αργοκίνητος να πάρει ...
Μια ετικέτα της ανάρτησης έχει τον τίτλο "υπομονή" - κάνε κλικ πάνω της και ρίξε μια ματιά εκειμέσα
:-) :-))
Πολλή καλη-μέρα σου!!!
Πάντως Hollow-bro, ήθελα να σημειώσω και την άλλη άποψη σχετικά με τις "διαδικασίες" και τους "χρόνους τους", που λέει πως, ναι μεν υπάρχει η διαδικασία, αλλά τελικά "το γάλα πήζει" από την μία στιγμή στην άλλη.
Ακαριαία.
Τα πράγματα συμβαίνουν.
Το ότι εμέις αντιλαμβανόμαστε την διαδικασία και απουσιάζουμε από την στιγμή τους δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπάρχει.
Για αυτό κάθε προσπάθεια να την ερμηνεύσουμε να την εντοπίσουμε και να την καταγράψουμε απλά μας γελοιοποιεί και μας βυθίζει ολοένα και περισσότερο στην θολούρα και τελικά το πηχτό σκοτάδι του άνευ ανθρώπου ανθρωπισμού.
@ Ίζι,
δεν είπα ότι δεν υπάρχει μια τέτοια "στιγμή". Πώς όμως ξέρεις/ξέρουμε ότι υπάρχει αυτή η στιγμή και δεν την φανταζόμαστε για να έχουμε κάτι να ελπίζουμε ή για άλλους μυθοπλαστικούς λόγους; Μόνο από το ότι διαπιστώνουμε μια διαφορά ανάμεσα σε ένα "πριν" και σε ένα "μετά" από αυτήν. Σε τι πράγμα ή σε ποιο επίπεδο διαφορά;
Η σχεδόν "θαυματολογική" προσέγγιση, που υπεισέρχεται λιγάκι στο σχόλιό σου και λέει ότι εντελώς ξαφνικά κι από το πουθενά γεννιέται κάτι ολότελα νέο στην Ιστορία (οπότε ματαιοπονούμε και γελοιοποιούμαστε αν το ψάχνουμε πριν αυτό εκδηλωθεί), θα ήταν δικαιολογημένη σε όλη της την έκταση αν π.χ. δεν υπήρχε πουθενά αστική τάξη και κεφάλαιο πριν από το "1789". Σαφώς αυτό ΔΕΝ ισχύει.
απόλυτα θαυματολογική θα έλεγα!!!-)
Το "εντελώς ξαφνικά" δεν αποκλείει την διαδικασία.
Το οτι το γάλα πήζει και γίνεται τυρί δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει αγελάδα, άρμεγμα, γάλα.
Για αυτό τα λέω ρε παιδάκι και αυτά τα παραδείγματα, τα λαικά, τα απλά, τα "της πιάτσας".
Οπότε το πρίν(γάλα) και το μετα(τυρί) μας δίνει την γνώση της στιγμής. Την σίγουρη υπόθεσή της τελος πάντων.
Δεν θα υποστήριζα οτι οι ριζικές αλλαγές συμβαίνουν "από το πουθενα", αλλά οτι συμβαίνουν συμβαίνουν και φυσικά είναι μια διαδικασία που υπάρχει πριν.
Είναι μια διαδικασία που υπάρχει πριν το συμβάν,ακολουθεί το ασύληπτο από εμάς τους χαζούς ανθρώπους συμβάν, και μια διαδικασία που υπάρχει μετά.
-------------------
Και σαφώς η σχεδόν "αφασική" προσέγγιση, που υπεισέρχεται λιγάκι στο σχόλιό σου και λέει ότι τίποτα δεν συμβαίνει, παρα ένα ατελείωτο ντιζόλβ....
αστειεύομαι!-)
Hollow κατα τα λοιπά, και επί της ίδιας της ανάρτησης, λέγοντας ότι: "Η επανάσταση ριζώνει στη σύλληψη ενός ανθρωπολογικού τύπου (δηλαδή μιας απάντησης στο κοινωνικά θεμελιακό ερώτημα, «τι είναι ανθρώπινο και τι απάνθρωπο;») ριζικά διαφορετικού από τον κυρίαρχο και θρέφεται από όλες τις εκδηλώσεις του −τα ζωντανά παραδείγματά του, θα λέγαμε− σε όλα τα πεδία της ζωής κάτω από τις κυρίαρχες συνθήκες ήδη.
Έτσι η επανάσταση δεν έχει σαν μόνο καύσιμο το συνδυασμό καταπίεση+θυμική αντίδραση, όπως η εξέγερση, αλλά αντλεί από ένα πολύ πλουσιότερο ψυχοδιανοητικά έδαφος, θρέφεται από πολύ μεγαλύτερη ποικιλία πηγών, από γραμμές παραδόσεων έως ακολουθίες οραματισμών, και κυρίως
έχει ως καύσιμο την ολοένα και ευκρινέστερη έλλογη διαύγαση (με τραγούδια και με Χάρτες, με ποίηση και με Συντάγματα, με εικόνες και με Παραμύθια, με το θέατρο και με αφηγήσεις…) της ανθρωπολογικής της βάσης. "
...μιλάμε για κρύσταλλο!!
Dangerfew, η συμβολή σας είναι, αν μη τι άλλο, ιδιαίτερη. Να θυμίσουμε
(όχι ότι το έχετε ξεχάσει αλλά και για τους φίλους αναγνώστες)
"Κάθε μορφή προπαγάνδας είναι θεμιτή. Χρειάζεται να διαδώσουμε μια εξέγερση που μας αφορά στο μέτρο των προσδοκιών μας. Έχουμε μπρος μας να βρούμε μια συγκεκριμένη ιδέα ευτυχίας, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι θα ξεπέσει, την ιδέα με την οποία κάθε επαναστατικό πρόγραμμα θα ευθυγραμμιστεί εξαρχής μαζί της".
Από το πολύ καλό μικρό κείμενο του χολοου, και το επι μέρους απόσπασμα του που παραθέτει ο ιζι νομίζω ότι είναι ξεκάθαρη η αποψη σχετικά με την περίφημη "ωριμανση των συνθηκών".
η εποχη μας ειναι η εποχη των εξεγερσεων της εξατμισης Δειτε ποσες εξεγερσεις ειχαμε απο προπερυσι : Αιγυπτος Τυνησια ,αΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ( Ισπανια - Ελλαδα)Τουρκια τωρα.. ΟΛΑ ΜΑΖΕΜΕΝΑ .. στις μερες μας ο καθενας δικαιουται το 15λεπτος της εξεγερσης του
νοσφερατε, το 15μερο θα εννοείς
ναι το δεκαπενθημερο
ΚΙΑΥΤΟ γιατι ο συγχρονος ανθρωπος ταλαντευεται διαρκώς αναμεσα στις παντοφλες και στα οδοφραγματα .. Τα ΜΜΕ και η παγκοσμιοποιηση γεννουνε διαρκώς επιθυμιες προς καταναλωση ομως τα μεσα για καταναλωση ειναι εξαιρετικά ανισα και εξαντλουνται αμεσως .. Ετσι ο συγχρονος ανθρωπος ζει μια Διαρκη διαψεσυη και ανζωπυρωση της επιθυμιας : Ζεστο Κρυο, Ζεστο Κρυο: Διπλος Δεσμός
[…]Αγωνιστικό δόγμα για ιστορικούς λόγους συνδεδεμένο με το φαντασιακό του δικτύου και την επιρροή του Χριστιανισμού, ο δυτικός δημοκρατισμός βρίσκεται σήμερα σε πλήρη δικτυο-κεντρική κοινωνία με τις αραβικές χώρες. Η σημερινή «Αραβική Άνοιξη» δεν ακούγεται ως η στιγμή επίτευξης του σχεδίου του οπαδού του Saint-Simon, Michel Chevalier, του ανθρώπου που, ήδη κατά τον δέκατο ένατο αιώνα, ανακοίνωσε ότι τα τεχνικά δίκτυα θα συμφιλιώσουν Ανατολή και Δύση; Το «γενικό σύστημα» της Μεσογείου που φαντάστηκε ο Chevalier κάνει κάθε μεγάλο λιμάνι ένα μέρος διασύνδεσης των δικτύων μεταξύ γής, θάλασσας και εσωτερικών υδάτων. "Η Μεσόγειος ήταν μια αρένα, μια αρένα όπου για τριάντα αιώνες, η Ανατολή και η Δύση έχουν δώσει σκληρές μάχες. Τώρα, η Μεσόγειος πρέπει να γίνει σαν ένα ευρύ φόρουμ για όλες τις περιοχές από τις οποίες θα επικοινωνούν οι λαοί που ήταν μέχρι σήμερα διαχωρισμένοι. » Μπορούμε λοιπόν να αναρωτηθούμε αν, την ίδια στιγμή που φαίνεται να πραγματοποιείται το όνειρο του δικτυωμένου Οικουμενισμού του Σεβαλιέ - η ένωση της Ανατολής και της Δύσης των οποίων η Μεσόγειος έγινε το «συζυγικό κρεβάτι" - αυτή η περίοδος της ιστορίας δεν έχει προσπαθήσει να επινοήσει μια νέα μορφή επανάστασης: την α-πολιτική επανάσταση, ωθούμενη από τον φετιχισμό του δικτύου, τις «τεχνο-ουτοπίες» που προτρέπουν τις οραματικές εξαγγελίες για νέες κοινωνικές συνδέσεις, νέες κοινότητες, ή ακόμα και μια νέα κοινωνία.[…]
Bernard Pasobrola
Επιτρέψτε μου να μεταφέρω εδώ σχόλιο που έκανε ο φίλος Β.Η. στον "Πύραυλο των Υπογείων" για την ίδια ανάρτηση και το βρίσκω εύστοχο και χρήσιμο.
---
Πολύ χρήσιμο αυτό το κείμενο Γιάννη γιατί διαλύει μια σύγχυση και εξοικονομεί ψυχικές δυνάμεις που σπαταλιώνται μέσα στο άγχος του "γιατί δεν...", που φέρνει την απογοήτευση.
Δεν ξέρω όμως αν, εξέγερση και επανάσταση μπορούν τόσο σχηματικά να διαχωριστούν σαν δύο "ξεχωριστά δένδρα". Αλλά ακόμα και έτσι, δυο διαφορετικά δένδρα δεν συνυπάρχουν στο ίδιο δάσος ανεπηρέαστα το ένα απο το άλλο. Πρέπει βέβαια να γίνει κατανοητό ότι εδώ δεν τρέχουμε "κατοστάρι" αλλά Μαραθώνιο. Και ότι στο δεύτερο υπάρχει το μάκρος χρόνου και μια άλλη βαθύτητα. Είναι όμως και τα δύο... τρέξιμο!
Υπάρχουν εξεγέρσεις που καταπίπτουν γιατί έχουν μόνο σπέρματα και στοιχεία Λόγου αλλά κάθε εξέγερση είναι πράξη που αφήνει ίχνος. Και δεν παύει η επανάσταση να είναι μια εξέγερση που επιτέλους "δημιουργεί". Και μάλιστα με διάρκεια και ολοένα αυξανόμενο βάθος και χωρίς βασικές απώλειες αφού μιλά απο θέση ισχύος πλέον.
Πολύ σωστή βρίσκω την περιγραφή της επανάστασης σαν πράξης που, υπακούοντας σε έναν σφιχτό και συνεκτικό Λόγο, μέσα απ' την διάλυση, δημιουργεί έναν καινούργιο και ολοκληρωμένο κόσμο γιατί ήρθε πλέον η ώρα του. Αγαπά λοιπόν η επανάσταση μαζι με την "ίδρυση" και την "ολοκλήρωση".
Αρωγός σου έρχεται η περίφημη ελληνική ετυμολογία: Εξέγερση, εγείρομαι, αλλά μπορεί να ξαναπέσω. Επανάσταση, επί+ανά+ίσταμαι, δηλαδή ξαναστέκομαι στα πόδια μου. Εχοντας όμως φτιάξει τον Κόσμο μέσα στον οποίο θα υπάρξω. Όρθιος και νέος!
Β.Η.
Δημοσίευση σχολίου