NICE! Μια ποιητική διερώτηση για τη δυνατότητα της επιστροφής, τη μνήμη, την πατρίδα και την απώλεια.

φωτο:Αλέξανδρος Ψυχούλης

Το Salon De Vortex παρουσιάζει NICE! μια έκθεση και ένα βιβλίο Μια ποιητική διερώτηση για τη δυνατότητα της επιστροφής, τη μνήμη, την πατρίδα και την απώλεια. 16 Μαρτίου – 4 Απριλίου 2016 επιμέλεια Γιάννης Γρηγοριάδης, Γιάννης Ισιδώρου παραγωγή Lo&Behold εγκαίνια 16 Μαρτίου 2016 ώρα 20.00 Πολιτιστικό Κέντρο Δήμου Νίκαιας, Μάνος Λοΐζος. Λεωφόρος Θηβών 245, Έναντι Village Park, Νίκαια-Πειραιάς (δείτε το χάρτη > και ετοιμαστείτε για μια όμορφη περιπέτεια) Συμμετέχουν οι καλλιτέχνες Βαγγέλης Αρτέμης, Αλεξάνδρα Γιαννακανδροπούλου, Μαρίνα Γιώτη, Γιώργος Γυπαράκης, Θοδωρής Ζαφειρόπουλος, Γιάννης Θεοδωρόπουλος, Νάντια Καλαρά,Λίζη Καλλιγά, Ζήσης Κοτιώνης,Τάσος Λάγγης, Άννα Λάσκαρη, Κώστας Ντάφλος, Απόστολος Ντελάκος, Δημήτρης Ντοκατζής, Γιώργος Παπαδάτος, Νίκος Παπαδημητρίου, Λεωνίδας Παπαλαμπρόπουλος, Μαρία Πασχαλίδου, Άρτεμις Ποταμιάνου, Βασιλεία Στυλιανίδου, Δημήτρης Χαλάτσης, Βασίλης Ψαρράς, Αλέξανδρος Ψυχούλης, Campus Novel, και οι συγγραφείς Δημήτρης Άλλος, Βασίλης Αμανατίδης, Ορφέας Απέργης, Φοίβη Γιαννίση, Κατερίνα Ηλιοπούλου, Γιάννης Δ. Ιωαννίδης, Παναγιώτης Ιωαννίδης, Κωνσταντίνος Ματσούκας, Μαρία Μίχου, Ρίκα Μπενβενίστε, Γιάννα Μπούκοβα, Γιώργος Τζιρτζιλάκης, Μαρία Τοπάλη, Θεόφιλος Τραμπούλης, Μάριος Χατζηπροκοπίου, Θοδωρής Χιώτης, Χρήστος Χρυσόπουλος. Ο Γιάννης Γρηγοριάδης και ο Γιάννης Ισιδώρου (Salon De Vortex), συνεχίζοντας την έρευνα για την πόλη και μετατοπίζοντας την προσοχή από το Μητροπολιτικό κέντρο στη καρδιά των δυτικών προαστίων, επιμελούνται και παρουσιάζουν την έκθεση “Nice!”, στη Νίκαια, στον πολιτιστικό πολυχώρο Μάνος Λοΐζος (πρώην Μηχανική καλλιέργεια), ένα ιστορικό βιομηχανικό κτήριο, εμβληματικό της περιοχής, που περικλείει στο κέλυφός του εκατό χρόνια ιστορίας. Εικοσιτέσσερις προσκεκλημένοι καλλιτέχνες καταθέτουν προσωπικούς αφηγηματικούς μηχανισμούς για να ορίσουν το υποκειμενικό αναμνησιακό πεδίο. Μέσα από συγκριτικές παραθέσεις της εμπειρίας στο μεταβαλλόμενο περιβάλλον, διερευνούν συσσωρευμένες πεποιθήσεις, βιώματα και μνήμες, ανάγοντάς τα στα ενδεχόμενα μιας συγκροτημένης μη συνεκτικής ταυτότητας (ατομικής ή συλλογικής). Πολυποίκιλες εικαστικές προτάσεις, ανακτημένα αντικείμενα, καταγραφές και αναπαραστάσεις, σωματικές δράσεις, αρχεία και συλλογές, συνθέτουν την κυρίαρχη μορφή της έκθεσης καθώς η περιπλάνηση, ο αναστοχασμός, η παρατήρηση, η ψυχογεωγραφία και οι διαφοροποιήσεις της μέσα στο χωροχρόνο, αποτελούν τα κύρια μεθοδολογικά εργαλεία και τις καλλιτεχνικές πρακτικές του εγχειρήματος. Με αφορμή την έκθεση θα εκδοθεί συλλογικός τόμος με λογοτεχνικά και θεωρητικά κείμενα καθώς επίσης και διευρυμένες εικαστικές τοποθετήσεις των συμμετεχόντων καλλιτεχνών στο ερώτημα του εφικτού/ανέφικτου της επιστροφής.

