Εκπομπή #22 | Από τη φρενίτιδα στη θέσμιση

Στην τρίτη εκπομπή της τρίτης ραδιοφωνικής περιόδου μας, συνεχίζοντας το αφιέρωμά μας στη σκέψη του Ρενέ Ζιράρ, θα εξετάσουμε το επόμενο σημαντικό βήμα της: πώς από τη μιμητική φρενίτιδα περνάμε στην κοινωνική θέσμιση και ποιος είναι εδώ ο ρόλος του θυσιαστικού μηχανισμού. 

Τετάρτη

2 Δεκεμβρίου 2015

από τις 4 έως τις 6 το απόγευμα

πάντοτε στο όσο υπάρχεις θα υπάρχω

RadioBubble

Δυστυχώς, η μαγνητοφώνηση χάθηκε....

Εκπομπή #20 | Για τα εξιλαστήρια θύματα

Για τα εξιλαστήρια θύματα. Για το ρομαντικό ψεύδος και τη μυθιστορηματική αλήθεια. Για τη μιμητική φρενίτιδα. Για τη ριζοσπαστική υποκειμενικότητα και τη μεταφυσική επιθυμία. Για την αρχαία οδό των ασεβών. Για τον Ρενέ Ζιράρ.

... πάντοτε με φο-βε-ρή μουσική,

Βία και Ιερό

«Είτε φυσική, είτε λεκτική είναι η βία, ανάμεσα στα χτυπήματα μεσολαβεί ένα ορισμένο χρονικό διάστημα. Κάθε φορά που ένας από τους αντιπάλους πλήττει τον άλλον, ελπίζει να δώσει ένα νικηφόρο τέλος τη μονομαχία ή τη λογομαχία, να δώσει τη χαριστική βολή, να ξεστομίσει την τελευταία βίαιη φράση. Το θύμα, αλαλιασμένο προς στιγμήν, έχει ανάγκη κάποιο διάστημα για να συνέλθει (να μαζέψει τα μυαλά του), να προετοιμαστεί και να απαντήσει τον αντίπαλο. Όσο αυτή η απάντηση αργεί, εκείνος που έχει χτυπήσει τελευταίος μπορεί να φαντάζεται ότι έχει καταφέρει το αποφασιστικό πλήγμα. Συνοπτικά, η οριστική νίκη ταλαντεύεται ανάμεσα στους δυο αντιπάλους σε όλη τη διάρκεια της αναμέτρησης, χωρίς ακόμα να καταλήγει στον έναν ή τον άλλον. Ξέρουμε ότι μόνο η συλλογική αποπομπή του ενός ή του άλλου έξω από την κοινότητα θα κατορθώσει να ορίσει τη νίκη.

[…] Ο προφητικός ή διονυσιακός ίλιγγος δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή την τρομερή αμφιταλάντευση του ίδιου του κόσμου στη διάκριση της βίας που φαίνεται να ευνοεί πότε τον ένα και πότε τον άλλον. Όλα όσα μια πρώτη βία πιστεύει ότι θεμελιώνει, μια δεύτερη βία τα ανατρέπει για να τα θεμελιώσει εκ νέου. Τίποτα δεν μπορεί να ακινητοποιήσει τη βία ενόσω αυτή παραμένει παρούσα μεταξύ των ανθρώπων, ενόσω συνιστά μια ολική και συνάμα μηδενική βασκανία.

[…] Μέσα στον Όμηρο υπάρχουν πολλά στοιχεία που αποκαλύπτουν εκτυφλωτικά τη σχέση ανάμεσα στη βία, την επιθυμία και τη θεότητα. Ο πιο χαρακτηριστικός όρος είναι το ουσιαστικό Κύδος, που πρέπει να οριστεί ως γόητρο, κατά κάποιον τρόπο θεϊκό, ως μυστική εκλογή που συνδέεται με την στρατιωτική κατίσχυση.

[…] Το Κύδος είναι “φυλαχτό ανωτερότητας”. Είναι η βασκανία, την οποία ασκεί η βία. Όπου επιδεικνύεται, γοητεύει και συνάμα τρομάζει τους ανθρώπους. Δεν είναι ποτέ ένα απλό εργαλείο. Είναι εμφάνιση θεότητας. Εκείνοι που κατέχουν το Κύδος βλέπουν τη δύναμή τους να δεκαπλασιάζεται. Όσοι το στερούνται, μένουν με τα χέρια δεμένα ή παράλυτα. Κάτοχος του Κύδους είναι όποιος καταφέρνει το πιο ισχυρό πλήγμα, ο νικητής της στιγμής, εκείνος που κάνει τους άλλους να πιστέψουν −και πιθανώς τον εαυτό του να φανταστεί− ότι η βία του έχει θριαμβεύσει οριστικά. Οι αντίπαλοί του πρέπει τότε να καταβάλλουν μια υπεράνθρωπη προσπάθεια για να ξεφύγουν από τη βασκανία και να ανακτήσουν το Κύδος.

[…] Οριακά, το Κύδος δεν είναι τίποτα. Είναι το κενό σημείο μιας πρόσκαιρης νίκης, μιας υπεροχής που παρευθύς τίθεται υπό αμφισβήτηση.»

Ρενέ Ζιράρ, Η Βία και το Ιερό (1972),

     μετάφραση Κωστής Παπαγιώρης (ΕΞΑΝΤΑΣ, 1991)

Σημ. HS Αναδημοσίευση ανάρτησής μας από τον Φλεβάρη του 2013.

Εις μνημόσυνον ζωής...

Ρενέ Ζιράρ

(25/12/1923 - 4/11/2015)

«Μας λένε ότι δεν υπάρχει γλώσσα άλλη από τις θανάσιμες εξισώσεις της επιστήμης από τη μια πλευρά, και από μια αγόρευση, η οποία αναγνωρίζει την ίδια της τη ματαιότητα και αρνείται ασκητικά στον εαυτό της την καθολική διάσταση από την άλλη. Για τα άνευ προηγουμένου συμβάντα των οποίων είμεθα μάρτυρες −την επιταχυνόμενη συγκέντρωση της ανθρωπότητας σε ένα μοναδικό πλανητικό χωριό−, όπως φαίνεται, δεν υπάρχει, λένε, τίποτα που θα μπορούσαμε να πούμε, δεν υπάρχει τίποτε το οριστικό ή έστω συνεκτικό. Όλα αυτά φαίνεται σαν να μην παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον. Υποχρεωνόμαστε να υποκλιθούμε μπροστά στα συστήματα του απειρομέγιστου και του απειροελάχιστου, γιατί αυτά είναι σε θέση, λένε, να αποδείξουν την εκρηκτική τους δύναμη.

