Σιγά-σιγά στην αρχή, και μετά απότομα!

Βρίσκεται παντού
Γεννά το κάθε τι κι ας μην το δημιούργησε
Εκπληρώνει το σκοπό του αθόρυβα,
χωρίς τίποτε να διεκδικεί
Τροφοδοτεί κόσμους ολόκληρους
δίχως πάνω τους να βαστιέται
Δεν έχει κανέναν προορισμό
Είναι πολύ μικρό και συνάμα μεγάλο
Δεν έχει συνείδηση της μεγαλοσύνης του
Γι' αυτό είναι αληθινά μεγάλο

Έχοντας κατά νου τους ορισμούς των εννοιών του "Πλήθους" της "Μάζας" του "Όχλου" και του "Λαού", στους πάγκους των οποίων ξεδιπλώνεται  η πολιτική ανάλυση εδώ και μια δεκαετία, θα επιχειρήσουμε ένα σύντομο στοχασμό επί του ζητήματος της επικείμενης ανατροπής,  για  το χατήρι ενός φίλου, και για να συνεννοηθούμε. [αν προλάβουμε το "επικείμενης" :- ]
 

Ο κλήρος έπεσε στην Ελλάδα να είναι το πρώτο νεοευρωπαϊκό έθνος που θα καταρρεύσει υπό τους ήχους του επιθανάτιου ρόγχου του τεχνικού/κεφαλαιοκρατικού κόσμου.
Αυτό είναι καθαρά συμπτωματικό. Οι ερμηνευτικές προσεγγίσεις στις λεπτομέρειες διασκεδάζουν την αμηχανία που συνοδεύει κάθε τέλος.
Η δρώσα πολλαπλότητα που συνωστίζεται σήμερα στις πλατείες, συλλαμβάνει πια το γεγονός της ανατροπής αυτής άπαξ δια παντός. Όπως θα συνελάμβανε ένα αντικείμενο έτοιμο προς χρήση.
Η ολιγαρχία  που σήμερα επιβάλει και διατυμπανίζει την "δημοκρατία", τη μαζική δημοκρατία του εκφυλισμένου ευρωπαϊκού σοσιαλφιλελευθερισμού των τελευταίων εξήντα ετών, παριστάνει, ενώ γνωρίζει το τέλος της, πως δεν το γνωρίζει. (Τα πράγματα για το "παγκόσμιο όραμα" των πολυεθνικών, και της  "ελεύθερης" αγοράς τους, είναι ακόμη χειρότερα. Κι εκεί θα αντικρίσουμε αργά ή γρήγορα μια υπέρ-θεαματική πτώση κυριολεκτικώς-το βλέπουν για τον ερχόμενο Αυγουστο:-)
Στο πλαίσιο αυτής της προσποίησης, η εξουσία αυταπατόμενη θεωρεί το πλήθος είτε ως το κοινωνικό σώμα με το οποίο θα μπορέσει να συνδιαλλαγεί και να αναβάλει το μοιραίο ξεγελώντας το, ή ως μια άλογη και αδιάφορη κοινωνική δύναμη, της οποίας την βία θα χειραγωγήσει αναλόγως, με σκοπό την παράταση της καταδυνάστευσης και της κοροϊδίας εις βάρος των πολλών.
Σε αυτό το σημείο θεώρησης του πλήθους ως όχλου, μαζί με την ολιγαρχία, και ως μέρος του μηχανισμού επιβολής της, συντάσσεται επικουρικά και το ιδεολογικά μετατοπισμένο προς την ανοικτή -δήθεν ανατρεπτική- βία σύνολο.
Αυτό είναι το σύνολο που φροντίζει να μεταφέρει και να διαδίδει σε κάθε ευκαιρία όλες τις στερεότυπες ιδέες για την επανάσταση επιχειρώντας να επεκτείνει το άκρως επικίνδυνο και αντιδραστικό πεδίο της βλακείας.
Στόχος του συμπληρωματικού μηχανισμού είναι να πλήξει τον γνήσιο αντιεξουσιαστικό αγώνα, που λαχταρά να δώσει πολιτική αξιοπρέπεια στις τρυφερότερες συγκινήσεις, και είναι έτοιμο να μιλήσει απερίφραστα για αγάπη, μη βία και συμπόνια. 
Χάρη σε μιαν αυτοσυγχαιρόμενη στράτευση, πολλές φορές στην πρόσφατη ιστορία, το ανθρωπιστικό αυτό πνεύμα έχει σαρωθεί από την προαιώνια πολιτική του μίσους, της εκδικητικότητας και της θυελλώδους αγανάκτησης.
Είναι εξαιρετικά πιθανόν αυτή τη φορά, το πλήθος στις πλατείες να είναι πραγματικό πλήθος· πράγμα που σημαίνει ότι οι μεθοδεύσεις της ολιγαρχίας βρίσκονται αντιμέτωπες με μια συμπαγή καθολικότητα.
Απέναντι σε αυτήν την ενότητα η οποία δρα, δεν υπάρχει καμία δυνατότητα αντίδρασης από την πλευρά της εξουσίας. Η σύγκρουση θα είναι σφοδρή μα και σύντομη.
Ως εκ τούτου, οι "αντάρτες" βουλευτές, η αντιπολιτευτική συναίνεση και οι "προτάσεις αναδιαπραγμάτευσης", οι εκκλήσεις "προσωπικοτήτων" για "Τόλμη" , οι συνδικαλιστικές απεργίες για την "υπεράσπιση των κεκτημένων", οι κρατικοδίαιτες κομματικές κορώνες περί ανυπακοής και  οι συμμορίες των ρουφιάνων με τις κουκούλες, ο "ρεαλισμός" των ΜΜΕ, οι "σπινθηροβόλοι" πατριώτες, οι αγανακτισμένοι Ευρωπαϊστές και τα λοιπά καραγκιοζιλίκια, συνιστούν ένα ξεπεσμένο θίασο με θεατές τα φαντάσματα της Ιστορίας, τα οποία ως τέτοια περνούν κάτω από την μύτη και του ταμία και της ταξιθέτριας, δίχως πλέον να καταβάλουν το αντίτιμο που έτρεφε επί δεκαετίες όλα αυτά τα ατάλαντα παράσιτα.

