Για αυτό μας αρέσει ο μετρήσιμος κόσμος.Τόσο φαίνεται πως τιμάται η εξέγερση από την ευρύτερη Aριστερά(εξαρτημένη και ανεξάρτητη),Στα 400 με 500 ευρώ (υπάρχει μια μικρή διαφωνία αλλά τα 100€ της απόκλισης δεν είναι το ζήτημα*). Μετά από αυτό το όριο δεν εξεγείρεσαι, την αράζεις.
Αλλά κάτω από τα 500... Αααα, Όλα κι όλα. Μια πόλη "ανάστα"! Το πρόβλημα είναι πως "οι κακοί" το ξέρουν και μάλιστα πριν βγει η τιμή
της εξέγερσης στη φόρα σε αφίσες, φυλλάδες κ.λπ. Το γνωρίζουν από την ιστορία.
Στις ΗΠΑ (βλ. εδώ ) για παράδειγμα, με πρόχειρους υπολογισμούς, το όριο είναι περί τα 800 $ και με τσουλήθρα, πισίνα, γυμναστήριο και ηλεκτρικά αυτοκίνητακια.
Στο Μπαγκλαντές είναι τα 30-40$/το μήνα δυστυχώς δίχως τσουλήθρα,πισίνα, γυμναστήριο και ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Ανάλογα, κάθε περιοχή έχει και το ε ξ ε γ ε ρ τ ι κ ό της όριο πάντα σε €, £ , $ ή ¥.
Τα όρια στην Ελλάδα, αλλά και ανα τον κόσμο γενικότερα, τα αναλαμβάνει η λεγόμενη και Αριστερά. Λέει: Με τετρακόσια ευρώ δεν ζεις. Τέλος. Εδώ η υπολογιστική ακρίβεια του πρακτικού βίου συναντά τους έτερους εκφραστές της. Τους επαγγελματίες επαναστατες των 400€. Που πριν ήταν των πεντακοσίων και πιο πριν των επτακοσίων αλλά πάντα μετρημένα με ακρίβεια σεντς.
Χαμένοι κι οι ίδιοι οι διευθyντές της εξέγερσης μέσα στους εφήμερους υπολογισμούς και την ευδαιμονία των επικαίρων που τους συντηρούν, παλεύουν να κρατήσουν το έμμισθο κατοικίδιο της μεγαλούπολης δεμένο στο λουρί του, ταΐζοντας το διεκδικήσεις κι εξαπατώντας το με "κεκτημένα" και "οργανωμένη" "δράση" ώστε να "μην γίνουμε Βούλγαροι".
Έτσι πάει. Οι Γάλλοι να μην γίνουν Πορτογάλοι, οι Πορτογάλοι να μην γίνουν Έλληνες οι Έλληνες μην γίνουν Βούλγαροι και οι Βούλγαροι Ρουμάνοι ....
Εργζόμενοι άντρες και γυναίκες, είστε έτοιμοι να (ξανα)πουλήσετε φτηνά το τομάρι σας, όπως το συνηθίζετε (και όπως σας έχουν μάθει)!
Ξανασκεφτείτε το. Η μισθωτή σκλαβιά θα παραμένει τέτοια όσος κι αν είναι ο μισθός σας!
------------------------------------------
*Χαρείτε! Έπειτα από 42 ημέρες απεργίας, οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της Coca-Cola 3E στη Θεσσαλονίκη πέτυχαν μια μεγάλη νίκη!
Η διοίκηση υποχρεώθηκε να σταματήσει τις εισαγωγές προϊόντων από την
Βουλγαρία, να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο με το σύνολο του
προσωπικού και να μην μειωθούν οι μισθοί των εργαζομένων. (Που εδώ που έχουμε φτάσει, εννοείται ότι δεν θα απεργούσαν ποτέ σχετικά με την σύσταση του αμφιλεγόμενου προϊόντος που παράγουν, και την ανα τον κόσμο "ευεργετική" δράση της εταιρίας.)
29 σχόλια:
Μπράβο Ίζι! Έξω από τα δόντια!
[...]Η ανθρωπιστική αντίδραση που είναι η θέληση να αλυσοδεθεί η πολιτική και η οικονομία, τα χρήματα ή οι σχέσεις εξουσίας, σε ένα υποτιθέμενο ανώτερο ορθολογισμό που θα ήταν αυτός μιας οντότητας εγγενώς ηθικής - ο «λαός», οι «πολίτες» , ή «η κοινωνία των πολιτών» - αγνοεί το εξής γεγονός: δεν υπάρχει ανώτερος ορθολογισμός από αυτόν του παιχνιδιού και αυτός δεν περιορίζεται στις ιδιοκτήτριες τάξεις, ενώ οι κυριαρχούμενοι περιορίζονται στην καθαρή ανάγκη. Το παιχνίδι, όσο καταστροφικό και αν είναι, αποπλανεί επίσης τους κυριαρχούμενους και ο φόβος γίνεται μέρος της περιουσίας τους. [...]
Bernard Pasobrola
Πόσο αποτιμάται ο φόβος;
προσυπογράφω και καίω τα 1000 μου ευρώ μαζί με την περιφερόμενη πραμάτεια μου...
Οι σταλινικοί χειραγωγοί αποδεικνύουν διαχρονικά και απερίφραστα του πόσο αποτελούν την οπισθοφυλακή ενός συστήματος ,πού σαν μόνο μέλημα του έχει την εξαθλίωση της σκέψης και της ζωής.Τα απολειφάδια μιας δήθεν αριστερής παράταξης δεν ευθύνονται διόλου λιγότερο για την σημερινή κατάντια.
Ιζι μας θυμίζεις ότι δεν είμαστε μόνοι μας !!!!
Βρε παλιόπαιδα...υπάρχει "συμπλοκή" ποσοτικού-ποιοτικού!
