Μας γίνεται οικείο το Σκοτάδι

Έμιλι Ντίκινσον
(1830-1886)

Μάς γίνεται οικείο το Σκοτάδι –

Καθώς χάνεται γύρω μας το Φως –

Όπως κρατά η γειτόνισσα φανάρι

Σαν στέκουμε γι’ Αποχαιρετισμό –

Για μια Στιγμή – αβέβαιοι πατούμε

Η νύχτα καθώς είν’ πρωτόγνωρη –

Η Ματιά – έπειτα – μαθαίνει στο Σκοτάδι –

Και παίρνουμε το δρόμο – σθεναροί –

Κι έτσι από ακόμη πιο μεγάλα – Σκότη –

Εκείνα του μυαλού τ’ απόβραδα –

Π’ ούτε Φεγγάρι να σταθεί σημάδι –

Ούτε Άστρα – να προβάλλουν – μέσα μας –

Οι πιο Γενναίοι – λίγο ψηλαφίζουν –

Χτυπούν και σ’ ένα δέντρο κάποτε

Στα ίσα πάνω με το μέτωπό τους –

Μα όπως μαθαίνουν πια να βλέπουνε

Ή αλλάζει τη μορφή του το Σκοτάδι –

Ή κάτι στη δική τους της ματιά

με τα μεσάνυχτα πια συνταιριάζει –

Και ίσια η Ζωή σχεδόν τραβά.

Έμιλυ Ντίκινσον (1862)

από το βιβλίο

Emily Dickinson, Επειδή δεν άντεχα να ζήσω φωναχτά

(εκδ. Gutenberg, 2013)

Όταν η αυγή κοκκίνισε

Adrift! A little boat adrift!
And night is coming down!
Will no one guide a little boat
Unto the nearest town?

So Sailors say—on yesterday—
Just as the dusk was brown
One little boat gave up its strife
And gurgled down and down.

So angels say—on yesterday—
Just as the dawn was red
One little boat—o’erspent with gales—
Retrimmed its masts—redecked its sails—
And shot—exultant on!

--------------------------- 

Στα κύματα! Ένα μικρό σκαρί
Στα κύματα! Κι η νύχτα φτάνει!
Κανείς δεν θα γυρίσει ένα σκαρί
Στο κοντινότερο λιμάνι;

Και λένε οι θαλασσινοί-για χτες-
Όταν το δείλι θάμπωσε
Νικήθηκε ένα μικρό σκαρί
Και μες στα βάθη κύλησε

Και λένε οι άγγελοι -για χτες-
Όταν η αυγή κοκκίνισε
Ένα σκαρί -δαρμένο από το βοριά
Ζωντάνεψε -ξανάβαλε πανιά-
Κι ολόχαρο -τράβηξε μπρος!

Εμιλύ Ντίκινσον, μετ Ερρίκος Σοφράς
εκδ. Ροδακιό

===================================================