Το διαμαντένιο κλουβί

Ελληνικό νησί. Καλοκαίρι, πρόπερσι. Καταπλέει τεράστια θαλαμηγός καταμεσής του φυσικού λιμανιού. Τα πλήθη συνωστίζονται ν’ αποθαυμάσουν.

 

«Μεγαλείο, τυχερός ο ζάπλουτος, αχ και ναχαμε κι εμείς τόσα λεφτά», σκούζει η γαλαρία. Τα μάτια γυαλίζουν. Μαζικός πυρετός. Ξάφνου σπεύδουν δυο λιμουζίνες στην προβλήτα. Τις είχε στείλει ο ζάπλουτος με φεριμπότ να τον περιμένουν. Οι οδηγοί φέρνουν προς τον ... Transporter στο πιο βαλκανικό. Εντολές δίνονται με τα τζεημσμποντικά bluetooth κι αμέσως ξεκινούν απ’ τη θαλαμηγό δυο κατάμαυρα ταχύπλοα. Τα πλήθη βαριανασαίνουν από πόθο. «Πωπωπώ, δυο πεντακοσάρες το καθένα!» και τα παρόμοια εμετικά. Φτάνουν στην προβλήτα, βγαίνουν πρώτα τα κουστουμάτα βιορομπότ τύπου bodyguard-XT17, ακροβολίζονται κι έπειτα χώνουν με γρήγορες κινήσεις τον ζάπλουτο με την παρέα του στις λιμουζίνες, που φεύγουν μουγκρίζοντας. 

 

Ο πόθος της μάζας χτυπάει κόκκινο. Σε δύο λεπτά ακριβώς, οι λιμουζίνες αδειάζουν την παρέα σ’ ένα στιλάτο εστιατόριο, κλεισμένο ολόκληρο από πριν και προσεκτικά αποστειρωμένο από κάθε παρουσία λαϊκών στοιχείων, ντόπιων και ξένων. Αυτό δα έλειπε. Η παρέα τρώει και μ’ ένα γρήγορο rewind επιστρέφει στη θαλαμηγό, που σηκώνει άγκυρες και σαλπάρει. Τα πλήθη σε έκσταση τραβάνε φωτογραφίες και βιντεάκια για να θυμούνται το χειμώνα τις μεγαλειώδες στιγμές. 

 

Τι διάολε ζήλεψαν από το ζάπλουτο και την παρέα του; Από έναν άνθρωπο κλεισμένο μόνιμα σ’ ένα διαμαντένιο κλουβί, απ’ όπου δεν ξεμυτάει ούτε καν για να περπατήσει σ’ ένα νησί και να φάει σε μια ταβέρνα; Από έναν άνθρωπο που, για να μπορεί να ζει αυτή την αξιοθρήνητη ζωή, επιβάλλει σ’ ένα σωρό ανθρώπους γύρω του να τον υπηρετούν; 

 

Ο Υβ Λε Μανάκ το έχει πει εξαιρετικά: «Η αθλιότητα της κοινωνίας μας φαίνεται από την αξιολύπητη, αποστειρωμένη, εγκλωβισμένη στις ‘‘ανέσεις’’ ζωή που κάνουν οι κυρίαρχοί της». Τέτοια ζωή θα ήθελαν να ζουν οι κυριαρχούμενοι αν ήταν ελεύθεροι να ζήσουν όποια ζωή θέλουν;

 

Χρειάζεται επειγόντως να επαναπροσδιορίσουμε τι εννοούμε όταν λέμε πλούτος στη ζωή.

Σοσιαλεθναρχομπίζνες | Κρίση 20

Κωνσταντίνος Καραμανλής
(1907-1998)

« (…) Για τη βιομηχανία, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής άσκησε πολιτική κρατικοποιήσεων σε βάρος της εθνικής οικονομίας, θέτοντας υπεράνω αυτής το συμφέρον του κόμματός του και του ιδίου με τη μεγαλομανία να δημιουργήσει για τον εαυτό του εικόνα μεγάλου πολιτικού. 

