Ρώσικος μυστικισμός και Οκτωβριανή επανάσταση: «Αναρχοβιοκοσμιστές», οι πρόγονοι του Τρανσχιουμανισμού;

Έκθεση στη Λέσχη της οδού Τσβέρσκαγια, 1927

 

Πώς μου ήρθε τώρα; Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια είχε πέσει μια ορισμένη θυμηδία —για να το πω ευγενικά— με τις απόψεις περί UFO που είχε διατυπώσει ένα κάποτε σημαντικό στέλεχος του διεθνούς Τροτσκισμού, ο  Όμηρος Ρωμύλος Κριστάλι Φρασνέλι, γνωστός ως Χ. Ποσάδας, στο κείμενό του με τον τίτλο-σιδηρόδρομο «Ιπτάμενοι δίσκοι, η διαδικασία της ύλης και της ενέργειας, η επιστήμη, ο επαναστατικός αγώνας της εργατικής τάξης και το σοσιαλιστικό μέλλον της ανθρωπότητας» (Ιούνιος 1968), όπου διαβεβαίωνε, μεταξύ άλλων, ότι τα εξωγήινα όντα «έρχονται από ανώτερου τύπου κοινωνίες (…), μας επισκέπτονται χωρίς εχθρικές διαθέσεις (…) μόνο για να μας παρατηρήσουν», για να καταλήξει στην ανάγκη να απευθύνουμε ένα κάλεσμα προς αυτά τα ανώτερα όντα για χάρη μιας διαπλανητικής επανάστασης.

Ε λοιπόν, το ενδιαφέρον είναι πως ο Ποσάδας, δηλαδή αυτές οι αλλόκοτες ιδέες του, δεν έπεσαν από τον ουρανό μέσα στο επαναστατικό κίνημα. Για την ακρίβεια, παρόμοιες απόψεις, και μάλιστα πολύ πιο πλούσιες θα έλεγε κανείς τουλάχιστον σε φαντασία, είχαν διατυπωθεί μισό αιώνα νωρίτερα από τους Αναρχοβιοκοσμιστές, ένα παράξενο ρεύμα που διαδέχτηκε τους Ουνιβερσαλιστές αναρχικούς στη Λέσχη της οδού Τσβέρσκαγια, στη Μόσχα, όταν τους «μάντρωσαν» οι μπολσεβίκοι μετά την εξέγερση της Κροστάνδης (βλ. Αλεξάντερ Μπέρκμαν, «Ο μπολσεβίκικος μύθος», Πανοπτικόν). Βλέπετε, οι Αναρχοβιοκοσμιστές ήταν πολύ πιο φιλικοί απέναντι στους μπολσεβίκους απ’ ό,τι οι Ουνιβερσαλιστές, παρ’ όλο που και αυτοί θεωρούνταν από τους άλλους αναρχικούς κάτι σαν «αναρχοσοβιετικοί» ή «αναρχομπολσεβίκοι» (βλ. «Οι Ρώσοι αναρχικοί και ο εμφύλιος πόλεμος», στο συλλογικό «Αναρχικοί και μπολσεβίκοι στη ρώσικη επανάσταση», Αλεξάνδρεια).

Τι πρέσβευαν οι Αναρχοβιοκοσμιστές; Τίποτα λιγότερο από τη «διαπλανητική επανάσταση» (πλην επί του σοβιετικού εδάφους, όπως διευκρίνιζαν) και τίποτε λιγότερο από την επίτευξη της «φυσικής αθανασίας για όλους»!  

Πράγματι, ένας από τους πιο ενδιαφέροντες αναρχοβιοκοσμιστές, ο εικαστικός και ποιητής Αλεξάντρ Σβιατόγκορ, που πήρε ενεργό μέρος στη ρώσικη επανάσταση και στις δραστηριότητες της Προλετκούλτ πριν τον ξαποστείλει ο Στάλιν στα γκουλάγκ όπου και πέθανε, το δήλωνε απερίφραστα: 

«Το σημαντικότερο για εμάς είναι η αθανασία του ατόμου και η ζωή του μέσα στο σύμπαν. Έχουμε υψώσει αυτή την αξία σε σκοπό (…) [διότι] ο θάνατος υποβιβάζει τον άνθρωπο και ο φόβος του θανάτου τον κάνει δειλό, χαμερπή και ψεύτη (…) [ενώ] υπάρχει μέσα του και το υγιές ένστικτο της αθανασίας. (…) Σύμφυτη με την αξία της αθανασίας είναι για εμάς και η διαπλανητικότητα (…) το πώς θα γίνουμε πολίτες του σύμπαντος. (…) Η ταξική πάλη θα καταργήσει τις κοινωνικές διαιρέσεις και με τη βοήθεια της επιστήμης και της τεχνολογίας θα απαντήσει στα ζητήματα του βιοκοσμισμού» («Οι απόψεις μας», στο περιοδικό «Βιοκοσμιστής», τχ 1, Μάρτιος 1922).  