Φυσικά το ποσοτικόν-η διαδικασία της "θρέψης" όπως μας διδάσκει ο μέγας διδάσκαλος στην "φαινομενολογία του πνευματος"- υπάγεται στην ποιότητα-ουσία, και εδώ διακρίνεται ο υλισμός απο την διαλεκτική. Απο την άλλη η εξόριση του ποσοτικού κινδυνεύει να γίνει μια ανεστραμμένη εικόνα του τυπικού μαρξισμού. Με αυτή την έννοια η μάχη εναντίον των "ποσοτικοποιήσεων'" του μαρξισμού κάθε είδους, ενώ είναι ένα καλό ντούσ για την θετικιστική καρακαβλάρα τους, που έχει αναλυθεί και απο σας στην κριτική σας για τον "νόμο της αξίας" (ωχ..), μπορεί να γίνει η βάση μιας άλλης γνωστής ιστορικά καρακαβλάρας, της καρακαβλάρας του "ποιοτισμού"...Το ίδιο ισχύει και με το θέμα του "μισθού". Φυσικά και η μισθωτή εργασία είναι η αλυσίδα, είτε ο μισθός είναι μικρός είτε κάπως μεγαλύτερος, αλλά ο "ικανοποιητικός" μισθός που προσφέρει ο κρατικός σοσιαλισμός δεν παύει να αποτελεί ως ποσοτικό στοιχείο που σε αλύσοδένει, ένα βασικό στοιχείο που δεν αντικαθίσταται με την οριακή επιβίωση ως όμοιο. Εν ολίγοις, αν χωρίς αυταπάτες κυνηγάς και κάποιο φραγκάκι, ως τάξη, για να μην πεθάνεις στην είσοδο ενός νοσοκομείου χωρίς ασφάλιση και πόρους εσύ και τα παιδιά σου, δεν σημαίνει πως είσαι "ρεφορμιστής". Αν ο κατηραμένος "σταλινισμός" ή η απο ολους (σας!..χα) κατηραμένη σοσιαλδημοκρατία "δίνει"(ανα-κατανέμει) (μετά απο μάχες) υλικούς πόρους στην εργασία, πρέπει να την βγαίνουμε απο αριστερά στους εργαζόμενους;
αμαν βρε παιδιά, τι αριστερό δημοπρατήριο έχουμε γίνει; όλοι απο τα αριστερά θέλουν να "την βγούν"!
Τελειώνω με ένα επιφώνημα, διολου τυχαίο, για τους γνωρίζοντες:
Ζήτω ο Νικολαϊ Μπουχάριν!
@ Αγαπητέ Eriugena,
γνωρίζεις ότι η διαλεκτική έχει πολύ συχνά χρησιμοποιηθεί σαν μέθοδος για να βγάζει κανείς ότι έχει δίκιο ενώ έχει άδικο. Το κόλπο στηρίζεται στη μετονομασία του ανακατώματος και θολώματος των εννοιών σε "διαλεκτική συμπλοκή" αναμεταξύ τους. Επειδή υποτίθεται ότι λ.χ. μέσω της "ποσοτικής αύξησης" επέρχεται "ποιοτικό άλμα", κι επειδή φυσικά δεν είναι ποτέ δυνατόν να προσδιοριστεί με έστω και στοιχειώδη ακρίβεια το πώς και πότε συμβαίνει αυτό, οι διαλεκτικοί ταχυδακτυλουργοί ανακατώνουν το "ποσοτικό" με το "ποιοτικό" κι έτσι έχουν την εντύπωση ότι είπαν κάτι το περισπούδαστο και βαθύ.
Στο ειδικό θέμα μας "μισθοί και εξέγερση" λοιπόν, το να λες ότι το "ποσοτικό συμπλέκεται με το ποιοτικό", δεν λέει απολύτως τίποτα. Ούτε ακόμα κι όταν προσθέτεις ότι "το ποσοτικό υπάγεται στο ποσοτικό". Διότι εκείνο που πρέπει να δείξεις, εφόσον υποστηρίζεις ότι υπάρχει κάποια διαλεκτική σχέση ποσοτικού-ποιοτικού στη σχέση μισθός-εξέγερση (αυτό συζητάει το post!), είναι τι είδους ποιότητα ζωής αντιστοιχεί στην εκάστοτε συγκεκριμένη ποσότητα μισθού.
Ποια ποιότητα ζωής αντιστοιχεί π.χ. στα 1000 ευρώ και σε τι αυτή η ποιότητα διαφοροποιείται όταν πέφτουμε στα 400 ευρώ έτσι ώστε να λέει κανείς - όπως έχει κάνει και κάνει συστηματικά η Αριστερά! - ότι στα 1000 ευρώ δεν συντρέχουν σοβαροί λόγοι εξέγερσης (απλώς συνδικαλιστικών διεκδικήσεων) ενώ στα 400 συντρέχουν;
Τι λες;
Παναγιώτη και βέβαια είναι κι ο φόβος (βλ. και το λινκ στο τέλος)
Καταμπραν κρατήσου, μην τα κάψεις και όλα :-)))
Λυγκαία εννοείται εννοείται! (κι ας είμαστε περικυκλωμένοι μόνοι δε θα μείνουμε)
Eriugena,
Λες (μάλλον για να με πειράξεις ρε άτιμε):
"Εν ολίγοις, αν χωρίς αυταπάτες κυνηγάς και κάποιο φραγκάκι, ως τάξη, για να μην πεθάνεις στην είσοδο ενός νοσοκομείου χωρίς ασφάλιση και πόρους εσύ και τα παιδιά σου, δεν σημαίνει πως είσαι "ρεφορμιστής""
::::::::
Εάν πρόκειται για πάλη και ό ένας εκ των δύο αντι-παλεστών έχει πλακώσει στα κεφαλοκλειδώματα τα μαξιλάρια στις γωνίες, καθώς ο άλλος του ρίχνει ανηλεώς φάπες, κάτι δεν πάει καλά...αν με εννοείς.
Το να "ταΐσω τα παιδάκια" μου δεν είναι δυνατόν να παρουσιαστεί ως η δικαιολογία, μιας αιώνιας αναποτελεσματικής "τακτικής", στην περίπτωση της πάλης.
Όταν η ταξική λοιπόν πάλη είναι τέτοια, κι εγώ σκέφτομαι αν θα πεθάνω ασφαλισμένος ή ανασφάλιστος, τότε είμαι σίγουρα δυνάμει πουλημένος και όχι ρεφορμιστής.
