Το φάντασμα της ευτυχίας

 

 

Ευτυχία -> Υλική ευημερία -> Ανάπτυξη -> Ανέσεις -> «Ευκολίες» -> Οικονομία προσπαθειών -> Αποφυγή κάθε λοξοδρομίσματος -> «Όλα να πηγαίνουν ρολόι» -> Τέλεια μηχανικότητα -> Ικανότητα για ολική προσαρμογή -> Απαλλαγή από το βάρος της λήψης σοβαρών αποφάσεων -> Αποφυγή ανάληψης ευθυνών -> Ευθυνοφοβία -> Εγκλεισμός σε μικροπεριβάλλοντα -> Ιδιωτική ευτυχία -> Εμμονή: «Αισθάνομαι ευτυχισμένος/η;» -> Ξανά το από την αρχή -> Ευτυχία -> Υλική ευημερία -> …

Σημείωσε: Καμιά σχέση με τη «μακαριότητα», που αναφερόταν σε μια σωστή σχέση με τους άλλους, με τον κόσμο, με το σύμπαν ή το Θεό.

(ορνιθοσκαλίσματα στο περιθώριο του βιβλίου του Ζακ Ελλύλ, Η μεταμόρφωση του Αστού)

Ένα τρυκ που θα φέρει την ευτυχία! | Janitoring in Athens 2015

Απαντάμε στην καθημερινότητα, στην αλλοτρίωση, στον φαντασιακό λαβύρινθο του μικροαστού και  τις φοβίες του (κομουνιστοφοβίες, ισλαμοφοβίες, ομοφοβίες, εργατοφοβίες, αρρωστοφοβίες, αφραγκοφοβίες, αμερικανοφοβίες, χριστοφοβίες,  εβραιοφοβίες, φοβίες του πέους-υψοφοβίες αλλά και αιδοιοφοβίες ...) και σε κάθε ιδεολογική κατασκευή που κάνει τη ζωή ανυπόφορη, με μια κατασκευή πραγματική χειροπιαστή και χρήσιμη. Ένα τρυκ που θα φέρει την ευτυχία!

 

 

Όλα τα πράγματα που μου είναι πολύτιμα!

Το τυχαίο είναι αυτό που εξουσιάζει τα πάντα.
 

Η αναγκαιότητα απλώς έπεται. Δεν έχει την ίδια αγνότητα.

Ορισμένοι ονειρεύονται ένα σύμπαν άπειρο, άλλοι μας το παρουσιάζουν σαν πεπερασμένο στο χώρο και το χρόνο. Να μαι λοιπόν ανάμεσα σε δύο μυστήρια εξίσου αδιαπέραστα. Από την μια , η εικόνα ενός άπειρου σύμπαντος είναι αδύνατο να συλληφθεί. Από την άλλη, η ιδέα ενός σύμπαντος πεπερασμένου, που κάποια μέρα δεν θα υπάρχει πια , με ξαναβυθίζει σ' ένα μηδέν, που δεν γίνεται να φανταστεί κανείς, που με γοητεύει αλλά με τρομοκρατεί. Πηγαίνω από το ένα στο άλλο. Δεν ξέρω τι να πω.

Δίπλα στο τυχαίο είναι ο αδελφός του το μυστήριο. Ο αθεϊσμός- εν πάση περιπτώσει ο δικός μου-οδηγεί απαραίτητα στην αποδοχή του ανεξήγητου. Ολόκληρο το σύμπαν είναι ένα μυστήριο.
Εφόσον αρνούμαι την παρέμβαση ενός οργανωτή Θεού, του οποίου η δράση μου φαίνεται ακόμη πιο μυστηριώδης από το μυστήριο, δεν μου απομένει παρά να ζω σε κάποιο σκοτάδι. Το δέχομαι. Καμιά εξήγηση, ακόμη και η πιο απλή δεν μπορεί να ισχύει για τα πάντα. Ανάμεσα στα δύο μυστήρια διαλέγω το δικό μου, γιατί διαφυλάσσει τουλάχιστον την ηθική μου ελευθερία.