Βέβαια, θα ήταν μεγάλη παράλειψη αν δεν αναφέρουμε τον πατέρα του Βιοκοσμισμού, από τον οποίο οι Αναρχοβιοκοσμιστές του ’17 άντλησαν τις βασικές ιδέες τους, τον φιλόσοφο Νικολάι Φιοντόροβιτς Φιόντοροφ (1829-1903), φίλο του Τολστόι, ο οποίος έφτανε τα πράγματα ίσως ακόμη μακρύτερα αφού, πέρα από τον «αθανατισμό», πρέσβευε και την «ανάσταση νεκρών» με τη χρήση τεχνοεπιστημονικών μέσων! Κι εδώ έχει ενδιαφέρον ένα άρθρο του (αρχικά μαρξιστή και εμπλεκόμενου στις επαναστατικές διεργασίες που οδήγησαν στο ’17, και στη συνέχεια χριστιανού) πολιτικού και φιλόσοφου Νικολάι Αλεξάντροβιτς Μπερντγιάεφ (1874-1948), στο οποίο εξετάζει τη σκέψη του Φιόντοροφ καταλήγοντας: 

«Ο Φιόντοροφ ήταν ένας χαρακτηριστικά Ρώσος στοχαστής, που με τόλμη εξέφρασε τη βαθιά ρώσικη θλίψη απέναντι στην οδύνη, τον πόνο και το θάνατο των ανθρώπων, καθώς και τη ρώσικη αναζήτηση μιας πανανθρώπινης σωτηρίας» («The religion of resuscitative resurrection. “The Philosophy of Common Task” of N.F. Fedorov», 1915).

Όπως καταλαβαίνετε, τουλάχιστον ως προς τον «αθανατισμό», οι Αναρχοβιοκοσμιστές δικαίως θεωρούνται προφήτες και πρόγονοι από τους πιο σημαντικούς του σημερινού Τρανσχιουμανισμού, που και αυτός μπορεί να θεωρηθεί, όπως και ο «Βιοκοσμισμός», σαν ένα ένα παράξενο (ή ίσως όχι τόσο παράξενο) μίγμα μυστικισμού και επιστημονισμού — κι ίσως γι’ αυτό το λόγο έχουν αρχίσει να τους «ανακαλύπτουν», όπως διαπιστώνει κανείς με το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Russian Cosmism» του καθηγητή Boris Groys από τις εκδόσεις ΜΙΤ Press παρακαλώ.

Αν μάλιστα φέρουμε στο μυαλό μας τον «βιοκοσμιστή» βιοφυσικό Αλεξάντερ Λεονίντοβιτς Τσιζέφσκι (1897-1964), ιδρυτή της «ηλιοβιολογίας» και συγγραφέα άρθρων περί «κοσμοβιολογίας» και «βιορυθμών», που κι αυτός πήρε μέρος στη ρώσικη επανάσταση και πέρασε κι από τα γκουλάγκ, ίσως δεν είναι καθόλου παράλογο ν’ αναρωτηθούμε για έναν άλλο αιρετικό της επιστήμης: μήπως και ο αγαπημένος βιοαγρονόμος του Στάλιν αλλά και του Χρουτσώφ, ο αρνητής της μεντελιανής γενετικής και γενικά της ιδέας περί γονιδίων, ο Τροφίμ Ντενίσοβιτς Λυσένκο (1898-1976), δεν ήταν κατά βάση μυστικιστής και αυτός στο βαθμό που ένα πλήθος από τις ιδέες του ήταν σαφώς βιταλιστικές; —όπως π.χ. η ιδέα ότι τα φυτά δεν πεθαίνουν επειδή γερνάνε, αλλά «αυτοκτονούν» αυτοθυσιαζόμενα ώστε να αναπτυχθούν τα νεαρά δέντρα και φυτά.

Κλείνοντας, ας θυμίσω πως εκτός από αυτό τον «επαναστατικό» μυστικισμό, στην προεπαναστατική Ρωσία ξεπήδησαν και τα πολύ περισσότερο γνωστά και διαδεδομένα ρεύματα ενός «αντεπαναστατικού» μυστικισμού, όπως η Θεοσοφία της Ελένα Μπλαβάτσκι (1831-1891), ή ο Τέταρτος Δρόμος του Πιότρ Νταμιάνοβιτς Ουσπένσκι (1878-1947), ένας μυστικισμός που διαπνεόταν από ένα έντονο «αριστοκρατικό», ας πούμε, πνεύμα (μόνο για τους εκλεκτούς, ο λαός είναι μια μάζα αδαών, κ.λπ.) και τάχθηκε εναντίον της Ρώσικης επανάστασης.

Σημ. Η εικόνα είναι από την Πρώτη Διεθνή Έκθεση Διαπλανητικών Αεροσκαφών και Μηχανισμών, που έλαβε χώρα στη Λέσχη της οδού Τσβέρσκαγια το 1927.

