Η στροφή στον εαυτό και η απώλεια του κόσμου

«Ο Νίτσε θεωρούσε πως η μεταφυσική παρηγοριά της τραγωδίας χάθηκε όταν ο Σωκράτης έθεσε τη γνώση ως κορωνίδα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Και αν λογαριάσουμε ότι η τραγωδία τέλειωσε μαζί με τον Σαίξπηρ, που την έφτασε σε τέτοια ύψη τελειότητας, τότε δεν μπορεί παρά να μας ανησυχήσει η διαπίστωση ότι ο Μπέικον, ο Γαλιλαίος και ο Καρτέσιος ήταν σύγχρονοι αυτών των γεγονότων. 

 

Δεν μπορούμε βέβαια να πούμε ότι ο σαιξπηρικός τρόπος τραγωδίας τελείωσε εξαιτίας της ανάπτυξης της νέας επιστήμης και της εδραίωσης  της επιστημολογίας ως επόπτη της φιλοσοφικής έρευνας. Μπορούμε όμως να σκεφτούμε πως, την ιδέα ότι μπορούμε να σώσουμε τη ζωή μας μόνο εφόσον την γνωρίζουμε, μας την υπέβαλε η απώλεια της παρουσίας του κόσμου —διότι αυτό ακριβώς σημαίνει η εξαφάνιση εκείνου του τραγικού τρόπου. Αυτό φαίνεται να είναι το μήνυμα τόσο της σαιξπηρικής τραγωδίας όσο και της νέας επιστημολογίας.

Στην αδιάσπαστη παράδοση της επιστημολογίας από τον Καρτέσιο, τον Λοκ κι έπειτα (η οποία τέθηκε σε αμφισβήτηση μόνο στη δική μας εποχή), η έννοια της γνώσης (του κόσμου) αποδεσμεύεται από τους δεσμούς της με την πληροφόρηση, τη δεξιότητα και την εκμάθηση, και προσδένεται εμμονικά στην έννοια της βεβαιότητας και μόνο, και ειδικότερα της βεβαιότητας που παρέχουν οι (δικές μου) αισθήσεις. 

 

Σε κάποιο πρώιμο σημείο των επιστημολογικών ερευνών, ο κόσμος που φυσιολογικά παρουσιάζεται σε εμάς (ο κόσμος, στην παρουσία του οποίου ‘‘πιστεύουμε’’, όπως λέγεται συνήθως) τέθηκε σε αμφισβήτηση και εξαφανίστηκε —με αποτέλεσμα όλη η σύνδεσή μας με τον κόσμο να κρεμαστεί από αυτό που μπορούμε να πούμε ‘‘παρουσία στις αισθήσεις μας’’, πράγμα το οποίο, προς μεγάλη μας και πολύ δυσάρεστη έκπληξη, αποδεικνύεται πως δεν είναι ο κόσμος.»

Stanley Cavell, Disowning Knowledge: In Seven Plays of Shakespeare (1987/2003)

Σημ. HS.  Ο Κάβελ έχει κάνει καταπληκτικές παρατηρήσεις για τον «σκεπτικισμό». Αξίζει όμως να συμπληρώσουμε ότι, όλη αυτή η πορεία «εξαφάνισης» του κόσμου και εμμονικής προσκόλλησης στη γνώση ως βεβαιότητα —σε σημείο που ως γνώση να θεωρείται πλέον μόνο η επιστημονική, ή τελοσπάντων όποια γνώση η επιστήμη ελεεί παρέχοντάς της πιστοποιητικά, ή έστω με το να την «ανέχεται»— συνυφαίνεται στενά με την εδραίωση του Ατόμου όχι ως «εμπειρική μονάδα» (ως τέτοιο υπήρχε σε όλες τις κοινωνίες), αλλά ως «αξία» στην υψηλότερη βαθμίδα των κοινωνικών αξιών, και με την προοδευτική αποκάλυψη αυτού του Ατόμου ως Ιδιώτη. Απ’ όπου ένα σωρό σολιψιστικές κατά βάθος θεωρίες περί εγκεφάλου, περί δήθεν μόνιμα ψευδαισθητικής πρόσληψης του κόσμου, κ.ο.κ. Απέναντι σε κάτι τέτοια, το καλύτερο είναι να είμαστε παιδιά. 