Μου λένε: και η επιστήμη; Δεν αναζητεί από άλλους δρόμους να υποτάξει το μυστήριο που μας περιβάλει;

Ίσως. Αλλά η επιστήμη δεν με ενδιαφέρει. Μου φαίνεται υπεροπτική, αναλυτική και επιφανειακή. Αγνοεί το όνειρο, το τυχαίο, το γέλιο, το συναίσθημα και την αντίφαση, όλα τα πράγματα που μου είναι πολύτιμα.

Η μανία μας να καταλάβουμε και κατά συνέπεια να μειώσουμε, να μετριάσουμε το μυστήριο- όλη μου τη ζωή μ 'έχουν παρενοχλήσει με ανόητες ερωτήσεις, γιατί αυτό; Γιατί εκείνο;- είναι μια από τις δυστυχίες της φύσης μας. Αν είμαστε ικανοί να παραδώσουμε το πεπρωμένο μας στο τυχαίο και να δεχτούμε δίχως λιποψυχία το μυστήριο της ζωής μας, θα μπορούσαμε να πλησιάσουμε μια κάποια ευτυχία, που θα έμοιαζε αρκετά με την αθωότητα.

Την αλήθεια να την εγκαταλείπεις  ακριβώς τη στιγμή που -νομίζεις- πως την βρήκες, περιπλανήσου ξανά, δέξου το τυχαίο και το μυστήριο και μέσα σε αυτά στοχάσου τον εαυτό σου, μην είσαι δειλός, καθένας από μας τους ανθρώπους αξίζει μια ελάχιστη γαλήνη, μια κάποια ευτυχία.

Χρονικό

[...]

Περιπλοκές πραγμάτων, γεγονότων, συμφερόντων κ' αισθημάτων

και ο ουρανός πλατύτατος, - άφθονο το γαλάζιο θρεπτικό,

και το απύθμενο βάθος της ψυχής  - γαλάζιο,

διέξοδος, μη διέξοδος, αντινομίες. Η φτώχεια, φτώχεια,

-καλά τα βολεύει με τις έγνοιες της, δε σκοτίζεται για τα παρα πέρα

τα αληθινά, τα δύσκολα, τα απόλυτα, τα μεταφυσικά. Ευτυχισμένη φτώχεια, -

γλιτώνει, με την έγνοια του ψωμιού, την έγνοια της φθοράς και του θανάτου

Θα πρεπε ίσως

να λιγοστέψουμε σ' όλους το ψωμί για να τους προσεγγίσουμε στην ευτυ-

    χία. Κάτι τέτοιο συζητούσαν

δυο δικηγόροι, ένας γιατρός - πρώην αριστεροί - κι ένας ξυλέμπορας.

Κάποιο κλαδί αγριελιάς σάλευε πάνω τους - δεν ήξερες

αν επιδοκιμάζοντας ή επιτιμώντας, και τ' άπειρο, πιο πάνω, ανεξάν-

         τλητο

μες στη μεγαλειώδη του επιείκεια για όλους και για όλα,

σφάλματα κι αλλαξοπιστίες κ' εγκλήματα

που εξαφανίζονται και λησμονιούνται μες στη διάρκεια, πριν απ' το

        θάνατο,

πριν τελειώσει η οδύνη του ατόμου που τα έπραξε, - όχι άπειρο,

ανύπαρχτο το άπειρο δεν τόβλεπαν

τυραγνισμένοι, μπερδεμένοι σε στιγμές και σ' αξεδιάλυτες μνήμες.

[...]

==========================
Έτσι περίπου έχουν τα πράγματα.

[Το απόσπασμα από το Χρονικό του Γιάννη Ρίτσου, ποίημα γραμμένο στην Σάμο τον Γενάρη του 1957.
Η φωτογραφία είναι από την έρευνα με τίτλο Η διαλεκτική της ανοικοδόμησης
που παρουσιάσαμε τον  Γενάρη του '13 μαζί με τον  Γιάννη Γρηγοριάδη και το Salon De Vortex.]