Ωστόσο δεν υπάρχει θέση για καμμία σκέψη σε ανθρώπινη κλίμακα, για κανένα στοχασμό ικανό να προσεγγίσει κατά μέτωπο το αίνιγμα μιας ιστορικής κατάστασης άνευ προηγουμένου: του θανάτου όλων των πολιτισμών.

Το να καταδικάζεται η ανθρωπότητα στην απουσία νοήματος και στο μηδέν τη στιγμή ακριβώς που έχει εφοδιαστεί με μέσα, τα οποία μπορούν να αφανίσουν τα πάντα εν ριπή οφθαλμού∙ και το να εξαρτάται το μέλλον του ανθρώπινου οικοσυστήματος από άτομα, τα οποία δεν έχουν οδηγό άλλο από τις επιθυμίες τους και τα ‘‘ένστικτα θανάτου’’ τους −όλα αυτά είναι μια προοπτική διόλου καθησυχαστική, η οποία, ωστόσο, μαρτυρεί πολλά για την ανικανότητα της νεωτερικής επιστήμης και των νεωτερικών ιδεολογιών να ελέγξουν τις δυνάμειες που έθεσαν στη διάθεσή τους.

Ο απόλυτος σκεπτικισμός, ο γνωσιολογικός μηδενισμός, προβάλλεται συχνά πλέον με τρόπο το ίδιο δογματικό όσο και οι ποικίλοι δογματισμοί που προηγήθηκαν. Η σύγχρονη σκέψη απορρίπτει πλέον κάθε βέβαιη γνώση και αυθεντία, αλλά με ένα τόνο βεβαιότητας και αυθεντίας κατηγορηματικότερο από ποτέ.

Ο νεωτερικός κόσμος έχει απαλλαχθεί από μια μορφή πουριτανισμού μόνο και μόνο για να παραδοθεί σε μιαν άλλη. Και αυτή τη φορά, εκείνο που επιδιώκουν να στερήσουν από τους ανθρώπους δεν είναι η σεξουαλικότητα, αλλά κάτι από το οποίο οι άνθρωποι έχουν ακόμη περισσότερη ανάγκη: το νόημα.

Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με άρτον ή σεξουαλικότητα. Η σημερινή σκέψη είναι η χειρότερη μορφή ευνουχισμού: ο ευνουχισμός του σημαινομένου. Όλοι οι άνθρωποι είναι τώρα σε συνεχή επιφυλακή για να συλλάβουν επ’ αυτοφόρω τον διπλανό τους να πιστεύει σε κάτι, ο,τιδήποτε.

Αγωνιστήκαμε εναντίον του πουριτανισμού των πατέρων μας για να πέσουμε σε ένα πουριτανισμό πολύ χειρότερο απ’ τον δικό τους, τον πουριτανισμό του νοήματος, που νεκρώνει ό,τι κι αν αγγίξει∙ ένα πουριτανισμό που αποστεώνει όλα τα κείμενα και σκορπίζει παντού την πιο θανάσιμη πλήξη, ακόμη και εν μέσω των πιο καινοφανών καταστάσεων.»

Ρενέ Ζιράρ, Κεκρυμμένα από καταβολής (1978),

απόσπασμα από τη μνημειώδη μετάφραση του Κωνσταντίνου Γκότση,

ο οποίος είχε επιμεληθεί και την ελληνική έκδοση (1994)

Εκπομπή #7 | Επιθυμία, μίμηση, αλλοτρίωση

Επιθυμία, μίμηση και αλλοτρίωση. Μια εορταστική δίαιτα για το υπέρβαρο εγώ. Εγγυημένα αποτελέσματα με Ζιράρ και Ντοστογιέφσκι. Επιθυμία και τρίγωνα. Το ρομαντικό ψεύδος και η τυραννία της πρωτοτυπίας για την πρωτοτυπία. Υπάρχει η αλήθεια; Προθέρμανση με δυο λόγια για τον Φουκώ. Είναι το ίδιο υποτάσσομαι σε μια τυραννική επιταγή και ακολουθώ οικειοθελώς ένα κοινωνικό κανόνα; Το τέλος της αστικής τάξης.

Αλαζονεία, ναρκισσισμός, απομόνωση: το μοντέρνο Άτομο σε κρίση

 

Ω, σε τρώει η εγωπάθεια Μαλβόλιε, 
κι είσαι πάντα ανόρεχτος

 

Σαίξπηρ, Δωδεκάτη Νύχτα

«Η αυτονομία της επιθυμίας είναι απατηλή. (…) Οι επιθυμίες μας γίνονται αληθινά πειστικές μόνο όταν αντανακλώνται από τις επιθυμίες των άλλων. Ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από την πλήρη συνείδηση, ο καθένας μας κατασκοπεύει τις αντιδράσεις των φίλων του και δοκιμάζει να τις προσανατολίσει προς την κατεύθυνση των αβέβαιων επιλογών του, μια κατεύθυνση από την οποία η επιθυμία μας δεν πρέπει να αποκλίνει ούτε στο ελάχιστον αν δεν θέλει να φανεί μιμητική. (…)

Από τη στιγμή που το πρότυπο, ο μεσολαβητής, μάς εμποδίζει να αποκτήσουμε το αντικείμενο που μας υποδεικνύει ως επιθυμητό, αποδίδουμε ολοένα και περισσότερη αξία σε αυτό. Όμως αυτό ισχύει μόνο σε μια πρώτη φάση. Όσο εντείνεται η αντιζηλία, το αντικείμενο περνάει σε δεύτερο πλάνο και ο μεσολαβητής-αντίζηλος κατέχει μια θέση ολοένα και πιο κεντρική. (…)

Διότι, σε τελική ανάλυση, το αντικείμενο δεν είναι παρά ένα μέσον ώστε να φτάσουμε το μεσολαβητή: η επιθυμία στοχεύει στο είναι, στην οντότητα αυτού του μεσολαβητή. (…)

Όποιος παρασύρεται σε μια τέτοια σπειροειδή μιμητική φρενίτιδα, θέλει να πείσει τον εαυτό του πως δεν έχει τίποτα το κοινό με τον αντίζηλό του, ενώ στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμιά διαφορά μεταξύ τους −κι αυτό κατά βάθος το γνωρίζει, αόριστα. (…)

