Η Ματωμένη Κυριακή του 1965

Σέλμα, Αλαμπάμα, 7 Μαρτίου

“Δεν διστάσαμε ν' αποκαλέσουμε στρατό το κίνημά μας. Όμως ήταν ένας πολύ ιδιαίτερος στρατός. Ένας στρατός με μόνα πολεμοφόδιά του την ειλικρίνεια, με μοναδική στολή του την αποφασιστικότητά του, με μόνα όπλα την πίστη του και χωρίς χορηγό άλλο από την ηθική συνείδηση.” - Μάρτιν Λούθερ Κινγκ 

Η Ιδιοτέλεια ως αρετή και άλλα κόλπα: Άυν Ραντ

Άυν Ραντ
(1905-1982)

Στο πλαίσιο των όσων εξερευνούμε εδώ και στις εκπομπές μας σχετικά με τη φύση του κοινωνικού, το ζήτημα της εξατομίκευσης και τα συναφή καυτά θέματα περί δικαιοσύνης, δημοκρατίας, αλήθειας και ηθικής, θα δώσουμε τώρα το λόγο σε μια ακραιφνή θεωρητικό του νεοφιλελευθερισμού. 

Πρόκειται για τη ρωσομερικανίδα Αλίσια Ζινόβιεβνα Ρόζενμπαουμ, γνωστή ως Άυν Ραντ, μια ενδιαφέρουσα γυναίκα, που τα έργα της ενέπνευσαν ανθρώπους όπως ο Άλαν Γκρίνσπαν, o διοικητής της FED, ή ο Άντον Λαβέι, ιδρυτής της «Εκκλησίας του Σατανά», και στην οποία οι κυρίαρχοι χρωστούν μεγάλη υπηρεσία. Για ποιο λόγο το λέμε αυτό;

Διότι με τα λογοτεχνικά έργα της (Κοντά στον Ουρανό, Ο Άτλας επαναστάτησε...), τα κινηματογραφικά σενάριά της και τις θεωρίες της, συνεισέφερε σε μια «μετα-νιτσεϊκή» αντιστροφή των αξιών, με την οποία οι ισχυροί παρουσιάστηκαν ως δήθεν ... θύματα της σύγχρονης κοινωνίας μας, ενώ οι φτωχοί κι αδύναμοι ως ... θύτες!  

Ας την ακούσουμε να εκθέτει τις ιδέες της και στη συνέχεια θα πιάσουμε να τις ξηλώσουμε όπως τους πρέπει.

Η κατά Ραντ αρετή της ιδιοτέλειας

Παραθέτουμε από το κεφάλαιο Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, στο βιβλίο της Η Αρετή της Ιδιοτέλειας (1964):

«Αν θέλει κανείς να υποστηρίξει μια ελεύθερη κοινωνία, δηλαδή τον καπιταλισμό, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι απαραίτητο θεμέλιό της είναι η αρχή των δικαιωμάτων του Ατόμου. Αν θέλει κανείς να υποστηρίξει τα ατομικά δικαιώματα, πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο σύστημα που τα στηρίζει και τα προστατεύει. (...)

Τα ‘‘δικαιώματα’’ είναι μια ηθική έννοια. Είναι η έννοια που παρέχει μια λογική μετάβαση από τις αρχές που καθοδηγούν τις πράξεις του Ατόμου στις αρχές που οδηγούν τις σχέσεις του με τους άλλους. Είναι η έννοια που συντηρεί και προστατεύει την ατομική ηθικότητα μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο −ο δεσμός ανάμεσα στον ηθικό κώδικα ενός ανθρώπου και το νομικό κώδικα μιας κοινωνίας, ο δεσμός ανάμεσα στην ηθική και την πολιτική. Τα δικαιώματα του Ατόμου είναι το μέσον με το οποίο η κοινωνία υποτάσσεται στον ηθικό νόμο. 

Κάθε πολιτικό σύστημα στηρίζεται σε κάποιον ηθικό κώδικα. Ο κυρίαρχος ηθικός κώδικας στην ιστορία του ανθρώπου ήταν διάφορες παραλλαγές του αλτρουιστικού-κολλεκτιβιστικού δόγματος, που υποτάσσουν το Άτομο σε κάποια ανώτερη αυθεντία, μυστικιστική ή κοινωνική. Γι’ αυτό το λόγο, τα περισσότερα πολιτικά συστήματα ήταν απλές παραλλαγές της ίδιας Κρατιστικής τυραννίας. Διέφεραν μόνο σε βαθμό, όχι στη βασική αρχή τους. Σε όλα αυτά τα συστήματα, η ηθική ήταν ένας κώδικας που εφαρμοζόταν πάντοτε στο Άτομο και ποτέ στην Κοινωνία. Η κοινωνία τοποθετούνταν έξω από τον ηθικό νόμο, ως ενσάρκωσή του ή αποκλειστικός ερμηνευτής του, και η εσωτερίκευση της αυτοθυσιαστικής προσφοράς στο κοινωνικό καθήκον θεωρούνταν ως ο κύριος ηθικός σκοπός της επίγειας ανθρώπινης ύπαρξης. […]  

Δεδομένου όμως ότι αυτό που λέμε ‘‘κοινωνία’’ δεν υπάρχει −αφού η κοινωνία δεν είναι παρά ένας αριθμός Ατόμων−, αυτό σήμαινε στην πράξη, ότι οι άρχοντες της κοινωνίας εξαιρούνταν από τον ηθικό νόμο και υπόκεινταν μόνο στα κατά παράδοση τελετουργικά. Έτσι περιβάλλονταν με απόλυτη εξουσία και απαιτούσαν τυφλή υπακοή, με βάση την υπόρρητη αρχή που λέει ότι «Καλό είναι, ό,τι είναι καλό για την κοινωνία (ή για τη φυλή, το έθνος) και τα διατάγματα των αρχόντων είναι η φωνή του καλού επί της γης». Αυτό ίσχυε σε όλα τα κρατιστικά συστήματα, σε όλες τις παραλλαγές της αλτρουιστικής-κολλεκτιβιστικής ηθικής, είτε αυτές ήταν μυστικιστικές, είτε κοινωνικές. (...) 

Η βαθύτερη από όλες τις επαναστατικές επιτυχίες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής ήταν η καθυπόταξη της κοινωνίας στον ηθικό νόμο. Η αρχή των δικαιωμάτων του Ατόμου αντιπροσώπευε την επέκταση της ηθικότητας από το Άτομο στο κοινωνικό σύστημα, ως περιορισμός της εξουσίας του κράτους, ως προστασία του Ατόμου από την ωμή δύναμη της συλλογικότητας, ως καθυπόταξη του δυνατού στο σωστό. Η ΗΠΑ ήταν η πρώτη ηθική κοινωνία στην ιστορία.  

Όλα τα προηγούμενα συστήματα έβλεπαν το Άτομο σαν ένα μέσο, που όφειλε να θυσιαστεί στους σκοπούς των άλλων, και την κοινωνία σαν ένα αυτοσκοπό. Οι ΗΠΑ είδαν το Άτομο σαν αυτοσκοπό και την κοινωνία σαν ένα μέσο για την ειρηνική, εύτακτη και εκούσια συνύπαρξη των Ατόμων. Όλα τα προηγούμενα συστήματα διακήρυξαν πως η ζωή του Ατόμου ανήκει στην κοινωνία, πως η κοινωνία μπορεί να χρησιμοποιεί το Άτομο όπως της αρέσει και πως την όποια ελευθερία απολαμβάνει το Άτομο, την απολαμβάνει επειδή του το επιτρέπει η κοινωνία, η οποία μπορεί ανά πάσα στιγμή να την ανακαλέσει. Οι ΗΠΑ διακήρυξαν, ότι η ζωή του Ατόμου είναι δικαιωματικά δική του (που σημαίνει: δική του εκ φύσεως και ηθικής αρχής)∙ ότι το δικαίωμα είναι κάτι που ανήκει σε κάθε Άτομο∙ ότι η Κοινωνία δεν έχει, ως κοινωνία, δικαιώματα∙ και ότι μοναδικός ηθικός σκοπός μιας κυβέρνησης είναι η προστασία των δικαιωμάτων του Ατόμου. (...)

Η μετατροπή του Κοινού σε Μάζα | Είπατε θέαμα; - 2

C. W. Mills
(1916-1962)

«Η μετατροπή του Κοινού σε Μάζα μάς ενδιαφέρει ιδιαίτερα, διότι μας βοηθάει να καταλάβουμε ουσιαστικά τι εστί εξουσιαστική ελίτ. (…) Για να κατανοήσουμε λοιπόν τη διαφορά μεταξύ Κοινού και Μάζας, πρέπει να εξετάσουμε τέσσερα σημεία.

1. Πρώτα-πρώτα, πρέπει να δούμε την αριθμητική σχέση ανάμεσα σ' εκείνους που εκφέρουν και σ’ εκείνους που δέχονται απόψεις. Είναι ο πιο απλός τρόπος για να αποτιμήσουμε την κοινωνική σημασία των μμε. Στο μετασχηματισμό αυτής της σχέσης συναντάμε, περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα, το πιο ουσιώδες στοιχείο των προβλημάτων του Κοινού και της κοινής γνώμης στην σύγχρονη εξέλιξη της δημοκρατίας. Στο ένα άκρο της κλίμακας του επικοινωνείν έχουμε δυο ανθρώπους που απευθύνονται προσωπικά ο ένας στον άλλον. Στο άλλο άκρο, έχουμε ένα φερέφωνο που μιλάει απρόσωπα μέσα από ένα δίκτυο μέσων επικοινωνίας σε εκατομμύρια ακροατές και θεατές. (…)

2. Η δεύτερη διάσταση που πρέπει να μας απασχολήσει, είναι η δυνατότητα απάντησης σε μια άποψη χωρίς να επισύρονται μέτρα καταστολής προερχόμενα από το εσωτερικό, ή από το εξωτερικό της χώρας. Η τεχνική ολοκλήρωση των μμε δημιουργεί μια αριθμητικά ασθενέστερη σχέση ανάμεσα σ’ εκείνους που μιλούν κι εκείνους που ακούνε, καταργώντας από τους δεύτερους κάθε δυνατότητα να απαντήσουν ελεύθερα. 

Μπορεί άλλωστε να υπάρχουν σιωπηροί κανόνες γύρω από το εργασιακό καθεστώς και την ανεπίσημη δομή των μμε, μέσα από τους οποίους θα αποφασίζεται ποιος θα μιλήσει, πότε και για πόση ώρα. Οι κανόνες αυτοί μπορεί να τηρούν ή και να μην λαμβάνουν καθόλου υπόψη τους επίσημους κανόνες και το νομικό καθεστώς που διέπει τα μμε. Οριακά, είναι δυνατόν να οδηγηθούμε σε ένα απόλυτο μονοπώλιο της άποψης, την οποία θα εξακοντίζουν καταπάνω σε καθυποταγμένες ομάδες καταναλωτών των μμε, που δεν θα έχουν καμιά δυνατότητα απάντησης, ούτε έστω “κατ’ ιδίαν”. (…)

3. Πρέπει επίσης να εξετάσουμε τη σχέση ανάμεσα στη διαμόρφωση των απόψεων και την πραγμάτωσή τους με τη μορφή μιας κοινωνικής δράσης, την ευκολία με την οποία η κοινή γνώμη μπορεί να επηρεάσει σημαντικές αποφάσεις. Φυσικά, η δυνατότητα που έχουν οι άνθρωποι να βάλουν συλλογικά σε πράξη τις απόψεις τους, περιορίζεται από τη θέση την οποία έχουν μέσα στη δομή της εξουσίας. Αυτή η δομή μπορεί να είναι τέτοια, που να περιστέλλει δραστικά τη δυνατότητά τους να δράσουν∙ ή, πάλι, να είναι τέτοια που να επιτρέπει ή ακόμα και να ευνοεί τη δράση τους. (…)

4. Τέλος, πρέπει να δούμε σε ποιο βαθμό η θεσμική εξουσία, με το νομικό καθεστώς της και τα μέσα δράσης που διαθέτει, διεισδύει και διαχέεται μέσα στο Κοινό. Το πρόβλημα εδώ είναι να εξετάσουμε αν υπάρχει δυνατότητα αυθεντικής αυτονομίας του Κοινού έναντι της θεσμικής εξουσίας. Στο ένα άκρο, το αυτόνομο Κοινό κινείται ελεύθερα χωρίς παρεμβολές από τη θεσμική εξουσία. Στο άλλο άκρο, το Κοινό τρομοκρατείται και τείνεται να γίνεται ομοιόμορφο με την διείσδυση ρουφιάνων εντός του και την καλλιέργεια μιας γενικής καχυποψίας. (…)

Η διαφορά μεταξύ Κοινού και Μάζας

Στο Κοινό:

α) εκείνοι που εκφράζουν άποψη είναι τόσοι όσοι κι εκείνοι που προσλαμβάνουν∙

β) τα μέσα δημόσιας επικοινωνίας οργανώνονται με τέτοιο τρόπο, ώστε ο καθένας έχει άμεσα και πραγματικά τη δυνατότητα να απαντήσει σε κάθε άποψη που εκφράζεται δημόσια∙

γ) η άποψη που διαμορφώνεται μέσα από μια τέτοια συζήτηση, οδηγεί ανεμπόδιστα σε μια πραγματική δράση, η οποία, εάν αυτό είναι αναγκαίο, μπορεί να κατευθύνεται και εναντίον της κατεστημένης εξουσίας∙

δ) οι θεσμοί εξουσίας δεν διεισδύουν στο κοινό, το οποίο λειτουργεί, επομένως, με περισσότερη αυτονομία έναντι της εξουσίας.

 

Όταν ικανοποιούνται και οι τέσσερεις αυτοί όροι, τότε το πρακτικό μοντέλο μιας κοινότητας Κοινών και αυτό το μοντέλο συμβαδίζουν στο μέγιστο δυνατό βαθμό με τις θεμελιώδεις αρχές της κλασικής δημοκρατικής θεωρίας.

Απεναντίας, στη Μάζα:

 

α) υπάρχουν πολύ λιγότεροι διαμορφωτές γνώμης από τους δέκτες −στην πραγματικότητα, η κοινότητα Κοινών καταντάει ένα αφηρημένο σύμφυρμα ατόμων, που καθηλώνεται μπροστά σε μέσα μαζικής επικοινωνίας∙

β) η διάδοση των απόψεων οργανώνεται με τέτοιο τρόπο, ώστε είναι πολύ δύσκολο ή και τελείως αδύνατο στο άτομο να απαντήσει άμεσα και πραγματικά σε αυτά που του λένε∙

γ) η μετατροπή της άποψης σε δράση κατευθύνεται από την εξουσία, η οποία την οργανώνει και καναλιζάρει∙

δ) η Μάζα δεν έχει καμιά αυτονομία έναντι της θεσμικής εξουσίας∙ απεναντίας, εντεταλμένοι της εξουσίας διεισδύουν στη Μάζα περιστέλλοντας κάθε δυνατότητα διαμόρφωσης των απόψεων μέσα από μια ελεύθερη συζήτηση.

ΜΜΕ και μαζική κοινωνία

Ο πιο εύκολος τρόπος για να διακρίνουμε το Κοινό από τη Μάζα, είναι να συγκρίνουμε τους κυρίαρχους τρόπους επικοινωνίας που αντιστοιχούν στο καθένα.

• Σε μια κοινότητα Κοινών, η συζήτηση αποτελεί το πρωταρχικό μέσον επικοινωνίας και τα μμε, αν υπάρχουν, μεριμνούν απλώς και μόνο για τη διεύρυνση και το ζωντάνεμα της συζήτησης, συνδέοντας το Κοινό που έθεσε το θέμα με τα άλλα Κοινά.
• Απεναντίας, σε μια μαζική κοινωνία τα οργανωμένα μέσα επικοινωνίας προωθούν μόνο τον κυρίαρχο τύπο επικοινωνίας και το κοινό μετατρέπεται σε καταναλωτικό κοινό απόψεων, σε αγορά απόψεων, τις οποίες εκπέμπουν οι ειδικοί διαμορφωτές κοινής γνώμης. 

Από όποια μεριά κι αν το δούμε λοιπόν, βλέποντας τι εστί Κοινό, αντιλαμβανόμαστε ότι σήμερα κινούμαστε ολοταχώς προς τη μαζική κοινωνία. (…)

Στη μαζική κοινωνία, τα μμε λένε και επιβάλλουν στο μαζικό άνθρωπο:

- ποιος είναι: του δίνουν μια ταυτότητα∙

- ποιος θέλει να είναι: του δίνουν βλέψεις και στόχους∙

- πώς θα τους πετύχει: του δίνουν μια τεχνική∙ 

 και τέλος

  - με ποιον τρόπο θα έχει την εντύπωση ότι πέτυχε ακόμα κι όταν έχει αποτύχει: τον βοηθούν δηλαδή να αποδράσει από την πραγματικότητα.
 

Το χάσμα ανάμεσα στην ταυτότητα και τις βλέψεις οδηγεί στην τεχνική και/ή στην απόδραση. Αυτή είναι η θεμελιώδης ψυχολογική συνταγή, στην οποία στηρίζονται τα σύγχρονα μμε. Όμως αυτή η συνταγή δεν υπηρετεί την εξέλιξη του ανθρώπου. Είναι η συνταγή ενός ψεύδο-σύμπαντος, το οποίο εφευρίσκουν και συντηρούν τα συγχρονα μμε.»

Τσαρλς Ράιτ Μιλλς, Power Elite (1956)∙

στα ελληνικά Η αριστοκρατία της εξουσίας στις ΗΠΑ, εκδ. «Αρσενίδης» (1991)

Σημ. HS. Ακόμα μια πολύ καλή ανάλυση για την εξουσιαστική ελίτ και συνάμα ένα «προφητικό» κείμενο για την προπαγάνδα, που, όπως και του  Βανς Πάκαρντ, μάς έρχεται από την Αμερική του 1956. Κάτι συνέβαινε στις συνειδήσεις μέσα στη μεταπολεμική ευφορία αν σκεφτούμε ότι την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και το εξαιρετικό σχετικό βιβλίο του Γκύντερ Άντερς!  Στα ελληνικά κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του Μιλλς Η κοινωνιολογική φαντασία (1959) από τις εκδόσεις «Παπαζήση» (1985), Οι χαρτογιακάδες (1951) από τις εκδόσεις «Κάλβος» (χχ). Στην αυτοβιογραφία του έγραψε: 

«Με ρωτάς ποιος θα έλεγα πως είμαι. Σου απαντώ: Είμαι ένας Wobbly. Πνευματικά και πολιτικά. Και με αυτό δεν εννοώ τόσο ένα πολιτικό προσανατολισμό όσο ένα συγκεκριμένο πολιτικό ήθος.»

Πραγματικά ωραίος τύπος! Ρίξτε μια ματιά και στο πολύ σχετικό, και χρονολογικά κοντινό του, κείμενο του Μαρσέλ Μαριέν για την Επιστήμη των Δηλητηρίων.

Ένα ωραίο για το δρόμο...

11 μαθήματα από την ζωή του Robert S. McNamara.

 

Ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ με πρωταγωνιστή ένα γνωστό μας καλόπαιδο (τα είπαμε και χτες στο radiobubble). Ζημιάρης! Υπουργός άμυνας των ΗΠΑ στις κυβερνήσεις Κένεντι και Τζόνσον, και ακολούθως πρόεδρος της παγκόσμιας τράπεζας.

ΟΛΟ το ντοκιμαντέρ, εδώ
  

Αξίζει, δείτε το! 

 

Τέσσερα παιδιά για πούλημα. Πληροφορίες εντός!

1948! Το σχέδιο Μάρσαλ, και η συμφωνία  για στρατιωτική βοήθεια των ΗΠΑ προς την βασιλική χωροφυλακή και στρατό αποδίδει άμεσα την αποκατάσταση της συνταγματικής μοναρχίας στην χώρα της Ελλάδας. Η εμφύλια διαμάχη  λαμβάνει τέλος με την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού λίγο  μετά. Το σχέδιο Μάρσαλ κατέθετε για το 1948 οικονομική στήριξη στην μοναρχία του Παύλου και της Φρειδερίκης ύψους 175 εκ. δολαρίων. Όσα δηλαδή ήταν πάνω κάτω τα μικτά κέρδη εκείνης της χρονιάς για την κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ. Στο Σικάγο, μεγαλούπολη της αναδυόμενης υπερδύναμης, αυτή την ίδια χρονιά κάποιοι πουλούσαν τα παιδιά τους από ανάγκη.

Η έκρηξη της απανθρωπιάς | Νεμπράσκα

They wanted to know why I did what I did

Well sir I guess there's just a meanness in this world

Την ώρα που κάποιοι ειδήμονες αναζητούν τη μεγάλη έκρηξη στην αρχή του Χρόνου, εμείς οι ερασιτέχνες ας αφιερώσουμε ένα λεπτό σιγής στην επερχόμενη έκρηξη απανθρωπιάς και στα δικά της ... μποζόνια.

Από το τέλος του 20ού αιώνα, με πρώτο το συντηρητικό Τέξας (1999), οι πολιτείες των ΗΠΑ άρχισαν να υιοθετούν η μια μετά την άλλη έναν ιδιαίτερο νόμο, το νόμο “ασφαλούς καταφυγίου”, ή “προστασίας του βρέφους Μωυσή” όπως τον αποκάλεσαν, χάρη στον οποίον αποποινικοποίησαν την εγκατάλειψη παιδιού, αρκεί αυτή να γίνεται σε κάποιο δημόσιο νοσοκομείο, αστυνομικό τμήμα, πυροσβεστικό σταθμό και γενικά σε χώρους που επιτρέπουν στο κράτος να θέσει άμεσα το παιδί υπό την κηδεμονία του.

Πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια λοιπόν, στις 18 Ιουλίου του 2008, η Νεμπράσκα έγινε η τελευταία Πολιτεία των ΗΠΑ που υιοθέτησε ένα τέτοιο νόμο∙ με την εξής επιπλέον … πρωτοτυπία: ενώ στις άλλες πολιτείες ο νόμος αναφερόταν ρητά στα νεογέννητα και στα βρέφη, οι νομοθέτες της Νεμπράσκα δεν προσδιόρισαν τα ηλικιακά όρια της έννοιας «παιδί». Δεν τα προσδιόρισαν, όχι επειδή τους διέφυγε αλλά επειδή δεν κατέληξαν σε κάποια απόφαση πάνω σε αυτό.

Έτσι, μέσα στον επόμενο μήνα 35 παιδιά εγκαταλείφθηκαν στη Νεμπράσκα μιας και γονείς ακόμη και από άλλες Πολιτείες βρήκαν το «παράθυρο» για να παρατάνε τα διαφόρων ηλικιών (ακόμα και στην εφηβεία) παιδιά τους σε κάποιο νοσοκομείο της Νεμπράσκα − λέγοντάς τους π.χ. ότι πρέπει να πάνε εκεί για εξετάσεις.

Φυσικά, η κοινωνία αντέδρασε και λίγο αργότερα ο νόμος άλλαξε, προσδιορίζοντας και εκεί ότι αφορά αποκλειστικά στην εγκατάλειψη νεογέννητων και βρεφών.

Τέλος καλό, όλα καλά; Όχι ακριβώς! Το ότι στη ναυαρχίδα, ατμομηχανή και οδηγητικό πρότυπο του σύγχρονου κόσμου, τις ΗΠΑ, εκεί που τείνει πλέον να μονιμοποιηθεί η φονική εισβολή τρελαμένων ενόπλων σε σχολεία και νηπιαγωγεία, έφτασαν να δέχονται ότι είναι καλύτερο ν’ αποποινικοποιηθεί η εγκατάλειψη παιδιών επειδή − αυτό είναι το κύριο επιχείρημα των υποστηρικτών της − διαφορετικά οι γονείς αυτοί θα προτιμούσαν να τα πουλάνε στον οποιονδήποτε, να τα ρημάζουν, ακόμα και να τα σκοτώνουν, δεν είναι για να κοιμάται κανείς ήσυχος. Θα πρέπει, απεναντίας, να συλλογιστεί σοβαρά πάνω σε όλα όσα «γκρέμισαν τους λόφους» κι «εποίησαν ευθεία» την οδό μιας τόσο εκτεταμμένης αποστροφής προς τα παιδιά.

Μεγάλα, ελεύθερα, δημοκρατικά!

"Στην Μινεάπολη της πολιτείας Μινεσότα, τον Νοέμβριο 1967, πρωτοφερμένος στην Αμερική, σε μια συζήτηση με Αμερικάνους διανοούμενους διατύπωσα την παρατήρησή μου ότι η στάση του Στέητ Ντηπάρτμεντ και του Πενταγώνου στο θέμα της Ελλάδας είναι αντίθετη με το παραδοσιακό πνεύμα της αμερικάνικης δημοκρατίας. 'Μα δεν πολεμήσαμε όλοι μαζί, πλάι πλάι, στην Ευρώπη κατά του ολοκληρωτισμού;' ρώτησα, ομολογώ με κάποια αφέλεια. Πήρα την εξής απάντηση: 'Δημοκρατία και ελευθερία μπορούν να έχουν μόνο τα πολύ μεγάλα κράτη και οι πλούσιες κοινωνίες. Τα άλλα κράτη είναι καταδικασμένα να έχουν ή ωμή ολιγαρχία ή προθήκη δημοκρατίας'."

Από το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη με τίτλο Η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα

Δυο λόγια μόνο σχετικά με τη θέση των συγκεκριμένων Αμερικάνων διανοούμενων, που μιλώντας για "δημοκρατία" και "ελευθερία" στα "μεγάλα κράτη" και τις πλούσιες "κοινωνίες", εννοούσαν πρωτίστως αυτή την ίδια την αμερικάνικη μαζική δημοκρατία που οι ίδιοι ζούσαν το 1967.

Είναι περίεργο, αν σκεφτεί κανείς πως την ίδια χρόνια και μόλις τέσσερις μήνες πριν λάβει χώρα η συζήτηση του Κάτρη μαζί τους, ο στρατός των ΗΠΑ, όσος είχε μείνει στην χώρα, επενέβη μαζί με την εθνοφυλακή στο εξεγερμένο Ντιτρόιτ αφήνοντας πίσω του  43 νεκρούς,  πάνω από  500 τραυματίες και περισσότερους από 7000, συλληφθέντες - αλλά και στην ίδια την πόλη της Μινεάπολις, το ίδιο αυτό καλοκαίρι είχαν ξεσπάσει σφοδρές ταραχές.

Συμπεραίνω εύκολα πως οι συγκεκριμένοι διανοούμενοι της Αμερικής του '67 είχαν μια εξαιρετικά ιδιοσυγκρασιακή αντίληψη για τη δημοκρατία και την ελευθερία, που προφανώς ήταν σε αντίθεση με αυτή που είχαν αντιληφθεί εγκαίρως για παράδειγμα ο Frank Zappa, ή ακόμη  και οι άλλοι "αλητήριοι", που μετά τα βεβιασμένα tv shows της εποχής, σήμερα η "καλλιτεχνική διεύθυνση" τούς μοστράρει σε γραμματόσημα.

Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτη η αντίληψη και αυτή η θέση;

Και σήμερα ακόμη στην αμερικάνικη "ισχυρή" "δημοκρατία" εκτελούν μετά από δικαστικές αποφάσεις καμιά εξηνταριά ανθρώπους το χρόνο με ηλεκτρικές καρέκλες, δηλητηριώδεις ενέσεις και αέρια. Κανονικά και με το Νόμο!

Το βάρος των άλλων και η φιλελεύθερη ευγονική

"Ο πρώτος νόμος για την στείρωση των κατώτερων κοινωνικών στοιχείων εκδόθηκε το 1907 στις Ηνωμένες πολιτείες. Επέτρεπε να στειρωθούν οι σκληροί εγκληματίες και οι διανοητικά άρρωστοι και το 1914 προστέθηκαν στην λίστα και οι υπότροποι εγκληματίες και οι αλκοολικοί όπως και το 1923 στο Μισούρι οι μαύροι και οι Ινδιάνοι κλεφτοκοτάδες μιας και οι λευκοί κλεφτοκοτάδες μπορούσαν εύκολα να επανέλθουν στους κόλπους της κοινωνίας δουλεύοντας για το κοινό καλό. Το 1929 υιοθετήθηκε νόμος για την στείρωση και στην Ελβετία και την Δανία, ενώ το 1934 στην Νορβηγία και το 1935 στη Φινλανδία και στην Σουηδία όπου έμεινε εν ισχύ ως το 1975 και 13.820 Σουηδοί και 48.955 Σουηδές στειρώθηκαν με δικαστική απόφαση [...]

Το 1910, οι Αμερικανοί δημιούργησαν το Γραφείο στατιστικών δεδομένων της ευγονικής (Eugenics Record Office) και το 1922 ο διευθυντής αυτού του Γραφείου έστειλε στην κυβέρνηση έναν κατάλογο των κοινωνικά απροσάρμοστων που έπρεπε να στειρωθούν προς όφελος της διατήρησης μιας ισορροπημένης κοινωνίας. Ο κατάλογος ήταν χωρισμένος σε δέκα ενότητες που ανταποκρίνονταν σε κοινωνικά και ιατρικά κριτήρια και περιελάμβανε τους αλήτες τους τρελούς τους ψυχοπαθείς τους εγκληματίες τις πόρνες τους ομοφυλόφιλους τους συφιλιδικούς τους τοξικομανείς τους αλκοολικούς όπως και αυτούς στους οποίους προσφέρονταν κοινωνική υποστήριξη δηλαδή τους πολίτες που δεν διέθεταν κατοικία ή αυτούς που έπαιρναν ανεπαρκή μισθό καθώς και τους πολίτες που είχαν κάποια σοβαρή αναπηρία όρασης ή ακοής και τέλος τους φυματικούς ή τους επιληπτικού. (...)

Πολλοί βιολόγοι γενετιστές ψυχίατροι και ανθρωπολόγοι σκέφτονταν ότι μαζί με τον ηλεκτρισμό η ευγονική αποτελούσε τη μεγαλύτερη συνεισφορά της σύγχρονης επιστήμης στην ανθρωπότητα και ότι ακριβώς όπως ο ηλεκτρισμός είχε μεταβάλει τις υλικές συνθήκες της ζωής και είχε επιτρέψει στον κόσμο να μπει σε μια νέα εποχή, έτσι και η ευγονική θα μεταμόρφωνε ριζικά την βιολογική βάση της κοινωνίας και θα επέτρεπε στον κόσμο να μπει σε μια νέα εποχή. Μερικοί ευγονιστές όμως έλεγαν πως οι στειρώσεις δεν θα έφερναν κανένα αποτέλεσμα και υπολόγιζαν ότι θα χρειάζονταν είκοσι δύο γενεές ακόμη για να μειωθεί το ποσοστό των τρελών και ψυχοπαθών κατά 0,9% και ενενήντα γενιές ακόμη για να σταθεροποιηθεί η αναλογία των τρελών και ψυχοπαθών στην κοινωνία στο 1%. Κι έλεγαν πως έπρεπε να βρεθεί ένας πιο γρήγορος τρόπος για να εξυγιανθεί η ανθρωπότητα."

ΥΓ Izi. Σε αυτά τα απόσπάσματα από  το ποιητικά απαισιόδοξο μικρό βιβλίο με τίτλο Europeana του Τσέχου συγγραφέα Patrik Ourednik, μπορούμε να πάρουμε μια ακόμη γεύση των φιλελευθέρων καινοτομιών. Το γραφείο της ευγονικής στην Αμερική χρηματοδότησε αρχικά η χήρα του Edward Henry "Ned" Harriman, βαρόνου των αμερικάνικων σιδηροδρόμων. Την χρηματοδότησή του συνέχισαν πρώτα η γνωστή οικογένεια Rockefeller και αργότερα οι επιχειρηματίες του ιδρύματος Garnegie. Ιδρυτής υπήρξε ο διαβόητος Charles Davenport οι θεωρίες του οποίου ενέπνευσαν το ολοκαύτωμα που ακολούθησε στην Ευρώπη, και ισόβιος διευθυντής του ένα απίστευτο κάθαρμα, ο Harry Hamilton Laughlin εμπνευστής της νομοθετικής ρύθμισης για την υποχρεωτική στείρωση.