Πρόληψη και δυστοπία

Ότι συνιστά παραβίαση του Συντάγματος η προληπτική επιστράτευση εργαζομένων πριν απεργήσουν, είναι κάτι που πολλοί επισήμαναν και κατήγγειλαν.

Ότι συνιστά παραβίαση ενός άλλου «συντάγματος» η προληπτική χειρουργική αφαίρεση υγιών ζωτικών ανθρώπινων μελών πριν εκδηλώσουν οιαδήποτε νόσο, πολύ φοβάμαι πως είναι κάτι που λίγοι θα καταγγείλουν και πως οι περισσότεροι, υπό τη διεύθυνση της προπαγάνδας, θα χειροκροτήσουν και θα δεχτούν σαν υπόδειγμα προς μίμηση.

 

Ο αέρας που αναπνέουμε, ολοένα και πιο πηχτός κι αρρωστημένος.

 

Μπροστά στα μάτια μας, με σημαία τις στατιστικές και τους αλγόρθμους, συντελείται η −όχι εντελώς ακούσια, δυστυχώς− αιχμαλωσία ανθρώπων και κοινωνιών στην τεχνοφασιστική δυστοπία.

 

Ειρωνία; Ίσως ποτέ πριν ο θάνατος δεν ήταν τόσο κραταιός κι ο άνθρωπος τόσο παροπλισμένος απέναντί του όσο σε αυτή την κοινωνία, που κήρυξε ως ύψιστο ιδανικό της την αμεριμνησία μιας υποτιθέμενα ακαταπόνητης νεότητας  και λάτρεψε σαν θεό της το καινούργιο, το αρυτίδωτο και το γυαλιστερό.

 

Μα να: η ώρα που ο Μπρούνο οδεύει ολοταχώς προς το ψυχιατρείο, είναι η ώρα που αρχίζει ο θρίαμβος του Μισέλ.*

 

Σωστά ειπώθηκε λοιπόν:

Έτσι τελειώνει ο κόσμος∙

Έτσι τελειώνει ο κόσμος∙

Όχι μ’ ένα βρόντο

Μα μ’ ένα λυγμό.**

*Τα στοιχειώδη σωματίδια, του Μ. Ουελμπέκ.

** Οι κούφιοι άνθρωποι, του Τ.Σ. Έλλιοτ

Η Κοινωνία του Μόχθου ... και τα παιδιά της

"(...) Η ελπίδα που ενέπνευσε το Μαρξ και τους καλύτερους εκπροσώπους του εργατικού κινήματος -ότι ο ελεύθερος χρόνος τελικά θα απάλλασσε τους ανθρώπους από την ανάγκη και θα καθιστούσε το animal laborans παραγωγικό- στηρίζεται στην πλάνη μιας μηχανιστικής φιλοσοφίας, η οποία δέχεται ότι η δύναμη του μοχθέιν, όπως κάθε άλλη ενέργεια, δεν μπορεί ποτέ να χαθεί, έτσι ώστε , αν δεν ξοδευτεί και δεν εξαντληθεί στην αγγαρεία του βιοπορισμού, αυτομάτως θα εκθρέψει άλλες "ανώτερες" δραστηριότητες. 

Το οδηγητικό πρότυπο του Μαρξ σ' αυτή του την ελπίδα ήταν χωρίς αμφιβολία η Αθήνα του Περικλή, η οποία, στο μέλλον με την αυξημένη σε τεράστιο βαθμό παραγωγικότητα του ανθρώπινου μόχθου, δεν θα χρειάζονταν δούλους για να την συντηρούν αλλά θα γίνονταν πραγματικότητα για όλους