Εγώ είπα "πουλημένη" την "εργατική τάξη" και την "πρωτοπορία" της(μην τα μπερδεύουμε)
(κάποιος άλλος θα μπορούσε να πει πως είναι "πουλημένη στην πρωτοπορία της")
Μάλλον δεν είμαι καθόλου "ποιοτιστής" (δεν ξέρω καν τι ακριβώς σημαίνει)
Χόλοου παίρνω το θάρρος και απαντώ αναμένοντας και την απάντηση του Eriugena
"τι είδους ποιότητα ζωής αντιστοιχεί στην εκάστοτε συγκεκριμένη ποσότητα μισθού;"
Αντιστοιχεί και στα 1000 και στα 400 και στα 50000 μια "ποιότητα" θα λεγα "κάκιστη"
όσο οι αξίες αυτού του κόσμου καθορίζονται από ένα απάνθρωπο αυτονομημένο σύστημα συναλλαγών που απονεκρώνει τα πάντα.
Σε κάθε περίπτωση δεν νομίζω ότι το χρήμα μπορεί να "ποιοτικοποιήσει" κάτι πόσο δε μάλλον τη ζωή. Αυτό που μπορεί όπως είδαμε είναι να τις "πάρει τα μέτρα"
Είναι γεγονος πως η απελπισία πλήττει και τους ζάμπλουτους.
Τελος θα έκλεινα κι εγώ με ένα επιφώνημα,κι αυτό διόλου τυχαίο, για τους γνωρίζοντες:
Ζήτω Ο Jello Biafra!
http://youtu.be/IOBH_LbaMH0
Ο Εριου βάζει μπουρλότα :-))))))
Νομίζω πως ο ανώνυμος έπιασε το πνεύμα μου, του μπουρλότου, αν και ίσως κάθε επίδοξος μπουρλοτιέρης τελικά να ρίχνει στρακαστρούκες!
Δεν θα έλεγα πως διαφωνώ (όχι δεν είναι αναδίπλωση αυτό), αφού κατά την δική μου έννοια διαλεκτικής η οποία καυχώμαι πως είναι αναχρονιστική, το ποιοτικόν υπερέχει και καθορίζει το ποσοτικόν, μερικές φορές μάλιστα με "αυθαίρετο" τρόπο, παρά και τις όποιες δηλώσεις διασφάλισης του μη αυθαιρέτου του (υπερ-καθορισμού). Επιφυλάσσομαι με την συνεργασία του αγαπητού φίλου "ονειρμού" να σας εκθέσουμε στο μέλλον αναλυτικά τις απόψεις μας για το είδος και την ουσία του υπερκαθορισμού. Επειδή όμως δεν την ψωνίσαμε (ακόμα) μπορώ να σας πω 2 κουβεντούλες, όσον αφορά την "συμπλοκή" του ποιοτικού-ποσοτικού:
Σίγουρα δεν υπάρχει σχέση εύκολη και αναλύσιμη βάσει των 4 αιώνιων νόμων της αλήστου μνήμης "διαλεκτικής" του "κινήματος". Υπάρχει ένα σύστημα καθορισμών με βασική ορίζουσα τον ποιοτικό προσδιορισμό, όπου όμως αυτός δεν νοείται ως αξιακά "θετικός" ή "αρνητικός". Εξ'ου και η κριτική μου στον "ποιοτισμό", αφού η καθοριστικότητα της ποιότητος δεν σημαίνει "αγαθότητα" (α-πριόρι) αλλά απλά έναν θεμελιακό προσδιορισμό της "πραγματικότητας" που δεν διαφεύγει της ιστορικότητας, αλλά το αντίθετο, την συγκροτεί και συγκροτείται ουσιακά απο αυτόν, ήτοι "ποιότητα"<=>ιστορικός προσδιορισμός. Τι μεσολαβεί εντός των αλληλοπροσδιορισμών της ιστορικότητας και της ποιότητας; όχι φυσικά μια υλιστικής απόχρωσεως ποσότητα, αλλά μια διεργασία ποσοτικής έκφρασης της ποιότητας, που εμπεριέχει τόσο την ίδια την καθαυτότητά της όσο και την αναγγελία τινός αγνώστου μελλοντικού "ποιοτικού-ιστορικού" προσδιορισμού. Θα σας κούραζα αν αναφερόμουν στα συγκεκριμένα εδάφια του προλόγου της "φαινομενολογίας του πνεύματος", του Εγέλου, αλλά μπορώ να σας πω πως σχεδόν αντιγράφω απο εκεί.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον μισθό?
Μόλις γύρισα απο την δουλειά. Θα φάω, θα κοιμηθώ και θα συνεχίσω το βραδάκι..
Don't blow your mind σύντροφοι..\
Ζήτω ο Ρούντι Προντρούντι!
http://www.youtube.com/watch?v=0AHFqVFL6dE
Ενα κείμενο του Σάιντμαν εδώ
http://www.kokkinonima.gr/?p=73
Σημαντικη εργασία :-)
(αν και είμαι όλος μάτια για το που το πας Eriugena)
Σαν συνεισφορά στην συζήτηση
Από Ντελέζ, ''Ο Νίτσε και η Φιλοσοφία'', σελ 69 και επ., εκδόσεις Πλέθρον.
''Η ίδια η ποσότητα δεν μπορεί συνεπώς να διαχωρισθεί από τη διαφορά ποσότητας. Η διαφορά ποσότητας είναι η ουσία της δύναμης, η σχέση της δύναμης με τη δύναμη''...''κάθε φορά που ο Νίτσε επικρίνει την έννοια της ποσότητας, πρέπει να το εννοήσουμε ως εξής: ως αφηρημένη έννοια, η ποσότητα κατατείνει πάντοτε και κυρίως προς μια ταύτιση, προς μια εξίσωση της ενότητας που τη συνθέτει, προς μια κατάργηση της διαφοράς εντός της ενότητας αυτής. Αυτό που ο Νίτσε μέμφεται σε κάθε καθαρά ποσοτικό προσδιορισμό των δυνάμεων, είναι ότι οι διαφορές ποσότητας έτσι αυτοκαταργούνται, εξισώνονται ή συμψηφίζονται. Αντίθετα, κάθε φορά που επικρίνει την ποιότητα, πρέπει να το εννοήσουμε ως εξής: οι ποιότητες δεν είναι τίποτα πέραν της διαφοράς ποσότητας, στην οποία αντιστοιχούν δύο τουλάχιστον υποτιθέμενες εν συσχετισμώ δυνάμεις''.