Ομιλία του HS στη Στρούγκα για το "Μπολσεβίκικο μύθο"

 

«Γκρίζες είναι οι μέρες που περνούν. Μια-μια έσβησαν κι οι τελευταίες αναλαμπές ελπίδας. Ο τρόμος κι ο δεσποτισμός συνέτριψαν τη ζωή που γεννήθηκε τον Οκτώβρη. Τα συνθήματα της Επανάστασης εγκαταλείφθηκαν και τα ιδεώδη της πνίγηκαν στο αίμα του λαού. Η ανάσα του Χτες καταδικάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε θάνατο κι η σκιά του Σήμερα σκεπάζει τη χώρα σαν πέπλο βαρύ. Η Δικτατορία ποδοπάτησε τις μάζες. Η Επανάσταση πέθανε. Το πνεύμα της κατέληξε φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Είναι πια καιρός να ειπωθεί η αλήθεια για τους Μπολσεβίκους. Οι λευκές ταφόπλακες πρέπει ν’ ανοίξουν, η πραγματικότητα να βγει στο φως και να φανούν τα πήλινα πόδια του Φετίχ που έχει μαγέψει το διεθνές προλεταριάτο. Ο Μπολσεβίκικος μύθος πρέπει να καταστραφεί.»

1.

Μ’ αυτά τα πικρά λόγια κλείνει το βιβλίο του  Αλεξάντερ Μπέρκμαν Ο μπολσεβίκικος μύθος, που παρουσιάζουμε σήμερα χάρη στη φιλοξενία της «Στρούγκας». Ποιος είναι ο μπολσεβίκικος μύθος που «πρέπει να καταστραφεί»; Σε αυτή την όψη του βιβλίου θα εστιάσω εδώ, αφήνοντας στην άκρη την πολύ πλούσια καταγραφή του για ένα πλήθος άλλων όψεων της ζωής ─όπως τα πογκρόμ που υφίσταντο από τους Λευκούς οι εβραϊκές μειονότητες, τις αφηγήσεις για τον Νέστορα Μαχνό, τις συζητήσεις μέσα στους κόλπους των αναρχικών και άλλων επαναστατών στις

Εκπομπή #37 | Με το καλημέρα σας, σκάνδαλο, εργασία, παραγωγή

Η πρώτη εκπομπή του 2017 μάς βρήκε να παλεύουμε με τη χιονοστιβάδα που έχει καταπλακώσει όλα τα ζητούμενα που μέσα στους δυο προηγούμενους αιώνες παρακίνησαν μυριάδες ανθρώπων να παλέψουν για την αλλαγή του κόσμου! Άγριο ξεκίνημα με ένα σκάνδαλο. Βικτόρ Σερζ και Τρότσκι. Κι από το 1917 στο σήμερα: Δουλεύουμε για να ζούμε; Οι ανοιχτοί λογαριασμοί με τον ωφελιμισμό που βαραίνει ακόμα και τα καλύτερα μυαλά. Μια σύντομη ανασκόπηση στις ανοιχτές πληγές συντροφιά με το θεραπευτικό χάδι της άγριας μουσικής μας!

Σπάνιο φωτογραφικό ντοκουμέντο

Όπως πάντα, θα τη βρείτε και μαζί με τις προηγούμενες στο RadioDafew  
και στην παρέα της ΡαδιόΦουσκας

Εκπομπή #35 | Γενέθλια, δώρα, μύθοι και ντοκουμέντα

 

Πώς κουμπώνουν καμιά φορά τα πράγματα! Πριν δεκαπέντε χρόνια, 8.11 του 2001, εγκαινιάσαμε τη διαδικτυακή παρουσία μας ως HappyFew και πριν από δέκα χρόνια, 8.11 του 2006, ξεκινήσαμε την περιπέτεια DangerFew. Στη χτεσινή εκπομπή είπαμε να το γιορτάσουμε και ραδιοφωνικά! 


Που σημαίνει, ΔΩΡΑ για πέντε ακροατές μας! Ένα αντίτυπο του φοβερού ημερολόγιου του Αλεξάντερ Μπέρκμαν, Ο μπολσεβίκικος μύθος, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ! Μια καταλυτική και συγκινητική προσωπική μαρτυρία για τη μεγάλη ρώσικη επανάσταση (και την έσωθεν κατάρρευσή της), από την οποία διαβάσαμε λίγα ενδεικτικά αποσπάσματα. Κι ένα τεύχος του ΦΡΜΚ, του αγαπημένου μας περιοδικού διερεύνησης του ποιητικού φαινομένου με σπουδαία ελληνική και ξένη ποίηση, εικαστικές σελίδες και διαλεχτά κείμενα κριτικής!