Κατ’ αυτό τον τρόπο, σε μια κοινωνία αυτοαποκαλούμενων ‘‘ατομιστών’’, τα άτομα είναι στην πραγματικότητα ολοκληρωτικά υποδουλωμένα τα μεν στα δε. (…)» *

«Δεν μπορεί να είναι κανείς ματαιόδοξος, παρά μόνο εάν είναι απεριόριστα απαιτητικός με τον εαυτό του και εάν μερικές φορές αισθάνεται για τον εαυτό του μια περιφρόνηση που αγγίζει το μίσος. Από πού όμως μπορεί να πηγάζει μια τέτοια απαιτητικότητα, που το υποκείμενο αδυνατεί να ικανοποιήσει; Δεν μπορεί να πηγάζει από το ίδιο το υποκείμενο. Διότι μια απαίτηση που θα πήγαζε από το υποκείμενο και θα αφορούσε σε αυτό, δεν θα μπορούσε να είναι μια ανέφικτη απαίτηση. Πρέπει λοιπόν το υποκείμενο να έδωσε πίστη σε κάποια ψευδή υπόσχεση προερχόμενη απ’ έξω.        

Αυτή η ψευδής υπόσχεση είναι κυρίως υπόσχεση μεταφυσικής αυτονομίας. Πίσω από όλες τις δυτικές θεωρίες, που διαδέχονται η μια την άλλη εδώ και δυο με τρεις αιώνες, υπάρχει πάντοτε η ίδια αρχή: ο Θεός πέθανε, ο άνθρωπος πρέπει να πάρει τη θέση του. Ο πειρασμός της αλαζονείας είναι παντοτινός, αλλά γίνεται ακατανίκητος στη μοντέρνα εποχή διότι ενορχηστρώνεται και ενισχύεται με τρόπο ανήκουστο. Αυτό το μοντέρνο ‘‘ευαγγέλιο’’ το ακούνε οι πάντες. Όσο πιο βαθιά χαράζεται στην καρδιά μας, τόσο εντονότερη γίνεται η αντίθεση ανάμεσα σε αυτή τη θαυμαστή υπόσχεση και τη σκληρή διάψευσή της που επιβάλλεται από την εμπειρία.

Όσο δυναμώνουν οι φωνές της αλαζονείας, τόσο η συνείδηση της ύπαρξης γίνεται πικρή και πιο μοναχική. Είναι, ωστόσο, κοινή σε όλους τους ανθρώπους. Γιατί λοιπόν αυτή η αυταπάτη της μοναξιάς, που αυξάνει τον πόνο; Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να μετριάσουν τα δεινά τους προσπαθώντας να τα μοιραστούν; Γιατί η αλήθεια όλων είναι καταχωνιασμένη στα βάθη της συνείδησης του καθενός;

Μέσα στη μοναξιά της συνείδησής τους, όλα τα άτομα ανακαλύπτουν πως η υπόσχεση της μεταφυσικής αυτονομίας είναι ψευδής. Όμως κανένας δεν μπορεί να διακρίνει τον καθολικό, τον πανανθρώπινο χαρακτήρα αυτής της εμπειρίας. Νομίζει πως μόνο για αυτόν η υπόσχεση διαψεύδεται και πως για τους Άλλους παραμένει αληθινή. Καθένας πιστεύει πως μόνον αυτός είναι αποκλεισμένος από τη θεϊκή κληρονομιά και γι’ αυτό προσπαθεί να κρύψει αυτή την κατάρα. Το προπατορικό αμάρτημα δεν είναι πλέον μια αλήθεια κοινή σε όλους τους ανθρώπους, όπως συμβαίνει στον κόσμο της θρησκείας, αλλά το μυστικό καθενός ατόμου. (…)

Καθένας πιστεύει ότι μόνο αυτός βρίσκεται στην κόλαση∙ και αυτό ακριβώς είναι η κόλαση.» **

Σημ. του H.S. Προθέρμανση για τη μεθαυριανή, 2^η εκπομπή μας στο RadioBubble αυτά τα μικρά αποσπάσματα από δυο σπουδαία βιβλία του 91χρονου πλέον Ρενέ Ζιράρ, όπου * Σαίξπηρ: Οι φλόγες της ζηλοτυπίας (1990, ελλ. ΕΞΑΝΤΑΣ, 1993) και ** Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια (1961, ελλ. ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2001).

Ο Μοναδικός και τα κορδόνια του

Επί των ημερών μας η μιμητική φύση είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτή, διότι η πιο πιστή μίμηση είναι και αυτή που το υποκείμενο αρνείται να παραδεχθεί με την μεγαλύτερη επιμονή. Ο Δον Κιχώτης διακήρυσσε ότι ήταν οπαδός του Αμαντίς και οι συγγραφείς της εποχής του διακήρυτταν ότι ήταν οπαδοί των Αρχαίων. Ο σημερινός ματαιόδοξος τύπος δεν θέλει πλέον να είναι οπαδός κανενός. Είναι πεισμένος πως είναι απείρως πρωτότυπος.
 

Δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε, οι διατυμπανιζόμενοι ατομικισμοί κρύβουν μια νέα μορφή αντιγραφής.

Οι ρομαντικές αποστροφές, το μίσος για την κοινωνία, η νοσταλγία της ερήμου, το αναχωρητικό όπως και το αγελαίο πνεύμα τις περισσότερες φορές κρύβουν μια νοσηρή έγνοια για τον Άλλο. Πίσω από την πίστη και την θέση, τον γλυκανάλατο αλτρουισμό, την υποκριτική στράτευση δεν ανακαλύπτουμε τον γενναιόδωρο ενθουσιασμό ενός πλάσματος πραγματικά έτοιμου να προσφέρει τον εαυτό του αλλά την αγχώδη βοήθεια μια απεγνωσμένης ματαιοδοξίας, την φυγόκεντρο κίνηση ενός Εγώ ανίσχυρου να επιθυμεί από μόνο του.

Ο μοντέρνος άνθρωπος θέλει να πιστεύει πάντα πώς η επιθυμία του εγγράφεται μέσα στην φύση των πραγμάτων, ή, κάτι που ισοδυναμεί με το προηγούμενο, ότι αυτή είναι απόρροια μια γαλήνιας υποκειμενικότητας, η δημιουργία εκ του μηδενός ενός σχεδόν θεϊκού Εγώ.

Αυτά περίπου μας λέει ο Ρενέ Ζιράρ
(Ρομαντικό Ψεύδος και Μυθιστορηματική Αλήθεια)

 

 

Το χρήμα μεταξύ βίας και εμπιστοσύνης | Αξία, Χρήμα, Μαγεία -2

Υποστηρίξαμε ήδη ότι το χρήμα είναι θεσμός και όχι μέσον ή εργαλείο, και πρέπει να δούμε τι ακριβώς σημαίνει, για εμάς, αυτή η θέση και πού βρίσκεται η αντιπαλότητά της με την εργαλειακή θεώρηση του χρήματος. Για το σκοπό αυτό επιλέξαμε και παραθέτουμε εδώ αποσπάσματα από ένα σημαντικό σχετικό βιβλίο των Αντρέ Ορλεάν και Μισέλ Αλιετά για το χρήμα.

 

Η μετάφραση είναι δική μας καθώς και, για λόγους καθαρά ευκολίας ανάγνωσης εδώ, η διαίρεση με υπότιτλους. Να σημειώσουμε ότι οι εκδόσεις ΠΟΛΙΣ έχουν κυκλοφορήσει ένα βιβλίο του Αλιετά, το «Η οικονομική κρίση», το 2009, σε μετάφραση Α.Δ. Παπαγιαννίδη. -Σημ. HS.

*

  

Η εμπορευματική σχέση ως ριζική αποξένωση

«(…) Πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία που παίζουν οι ατομιστικές αξίες στην ίδια τη συγκρότηση της εμπορευματικής κοινωνιας. Η εμπορευματική σχέση είναι μια παράδοξη κοινωνική σχέση∙ παράδοξη με την έννοια ότι τελικός σκοπός της είναι ο χωρισμός των ατόμων. Αυτό προκύπτει αναγκαστικά εξαιτίας της προτεραιότητας που έχουν, σε αυτήν, οι σχέσεις με τα πράγματα έναντι των σχέσεων μεταξύ των ατόμων. (...)

Η αλλεργία προς τους άλλους αποτελεί το διακριτικό χαρακτηριστικό της εμπορευματικής σχέσης. Η αυτονομία, η ανεξαρτησία και η ελευθερία κερδίζονται εδώ εναντίον των άλλων και προτιμάται η επαφή με τα εμπορεύματα από την επαφή με τους άλλους. Αυτή η θεσμική μορφή αντιλαμβάνεται την κοινωνική ζωή και την αλληλεγγύη σαν εμπόδια ή αρχαϊσμούς. (…)

Ο εμπορευματικός χωρισμός υποτάσσει βίαια τα μέλη της κοινωνίας στο νόμο της σπάνης χωρίς να παρέχει κανένα δίχτυ προστασίας όταν τα πράγματα δεν τους πηγαίνουν κατ’ ευχήν. Γι’ αυτό, κάνει εξαιρετικά εύθραυστες και επισφαλείς τις ατομικές καταστάσεις. Η ανασφάλεια είναι η μόνιμη ψυχική κατάσταση του “ελεύθερου” και “ανεξάρτητου” ατόμου της εμπορευματικής κοινωνίας. (…)»

Η κοινωνική σπάνη και η ανάγκη για πλούτο

Οι επιπτώσεις αυτής της ανασφάλειας είναι ακόμα πιο ολέθριες επειδή η εμπορευματική κοινωνία δεν διαθέτει μηχανισμούς προστασίας από τους κινδύνους − μηχανισμούς όπως λ.χ. οι σχέσεις αλληλεγγύης μεταξύ οικογενειών, γειτόνων ή κοντινών προσώπων, χάρη στους οποίους, μέσα στις παραδοσιακές κοινωνίες, ο καθένας κινητοποιούσε τη συμπαράσταση των άλλων σε περίπτωση που τα πράγματα τού πήγαιναν στραβά. Απεναντίας, η εμπορευματική σχέση είναι μια σχέση εξαιρετικής σκληρότητας. Η ανασφάλεια κυριαρχεί, διότι κανείς δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από τους άλλους στις δύσκολες ώρες του. Σε αυτή την κοινωνία τα αντικείμενα επιβάλλουν το νόμο τους στα άτομα και αυτός ο νόμος είναι η σπάνη. (...)

Πρέπει να καταλάβουμε καλά αυτό που έχει περιγράψει εξαιρετικά ο Μάρσαλ Σάλινς στις μελέτες του των αρχαιότερων κοινωνιών, όπου κατέδειξε πως εκείνες οι κοινωνίες δεν γνώριζαν τη σπάνη αλλά την αφθονία καθώς, όντας οργανωμένες κοινοτικά, φρόντιζαν διαρκώς να περιορίζουν την ιδιωτική ιδιοκτησία αγαθών όταν αυτή κινδύνευε να αποβεί σε βάρος του συνόλου.

Πρέπει να καταλάβουμε ότι η σπάνη δεν αποτελεί κατά κανένα τρόπο κάποιο φυσικό δεδομένο, το οποίο υποτίθεται ότι θα μπορούσαμε να μετρήσουμε με τη βοήθεια αντικειμενικών παραμέτρων όπως π.χ. το “μέσο επίπεδο διαβίωσης” του πληθυσμού.

Να καταλάβουμε επίσης ότι είναι εντελώς λάθος να πιστεύουμε πως όσο μια κοινωνία αναπτύσσεται και ακμάζει, τόσο περισσότερο αποβάλλει από μέσα της την σπάνη∙ διότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το εντελώς αντίθετο! Να καταλάβουμε δηλαδή ότι η σπάνη προσδιορίζει τον ιδιαίτερο εκείνο τρόπο κοινωνικής οργάνωσης, τον οποίο θεσμίζει η αγορά και στον οποίον, σε διαστάσεις άγνωστες σε άλλου τύπου κοινωνίες, η ύπαρξη καθενός εξαρτάται αποκλειστικά και μόνον από την ικανότητά του να αποκτά αντικείμενα χωρίς να περιμένει βοήθεια από κανέναν. 

Ο όλεθρος και ο αφανισμός κρέμονται διαρκώς πάνω από τα κεφάλια των ατόμων της εμπορευματικής σχέσης εξαιτίας του θεμελιώδους χωρισμού τους∙ και δεν καταπραΰνονται οριστικά με τίποτε και με κανένα τρόπο. Εξαιτίας του διαχωρισμού, ο τρόπος με τον οποίον ο καθένας εξαρτάται από τους άλλους κι από το κοινωνικό σύνολο είναι εκ των πραγμάτων εντελώς αδιαφανής, με αποτέλεσμα το κοινωνικό να έρχεται πάντοτε εκ των υστέρων και με τρόπο βίαιο κι απρόσμενο. Μέσα στην εμπορευματική κοινωνική σχέση κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει, ούτε έστω κατά προσέγγιση και πιθανολογικά.

Αυτό το εντελώς χαρακτηριστικό της νεωτερικής κοινωνίας αίσθημα μιας βαθιάς ανασφάλειας, το οποίο επιβάλλεται από τη δικτατορία της σπάνης, γεννά μια εντελώς ιδιαίτερη ανάγκη για προστασία ή ασφάλεια: την “ανάγκη για πλούτο”. Διότι, εδώ, “πλούτος” είναι αυτό που επιτρέπει στο άτομο να προστατεύεται από την αβεβαιότητα και ανασφάλεια της ζωής στην εμπορευματική κοινωνία. […]»

Πλούτος και Ισχύς

Με άλλα λόγια, ο πλούτος δεν σχετίζεται απλώς με την απληστία, αλλά με μια πολύ ισχυρότερη ζωτική ανάγκη. Γι’ αυτό το λόγο η ελευθερία και η ανεξαρτησία σε σχέση με τους άλλους, τις οποίες τόσο ισχυρά θεσμίζει ο εμπορευματικός χωρισμός των ανθρώπων, μπορούν να πάρουν τη μορφή της ακραίας μοναξιάς και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Το γεγονός ότι σε αυτές τις κοινωνίες κάποιοι ζουν μέσα στη φτώχεια, την ανέχεια και την πείνα ενώ άλλοι διαθέτουν πολλά περισσότερα απ’ όσα χρειάζονται, δεν είναι μυστήριο αλλά συνέπεια κοινωνικών ρυθμίσεων, οι οποίες καλύπτονται πλήρως από το νόμο. (...)

Αυτό συμβαίνει επειδή ο πλούτος δεν αποτελεί απλώς και μόνο έκφραση μιας ανάγκης για προστασία και ασφάλεια, που είναι κοινή σε όλα τα μέλη της εμπορευματικής κοινωνίας. Διότι, παρ’ όλο που μέσα από αυτή την ανάγκη εισάγεται ο πλούτος, άπαξ και αυτός πραγματωθεί, επιτρέπει μια σημαντική αναδίπλωση του ατόμου στον εαυτό του και ένα ισχυρότατο βαθμό αυτονομίας του έναντι των κινδύνων της εμπορευματικής οικονομίας. Κατ’ αυτό τον τρόπο, του δίνει τη δυνατότητα να “παγώσει το παιχνίδι” μονόπλευρα, απειλώντας σοβαρά ολόκληρη την εμπορευματική ομάδα με διάρρηξη των οικονομικών της δοσοληψιών.

Αυτή η απειλή γίνεται ακόμα περισσότερο πειστική στο βαθμό που ο κάτοχος του πλούτου είναι σε θέση να τον χρησιμοποιήσει για να συγκροτήσει νέες συμμαχίες και να επιβάλλει διαφορετικούς τρόπους ανταλλαγής και παραγωγής. Αυτό συμβαίνει π.χ. όταν επενδύει τον πλούτο του σε καινούργιες τεχνικές, που ξεπερνούν τις προηγούμενες μορφές παραγωγής με τέτοιον τρόπο ώστε να μεταλλάσσονται οι εμπορευματικοί δεσμοί βάζοντας σε θανάσιμο κίνδυνο τα έως τότε κεκτημένα. (…)

Κατ’ αυτό τον τρόπο ο πλούτος δεν ενσαρκώνει απλώς την ικανοποίηση μιας ζωτικής ανάγκης για ασφάλεια και προστασία μέσα στην εμπορευματική αποξένωση, αλλά παρουσιάζεται επιπλέον ως το κατεξοχήν εργαλείο, με τη βοήθεια του οποίου μπορεί κανείς να επιβληθεί πάνω στην κοινωνία και στους άλλους. (…)

Η δημιουργία του χρήματος

Για να αντιληφθούμε το όλο ζήτημα, πρέπει να δούμε πως εκείνο που διακυβεύεται με τον πλούτο μέσα στην εμπορευματική σχέση, είναι το να υπάρξει − να τεθεί − ένα “πράγμα”, το οποίο θα επιτρέπει την απόκτηση όλων των αγαθών και των υπηρεσιών που θεωρεί χρήσιμες εκείνος που το κατέχει και το προτείνει. Δηλαδή ένα “πράγμα”, το οποίο οι κάτοχοι αυτών των αγαθών και υπηρεσιών, όποιοι κι αν είναι, θα αποδέχονται ως αντάλλαγμα για αυτά. Υπ’ αυτή την έννοια, ο πλούτος μέσα στην εμπορευματική τάξη πραγμάτων δεν είναι παρά το όνομα που δίνεται στο απολύτως επιθυμητό, σε εκείνο δηλαδή το  “πράγμα” που, για την απόκτησή του, κάθε μέρος της ομάδας είναι διατεθειμένο να παραδώσει αυτά που κατέχει. Πρόκειται λοιπόν για ένα εμπόρευμα εντελώς ιδιαίτερου τύπου, δεδομένου ότι αντλεί τη δύναμή του από την ικανότητά του να γίνεται αποδεκτό και επιθυμητό από όλα τα μέλη της ομάδας.

Για να ορίσουμε αυτή τη συστατική ιδιότητα του εμπορευματικού πλούτου, χρησιμοποιούμε τον όρο “ρευστότητα”. Η ρευστότητα του πλούτου τον κάνει ένας είδος φυλαχτού, που προστατεύτει τον κάτοχό του από τις αναποδιές και τα βάσανα που επιφυλάσσει η εμπορευματική ανασφάλεια. Με αυτή την έννοια λοιπόν, ο πλούτος βγαίνει έξω από το καθαρά ωφελιμιστικό πλαίσιο. Διότι η χρησιμότητά του δεν προέρχεται από την καταπρόσωπο σχέση μεταξύ του αντικειμένου και του ατόμου, αλλά από την ικανότητα του πλούτου να επικεντρώνει πάνω του την ομόθυμη επιθυμία όλης της ομάδας. Πρόκειται για μια νέα και εντελώς ιδιαίτερη πραγματικότητα. Αυτός ο πλούτος, που είναι απολύτως ρευστός επειδή είναι απολύτως επιθυμητός από όλα τα μέλη της εμπορευματικής σχέσης, βρίσκεται στα θεμέλια του νομίσματος. Το νόμισμα είναι ένας κοινωνικά αναγνωρισμένος και νομιμοποιημένος πλούτος. (…)