σελ 70 ''...Η ποιότητα διακρίνεται από την ποσότητα, αλλά μόνο γιατί είναι αυτό που δεν μπορεί να εξισωθεί μέσα στην ποσότητα, και αυτό που δεν μπορεί να ακυρωθεί μέσα στην διαφορά ποσότητας...Η ποιότητα δεν είναι άλλο πράγμα παρά απλώς η διαφορά ποσότητας, και αντιστοιχεί σ'αυτήν σε κάθε εν συσχετισμώ δύναμη''. Η ''δισημία'' φαίνεται όταν ''Ο Νίτσε μπορεί να δηλώσει, σε ένα σκοτεινό κείμενό του, ότι το σύμπαν προϋποθέτει ''μια απόλυτη γέννηση αυθαίρετων ποιοτήτων'', αλλά και ότι η γέννηση των ποιοτήτων προϋποθέτει και η ίδια μια (σχετική) γένεση των ποσοτήτων. Το ότι οι δύο γενέσεις είναι αδιαχώριστες σημαίνει ότι δεν μπορούμε να υπολογίσουμε με αφηρημένο τρόπο τις δυνάμεις.''σελ 71.
Η επιλογή πάντως γίνεται. Και η επιλογή που κάνει ο Ντελέζ είναι η κίνηση ποσοτικός συσχετισμός (διαφορές έντασεις, δύναμης κλπ)->ποιότητα. Ο Χέγκελ ξεκινά από τον μορφικό-ποιοτικό προσδιορισμό και όταν φτάνει στην ποσότητα, γράφει:
''3)To Aπόλυτο είναι καθαρή ποσότητα. Αυτή η άποψη γενικά συμπίπτει με εκείνη, η οποία ορίζει το Απόλυτο ως ύλη, στην οποία η μορφή είναι ασφαλώς παρούσα, αλλά ως ασήμαντο χαρακτηριστικό''. ''Επιστήμη της Λογικής-Μικρή Λογική'', ''διδασκαλία περί του Είναι'', εκδ. Δωδώνη, σελ 233.
Ο μεταφραστής σημειώνει στην ίδια σελίδα: ''Aυτό (σ.σ το Απόλυτο σαν καθαρή ποσότητα) είναι το βασικό αξίωμα κάθε υλισμού. Ο Χέγκελ δεν το αρνείται, αλλά τοποθετώντας το σ'αυτήν την θέση, δείχνει ανάγλυφα ότι πρόκειται για μια αφηρημένη θεώρηση της ύλης και της ποσότητας, κατά το μέτρο που αυτή δεν έχει προσδιοριστεί ως τάδε ή δείνα ποσόν, και δεν έχει ληφθεί υπόψη η σημαντικότητα της μορφής''.
Ο Εriugena αναφέρεται στην 11 παράγραφο του προλόγου της ''Φαινομενολογίας του Πνεύματος'' (μετάφραση Δ.Τζωρτζόπουλου). Εκεί φαίνεται πως η ''ποσοτική συσσώρευση'' είναι μια θρεπτική διαδικασία στην οποία ενυπάρχει ήδη η ποιοτική μεταβολή που θα επέλθει ως διαμορφούμενη, εν τω γίγνεσθαι όμως, τελικότητα της ποσοτικής, Υπάρχει ένα ''καταθρυμμάτισμα'' του προηγούμενου ως ποιοτικό στοιχείο μέσα στην ''ποσοτική'' διαδικασία, αλλά το στοιχείο που καταθρυμματίζει είναι ποιοτικό μέσα σε αυτήν την διαδικασία και όχι εξωγενές ως προς αυτήν. Ενδεχομένως αυτό που οι Ντελέζ-Νίτσε λένε πως είναι το μη αναγώγιμο σε μια διαφορά ποσότητας ποιοτικό.
Η δική μου άποψη είναι πως αν το ποιοτικό μέσα σε μια ''ποσοτική'' αυξομείωση (όπου ποσότητα μπορεί να σημαίνει διαφορά δύναμης) είναι ιστορικός προσδιορισμός, τότε μια απότομη διαφορά (αγοραστικής?μισθολογικής?) δύναμης μπορεί να αποκαλύψει σαν σύμπτωμα την ιστορικότητα του ποιοτικού καθορισμού. Τελικά το ''ποιοτικό άλμα'' δεν υπάρχει στα ''πράγματα καθεαυτά'' αλλά στην ιστορική σχέση των υποκειμένων μέσα στο κοινωνικό πεδίο, μέσα σε έναν ιστορικά διαμορφωμένο συσχετισμό δυνάμεων, όπου κάθε αύξηση ή μείωση δύναμης δεν είναι πάντα αδιάφορη, όταν ξεπερνά ένα όριο το οποίο δεν βρίσκεται όμως στην ''Φύση'' αλλά στο modus vivendi υποκειμένου/συνείδησης-πεδίου και των συσχετισμών δύναμης.
Αν λοιπόν η απότομη πτώση του μισθού είναι αδιάφορη για μια ''ιδεατή'' ποιότητα ζωής που δεν θα είναι καπιταλιστική, δεν είναι αδιάφορη για την ιστορικά καθορισμένη ζωή αφού μπορεί να αναδειχθεί σαν σύμπτωμα το όριο του ιστορικού καθορισμού αλλά και το ''καταθρυμματίζον'' στοιχείο που διαμορφώνεται και αποτελεί το άνοιγμα προς τον μελλοντικό ιστορικό καθορισμό. Βέβαια πράγματι η ''στιγμή'' του ποιοτικού άλματος δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Γιατί δεν βρίσκεται στα ''πράγματα καθεαυτά'' αλλά σε μια ιστορική σχέση η οποία είναι παρελθόν παρόν και μέλλον μαζί, και φαίνεται μάλλον στο timing της κουκουβάγιας του Χέγκελ. Ή μες στο ''καταμεσήμερο'' του Λούκατς, στο ακμαίο παρόν με λίγο επαναστατικό βολονταρισμό και καλή θέληση.
Ο Εriugena μου πέταξε το μπαλάκι, αλλά δεν νομίζω να τον κάλυψα. Ας δούμε πάντως την ''ποσότητα'' και σε σχέση με τα παραπάνω.
Το ποσότητα=δύναμη είναι μια περίπτωση, έτσι όπως τα έγραψα παραπάνω μπορεί να φανεί μια ισότητα μονοσήμαντη που δεν την εννοούσα.