Και βέβαια, η συζήτηση γύρω από το περιεχόμενο και τη μορφή ενός μη-χρησιμοθηρικού πνεύματος, συνεχίζεται. Το πρόβλημα της δραστηριοτητομανίας. Η κρίσιμη διαφορά ανάμεσα στο "πάω να δω τους φίλους μου για να τους δω" και το "πάω να τους δω για να κάνω αυτό ή

Βλαντίμιρ Λένιν (1870-1924)

Με δικά του λόγια (από εδώ):

«Εφόσον η επανάσταση στη Γερμανία καθυστερεί, καθήκον μας είναι να μαθητεύσουμε στο γερμανικό κρατικό καπιταλισμό, να κάνουμε κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε να τον αφομοιώσουμε, να πολλαπλασιάσουμε τις δικτατορικές μεθόδους προκειμένου να επιταχύνουμε την αφομοίωση του δυτικισμού από τη βάρβαρη Ρωσία, χρησιμοποιώντας κάθε βάρβαρο μέσον στον αγώνα κατά της βαρβαρότητας (...) Ο κρατικός καπιταλισμός είναι ένα βήμα προς τα εμπρός σε σχέση με τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων [στη σοβιετική Ρωσία]» - Β.Ι. Λένιν, απαντώντας στους «αριστερούς κομμουνιστές» Μπουχάριν, Οσίνσκι, κ.λπ., 5 Μαϊου 1918.

«Η παραγωγή είναι πάντοτε αναγκαία, όχι η δημοκρατία. Η δημοκρατία στην παραγωγή είναι κάτι που γεννά μια σειρά από ριζικά λαθεμένες ιδέες».  - Β.Ι. Λένιν, απαντώντας στην Εργατική Αντιπολίτευση, Δεκέμβριος 1920.    

... και με τα μάτια ενός αναρχικού...

«9 Μαρτίου 1920. – […] Ο Λένιν με υποδέχτηκε θερμά. Στο ύψος είναι κάτω του μέσου κι είναι φαλακρός. Τα μικρά γαλάζια μάτια του έχουν βλέμμα σταθερό μ’ ένα πονηρό παιχνίδισμα στις άκρες τους. Τυπικά Ρώσος στην εμφάνιση, μιλάει με μια ιδιαίτερη, σχεδόν εβραϊκή προφορά. Μιλήσαμε στα ρώσικα. Ο Λένιν με διαβεβαίωσε ότι μπορούσε να διαβάζει αλλά όχι να μιλήσει αγγλικά, αν και τον άκουσα να συζητάει με Αμερικάνους απεσταλμένους χωρίς τη βοήθεια διερμηνέα. Το πρόσωπό του μου άρεσε. Ήταν ανοικτό και τίμιο, και δεν είχε πάνω του ίχνος προσποίησης. Οι τρόποι του ήταν αβίαστοι και με αυτοπεποίθηση. Μου έδωσε την εντύπωση ενός ανθρώπου που είναι τόσο πεισμένος για το δίκαιο του αγώνα του, ώστε στις αντιδράσεις του δεν υπάρχει χώρος για την παραμικρή αμφιβολία. Αν υπήρχε κάποιο ίχνος Άμλετ πάνω του, το έχει τιθασέψει με τη βοήθεια της ψυχρής λογικής. Η δύναμη του Λένιν είναι στο μυαλό του, στις στέρεες πεποιθήσεις ενός ανθρώπου που στερείται φαντασίας. […]

Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι ζωτική, τόνισε ο Λένιν. Είναι η εκ των ουκ άνευ προϋπόθεση της επαναστατικής περιόδου και πρέπει να τη διευρύνουμε με κάθε δυνατό μέσον. Στην παρατήρησή μου ότι για την επιτυχία της Επανάστασης ουσιαστικό ρόλο παίζει η λαϊκή πρωτοβουλία και η ενεργός συμμετοχή, μου απάντησε πως μόνο το Κομμουνιστικό Κόμμα μπορεί να οδηγήσει τη Ρωσία έξω από το χάος των αντικρουόμενων τάσεων και συμφερόντων. Η ελευθερία, είπε, είναι μια πολυτέλεια που δεν επιτρέπεται στη σημερινή φάση της επαναστατικής διαδικασίας. Όταν η Επανάσταση ξεπεράσει τον εξωτερικό κι εσωτερικό κίνδυνο, τότε θα επιτραπεί ίσως η ελευθερία του λόγου. […]

Η συνολική εντύπωσή μου από αυτή την επίσκεψη ήταν ότι είχα απέναντί μου έναν άνθρωπο με ξεκάθαρη άποψη και στόχο. Όχι οπωσδήποτε κάποιο μεγάλο άνδρα, αλλά σίγουρα έναν άντρα με άκαμπτο μυαλό κι αλύγιστη θέληση. Ένα άνθρωπο μη-συναισθηματικό, με τετράγωνο μυαλό, ευέλικτο στο σκέψη, αρκετά τολμηρό ώστε να ξαναδουλεύει τις μεθόδους του με βάση τις απαιτήσεις της στιγμής, αλλά έχοντας πάντα ξεκάθαρο το στρατηγικό του στόχο. Ένα "πρακτικό ιδεαλιστή", αφοσιωμένο στη με κάθε μέσο πραγμάτωση του Κομμουνιστικού οράματός του, βάζοντας για χάρη του σε δεύτερη μοίρα κάθε ανθρωπιστική και ηθική επιταγή. Έναν άνθρωπο ειλικρινά πεισμένο ότι ακόμα και οι χειρότερες μέθοδοι μπορεί να βοηθήσουν ένα καλό σκοπό αν χρειαστεί. Ένα Ιησουίτη της Επανάστασης, που θ’ αναγκάσει την ανθρωπότητα να ελευθερωθεί σύμφωνα με τη δική του ερμηνεία του Μαρξ. Κοντολογίς, ένα αδιάλλακτο επαναστάτη όπως το εννοούσε ο Νετσάγιεφ, ένα επαναστάτη ικανό, αν χρειαζόταν, να θυσιάσει ακόμα το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας προκειμένου να εξασφαλίσει το θρίαμβο της Κοινωνικής Επανάστασης. […]