Εκατό χρόνια μετά γνωρίζουμε το σφάλμα αυτού του συλλογισμού· ο ελεύθερος χρόνος του animal laborans δεν ξοδεύεται πουθενά αλλού πέρα από την κατανάλωση, κι όσος περισσότερος χρόνος του μένει τόσο πιο άπληστες και πιο ακόρεστες γίνονται οι ορέξεις του. Το γεγονός ότι οι ορέξεις αυτές γίνονται πιο εκλεπτυσμένες έτσι ώστε η κατανάλωση να μην περιορίζεται πια στα αναγκαία αλλά, αντίθετα , να συγκεντρώνεται κυρίως σε όσα συνιστούν πολυτέλεια της ζωής, δεν μεταβάλλει τον χαρακτήρα αυτής της κοινωνίας, αλλά περικλείει τον σοβαρό κίνδυνο να μην απομείνει τίποτα στον κόσμο προφυλαγμένο από την κατανάλωση και τον αφανισμό μέσα από την κατανάλωση.

Η μάλλον δυσάρεστη αλήθεια σχετικά με το ζήτημα αυτό, είναι πως ο θρίαμβος του σύγχρονου

ανθρώπου πάνω στην ανάγκη οφείλεται στην απελευθέρωση του μόχθου, δηλαδή στο γεγονός ότι έγινε δυνατό για το animal laborans να καταλάβει την δημόσια σφαίρα· κι ωστόσο , στον βαθμό που η δημόσια σφαίρα εξακολουθεί να κατέχεται από το animal laborans δεν μπορεί να συνιστά πραγματική δημόσια σφαίρα, αλλά απλώς ιδιωτικές δραστηριότητες που εκτίθενται δημοσίως.

Το αποτέλεσμα είναι αυτό που κατ' ευφημισμό καλείται μαζική κουλτούρα, και το βαθύτερο πρόβλημά της είναι μια γενική δυστυχία, που οφείλεται από την μια μεριά  στην διαταραγμένη ισορροπία ανάμεσα στον μόχθο και την κατανάλωση και από την άλλη στις επίμονες αξιώσεις του animal laborans να αποκτήσει μια ευτυχία, η οποία δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά μόνο εκεί  όπου οι ζωικές διαδικασίες της εξάντλησης και της αναγέννησης, του πόνου και της ανακούφισης του πόνου, πετυχαίνουν μια πλήρη ισορροπία.

Το γενικό αίτημα για ευτυχία και η διαδεδομένη δυστυχία στην κοινωνία μας (που δεν αποτελούν παρα τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος) είναι από τα πιο πειστικά σημάδια , ότι έχουμε αρχίσει να ζούμε σε μια κοινωνία μόχθου που όμως της λείπει αρκετός μόχθος για να μείνει ικανοποιημένη. 

Διότι μόνο το animal laborans και όχι ο τεχνίτης ή ο ανθρωπος της πράξης, δεικδήκησαν ποτε να είναι "ευτυχισμένοι" ή σκέφτηκαν ποτέ πως θα μπορούσαν οι θνητοί να είναι ευτυχισμένοι.(...)"

Σημ. Izi. Το παραπάνω κείμενο της Αρεντ το παραθέτω σαν ένα στοιχείο για την συνέχεια της συζήτησης που εξελίσσεται σχετικά με την "σοβαρή κρίση στην αναπαραγωγή του κυρίαρχου ανθρωπολογικού τύπου εκεί που έχει ήδη κυριαρχήσει"

 

Η Αρεντ στο βιβλίο της Vita Activa [1959]ξεχωρίζει και αναλύει τρεις κεντρικές ανθρώπινες δραστηριότητες, αυτή του Μόχθου που είναι και αυτή που έχει ως προυπόθεση την βιολογική ζωή (θα λεγαμε δηλαδή την επιβίωση), αυτή της Εργασίας όπου παρεχει τον κόσμο στον οποίο στεγάζεται η ατομική ζωή και που ως ανθρώπινη προυπόθεση της είναι η εγκοσμιότητα και τέλος η Πράξη  που έιναι αυτή η δραστηριότητα που επιτελείται άμεσα μεταξυ των ανθρώπων και αντιστοιχεί στον ανθρώπινο όρο του πλήθους.

 εκδ. Γνωση 1986, μετ. Σ.Ροζάνης και Γ.Λυκιαρδόπουλος

οι φωτογραφίες είναι από:
http://thesocietypages.org/socimages/2009/12/03/child-labor-in-america-1908-1912/

 

Ζούμε σε μια νέα εποχή...

...Η μήπως όχι?

Προειδοποιήσεις>>>

"Ούτε η απόλαυση ούτε η δόξα ούτε η εξουσία. Η ελευθερία, μόνο η ελευθερία.
Το να περνάς από τις οπτασίες της πίστης στα φαντάσματα της λογικής, είναι απλώς σαν να σου αλλάζουν κελί.  Η τέχνη δεν μας απελευθερώνει μόνο από τα επίσημα και παλιομοδίτικα είδωλα, αλλά και από τις μεγαλόθυμες ιδέες και τις κοινωνικές ανησυχίες - είδωλα κι αυτά.
Το να βρίσκεις την προσωπικότητά σου χάνοντας την - η ίδια πίστη επιβεβαιώνει αυτή την έννοια του πεπρωμένου"

"...και μια βαθιά περιφρόνηση για όσους εργάζονται για την ανθρωπότητα, για όσους πολεμούν για την πατρίδα και δίνουν την ζωή τους για να συνεχιστεί ο πολιτισμός.
...μια περιφρόνηση γεμάτη αηδία για εκείνους που αγνοούν ότι η μόνη πραγματικότητα για τον καθένα είναι η ίδια του η ψυχή, και τα υπόλοιπα - ο εξωτερικός κόσμος και οι άλλοι- ένας ακαλαίσθητος εφιάλτης , όπως στα όνειρα , το αποτέλεσμα μιας δυσπεψίας του πνεύματος.
Η αποστροφή μου προς την προσπάθεια καταλήγει να γίνει φρίκη που χειρονομεί μπροστά σε όλες τις μορφές βίαιης προσπάθειας. Και ο πόλεμος και η παραγωγική και ενεργητική εργασία, η βοήθεια προς τους άλλους...όλα αυτά δεν μου φαίνονται παρά το προϊόν μιας ξεδιαντροπιάς"


Εκατό (για την ακρίβεια 99) χρόνια πριν ο Φερνάντο Πεσσόα ξεκίνησε να γράφει το "Βιβλίο της Ανησυχίας" όντας  ένας άλλος. Ο Μπερνάρντο Σοάρες.

Ο ακαλαίσθητος εφιάλτης, το αποτέλεσμα της δυσπεψίας του πνεύματος  το οποίο και πρόλαβε να ζήσει,  δεν είναι το σουβενίρ μιας ανάξιας ανθρωπότητας. Δεν είναι δυνατόν να μας κατατρώει η νοσταλγία αυτού που οδήγησε στην φρίκη.
Πότε και πως θα διακοπούν οι ρομαντικοί παροξυσμοί του ναρκισσισμού μας?

Πως θα αντικατασταθεί ο ελαφρολαϊκός  υπαρξισμός και η ψευτοζωτικότητα μας από την εντατικοποίηση της συνείδησης?
Πως θα ανακτήσουμε την αισθησιακή μας οξυδέρκεια?

Οι καιροί που ζούμε είναι γεμάτοι από ευκαιρίες.

Πως να εξηγήσεις τις εικόνες σε ένα νεκρό λαγό;

Σημειώσεις για την αγάπη, την βία το υποκείμενο και την δυστυχία του στον εν κρίση δυτικό καπιταλισμό.

Μια αγάπη που δεν κάνει διακρίσεις μου φαίνεται ότι χάνει μέρος της αξίας της αδικώντας το αντικείμενό της"*

Ο κυρίαρχος θετικισμός καθιστά αδιανόητη την ιδέα μιας αντικειμενικής ανάλυσης της αγάπης και της ευτυχίας· διατάζει ότι τα γεγονότα είναι αντικειμενικά και κατατάσσει ότι περισσεύει στην ποίηση.

Κατά την κριτική θεωρία όμως, οι έννοιες της αγάπης και της ευτυχίας αποτελούν τμήματα μιας κοινωνικής θεωρίας. Η ατομική αγάπη πρέπει βέβαια να είναι υποκειμενική· αλλά εδώ ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Σήμερα είναι αντικειμενική αλλά πλασάρεται ως το αντίθετο· αποτελεί λεία, στη μορφή και στο περιεχόμενο, της κοινωνίας.(...)

Για να φτάσει η υποκειμενικότητα τον εαυτό της, να γίνει υποκειμενική, πρέπει να αποκτήσει αυτοσυνείδηση: επίγνωση της αντικειμενικής πραγματικότητας που στρεβλώνεται από το υποκείμενο. Χωρίς αυτήν της συνείδηση το υποκείμενο είναι ιδεολογικό, ένα εργαλείο μιας καταπιεστικής κοινωνίας. (...)

Μια υποκειμενική ευτυχία που διακηρύσσει άκαμπτα την υποκειμενικότητα της είναι ευτυχία παραίτησης· αποδέχεται την κρατούσα μορφή ευτυχίας ως φυσική κι ανθρώπινη. "Αποδέχεται τις επιθυμίες και τα συμφέροντα, ως απλώς δεδομένα και ως ισχύοντα καθεαυτά. Εντούτοις , οι ίδιες αυτές επιθυμίες και συμφέροντα κι όχι απλά η ικανοποίησή τους, εμπεριέχουν ήδη την εμποδισμένη ανάπτυξη, την καταπίεση και την ανειλικρίνεια, με τις οποίες εξελίσσονται οι άνθρωποι σε μια ταξική κοινωνία"**

Σε αυτήν την κοινωνία,  χαρά και αλήθεια, ευτυχία και ελευθερία των ατόμων αποτελούν διαζεύξεις.

Αυτή η διάζευξη είναι ιστορική όχι φυσική, είναι η μορφή της ευτυχίας και της ελευθερίας  σε μια μη-απελευθερωμένη κοινωνία- μια κοινωνία όπου οι εκφράσεις της ευτυχίας είναι ανελεύθερες και οι εκφράσεις της ελευθερίας δυστυχείς. Σήμερα η μία ανταγωνίζεται την άλλη. Κάθε λύση που προτείνουν αυτές οι εκφράσεις είναι λαθεμένη.

Ράσελ Τζάκομπι, Κοινωνική Αμνησία,

εκδ. Υψιλον σελ. 162-164

*Φρόϋντ, Ο Πολιτισμός Πηγή Δυστυχίας
** Μαρκούζε, Για τον Ηδονισμό

Ευχές;

Η ευτυχία είναι κάτι πολύ φτωχό για τον άνθρωπο. Και τα πολλά χρόνια, κάτι λίγο.

Βαθιά μέσα στο είναι του, ο άνθρωπος ποθεί κάτι πολύ μεγαλύτερο από την ευτυχία και κάτι πολύ περισσότερο από τα πολλά χρόνια.

Βαθιά μέσα στο είναι του, ο άνθρωπος ποθεί κάτι πολύ ισχυρότερο από μια καλότυχη και παρατεταμένη επιβίωση.

Ποθεί τη ζωή! Ο άνθρωπος ποθεί να ζήσει για πάντα, να γνωρίσει τα πάντα και να είναι σε θέση να δημιουργεί τα πάντα!

Βαθιά μέσα στο είναι του, κοντολογίς, ο άνθρωπος ποθεί να γίνει θεός!

Ας το αναγνωρίσουμε λοιπόν αυτό... και θα δούμε, μετά, τι θα το κάνουμε.

Το πέρασμα του χρόνου | 2006-2007

Το πέρασμα του χρόνου γεννάει μελαγχολία και φυσικά, μαζί, κι ελπίδες. Κάποιος θα το έλεγε, ίσως, κάπως έτσι: 

Κοιτάς προς τη μια μεριά και βλέπεις ερωτήματα·

στρέφεσαι προς την άλλη και διαβλέπεις απαντήσεις.

Καθώς λοιπόν, σαν τυπικοί θνητοί, έχουμε την πολυτέλεια να βρισκόμαστε πού και πού ανάμεσα στα δυο, πιάσαμε κουβεντούλα με το Χρόνο. Ή μάλλον με κάποιον, που τον είχε συναντήσει. Τον είχε λοιπόν ρωτήσει, λέει, το Χρόνο: Πώς γεννιέσαι μέσα μας; Πώς μας συμβαίνει αυτή η «αίσθηση του χρόνου»;

Κι εκείνος του απάντησε:

«Γεννιέμαι μέσα σας όποτε νιώθετε πως κάτι σας ξεγλίστρησε, σας ξέφυγε, κινήθηκε πιο σβέλτα από εσάς και … σας την έφερε, είτε ωραία είτε άσχημα».

Μεμιάς στο νου μας παρέλασαν κλέφτες, απατεώνες, εξυπνάκηδες, ταχυδακτυλουργοί, εξαίσιοι άνθρωποι που μας έχουν ξαφνιάσει όμορφα, ή άθλια υποκείμενα που μας ξάφνιασαν άσχημα, χειρονομίες αυθόρμητης αγάπης, σοφοί που μας άφησαν εκστατικούς, καθάρματα που μας άφησαν άφωνους…

Ωραία μας τα είπε ο φίλος μας. Όπως και να ‘χει, συμπεράναμε εμείς, μόνο δυο τύποι είναι πιο σβέλτοι από όλους μας ανεξαιρέτως: ο Θεός και ο Διάβολος. Κι ευτυχώς, όπως μας διαβεβαίωσαν οι γνώστες, ο πρώτος είναι πιο σβέλτος απ’ το δεύτερο! Εμείς;

Ευτυχία, Αφθονία, Κρίση | Κρίση 00

«Εφηύραμε την ευτυχία!»,

λένε οι μοντέρνοι άνθρωποι

και κλείνουν ο ένας το μάτι στον άλλον.

Φρίντριχ Νίτσε

… και το ερώτημα είναι: μια κοινωνία που στήνεται πάνω στο τυφλό κυνηγητό της ευτυχίας (ή πιο πεζά: πολλά λεφτά+πολύ σεξ+πολύ ξέδωμα, όλα πολλά, γρήγορα και XXL τελοσπάντων), τι σόι ανθρώπους φτιάχνει;

Φτιάχνει ανθρώπους απροετοίμαστους να υποδεχτούν τις τραγωδίες της ζωής, ανίκανους να υπομένουν τις αναποδιές, αμήχανους απέναντι στις δικές τους θλίψεις και παγωμένους στις θλίψεις των άλλων -αχ, μη μου μιλάτε γι' αρρώστιες και θάνατο παρακαλώ, φρικάρω!-, ανυπόμονους μπροστά στις δυσκολίες, βαθύτατα βιαστικούς, απρόσεχτους, πρόχειρους στα έργα και τις ερμηνείες τους, παγωμένους, χαζοχαρούμενους, προσποιητούς, ανασφαλείς και φυσικά αρπακτικούς. Με δυο λόγια, φτιάχνει ... «μπούληδες» και «μπέμπες».

Welcome to Greece!

... Ρουφάμε το αυγό μας και καλόν ύπνο...

Ε, κι αν ακούσουμε τίποτε ντουφεκιές, κοιτάμε μήπως τις φάγαμε εμείς – κι αν όχι, γυρνάμε από τ’ άλλο πλευρό και περιμένουμε ήσυχοι τις πρωινές ειδήσεις. 

Ξυπνάτε, ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ!