Τεχνοεξιτάρισμα παντού!

 Δεν ξέρω πώς περάσατε εσείς τις γιορτές, αλλά εμείς, από … ψυχογεωγραφικής άποψης τουλάχιστον, την βγάλαμε στην πόλη μας. Όπως κι οι περισσότεροι φίλοι φέτος. Έχουμε φτάσει μάλλον ηλικίες όπου δεν έχεις να φροντίσεις μόνο για τον εαυτό σου, ούτε για τους μικρότερους, αλλά και για τους γεροντότερους. Είναι η λεγόμενη «μέση» ηλικία. Όπου σ' έχουν βάλει … στη μέση. Κι αυτή η φροντίδα μια ενδιαφέρουσα «αλλαγή παραστάσεων», που μάλιστα βάζει σε άκρα δοκιμασία το καλομαθημένο άτομο-συλλέκτη. Ίσως μας δοθεί μια άλλη φορά η ευκαιρία να πούμε γι’ αυτά τα ταξιδάκια στα υψίπεδα της τραγωδίας.

Το θέμα είναι ότι ένα ωραίο απόγευμα κάναμε το λάθος να πάμε σε κάποια από τις in παραλιακές καφετέριες, για να συνδυάσουμε ηλιοβασίλεμα με κάποια από τις περίεργες παραλλαγές του καφέ, με τις οποίες έκανε ωραία πλάκα εδώ η Rosalia. Καλά να πάθουμε! Αφού δεν μάθαμε από την πρόσφατη επίσκεψή μας στην κάποτε υπέροχη Θεσσαλονίκη με την κατεστραμμένη πλέον, από τέτοιας λογής μαγαζιά, παραλία …

… Διότι υποστήκαμε δια κανένα δίωρο μια από τις μορφές της σύγχρονης δικτατορίας του «high» κι όποιος πάρει ο Χάρος, τουτέστιν το να κάθεσαι απογευματιάτικα μπροστά στη θάλασσα κάτω από τους εκκωφαντικούς ήχους μιας μουσικής, που θα ταίριαζε μόνο σε νυχτερινή εξόρμηση για τρελό χορό και που φυσικά προξενούσε τώρα πονόλαιμο μεν σε όποιον προσπαθούσε να μιλήσει στους διπλανούς του, λυκόπιασμα στους περί τον τράχηλο μύες σε όποιους προσπαθούσε να τον ακούσει.

Βέβαια, όπως διαπιστώσαμε παρατηρώντας τον κόσμο γύρω, η λύση στην οποία κατέφευγαν οι περισσότεροι έπειτα από προσπάθειες το πολύ ενός δεκαλέπτου, ήταν η α-φα-σί-α.

Βουβοί, μ’ ένα ηλίθιο χαμόγελο, κουνάνε το κεφάλι τους στο ρυθμό του νταμπαντούμπα όπως οι κωπηλάτες στα κάτεργα, δίνοντας έτσι και την απατηλή εντύπωση ότι σε κάτι λένε «ναι», ενώ ταυτόχρονα έπαιζαν με ψυχοπαθητική λύσσα τα πλήκτρα των κινητών τους στέλνοντας, απόντες, sms σε άλλους απόντες.

Ένα τέλειο φρενοκομείο! Εξού και η ερώτηση: αυτό το must του «high» ανά πάσα ώρα και στιγμή αποτελεί άραγε αποκύημα σκοτεινών συμφερόντων της απληστίας ψυχιάτρων, που δεν αρκούνται στην άφθονη πελατεία την οποία τους παρέχουν ένα εκατομμύριο περιστάσεις της σύγχρονης ζωής; Ή μήπως αρχίζουμε να μεταλλασσόμαστε σε κάποιο είδος δίποδων φυτών;