Ι. Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ*
1. Η VITA ACTIVA ΚΑΙ Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
Με τον όρο vita activa θέλω να ορίσω τρεις θεμελιώδεις ανθρώπινες δραστηριότητες : τον μόχθο, την εργασία και την πράξη.
Είναι θεμελιώδεις , διότι κάθε μία από αυτές αντιστοιχεί σε έναν από τους βασικούς όρους που έχει δοθεί η ζωή στον άνθρωπο πάνω στην γη.
Ο μόχθος είναι η δραστηριότητα, η οποία αντιστοιχεί στη βιολογική λειτουργία του ανθρώπινου σώματος, που η αυθόρμητη ανάπτυξή του, ο μεταβολισμός του και η τελική φθορά του συνδέονται με τις ζωτικές ανάγκες, όσες παράγονται και ικανοποιούνται μέσα στην διαδικασία της ζωής από τον μόχθο. Η ανθρώπινη προϋπόθεση του μόχθου είναι η ίδια η ζωή.
Η εργασία είναι η δραστηριότητα, η οποία αντιστοιχεί στον μη φυσικό χαρακτήρα της ανθρώπινης ύπαρξης, που δεν ενσωματώνεται στον αέναα επαναλαμβανόμενο ζωικό κύκλο του είδους και που η θνητότητα της δεν αντισταθμίζεται από την αιωνιότητα αυτού του κύκλου. Η εργασία παρέχει έναν "τεχνητό" κόσμο πραγμάτων που διαφέρουν σαφώς από το φυσικό περιβάλλον.Μέσα στα όρια αυτού του κόσμου στεγάζεται κάθε ατομική ζωή, ενώ ο ίδιος τούτος κόσμος κατασκευάζεται με σκοπό να ζήσει περισσότερο από κάθε άτομο και να τα υπερβεί όλα. Η ανθρώπινη προϋπόθεση της εργασίας είναι η εγκοσμιότητα.
Η πράξη, η μόνη δραστηριότητα που επιτελείται άμεσα μεταξύ ανθρώπων χωρίς να μεσολαβούν τα πράγματα ή η ύλη, αντιστοιχεί στον ανθρώπινο όρο του πλήθους, στο γεγονός πως οι άνθρωποι και όχι ο Άνθρωπος, ζούνε πάνω στην γη και κατοικούνε τον κόσμο. Μολονότι όλες οι πλευρές της ανθρώπινης κατάστασης συνδέονται κατά κάποιον τρόπο με την πολιτική, το πλήθος είναι η κατ' εξοχήν προϋπόθεση κάθε πολιτικής ζωής. [...]
Η πράξη θα ήταν περιττή πολυτέλεια, ιδιότροπη παρέμβαση στους γενικούς κανόνες συμπεριφοράς, αν οι άνθρωποι ήσαν άπειρα αναπαραγώγιμες επαναλήψεις του ίδιου μοντέλου, που η φύση ή ουσία του θα ήταν η ίδια για όλους και εξ ίσου προβλέψιμη με την φύση ή ουσία κάθε άλλου πράγματος.
Το πλήθος είναι η προϋπόθεση της ανθρώπινης πράξης, διότι είμαστε όλοι ίδιοι, δηλαδή ανθρώπινοι, αλλά έτσι που κανείς να μην είναι ποτέ ίδιος με κανέναν άλλο από όσους έζησαν ζουν ή θα ζήσουν.
Και οι τρεις δραστηριότητες μαζί με τις αντίστοιχες προυποθέσεις τους συνδέονται στενάμε την γενικότατη συνθήκη της ανθρώπινης ύπαρξης: τη γέννηση και τον θάνατο, την γεννησιμότητα και την θνησιμότητα. Ο μόχθος δεν εξασφαλίζει απλώς την ατομική επιβίωση αλλά την ζωή του είδους. Η εργασία και το προϊόν της , το ανθρώπινο τεχνούργημα, παρέχουν ένα μέτρο διάρκειας και αντοχής στην ευπάθεια της θνητής ζωής και του φευγαλέου χαρακτήρα του ανθρώπινου χρόνου. Η πράξη, στον βαθμό που αναλώνεται στην ίδρυση και την διατήρηση ενός πολιτικού σώματος , δημιουργεί την προϋπόθεση για την μνήμη, δηλαδή την ιστορία.
ΥΓ Izi. Το βιβλίο της Χάνα Άρεντ, Η Ανθρώπινη κατάσταση/ Vita Activa συγκεντρώνει τις έρευνες και τα συμπεράσματά της σχετικά με τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Εκδόθηκε το 1958. Στην Ελληνική γλώσσα μεταφράστηκε από το Γεράσιμο Λυκιαρδόπουλο και τον Στέφανο Ροζάνη και εκδόθηκε το 1986, από την Φιλοσοφική και Πολιτική Βιβλιοθήκη, σειρά των εκδόσεων Γνώση την οποία διεύθυνε ο Παναγιώτης Κονδύλης.
19 σχόλια:
Σε εργαλειακό επίπεδο ίσως θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιες ηθικές κρίσεις για τον διαχωρισμό της ανθρώπινης δραστηριότητας, μόνο στον βαθμό που θα μας βοηθούσε να αναδείξουμε την απουσία νοήματος του συνόλου των ανθρώπινων δραστηριοτήτων.
Σε «προγραμματικό» επίπεδο αν μιλάμε «για την κατοχή από τους ανθρώπους όλων των στιγμών της δραστηριότητας τους» δεν μπορούμε να μιλάμε για διαχωρισμό, οι κατηγορίες που είναι αποτέλεσμα αυτού του διαχωρισμού, δεν είναι ανιστορικές κατηγορίες.
Μά έτσι πως η εργασία θα είναι το μόνο μέσο για την προσωπική και συλλογική ανάπτυξη του ανθρώπου?
Την βάψαμε....
@παναγιώτης
δεν κατάλαβα τι σημαίνει "εργαλειακό" τι ""προγραμματικό"" και τι "ανιστορική κατηγορία"
Τι εννοείς ότι δεν μπορώ να κατέχω ένα επιμερισμένο σύνολο?
Hanna we love you!
assets,
Εργαλειακό επίπεδο εννοώ την αντιπαράθεση με την χρήση κάποιων όρων που κάνει ο καπιταλισμός.
προγραμματικό εννοώ τους στόχους του κινήματος όχι με την μορφή ενός κοινωνικού φαντασιακού αλλά τις ιδέες για μια προσπάθεια συλλογικής κατασκευής του νοήματος.
ανιστορική κατηγορία:
Η εργασία ως διαχωρισμένη δραστηριότητα δεν υπήρχε πάντα και ηδη ο καπιταλισμος την αμφισβητεί στην πράξη μέσω της αντικατάστασης του ανθρώπου με την νεκρή εργασία.
Στην ανάπτυξη της σχέσης ατόμου - κοινότητας και της σχέση κοινότητας - φύσης που πρέπει να βρίσκεται στο κέντρο του νοήματος όλων των ανθρώπινων δραστηριοτήτων ποιο ακριβώς επιμερισμένο σύνολο μπορούμε να αφήσουμε απ' έξω;
Ok. Ευχαριστώ.
Το συνολο των ανθρωπίνων δραστηριοτητων έλεγα ότι εξετάζεται εδώ ως ένα σύνολο επιμερισμένο.
(όχι δηλαδή σαν διαχωρισμός)
Θα το ψάξω παραπάνω γιατι μου φαίνεται εξαιρετικά ενδιαφέρον...
Παναγιώτη,
έχω την εντύπωση ότι αυτό που εδώ αναφέρεις ως προγραμματικό στόχο (την "κατοχή από τους ανθρώπους όλων των στιγμών της δραστηριότητας τους") παραμένει στο ουτοπιστικό και α-πολίτικο πνεύμα των '60s.
Πρέπει να πω, ότι ο διαχωρισμός δεν αφορά το επίπεδο του ατόμου - οπότε ούτε και η άρση του διαχωρισμού αφορά σε αυτό το επίπεδο.
Διαχωρισμένη μπορεί να είναι μια δραστηριότητα μόνο από την κοινότητα ή κοινωνία των ανθρώπων.
Ο διαχωρισμός είναι, δηλαδή, μια πολιτική κατηγορία πρωτίστως.
