Η Σιμόν Βέιλ για το χωρισμό της κοινωνίας σε διευθύνοντες και εκτελεστές

Κάμποσα χρόνια πριν από τον Καστοριάδη και την ομάδα «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», και πολλά πριν από τους Καταστασιακούς και τον Ντεμπόρ, η Βέιλ έγραφε:

«Ο Μαρξ είχε δει πολύ καθαρά ότι η κρατική καταπίεση εδράζεται πάνω στην ύπαρξη μόνιμων και ξέχωρων από το λαό μηχανισμών διακυβέρνησης, δηλαδή γραφειοκρατικών, στρατιωτικών και αστυνομικών μηχανισμών. Όμως αυτοί οι μόνιμοι μηχανισμοί δεν είναι παρά το αναπόφευκτο αποτέλεσμα του ριζικού χωρισμού ανάμεσα στις λειτουργίες διεύθυνσης και τις λειτουργίες εκτέλεσης. Στο σημείο αυτό, το εργατικό κίνημα αναπαράγει στο ακέραιο τα δεινά της αστικής κοινωνίας. Σε όλα τα επίπεδα προσκρούουμε πάνω σε αυτό το ίδιο εμπόδιο. Ολόκληρος ο πολιτισμός μας είναι θεμελιωμένος πάνω στην εξειδίκευση, η οποία εμπεριέχει την υποδούλωση εκείνων που εκτελούν σε αυτούς που διευθύνουν. Πάνω σ’ αυτή τη βάση είναι αδύνατο να ελαφρύνουμε την καταπίεση. Μπορούμε μόνο να την οργανώνουμε και να την τελειοποιούμε.»

Από το κεφάλαιο «Κριτική του Μαρξισμού», 
στο Στοχασμοί πάνω στα αίτια της ελευθερίας και της κοινωνικής καταπίεσης (1934)
—από το οποίο έχουμε παραθέσει κι άλλο, εκτεταμένο, απόσπασμα εδώ.