Νομίζω πως ο φίλος με κάλυψε. Απλά θα τονίσω την μεταβατική έννοια της "ποσότητας-απόλυτο" και την υπαγωγή της στον ποιοτικό προσδιορισμό, ο οποιος έχει έναν βαθμό δυνατότητας "αυθαιρεσίας", όσον αφορά την χειραγώγηση των ποσοτικών μεταβολών μέσα στα όρια του. Έτσι λοιπόν, αναφερόμενοι στον "νόμο" της αξίας, άρα και στον μισθό, μπορούμε να πούμε πως αν κανείς προσδιορίσει με σαφήνεια τα όρια του ποιοτικού-οικονομικού προσδιορισμού (π.χ την σχέση σταθερού-μεταβλητού κεφαλαίου σε τοπικο-παγκόσμιο επίπεπδο) μπορεί να δεχτεί έναν ποσοτικό προσδιορισμό, κυρίως με την "αρνητική" πρός τα πάνω έννοια. Αν λοιπόν υπάρχει ευλυγισία όσον αφορά την πτώση των μισθών και την εξαθλίωση, δεν υπάρχει ευλυγισία όσον αφορά την ποσοτική μεταβολή εντός του συγκεκριμένου ποιοτικού προσδιορισμού. ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΒΕΒΑΙΑ ΠΩΣ Ο ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΟΣ ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΣΠΑΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΡΙΑ. ΩΣ ΑΛΛΟΣ ΠΟΙΟΤΙΚΟΣ ΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΑΛΛΕΣ ΠΟΣΟΤΙΚΟΠΟΙΟΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΥΣ. Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΜΟΙΡΑΖΕΙ ΟΥΤΕ ΜΕΡΣΕΝΤΕΣ ΟΥΤΕ ΛΑΝΤΑ. ΑΥΤΑ ΤΑ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΤΑ ΑΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ Ή ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ. ΤΟ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ, παρά την ιδεολογική του αθλιότητα (π.χ κκε) δεν τον καθιστα ταξικό-προδότη, αλλά απλά πραγματιστή, αν δεν έχει αυταπάτες ότι ψηφίζει και κομμουνιστικό κόμμα. (κάποιοι βλαμμένοι φιλο-κκε διανοούμενοι στο νετ νομίζουν κιόλας ότι στηρίζουν κομμουνιστές, προπαγανδίζοντας το κόμμα-επιβίωσης της παπαρήγα-μαϊλη).
Και για να τελειώσω με ένα επεξηγημένο περαιτέρω επιφώνημα:
Ζήτω ο Ν.Μπουχάριν . Τροτσκιστές-σταλινικοί ΞΟΥ..
Αριστεροί εν Μπουχάριν,Τρότσκι και Λένιν αδελφοί.
Δεν είναι ανάγκη να ζορίζόμεθα.
O άνθρωπος το πε δις ξεκάθαρα και με τόλμη...
"πουλημένοι"
Με αυτό μάλλον εννοεί ότι υπερασπίζουν με νύχια και με δόντια ως υπνωτισμένα ζόμπι την ιδιοτητα τους.
Το εμπόρευμα που είναι. Την ουσία τους.
Ούτε Χέγκελ ούτε Μαρξ.
Φτου ξελευτερία!
@fu manchu
Εγώ νομίζω πως και η θέση που μόλις εξέφρασες σέρνει πίσω της μια ολόκληρη γενεαλογία, με συγκεκριμένες αναφορές, έργα-τομές, και γενικότερα μια ολόκληρη ιστορία της οποίας είμαστε δέσμιοι ως οι τελευταίοι της κρίκοι (μέχρι τους επόμενους).
Θα υποστήριζα την ξελευτερία του fu.manchu, αλλά πράγματι, όπως σημειώνει ο Ονειρμός, ως δέσμιος μια όχι και τόσο μακράς ιστορίας (της εργασίας)που δυστυχώς συνεχίζεται.
@ Αγαπητοί Eriugena και Ονειρμός,
επιβεβαιώσατε απλώς αυτό που είπα αρχικά: ότι η διαλεκτική πολύ συχνά τείνει να χρησιμοποιείται σαν ταχυδακτυλουργία.
Το λάθος σας βρίσκεται στην αρχή του συλλογισμού σας, όταν τοποθετήσατε το θέμα με όρους "συμπλοκής" ποιοτικού-ποσοικού.
Να το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν: Η σχέση μισθού-ελευθερίας δεν είναι μια σχέση του τύπου ποσότητα-ποιότητα!
Αν ήταν έτσι, τότε μεγαλύτερος μισθός θα σήμαινε περισσότερη ελευθερία, κάτι που διαψεύδει η φριχτά στεγνή ζωή των ακριβοπληρωμένων "στελεχών" (βλ. τις σχετικές αναρτήσεις μας) - ένα γεγονός που αρνούνται να δουν μόνο όσοι ζηλεύουν αυτού του είδους την αποστειρωμένη ζωή.
Κι ούτε πάλι μπορεί κανείς να πει ότι η "συμπλοκή" δεν είναι ανάλογη αλλά αντιστρόφως ανάλογη, διότι είναι γνωστό τοις πάσι ότι μικρότερος μισθός δεν συνεπάγεται περισσότερη ελευθερία.
:-)
@ΗollowSky
Δεν ξέρω πού είδες ότι διατυπώθηκε η θέση, πως όσο μεγαλύτερος μισθός τόση περισσότερη ελευθερία (!). Γενικά όσα λες είναι αρκετά μακριά από όσα είπαμε.
Και οι υψηλόμισθοι τεχνοκράτες δεν είναι αδέσμευτοι από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα του οποίου αποτελούν λειτουργικές μονάδες. Έτσι δεσμεύεται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον τους, το μυαλό και το σώμα τους.
Ήδη ο Κ.Μάρξ ζητούσε την ''κατάργηση του συστήματος της μισθωτής εργασίας'', μην έχοντας παλαιοπρουντονικές(και όχι μόνο) αυταπάτες.
Η μισθολογική δύναμη σημαδεύει τον ιστορικό άνθρωπο. Σημαίνει αδυναμία εξυπηρέτησης πολλών ζωτικών (όχι απλώς ''βιολογικών'') ιστορικών αναγκών και επιθυμιών, που ''θεωρούνται'' ''εκτιμώνται ως'', κλπ, από τον ίδιο τον σύγχρονο άνθρωπο, ως ζωτικές του ανάγκες.
Ο Eriugena μίλησε και για εξαθλίωση, όχι μόνο για μισθό. Ο κομμουνισμός έχει άλλες ποσοτικοποιοτικές παραμέτρους. Αυτό πόρρω απέχει από το να ταυτιστεί η ελευθερία με το ύψος του μισθού.