Ο Λένιν είναι ένας μαχητής∙ κι έτσι πρέπει να είναι οι επαναστάτες ηγέτες. Με αυτή την έννοια ο Λένιν είναι μεγάλος: μεγάλος στην αυτοσυνέπεια, στη μονοδιάστατη θέαση των πραγμάτων∙ μεγάλος στην ψυχική θετικότητά του, που είναι τόσο αυτοθυσιαστική όσο κι αμείλικτη με τους άλλους∙ μεγάλος στην πλήρη βεβαιότητά του πως μόνο το δικό του σχέδιο μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα.»

Αλεξάντερ Μπέρκμαν, Ο μπολσεβίκικος μύθος

(το ημερολόγιο του μεγάλου αναρχικού

από την 3χρονη συμμετοχή του στη ρώσικη επανάσταση)

μετάφραση HS,

στις εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚΟΝ

Σημ. HS In memoriam ... για όποιους τυχόν εξακολουθούν ν' αναρωτιούνται τι λογής επανάστασης ηγήθηκαν οι μπολσεβίκοι, ή από πότε στράβωσε το πράγμα. Εντυπωσιακή, άλλωστε, η διαπίστωση ότι ο ένας μετά τον άλλον οι περισσότεροι από τους πιο αποφασισμένους μπολσεβίκους επαναστάτες του 1917 που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο πρωταγωνιστούν στο ημερολόγιο του Μπέρκμαν, διώχτηκαν, εξορίστηκαν και θανατώθηκαν σαν προδότες στην περίοδο των σταλινικών «εκκαθαρίσεων»: Βλάντιμιρ (Μπιλ) Σάτοφ, Σεργκέι Ζόριν, Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, Καρλ Ράντεκ, Λεβ Κάρακχιαν, Νικολάι Κρεστίνσκι, Λεβ Κάμενεφ, Μιχαήλ Τόμσκι, Ευγένιος Πρεομπραζένσκι, Κριστιάν Ρακόφσκι, Μάρτιν Λάτσις, Γιάκοφ Πέτερς, Νικολάι Μπουχάριν, Νικολάϊ Κούζμιν, Ιωσήφ Ούνσλιχτ. 

Είναι λοιπόν απ’ όλες τις απόψεις ανθυγιεινό να παίρνεις σαν πρότυπο και υπόδειγμα όχι μόνο τον καπιταλιστικό «τρόπο παραγωγής» και τα «γερμανικά ταχυδρομεία», αλλά και την ίδια την αστική επανάσταση με τις αντιλήψεις και τις μεθόδους της για την κοινωνική αλλαγή.

Μόνο η συγκίνηση διαρκεί

 

Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι  η συντήρηση του παρελθόντος,

αλλά η εκπλήρωση της παλαιάς ελπίδας...

Εμείς οι δημοκράτες!

ΚΑΤΑΧΩΡΗΣΗ ΠΡΩΤΗ

Ανακοίνωση
Η Πιο Σοφή Γραμμή

Ένα Επικό Ποίημα

Απλώς αντιγράφω εδώ, λέξη προς λέξη ό,τι δημοσιεύτηκε σήμερα στην Κρατική Εφημερίδα

"Σε 120 μέρες από σήμερα, θα αποπερατωθεί η κατασκευή του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ. Βρισκόμαστε κοντά στην μεγάλη, την ιστορική ώρα, κατα την οποία ο πρώτος ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΣ θα απογειωθεί στο διάστημα. Πριν απο χίλια χρόνια, οι ηρωικοί μας πρόγονοι υπέταξαν τον πλανήτη Γη στο όνομα του Μονοκράτους. Είναι στο χέρι σας τώρα να πετύχετε ένα ακόμη μεγαλύτερο κατόρθωμα: να ολοκληρώσετε την αόριστη εξίσωση του διαστήματος μέσω του γυάλινου, ηλεκτρικού, φλεγόμενου ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ. Είναι στο χέρι σας να βάλετε τον ευεργετικό ζυγό της λογικής στους λαιμούς των άγνωστων όντων που κατοικούν σε άλλους πλανήτες και οι οποίοι ίσως να ζουν ακόμη στην πρωτόγονη κατάσταση, γνωστή και ως ελευθερία. Εάν δεν κατανοήσουν ότι τους φέρνουμε μια μαθηματικά σίγουρη ευτυχία, έχουμε την υποχρέωση να τους επιβάλουμε να γίνουν ευτυχισμένοι. Αλλά πριν πάρουμε τα όπλα , ας προσπαθήσουμε με τα λόγια.

Στο όνομα του Ευεργέτη, όλοι οι αριθμοί του Μονοκράτους ενημερώνονται με το παρόν για τα ακόλουθα:

Οποιοσδήποτε αισθάνεται ικανός καλείται να συγγράψει διατριβές, επικά ποιήματα, μανιφέστα, ωδές ή άλλες συνθέσεις με θέμα την ομορφιά και το μεγαλείο του Μονοκράτους.

Αυτό θα είναι το πρώτο φορτίο που θα μεταφέρει ο ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΣ.

Ζήτω το Μονοκράτος! 

Ζήτω οι Αριθμοί!

Ζήτω ο Ευεργέτης!"

Καθώς τα γράφω αυτά, αισθάνομαι τα μάγουλά μου να καίνε. Ναί, να ολοκληρώσουμε την κολοσσιαία εξίσωση του διαστήματος. Ναι να ισιώσουμε την ανυπότακτη καμπύλη, να την ισοπεδώσουμε σε μια ευθύγραμμη γραμμή. Γιατί η γραμμή του Μονοκράτους είναι μια ευθεία. Η σπουδαία, θεϊκή, ακριβής,σοφή ευθεία γραμμή- η σοφότερη όλων των γραμμών....

Εγώ ο D-503, ο κατασκευαστής του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗ, είμαι απλώς ένας από τους μαθηματικούς του Μονοκράτους. Η πένα μου, συνηθισμένη σε ψηφία, είναι ανίκανη να δημιουργήσει τη μελωδία της ομοιοκαταληξίας και του ρυθμού. Δεν θα επιδιώξω τίποτα παραπάνω από το να καταγράψω ό,τι βλέπω, ό,τι σκέφτομαι- ή για να είμαι πιο ακριβής ότι σκεφτόμαστε (σωστά, εμείς· κι ας είναι αυτό το ΕΜΕΙΣ ο τίτλος αυτών των καταχωρήσεων).
Ωστόσο αυτό το έργο θα είναι σίγουρα προϊόν της ζωής μας, της μαθηματικά τέλειας ζωής του Μονοκράτους και , αν είναι έτσι, τότε δεν θα είναι ταυτόχρονα, ανεξάρτητα από την δική μου επιθυμία και τις ικανότητές μου, από μόνο του ένα έπος;

Καθώς γράφω αυτά, αισθάνομαι τα μάγουλά μου να καίνε. Ίσως κάπως έτσι να αισθάνεται και μια γυναίκα όταν πρωτονιώθει μέσα της τον παλμό του νέου μικρού ατόμου, μικροσκοπικού ακόμη και τυφλού. Είμαι ο εαυτός μου και ταυτόχρονα δεν είμαι. Για τους επόμενους μήνες πρέπει να το θρέψω με τους δικούς μου χυμούς, το δικό μου αίμα και μετά να το αποθέσω στα πόδια του Μονοκράτους.

Αλλά είμαι έτοιμος. Όπως όλοι μας, ή σχεδόν όλοι μας.
Είμαι έτοιμος.

...

Yγ Ίζι. Η αρχή από το βιβλίο του Γιεβγκένι Ζαμιάτιν με τίτλο Εμείς (1921). Στην μετάφραση της Ειρήνης Κουσκουμβετάκη από τις εκδόσεις Εξάρχεια Ένα καταπληκτικό έργο που εδώ, τώρα είναι ακόμη πιο επίκαιρο.

Σήμερα ο φασισμός, που έχει γίνει ο "μουτζούρης" των καιρών, είναι ταυτόχρονα η "βιτρίνα" μιας ακόμη πιο σκοτεινής ιδεολογίας και πρακτικής. Διαδραματίζει έναν κύριο, πολυσύνθετο και κομβικό, δομικό ρόλο στην νομιμοποίηση της πολύχρωμης νέας φιλελεύθερης πολυπολιτισμικής ηγεμονίας, και αποτελεί τον αρνητικό παρονομαστή ολόκληρου του κεντροαριστερού φιλελεύθερου φάσματος. Δια του "αποκλεισμού" του-και των "απεγνωσμένων" κραυγών υπέρ αυτού του αποκλεισμού- παρέχει  την νομιμοποίηση της "δημοκρατικής" στάσης της εξουσίας.

Ιδού το παιχνίδι: Όποιος φωνάξει περισσότερο εναντίον του, όποιος υποδείξει τα αίτια και τις συνθήκες της ανόδου του αναλυτικότερα, συμπεριλαμβάνοντας και εμπλέκοντας σε αυτά τους κατά περίσταση ανταγωνιστές του, αυτός είναι και ο περισσότερο "δημοκράτης". Έτσι λοιπόν αντί να είμαστε σε θέση να εποπτευσουμε όσα συμβαίνουν, να στοχαζόμαστε και να παρεμβαίνουμε, βρισκόμαστε "αλληλέγγυοι" και "δημοκράτες" ενάντια στην "φασιστική απειλή" (και ενίοτε αυτή του "ολοκληρωτισμού").