Πρέπει λοιπόν ν' απομακρυνθούμε από τις περί πλούτου αντιλήψεις, που προέρχονται από τις θεωρίες της αξίας και οι οποίες υιοθετούν την ιδέα ότι ο πλούτος είναι μια ωφελιμιστική “ουσία”, μια “αξία χρήσης” πέραν των κοινωνικών συμβάσεων. Ο πλούτος είναι ουσιαστικά ζήτημα κοινωνικής σύμβασης. Πλούτος δεν είναι παρά αυτό που επιθυμούν όλα τα μέλη μιας ομάδας. (…)

Στο σημείο αυτό, η θεωρία του Ρενέ Ζιράρ για τη μιμητικότητα μάς βοηθάει να βρούμε ένα κατάλληλο πλαίσιο ανάλυσης για να εξειδικεύσουμε τους ορισμούς μας. Εφόσον όταν κανείς επιθυμεί τον πλούτο, ουσιαστικά επιθυμεί αυτό που επιθυμούν οι άλλοι, ο κοινωνικός μιμητισμός επιβάλλεται σαν η μόνη ορθολογική συμπεριφορά που αρμόζει σε αυτή την κατάσταση σχέσεων, δηλαδή στις εμπορευματικές σχέσεις.

Λαμβάνοντας υπόψη τον κατά Ρενέ Ζιράρ μιμητικό ανταγωνισμό, αντιλαμβανόμαστε ότι η μιμητική επιδίωξη του πλούτου από όλα τα μέλη του εμπορευματικού κοινωνικού σχηματισμού απολήγει αναγκαστικά στην εστίαση όλων των επιθυμιών πλούτου σε ένα αγαθό. Όλοι καταλήγουν να επιθυμούν το ίδιο αγαθό ως υπέρτατη ενσάρκωση του πλούτου. Αυτή η ομόθυμη πόλωση έχει ως αποτέλεσμα το ριζικό μετασχηματισμό της φύσης αυτού του εκλεκτού αγαθού. Συγκεκριμένα, για να μην οδηγήσει ο γενικευμένος μιμητικός ανταγωνισμός περί αυτού σε διάλυση της κοινωνίας, το αγαθό αυτό τοποθετείται πέραν και υπεράνω των ατόμων. Ενώ προηγουμένως αποτελούσε μια ιδιωτική και δοκιμαστική μορφή του πλούτου − μια απλή “πρόταση” πλούτου εκ μέρους κάποιου ατόμου ή ομάδας, όπως κάθε άλλο εμπορευματικό αγαθό −, στο εξής αποκτά κοινωνικής εμβέλειας νομιμοποίηση και οι ιδιότητές του παγιώνονται σε “νόμο”. Γίνεται, δηλαδή, νόμισμα.

Κατ’ αυτό τον τρόπο, στο τέλος όλης αυτής της πορείας μιμητικών ανταγωνισμών, αναδύεται το νόμισμα, το οποίο δίνει μορφή στον εμπορευματικό διαχωρισμό. Πολύ μακρυά από την ιδέα ότι αποτελεί κάποιο είδους “γενικό ισοδύναμο” ανταλλαγής “αξιών χρήσης”, το νόμισμα είναι νόμισμα χάρη στη γενικευμένη μιμητική πολωση. (…)

Έτσι είναι σαφές, ότι κάθε εμπορευματική σχέση, ακόμα και στην πιο στοιχειώδη μορφή της, συνυφαίνεται με την ύπαρξη νομίσματος. Για να το πούμε ευθέως, με δυο λόγια: η εμπορευματική σχέση είναι πάντοτε μια χρηματική-νομισματική σχέση. (…)

Μεταξύ εμπιστοσύνης και βίας: ο δανεισμός

Το χρήμα, ως ένας κοινωνικά αναγνωρισμένος και νομιμοποιημένος πλούτος, είναι ένα πολιτισμικό γεγονός, το οποίο μας έρχεται από τα βάθη του χρόνου. Πολύ πριν από την επινόηση λεπτομερειακά σκαλισμένων νομισμάτων στις ελληνικές πόλεις του Αιγαίου πελάγους κατά τον 5ο π.Χ αιώνα, συναντάμε σχετικά τεκμήρια από την εποχή των Σουμερίων της 3ης χιλιετίας π.Χ. Πρόκειται για νομίσματα όπου είναι σκαλισμένο το κεφάλι της Αστάρτης, μιας μητρικής θεότητας που συμβόλιζε τόσο τη γέννηση όσο και το θάνατο. Τούτο υποδεικνύει τον αμφίπλευρο χαρακτήρα του νομίσματος ήδη από τις καταβολές του: μέσον κοινωνικής συνοχής, μέσον ειρήνευσης μέσα στην κοινότητα, αλλά και διακύβευμα αγώνα για την ισχύ και πηγή θανάσιμης βίας. (…)

Πράγματι, το χρήμα δεν καταργεί τις ενδογενείς αντιφάσεις της επιθυμίας για πλούτο. Τους δίνει όμως μορφές, μέσα στις οποίες μπορούν να κινούνται μετασχηματίζοντας τη βία σε κοινωνική δυναμική. Οι μορφές αυτές είναι αυτές των νομισμάτων που σχετίζονται με το δανεισμό. Αυτά τα νομίσματα μετασχηματίζουν την εμπορευματική αντιπαλότητα σε μια αντιφατική σχέση μεταξύ δανειστών και δανειζομένων. 

Από αυτή τη σχέση γεννήθηκε ο καπιταλισμός. Πρόκειται για μια ειδική σχέση, η οποία ρυθμίζεται από το νόμισμα και με τη σειρά της ρυθμίζει τους κανόνες της κυριαρχίας του. (…)

Εδώ το νόμισμα συνδέεται άρρηκτα με την πίστωση και η πίστωση στηρίζεται σε μια εμπιστοσύνη, η οποία εκφράζεται στην πίστη σε ένα αξιακό απόθεμα. Συνεπώς στον καπιταλισμό οι κανόνες κυριαρχίας ρυθμίζονται από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, μέσω του οποίου επιβάλλονται στο σύνολο της οικονομίας. (…)».

