Εκπομπή # 51 | ΣΤ' ΚΥΚΛΟΣ - Νόημα, Αφήγηση, Περιπέτεια, Θλίψη.

Νόημα ζωής, Αφήγηση, Περιπέτεια, Θλίψη. Τραγικά και δυσοίωνα γεγονότα. Το βάρος της φτώχειας, το βάρος της αδικίας και το βάρος της αποδόμησης κάθε απόπειρας για μια από κοινού αφήγηση της ζωής που ζούμε. Ερωτήσεις. Το γεγονός ότι ένα συμβάν, ή μια ζωή, μπορεί να περιγραφτεί από  πολλές διαφορετικές οπτικές γωνίες, συνεπάγεται άραγε ότι είναι αδύνατο να συμφωνήσουμε σε ΕΝΑ συμπέρασμα, να οδηγηθούμε σε ΜΙΑ κοινή αφήγηση; Η υπόγεια σχέση ανάμεσα στο ψυχικό βάρος και την αποδόμηση των κοινών αφηγήσεων με το πρόσχημα μιας μη-μονολιθικής ματιάς στα πράγματα. Ιδιωτικά νοήματα, αυστηρά προσωπικές αλήθειες και απόσυρση. Μια εκπομπή με λιακάδα και βροντές! Και απαντήσεις!

Ακόμα κι από το σκοτεινότερο σύννεφο μπορεί να περάσουν ακτίνες φωτός | Μανιφέστα 45

«(…) Μια μέρα ξεκίνησα νωρίς το πρωί μαζί με κάποιον άλλο για να στήσουμε ενέδρα και να πυροβολήσουμε φασίστες στα χαρακώματα έξω από την Ούεσκα. Οι γραμμές μας απείχαν από των φασιστών γύρω στα 280 μέτρα. Απ’ αυτή την απόσταση τα παλιοντούφεκά μας δεν μπορούσαν να βρουν στόχο, αν όμως μπορούσες να πλησιάσεις τα φασιστικά χαρακώματα στα ενενήντα κάτι μέτρα τότε, με λίγη τύχη, θα κατάφερνες να χτυπήσεις κανένα από δαύτους ανάμεσα από κάποιο κενό στα προχώματα. Δυστυχώς, το μεταξύ μας έδαφος ήταν ένα επίπεδο χωράφι όπου δεν έβρισκες πουθενά να καλυφθείς πέρα από κάτι λάκκους, και μάλιστα έπρεπε να φτάσεις ώς εκεί έρποντας μέσα στη νύχτα και να γυρίσεις με το χάραμα, πριν ξημερώσει καλά-καλά. 

Τούτη τη φορά οι φασίστες δεν ξεμύτισαν και χρειάστηκε να παραφυλάμε στο λάκκο ίσαμε που μας έπιασε το φως της μέρας. Ήμασταν κρυμμένοι μέσα σ’ ένα χαντάκι, αλλά πίσω μας ήταν 280 μέτρα ίσωμα χωρίς κανένα σημείο να κρυφτεί όχι άνθρωπος αλλά μήτε λαγός. Πασχίζαμε να μείνουμε ήρεμοι όταν ξαφνικά ακούστηκε ένα μουγκρητό από τον ουρανό και συναγερμός από σφυρίχτρες στο φασιστικό χαράκωμα. Έρχονταν δικά μας αεροπλάνα. Τότε, ένας απ’ αυτούς, θέλοντας ίσως να μεταφέρει κάποιο μήνυμα στο αρχηγείο τους, πήδηξε έξω απ’ το χαράκωμά τους και βάλθηκε να τρέχει κατά μήκος του προχώματος χωρίς να παίρνει καμιά προφύλαξη. Ήταν μισοντυμένος και βαστούσε το παντελόνι του και με τα δυο του χέρια καθώς έτρεχε. 

Αρνήθηκα να πυροβολήσω αυτόν τον άνθρωπο. Είν’ αλήθεια πως δεν είμαι δεινός σκοπευτές και το πιθανότερο είναι πως δεν θα κατάφερνα να τον πετύχω έτσι που έτρεχε ενενήντα τόσα μέτρα μακριά. Άλλωστε είχα το νου μου κυρίως στο να βρω την ευκαιρία να επιστρέψω στο χαράκωμά μας τώρα που οι φασίστες είχαν στρέψει όλη τους την προσοχή στ’ αεροπλάνα. Όμως ο λόγος που δεν τον πυροβόλησα ήταν κατά βάση επειδή τον έβλεπα να τρέχει έτσι αφύλαχτος βαστώντας τα παντελόνια του. Είχα έρθει εδώ για να σκοτώσω ‘‘φασίστες’’, αλλά ένας άνθρωπος που τρέχει πασχίζοντας να βαστήξει τα παντελόνια του δεν είναι ‘‘φασίστας’’, είναι απλά ένας συνάνθρωπος, όμοιος μ’ εσένα και δεν σου κάνει καρδιά να τον πυροβολήσεις.