Η ενυπάρχουσα ήδη σε ποσοτικές παραμέτρους ''αλλοτρίωση'' (και η ίδια η ποσοτικοποίηση είναι μια τέτοια, αλλά είναι υπαρκτή!) εκφράζεται όταν αγγίζει ένα ιστορικά διαμορφωμένο της όριο. Αυτό δεν είναι τα 400 ή 500 ευρώ συγκεκριμένα. Γιατί όπως είπα επανειλημμένως το όριο δεν βρίσκεται στα ''πράγματα καθεαυτά''. Ο κομμουνιστικός λόγος μπορεί να βοηθήσει τον άνθρωπο να καταλάβει πως βιώνει την αλλοτρίωση. Σε μια περίοδο κρίσης όπου αποκωδικοποιούνται αξίες, τρόποι ζωής κλπ χωρίς να επανακωδικοποιούνται από το κεφαλαιοκρατικό σύστημα άμεσα, άκοπα. Η ''ποιότητα'', είπαμε, είναι ένας ιστορικός μορφικός προσδιορισμός. Είναι μια μεγάλη ιστορική υλική και συμβολική τομή ''ίδρυσης'' του καπιταλισμού όπως υπάρχει σε ένα συγκεκριμένο χώρο με τις χρονικότητές του. Διάφορες ποσοτικές παράμετροι, μέσα σε ορισμένα πλαίσια (μπορεί ο καπιταλισμός να εντατικοποιήσει απολύτως όλα ή τα περισσότερα τα χαρακτηριστικά του?)συνειδητοποιούνται ως ποιότητες και όχι ως ποσότητες όταν προσεγγίζεται το ιστορικό όριο της τομής, έτσι το 10ωρο στον ιδιωτικό τομέα συνειδητοποιείται ως εξαθλίωση, ένα ύψος μισθού επίσης, μια έλλειψη χρόνου (παρά τον μεγάλο μισθό), επίσης, κ.ο.κ. Επειδή όμως αυτό δεν βρίσκεται στα ''πράγματα καθεαυτά'' οι καθεστωτικοί και επαναστατικοί λόγοι συναποτελούν μέρος του ''καταθρυμματίζοντος'' στοιχείου που ορίζει ''πού'' είναι το ιστορικό όριο.
Επομένως καμία σχέση με το ότι ''μεγαλύτερος μισθός->περισσότερη ελευθερία''. Ούτε τίθεται θέμα ''αναλογίας'' γιατί η ''ποιοτική παράμετρος'' είναι ένα όριο και όχι μια υποστασιοποιημένη μεταφυσική Ελευθερία. Η σχέση αναλογίας αντίστροφης ή μη για την οποία μίλησες αντιφάσκει με το ότι δήθεν εμείς είπαμε ποσότητα->μισθός, ποιότητα->ελευθερία (υπάρχει σχέση αναλογίας μεταξύ μιας ''ποσότητας'' και μιας ''ποιότητας''?). Ούτε αριθμοποίησα γιατί αναφέρθηκα στην σχετικότητα υποκειμένου-κοινωνικού πεδίου. Η άποψη που δεν διακρίνει καμία διαφορά μεταξύ της χαμηλότερης και της υψηλότερης μισθολογικής δύναμης-τάξης, επειδή βιώνουν όλοι εξίσου (έξω δηλαδή από το κοινωνικό πεδίο ή έχοντας μια ίδια θέση μέσα σε αυτό) την ''Αλλοτρίωση'', έχουν την ίδια Επιθυμία και ποθούν όλοι τους, κατά βάθος, την Ελευθερία, καθιστά ποιότητες όλες αυτές τις έννοιες και αντί βλέπει ως ποσότητα τα ρεαλιστικά ποσοτικοποιημένα, βλέπει ως ποσότητες τους ''βαθμούς έντασης'' της επιθυμίας, του πόθου για την επιθυμία, ή εξισώνει (ποσοτικοποιεί δηλαδή) όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως λειτουργικής θέσης κάτω από την καθολικότητα της κοινής Αλλοτρίωσης που βιώνουν όλοι εξίσου, κ.ο.κ.
Για την ποσότητα νομίζω φάνηκε από πιο πάνω αποσπάσματα πρώτον ότι δεν είναι απλώς με έναν ''ωμό τρόπο'' ό,τι βλέπουμε σε αριθμούς (βλ. χρηματική τιμή), β)ότι όλοι ποσοτικοποιούν ρητά ή άρρητα σε κάποιο σημείο του λόγου τους, είτε διά της ισότητας-εξίσωσης είτε διά της ανισότητας γ) ότι η ''συμπλοκή'' ''ποιότητας-ποσότητας'' δεν απασχολεί μόνο μαρξιστές (έστω και αν η ''ποσότητα'' ονομαστεί ''ένταση'' και η ''ποιότητα'' ονομαστεί ιστορικά διαμορφωμένο χαρακτηριστικό κ.ο.κ).
Και η ''συμπλοκή'' ποσοτικού-ποιοτικού σημαίνει την αναγνώριση ότι κάτι δεν είναι ποτέ καθαρή ποιότητα ή καθαρή ποσότητα. Γιατί ο ''σύντροφος'' ο Νίτσε λέει πως μια διαφορά ποσότητας είναι ποιοτική διαφορά, διαφορά δύναμης. Βεβαίως ο σύντροφος δεν λέει κάτι καινούργιο, αφού όσο και αν αντιπαθούσε τον Χέγκελ (και τον Βάγκνερ επειδή μέχρι τα γεράματα ''ξεγελάστηκε'' από τον Χέγκελ), δεν πρωτοτυπεί στο σημείο αυτό, επαναλαμβάνοντας μια πλευρά που ο Χέγκελ είχε επισημάνει ήδη, χωρίς να την θεωρήσει την κυρίαρχη.
Και η μεγάλη διαφορά μισθού (μεγάλη με τα ιστορικά μέτρα πρακτικής και συνειδητοποίησης), είναι μια μεγάλη διαφορά δύναμης. Η μεγάλη διαφορά χρόνου μισθωτής εργασίας είναι μια διαφορά δύναμης. Η ''μικρή'' διαφορά (700-400 ευρώ), μπορεί να μην θεωρηθεί καθόλου μικρή με τα ιστορικά μέτρα που συν-διαμορφώνουν οι διάφοροι Λόγοι, ''καλοί'' ή ''κακοί'' που τέμνονται.
Ας μην εγκλωβίζουμε λοιπόν το θέμα του μισθού στο άθροισμα των ευρώ. Ο μισθός είναι μια χρηματικά εκφρασμένη κοινωνική σχέση δύναμης προς πολλές κατευθύνσεις, μέσα στο ιστορικό πεδίο των δυνάμεων, που δεν μπορεί να αγνοήσει κανένας.
Οι εξεγερμένοι των 400 ή 500 ευρώ είναι οι εξεγερμένοι που έχουν λιγότερη (συνειδητοποιούμενη ως πολύ λιγότερη) ισχύ-δύναμη μέσα στον ιστορικό καθορισμό του κεφαλαιοκρατικού πεδίου-συστήματος. Αυτή η κατάσταση είναι μια καλή ευκαιρία να συλλάβουν και την αλλοτρίωσή τους.
''αντί βλέπει ως ποσότητα τα ρεαλιστικά ποσοτικοποιημένα''.
Διόρθωση: *αντί να βλέπει...
Οπότε μπορούμε να πούμε πως, η ''μία'' κάκιστη ποιότητα ζωής που αντιστοιχεί κατά την άποψή σας εξίσου στους 400, 500 και 1000 ευρώ, 20.000, 50.000 ευρώ κ.ο.κ, στα αποσπάσματα του Χέγκελ που παρέθεσα, δεν είναι άλλο από το ''Απόλυτο'' ως Μία (ιστορική) Ποιότητα, όπου είναι ''αδιάφορες'' οι διάφορες ποσοτικές αποκλίσεις, γιατί όλοι βρίσκονται κάτω από τον καθορισμό της εξίσου, σαν να είχαν όλοι απολύτως την ίδια θέση. Η παράβλεψη του ποσοτικού (της ''δύναμης'' και όχι μόνο κλπ), είναι μία από τις περιπτώσεις που ονόμασε ο Eriugena ''ποιοτισμό''.
Το κοινό όλων πράγματι είναι ότι έχουν μια δεσμευτική λειτουργική θέση στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα. Όμως αν μιλάμε για ''Σύστημα'', δεν έχουμε μόνο λειτουργική, αλλά και ιεραρχική διαφοροποίηση σε μια κοινή κλίμακα εντάσεων-δυνάμεων-ποσοτικών αποκλίσεων. Η κορυφή, η μέση και η κατώτερη θέση στην κλίμακα έχουν αποστάσεις. Και τείνουν να πολωθούν οι ''μεσαίοι'' στην κλίμακα δύναμης προς τα πάνω ή προς τα κάτω, ενώ οι πάνω και οι κάτω δεν είναι το ίδιο. Αυτό δεν αναιρεί και την κοινή καταναγκαστική λειτουργικότητά τους, είναι αλλαγή οπτικής-κριτηρίου, το οποίο δεν πρέπει να παραβλέπεται.
...Και θα μποορούσα να προσθέσω κάτι πολύ απλό, που έχει να κάνει με την δύναμη ως ποιοτικό καθορισμό. Νομίζω κανείς απο εμάς τους δύο, δεν μίλησε για μια πολικότητα ισοδύναμων προσδιορισμών, τύπου: απο εδώ η ποσοτητα, απο εδώ η ποιότητα, και μετά μια "διαλεκτική", αλλά με σαφήνεια προτάξαμε την "ποιοτική" προσδιοριστικότητα, κάτι που συνήθως ο παραδοσιακός μαρξισμός δεν το προτιμά καθόλου. Μάλλον ο Χόλοου, έχει στο μυαλό του τα γνωστά σοφίσματα "συμπλοκών" διαφόρων υποστασιοποιημένων "οντοτήτων", που έπειτα ο "διαλεκτικός" τα "συνθέτει" σε μια σούπα. Αντιθέτως εδώ, νομίζω προτάξαμε την ποιοτική προσδιοριστικότητα ως την θεμελιακή, ο δε ονειρμός ως καλός ερευνητής της "συστημικής θεωρίας" έδειξε την σχέση του μορφικού-ποιοτικού με την συστημικότητα. Θα μπορούσε να πεί κανείς, πως αυτό που διαπιστώνει κανείς είναι την επιβεβαίωση του ανεκδότου του Γρύλου. Όμως επίσης θα μπορούσε κανείς να διαπιστώσει την ύπαρξη της πολικότητας-ως πάθησης στην οποία όλοι έχουμε υποκύψει κατά καιρούς- σε στοχαζόμενους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους στην καταπολέμησή της. Δηλ. όταν έχεις φάει χρόνο πολύ για να συγκρουστείς με την μισθολαγνεία και την κυριαρχία της (αστικής-γραφειοκρατικής)ποσοτικοποίησης των πάντων, μπορεί να "πεταχτείς" στον άλλο πόλον της ποιοτικοποίησης, όπου όμως λόγω του γεγονότος ότι αυτό γίνεται με τον ίδιο μεταφυσικό-αξιακό τρόπο, υποκύπτεις στα ίδια λάθη απο την "αντίστροφη" μεριά. Με αυτό τον τρόπο, κάθε προσπάθεια διατήρησης έστω της ενότητας των προσδιορισμών φαντάζει σαν προσχώρηση στον άλλο πόλο που αρνήθηκες. Όταν λοιπόν έχεις μπροστά σου κάποιον που δεν μιλάει για "συμπλοκή" υπο όρους ισοδυναμίας, αλλά το αντίθετο υπο τον όρο της κυριαρχίας της ποιότητας αλλά με την "διατήρηση" της υπαγμένης "ποσοτικής" προσδιοριστικότητας, φαντάζεσαι ότι ό άλλος είναι "εκφραστής" της "ποσοτικής" προσδιοριστικότητας.