Κατακάθια της φιλελευθερης ιδεολογίας, η οποία εφαρμόζοντας την "κοινή λογική" της αποικιοκρατίας, μέσα στις ίδιες της τις βάσεις, έθρεψε τον εθνικισμό τον ολοκληρωτισμό και την μαζική δημοκρατία, καταδικάζοντας μέχρι σήμερα, και σήμερα περισσότερο από ποτέ, δισεκατομμύρια ανθρώπους στην γενική εξαθλίωση.

Η τεχνική πρόοδος, η οικονομική ανάπτυξη, η αποτελεσματικότητα και η καινοτομία, καλά συνδιασμένες μέσα σε μόλις εκατό χρόνια καταφέρνουν να ρίξουν στα δεσμά της "εθελοντικής" σκλαβιάς σχεδόν το σύνολο των ανθρώπων του πλανήτη και, για καλό και για κακό, είναι σε θέση σε μια μόνο πολεμική επίθεση να εξαφανίσουν 29 εκ. άτομα και να τραυματίσουν σοβαρά άλλα 7 εκ. (με εκτιμήσεις του 1980!)

• Black, Edwin (2003). War Against the Weak: Eugenics and America's Campaign to Creat a Master Race. New York / London: Four Walls Eight Windows
• Clarence J. Karier, "Testing for Order and Control in the Corporate Liberal State,"
  
• Liberalism: A Counter-History by Domenico Losurdo
• Daniel J. Kevles, In the Name of Eugenics: Genetics and the Uses of Human Heredity (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 2001).

Wobblies

Ούτε Δραχμή, ούτε Ευρώ. Το μέλλον είναι...

Το δολάριο φυσικά!

Πρέπει να το σκεφτεί ο πρόεδρος καλά...
για να μην καταστραφούμε!

Παραθέτω και την σημείωση του uploader του παραπάνω βίντεο MaxSpeedMedia
εις την αγγλική έτσι για ποικιλία

Let's go for a ride starting in Highland Park (first few buildings), and then into Detroit . Witness the destruction of once Great industrial American cities turning them into ghost towns. Even in downtown Detroit, there are empty skyscrapers.... This video is just a TINY fraction of insane amount of buildings destroyed in Detroit . Historical buildings are falling apart leaving nothing for the next generations to admire. I urge viewers to research the true reasons of why this happened to this city, because if it happened to once great Detroit..... it might happen to Yours...

Μπα σε καλό σου 'φα τη γλώσσα σου!
μα τι είναι αυτά που λες boy; που σου ρθε;

Δείτε το είναι μόλις 15 λεπτά πικρής μελαγχολικής αναδρομής στην ανάπτυξη την προόδο, την ανταγωνιστικότητα που εν τέλει εξέδραμε για Τσάϊ-να και μας αφησε μπουκάλες, με τις καμάρο και τις θαντερμπερντ μας ασερβίριστες να κρεμούν από τις σκουριές...

more ισχυρά επιχειρήματα υπέρ του δολαρίου clic here  μαν,

και για την ισχυρή αγγλική λίρα δείτε εδώ ντιαρ president, μπας και την προτιμήσουμε

ή εδώ,

και το μακρινό ευέλικτο και παμπόνηρο γιεν εδώ αγαπητά μου 子供.

Όλα τα νομίσματα έχουν και το καλό τους, και αρχικά δύο όψεις, που στο τέλος γίνεται μία.
Η επικαιρότητα επαναλαμβάνεται με μικρές παραλλαγές, σε όλες τις γλώσσες, μιας και η "νομισματικότης" είναι παντού και οι γλώσσες δεν επαρκούν πλέον ως διακριτικό.

Ψέμμα και Σκληρότητα | Μανιφέστα 14

«Δεν είναι αλήθεια ότι γίνεται κανείς ψεύτης ανεπίγνωστα. Ο ψεύτης ξέρει πάντα πως λέει ψέμματα και γι’ αυτό οι ψεύτες πάνε όλοι μαζί, πακέτο: για να καθησυχάζουν ο ένας τον άλλον πως η ώρα της έσχατης κρίσης δεν πρόκειται να σημάνει γι’ αυτούς. Έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο για να δίνουν δύναμη στο ψέμμα τους, για να το βαστάνε ζωντανό και να μπορούν να το συνεχίζουν. Τους ενώνει η σιωπηρή συμφωνία να μην αποκαλύπτουν ο ένας το μυστικό του άλλου, γιατί έχουν όλοι το ίδιο μυστικό. 

Γι’ αυτό το λόγο όλοι οι ψεύτες είναι σκληροί και σκέφτονται βρώμικα∙ για να το καταλάβετε, αρκεί να ακούσετε τα χυδαία αστεία τους, τα όσα τους διασκεδάζουν, δηλαδή όσα πιστεύουν αυτοί πως είναι αληθινά.»

James A. Baldwin, No name in the street (1971)

Σημ. HS. Αυτό το βιβλίο του Τζέημς Μπάλντουιν (1924-1987) είναι ένα απάνθισμα σκέψεών του γύρω από την κατάσταση των Μαύρων στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1970, τους χίπις, τους «Μαύρους Πάνθηρες», τον Μάλκομ Χ, τον αμερικάνικο Νότο, τη ζωή του στο Παρίσι, τη σκληρή οικογενειακή ζωή της παιδικής ηλικίας του και την πολιτική. Στα ελληνικά έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του Μια άλλη χώρα σε μετάφραση Κωστή Αρβανιτάκη (εκδ. ΠΑΤΑΚΗ), Φώναξέ το στα βουνά σε μετάφραση Μαρίας Κονδύλη και Το δωμάτιο του Τζιοβάνι σε μετάφραση Τερέζας Βεκιαρέλλη (εκδ. ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ).

Κρίσεις πανικού

The Wall Street Journal | Middle East:

U.S. fears Iran's links to al Qaeda

Σημ. HS. Το άρθρο δημοσιεύτηκε χτες, Παρασκευή, 3/2/2012. Δεν θυμάμαι και πολύ καλά, αλλά νομίζω πως κάτι είχε γίνει την προηγούμενη φορά που υπήρξαν παρόμοιοι φόβοι για άλλη χώρα... Τα έχει αυτά η εφεύρεση της ευτυχίας. 

Memento mori

Ένα κλασσικό φιλμ του "νέου αμερικάνικου σινεμά"

τραβηγμένο στον κεντρικό σταθμό της Νέας Υόρκης

από τον Standish Lawder

το 1968.

Η Ανατολή είναι κακή, η Δύση είναι καλή...

Τα εξωτικά όμορφα ζώα όλο και θα λιγοστεύουν.  Η μεξικάνικη άτριχη γάτα έχει ήδη εξαφανιστεί. 