Ομιλία για την «Κουλτούρα του εγωισμού»

Πριν από δυο χρόνια μου δόθηκε η ευκαιρία να γράψω και να πω δυο λόγια για την πολύ ενδιαφέρουσα (αν και χωρίς συνέχεια...) συζήτηση ανάμεσα στον Κορνήλιο Καστοριάδη και τον Κρίστοφερ Λας, που είχε διοργανώσει το 1986 το βρετανικό κανάλι Channel 4 υπό τη διεύθυνση του Μάικλ Ιγνάτιεφ ─την οποία εξέδωσαν σε βιβλίο με τίτλο Η Κουλτούρα του Εγωισμού το 2014 οι «Εναλλακτικές Εκδόσεις» σε μετάφραση Χριστίνας Σταματοπούλου και με εξαιρετικό επίμετρο το κείμενο Η ψυχή του ανθρώπου στον καπιταλισμό, του Ζαν Κλωντ Μισεά. ─HS.

 

* * *

Επιτρέψτε μου να ξεκινήσω από τα λόγια με τα οποία έκλεισε τη συζήτηση ο πιο αφανής εκείνα τα χρόνια συντονιστής της συζήτησης, Καναδός ιστορικός Μάικλ Ιγνάτιεφ:

«(… Μέσα από αυτή τη συζήτηση) φτάνουμε στην άκρως ερεθιστική υπόθεση σύμφωνα με την οποία, στη σημερινή κοινωνία, δεν διαμορφώνονται πλέον άτομα ικανά να ενεργοποιήσουν το όραμα του Αριστοτέλη [για τον οποίον, Δεν μπορεί κανείς να έχει αρτιότητα ως ανθρώπινο ον παρά μόνο αν γίνει πολίτης, που συμμετέχει στη ζωή ενός δημόσιου χώρου κληροδοτημένου, μάλιστα, από πανάρχαιες παραδόσεις.] Και αυτό είναι ένα από τα μηνύματα της βραδιάς, ένα δύσκολο ερώτημα: μήπως έχουμε μεταβληθεί σε άλλο είδος ανθρώπων;  Μήπως έχουμε χάσει αυτό το ιδεώδες; Και εδώ νομίζω ότι ήρθε η ώρα να σταματήσουμε. Καλό βράδυ.»

Όπως καταλαβαίνετε, η συζήτηση φαίνεται να σταματάει στο καλύτερο! Μπορούμε όμως, και πρέπει, να το δούμε λίγο διαφορετικά: η συζήτηση εκείνη μάς προετοιμάζει, προλειαίνει το έδαφος, μας  δίνει μια σειρά από εντελώς απαραίτητα και ισχυρά εφόδια, τη σκυτάλη ας πούμε −άρα και την ευθύνη−, ώστε να απαντήσουμε εμείς στο ερώτημα.

Αυτό που μας παραδίδει εκείνη η συζήτηση, είναι η αγωνία για την κατάρρευση εκείνου του Αριστοτελικού πολιτικού ιδανικού, για την καλπάζουσα «αναχώρησή» του όχι μόνο από το πεδίο του κοινωνικού γίγνεσθαι αλλά και από τη μοντέρνα ψυχή. Αυτή η αγωνία οδηγεί τους εξαίρετους συνομιλητές στην ανάδειξη του Ατομισμού όχι ως ζωογόνου δύναμης  −έτσι τον βλέπουν άλλες «ομάδες»− αλλά ως δύναμης καταστροφικής∙ στην καταγγελία, δηλαδή, της κυρίαρχης σήμερα κουλτούρας ως «κουλτούρας του Εγωισμού».

Αριστοτεχνικά και προοδευτικά ξεδιπλώνουν οι συνομιλητές ένα προς ένα τα βασικά συστατικά, με τα οποία συγκροτείται και μας επιβάλλεται αυτή η κουλτούρα −ξεκινώντας από πιο εξωτερικές, κοινωνιολογικού ας πούμε τύπου, αλλά σημαντικές παρατηρήσεις, για να προχωρήσουν σε ολοένα και πιο βαθιά υποστρώματα του προβλήματος. Συνοψίζω σε 10 σημεία τα χαρακτηριστικά που επισημαίνουν. Ας τα δούμε με τη σειρά που μας τα αποκαλύπτει ο διάλογός τους.

Οι σπόνδυλοι της «εγωιστικής κουλτούρας» κατά τον Λας και τον Καστοριάδη

1.       

Ιδεολογία της επιβίωσης, πάθος της αυτοσυντήρησης. «Μονάχα στην εποχή μας η επιβίωση έχει αποκτήσει μια σχεδόν ηθική υπόσταση, σάμπως αυτή να ήταν το παν και όχι ο όρος για τη δυνατότητα ενός ηθικού βίου», δίνει το εναρκτήριο λάκτισμα ο Κρίστοφερ Λας.

2.       