Τι δείχνει αυτό το περιστατικό; Όχι πολλά πράγματα, διότι είναι κάτι που συμβαίνει και συνέβαινε πάντα σε όλους τους πολέμους.(…)»

Τζόρτζ Όργουελ, Ξανακοιτώντας τον Ισπανικό Εμφύλιο (1943)

Σημ. HS. Ο τίτλος είναι παράφραση του όμορφου κινέζικου ρητού που λέει «Ακόμα και το σκοτεινότερο σύννεφο έχει ένα ασημένιο περίγραμμα». Και κάτι ακόμα, σαν ιστορική υπενθύμιση. Είμαστε στα ογδόντα χρόνια γύρω από τις μέρες της Γκερνίκα ή Γκουέρνικα (του γεγονότος και του πίνακα) και σχεδόν πάνω στις τραγικές «Μέρες του Μάη» στον ισπανικό εμφύλιο.

Προτροπές προς καλλιτέχνες για το σωτήριον έτος 2017

2017!!!

Οι τέσσερις σοφοί μας αποφάσισαν μέσα σε απόλυτη σύμπνοια, αντί ενός κοινότοπου ευχολογίου, μια σειρά από προτροπές που απευθύνουν αποκλειστικά προς φίλες και φίλους μας καλλιτέχνες. Το να τις ακολουθήσετε είναι στο χέρι σας.

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

Περιφρόνησε κάθε ηθικολογία!

Εξάλειψε τη μνησικακία, σταμάτα να βράζεις στο ζουμί σου, σταμάτα να ασχολείσαι με τους άλλους και δημιούργησε ένα έργο.
Χαλιναγώγησε το ναρκισσισμό σου. Μετάτρεψέ τον σε δημιουργικό εργαλείο.
Μην ψάχνεις τον εργατοπατέρα σου και την εργατομητέρα σου, μην πλασάρεσαι για τέτοιος, θα καταστραφείς.
Άσε τις διεκδικήσεις, τα δικαιώματα, τον "αγώνα", τα φράγκα κτλ. μυστικιστικά φύκια στους ατάλαντους διαχειριστές. Θα το κάνουν και πολύ καλύτερα!
Ανάπτυξε τις αναστοχαστικές δυνατότητες στο λόγο σου. Δώσε χρόνο και χώρο στον εαυτό σου.
Μη δίνεις εξηγήσεις για την καλλιτεχνική σου δράση!
Ως απάντηση χαστούκισε όποιον στις ζητήσει.
Μίλα συχνά για το έργο σου. Παράμεινε σταθερά αντιφατική/ός
Κράτα όσο μπορείς -και αν μπορείς- στο απολύτως αναγκαίο επίπεδο, τις σχέσεις σου με την οργανωμένη (καπιταλιστική) παραγωγή, το χρήμα, την ανταλλαξιμότητά, τις αξίες και τις προϋποθέσεις της.
Αυτό που δεν θα έκανες για ένα ευρώ μην το κάνεις ούτε για ένα εκατομμύριο.
Μείνε μακριά από τα επίκαιρα (και τα μπαρ και τις εκκλησίες)
Μείνε μακριά -όσο μπορείς- από κρατικούς και ιδιωτικούς "θεσμούς".
Μην εμπλέκεσαι (καλλιτεχνικά) με τις "τάσεις της σύγχρονης σκέψης". Θα το κάνουν για σένα οι "απουσιολόγοι" της ακαδημίας, και τα "σκάουτερ" των εκδοτών.
Κι αυτό θα το κάνουν καλύτερα!
Μην παραδίνεσαι σε φιλάνθρωπες στρατεύσεις και σε υστερόβουλες διδαχές και διακρίσεις.
Μη στρατεύεσαι γενικώς. Η υπόθεση του καλλιτέχνη είναι θεμελιωμένη στο τίποτα.
Ψυχραιμία. Σκέψου! (από μόνη σου)
Εκτίμησε το εφήμερο.
Εκτίμησε το τυχαίο.
Αναζήτησε και αφουγκράσου το μοναδικό.
Παράμεινε γραπωμένος στο παρόν, κατανόησε, ερμήνευσε και απόλαυσε όσες από τις στιγμές σου δωριστούν.
Παράμεινε στο μονοπάτι προς την ελευθερία.
Μείνε εναργής.
Και κράτα τον ορίζοντά της καθαρό.
Η ευτυχία, μαζί και η αλήθεια, δεν έχουν τρόπο, και (κυρίως) δεν έχουν τόπο.
Περιπλανήσου, αλήτεψε και ίσως σου αποκαλυφθούν!
Αλλά και να μην αποκαλυφθούν ακόμη καλύτερα.
Η όμορφη περιπέτειά θα παραταθεί για πάντα. Με εκλάμψεις!

Και αν πάλι δεν μπορείς, εκτίμησε την κατάσταση και παράτησέ τα όσο είναι καιρός.
Μην τρελαθείς! Όλα μαζί δεν γίνονται.
Βρες μια σταθερή δουλειά, χτίσε μια καριέρα, κάνε μια αγαπημένη οικογένεια, πολιτικοποιήσου, αγωνίσου για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά σου, εξασφαλίσου, κι έπειτα βοήθησε αν μπορείς τους συνανθρώπους σου, αγάπησε τους, γίνε καλός άνθρωπος, βρες ένα σκοπό.
Να ευτυχίσεις είναι απίθανο, αλλά είναι πολύ πιθανό να νοιώσεις πλήρης και σίγουρη-ος.
Η κοινωνία θα σε αγκαλιάσει.
Και όσο άφορα στην τέχνη, στην ποίηση κτλ.
Δώσε τόπο στην οργή και σε αυτούς που το μπορούν.
Και μη σε φάει το μαράζι.
Μη νιώθεις καμία μειονεξία!
Δεν είναι σε καμία περίπτωση καλύτεροι από σένα.
(ούτε όμως χειρότεροι)

Να θυμάσαι πάντα:
Είμαστε όλοι ίσοι!

source: ΟΧΙ ΑΛΛΕΣ ΚΟΛΕΚΤΙΒΕΣ

Η Βαρύτητα και η Χάρη | Μανιφέστα 42

Simone Weil (1909-1943)

«Κάνοντας το κακό στον άλλον, κάτι κερδίζουμε. Τι κερδίζουμε (και θα πρέπει κάποια στιγμή να ξεπληρώσουμε) όταν κάνουμε το κακό; Ψηλώνουμε. Απλωνόμαστε. Γεμίζουμε ένα κενό, μια τρύπα μέσα μας, ανοίγοντάς την στον άλλον. (...)

Το να μην ασκήσουμε όλη τη δύναμη και όλη την ισχύ που διαθέτουμε, σημαίνει ότι είμαστε σε θέση να αντέξουμε το κενό. Αυτό είναι αντίθετο σε όλους τους νόμους της φύσης. Μόνον η Χάρη το μπορεί. Η Χάρη γεμίζει το κενό μας, αλλά δεν μπορεί να έλθει παρά μόνο εκεί που υπάρχει ένα κενό έτοιμο να τη δεχτεί, να την δεξιωθεί.

Μας είναι αδύνατο να συγχωρήσουμε αυτόν που μας έκανε κακό, εάν αυτό το κακό μάς ταπεινώνει. Για να τον συγχωρήσουμε, πρέπει να σκεφτούμε ότι δεν μας ταπείνωσε αλλά ότι αποκάλυψε το πραγματικό επίπεδό μας.

Ένα αγαπημένο πλάσμα, με απογοήτευσε. Του έγραψα. Είναι αδύνατο να απαντήσει κάτι άλλο από αυτό που θέλω να μου απαντήσει. Οι άνθρωποι μάς οφείλουν αυτό που φανταζόμαστε ότι θα μας δώσουν. Το να αποδεχτούμε ότι είναι διαφορετικοί από τα πλάσματα της φαντασίας μας, είναι μίμηση της αυταπάρνησης του Θεού. 

Και εγώ η ίδια είμαι διαφορετική από αυτό που φαντάζομαι πως είμαι. Να το γνωρίζω: αυτό είναι η συγχώρεση.»

από την υπέροχη, μεγάλη, μικρή μας Σιμόν Βέιλ, στο Η Βαρύτητα και η Χάρη (1947)

Με το φθινόπωρο ξανάρχονται...

Είμαστε εδώ

όταν ανακαλύπτεις πως η αλήθεια ήταν ψέμα

και το μυαλό σου πάει να σπάσει

...

When the truth is found to be lies
And all the joy within you dies
Don't you want somebody to love
Don't you need somebody to love
Wouldn't you love somebody to love
You better find somebody to love

Tears are running down your dress
And your friends, baby they treat you like a guest
Don't you want somebody to love
Don't you need somebody to love
Wouldn't you love somebody to love
You better find somebody to love

 Your eyes, I say your eyes may look like his
Yeah, but you suddenly find out he never is
Don't you want somebody to love?
Don't you need somebody to love?
Wouldn't you love somebody to love?
You better find somebody to love

 When the garden flowers, baby are dead, yes and
Your mind, your mind is so full of red
Don't you want somebody to love
Don't you need somebody to love
Wouldn't you love somebody to love
You better find somebody to love

Εκπομπή #23 | Πειραματισμός, σκεπτικισμός και αλλαγή του κόσμου

Πώς βαστάμε την ανάσα μας κάτω από τη λάσπη και πώς βγαίνουμε καθαρότεροι από πριν. Μια εκπομπή για την πορεία εξόδου από το δόκανο. Πειραματισμός και τελική στόχευση: γίνεται; Έχουν να μας πουν κάτι αυτοί που έμειναν στο πουθενά και κατάφεραν, όχι απλώς να επιβιώσουν, αλλά να ζήσουν; Τριλεκτική, συγκριτικός βανδαλισμός, κατήχηση, σκεπτικισμός και πλαστά χαρτονομίσματα.

πάντα από το το RadioBubble

Εκπομπή #21 | Γιορτές, μνήμες, στρατόπεδα συγκέντρωσης

Γιορτές, μνήμες, στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ευχόμενοι σε όλους και όλες καλές γιορτές ανεβάζουμε και την χτεσινή εκπομπή, γιορτινή κι αυτή... όπου εμβαθύναμε σε ημερολόγια από στρατόπεδα συγκέντρωσης, σε κείμενα διωγμών, ακούσαμε το Elevation στη μνήμη του προ πάμπολλων ετών αναχωρήσαντος φίλου Γιώργου Γαϊτάνου, διαβάσαμε ένα ποίημα του προσφάτως απελθόντα φίλου Πέδρο Ματέο από τη συλλογή του Δι' Ελιγμών, και βέβαια διερωτηθήκαμε και συζητήσαμε αν μπορούμε ακόμη να γιορτάζουμε, τι χρειαζόμαστε για να παραμείνουμε ανθρώπινοι στον κόσμο της μηχανής, αν οι πρωτόγονοι ήταν βλάκες και αν τελοσπάντων μπορούμε να μιλάμε για την αγάπη, την ομορφιά, το χιούμορ και το παιχνίδι σε συνθήκες βαρβαρότητας... δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, καταπιαστήκαμε με το πώς μπορείς να περάσεις τις γιορτές πάνω σε μια σχεδία στην άκρη του κόσμου!

Με τη Λ.Α.Ε. για το ξεπέρασμα της κρίσης!

«Η εξέγερση της ύλης κατά του ανθρώπου (που είναι, πιστεύω, γεγονός) έχει καταλήξει στις μέρες μας αγώνας σ’ ένα μόνο μέτωπο. Μας πολεμούν, μας κατατροπώνουν, θα ’λεγα, όχι τα μεγάλα αλλά τα μικροπράγματα. Τα κόκκαλα και του τελευταίου μαμούθ έχουν λιώσει εδώ κι αιώνες –ένα επιβλητικό ερείπιο. Οι φουρτούνες δεν καταβροχθίζουν πια τους στόλους μας, ούτε τα βουνά με σωθικά φωτιάς ξερνούν πια πυρωμένη κόλαση πάνω από τις πόλεις μας. Αντίθετα, έχουμε εμπλακεί σ’ έναν αέναο κι αδυσώπητο πόλεμο με τα μικρά πράγματα∙ όπως τα μικρόβια και τα κουμπάκια των κολάρων. Ενάντια σ’ ένα τέτοιο ακριβώς κουμπάκι είχα αρχίσει ένα σκληρό αγώνα επί ίσοις όροις, καθώς έκανα τις παραπάνω σκέψεις. Πολεμούσα να το περάσω από την κουμπότρυπα του κολάρου μου, όταν ακούστηκε ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα. (...)

‘‘Π. Τζ. Νορθόβερ, πτ. Φιλ., μέλος Λ.Α.Ε., Γραφείον Μυθιστορηματικών Περιπετειών, 14 Τάννερ’ς Κώρτ, Φλητ Στρητ’’.

‘‘Τι στην οργή σημαίνει Μέλος Λ.Α.Ε.;’’

‘‘Πώς; Δεν ξέρετε;’’, αποκρίθηκε ο Νορθόβερ. ‘‘Δεν έχετε ακουστά για τη Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων;’’.

‘‘Φαίνεται πως είναι πολλά τα παράξενα και τα περίεργα που δεν τα ’χουμε ακουστά! Αυτό πάλι τι είναι;’’.

‘‘Η Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων έχει μέλη αποκλειστικά και μόνο άτομα που επινόησαν κάποιον καινούργιο κι αναπάντεχτο τρόπο για να κερδίζουν τα προς το ζην. Ένα ολότελα καινούργιο επάγγελμα δηλαδή. Τον ακριβή ορισμό αυτής της προϋπόθεσης τον βρίσκουμε στους δυο κύριους κανόνες. Πρώτον, δεν πρέπει να πρόκειται για απλή εφαρμογή ή παραλλαγή ενός ήδη γνωστού επαγγέλματος. Για παράδειγμα, η Λέσχη δεν θα δεχόταν ποτέ ως μέλος έναν ασφαλιστικό πράκτορα απλώς και μόνο επειδή αντί ν’ ασφαλίζει τα έπιπλα κάποιου σε περίπτωση πυρκαγιάς, του ασφάλιζε, ας πούμε, το παντελόνι αν τύχαινε να του το σκίσει κάποιος εξαγριωμένος σκύλος. Διότι η ίδια αρχή διέπει και τις δυο περιπτώσεις. Δεύτερον, το επάγγελμα πρέπει ν’ αποτελεί γνήσιο πόρο εισοδήματος για τον επινοητή του. Κατά συνέπεια, η Λέσχη δεν θα δεχόταν ποτέ κάποιον που απλώς και μόνον αποφάσισε να περνά τις μέρες του μαζεύοντας άδεια σαρδελοκούτια, εκτός κι αν το είχε αναγάγει σε ρωμαλέα εμπορική επιχείρηση. (...)

Η ανακάλυψη του παράξενου αυτού συλλόγου σ’ έκανε περιέργως να ξανανιώνεις∙ το να διαπιστώνεις πως μπορεί να υπάρξουν και νέα επαγγέλματα στον κόσμο, ήταν κάπως σαν να ’βλεπες το πρώτο πλοίο ή το πρώτο άροτρο. Σ’ έκανε να αισθάνεσαι αυτό που πρέπει καμμιά φορά να αισθάνεται ο άνθρωπος: ότι βρίσκεται ακόμα στην παιδική ηλικία του κόσμου.»

Γκ. Κ. Τσέστερτον, Λέσχη Αλλόκοτων Επαγγελμάτων (1905)

Σημ. HS. Σπουδαίος και πολύ αγαπημένος μας ο Γκίλμπερτ! Σημειώστε ότι σε μια από τις ιστορίες  της Λέσχης Αλλόκοτων Επαγγελμάτων, που κυκλοφόρησε σε μετάφραση Γ.Ν. Πεντζίκη  από τις εκδόσεις Άγρα το 1988, βασίστηκε η συναρπαστική ταινία The Game (1997) με τους Μάικλ Ντάγκλας και Σον Πεν.



 

Μην κλείνεσαι! | Μανιφέστα 39

Viktor Frankl
(1905-1997)

(...) Όταν λέω ότι ο άνθρωπος είναι ένα υπεύθυνο ον και ότι πρέπει να πραγματοποιεί τον «εν δυνάμει» σκοπό της ζωής του, πρέπει να διευκρινίσω και να τονίσω το εξής: ότι το αληθινό νόημα της ζωής του μπορεί να το βρει κανείς μέσα στον κόσμο μάλλον παρά μέσα στον ίδιο του τον εαυτό, ή μέσα στα εσώψυχά του, σαν να ήταν ένα κλειστό σύστημα.