851 Αθήνα-Νικαια

Στο λεωφορείο της γραμμής 851 έχω μπει όντας ερωτευμένος, μεθυσμένος, ονειροπόλος, ευτυχής αλλά και κατσούφης ή σκεπτικός, αγχωμένος, αφιονισμένος και αφηρημένος.
Έχω ρεμβάσει κι έχω μιλήσει εκεί μέσα με τις ώρες.
Δεν θυμάμαι τίποτα!
Ναι.
Μια φορά από την Αθήνα, το έπαιρνα από την αφετηρία στη Μενάνδρου, (ή μήπως ήταν η Κοτζιά;) συναντάω έναν γνωστό μου "φτιαγμένο" μέχρι τα μπούνια, κάθεται δίπλα μου στη γαλαρία. Θέλω να ανάψω τσιγάρο, μου λέει ύστερα από λίγο, και έτσι αλλάξαμε θέσεις για να κάτσει στο παράθυρο ενώ οι υπόλοιποι στριμωγμένοι στραβοκοίταζαν...αρχίζει να αφηγείται μια ιστορία που μεταξύ πάρα πολλών αστείων κατέληγε στο πως αντί να πάρει το Αθήνα-Νίκαια πήρε κατά λάθος το Αθήνα-Πέραμα και κατέβηκε στο αντίστοιχο τέρμα.
Κατεβαίνω κι εγώ τα σκαλιά , μου λέει, βγαίνω σηκώνω το κεφάλι και βλέπω νυχτιάτικά τις βάρκες και τα βαπόρια, και τότε λέω μέσα μου, τι διάολο ρε ξεφτίλες, την κατρακυλήσατε την Κοκκινιά στη θάλασσα;
 
============

Κι ερωτώ: Ήμουν ένας άλλος άνθρωπος όταν έμπαινα κάθε μέρα στο λεωφορείο της γραμμής 851 και άλλος, εντελώς άλλος, τώρα που μπαίνω κάθε μέρα στο τρόλεϊ της 14;
Και απαντώ μόνος μου, ενάντια σε κάθε τεχνοβιονευροχημεία, πέρα από τις νοσταλγικές κατηχήσεις κι έξω από την τρικυμία του κόσμου:
Όχι. Όλα συνεχίζονται!
Θα το αποδείξουμε λεπτομερώς.

Salon De Vortex@artAthina 2015
"851 Αθήνα-Νίκαια"
Θα μας βρείτε στο σταντ αρ. 37
Το νού σας.
Δεν μας τρομάζουν οι επιστροφές.

Βία και Νομιμότητα 2013*

Aπό τότε που εμφανίστηκε η «νομιμότητα» και  ο κοινοβουλευτισμός, η βία όχι μονάχα δεν έπαψε να παίζει έναν ιστορικό ρόλο, αλλά είναι και σήμερα επίσης, όπως και σε όλες τις προηγούμενες εποχές, σε τελευταία ανάλυση, η βάση της κυρίαρχης πολιτικής. Το κράτος στο σύνολο του βασίζεται στη βία. Η στρατιωτική του οργάνωση και ο ελεγκτικός και κατασταλτικός του μηχανισμός είναι αυτή καθεαυτή μια χειροπιαστή απόδειξη.

Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνουν σ' ένα μέρος στενό και ακατοίκητο, κι όταν τον κρατάνε εκεί αρκετό καιρό - όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που η ενέργεια αυτή θα γίνει δυνάμει ενός ενιαίου βιβλίου, που ονομάζεται Ποινικός Νόμος, και το μέρος αυτό οριστεί ως «Κέντρο Κλειστής Φιλοξενίας Αλλοδαπών Κορίνθου», μετατρέπεται αμέσως σε πράξη ειρηνικής νομιμότητας. Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί, παρά τη θέληση του, να σκοτώνει συστηματικά συνανθρώπους του, διαπράττει βία. Μα από τη στιγμή που αυτό θα ονομαστεί «στρατιωτική υπηρεσία», ο “καλός πολίτης” φαντάζεται ότι αναπνέει τον αέρα της νομιμότητας. Αν σε ένα άτομο παρά τη θέληση του, στερήσουν άλλοι ένα μέρος της ιδιοκτησίας του και του εισοδήματος του, κανένας δε θα διστάσει να πει ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτή η ληστεία ορίζεται ως «είσπραξη άμεσων φόρων», πρόκειται μονάχα για εφαρμογή του νόμου.

Η θεσμοθετημένη από την εξουσία βία, φυτρώνει πάνω στο οικονομικό έδαφος της εκμετάλλευσης. Ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας ως νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σ' επιτακτικό κανόνα. Από τη στιγμή που οι διάφορες πράξεις βίας καθορίστηκαν σαν υποχρεωτικός κανόνας, το πράγμα αντικαθρεπτίζεται από την ανάποδη στο κεφάλι των νομομαθών, καθώς και στο κεφάλι των καιροσκόπων σοσιαλιστών: η «έννομος» τάξη παρουσιάζεται σαν ένα ανεξάρτητο δημιούργημα της «δικαιοσύνης» και η βία του κράτους σα μια απλή της συνεπεία, σα μια «κύρωση» των νόμων.

Σύμφωνα με την “λογική” των “μεταρρυθμιστών”, ενώ οι κυρίαρχοι στηρίζονται σε κάθε τους ενέργεια στη βία, μόνον όσοι υπόκεινται σε αυτήν, θα έπρεπε να αρνηθούν από την αρχή και για πάντα τη χρησιμοποίηση της βίας στην πάλη τους ενάντια στο σύστημα που τους καταδυναστεύει! Η νομιμότητα δίνει στη βία της κυρίαρχης τάξης, τη σφραγίδα του επιτακτικού και παντοδύναμου κοινωνικού κανόνα.

Η βία είναι και παραμένει το ύστατο μέσο της ανατροπής και του μετασχηματισμού, ο υπέρτατος νόμος των ανταγωνισμών, άλλοτε λανθάνων, άλλοτε εμφανής. 

 

Δεν είναι η αγάπη προς τη βία ή ο επαναστατικός ρομαντισμός, αλλά σκληρή ιστορική ανάγκη, εκείνο που υποχρεώνει τα οργανωμένα καταπιεσμένα στρώματα να προετοιμάζονται για βίαιες συγκρούσεις αργά ή γρήγορα με την εξουσία, επειδή αναπόδραστα οι προσπάθειες τους θα σκοντάψουν σε ζωτικά συμφέροντα των κυρίαρχων. Το να θεωρούμε τον κοινοβουλευτισμό ως αποκλειστικό μέσο πολιτικής πάλης, δεν είναι λιγότερο αποπροσανατολιστικό και, ουσιαστικά, λιγότερο αντιδραστικό, από το να δεχόμαστε τη γενική απεργία ή τα οδοφράγματα, ως αποκλειστικά μέσα πάλης.

Η ακριβής κατανόηση αυτής της ανάγκης, χρησιμοποίησης της βίας, τόσο στα διάφορα επεισόδια του πολιτικού αγώνα, όσο και για την τελική κατάλυση της εξουσίας, είναι εκ των προτέρων απαραίτητη, γιατί ίσα-ίσα η κατανόηση αυτή είναι που δίνει ορμή και αποφασιστικότητα στις ειρηνικές και νόμιμες μάχες και δράσεις.

Αν οι δυνάμεις της ανατροπής και του μετασχηματισμού αποφάσιζαν να παραιτηθούν εκ των προτέρων και δια παντός από τη χρησιμοποίηση της βίας, αν επιχειρούσαν να υποχρεώσουν τις μάζες να σεβαστούν την κυρίαρχη νομιμότητα, τότε όλοι οι πολιτικοί της αγώνες, κοινοβουλευτικοί συνδικαλιστικοί, τοπικοί και άλλοι, θα χρεοκοπούσαν αξιοθρήνητα, αργά ή γρήγορα, για να δώσουν τη θέση τους στην αχαλίνωτη κυριαρχία της αντιδραστικής βίας.

======================================================

* Γύρω από την "επικαιροποίηση" ενός κειμένου που ανήκει στην αρχαιολογία των ανατρεπτικών τακτικών, αναπαριστούμε συνοπτικά την πραγματικότητα της σημερινής μητρόπολης:

Η κάθοδος και το βλέμμα στον ουρανό, οι ρωγμές,  σκοτεινά σημάδια στον λαμπερό κόσμο του εξορθολογισμού, ο υπολογισμός της παρακμής, η συσσώρευση της υλιστικής "αλήθειας" και ο αυταρχισμός της, το επαναστατικό της προϊόν και η επακόλουθη απαξίωση του. 

Ο Γιάννης Γρηγοριάδης και ο Γιάννης Ισιδώρου παρουσιάζουν το νέο τους έργο στην ARTATHINA από τις 16 ως τις 19 Μαΐου με τίτλο ΒΙΑ ΚΑΙ ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ 2013!  ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ P28 @Platform Project]

Η διαλεκτική της Ανοικοδόμησης

Πέμπτη 24.01.2013
20:00
Salon de Vortex @cheapArt,
Θεμιστοκλέους και Α.Μεταξα 25,
Αθήνα-Εξάρχεια

Ο Γιάννης Γρηγοριάδης και ο Γιάννης-izi-Ισιδώρου,  στο χώρο του cheapArt στα Εξάρχεια, παρουσιάζουν την εγκατάσταση τους με τίτλο «Η διαλεκτική της ανοικοδόμησης».
Μια απόπειρα να στοχαστούμε ιστορικά το παρόν  σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται κατά βάση από την λήθη του Iστορικού.
Το νέο αυτό σχέδιο αφού επισημαίνει την προβληματική και τον ειδοποιό χαρακτήρα του  ελληνικού μικροαστισμού, προχωρά στην εποπτεία της ανοικοδομητικής ιδέας ως τον κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο αναπτύχθηκαν  οι μέθοδοι και οι πρακτικές  του πλουτισμού, του καταναλωτισμού, της ραγδαίας εξάπλωσης του κιτς και της τελικής πολιτισμικής ομογενοποίησης.

Η εγκατάσταση «Η διαλεκτική της ανοικοδόμησης» προσδιορίζει τις κατευθύνσεις ενός ευρύτερου ερευνητικού εγχειρήματος υπό τον τίτλο 

Urbanism for Dummies

Η Διαλεκτική της Ανοικοδόμησης (συμπληρωμένη)

24.01.2013
20:00
Salon de Vortex @cheapArt,
Θεμιστοκλέους και Α.Μεταξα 25,
Αθήνα-Εξάρχεια

Ο Γιάννης Γρηγοριάδης και ο Γιάννης-izi-Ισιδώρου,  στο χώρο του CheapArt στα Εξάρχεια, παρουσιάζουν την εγκατάσταση τους με τίτλο «Η διαλεκτική της ανοικοδόμησης».

Τεκμήρια από αρχειακό υλικό σχετικά με την  αιφνίδια μεταβολή του χτισμένου τοπίου, σύμβολα και ερμηνείες των κοινωνικών κωδίκων που επέβαλε το νεοτερικό πολεοδομικό πρότυπο στην Ελλάδα, αλλά και χειρονομίες της αδρής υλικότητας αποτελούν τα κύρια εκφραστικά εργαλεία αυτής της εγκατάστασης.

Μια απόπειρα να στοχαστούμε ιστορικά το παρόν  σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται κατά βάση από την λήθη του Iστορικού.

Το νέο αυτό σχέδιο αφού επισημαίνει την προβληματική και τον ειδοποιό χαρακτήρα του  ελληνικού μικροαστισμού, προχωρά στην εποπτεία της ανοικοδομητικής ιδέας ως τον κεντρικό άξονα γύρω από τον οποίο αναπτύχθηκαν  οι μέθοδοι και οι πρακτικές  του πλουτισμού, του καταναλωτισμού, της ραγδαίας εξάπλωσης του κιτς και της τελικής πολιτισμικής ομογενοποίησης.

Η εγκατάσταση «Η διαλεκτική της ανοικοδόμησης» προσδιορίζει τις κατευθύνσεις ενός ευρύτερου ερευνητικού εγχειρήματος υπό τον τίτλο Urbanism for Dummies.

Back to 1950: Ακόμα δεν είδατε τίποτα!

 by yiannis grigoriadis

Public Bureau | Hunky Dory!

μια εγκατάσταση από τους Γιάννη Γρηγοριάδη και Γιάννη Ισιδώρου

Το Πολιτικό Γραφείο παρουσίασε στο SalonDeVortex την εγκατάσταση με τίτλο “Όλα Φίνα!” που ορίζεται και ως το προοίμιο της δράσης του για το καταστροφικό έτος του 2012.
Συνεχίζουμε τον προβληματισμό που εγκαινιάσαμε στην προ τριετίας παρουσίαση μας, με τίτλο  “Καθέκαστα” στο Καφενέον του Πωλ Ζωγραφάκη.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποια “τεχνοτροπική” εννοιολογική παράδοση ή με μια ιδεολογική διακήρυξη, αλλά πολύ περισσότερο με την προσπάθεια φανέρωσης του τοπικού πρωτογονισμού, και του άμεσου συσχετισμού του με το παγκόσμιο θέαμα.
Συγκεκριμένα συνιστούμε ως σκάνδαλο, την ενεργή άγνοια των συγκρούσεων που θεμελιώνονται στην ισορροπία των αναγκών.
Προωθούμε, δια μέσου αυτής της άγνοιας, την αποκατάσταση του διχασμένου, αδιαφανούς και φευγαλέου υποκειμένου της καπιταλιστικής τάξης και του φιλελεύθερου λόγου.
Προτείνουμε την ενότητα που αμφισβητεί αυτοστιγμεί την εμποριοκρατική ανάγκη και την “ορθολογική επιλογή”.
Οραματιζόμαστε το έμμισθο κατοικίδιο του παρόντος, ως την στέρεη απουσία που θα υποδεχτεί το περιπλανώμενο άσκοπο άεργο αγρίμι του μέλλοντος.

———–
Η εγκατάσταση παρουσίασε είδη καθημερινής πολυτέλειας.
Τοποθετημένα αντιστοίχως στον συσχετισμό του έκαστου κρατικού χρέους σύμφωνα με τα δεδομένα της ευρωπαϊκής στατιστικής υπηρεσίας
Οικιακά λούσα από τις τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες που αυτή την στιγμή επικοινωνούν την υπόθεση της “οικονομικής κρίσης”.
Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ελλάδα, Ισπανία. [για περισσότερες εικόνες εδώ]

Τα Σταφύλια της Οργής και η Εν Οίνω Αλήθεια

Η ασφάλεια μάζεψε κι άλλους χωροφύλακες, έδωσε νέες παραγγελίες για όπλα, και οι άνθρωποι που καθόντανε αναπαυτικά σε σπίτια που δεν έσταζαν, ένιωσαν στην αρχή κάποια συμπόνια, έπειτα αηδία, και τελικά ένα μίσος για τους ξενιτεμένους ανθρώπους.

Τζον Στάϊνμπεκ, Τα σταφύλια της οργής

24 Σεπτεμβρίου 2011 Σάββατο.

Στο πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος στον Κολωνό, στήθηκε το Σάββατο που μας πέρασε ένα πατητήρι γεμάτο σταφύλια.  Η διαδικασία της σύνθλιψης (πάτημα) έλαβε χώρα καθώς συγγραφείς και εικαστικοί απήγγειλαν κείμενα σχετικά με το κρασί και την μέθη και ενώ μια μπάντα κρουστών πρόσθετε έντονο ρυθμό στην εκδήλωση. Το κοινό παρακολουθούσε με χαρά καθώς σερβίρονταν κρασί και μουσταλευριές. Ενενήντα δεμάτια από άχυρο που είχαν τοποθετηθεί ως "εξέδρα" γύρω από το κέντρο του γεγονότος συμπλήρωναν την εγκατάσταση.

Μετά το τέλος, με αυτά τα δεμάτια  χτίστηκε ένα εφήμερο μνημείο -κάτι σαν πύργος- το οποίο και περιέκλειε το πατητήρι. Μέσα του την επόμενη επρόκειτο να τοποθετηθούν ηχεία που αναμετέδιδαν επεξεργασμένα, ηχητικά αποσπάσματα της εκδήλωσης. Το πρόσκαιρο αυτό μνημείο θα παρέμενε στον χώρο για μια εβδομάδα.

Στις προθέσεις του έργου, ήταν το χτίσιμο του "μνημείου" να γίνει συλλογικά από θεατές και συμμετέχοντες πράγμα το οποίο και συνέβη εν μέρει. Αρχικά -όλοι βάλαμε ένα χεράκι "για το καλό"- ενώ ο αχυρένιος πύργος στήθηκε τελικά από τους υπαλλήλους που είχε παραχωρήσει ο δήμος Αθηναίων για την εκδήλωση.

Η πραγματική συλλογική δράση έλαβε τόπο αργά τη νύχτα όταν το πάρκο ήταν έρημο και δίπλα στο εφήμερο μνημείο υπήρχε μόνον ο φύλακας μιας ιδιωτικής εταιρίας ασφάλειας τον οποίο προσέλαβε το Υπουργείο πολιτισμού, που ήταν και συνδιοργανωτής μαζί με τον Δήμο Αθηναίων και το ΕΜΣΤ.
Μια ομάδα δεκαπέντε-είκοσι αστέγων, πιθανώς μπαγκλαντεσιανών, εμφανίστηκαν από το παρακείμενο στο πάρκο οικόπεδο όπου και διανυκτερεύουν. Αφού είπαν στον φρουρό να μην ανακατευτεί, ισχυρίστηκαν ότι χρειάζονται το άχυρο για να φτιάξουν στρώματα και να μην κοιμούνται κατάχαμα, πήραν ένα δεμάτι στην πλάτη ο καθένας και εξαφανίστηκαν.

Πολλές σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς με αφορμή το περιστατικό.
Καταθέτω εδώ δύο.

Η πρώτη είναι για την διαδικασία κατά την οποία το προϊόν μιας καλλιτεχνικής δράσης, όπως αυτό του αχυρένιου πύργου βρίσκει το δρόμο μέσα από σειρά αμείλικτων γεγονότων ώστε εγκαίρως να αναδιατυπωθεί ως προς την χρήση του, και να εξυπηρετήσει μια πρώτη ανάγκη, γινόμενο κατάλυμα για άστεγους πρόσφυγες από το Μπακλαντές.
Βλέπουμε με ποιο τρόπο η ζωή ξεπερνάει και καταλύει το καλλιτεχνικό έργο. Ο  δημιουργός αδυνατεί να υπολογίσει -ώστε να περιλάβει στις προθέσεις του- μια χρήση που η ανάγκη, οι "περιστάσεις" καθ' αυτές, και όχι κάποια αποστασιοποιημένη "επινοητικότητα" ή "έμπνευση" δημιουργούν.

Η δημιουργία αυτών των συνθηκών που υποδεικνύουν και υπογραμμίζουν ένα από τα κεντρικά προβλήματα του αστικού πολιτισμού σήμερα, αξίζει την προσοχή μας και την περαιτέρω καλλιτεχνική μας έρευνα, έστω και αν συνέβη εδώ εντελώς τυχαία.
Καμία αλληλεγγύη, καμιά "συλλογικότητα" κανένας "συντονισμός" καμιά "από κοινού δράση" που συγκροτήθηκε κατά την εκδήλωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την αντίστοιχη όσων βρέθηκαν να λεηλατούν αργότερα τον αχυρένιο πύργο.

Μια δεύτερη σκέψη είναι για την διαφορά στον βαθμό της έντασης της πρώτης δράσης, δηλαδή αυτή της πραγματοποίησης μιας θεσμοθετημένης καλλιτεχνικής εκδήλωσης, και της δεύτερης, δηλαδή αυτήν της αρπαγής των αχυροδεματιών μέσα στην νύχτα από μια ομάδα αστέγων προσφύγων.

Στην πρώτη στην οποία συμμετείχα μαζί με πολλούς φίλους και συναδέλφους καλλιτέχνες, και συγγραφείς, ο βαθμός της έντασης βρίσκονταν - κατά την υποκειμενική μου άποψη - στα χαμηλότερα επίπεδα, όπως ακριβώς συμβαίνει συνήθως στις εκδηλώσεις που μέσα σε ασφαλή θεσμικά πλαίσια απευθύνονται στο ευρύ κοινό.

Αντίθετα-αν και δεν έχω ακριβώς την εμπειρία παρά δευτερογενώς από αφηγήσεις των παππούδων μου, που ήρθαν διωγμένοι από τα παράλια της Μ. Ασίας, και τριτογενώς από μια πρόσφατη ανάγνωση του αριστουργήματος του Στάϊνμπεκ με τίτλο "Τα σταφύλια της οργής"- η ένταση της δράσης των Μπαγκλαντεσιανών προσφύγων, αυτών των "τουρκόσπορων" των "όκιοις" των "πάκιοις ,των  "βρομύλων" (οι λέξεις μόνον αλλάζουν), παίρνει μέσα στο μυαλό μου διαστάσεις μυθικές και με ταράζει και μόνο που φαντάζομαι την θέση τους. Τι εφιάλτης πραγματικά να βρεθείς να αγωνίζεσαι -δίχως την παραμικρή αναγνώριση- με σκοπό να μην κοιμάσαι κατάχαμα στον κοινό τόπο αυτόν· μιας πόλης που οι πολίτες της υπερασπίζονται κι αυτοί όσα η ζωή και οι αγώνες τους τους επέτρεψαν να θεωρούν στοιχειώδη.

Και πως να κατανοήσει ο ένας το "στοιχειώδες δικαίωμα" του άλλου?
Στην προσπάθεια να "βρεθούμε δίπλα δίπλα" η αλληλεγγύη συνήθως υποχωρεί μπροστά στην φιλανθρωπία,την ελιτίστικη "συμπόνια" και "κατανόηση" την χυδαία λαϊκίστικη πολιτική και την εκ του ασφαλούς αποπροσανατολιστική επιχειρηματολογία υπέρ αδυνάτων.

Τίποτα δεν συγκροτείται σε αυτόν τον ανεστραμμένο κόσμο των ιχνών.
Τίποτα δεν συγκρατείται.
Σε κάθε απόπειρα αφομοίωσης της πραγματικότητας παρεμβάλλεται συστηματικά ο  κομφορμισμός, η ανταγωνιστικότητα, η παραγωγή και η κατανάλωση του θεάματος, και αυτό που τελικά καταφέρνουμε να συντηρήσουμε είναι ένα σύνολο εντυπώσεων που συσσωρεύονται καταλύοντας την συνείδηση.
Η αποσάθρωση αυτού του πλαισίου και η ανασυγκρότηση του αφομοιωτικού μηχανισμού είναι ένας από τους βασικούς λόγους πραγμάτωσης και ύπαρξης μιας τέχνης που μπορεί να δεσμευτεί απέναντι σε μια υπόσχεση. Την υπόσχεση να προωθήσει την επανασύνδεση της συνείδησης με τον αισθητό κόσμο, και μαζί την δυνατότητά της για λήψη νέων ερεθισμάτων, που θα αντικαταστήσουν αυτήν "την τεράστια μνήμη" που την κατακλύζει.

αφίσα: Γιαννης Γρηγοριαδης, In Vino Veritas- Οδηγίες Χρήσης

Media Offer #8 | Αναπεριγραφή και όχι Ματαιότητα

Το θέμα της ματαιότητας θα εγείρονταν μόνον εάν στόχος της Μοφεριστικής υπόθεσης ήταν  να ξεπεράσει τον χρόνο, την τύχη και την αναπεριγραφή πασχίζοντας να ανακαλύψει κάτι πιο ισχυρό από αυτά. Πολλοί ήταν αυτοί που υποστήριξαν, πως ο ανθρώπινος νους χωρίς τη ματαιότητα παραμένει φτωχός. Ότι αν δεν νοιώσουμε οι ίδιοι την ματαιότητα των συμβεβηκότων καθώς και την υποβαθμισμένη κατάσταση της ανθρώπινης ύπαρξης και δεν μοχθήσουμε -με πράξεις, όχι με λόγια- για την υπέρβασή τους, παραμένουμε φτωχοί, σκαλίζονταν με ευκολία στην ταφόπλακα του ποιητή: “Εδώ είναι θαμμένος κάποιος που έγραψε το όνομά του στο νερό”.

Για τον Μοφεριστή όμως τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό ή πιο σημαντικό από την αναπεριγραφή.
H αναπεριγραφή  είναι η μέθοδος οικειοποίησης της ζωής. Αποτελεί  το θεμέλιο της αναπαράστασης της, εισάγοντας τον άνθρωπο στον υποκειμενισμό. Αυτός ο αντιφατικός και άτακτος κόσμος  μας ,πολλές φορές μάταιος, εξακολουθεί να υπάρχει χάρη στις πλάγιες εξηγήσεις και στις περίπλοκες δαιμονίες της αναπεριγραφής του, οι οποίες εκθέτουν με συνέπεια εκείνους που ευημερούν με αχρείο τρόπο επάνω του.Θέτει σε δοκιμασία το Πραγματικό αναζητώντας απαντήσεις στο άπειρο πλήθος των δυνατοτήτων του.Η σχέση του Μοφεριστικού έργου με το Πραγματικό συμβαίνει όχι  με κάποια ετερόκλητη συλλογή τυχαίων επίκαιρων πραγμάτων αλλά με το βασίλειο της δυνατότητας· βασίλειο μέσα στο οποίο ακολουθεί την πορεία του ένας ήρωας μεγαλύτερος από την ζωή, εξαντλώντας το βαθμιαία.

Ο Μοφεριστής επιζητά την κατάκτηση αυτών των δυνατοτήτων. Δεν πασχίζει να ξεπεράσει τον χρόνο και την τύχη, αλλά να τα χρησιμοποιήσει. Ξέρει πολύ καλά ότι εκείνο που μετρά ως αποφασιστικότητα, τελείωση και αυτονομία θα είναι πάντα η συνάρτηση της στιγμής που τυχαίνει να πεθάνει κανείς ή να τρελαθεί. Όμως αυτή η σχετικότητα δεν συνεπάγεται ματαιότητα. Διότι δεν υπάρχει κανένα μεγάλο μυστικό που ελπίζει να ανακαλύψει ο Μοφεριστής και που ενδέχεται να πεθάνει ή να καταρρεύσει προτού το κάνει.  Υπάρχουν μονάχα θνητά μικρά πράγματα που έχει να αναδιατάξει αναπεριγράφοντάς τα.  Δεν ενδιαφέρεται να φτάσει σε διαλεκτικές επιλύσεις των συγκρούσεων που χαρακτηρίζουν την τωρινή περίοδο αλλά να προβάλει όλη τους την ένταση δίχως να αγνοήσει ούτε μια όψη των αλλαγών της ζωής. Κατά μια ευτυχή σύμπτωση ο πολιτισμός φτάνει στο τέρμα αυτής της γκάμας δυνατοτήτων στην εποχή που εμφανίζεται ο Μοφερισμός. Ενώ όλες οι άλλες διατυπώσεις προετοιμάζονται με αιώνιους προλόγους ο Μοφερισμός αρνείται τα προοίμια, τις αρχές, τις μεθόδους, τις αποδείξεις. Αρνείται την αμφιβολία. Το πολύ πολύ να έχει ανάγκη από ένα πρελούδιο σιωπής.

info@ http://mediaoffer.wordpress.com/