Απουσία οράματος. «Για μένα», παίρνει τη σκυτάλη και συνεχίζει ο Καστοριάδης, «αυτό που ειπώθηκε έχει μια σαφέστατη συνέπεια.  ‘Μέρα με τη μέρα’, για να επαναλάβω αυτή την πολύ σωστή έκφραση, είναι αυτό που εγώ αποκαλώ απουσία προτάγματος. (…) Κάποτε οι άνθρωποι της Αριστεράς μιλούσαν για τη Μεγάλη Νύχτα και οι άνθρωποι της Δεξιάς για την αέναη πρόοδο, κ.λπ. Σήμερα κανένας δεν τολμάει να εκφράσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, ή τουλάχιστον ορθολογικό, που να πηγαίνει πέρα από τον προϋπολογισμό ή από τις προσεχείς εκλογές. (…) Κανένας δεν δεσμεύεται σε χρονικό ορίζοντα δημόσιου χαρακτήρα, ούτε εντάσσεται σε ένα δημόσιο χώρο.».

3.       

Υποκατάσταση του δημόσιου Λόγου από την Προπαγάνδα ώστε να τρέφονται με ενδιαφέρον και ελπίδες τα ασύνδετα μεταξύ τους  Άτομα. «Σήμερα, τι είναι ο δημόσιος χώρος;», ρωτάει ο Καστοριάδης, και απαντά: «Είναι κενός ή, με μια έννοια, κάτι ακόμα χειρότερο. Πρόκειται για ένα δημόσιο χώρο που προορίζεται αποκλειστικά για τη διαφήμιση, την πορνογραφία −και δεν αναφέρομαι μόνο στην πορνογραφία με την κυριολεκτική έννοια, υπάρχουν φιλόσοφοι που είναι πορνογράφοι».

Και ο Λας συμπληρώνει: «Ο κόσμος όπου ζούμε αποτελείται από φευγαλέες εικόνες και τείνει όλο και περισσότερο −εν μέρει, νομίζω, χάρη στην τεχνολογία των μαζικών μέσων επικοινωνίας− να αποκτήσει ένα παραισθησιογόνο χαρακτήρα […Γιατί πρόκειται για] μια επίθεση από εικόνες φτιαγμένες τις περισσότερες φορές για να ξυπνάνε τις φαντασιώσεις μας [όπου] ακόμα και η επιστήμη, που θεωρούνταν ένα από τα κυριότερα μέσα μιας πιο ορθολογικής κοσμοαντίληψης, εμφανίζεται στην καθημερινή ζωή σαν μια διαδοχή τεχνολογικών θαυμάτων που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι όλα είναι δυνατά».

4.       

Αποπολιτικοποίηση. «Όλο αυτό έχει να κάνει με την παρακμή του πολιτικού λόγου σε όλα τα επίπεδα. Οι άνθρωποι μιλούν μόνο για τον εαυτό τους. Δεν υπάρχει πια καμμιά πραγματική σύγκρουση. (…) Η πολιτική μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε ζήτημα ομάδων συμφερόντων (…) [Μάλιστα, ακόμα και] η ίδια η δυνατότητα να υπάρξει ένας λόγος κατανοητός από όλους και να αποτελεί βάση της δημόσιας ζωής, του πολιτικού διαλόγου, αποκλείεται σχεδόν εξ ορισμού», παρατηρεί ο Λας.

Ενώ από την πλευρά του ο Καστοριάδης επισημαίνοντας, εκ πείρας, τη διάψευση των επαναστατικών οραμάτων, τονίζει: «Οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση, δικαίως, ότι με τις πολιτικές ιδέες που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά, δεν αξίζει τον κόπο να αγωνιστεί κανείς γι’ αυτές. (…) Λες και οι άνθρωποι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι δεν γίνεται τίποτα και ότι πρέπει επομένως ο καθένας να κλειστεί στον εαυτό του −πράγμα που άλλωστε αντιστοιχεί στην ενδογενή κίνηση του καπιταλισμού».

5.       

Αντιστροφή της έννοιας του πολιτικού από το Κοινό στο Ιδιωτικό. «Για την πολιτική φιλοσοφία του 17^ου αιώνα, αν εξαιρέσουμε τον Ρουσώ, η πολιτική αποσκοπεί στο να επιτρέπει στον καθένα να αμύνεται απέναντι στο κράτος∙ δεν εννοεί ότι εμείς οι ίδιοι αποτελούμε μια πολιτική κοινότητα, κάθε άλλο», λέει ο Καστοριάδης.

6.