Michel Aglietta και André Orléan, La Monnaie entre Violence et Confiance

[Το χρήμα-νόμισμα μεταξύ βίας και εμπιστοσύνης], εκδ. Odile Jacob, 2002.

 

επόμενο >>

 

 

Εξατομίκευση και Εκδίκηση

Η συμπαράθεση των δυο αποσπασμάτων που ακολουθούν,  ελπίζω να βοηθήσει στην κατανόηση των δυνάμεων που οδήγησαν στη σύγχρονη αναγόρευση του χρήματος σε «δεσμό όλων των δεσμών»: Στη βάση ενός γενικευμένου καθαγιασμού της εκδίκησης και συνάμα τρόμου απέναντί της, η αποθέωση του χρήματος εκφράζει ένα συνδυασμό, ή μάλλον ένα εκκρεμές που κινείται ανάμεσα στην καλπάζουσα προς την ολική εκδικητικότητα ατομικότητα («Πώς τολμάς να έχεις ή να είσαι ο,τιδήποτε περισσότερο από εμένα;») και τη συστημική κατάψυξη και αναστολή της («Αντί να τρέξει αίμα, ας τρέξουν οι οικονομικοί αλγόριθμοι»). 

Με ανάμικτα συναισθήματα, λέω πως τα πάντα σήμερα δείχνουν ότι το εκκρεμές έχει αρχίσει να ξεχαρβαλώνεται. Καθώς τρέχει ολοένα και πιο ξέφρενα από το ένα άκρο στο άλλο, το αίμα τρέχει πια μαζί με τους αλγόριθμους. -  Σημ HS.

 

***

Στέφανος Ροζάνης

«Η εκδίκηση είναι υπόθεση της ατομικής ψυχής, η οποία, με το να είναι ηδονή του “όλα να τα φέρει στον εαυτό της”, ενεργεί ανατρεπτικά ως προς την κατεστημένη τάξη των πραγμάτων. Αλλά η ηδονή της ανατροπής είναι η εκδίκηση. Χωρίς αυτή την ηδονή, η ατομική ψυχή χάνεται βυθισμένη στην απουσία. Γι’ αυτό ακριβώς η εκδίκηση είναι η ίδια η ατομικότητα στην αναζήτηση ενός νοήματος για τον εαυτό της κι ενός νοήματος για τα πράγματα, τις παραστάσεις, τα συναισθήματα και τις προθέσεις που επιζητεί να φέρει στον εαυτό της. (...)

Γι’ αυτό, εξάλλου, η εκδικητική πράξη ενέχει ένα χαρακτήρα καταστροφικό και αυτοκαταστροφικό,  και ακόμα μια έντονα μηδενιστική ροπή, η οποία παρασύρει την ατομικότητα στην εξαφάνισή της. Θα πρέπει ωστόσο να τονισθεί, ότι ο καταστροφικός και αυτοκαταστροφικός χαρακτήρας της εκδικητικής μανίας, καθώς και η μηδενιστική της τάση, διόλου δεν αντιφάσκουν προς τη φύση της ατομικότητας, η οποία μέσα σε αυτά τα συναισθήματα βρίσκει την καταγωγική περιοχή της».

Στέφανος Ροζάνης, «Εκδίκηση: Η διαμόρφωση της ατομικότητας»,

τελευταίο κεφάλαιο από το βιβλίο του Μελέτες για τον Ρομαντισμό,

εκδόσεις ΠΛΕΘΡΟΝ (2001)

***

Ρενέ Ζιράρ

«Ως “αποφενακιστής”, ο Σαίξπηρ μάς έχει κατά πολύ ξεπεράσει. Ανακαλύπτει τη νεοτερική εκδοχή της θυσιαστικής κρίσης. Τον έχουμε μεγάλη ανάγκη για να καταλάβουμε καλύτερα την αλλόκοτη ιστορική κατάσταση, στην οποία μας έχει καταβυθίσει ο ακαταμάχητος έλεγχος που ασκούμε στη γλώσσα κι επίσης πάνω στην ύλη μέσω της Τεχνικής.

Η τεχνική πρόοδος κατέστησε τα πολεμικά μας όπλα τόσο καταστροφικά, ώστε η χρήση τους θα ξεπερνούσε κάθε ορθολογικό επιθετικό σχέδιο. Για πρώτη φορά στην ιστορία της Δύσης, ο προγονικός τρόμος της εκδίκησης γίνεται ξεκάθαρος και θεμιτός. Μοιάζουμε με πρωτόγονη φυλή, με τη διαφορά ότι δεν διαθέτουμε πια θυσιαστικές λατρείες που θα μας επέτρεπαν να μετασχηματίσουμε, να εξωτερικεύσουμε και να εξορκίσουμε την απειλή που στρέψει καταπάνω μας η ίδια μας η βία.

Ένας κύκλος αντιποίνων θα μπορούσε κυριολεκτικά να εκμηδενίσει την ανθρωπότητα. Κανείς δεν θέλει να τον προκαλέσει κι όμως την ίδια στιγμή κανείς δεν απαρνιέται την ιδέα της εκδίκησης. Σαν τον Άμλετ, ταλαντευόμαστε ανάμεσα σε μια ολοκληρωτική και σε μια μηδενική εκδίκηση, ανίκανοι ν’ αποφασίσουμε, ανίκανοι να διαπράξουμε και συνάμα να μη διαπράξουμε την εκδίκηση. Στη σκιά αυτής της τερατώδους απειλής, όλοι οι θεσμοί διαλύονται, “οι ακαδημαϊκές διακρίσεις, τα σωματεία στις πόλεις”, όλες οι ανθρώπινες σχέσεις εξαρθρώνονται, “τα πάντα αλληλοσυγκρούονται με βλακώδες πείσμα” κι “ο πιο ποταπός άνθρωπος μασκαρεύεται για να φαίνεται σαν ο πιο ευγενής”: the enterprise is sick. (...)

Πασχίζουμε ακόμα, με κωμικό πλέον τρόπο, να προβάλουμε τη βία μας πάνω σ’ ένα Θεό, στον οποίο δεν πιστεύουμε πια. (...)

 

Αν η ολοκληρωτική κυριαρχία πάνω στον κόσμο μπορεί να αποβεί κίνδυνος για την ανθρωπότητα, το σφάλμα δεν μπορεί να βαραίνει κάποιον Θεό, αλλά αυτό το πνεύμα της εκδίκησης, που από εδώ και πέρα ξέρουμε πως είναι δικό μας και δεν έχει σβήσει μέσα μας. (...) 