Και φυσικά, ο φασισμός προσφέρει αυτοβούλως αυτή την εκδούλευση στο  παιχνίδι της συσκότισης.

Το πολιτικό επίκεντρο, η "δημοκρατική" τυραννία που προκύπτει σήμερα μέσα από τις συγκρούσεις, βρίσκεται συγκαλυμμένο και ασφαλές εκεί όπου ένα εικοσαετές πρόγραμμα σκληρής λιτότητας βαφτίζεται "σταδιακή απαγκίστρωση" και που το "επόμενο πακέτο" ανάλγητων μέτρων επειδή "δεν θα υπάρξει" ονομάζεται "προηγούμενο".  Βρίσκεται εκεί όπου αυτό που ήδη συμβαίνει, "προβλέπεται".  Εκεί όπου "με 400 ευρώ δεν ζεις" και  κλαδικά αιτήματα, "κεκτημένα", κλάψα και "διεκδικήσεις" συνιστούν το τερέν για τα επαναστατικά πους απς της Τετάρτης των τεφρών του συνδικαλιστή.  Αυτοί είναι  οι θλιβεροί διαχειριστές της σημερινής και συνεχόμενης κατρακύλας, και αυτοί  επωφελούνται  συγκαλύπτοντας συστηματικά τους μηχανισμούς της υποτέλειας. Τον πραγματικό ολοκληρωτισμό της μαζικής "δημοκρατίας".

Πόσοι νεκροί!

Πόσο πάθος, τι επινοητικότητα, πόσοι νεκροί, τι αγωνία και αδιανόητη τύχη, ποια απίστευτη καταστροφή και παραλογισμός χρειάζεται για να τραβηχτεί μια αριστουργηματική φωτογραφία;

Στο Λένινγκραντ το 1937  ο τυχερός ήταν ο Βίκτορ Μπούλλα εκ των θεμελιωτών του ρωσικού ρεπορτάζ. Βλέποντας τις φωτογραφίες του καταλαβαίνουμε ότι δεν ήταν ένας απλός καταγραφέας γεγονότων.

Δέκα Θέσεις για τον Μαρξισμό σήμερα (1950)

 

Καρλ Κορς

1.Στο εξής δεν έχει νόημα να αναρωτιόμαστε κατά πόσον η διδασκαλία του Μάρξ και του Ενγκελς στην εποχή μας είναι θεωρητικώς αποδεκτή και πρακτικώς εφαρμόσιμη.

2.Όλες οι απόπειρες για την αποκατάσταση της μαρξιστικής θεωρίας ως συνόλου και στην αρχική της λειτουργία ως θεωρίας της κοινωνικής επανάστασης της εργατικής τάξης είναι σήμερα αντιδραστικές ουτοπίες.

3. Εν τούτοις, για καλό καθώς και για κακό, βασικά στοιχεία της διδασκαλίας του Μαρξ διατηρούν την δύναμή τους , αφού άλλαξαν λειτουργία και θέατρο. Επί πλέον , η πράξη του παλαιού μαρξιστικού κινήματος έδωσε ισχυρή ώθηση σε διάφορες πρακτικές που φέρνουν  αντιμέτωπους σήμερα τους λαούς και τις τάξεις.

4.Το πρώτο βήμα, για να ξαναστηθεί στα πόδια της μια επαναστατική θεωρία και πράξη, είναι η ρήξη μ' αυτόν τον μαρξισμό που έχει την αξίωση να μονοπωλεί την πρωτοβουλία της επανάστασης και την θεωρητική και πρακτική της καθοδήγηση.

5.Ο Μαρξ δεν είναι σήμερα παρά ένας από τους πολλούς προδρόμους, θεμελιωτές και συνεχιστές του σοσιαλιστικού κινήματος της εργατικής τάξης. Όχι λιγότερο σημαντικοί είναι οι λεγόμενοι ουτοπικοί σοσιαλιστές, από την εποχή του Τόμας Μουρ ως την δική μας. Όχι λιγότερο σημαντικός ένας μεγάλος αντίπαλος του Μάρξ, όπως ο Μπλανκί, και αδιάλλακτοι εχθροί, όπως ο Προυτόν και ο Μπακούνιν. Όχι λιγότερο σημαντικές στο τέλος, είναι οι πιο πρόσφατες εξελίξεις όπως ο γερμανικός ρεβιζιονισμός, ο γαλλικός συνδικαλισμός και ο ρώσικος μπολσεβικισμός.

6.Ιδιαιτέρως κρίσιμα στο μαρξισμό είναι τα ακόλουθα σημεία

   α. Το ότι πρακτικώς εξαρτήθηκε από μη αναπτυγμένες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες στην Γερμανία και σ'όλες τις χώρες της κεντρικής Ευρώπης όπου θα αποκτούσε πολιτική σημασία

   β. Η απόλυτη προσκόλλησή του σε πολιτικές μορφές της αστικής επανάστασης.