Κι όπως συμβαίνει  κάθε παρακμή έτσι συνέβη και αυτή: σιγά-σιγά στην αρχή, και μετά απότομα!

Negri&Hardt.............Αυτοκρατορία
LaoTse.....................Tao Te Ching
Theodore Roszak....Η Γέννηση της αντικουλτούρας
Michael Seidman.....Towards a History of Workers' resistance to Work

Η περιπέτεια σήμερα

Ζούμε στον "κόσμο των απόψεων" και το χειρότερο είναι πως οι περισσότερες από αυτές προέρχονται από άτομα που φέρουν την βαθύτατη πίστη πως οι απόψεις τους είναι αδιαμεσολάβητα γεννήματα της ευφυούς διάνοιας τους! Αυτό όμως είναι το αστείο μέρος της υπόθεσης.

Δυστυχώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία εξουσιαστική ταχυδακτυλουργία και το νέο εξουσιαστικό παράδειγμα.

"Η βιοεξουσία είναι μια μορφή εξουσίας που ρυθμίζει τον κοινωνικό βίο εκ των έσω, παρακολουθώντας τον, ερμηνεύοντάς τον, απορροφώντας τον και  αναδιαρθρώνοντας τον. Η εξουσία μπορεί να επιτύχει την αποτελεσματική διοίκηση ολόκληρου του βίου του πληθυσμού μόνον όταν καθίσταται μια αναπόσπαστη , ζωτική λειτουργία την οποία κάθε άτομο ενστερνίζεται και επανενεργοποιεί εκουσίως. "Η ζωή έχει γίνει πλέον αντικείμενο της εξουσίας" 

Η υψηλότερη  λειτουργία αυτής της εξουσίας είναι να επενδύσει την ζωή σε όλες τις εκφάνσεις, και πρωταρχικό μέλημα έχει να διευθύνει την ζωή. Η βιοεξουσία αναφέρεται  συνεπώς σε μια κατάσταση κατά την οποία το άμεσο ζητούμενο της εξουσίας είναιη παραγωγή και αναπαραγωγή της ίδιας της ζωής"  (βλ. Αυτοκρατορία, των Hardt και Negri)

Αντίθετα με την πειθαρχική εξουσία όπου η σχέση μεταξύ εξουσίας και ατόμου παρέμενε στατική και η πειθαρχική εισβολή τηςεξουσίας ήταν ανάλογη με την αντίσταση του ατόμου, το νέο εξουσιαστικό μοντέλο περιλαμβάνει στον μηχανισμό του ολόκληρο το κοινωνικό σώμα.

Αυτό με λίγα λόγια σημαίνει πως κάθε κοινωνικά αναγνωρισμένο άτομο, τόσο το στέλεχος της αριστεράς, ο εργατοπατέρας, ο αστυνομικός, ο δημοσιογράφος  της "Καθημερινής", ο πολιτευτής στον Πύργο Ηλίας, το λαμόγιο του Κολωνακίου, και ο ακροδεξιός της Πλ. Αττικής, που εκ των πραγμάτων αναλαμβάνουν τον ρόλο των επιτηρητών/συντηρητών όσο και ο συνδικαλιστής, ο βουλευτής της "αντιπολίτευσης", το απλό κομματικό μέλος, ο "επαναστατημένος" φοιτητής, ο εργαζόμενος που "παλεύει για τα κεκτημένα" και ο "μπαχαλάκιας" των Εξαρχείων, συμβάλουν με την κάθε τους δράση στις  δυναμικές που αναπτύσσει η κοινωνία του ελέγχου. Συγκροτούν μάλιστα τα υποσυστήματα ενός κεντρικού ελεγκτικού συστήματος που πλέον είναι πολύπλοκα τόσο, ώστε δεν αφήνουν περιθώριο σε κανέναν αυθορμητισμό,  καθιστούν το κοινωνικό σύνολο  αφηρημένο, στο βαθμό που ενώ ο οποιοσδήποτε  μπορεί να υιοθετεί τις πλέον παράδοξες συμπεριφορές, να λέει την γνώμη του, να "αντιστέκεται" , να "εναντιώνεται", να συγκρούεται, δεν αμφισβητεί στην ουσία απολύτως τίποτα στο εσωτερικό του συστήματος. (βλ.σχετικά, Το Τεχνικό Σύστημα, του Jacques Ellul)

Έχουμε να κάνουμε με "μαγική εικόνα" η οποία πριν από όλα χρειάζεται επόπτευση και ανίχνευση.

Το σύστημα μας υποδεικνύει την οργανωμένη δράση,την "ταξική" εναντίωση, την μισαλλοδοξία, την διεκδίκηση, το κυνήγι και την καταδίκη του ενόχου! Ακολουθώντας μια τέτοια οδό ίσως και να βρεθούμε να διαπραγματευόμαστε-εκτός από τα φραγκοδίφραγκα που διαπραγματευόμαστε ήδη- την ισχύ· και ν' ανακαθορίσουμε τα πλαίσια μιας περιπετειώδους ζωής χωρίς περιπέτεια, όπου το "περιπετειώδες" περιορίζεται στις κλιμακώσεις του κομφορμισμού που  πριν απ' όλα επιβάλει ο τεχνικός πολιτισμός και οι κατηγορίες του. Αλλά ως εκεί.

Η παρατήρηση η ψύχραιμη ερμηνεία και η προσπέλαση του συνολικού μηχανισμού θα μας δώσουν τους τρόπους που μπορούν να μετασχηματίσουν και τελικά να κατατροπώσουν αυτή την θλιβερή εσωτερίκευση πεποιθήσεων αξιών και συμπεριφορών,  που μας κάνουν προβλέψιμους και αναλώσιμους.

Η περιπέτεια είναι μπροστά μας.