 

Δεν έχουμε πλέον αποδιοπομπαίο τράγο για να ρίξουμε πάνω του μια ευθύνη, την οποία διεκδικούσαμε υπεροπτικά την εποχή που δεν γνωρίζαμε τους κινδύνους που εγκυμονεί. Σήμερα γνωρίζουμε, ότι ο άνθρωπος απειλείται από τον ίδιο του τον εαυτό, από τη λαχτάρα του για εκδίκηση. (...)

Έχει φτάσει η ώρα να καταλάβουμε τον Άμλετ.  H μοντέρνα αποτυχία κατανόησής του οφείλεται καταρχήν στην απουσία κάθε κριτικής στην ηθική της εκδίκησης. (...)

 

Δεν είναι τυχαίο που η ιερότητα, με την οποία περιβάλλουν την εκδίκηση, προσφέρει ένα ιδεώδες υπόβαθρο σε όλες τις μεταμορφώσεις της νεωτερικής μνησικακίας. Η αξιοσημείωτη συναίνεση γύρω από την εκδίκηση επιβεβαιώνει, πιστεύω, την ιδέα μιας αμλετικής no man’s land ανάμεσα στην ολική εκδίκηση και στην απουσία κάθε εκδίκησης − αυτή την τυπικά νεοτερική “χώρα”, όπου στα πάντα υπάρχει μια υπόγευση νοθευμένης εκδίκησης.

Έτσι φτάσαμε σήμερα στο στάδιο όπου η ιστορία δεν έχει πια νόημα, όπου η τέχνη δεν έχει πλέον νόημα, όπου η γλώσσα και το ίδιο το νόημα δεν έχουν πια νόημα. Όσο καθησυχαστικός κι αν είναι επιφανειακά, αυτός ο παραλογισμός που εξυφαίνουμε μάς παραδίδει στις δυνάμεις στις δυνάμεις που ωθούν τον Άμλετ προς την τραγική λύση του έργου του και η οποία θα μπορούσε, στις μέρες μας, να μας οδηγήσει στο πλανητικό ισοδύναμο της πέμπτης πράξης [του έργου]. Αναμφίβολα, δεν είναι απλή σύμπτωση το γεγονός ότι ο κόσμος που γέννησε τον Άμλετ πριν από τέσσερεις αιώνες, βρίσκεται σήμερα σ’ ένα αλλόκοτο αδιέξοδο που αρνούμαστε να το σκεφτούμε μέχρις εσχάτων. (...)

Μόλις που αρχίζουμε να μαντεύουμε, ότι κάτι το θεμελιώδες λείπει από το νοητικό πεδίο μας αλλά δεν τολμούμε να διερωτηθούμε σοβαρά περί τίνος πραγματικά πρόκειται. Καμωνόμαστε ότι δεν βλέπουμε την εξάρθρωση της νοητικής μας ζωής, τη φοβερή ευτέλεια των νευρόσπαστων που κατέλαβαν το προσκήνιο κατά τη διάρκεια αυτής της αλλόκοτης αργίας του ανθρώπινου πνεύματος. Σιωπή έχει καλύψει τη γη, σάμπως ένας άγγελος να ετοιμάζεται ν’ ανοίξει την έβδομη και τελευταία σφραγίδα μιας αποκαλύψεως. (...)

Αν σήμερα, σε τούτην εδώ την ιδιότυπη στιγμή της ιστορίας μας, δεν καταφέρουμε να διαβάσουμε τον Άμλετ ενάντια στην ιδέα της εκδίκησης, πότε θα το καταφέρουμε;».

Ρενέ Ζιράρ, «Η νοθευμένη εκδίκηση του Άμλετ»,

τριακοστό κεφάλαιο από το βιβλίο του Σαίξπηρ∙ Οι φλόγες της ζηλοτυπίας (1990),

μετάφραση Κωστής Παπαγιώργης, εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ (1993)

ΠΟΙΟΣ είναι σε κρίση; | Κρίση 05

 

«Εγώ είμαι μόνος και αυτοί είναι όλοι μαζί... Αυτό είναι το υπόγειο ρητό. Ο ήρωας θέλει να εκφράσει την περηφάνεια και τον πόνο τού να είναι μοναδικός, πιστεύει ότι εγγίζει την απόλυτη ιδιομορφία, αλλά καταλήγει σε μια καθολικής ισχύος αρχή, σε ένα τύπο που η ανωνυμία τον καθιστά σχεδόν αλγεβρικό. 

Αυτό το άπληστο στόμα που κλείνει μέσα του το Τίποτα, αυτή η αιωνίως επαναλαμβανόμενη προσπάθεια του Σίσυφου συνοψίζει άριστα την ιστορία του σύγχρονου ατομικισμού. 

Ο συμβολισμός, ο σουρεαλισμός, ο υπαρξισμός, προσπάθησαν διαδοχικά να δώσουν ένα περιεχόμενο στην υπόγεια φόρμουλα. Όμως αυτά τα εγχειρήματα επιτυγχάνουν στο μέτρο που αποτυγχάνουν. Πρέπει να αποτυγχάνουν για να επιτρέπουν στα πλήθη να επαναλαμβάνουν εν χορώ: Εγώ είμαι μόνος και αυτοί είναι όλοι μαζί... Το ρομαντικό έργο θέτει σε κυκλοφορία ένα σύνολο από εικόνες και σύμβολα, που προορίζονται όχι για την επικοινωνία αλλά για την καθολική απομόνωση... Όπως και οι άλλες κοινωνικές δυνάμεις της εποχής μας, έτσι και η λογοτεχνία τείνει προς την ομοιομορφία ακόμη και όταν πιστεύει ότι την καταπολεμά, διότι η οδός της ισοπέδωσης είναι μια via negativa. 

Το μυαλό μας πηγαίνει στην αμερικανική βιομηχανία, η οποία "εξατομικεύει" τα προϊόντα μαζικής παραγωγής. Μια ολόκληρη νεολαία "εξατομικεύει" με ελάχιστα έξοδα το ανώνυμο άγχος της, ταυτιζόμενη με τον ίδιο ήρωα ενάντια σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. (…) Καθένας είναι για τον εαυτό του ο πίθος των Δαναΐδων, που προσπαθεί μάταια να γεμίσει.»

Ρενέ Ζιράρ, Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια (1961)

μετάφραση Κατερίνα Κολλέτ, εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2001