   γ.Το να θεωρεί χωρίς συζήτηση την προηγούμενη οικονομική κατάσταση της Αγγλίας ως πρότυπο για την μελλοντική εξέλιξη ολων των χωρών και ως προκαταρκτικό όρο για την μετάβαση προς το σοσιαλισμό.

Σ' αυτό προσθέτουμε:

   δ.Τις συνέπειες των επανηλλημένων απελπισμένων και αντιφατικών αποπειρών του να καταργήσει αυτές τις συνθήκες

7.Απ'αυτές τις συνθήκες πράγματι προέκυψαν:

   α)Η υπερεκτίμηση του Κράτους ως αποφασιστικού οργάνου της κοινωνικής επανάστασης.

   β)Η μυστικιστική ταύτιση της ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονομίας με την κοινωνική επανάσταση της εργατικής τάξης

   γ) Η διφορούμενη κανονική ανάπτυξη αυτής της πρώτης μορφήςτης μαρξιστικής θεωρίας της επανάστασης με το μπόλιασμα με μια θεωρία της κομμουνιστικής επανάστασης σε δ'υο φάσεις· αυτή η θεωρία, στρεφόμενη αφ' ενός εναντίον του Μπλανκί και αφέτέρου εναντίον του Μπακούνιν, αποσπά ταχυδακτυλουργικά από το σημερινό κίνημα την πραγματική χειραφέτηση της εργατικής τάξης τοποθετώντας της σε ένα αόριστο μέλλον.

8.Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα βάση του οποίου κατατάσουμε την ανάπτυξη του λενινισμού ή μπολσεβικισμού· και μ' αυτήν την καινούρια μορφή μεταφέρθηκε ο μαρξισμός στην Ρωσία και την Ασία.

Ταυτόχρονα έγινε η ανάπτυξη του μαρξιστικού σοσιαλισμού , που από θεωρία επαναστατική, έγινε καθαρή ιδεολογία. Αυτή η ιδεολογία θα μπορούσε να είναι και ήταν, υποταγμένη σε μια ολόκληρη σειρά διάφορων σκοπών.

9.Απ΄αυτήν την άποψη πρέπει να κρίνουμε με κριτικό πνεύμα  τις δύο ρώσικες επαναστάσεις, του 1917 και του 1928*, και απάυτήν την άποψη πρέπει να ορίζουμε τις λειτουργείες που εκπλήρωσε σήμερα ο μαρξισμός στην Ασία και σε παγκόσμια κλίμακα.

10. Η εξουσία, να κανονίζουν όπως θέλουν την παραγωγή της ίδιας τους της ζωής οι εργάτες, δεν θα πηγάσει από το ότι θα καταλάβουν, στις διεθνείς και παγκόσμιες αγορές, τις θέσεις που εγκατέλειψε ο αυτο-αναιρούμενος και δήθεν ελεύθερος ανταγωνισμός των μονοπολιακών ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής. Αυτή η εξουσία δεν μπορεί να προκύψει παρά από την συντονισμένη επέμβαση όλων των τάξεων που σήμερα είναι αποκλεισμένες , σε μια παραγωγή, που και σήμερα ήδη, τείνει προς την μονοπολιακή και σχεδιασμένη ρύθμιση, σε όλες τις σχέσεις.

 

 Karl Korsch: Δέκα Θέσεις για τον Μαρξισμό Σήμερα (1950)

 

* YΓ Ιzi Υποθέτουμε πως τα γεγονότα στα οποία αναφέρεται ο συγγραφέας μιλώντας για "ρωσική επανάσταση του 1928"-και για τα οποία κρίσιμα υπήρξε το έτος αυτό- είναι:

α) το λεγόμενο "σοβιετικό θερμιδόρ" δηλαδή η αποφασιστική νίκη και ο θρίαμβος της "σταλινικής γραφειοκρατίας" πάνω στην επαναστατική πρωτοπορία, στο μπολσεβίκικο κόμμα και το πρόγραμμα του Λένιν, η υποκατάσταση στην εργατική τάξη και το κόμμα της, του νέου διευθυντικού στρώματος που ήδη θεμελιώνει την δική του κυριαρχία, απαλλαγμένη στο εξής από κάθε έλεγχο, πάνω στην νέα κοινωνία

β) τα "έκτακτα" μέτρα της σοβιετικής γραφειοκρατίας εναντίων των εύπορων χωρικών (των "Κουλάκων") μέσα στις συνθήκες άμεσου κινδύνου λιμού, που αποτέλεσε την πανικόβλητη έναρξη της βίαιης "ολοκληρωτικής κολεκτιβοποίησης της γεωργίας", καθώς και της εντατικής και γρήγορης εκβιομηχάνισης . 

Η μετάφραση και η υποσημείωση εδώ είναι του Μανόλη Λαμπρίδη από το 1976. Για περισσότερα κείμενα του Κ. Κορς, εδώ.