Προπολεμικά στην Ελλάδα ήταν ιδιωτικές: τράπεζες, ηλεκτρισμός, τηλέφωνο, νερό, αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες, καθαριότητα πόλεων, άλλες υπηρεσίες και όλες οι βιομηχανίες, μέχρι και οι πολεμικές. Και ήταν αναπτυγμένες σε αξιόλογο βαθμό. Στον Πειραιά, εκτός από τις άλλες βιομηχανικές μονάδες, είχε αναπτυχθεί ναυπηγο-επισκευαστική ζώνη. Στην Στερεά Ελλάδα, στη Θεσσαλία, στη Μακεδονία και αλλού εξορύσσονταν μεταλλεύματα ως πρώτη ύλη για την μεταλλουργία που ανέπτυξε ο Μποδοσάκης. Στον Βόλο οι μηχανουργοί Αξελός και Μαλκότσης εφεύραν και κατασκεύασαν, χωρίς κρατική ενίσχυση, την πρώτη στην Ελλάδα μηχανή εσωτερικής καύσης και εφοδίαζαν με τέτοιες μηχανές τα αλιευτικά πλοιάρια. Αλλά αντί η μονάδα τους να προστατευθεί από την πολιτεία για να αναπτυχθεί, οι κυβερνήσεις την εξόντωσαν με την ελεύθερη εισαγωγή φθηνότερων.

Επίσης στο Βόλο, Νάουσα, Αθήνα και άλλες πόλεις λειτουργούσαν μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής κασμιριών εφάμιλλων των αγγλικών. Μόνο στο Βόλο απασχολούσαν περισσότερους από 2.500 υφαντουργούς οι βιομηχανίες Παπαγεωργίου και Μορτζούκου. Οι υφαντουργίες Βόλου, Νάουσας, Αθηνών κατασκεύασαν κουβέρτες, στολές, είδη ένδυσης για τους 300 χιλιάδες πολεμιστές το 1940-41. Αρβύλες και ποικίλα άλλα είδη εκστρατείας κατασκεύασαν άλλες μονάδες. Όταν με τον πόλεμο  έβγαλαν από τις αποθήκες τα πεδινά πυροβόλα, βρέθηκαν να μην έχουν κιλλίβαντες να τα σέρνουν. Κατασκευάστηκαν σε καροτσέρικα της Λαμίας με επινοήσεις Ελλήνων αξιωματικών. (…)

Οι σιδηροβιομηχανίες Βόλου Γκλαβάνη και Σταματόπουλου κατασκεύαζαν μαζικά τις οβίδες, τις έστελναν στο πυριτιδοποιείο της Αθήνας για γόμωση και από εκεί στα μέτωπα. Μόνο η βιομηχανία Γκλαβάνη απασχολούσε 400 τορναδόρους και εφαρμοστές, που μαθήτευσαν στη Νυχτερινή Σχολή του Εμπορικού Συλλόγου Βόλου. (…)

Για τη βιομηχανία ο Καραμανλής εφάρμοσε πολιτική αντίθετη προς τις δικές του και τις ιδέες της Δεξιάς, που ανέκαθεν ήταν υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Άρχισε τις κρατικοποιήσεις από τον ηλεκτρισμό. [… και συνέχισε παίρνοντας μπάλα σχεδόν τα πάντα και διαλύοντας όλα τα παραπάνω, όπως δείχνει ο Αρσενίου. -H.S..]