Ιδιωτικότητα ως αξία και ιδιώτευση ως πρακτική. Ρωτάει ευθέως ο Καστοριάδης, βάζοντας το μαχαίρι στο κόκκαλο: «Ανάμεσα στα 55εκ. των Εγγλέζων, στα 55εκ. των Γάλλων, τα 230εκ. των Αμερικάνων, κ.ο.κ., πόσοι έχουν πραγματικά τη θέληση να δράσουν με υπεύθυνο τρόπο, για να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους; Από πού προέρχεται αυτή η επιθυμία;».

Από το σημείο αυτό και πέρα, αρχίζει η κάθοδος στα σκοτεινότερα βάθη του προβλήματος. Προηγείται μια μαεστρική σύνοψη από το Καστοριάδη: «Θα έλεγα, με ένα ελαφρώς υπεροπτικό τρόπο, πως υπάρχουν τρία επίπεδα. Κατ’ αρχάς η πραγματικότητα, η ουσία του προβλήματος (που είναι πως) η αύξηση της κατανάλωσης και της ικανοποίησης της ιδιωτικής ζωής είναι μια αύξηση του τίποτα. (…) Το δεύτερο σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίο οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται αυτή την πραγματικότητα. Είναι άραγε ικανοποιημένοι; (…) Και τρίτον, η δυσαρέσκεια μπορεί να οδηγήσει οπουδήποτε».

7.       

Κενότητα υποκειμένου. Στο σημείο αυτό παρεμβαίνει ο Ιγνάτιεφ επικεντρώνοντας δια του Λας (το βιβλίο του Ο ελάχιστος εαυτός) στην ουσία: «Η ιδέα ότι η κατανάλωση ικανοποιεί τους ανθρώπους προϋποθέτει ένα ειδικού τύπου Εγώ, ένα Εγώ που επιλέγει κάποια προϊόντα και απορρίπτει άλλα (όμως) ο προορισμός όλων αυτών των προϊόντων είναι ένα κενό κέντρο: Δεν υπάρχει κανείς πάνω στη γέφυρα αυτών των μικρών πλοίων».

8.       

Κρίση ταυτότητας. «Γιατί αυτό το Εγώ είναι κενό, ανίκανο να επιλέξει, απογυμνωμένο από δικούς του στόχους;», ρωτάει ο Ιγνάτιεφ και απαντάει ο Καστοριάδης: «Διότι η απάντηση στην ερώτηση ποιος είμαι; έχει ουσιώδη σχέση με αυτό που η θέσμιση της κοινωνίας οφείλει να προσφέρει στα άτομα, δηλαδή ένα νόημα, ή ένα πλαίσιο σημασιοδότησης για τη ζωή τους (….) και η σημερινή κοινωνία, αυτό δεν το κάνει».

9.

Η κρίση ταυτότητας στο ατομικό επίπεδο είναι κρίση της ίδιας της κοινωνίας ως συστήματος αλληλοαναγνώρισης. Ξεκάθαρη η τοποθέτηση από τον Καστοριάδη: «Αυτό που στηρίζει την εικόνα του Εγώ, είναι επίσης το γεγονός ότι οι άλλοι την αναγνωρίζουν και κατά μία έννοια την αποδέχονται. Γι’ αυτό έχει ανάγκη να καρφιτσωθεί σε κάτι που είναι διαφορετικό από την ίδια. Με την κατάρρευση όμως του δημόσιου χώρου, αυτό ακριβώς που ο Χέγκελ ονόμαζε αναγνώριση και που εμείς ονομάζουμε σεβασμό και οι Έλληνες αποκαλούσαν κλέος και κύδος, αυτό είναι που χάνει κάθε νόημα. Τι αναγνωρίζουμε σήμερα; Τους αστέρες που λάμπουν για μια περίοδο κι έπειτα εξαφανίζονται».

10.       

Τραγικότητα. Όλη αυτή η πορεία του σύγχρονου Ατόμου εκβάλλει τελικά σε μια διπλή τραγικότητα, μια τραγωδία σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Όμως, πριν έρθω σε αυτό το καυτό σημείο −στο οποίο η συζήτηση είναι αλήθεια ότι εισέρχεται ακροθιγώς και σαν με ένα άλμα, για να κλείσει αμέσως, πριν προλάβουμε ν’ ακούσουμε τα ουσιαστικότερα−, οφείλω, παίρνοντας τη σκυτάλη απ’ όσα μας έδωσαν οι συζητητές, να θέσω μια κρίσιμη ερώτηση.

Ωραία λοιπόν∙ τα σύγχρονα υποκείμενα είναι παραδομένα στο πάθος του εγωισμού, δεν έχουν κέντρο, ούτε ταυτότητα, δεν έχουν όραμα, ούτε πλατιούς ορίζοντες, είναι αποπολιτικοποιημένα και έρμαια της προπαγάνδας, αυτοαναφορικά Άτομα και κατά βάση Ιδιώτες. Πώς όμως τέτοιας λογής όντα κατορθώνουν και συγκροτούν Κοινωνία; Πώς μπορούν και συνυπάρχουν, συνεργάζονται; Τι είναι τελοσπάντων αυτό που όχι απλώς τα κρατάει μαζί, αλλά και τα συνθέτει θεσμικά;

Το σύγχρονο Άτομο δεν είναι απλώς «εγωιστικό»

Λογικά, είναι αδύνατον καθαρώς εγωιστικά υποκείμενα να στήσουν κοινωνία. Μόνο στο όραμα του Μαξ Στίρνερ υπήρξε ένας «συνεταιρισμός των Μοναδικών». Στον πραγματικό όμως κόσμο, δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνία στηριγμένη απλά και μόνο στον εγωισμό και την κουλτούρα του. Χρειάζεται το αυτοαναφορικό Άτομο να είναι πιο σύνθετο, «μιγαδικό» αν θέλετε. Αλλιώς δεν βγαίνει. Πώς συγκροτεί επομένως κοινωνία το σύγχρονο Άτομο;

Αν δεν απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, κινδυνεύουμε πρώτα-πρώτα να πέσουμε σε μια στεγνή ηθικολογία του τύπου «πόσο κακός είναι ο εγωισμός», από την οποία τίποτα δεν αποκλείει να προβάλλουν ως προσδοκώμενη διέξοδος μαζικοκολλεκτιβιστικού τύπου απαντήσεις. Το είδαμε μέσα στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Αλλά πέρα από αυτό, κινδυνεύουμε ακόμα χειρότερα να μην καταλάβουμε τον κόσμο όπου ζούμε, δηλαδή από πού αντλεί τη δύναμη που τον έκανε κυρίαρχο σε πλανητική πλέον κλίμακα, τι είναι αυτό που τον συγκρατεί, άρα και πώς εισέρχεται σε ριζική (και όχι απλώς περιφερειακή) κρίση, καθώς και το τι είναι αυτό που έχουμε πραγματικά να του αντιτάξουμε, αν έχουμε κάτι τέτοιο.

Χωρίς να προχωρήσω εδώ σε πιο διεξοδικές απαντήσεις, θα επισημάνω ότι ένας πολύ καλός τρόπος για να γνωρίσεις ένα πρόβλημα, προέρχεται από μια αρχαιότερη, «γενεαλογική» ας πούμε μεθοδολογία: «Πες μου από πού έρχεσαι, ποια είναι η μάνα σου, ο πατέρας σου και τα παιδιά σου».  

Γνωρίζουμε λ.χ. μια διάσημη «εγγονή» αυτής της ατομιστικής ανθρωπολογίας στο πρόσωπο της Άυν Ραντ (1905-1982), που θέλησε να παρουσιάσει την ιδιοτέλεια σαν «ηθική αρετή». Αλλά πραγματικά ενδιαφέροντες είναι οι πρόγονοί της.

Ξέρουμε λ.χ. ότι ο θεμελιωτής της οικονομικής σκέψης, ο Άνταμ Σμιθ (1723-1790), στην πραγματεία του για τον Πλούτο των Εθνών (1776), υποστήριξε ότι το κοινό καλό προκύπτει, χάρη σ’ ένα «αόρατο χέρι», από την «ενάρετη φιλαυτία» των Ατόμων. Υπογραμμίζω: «ενάρετη φιλαυτία». Ένα παράξενο μιγαδικό σχήμα, ασφαλώς.

Πριν ακριβώς από αυτόν, ο Ολλανδός φιλόσοφος και οικονομολόγος Μπέρναρντ Μάντεβιλ (1670-1733), με το σατιρικό ποίημα-παραβολή του Η γκρινιάρα κυψέλη (1705) −όπου περιγράφει πώς μια ακμάζουσα κυψέλη ξεπέφτει στη μαύρη φτώχεια όταν ξαφνικά οι μέλισσες μεταλλάσσονται σε ενάρετα, ηθικά όντα−, υποστήριξε πως τα ιδιωτικά πάθη (του πλουτισμού, της άνεσης, της πολυτελούς διαβίωσης) είναι αυτά που προωθούν τελικά την κοινή ευημερία. Χάρη σε κάποιο «αόρατο χέρι» άραγε; Όχι ακριβώς. Λίγο μετά, στις σημειώσεις του στο Μύθο του μελισσιού με τον χαρακτηριστικό υπότιτλο Ιδιωτικές αμαρτίες, δημόσια αρετές (1714), διευκρινίζει πως «τα ιδιωτικά πάθη μπορούν να οδηγήσουν στη δημόσια ευημερία χάρη στην κατάλληλη διαχείρισή τους από επιδέξιους πολιτικούς». Μιγαδικότητα και πάλι: η αυτοαναφορικότητα μπορεί, χωρίς να δώσει γη και ύδωρ στο ενδιαφέρον για τον Άλλον, να στήσει Κοινωνία.

Κι από πιο πριν, ο πατέρας ίσως όλων, Τόμας Χομπς (1588-1679), κάνοντας μια ριζοσπαστική τομή στην πολιτική σκέψη, θέλησε να θεμελιώσει το κοινό όφελος, την Κοινοπολιτεία του, ακριβώς πάνω στα ιδιωτικά συμφέροντα και την ιδιοτελή επιδίωξη της Ισχύος. Βέβαια, το Άτομο που περιγράφει ο Χομπς: ένα «πλάσμα που ποθεί την ισχύ, ολοένα και περισσότερη ισχύ», για το οποίο «λόγος και λογική δεν είναι τίποτε άλλο παρά λογάριασμα, υπολογισμός, λογιστική», και που «δεν βρίσκει καμιά ευχαρίστηση, τουναντίον άπειρη θλίψη στην παρέα με τους συνανθρώπους του αφού καμιά δύναμη δεν μπορεί ποτέ να τους δέσει με αμοιβαίο σεβασμό»…, αυτό το Άτομο καθεαυτό είναι αδύνατο να συγκροτήσει Κοινοπολιτεία.

Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να προσέξουμε πως ετούτες οι ιδέες προκύπτουν από τη μια πηγή από τις δυο πηγές της σκέψης του Χομπς, που είναι η επίθεσή του στο θρησκευτικοφιλοσοφικό Σχολαστικισμό. Υπάρχει όμως από κοντά κι η άλλη της πηγή, που είναι η λατρεία του για την Επιστήμη και τη Γεωμετρία, απ’ όπου πρότεινε (στη σύντομη Εισαγωγή του στο Λεβιάθαν, 1651) ότι ο άνθρωπος είναι «κάτι σαν μηχανή» και η Κοινοπολιτεία, ο πολιτικός σχηματισμός, ένα είδος τεχνητού ανθρώπου, δηλαδή θα λέγαμε κάτι σαν μια Μεγαμηχανή∙ και ότι για να ζήσει κανείς, απαραίτητο είναι να έχει αυτογνωσία, δηλαδή να συνειδητοποιήσει τη μηχανικότητά του και τη κοινωνική Μεγαμηχανή. Ορίστε λοιπόν η τελική εικόνα για τον άνθρωπο του Χομπς: το Άτομο που ποθεί και λατρεύει την ισχύ δεν είναι κατά βάθος παρά μια ζωντανή μηχανή!

Το σύγχρονο «μιγαδικό» υποκείμενo: ένα απρόσωπο αυτοαναφορικό Άτομο

Από τη σύντομη «γενεαλογία» μας, προκύπτει λοιπόν μια πιο σύνθετη εικόνα για τον τύπο υποκειμένου που συγκροτεί το σύγχρονο πολιτισμό. Δεν πρόκειται ακριβώς για καθαρά ή απλά «εγωιστικό» Άτομο. Αυτό που βλέπουμε είναι μάλλον

·         ένα αυτοαναφορικό «απείθαρχο» Άτομο, που κινείται ιδιοτελώς, φίλαυτα, ιδιότροπα και χωρίς ηθική δέσμευση έναντι του Άλλου και της κοινωνίας,

·        ενσωματωμένο όμως πειθήνια μέσα σε ένα κατά το μέγιστο δυνατόν «απρόσωπο» Συλλογικό, από την Αγορά του «αόρατου χεριού» έως την πιο εξελιγμένη μορφή του, όταν έχει πλέον εκμηδενιστεί κάθε παραδοσιακού τύπου ηθική κανονιστικότητα,  το Τεχνικό Σύστημα −δηλαδή την ενοποίηση των ατομικών πειραματισμών μέσω της εκτεχνίκευσής τους και την αξιοποίηση του τεχνικού στοιχείου που μπορεί να έχουν.

Αυτό το μιγαδικό υποκείμενο, λοιπόν, το ικανό να παίζει κατά κάποιο τρόπο «διπολικά» και στα δυο αυτά ταμπλό: του Εγωισμού και του Απρόσωπου συνάμα, αυτό είναι το υποκείμενο του σημερινού πολιτισμού.

Προτυπική ενσάρκωσή του; Ο σύγχρονος Τεχνικός και, ως κοινωνική κατηγορία, η τεχνοκρατική ελίτ, που έχει πλέον αντικαταστήσει με καλπάζοντα ρυθμό την αστική τάξη −το βλέπουμε καθαρά σήμερα.

Επίλογος: η τραγωδία του καιρού μας

Τώρα μπορούμε, πιστεύω, να κατανοήσουμε καλύτερα την τραγικότητα, στην οποία καταλήγουν ο Καστοριάδης με τον Λας.

«Σε ποιο σημείο η ελευθερία του Ατόμου να επιλέγει και να διαμορφώνει μόνο του τον εαυτό του, να επιλέγει τις δικές του αξίες, πρέπει να υποχωρεί μπροστά στη συναίσθηση των συλλογικών υποχρεώσεων που δεσμεύουν όλα τα άτομα ως ανθρώπινα όντα;», ρωτάει ο Ιγνάτιεφ. Και ο Καστοριάδης απαντά: «Η ελευθερία δεν είναι εύκολη υπόθεση, δεν είναι εύκολη έννοια. Υπό μία έννοια, αν μιλήσουμε για πραγματική ελευθερία, θα έλεγα ότι πρόκειται για μία τραγική έννοια. Όπως και η δημοκρατία είναι τραγικό καθεστώς. Γιατί δεν υπάρχουν εξωτερικά όρια, δεν υπάρχουν μαθηματικά θεωρήματα που θα σας έλεγαν: Πρέπει να σταματήσετε εδώ! (…)».

Γνωρίζοντας από τον Ζακ Ελλύλ, ότι η Τεχνική δεν μπορεί ποτέ να πει «πρέπει να σταματήσετε εδώ!» ─απεναντίας, η άνευ τελικού σκοπού μεγέθυνση αποτελεί δομικό χαρακτηριστικό της─, το μέλλον του σύγχρονου «αυτοαναφορικού» Ατόμου, που όπως είδαμε στηρίζει το κοινωνικό του Είναι στο Τεχνικό σύστημα, προδιαγράφεται … λαμπρό. Γι’ αυτό, η αναζήτηση ανασχετικών σκέψεων και μέτρων στην ξέφρενη πορεία του επείγει όσο ποτέ.

Κάτι λάθος υπάρχει στον ορίζοντα | Κρίση 24

Henri Lefebvre (1901-1991)

«Υπάρχει σε τούτη τη χώρα μια τρομακτική, μια κραυγαλέα αντίφαση ανάμεσα στον αέρα των πραγμάτων και τα σύμβολα της ισχύος. 

Σε αυτή την ήσυχη κωμόπολη, τίποτα δεν θυμίζει τον πόλεμο, το τραγικό αίσθημα της ζωής, τη θέληση για δύναμη. 

Ανάμεσα από τα βαριά, λιτά αστικά αρχοντόσπιτα, που διάκοσμός τους είναι η ίδια η κατασκευαστική τους δομή, ο αέρας είναι ποτισμένος με τη γλυκιά μυρωδιά από τις φλαμουριές. Στο διπλανό κανάλι, χιλιάδες βάτραχοι κρώζουν ασταμάτητα. Στο δρόμο περνούν παπάδες, νεαρά κορίτσια, φυλακισμένοι, κυνηγιάρικα σκυλιά. Από ένα χρυσοπράσινο καμπαναριό σημαίνουν οι καμπάνες. 

Κάπου υπάρχει κάτι λάθος…  

Και να που σε μια στροφή του δρόμου, το εντόπισα. Το λάθος. Ήταν ένα μνημείο, δεν ξέρω τίνος πολέμου, ποιας νίκης. Ένα κατασκεύασμα από ατσάλι και πέτρα, ένα σύμπλεγμα από αετούς με νύχια γαμψά και κοφτερά σπαθιά, συσπασμένα μούσκλια και σφιγμένα πρόσωπα …

Έτσι είδε τη Γερμανία την επομένη του πολέμου ο Πιέρ Κουρτάντ (στο Action, Ιούλιος 1945). Όμως το λάθος που εντόπισε, δεν είναι αποκλειστικά γερμανικό. Είναι παγκόσμιο. Είναι ένα λάθος σχετικά με την ανθρώπινη ισχύ, που έγινε ισχύς ορισμένων μόνο ανθρώπων. Είναι το λάθος για την ισχύ όταν αυτή αποσπάται από τη ζωή και μετατίθεται στο πεδίο της κρατικής δεσποτείας. Είναι το λάθος της αλλοτριωμένης ισχύος. Και δεν χαρακτηρίζει μόνο τη Γερμανία η αντίφαση ανάμεσα στην επώδυνη ή γελοία κατάσταση της ‘‘ιδιωτικής’’ ζωής (ακόμα και των προνομιούχων) κι αυτή την ισχύ, που γίνεται ‘‘δημόσια’’ μόνο σε παράλογα εξωτερικές μορφές και εκδηλώσεις.

Στα εργοστάσια με την εκπληκτική τεχνολογία τους (‘‘ιδιωτικές’’ ιδιοκτησίες κι αυτά!), αντιστοιχούν ετούτα τα μνημεία που ενσαρκώνουν μαγικά το κύρος του Κράτους και τη δύναμη των Κυρίων −μα και γιορτές, τελετουργίες κι ιεροτελεστίες γεμάτες μια πλαστή μεγαλοπρέπεια … κι ακόμα, ιδέες αποκρυφιστικές, μεγαλοπαρμένες θεωρίες κι ‘‘επίσημες’’ αφαιρέσεις, που μοναδική τους έγνοια και νόημα είναι να λένε, να εκφράζουν και να μαρτυρούν τη ‘‘θέληση για δύναμη’’.

Θέληση για δύναμη; Είναι η πραγματική ισχύς, που αποσπάστηκε από την κοινότητα (που και αυτή ράγισε και κατακερματίστηκε στα μυριάδες κομμάτια των εξατομικευμένων ‘‘ιδιωτών’’) κι έγινε ισχύς πάνω στους ανθρώπους, ισχύς υπεράνω των ανθρώπων, αντί να είναι απλά και μόνο ισχύς πάνω στα πράγματα. Κι είναι ακριβώς ετούτη η αποσπασμένη ισχύς που γυρεύει συνειδητά να μετατρέψει τους ανθρώπους σε εξατομικευμένα, ‘‘ιδιωτικά’’ πράγματα, σε οικονομικοπολιτικά εργαλεία. […]

Μέσα στη σύγχρονη ‘‘ανθρώπινη άμμο’’ βέβαια, ο κάθε κόκκος, που μοιάζει τόσο τερατωδώς μ’ όλους τους άλλους, φαντάζεται πως είναι απίστευτα πρωτότυπος, ακόμα και μοναδικός! Μα ο ατομικισμός οδηγεί στην αποπροσωποποίηση του ατόμου. Αυτή είναι η διαλεκτική κατάληξη της ‘‘ιδιωτικής’’ συνείδησης και της εσωτερικής αντίφασής της: το ανθρώπινο ον διαχωρισμένο απ’ το ανθρώπινο.

Ανρί Λεφέρβ, Η κριτική της καθημερινής ζωής, τόμος Α΄ 
(πρώτη έκδοση 1947)

Σημ. HS Απόσπασμα από ένα πολύ σημαντικό βιβλίο, που εξέφρασε κι επηρέασε βαθιά όλα τα μεταπολεμικά επαναστατικά ρεύματα, με πρώτους τους καταστασιακούς, που έκαναν την «κριτική της καθημερινής ζωής» ένα από τα κυριότερα θεωρητικά, μεθοδολογικά και πρακτικά τους εργαλεία −και είναι μια ιδέα που παραμένει εξόχως επίκαιρη. 

 

Αξίζει με την ευκαιρία να ξαναθυμηθούμε το σχετικό κείμενο του Γκυ Ντεμπόρ, Προοπτικές για συνειδητές αλλαγές μέσα στην καθημερινή ζωή (Internationale Situationniste, τχ. 6, Αύγουστος 1961) −υπάρχει σε ελληνική μετάφραση στην ανθολογία Το ξεπέρασμα της τέχνης (εκδ. Ύψιλον/βιβλία, 1986)−, αλλά και τα όσα έγραφε σχετικά ο Λεφέβρ Μηδενισμός και αμφισβήτηση. Περισσότερα εδώ. Ο Πιέρ Κουρτάντ (1915-1963) υπήρξε επιφανές μέλος του ΚΚ Γαλλίας από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο έως το θάνατό του, και Action ήταν ο τίτλος του εβδομαδιαίου φιλοΚΚ περιοδικού, στο οποίο έγραφε μετά τη λήξη του πολέμου.

Dial H-I-S-T-O-R-Y

 

Απολαύστε το "ντοκιμαντέρ" του Βέλγου Johan Grimonprez (σε συνέχεια του Raoul Vanegeim). Κι όπως έλεγε και "ο μεγάλος": Το μόνο πράγμα που μας διδάσκει η ιστορία είναι ότι τίποτε δεν μας διδάσκει η ιστορία, όπως και το πως  οι αυθεντικές τραγωδίες στη ζωή δεν είναι οι συγκρούσεις μεταξύ σωστού και λάθους, είναι οι συγκρούσεις μεταξύ δύο σωστών.