Όμως το πιό δραματικά ανησυχητικό είναι να δεί κανείς την πολιτική και ιδεολογική συνέπεια όλων αυτών των "επιλογών". Εν ολίγοις στην παλαίστρα των ιδεών, στο "κίνημα", εδώ και δεκαετίες, έχουν σχηματιστεί κάποιες βασικές τάσεις, που αναπαράγονται ως ένας διαρκής φαύλος κύκλος. Μετά την διαρκή επανάσταση, έχουμε τον διαρκή φαύλο κύκλο. Έχουν κολλησει όλα σε έναν αλληλο-κατασπαρακτικό διάλογο "μισούμενων" και αλληλο-συμπληρωνόμενων "θέσεων". Αν λοιπόν κανείς τρέξει να φύγει μακριά απο αυτήν την διαλεκτική του εγκλωβισμού, οι συμμετέχοντες σε αυτόν σπεύδουν να τον κατατάξουν σε ένα απο τα υπάρχοντα πλαίσια. Εδω και χρόνια δεν έχω πάψει να διαβεβαιώνω ότι δεν είμαι "αυτό" και το "άλλο" και το "παρα-άλλο"..Για να μην μιλήσω για τα πάθη που προέρχονται απο την ιστορική "μνήμη"..
Θα έλεγα λοιπόν, να σκεφτούμε καρτεσιανά, απο την αρχή τα πάντα, και όχι να είμαστε τόσο σίγουροι για τις ρίζες της σκέψης του άλλου..
Μα φίλοι μου εκπλήσσομαι κι αυτό γιατι δεν μπορώ να καταλάβω που στο καλό στην ανάρτησή μου υποκύπτω στον ποιοτικιστικό αποκλεισμό της ποσότητας.
Μου κάνει εντύπωση πως αντί να σχολιάσετε αυτό που γράφω σχολιάζετε σχολαστικά αυτό στο οποίο υποτίθεται ότι κινδυνέυω να ξεπέσω (αλλά δεν έχω ξεπέσει!)
Συμφωνώ μεν αλλά αυτό μου θυμίζει κι εμένα το γνωστό ανέκδοτο με το διορισμένο βασιλιά λαγό που ρώταγε τον λύκο αγανακτισμένος γιατι δε μπορεσε να του την σκάσει "γιατί δε φοράς το κράνος σου?"
Μπορεί λοιπόν να μη φοράω το κράνος μου αλλά δεν είναι αυτό το θέμα.
Φίλτρο ή άφιλτρο?-)))
Και τελος πάντω ας μου εξηγήσει κάποιος από τους δύο αν μπορεί που βλεπει να αναδύεται ένας "αντιδραστικός ποιοτικισμός" στην καθημερινότητα μας και στον αγώνα για τον μετασχηματισμό του υπάρχοντος "ποσοτικιστικού" αίσχους?
Φίλε izi
Σκοπός δεν είναι μια ''αντιπαράθεση'' ούτε είπα ότι ''ξέπεσες'' ή κάτι τέτοιο.
Αναπαρήγαγα νομίζω και σε προηγούμενο μήνυμα πχ αυτήν την αποστροφή του λόγου σου-"τι είδους ποιότητα ζωής αντιστοιχεί στην εκάστοτε συγκεκριμένη ποσότητα μισθού;"
Αντιστοιχεί και στα 1000 και στα 400 και στα 50000 μια "ποιότητα" θα λεγα "κάκιστη" όσο οι αξίες αυτού του κόσμου καθορίζονται από ένα απάνθρωπο αυτονομημένο σύστημα συναλλαγών που απονεκρώνει τα πάντα''-Aυτό είναι κομμάτι από ένα σχόλιό σου και όχι της ανάρτησής σου, βεβαίως και από την ίδια την ανάρτηση συνάγεται η θέση αυτή.
Ένα παράδειγμα αποκλεισμού της ποσοτικής διαβάθμισης και ιεραρχίας έναντι μιας κοινής ποιότητας που ισχύει για όλους μπορείς να το δεις λοιπόν στον λόγο σου αυτό. Στο παραθέτω επειδή ρώτησες.
Έτσι η διαφορά δύναμης, χρηματικής δύναμης στην ποσοτική της κλιμάκωση δεν αποτελεί σύμφωνα με αυτή την θέση και ποιοτική διαφορά (διαφορά δύναμης), αλλά μόνο ποσοτική-αλλοτριωμένη. Αυτό που ήθελα είναι να τονίσω και την ποιοτική διάσταση μιας ποσοτικής διαφοράς, για αυτό παρέθεσα Νίτσε. Αλλά και η ποσοτική διάσταση της ποιότητας, όπως φαίνεται πάλι από τον Νίτσε και τον Χέγκελ.
Η τροπή της κουβέντας προς τα εκεί ξεκίνησε με το σχόλιο του Eriugena περί συμπλοκής ποσοτικού-ποιοτικού.
Αυτό που σχολίασα είναι η θέση σου/σας ότι η επίκληση των λίγων χρημάτων που παίρνουν οι εργαζόμενοι είναι οικονομισμός, επίκληση σε μια ποσότητα αλλοτριωμένη, το χρήμα/μισθό, και νομίζω έγινε φανερό ότι η ποσοτική αυτή διαφορά συνιστά μια διαφορά δύναμης, και δεν είναι θέμα απλώς αριθμών ή οικονομισμού.
Και υπάρχει και ένα θέμα όσον αφορά το "ασαφές" της σχέσης, που σίγουρα δεν είναι ίδιον μιας καθαρά ποσοτικής σχέσης αν αυτή είναι "σοβαρά" εννοημένη. Εν ολίγοις τα μεζουράκια ανήκουν όντως στους ρικαρντιανούς "μαρξιστές"...μη μας τα φέρετε παίδες έμπροσθεν μας. Δεν μας αφορούν..
Και για να προλάβω τον δαίμονα(κο) Χόλοου, όταν ο φίλος μιλάει για την ποσοτική διάσταση της ποιότητας, εννοεί την ποσοτική διάσταση ΤΗΣ ποιότητας..
ενώ όταν μιλάει για την ποιοτική διάσταση της ποσότητας μιλά για την ποσότητα ΩΣ συνοδό στοιχείο στην ποιότητα, για την υπαγμένη στην κεντρική μορφή ποσότητα ως "συνοδό" στοιχείο της ποιότητας αυτής, η κατά τον νιτσεϊκό πλουραλισμό σε μία απο τις "ποιότητες" (η μοναδική γοητευτική παρουσία στον χώρο της συμπλοκής ποσότητας-ποίοτητας που δεν θα χρειάζονταν να υποκλίνεται στους Μαρξ Χέγκελ)
@ Eriugena και Ονειρμός,
θα έλεγα καλύτερα να συνεχιστεί η συζήτηση σε μέρος με παχιά σκιά, δροσιά και μ' ένα κουβά ασπιρίνες από δίπλα. :-p
Δημοσίευση σχολίου