Με την ανατροπή της δικτατορίας του 1974 Αμερικανοί και άρχουσα τάξη έφεραν από το Παρίσι τον Καραμανλή ως νέο πρωθυπουργό, ο οποίος ίδρυσε δικό του κόμμα, τη Νέα Δημοκρατία και γενίκευσε τις κρατικοποιήσεις, σε βαθμό να κατηγορηθεί από βιομηχάνους για ‘σοσιαλμανία’. (…)

Με τις κρατικές βιομηχανίες θεμελιώθηκε η ‘Δυναστεία των Καραμανλήδων’. Τοποθετούνται πρίγκηπες και κόμητες της Δυναστείας ως πρόεδροι και διευθυντές, ενώ προσλαμβάνονται και υπεράριθμοι υπάλληλοι. Άσχετοι κατά κανόνα οι περισσότεροι από αυτούς με το αντικείμενό τους δεν προσφέρουν γνώσεις αλλά υπηρεσία στο κόμμα. (…)

Το αποτέλεσμα της πολιτικής του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν η μεν γεωργική παραγωγή να μην ικανοποιεί πια τις ανάγκες των αγροτών και της χώρας, οπότε καλύπτονταν με αύξηση των εισαγωγών, ενώ οι κρατικοποιημένες βιομηχανίες να παράγουν χρέη. […] Με την πολιτική του κρατισμού, ο Πρωτογενής και ο Δευτερογενής κλάδος της εθνικής οικονομίας επιβάρυναν τον κρατικό προϋπολογισμό. Και η ανάγκη για τη συντήρηση αυτού του πολιτικού συστήματος, που αντί για πλεονάσματα παράγει χρέη, έφερε την ανάγκη δανείων. Και τότε βγήκε στη σκηνή ένας νέος πρωταγωνιστής: ο Ανδρέας Παπανδρέου.»

Λάζαρος Αρσενίου, Η ασκηθείσα στην Ελλάδα πολιτική μεταπολεμικά, 1950-2012,

Σύντομη αναφορά στα πεπραγμένα (εκδ. ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ, 2013).

Οι εξεγερμένοι των 400 (ή 500) €

Για αυτό μας αρέσει ο μετρήσιμος κόσμος.Τόσο φαίνεται πως τιμάται η εξέγερση από την ευρύτερη Aριστερά(εξαρτημένη και ανεξάρτητη),Στα 400 με 500 ευρώ (υπάρχει μια μικρή διαφωνία αλλά τα 100€ της απόκλισης δεν είναι το ζήτημα*). Μετά από αυτό το όριο δεν εξεγείρεσαι, την αράζεις.

Αλλά κάτω από τα 500... Αααα, Όλα κι όλα. Μια πόλη "ανάστα"! Το πρόβλημα είναι πως "οι κακοί" το ξέρουν και μάλιστα πριν βγει η τιμή της εξέγερσης στη φόρα σε αφίσες,  φυλλάδες κ.λπ. Το γνωρίζουν από την ιστορία.

Στις ΗΠΑ (βλ. εδώ ) για παράδειγμα, με πρόχειρους υπολογισμούς, το όριο είναι περί τα 800 $ και με τσουλήθρα, πισίνα, γυμναστήριο και ηλεκτρικά αυτοκίνητακια.

Στο Μπαγκλαντές είναι τα 30-40$/το μήνα δυστυχώς δίχως τσουλήθρα,πισίνα, γυμναστήριο και ηλεκτρικά αυτοκίνητα.

Ανάλογα, κάθε περιοχή έχει και το ε ξ ε γ ε ρ τ ι κ ό της όριο πάντα σε €, £ , $ ή ¥.

Τα όρια στην Ελλάδα, αλλά και ανα τον κόσμο γενικότερα, τα αναλαμβάνει η λεγόμενη και Αριστερά. Λέει: Με τετρακόσια ευρώ δεν ζεις. Τέλος. Εδώ η υπολογιστική ακρίβεια του πρακτικού βίου συναντά τους έτερους εκφραστές της. Τους επαγγελματίες επαναστατες των 400€. Που πριν ήταν των πεντακοσίων και πιο πριν των επτακοσίων αλλά πάντα μετρημένα με ακρίβεια σεντς.

Χαμένοι κι οι ίδιοι οι διευθyντές της εξέγερσης μέσα στους εφήμερους υπολογισμούς και την ευδαιμονία των επικαίρων που τους συντηρούν, παλεύουν να κρατήσουν το έμμισθο κατοικίδιο της μεγαλούπολης δεμένο στο λουρί του, ταΐζοντας το διεκδικήσεις κι εξαπατώντας το με "κεκτημένα" και "οργανωμένη" "δράση" ώστε να "μην γίνουμε Βούλγαροι".