Γιάννη,
όταν εργαλειακά αντιμετωπίσουμε ότι, χρήσιμο είναι ότι παράγει αξία (μαρξιστές), χρήσιμο είναι ότι ικανοποιεί ανάγκες (φιλελεύθεροι), χρήσιμο είναι ότι προάγει το ατομικό συμφέρον και αρχίσουμε να δρούμε συλλογικά πιστεύω ότι θα τεθεί το ζήτημα της άρσης των διαχωρισμών, όχι σαν κάτι ακαριαίο γιατί αυτές οι διαχωρισμένες δραστηριότητες έχουν τις αντίστοιχες υλικές προϋποθέσεις, αλλά σαν μια διυποκειμενική διαδικασία προς ένα νέο ανθρωπολογικό πρότυπο. Δεν μιλάω για μια κοινωνία αναφοράς ούτε για ιστορικά ή ανθρωπολογικά άλματα.
Παναγιώτη,
σύμφωνοι - καταρχάς.
«Η κατανόηση της μαρξιστικής αντίληψης για το φετιχισμό του κεφαλαίου είναι ένα ισχυρό θεωρητικό ανάχωμα της διαβρωτικής πολιτικής και της δράσης της αστικής ιδεολογίας»
@παναγιώτη
"Η εργασία ως διαχωρισμένη δραστηριότητα δεν υπήρχε πάντα..."
Παναγιώτη η εργασία, σαν ανθρώπινη δραστηριότητα, δεν μπορεί να διαχωριστεί από τον άνθρωπο. Μπερδεύεις τον διαχωρισμό των παραγωγών από τα μέσα παραγωγής, που έγινε με την πρωταρχική συσσώρευση, το ξεκίνημα δηλ.του καπιταλισμού, με την εργασία γενικά.
Εννοείται και τον διαχωρισμό από τα αποτελέσματα της εργασίας.
"Η εξέταση αυτού του ζητήματος θα ήταν μια εξέταση αυτού που οι οικονομολόγοι ονομάζουν “συσσώρευση που προηγήθηκε ή πρωταρχική συσσώρευση”*** που θα έπρεπε όμως να ονομαστεί πρωταρχική απαλλοτρίωση. Θα βρίσκαμε ότι αυτή η λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση δε σημαίνει τίποτα άλλο, παρά μια σειρά ιστορικά προτσές, που καταλήγουν στη διάσπαση της πρωταρχικής ενότητας που υπήρχε ανάμεσα στον εργαζόμενο και στα μέσα εργασίας…
Αφού γίνει ο χωρισμός ανάμεσα στον άνθρωπο της εργασίας και τα μέσα εργασίας, η κατάσταση αυτή θα διατηρηθεί και θα αναπαράγεται διαρκώς σε αναπτυσσόμενη κλίμακα, ώσπου να την ανατρέψει πάλι μια νέα και ριζική επανάσταση στον τρόπο παραγωγής, που θα αποκαταστήσει την πρωταρχική ενότητα σε μια νέα ιστορική μορφή". (Καρλ Μαρξ, “Μισθός, Τιμή και Κέρδος”, σελ. 47, εκδ. ΣΕ 1976".
Η εργασία σαν ξόδεμα πνευματικής και μυϊκής ενέργειας, σαν συνειδητή και σκόπιμη δραστηριότητα δεν αποτελεί η ίδια εμπόρευμα, αλλά είναι η διαδικασία της παραγωγικής κατανάλωσης κάποιου εμπορεύματος.
Η εργασία δημιουργεί την αξία, αλλά η ίδια δεν έχει αξία, γιατί η αξία είναι ενσωματωμένη στο εμπόρευμα εργασία.
Μπαίνει το ερώτημα. Αν η εργασία δεν μπορεί να είναι εμπόρευμα, τότε τι πουλάνε οι εργάτες στους “αγοραστές”; Αυτό που πουλά ο εργάτης δεν είναι άμεσα η εργασία του, αλλά η εργατική του δύναμη. Την οποία θέτει προσωρινά (εργασιακή δύναμη) στη διάθεση του κεφαλαιοκράτη.
Πάνω στη βάση του μισθωτού συστήματος, η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται με τον ίδιο τρόπο, όπως και η αξία κάθε άλλου εμπορεύματος.
H αξία της εργατικής δύναμης λοιπόν, καθορίζεται από την αξία των μέσων συντήρησης, που απαιτούνται για την παραγωγή, την ανάπτυξη, τη διατήρηση και τη διαιώνιση της εργατικής δύναμης.
Επειδή οι ανταλλακτικές αξίες των εμπορευμάτων είναι μονάχα κοινωνικές λειτουργίες αυτών των πραγμάτων και δεν έχουν καμιά σχέση με τις φυσικές ιδιότητες τους, τότε μπαίνει πρώτα το ερώτημα: Ποια είναι η κοινή κοινωνική ουσία όλων των εμπορευμάτων;
Είναι η εργασία. Για να παραχθεί ένα εμπόρευμα, πρέπει να ξοδευτεί γι’ αυτό ή να δουλευτεί μέσα σ’ αυτό μια ορισμένη ποσότητα εργασίας. Εννοείται, όχι απλώς εργασία, αλλά κοινωνική εργασία…
Πως μετριούνται όμως οι ποσότητες της εργασίας; Με τη διάρκεια του χρόνου εργασίας, μετρώντας την εργασία με ώρες, μέρες κλπ. Φυσικά, για να εφαρμόσουμε αυτό το μέτρο, ανάγουμε όλα τα είδη της εργασίας σε μέση ή απλή εργασία που παίρνεται σαν μονάδα τους.
Τι είναι λοιπόν η αξία;
Η κοινωνική εργασία των εμπορευματοπαραγωγών που είναι ενσαρκωμένη και υλοποιημένη στο εμπόρευμα. H αφηρημένη ανθρώπινη εργασία, δηλαδή η δαπάνη της ανθρώπινης εργατικής δύναμης γενικά (δαπάνη ανθρώπινης ενέργειας, νεύρων, μυών, μυαλού κλπ.), ανεξάρτητα από την συγκεκριμένη μορφή της.
Η αφηρημένη ανθρώπινη εργασία η οποία όχι μόνο δημιουργεί την καθαυτό αξία του εμπορεύματος, αλλά είναι η μοναδική αξία χρήσης, στον εμπορευματικό τρόπο παραγωγής, που όταν καταναλώνεται παράγει αξία.
Γιατί έχει σημασία να κατανοηθούν τα πάρα πάνω; Γιατί είναι ακριβώς η απάντηση στην "νεκρή εργασία" που αναφέρεις Παναγιώτη.
"Η εργασία ως διαχωρισμένη δραστηριότητα δεν υπήρχε πάντα και ήδη ο καπιταλισμός την αμφισβητεί στην πράξη μέσω της αντικατάστασης του ανθρώπου με την νεκρή εργασία".
Πρόσεξε το "της αντικατάστασης του ανθρώπου με την νεκρή εργασία". Δεν κατανοείς ότι καπιταλισμός σημαίνει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, και ότι δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αυτή την μορφή.
Δεν υπάρχει "νεκρή εργασία". Αν το σκεφτείς είναι αντίφαση όρων. Δεν είναι νεκρή εργασία μία τυπογραφική μηχανή, αλλά δημιούργημα ζωντανής, στην κυριολεξία, εργασίας. Αφηρημένη εργασία, παρωχημένη εργασία, στερεοποιημένος χρόνος εργασίας, ναι. "Το ίδιο το κεφάλαιο δεν είναι τίποτα άλλο από συσσωρευμένο προϊόν της εργασίας" (Φρίντριχ Ένγκελς, «Δίκαιος μισθός για δίκαιη εργάσιμη ημέρα»)
Με ότι λές φαίνεται να κατανοείς τον καπιταλισμό σαν φυσικό οικονομικό - κοινωνικό σύστημα και όχι ένα παροδικό και ιστορικά ξεπερασμένο. Για εσένα λοιπόν έχει επέλθει "το τέλος της ιστορίας";
Αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που συμπεραίνεις.
Η εκρηκτική επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη που έχει την αντανάκλασή της στην παραγωγική διαδικασία και στις παραγωγικές σχέσεις, αμφισβητεί νομοτελειακά αλλά και άμεσα, δηλ. στο κοντινό μέλλον, τον καπιταλισμό.
Ποζιρωφ,
Η εργασία είναι μια δραστηριότητα κατ’ εντολή (δουλεία, δουλοπαροικία, μισθωτή εργασία), η μισθωτή σχέση μπορεί να μην έχει ένα ξεκάθαρα πειθαρχικό χαρακτήρα αλλά υπάρχει ο καταναγκασμός προς τους μη κατόχους των μέσων παραγωγής οι οποίοι έχουν ανάγκη την εργασία για να επιβιώσουν και να αναπαραχθούν. Υπό αυτή την έννοια ο καπιταλισμός είναι πρώτα ένα σύστημα κυριαρχίας και κατόπιν ένα σύστημα εκμετάλλευσης.
Η εργασία είναι μια διαχωρισμένη δραστηριότητα (χρόνος εντός εργασίας και χρόνος εκτός εργασίας) και μια δραστηριότητα διαχωρισμού απέναντι στην φύση (κυριαρχία επί της φύσης, εξάντληση των φυσικών πόρων κλπ.) και ανάμεσα στους ανθρώπους (κυριαρχία, εκμετάλλευση).
Δεν υπάρχει κατάργηση της εργασίας αλλά αποουσιαστικοποίηση της εργασίας με την τεράστια παραγωγή αξίας χωρίς εργασία από τις αυτόματες μηχανές. Το γεγονός ότι αυτή η διαδικασία συμβαδίζει με την προσπάθεια γενίκευσης της μισθωτής σχέσης είναι η πλέον εμφατική επιβεβαίωση ότι το κεφάλαιο είναι πρωτίστως μια κοινωνική σχέση, μια σχέση κυριαρχίας. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, οι ατομικές συμβάσεις κλπ. που επιβλήθηκαν χωρίς να ανοίξει ρουθούνι τα τελευταία 40 χρόνια, δεν αποδεικνύουν την σπουδαιότητα της εργασίας που οι κακοί καπιταλιστές προσπαθούν να συμπιέσουν αλλά ακριβώς το αντίθετο. Παίρνεις την διάψευση της θεωρίας για επιβεβαίωση. Σ’ αυτή την πορεία των τελευταίων 40 χρόνων είχε τεράστια συνεισφορά η μαρξιστική αντίληψη για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.
Ποζίροφ,
λες: "Η εκρηκτική επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη που έχει την αντανάκλασή της στην παραγωγική διαδικασία και στις παραγωγικές σχέσεις, αμφισβητεί νομοτελειακά αλλά και άμεσα, δηλ. στο κοντινό μέλλον, τον καπιταλισμό."
Κλασικό λάθος, θεμελιωμένο πάντως στη λαθεμένη αντίληψη του Μαρξ για την αξία - ότι δλδ την παράγει η ζωντανή εργασία, άρα όσο η τεχνολογία υποκαθιστά την εργασία τόσο μειώνεται η υπεραξία, κι έτσι πλησιάζει ο καπιταλισμός το ιστορικό του όριο "αντικειμενικά".
Δεν θ' αναφερθώ εδώ στο ότι αυτή η αντίληψη της αξίας προέρχεται από την αστική ιδεολογία.
Θα επισημάνω μόνο, τώρα, πως η προσδοκία ότι η εκρηκτική επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη υπονομεύει τον καπιταλισμό, στην πραγματικότητα δουλεύει υπέρ της εξάπλωσης στον ευρύτερο πληθυσμό - στις καταπιεζόμενες τάξεις - του τεχνολογικού μεσσιανισμού, στον οποίον ακριβώς στηρίζεται ο καπιταλισμός.
Στο θέμα του τεχνολογικού μεσσιανισμού έχουμε αναφερθεί πάρα πολλές φορές σ' αυτό εδώ το μπλογκ - αν σ' ενδιαφέρει, πήγαινε στο αντίστοιχο tag - και στο happyfew.gr και στον Πύραυλο των υπογείων.
@Παναγιώτη
“Η εργασία είναι μια δραστηριότητα κατ’ εντολή (δουλεία, δουλοπαροικία, μισθωτή εργασία) ...”
Αγαπητέ φίλε Παναγιώτη αυτά τα είπαμε. Μιλάμε για τον εμπορευματικό τρόπο παραγωγής, γιαυτό που πραγματικά συμβαίνει και όχι γιαυτό που έχει “εξαπλώσει στις καταπιεζόμενες τάξεις”, σύμφωνα με τον αγαπητό HollowSky, η καπιταλιστική προπαγάνδα.
Η εργασία σήμερα, όχι μόνο είναι ελεύθερη, αλλά “Το σύγχρονο κράτος, η εξουσία της αστικής τάξης, βασίζεται πάνω στην ελευθερία της (μισθωτής) εργασίας… Η (μισθωτή) εργασία είναι ελεύθερη σε όλες τις πολιτισμένες χώρες. Το ζήτημα δεν είναι να ελευθερώσουμε την (μισθωτή) εργασία, αλλά να την καταργήσουμε” (Μαρξ - Ένγκελς, “Η Γερμανική Ιδεολογία”, τομ. Ι, σελ. 286, εκδ. Gutenberg, Αθήνα 1997).
“Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, …δεν αποδεικνύουν την σπουδαιότητα της εργασίας που οι κακοί καπιταλιστές προσπαθούν να συμπιέσουν αλλά ακριβώς το αντίθετο. Παίρνεις την διάψευση της θεωρίας για επιβεβαίωση. Δεν υπάρχει κατάργηση της εργασίας αλλά αποουσιαστικοποίηση της εργασίας με την τεράστια παραγωγή αξίας χωρίς εργασία από τις αυτόματες μηχανές…”
Καλοί, “κακοί καπιταλιστές” και λοιπές ηθικοπλασίες.
Καλά δεν έτυχε να ακούσεις για την απόσβεση πάγιου κεφαλαίου; Δεν έχεις ακούσει ότι σήμερα οι επιστήμονες και οι ευρεσιτέχνες δεν προλαβαίνουν να συνειδητοποιήσουν και να χαρούν την επιτυχία τους, γιατί προβάλλουν νέες παραγωγικές ανάγκες και νέες απαιτήσεις που ανατρέπουν τις προηγούμενες.
Οι “αυτόματες μηχανές” σου, δεν παράγουν ούτε λεπτό αξίας, “δουλεύουν” για τον εαυτό τους, για την αντικατάστασή τους και είναι ζήτημα αν προλαβαίνουν σήμερα να αποθηκεύσουν “δουλεύοντας”, το κεφάλαιο που απαιτείται για την αντικατάστασή τους. Η φθορά τους προστίθεται στην τιμή των εμπορευμάτων ως έξοδο.
Δεν έχεις ακούσει για θαλασσοδάνεια; Για δημόσιο χρέος; Χαμός γίνεται!!
Αν προεκτείνεις την “…παραγωγή αξίας χωρίς εργασία από τις αυτόματες μηχανές…” που λες, (άντε ας σου γίνει για μια στιγμή το χατίρι) στο τέλος τι θα δεις να συμβαίνει; Ο κάτοχος των “αυτόματων μηχανών”, που δεν μπορεί να είναι άλλος από τον λαό, να διανέμει τα παραγόμενα προϊόντα στον εαυτό του. Αυτό όμως δεν είναι καπιταλισμός, αλλά το αντίθετό του. Κομμουνισμός. Κοινοκτημοσύνη.
“Παίρνεις την διάψευση της θεωρίας για επιβεβαίωση”. Μπαμ και κάτω. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Καθάρισες και τον Μαρξ και την θεωρία του. Εντάξει, αλλά πρέπει να πεις για να μάθουμε κι εμείς, πότε, που, από ποιόν και πως έγινε αυτή η διάψευση.
“Δεδομένου ότι η σύγχρονη αστική τάξη είναι ανίκανη για τολμηρές γενικεύσεις,… αρνούνται την έννοια της προόδου απλώς και μόνο επειδή στον καπιταλισμό, η περαιτέρω πρόοδος δεν είναι δυνατή. Ο Ένγκελς έγραψε κάποτε: «Η Φιλοσοφία και η μελέτη του πραγματικού κόσμου έχουν την ίδια σχέση η μία με την άλλη, όπως ο αυνανισμός με τη σεξουαλική επαφή». Η σύγχρονη αστική φιλοσοφία προτιμά την πρώτη από τη δεύτερη. Στην εμμονή της για την καταπολέμηση του Μαρξισμού, έχει σύρει τη φιλοσοφία πίσω στην χειρότερη περίοδο του παλαιού, τετριμμένου και στείρου παρελθόντος της”.
(Από άρθρο του Alan Woods)
Χαιρετώ
@ Hollowsky
"Η εκρηκτική επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη που έχει την αντανάκλασή της στην παραγωγική διαδικασία και στις παραγωγικές σχέσεις, αμφισβητεί νομοτελειακά αλλά και άμεσα, δηλ. στο κοντινό μέλλον, τον καπιταλισμό."
λες:
Κλασικό λάθος, θεμελιωμένο πάντως στη λαθεμένη αντίληψη του Μαρξ για την αξία - ότι δλδ την παράγει η ζωντανή εργασία, άρα όσο η τεχνολογία υποκαθιστά την εργασία τόσο μειώνεται η υπεραξία, κι έτσι πλησιάζει ο καπιταλισμός το ιστορικό του όριο "αντικειμενικά".
Θεμελιωμένο βεβαίως, απ’ ότι φαίνεται, είναι το “λάθος” στη σκέψη σου. Ζητάς να πάρουμε σαν δεδομένο αυτό που πρέπει να αποδείξεις.
Λες
“η τεχνολογία υποκαθιστά (θά'λεγα, εργάζεται για την ικανοποίηση αναγκών της παραγωγής) …μειώνεται η υπεραξία… «αντικειμενικά»”.
Κρατώντας την υποσημείωση, αυτό είναι σωστό, γιατί, το ότι μειώνεται η υπεραξία, σε τελευταία ανάλυση, δεν έχει καμία επίπτωση στα κέρδη των καπιταλιστών, γιατί η μείωση της υπεραξίας εξισορροπείται από την αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία συγχρόνως επιταχύνει την συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Δηλαδή, όπως ξέρεις, σφίγγει το βρόγχο στο λαιμό του εκμεταλλευτικού συστήματος.
Αυτό λοιπόν φίλε Hollow Sky είναι για σένα “κλασικό λάθος”; Πρέπει να το αποδείξεις. Άλλωστε τό'χεις υποσχεθεί.
Λες
“Δεν θ' αναφερθώ εδώ στο ότι αυτή η αντίληψη της αξίας προέρχεται από την αστική ιδεολογία”.
Έχει καμία σχέση αυτός ο υπαινιγμός που κάνεις, με το αν είναι σωστή ή όχι ή “αντίληψη”(!!) του Μαρξ για την αξία; Το ζήτημα, στην συζήτηση που γίνεται, έχει να κάνει με το αν η θεωρία του Μαρξ για την αξία, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη ή όχι.
και παρακάτω:
“Θα επισημάνω μόνο, τώρα, πως η προσδοκία ότι η εκρηκτική επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη υπονομεύει τον καπιταλισμό, στην πραγματικότητα δουλεύει υπέρ της εξάπλωσης στον ευρύτερο πληθυσμό - στις καταπιεζόμενες τάξεις - του τεχνολογικού μεσσιανισμού, στον οποίον ακριβώς στηρίζεται ο καπιταλισμός”.
Καλό κι αυτό! Πρωτότυπο!! Ξέρεις πολύ καλά ότι οι κομμουνιστές δεν “προσδοκούν”, δεν βρίσκονται σε πλάνη, έτσι ώστε έμμεσα (αφελώς) όπως υπονοείς, να γίνονται φορείς της αστικής προπαγάνδας.
Γνωρίζουν ενάντια σε ποιες δυνάμεις παλεύουν και γιαυτό δεν κάνουν σκόντο στις επιστημονικές αποδείξεις και στις δράσεις που υποδείχνει η επαναστατική μαρξιστική θεωρία.
Στην πραγματικότητα, αν προσέξεις καλά, θα δεις ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ο “ευρύτερος πληθυσμός” είναι ήδη παγιδευμένος, όπως γίνεται φανερό και από τον φίλο Παναγιώτη, στον “τεχνολογικό μεσσιανισμό”, από τον οποίο η “καταπιεζόμενη τάξη”, θα έλεγα, οι οργανωμένες δυνάμεις της καταπιεζόμενης τάξης, παλεύει με επιμονή και υπομονή, να τον ελευθερώσει.
Χαιρετώ
Μα ο τεχνολογικός μεσσιανισμός, του οποίου η μαρξική θεωρία είναι ένα κεντρικό "υποσύνολο", είναι το θέμα μας....
Και ιδεολογικοποιημένη μαρξική κριτική είναι ένα από τα άρματα της μάχης του.
Ποζίροφ κάπου σου διαφεύγει το ότι η αυτοματοποίηση έχει ολοκληρωθεί και είναι η κυρίαρχη παραγωγική διαδικασία εδώ και μισόν αιώνα.
Λες να έχει επικρατήσει ο σοσιαλισμός και να μην το πήραμε χαμπάρι.
Σίγουρα πάντως ο δικός σου σοσιαλισμός δεν έχει επικρατήσει μιας και ακόμη είμαστε "έξω"(εννοώ ότι κινούμαστε σε έναν χώρο δίχως κάγκελα και άνω των 8-10 τετραγωνικών μέτρων, όντας ικανοί να κοιτάζουμε τον ουρανό-για πόσο)
Επίσης είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο από την αλληλογραφία του, ότι ο Ενγκελς είχε μπερδέψει σε όλη του την ζωή τον αυνανισμό με την σεξουαλική πράξη.Το λέει και η Τζένη (ή δεν την λέγαν Τζένη)
Ακούγονται και για τον Μαρξ κάποια επιστημονικά σχόλια σχετικά με την φιλοσοφία του ως σεξ και τον αυνανισμό του ως επιστήμη.
Ασχέτως σε ολόκληρο τον 20ο αι. πολλοί-ες έβγαλαν αρχικά γκόμενα-ο μαρξίζοντας, αλλά δεν ήταν να κρατήσει.
"κουφάλα τρότσκα μου το φαγες το κορίτσι"
...ακαδημαϊκές λεπτομέρειες θα πεις
Ποζίροφ,
δεν ζητάω να πάρεις σαν δεδομένο αυτό που οφείλω να αποδείξω. Δηλώνω τη θέση μου. Την οποία, πράγματι, οφείλω να αποδείξω. Υπομονή...
Ποζίροφ,
Αυτό που διατυπώνει ο izi ως ερώτημα, αν έχει επικρατήσει ο σοσιαλισμός, ήταν η πρόβλεψη του Μαρξ (“GENERAL INTELLECT” GRUNDRISSE), η οποία έχει διαψευσθεί.
Αυτό που αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς δεν είναι το πάγιο κεφάλαιο αλλά οι συνθήκες επαν-ενεργοποίησής του, οι ίδιες αυτόματες μηχανές έχουν την δυνατότητα, σε μεγάλο βαθμό, να παράγουν ένα διαρκώς ανανεούμενο φάσμα προϊόντων.
Ποζιροφ,
πάντως τ' ότι σε αυτό εδώ:
Ο “ευρύτερος πληθυσμός” είναι ήδη παγιδευμένος, όπως γίνεται φανερό και από τον φίλο Παναγιώτη, στον “τεχνολογικό μεσσιανισμό”, από τον οποίο η “καταπιεζόμενη τάξη”, θα έλεγα, οι οργανωμένες δυνάμεις της καταπιεζόμενης τάξης, παλεύει με επιμονή και υπομονή, να τον ελευθερώσει.
η τελευταία φράση
("οι οργανωμένες δυνάμεις της καταπιεζόμενης τάξης, παλεύει με επιμονή και υπομονή, να τον ελευθερώσει")
ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, είναι πανεύκολο να αποδειχτεί - για όποιον έχει μάτια να δει κι αυτιά ν' ακούσει.
Αρκεί, γι' αυτό, να δει κανείς όλη την ιστορία των κομμάτων, οργανώσεων και επαναστάσεων που επικαλέστηκαν και επικαλούνται τον Κομμουνισμό.
Χωρίς εξαίρεση, το κεντρικό σύνθημα ήταν, ότι την πολυπόθητη απελευθέρωση από το "βασίλειο της ανάγκης" θα την φέρει η "ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων" χάρη στην επιστήμη και την τεχνολογία.
Το σλόγκαν του τεχνολογικού μεσσιανισμού δηλαδή.
Σε ξαναπαραπέμπω εδώ με την ευχή να το μελετήσεις χωρίς ιδεολογικά νευρικά τικ:
http://www.happyfew.gr/archives/news/news01.htm
Δημοσίευση σχολίου