Ο άναρθρος Μαρξισμός (05.05.1818 - 05.05.2016)

Πατησίων, 5/5/2016

Ο Καρλ Μαρξ γεννήθηκε σαν χτες στις 5 Μαΐου του 1818. Χιουμορίστας, κομμουνιστής και φιλόσοφος, αφιέρωσε όλη του τη ζωή, μαζί με τους σύγχρονούς του, τους συναγωνιστές του, στην άρνηση του υπάρχοντος.

Αυτό που τον διέκρινε πριν από όλα σε αυτή του την προσπάθεια ήταν η επιμονή του στον λόγο, το διάλογο, την διαλεκτική-κριτική σκέψη, την ποίηση και τον στοχασμό. Ο Μαρξ ήταν πριν από όλα φιλόσοφος, και ήταν φιλόσοφος του παρόντος.

Ως τέτοιος, και για όσο μπόρεσε, αυτό που προσπάθησε να δημιουργήσει ήταν χώρο και χρόνο για σκέψη και νόημα. Και αυτό του το κατόρθωμα το πέτυχε  υπό συνθήκες που δεν θα ζήλευε κανείς σήμερα, ούτε και τότε. 

Ακόμη και οι πλέον «βρώμικες» πολεμικές του διακρίνονται από την ανησυχία για την αλήθεια, το χιούμορ και την ανατροπή.

Ο άνθρωπος είναι οι κοινωνικές σχέσεις του, έλεγε.

Κατόπιν ανέλαβαν οι Μαρξιστές του επιστημονικού σοσιαλισμού ... αυτοί οι άναρθροι νεκροζώντανοι, που μας παιδεύουν ως σήμερα με την άγνοια και την ανοησία τους. 

Να πώς φαντασιώνονται και πώς συμβολίζουν (έναν αιώνα τώρα) τον Μαρξισμό: Μια μάζα άντρες, οργισμένοι, στριμωγμένοι, έξαλλοι ουρλιάζουν την «αλλαγή του κόσμου». 

(Πρόσφατα μάλιστα για να δοθεί και η χαριστική βολή, από κοντά κaι η Unesco ανακήρυξε το Κεφάλαιο, την κριτική του Μαρξ στον αναδυόμενο τότε καπιταλισμό, ως «παγκόσμιο πολιτιστικό μνημείο».)

Ο κόσμος όμως δεν αλλάζει με άναρθρα ουρλιαχτά, διαδηλώσεις και συνθήματα. Είναι πιο πολύπλοκο!

Καθηλώσεις σε πρώιμα στάδια της ψυχοσεξουαλικής ανάπτυξης

Και φυσικά οι αγοραίοι λεχρίτες του "ξανά Μύκονος" "ξανά κόκα-μοντέλα-καναπές" και ξανά "90's αλαζονεία", δεν μας εκπλήσσουν με την ξεπεσμένη προπαγάνδα τους. Τους περιφρονούμε. Το ίδιο ισχύει και για τους δυσκοίλιους συμφεροντολόγους του "εκσυγχρονισμού", που καμουφλάρουν το βόλεμα και την υδροκέφαλη κρατικοδίαιτη ιδιώτευσή τους, πίσω από το "αίτημα για σειρά και τάξη", που θα φέρει "πλούτο κι ανάπτυξη". Ζούμε σε παράλληλους κόσμους.

Αλλά ... αυτό το ανόητο σύνθημα είναι εντελώς θλιβερό.
Ξανά Πολυτεχνείο!
Να θυμηθούμε τα νιάτα μας!
Ξανά λύκειο, γυμνάσιο, δημοτικό, και πάει λέγοντας ως ότου να φτάσουμε στην ναρκισσιστική ευδαιμονία της μήτρας που αυτήν φαίνεται πως αποζητούν οι "Μπέντζαμιν Μπάτον" μιας ολωσδιόλου θολής και στρεβλωτικής κριτικής στο υπάρχον. Καθήλωση πάνω στην καθήλωση, ναρκισσισμός, φιγούρα, εγωτισμός, πολιτική θολούρα, σεχταρισμός ανακατεμένος με αντιδραστική νοσταλγία και πίσω από όλα η δίψα για χειραγώγηση και εξουσία ...

Μα είναι αβάσταχτο το κενό! 

Νοσταλγικοί "δημοκράτες" και λοιποί φιγουρατζήδες ακόλουθοι:
Η επιδίωξη της δημοκρατίας δεν ξεκινά σαν επανάληψη στο καλοκαιρινό πρόγραμμα της τι-βι που έχετε στο κεφάλι σας.
Είναι ανεπανάληπτη η κάθε προσπάθεια.
Δεν έχει "ξανά", έχει σπιρτάδα και τόλμη.

Η διάρκεια και η ευρυχωρία των εικόνων της ανασύνταξης

-« Σύντροφε διαβάτη!

Αυτή εδώ είν’ η οδός Ζουκόβσκι;»

Με κοιτάζει,

σαν ένα παιδί που βλέπει έναν βρικόλακα,

τα μάτια ορθάνοιχτα,

ζητά να με αποφύγει:

-«Όχι σύντροφε, αυτή είναι η οδός Μαγιακόφσκι

χιλιάδες χρόνια τώρα.

Δεν είν’ εδώ, στο κατώφλι της αγαπημένης,

που αυτοχειριάστηκε;»

Τι έκανε λέει;

Πώς;... Εγώ!... Αυτοκτόνησα;...

(μετάφραση: Νίκος Εγγονόπουλος)

Εσύ Σύντροφε, με ποιόν Ζαχαριάδη είσαι;

38 χρόνια μετά, φωτιές ανάβει το όνομα του Ζαχαριάδη. Και τι είναι 38 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα? Blink of an eye που λέν' κι φονιάδες των λαών.

Πολλά τα ερωτήματα. Διαλεκτικέ μου σύντροφε πάρε ολόπλευρα θέση.

Με ποιον Ζαχαριάδη είσαι;

Πανστρατιές δράσης, οργανωμένος λαός, αλύγιστοι της ταξικής πάλης,  χαρακώματα, λαϊκή συσπείρωση, αντιλαϊκή σύμπλευση, σφιχτά σχοινιά της ανάγκης που σε αιχμαλωτίζουν, σπόροι που καρπίζουν, ανθρώπινα ποτάμια, πανεργατικές επιτροπές αγώνων, μυρωδιά της σκουριάς, οι τοίχοι της φάμπρικας και η αλλοτρίωση του προλετάριου μέσα στην παραγωγή...

[1]"Την 1^η Αυγούστου κλείνουν 38 χρόνια από την δολοφονία του γραμματέα του ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδη από το ρώσικο σοσιαλιμπεριαλισμό και τους λακέδες του, τους πολιτικούς πρόγονους του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ."

[2] ΤΙΜΑΜΕ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΘΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΥΓΙΣΤΟΥΣ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ!

[3] Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ ακυρώνει όλες τις αποφάσεις της 6ης και της 7ης Ολομέλειας (1956 και 1957) σε βάρος του Νίκου Ζαχαριάδη, καθώς και τα πορίσματα του 1964 και του 1967. Αποφασίζει την πλήρη αποκατάστασή του στο ΚΚΕ.

[4]Για τη βιομηχανία «αποκαταστάσεων» που στήνει ο ψευτοκομμουνισμός