Έτσι πάει. Οι Γάλλοι να μην γίνουν Πορτογάλοι, οι Πορτογάλοι να μην γίνουν Έλληνες οι Έλληνες μην γίνουν Βούλγαροι και οι Βούλγαροι Ρουμάνοι ....

Εργζόμενοι άντρες και γυναίκες,  είστε έτοιμοι να (ξανα)πουλήσετε φτηνά το τομάρι σας, όπως το συνηθίζετε (και όπως σας έχουν μάθει)!

Ξανασκεφτείτε το. Η μισθωτή σκλαβιά θα παραμένει τέτοια όσος κι αν είναι ο μισθός σας!

------------------------------------------

 

*Χαρείτε! Έπειτα από 42 ημέρες απεργίας, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Coca-Cola 3E  στη Θεσσαλονίκη πέτυχαν μια μεγάλη νίκη! Η διοίκηση υποχρεώθηκε να σταματήσει τις εισαγωγές προϊόντων από την Βουλγαρία, να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο με το σύνολο του προσωπικού και να μην μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων. (Που εδώ που έχουμε φτάσει, εννοείται ότι δεν θα απεργούσαν ποτέ σχετικά με την σύσταση του αμφιλεγόμενου προϊόντος που παράγουν, και την ανα τον κόσμο "ευεργετική" δράση της εταιρίας.)

Η απορρύθμιση της κοινωνίας | Κρίση 03

Βασικές κοινοτοπίες. Ένα κράτος μπορεί να βγάλει λεφτά από τρεις πηγές: 

 
(1) κόβοντας νόμισμα∙ 
(2) από τους φόρους∙ και 

(3) παίρνοντας δάνεια.

Μιλώντας για το σημερινό ελληνικό κράτος, το (1) αποκλείεται. 

Σε ό,τι αφορά το (2), η μεγαλύτερη πηγή εσόδων, η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, επίσης αποκλείεται διότι επικρατεί (διεθνώς) το δόγμα, ότι κάτι τέτοιο «βλάπτει την επιχειρηματικότητα» και «στην τελική άμα το μεγάλο κεφάλαιο παραζοριστεί, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει από τη χώρα», χωρίς να μπορεί το κράτος να κάνει τίποτα ειδικά εφόσον είμαστε, εδώ και 40 χρόνια, στην εποχή της καλπάζουσας «απορρύθμισης», που απαγορεύει στα κράτη να ρυθμίζουν τους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού μέσα στα σύνορά τους. Επομένως, απομένουν τα πολύ λιγότερα φορολογικά έσοδα που μπορούν να προκύψουν από όλους τους υπόλοιπους, από τους οποίους ένα διόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι είναι οι υπάλληλοι του Δημοσίου, που τους πληρώνει το ίδιο το Κράτος – πράγμα που σημαίνει, ότι από τη φορολόγησή τους και την όποια αύξησή της το Κράτος δεν έχει πραγματικά έσοδα ... απλώς μειώνει κατά μια παρωνυχίδα τα έξοδά του που αντιστοιχούν στους καθαρούς μισθούς τους.

Απομένει επομένως το (3), ο δανεισμός. Με αυτά τα δεδομένα; Δρόμος κατηφορικός χωρίς επιστροφή. Που πάει να πει, ότι το κράτος δεν μπορεί παρά να δανείζεται και επομένως να είναι μονίμως υποχείριο των δανειστών του (εσωτερικών κι εξωτερικών), οι οποίοι αποτιμούν την αξιοπιστία του ως δανειολήπτη (και επομένως το ύψος των επιτοκίων δανεισμού) με βάση «σενάρια», δηλαδή εικονικές πραγματικότητες, υπαγορευμένες από τη λογική του γρηγορότερου και μεγαλύτερου κέρδους, που ως γνωστόν έχει μνήμη σκύλου. 

Γιατί εικονικές πραγματικότητες; Διότι το πεδίο του πιστωτικού χρήματος (και των περίφημων «άυλων τίτλων» που είναι συνάρτησή του) είναι το πεδίο της εικονικής πραγματικότητας του κεφαλαίου, αφού δανείζω (πιστώνω) κάποιον σημαίνει, ότι φαντάζομαι (πιστεύω) πως θα κάνει τη σωστή επένδυση, θα είναι αξιόπιστος και όλα θα του πάνε πρίμα ώστε να μου τα επιστρέψει (και με τόκο).

Μόνο που εδώ και δυο δεκαετίες περίπου, το πιστωτικό χρήμα που κυκλοφορεί στον πλανήτη είναι κατά δεκάδες φορές πολλαπλάσιο του πραγματικού, που σημαίνει ότι μιλάμε για παροξυστική πλέον διόγκωση της φαντασίας του κεφαλαίου και για παραληρηματικά «σενάρια», όπως π.χ.

- ότι οι θηριώδεις συγχωνεύσεις «τονώνουν τον ανταγωνισμό»,

ή, για να μιλήσουμε για την κοινωνία, 

- ότι μπορείς να περιμένεις ανάληψη πρωτοβουλιών από ανθρώπους που τους ποτίζεις με δόσεις οικονομίστικης μοιρολατρίας που θα σκότωναν μαμούθ∙ 

- ότι αν μια κοινωνία μετατραπεί σε θυγατρική Α.Ε. − και επομένως τα μέλη της αποσυνδεθούν συγκινησιακά από οποιαδήποτε προσπάθεια να την αισθάνονται και άρα να την συντηρούν ως κοινωνία −, θα είναι και περισσότερο αξιόπιστος δανειολήπτης∙ 

- και ότι είναι δυνατόν, μέσα σε όλες αυτές τις συνθήκες, να υπάρξει έστω και η παραμικρή περίπτωση αποπληρωμής ενός θεόρατου δανείου!

Τρελά πράγματα, χοντρά ψέμματα.

Ευτυχία, Αφθονία, Κρίση | Κρίση 00

«Εφηύραμε την ευτυχία!»,

λένε οι μοντέρνοι άνθρωποι

και κλείνουν ο ένας το μάτι στον άλλον.

Φρίντριχ Νίτσε

… και το ερώτημα είναι: μια κοινωνία που στήνεται πάνω στο τυφλό κυνηγητό της ευτυχίας (ή πιο πεζά: πολλά λεφτά+πολύ σεξ+πολύ ξέδωμα, όλα πολλά, γρήγορα και XXL τελοσπάντων), τι σόι ανθρώπους φτιάχνει;

Φτιάχνει ανθρώπους απροετοίμαστους να υποδεχτούν τις τραγωδίες της ζωής, ανίκανους να υπομένουν τις αναποδιές, αμήχανους απέναντι στις δικές τους θλίψεις και παγωμένους στις θλίψεις των άλλων -αχ, μη μου μιλάτε γι' αρρώστιες και θάνατο παρακαλώ, φρικάρω!-, ανυπόμονους μπροστά στις δυσκολίες, βαθύτατα βιαστικούς, απρόσεχτους, πρόχειρους στα έργα και τις ερμηνείες τους, παγωμένους, χαζοχαρούμενους, προσποιητούς, ανασφαλείς και φυσικά αρπακτικούς. Με δυο λόγια, φτιάχνει ... «μπούληδες» και «μπέμπες».

Welcome to Greece!

... Ρουφάμε το αυγό μας και καλόν ύπνο...

Ε, κι αν ακούσουμε τίποτε ντουφεκιές, κοιτάμε μήπως τις φάγαμε εμείς – κι αν όχι, γυρνάμε από τ’ άλλο πλευρό και περιμένουμε ήσυχοι τις πρωινές ειδήσεις. 

Ξυπνάτε, ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ!