(...) - Θα προτιμούσα να ζήσω όλη μου τη ζωή σε μια τσερκέζικη
σκηνή παρά να προσκυνήσω το γερμανικό είδωλο.
- Ποιο είδωλο;, φώναξε ο στρατηγός που είχε αρχίσει να θυμώνει.
- Το γερμανικό τρόπο πλουτισμού. Δεν είμαι καιρό εδώ κι όμως έχω παρατηρήσει πράγματα που κάνουν την ταταρική μου φύση να αγανακτεί. Μα την αλήθεια μακριά από κάτι τέτοιες αρετές! Χτες περπάτησα καμία δεκαριά χιλιόμετρα στα περίχωρα.
- Το γερμανικό τρόπο πλουτισμού. Δεν είμαι καιρό εδώ κι όμως έχω παρατηρήσει πράγματα που κάνουν την ταταρική μου φύση να αγανακτεί. Μα την αλήθεια μακριά από κάτι τέτοιες αρετές! Χτες περπάτησα καμία δεκαριά χιλιόμετρα στα περίχωρα.
Λοιπόν είναι ακριβώς όπως στα ηθικοπλαστικά βιβλία, ξέρετε εκείνα τα μικρά εικονογραφημένα βιβλία που κυκλοφορούν στη Γερμανία: όλα τα σπίτια έχουν τον πατέρα τους, έναν υπερβολικά ενάρετο και τίμιο άνθρωπο, τόσο τίμιο που φοβάται κανείς να τον πλησιάσει.
Εδώ η κάθε οικογένεια είναι υποταγμένη, τυφλά υποταγμένη στον πατέρα. Δουλεύουν όλοι σαν τα ζώα και κάνουν οικονομία όπως οι Εβραίοι. Όταν ο πατέρας συγκεντρώσει κάποιο σημαντικό ποσό, μεταβιβάζει τη δουλειά ή τα κτήματα του στον πρωτότοκο γιο του. Για αυτό αρνιέται να δώσει προίκα στη κόρη του που έτσι καταδικάζεται να μείνει γεροντοκόρη. Ο μικρότερος γιος είναι αναγκασμένος να δουλέψει σκληρά, κι όσα κερδίζει, τα προσθέτει στοκεφάλαιο της οικογένειας που όσο πάει και αυξάνεται. Ναι αυτό γίνεται εδώ, το έχω ερευνήσει. Και το μοναδικό κίνητρο για όλα είναι η τιμιότητα, μια τιμιότητα που φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο μικρότερος γιος φαντάζεται ότι τον εκμεταλλεύονται από τιμιότητα (...)»
Εδώ η κάθε οικογένεια είναι υποταγμένη, τυφλά υποταγμένη στον πατέρα. Δουλεύουν όλοι σαν τα ζώα και κάνουν οικονομία όπως οι Εβραίοι. Όταν ο πατέρας συγκεντρώσει κάποιο σημαντικό ποσό, μεταβιβάζει τη δουλειά ή τα κτήματα του στον πρωτότοκο γιο του. Για αυτό αρνιέται να δώσει προίκα στη κόρη του που έτσι καταδικάζεται να μείνει γεροντοκόρη. Ο μικρότερος γιος είναι αναγκασμένος να δουλέψει σκληρά, κι όσα κερδίζει, τα προσθέτει στοκεφάλαιο της οικογένειας που όσο πάει και αυξάνεται. Ναι αυτό γίνεται εδώ, το έχω ερευνήσει. Και το μοναδικό κίνητρο για όλα είναι η τιμιότητα, μια τιμιότητα που φτάνει σε τέτοιο σημείο, ώστε ο μικρότερος γιος φαντάζεται ότι τον εκμεταλλεύονται από τιμιότητα (...)»
6 σχόλια:
Ιζι, αυτό το "...σαν Εβραίοι" δε μπορούσες ρε παιδί μου να το κάνεις πιο αχνό, ένα ανοικτό γκριζάκι, κάτι.
Κατα τα άλλα ο Ντόστο μεγαλειωδώς πικρός όπως συνήθως.
Ωχ, λες από κει που καταδικαζόμασταν ως "φιλοσιωνιστές" να φάμε τώρα και τη ρετσινιά του "αντισημίτη";
Πολιτικλικορεκτ μπέρδεμα:-))
Το απόσπασμα που αναμετέδωσες, Ιζι, έχει δύο εθνοφυλετικούς προσδιορισμούς.
Γερμανοί και Εβραίοι.
Προέρχεται,θα πεις, από ένα αριστούργημα της ρώσικης λογοτεχνίας του 1867, καμια εικοσαετία αργότερα από το "εβραϊκό ζήτημα" του Μαρξ και λίγο πριν του Μπρούνο Μπάουερ. Ακόμη και ο Μαρξ την είχε "πατήσει" τότε, εσείς όμως;
Πως;
Ανώνυμε 11:58 π.μ.
Εξετάζουμε πάντα όσα αναμεταδίδουμε, στο ιστορικό το αισθητικό και ποιητικό πλαίσιο τους. Βάλε σε αυτά και το βαθμό της απόλαυσής μας ως δέκτες.
Αφήνουμε το ελεύθερο στους αναγνώστες μας να στοχαστουν επί των όποιων αναλογιών και επίσης το συζητάμε.
Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκυ είχε στην ζωή του σταθερή θέση τον αγώνα για την ισότητα και την άρση των καταπιέσεων και της απανθρωπιάς.
Οι κατηγορίες για τον "αντισημιτισμό" του μου φαίνονται -δίχως να έχω κάνει και έρευνα σε βάθος σαν μαλ(θ)ακίες της "πολιτικής ορθότητας" που επιχειρεί να επιβάλει μια συγκεκριμένη τάση. Αυτή του πολίτη-μπούλη. Του ατενίστα. Του συνεπούς. Του καλόπαιδου, του νοικοκύρη.
Ο "τύπος του Άϊχμαν" πάνω κάτω.
Προσοχή!
Τι δυο, τγεις εθνοφυλετικούς πγοσδιογισμούς έχει το απόσπασμα:
Γεγμανοί, Εβγαίοι και Τάταγοι "η τατάγική μου φύση...").
Ωχ, τώγα είδα και τέταγτο εθνοφυλετικό πγοσδιογισμό στο απόσπασμα: Τσεγ-κέζοι ("μια τσεγ-κέζικη σκηνή...").
Τγομεγό!
Και το πληκτγολόγιό μου δεν πατάει το γο, που σημαίνει ότι κάνει γατσιστικό χιούμογ!
Βγε να πάγει! Από παντού μας πεγικύκλωσαν!
Τελευταία έχουμε πήξει στους "κυνηγούς του αντισημιτισμού" που, όπως κάποιες λούγκρες βλέπουν παντού "αδερφές", έτσι κι αυτοί ξετρυπώνουν σε κάθε διαμαρτυρία, κι έναν "αντισημίτη".
Πολύ καλή η παρατήρηση και ο παραλληλισμός που κάνει ο ιζι,
των ατενίστας αυτού του κόσμου με τον Αιχμαν.
Όσο "χοντρό" κι αν ακούγεται σημειώνει έναν επικίνδυνο ορίζοντα...
Δημοσίευση σχολίου