 

Οι μικροσκοπικές άγριες γάτες που ζυγίζουν λιγότερο από ένα κιλό  και μπορούν να εξημερωθούν εύκολα ,γίνονται όλο και πιο σπάνιες,  όλο και πιο μακρινά, παραπονεμένα χαμένα πνεύματα που περιμένουν το ανθρώπινο χέρι που δεν θα έρθει ποτέ, εύθραυστες και θλιμμένες.

Ή οι φωσφορίζουσες νυχτερίδες που εμφανίζονται μια φορά κάθε επτά χρόνια για να γεμίσουν τον αέρα με απίθανα άγρια όργια χρωμάτων.... μελωδικά, μακρινά καλέσματα από νυχτεριδόγατους, και οι ιπτάμενοι Λεμούριoι...τα τροπικά δάση του Βόρνεο και της νότιας Αμερικής θα εξαφανιστούν...για να δώσουν τη θέση τους σε τι;

....

Στο Ranch School του Λος Άλαμος, εκεί που αργότερα κατασκεύασαν την ατομική βόμβα και ανυπομονούσαν να την ρίξουν στην Κίτρινη Απειλή, τα παιδιά κάθονται σε κούτσουρα και πέτρες τρώγοντας κάτι. Στις παρυφές της πλαγιάς υπάρχει ένα ποτάμι. Ο διευθυντής ήταν ένας νότιος με εμφάνιση πολιτικάντη. Μας έλεγε ιστορίες γύρω από την φωτιά - βγαλμένες από τα ρατσιστικά σκουπίδια του Σαξ Ρόμερ- η Ανατολή είναι κακή η Δύση είναι καλή.

Ξαφνικά ένας ασβός πετάγεται ανάμεσα στα παιδιά - δεν ξέρω γιατί το έκανε, ήταν απλώς παιχνιδιάρης , φιλικός και άπειρος, όπως οι Αζτέκοι που έφερναν φρούτα στους Ισπανούς κι εκείνοι τους έκοψαν τα χέρια. Τότε ο διευθυντής τρέχει στο σακίδιο της σέλας του και βγάζει έξω το σαρανταπεντάρι ένα αυτόματο Colt του 1911, και αρχίζει να ρίχνει στον ασβό αστοχώντας σε όλες τις βολές από τα δύο μέτρα. Στο τέλος με το όπλο σχεδόν κολλημένο στον ασβό , πυροβολεί.

Αυτή τη φορά ο ασβός κατρακυλάει στην πλαγιά και πέφτει στο ποτάμι. Βλέπω το χτυπημένο ζώο, το θλιμμένο ζαρωμένο του πρόσωπο, να κατρακυλάει στην πλαγιά, αιμορραγώντας, πεθαίνοντας.

"Αν δεις ένα ζώο το σκοτώνεις, έτσι δεν είναι; Μπορεί να δάγκωνε κανένα παιδί"

....

Ο ασβός ήθελε μόνο να παίξει, κι έφαγε μια σφαίρα από ένα σαρανταπεντάρι της κυβέρνησης.Για σκεφτήτε το αυτό. Νοιώστε το και ρωτήστε μετα τον εαυτό σας, ποιανού η ζωή αξίζει περισσότερο; Του ασβού ή αυτού του μοχθηρού λευκού σκατού; >>>

William S. Burroughs, Η γάτα μέσα μας

Η πραγματική φρίκη φοράει χαμόγελο

ΠΟΙΟΣ είναι σε κρίση; | Κρίση 05

 

«Εγώ είμαι μόνος και αυτοί είναι όλοι μαζί... Αυτό είναι το υπόγειο ρητό. Ο ήρωας θέλει να εκφράσει την περηφάνεια και τον πόνο τού να είναι μοναδικός, πιστεύει ότι εγγίζει την απόλυτη ιδιομορφία, αλλά καταλήγει σε μια καθολικής ισχύος αρχή, σε ένα τύπο που η ανωνυμία τον καθιστά σχεδόν αλγεβρικό. 

Αυτό το άπληστο στόμα που κλείνει μέσα του το Τίποτα, αυτή η αιωνίως επαναλαμβανόμενη προσπάθεια του Σίσυφου συνοψίζει άριστα την ιστορία του σύγχρονου ατομικισμού. 

Ο συμβολισμός, ο σουρεαλισμός, ο υπαρξισμός, προσπάθησαν διαδοχικά να δώσουν ένα περιεχόμενο στην υπόγεια φόρμουλα. Όμως αυτά τα εγχειρήματα επιτυγχάνουν στο μέτρο που αποτυγχάνουν. Πρέπει να αποτυγχάνουν για να επιτρέπουν στα πλήθη να επαναλαμβάνουν εν χορώ: Εγώ είμαι μόνος και αυτοί είναι όλοι μαζί... Το ρομαντικό έργο θέτει σε κυκλοφορία ένα σύνολο από εικόνες και σύμβολα, που προορίζονται όχι για την επικοινωνία αλλά για την καθολική απομόνωση... Όπως και οι άλλες κοινωνικές δυνάμεις της εποχής μας, έτσι και η λογοτεχνία τείνει προς την ομοιομορφία ακόμη και όταν πιστεύει ότι την καταπολεμά, διότι η οδός της ισοπέδωσης είναι μια via negativa. 

Το μυαλό μας πηγαίνει στην αμερικανική βιομηχανία, η οποία "εξατομικεύει" τα προϊόντα μαζικής παραγωγής. Μια ολόκληρη νεολαία "εξατομικεύει" με ελάχιστα έξοδα το ανώνυμο άγχος της, ταυτιζόμενη με τον ίδιο ήρωα ενάντια σε όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους. (…) Καθένας είναι για τον εαυτό του ο πίθος των Δαναΐδων, που προσπαθεί μάταια να γεμίσει.»

Ρενέ Ζιράρ, Ρομαντικό ψεύδος και μυθιστορηματική αλήθεια (1961)

μετάφραση Κατερίνα Κολλέτ, εκδόσεις ΙΝΔΙΚΤΟΣ, 2001

Ο Μύθος και η Μέθοδος της Γαλλικής Επανάστασης

Ζαν Πολ Μαρά (1743-1793)

«[…] Μια νέα εστίαση του ενδιαφέροντος παρουσιάστηκε κατά τα τελευταία χρόνια, με τη μελέτη του ρόλου του δημόσιου λόγου (discours) και των νοητικών αντιλήψεων. Εδώ πιστεύω ότι θα καταφέρουμε να βρούμε αυτό που κάνει το 1789 κάτι το εντελώς ξεχωριστό. [...] 

Είναι γεγονός ότι μόνο κατά τον 18ο αιώνα αρχίζουμε να συναντάμε αυτό που σήμερα συνηθίζουμε να θεωρούμε ως πεμπτουσία της επαναστατικής σκέψης –δηλαδή απόλυτη απόρριψη του απαρχαιωμένου παρελθόντος και διακήρυξη νέων και οικουμενικών βλέψεων για το μέλλον της ανθρωπότητας. 

Αυτή η αντίληψη δεν είχε ακόμα οριστικοποιηθεί κατά την Αμερικάνικη επανάσταση του 1776. Σε αυτήν εδώ συναντάμε μόνο ένα παράξενο αμάλγαμα χιλιαστικών βλέψεων και ορθολογιστικής σκέψης. Από τη μια μεριά η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας αιτιολογεί ορθολογιστικά την εξέγερση εξυμνώντας τις θεμελιώδεις ανθρώπινες ελευθερίες και καταδικάζοντας την τυραννία∙ ενώ ταυτόχρονα, από την άλλη μεριά, η πλειοψηφία των επαναστατικών κειμένων εμπνέεται από χιλιαστικές αντιλήψεις, βεβαιώνοντας ότι ο Θεός είναι με το πλευρό του ξεσηκωμού τους. 

Από αυτά τα τρία θεμελιώδη χαρακτηριστικά της Αμερικάνικης επανάστασης – σπουδαιότητα των θεμελιωδών και οικουμενικών δικαιωμάτων του ανθρώπου, προσευχή ώστε ο Θεός να βοηθήσει μια προσπάθεια χιλιαστικού τύπου και υπεράσπιση των παραδοσιακών δικαιωμάτων των περιφερειακών εθνοσυνελεύσεων (Πολιτείες), που υπήρχαν ήδη-, τα δυο τελευταία δεν ήταν καινούργια. Και ήταν αυτά που κυριαρχούσαν στο πολιτισμικό επίπεδο της Αμερικάνικης επανάστασης του 18ου αιώνα. […] 

Μόνο στη Γαλλία του 1789 συναντάμε για πρώτη φορά τις πολιτισμικές εκείνες διαστάσεις, που στη συνέχεια αποτέλεσαν, για τη σύγχρονη εποχή, την πεμπτουσία της επανάστασης, δηλαδή: απόρριψη του παρελθόντος και συνειδητή προσπάθεια να δημιουργηθεί μια εντελώς νέα εποχή στο όνομα του ανθρώπινου ορθού λόγου και όχι πλέον θεϊκή αδεία. Αυτή η μοναδικότητα οφείλεται στη σύντηξη δυο στοιχείων:  

• Του αντικληρικαλισμού κατά το πνεύμα του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, ενός αντικληρικαλισμού που δεν διαποτίζει τόσο πολύ τις συνειδήσεις των αγγλοσαξώνων. 
• Και της πίστης στην πρόοδο και στον ορθό λόγο, ο οποίος εμφανίζεται ως κύριο κριτήριο μόνο προς τα τέλη του 18ου αιώνα. Με βάση αυτό το κριτήριο θεωρήθηκαν ξεπερασμένοι οι θεσμοί του Παλαιού Καθεστώτος. Και χάρη στο πρώτο στοιχείο – τον αντικληρικαλισμό – μπόρεσαν οι Γάλλοι να αισθανθούν ελεύθεροι για να δημιουργήσουν για το δικό τους λογαριασμό, και όχι για να υπηρετούν τον Δημιουργό, και για να εξαπολύσουν πολιτικές και κοινωνικές εκστρατείες προκειμένου να μεταμορφώσουν ολόκληρη την Ευρώπη. […]

Αυτό στο οποίο πρέπει να επιμείνουμε, είναι το μοναδικό πολιτισμικό πεδίο που αναπτύχθηκε από τη Γαλλική επανάσταση. Αυτό διακρίνει αυτή την επανάσταση από όλες τις άλλες μέσα στην ιστορία. Διότι στη Γαλλία του 1789 συναντάμε για πρώτη φορά την «Επανάσταση» όχι πια με την κλασική έννοια του όρου αλλά με την εντελώς σύγχρονη. Εκεί για πρώτη φορά το εσχατολογικό πλαίσιο της χριστιανικής εποχής, η πίστη στην καταστροφή του παρελθόντος και στη δημιουργία μιας εντελώς νέας ενάρετης εποχής κάνουν την εμφάνισή τους εντελώς εκκοσμικευμένα και μεταμορφωμένα σε μια πίστη, ότι ο ίδιος ο άνθρωπος έχει από μόνος του τη δύναμη να φτιάξει έναν ανώτερο κόσμο. […] 

Για να κατανοήσουμε καλά τον αντίκτυπο της Γαλλικής επανάστασης πρέπει να διακρίνουμε δυο από τα στοιχεία της: το μύθο της και τη μέθοδό της. 

Ο μύθος της Γαλλικής επανάστασης είναι ότι η ελευθερία, η ισότητα και η δημοκρατία μπορούν να πραγματοποιηθούν άμεσα από τη δράση του ίδιου του ανθρώπου. Ο χρυσός αιώνας της επουράνιας λύτρωσης κατεβαίνει στη γη και εκείνος που τον κομίζει δεν είναι πλέον ο Μεσσίας αλλά ο άνθρωπος. 

Η μέθοδος της Γαλλικής επανάστασης στηρίζεται στη δημιουργική καταστροφή. Δηλαδή στην ιδέα ότι ο δρόμος προς την ελευθερία, την ισότητα και τη δημοκρατία περνάει από την καταστροφή των κατεστημένων μη-δημοκρατικών θεσμών και από τον αφανισμό των υποστηρικτών αυτών των παλιών θεσμών, έστω και με τη χρήση τρομοκρατίας. 

Δυστυχώς ο μύθος και η μέθοδος της Γαλλικής επανάστασης είναι δυο πράγματα εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους. Η προσφυγή στην  τρομοκρατία καταστρέφει συστηματικά το πολιτικό πεδίο, που είναι αναγκαίο για ν’ ανθίσουν όλες αυτές οι ελευθερίες. Στην ίδια τη Γαλλία, η κληρονομιά της Τρομοκρατίας είναι το τέλος της συνταγματικής διακυβέρνησης στην αρχή μέσα από το Διευθυντήριο και στη συνέχεια με το Ναπολέοντα. Και οπουδήποτε μέσα στη σύγχρονη ιστορία επικρατεί η μέθοδος της Γαλλικής επανάστασης, ο μύθος της εξαφανίζεται»,

J. A. Goldstone, Επαναστάσεις μέσα στην ιστορία και ιστορία της επανάστασης, 
Γαλλική Επιθεώρηση Κοινωνιολογίας, τχ 30, 1989.