Επιπλέον: τον πραγματικό σκοπό της ανθρώπινης ύπαρξης δεν μπορεί να τον βρει κανείς σε αυτό που αποκαλούμε «αυτοπραγμάτωση». Η ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκεται ουσιαστικά στην αυθυπέρβαση μάλλον παρά στην αυτοπραγμάτωση. Η αυτοπραγμάτωση δεν είναι καθόλου ένας σκοπός που μπορείς να τον πετύχεις βάζοντάς τον στόχο σου −και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι όσο πιο πολύ ο άνθρωπος αγωνίζεται να πετύχει την αυτοπραγμάτωσή του, τόσο πιο πολύ απομακρύνεται από αυτήν. Η αυτοπραγμάτωση δεν μπορεί να επιτευχθεί αν τεθεί σαν σκοπός αυτός καθαυτός, αλλά μονάχα σαν δευτερογενές επακόλουθο της αυθυπέρβασης.

Δεν πρέπει να θεωρούμε τον κόσμο σαν μια απλή έκφραση του εαυτού μας. Ούτε και σαν απλό όργανο ή ένα μέσο για να πετύχουμε την αυτοπραγμάτωσή μας. Και στις δυο αυτές περιπτώσεις, η αντίληψη του κόσμου, η κοσμοθεώρηση, μετατρέπεται σε υποτίμηση του κόσμου, «κοσμοπαραθεώρηση».

Βίκτορ Φρανκλ, Αναζητώντας νόημα ζωής και ελευθερίας σ’ ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης (1946)

Σημ. HS. Χειμώνας που έρχεται, δεν είναι να κλεινόμαστε! Σπουδαίος λοιπόν ο Φρανκλ κι αξίζει πάντα να τον ξαναθυμίζουμε, ειδικά σε καταστάσεις εγκλεισμού και στεναχώριας. Συμπληρωματικά, δείτε την ανάρτηση σχετικά με την «εξωτερικότητα του πνεύματος» και όλες σε όσες σας παραπέμψει.  Και οπωσδήποτε, όπως μου θύμισε ένας καλός φίλος, μην ξεχνάμε την Kathleen Raine.

Ο συνεπής ορίζοντας

Και στο βαθύτερο σκοτάδι,μέσα στο πιο πυκνό δάσος ή στο βυθό της θάλασσας, ακόμη και στην άβυσσο, είμαστε σε θέση να υποστηρίξουμε πως πάντα θα υπάρχει κάπου ο ορίζοντας. Ο ορίζοντας θα είναι εκεί.

Τέχνη τύχη τόλμη, συστατικά της ζωής, και μαζί και η πίστη, και η εξορία (βλ. προηγούμενο) και η συνείδηση και η ανάγκη, και η αποφασιστικότητα και ο αναστοχασμός και το πένθος και ο πόνος και ο θάνατος, και ο λόγος, και η ελευθερία και αυτά όλα που μπορούν να μας κρατήσουν στο φως, εννοούμε να μας κρατήσουν διαυγείς, να μας ανεβάσουν στην επιφάνεια, κι αν προς στιγμήν αυτά χάνονται,  ας μην χάνουμε αυτή την ελάχιστη βεβαιότητα πως ο ορίζοντας, ο ορίζοντας των κινήσεων και των συγκινήσεών μας παραμένει εκεί συνεπής καταφατικός και ξεκάθαρος.

Καλό καλοκαίρι!

Εκπομπή #18 | Θύελλα για την Ύπαρξη

Θύελλα για την Ύπαρξη.Μήπως έχουμε πολλαπλές ταυτότητες τελικά; Μας τρώει το μυαλό το παλιοϋποκείμενο; Γιατί τίποτα δεν προμήνυε ότι αυτή η εκπομπή, που παραλίγο να μη γίνει και που ξεκίνησε ήρεμα, θα εξελισσόταν σ' αυτή τη θύελλα με καπετάνιο τον Κίρκεγκωρ που την περασμένη Τρίτη κάποιοι τυχεροί άκουσαν ζωντανά! Πώς είναι δυνατόν να φανταστούμε τον Σίσσυφο ευτυχισμένο; Θα μας τρελάνετε; Άγριος αντιχεγκελιανισμός στην αναζήτηση μιας φιλοσοφίας χωρίς εγκεφαλικές ψευτοπαρηγοριές. Ύπαρξη, τρίμματα και θρύψαλα, απελπισία και ειρωνεία, ηθική επιλογή, μηδέν, αγωνία και χιούμορ... Όλα αυτά για να καταλήξουν στο Dasein; Έλεος! Αλλά όχι: το ερώτημα είναι τι είναι και πώς κερδίζεται μια γνήσια ύπαρξη. Και οι ταυτότητες;