13 Σεπτεμβρίου 2012

Ζωή, όχι επιβίωση! | Μανιφέστα 18


  
Γκ. Κ. Τσέστερτον (29/5/1874-14/6/1936)
 
«(...) Η υλιστική θεωρία της ιστορίας, σύμφωνα με την οποία η πολιτική και η ηθική δεν είναι παρά ιδεολογικά «εποικοδομήματα» της οικονομίας, είναι μια σκέτη πλάνη η οποία συγχέει δυο τελείως διαφορετικά πράγματα: τους αναγκαίους όρους της ζωής με το ίδιο το αντικείμενο της ζωής. Είναι σαν να λέγαμε ότι, επειδή ο άνθρωπος είναι δίποδο και δεν μπορεί να περπατάει παρά με δυο πόδια, ο μόνος λόγος που περπατάει είναι για να πάει να αγοράσει τσιγάρα και κάλτσες. 

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό και φαγητό, που τον στηρίζουν όπως και τα δυο του πόδια. Όμως το να λέμε πως ό,τι κάνει ο άνθρωπος μέσα στην ιστορία, το κάνει επειδή έχει ανάγκη να ψάχνει για νερό και για φαγητό, είναι σαν να λέμε πως ο λόγος που κάνουμε π.χ. στρατιωτικές παρελάσεις ή προσκυνηματικές οδοιπορίες είναι για να αποκτήσουμε τέλειες γάμπες και γερούς τετρακέφαλους! Τέτοιου τύπου δράσεις και γεγονότα όμως, συγκροτούν την ανθρώπινη ιστορία και δίχως αυτά ιστορία δεν θα υπήρχε.


Οι αγελάδες μπορεί να καθορίζονται αυστηρά από το οικονομικό στοιχείο, με την έννοια ότι δεν βλέπουμε να κάνουν και πολύ περισσότερα πράγματα από το να βοσκάνε και να ψάχνουν καλύτερα βοσκοτόπια. Γι’ αυτό το λόγο μια δωδεκάτομη Γενική Ιστορία των Αγελάδων δεν θα ήταν και το πιο συναρπαστικό ανάγνωσμα του κόσμου. Τα πρόβατα επίσης, όπως και οι κατσίκες, μοιάζουν -εξωτερικά τουλάχιστον- να καθορίζονται πλήρως από την οικονομία. Κανένα πρόβατο δεν υπήρξε ήρωας επικών πολέμων, ούτε ιδρυτής αυτοκρατοριών, που να αξίζει να διηγηθεί κανείς. Ακόμα και το πιο δραστήριο τετράποδο, το κατσίκι, δεν μπόρεσε να εμπνεύσει ένα βιβλίο με περιπέτειες. Είδατε ποτέ βιβλίο με τίτλο Ανδραγαθήματα Ηρωϊκών Κατσικιών, ή κάτι τέτοιο; 


Πολύ μακριά από την ιδέα ότι η ιστορία του ανθρώπου ορίζεται από την οικονομία του, το ιστορικό υλικό μας ξεκινάει ακριβώς από εκεί όπου σταματούν τα κίνητρα που θέτουν σε δράση τις αγελάδες και τα πρόβατα. Είναι  τρελό να ισχυριστεί κανείς ότι οι Σταυροφόροι άφησαν τα σπίτια τους για να περιπλανηθούν στις ερήμους κινούμενοι από το ίδιο ένστικτο που κάνει τις αγελάδες να εγκαταλείπουν τους ξερότοπους αναζητώντας πιο εύφορα βοσκοτόπια. Είναι παράλογο να πει κανείς ότι ο εξερευνητές του Βόρειου Πόλου κινήθηκαν από την ίδια ενόρμηση που κάνει τα χελιδόνια να πετούν προς το Νότο. Και αν αφήσουμε έξω από την ανθρώπινη ιστορία πράγματα όπως οι θρησκευτικοί πόλεμοι ή οι εξερευνήσεις, τότε η ιστορία δεν θα πάψει μόνο να είναι ανθρώπινη αλλά θα πάψει να είναι και ιστορία. Το περίγραμμα της Ιστορίας φτιάχνεται από τις αποφασιστικές εκείνες καμπύλες και γωνίες, τις οποίες καθορίζει η θέληση του ανθρώπου. Η λεγόμενη οικονομική ιστορία δεν είναι καν ιστορία.  


Όμως υπάρχει μια ακόμα βαθύτερη πλάνη πίσω την υλιστική ιδεολογία. Είναι η πλάνη ότι ο άνθρωπος ζει για το φαγητό επειδή δεν μπορεί να ζήσει χωρίς φαγητό. Η αλήθεια είναι, απεναντίας, ότι αυτό που κατά πρώτο λόγο βασανίζει το μυαλό του δεν είναι οι οικονομικοί μηχανισμοί με τους οποίους προσπορίζεται τα απαραίτητα για την ύπαρξή του, αλλά η ίδια του η ύπαρξη, ο κόσμος που βλέπει όταν ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωΐ και το ποια είναι η θέση του μέσα σε αυτόν. 


Υπάρχει κάτι που καίει τον άνθρωπο περισσότερο από την επιβίωση και αυτό είναι η ζωή. Διότι για κάθε φορά που θα φέρουμε στο μυαλό μας με τι κόπο καταφέραμε και σήμερα να βγάλουμε το ψωμί μας, άλλες δέκα φορές θα σκεφτούμε πόσο όμορφη είναι η σημερινή μέρα, ή πόσο παράξενος είναι ο κόσμος, ή αν αξίζει να ζούμε έτσι όπως ζούμε, ή μήπως ο γάμος μας είναι μια αποτυχία, ή πάλι θα χαρούμε με τα παιδιά μας, θα θυμηθούμε με νοσταλγία τα νιάτα μας, ή τελοσπάντων θα βυθιστούμε έστω και φευγαλέα σε κάποιο από όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα θέματα που έχουν να κάνουν με το μυστήριο του ανθρώπινου πεπρωμένου. Και αυτό ισχύει ασφαλώς και για τους μισθωτούς σκλάβους της νοσηρής βιομηχανικής εποχής μας, που με τη φρίκη και την απανθρωπιά της τους έχει αλυσοδέσει στο μαγγανοπήγαδο της οικονομίας. Όπως ισχύει, απείρως περισσότερο, και για τους αγρότες, τους κυνηγούς και τους ψαράδες, που εξακολουθούν να αποτελούν την πλειοψηφία των ανθρώπων στον πλανήτη μας. (...)
»

G.K. Chesterton, Ο Αιώνιος Άνθρωπος (1925),


Σημ. HS. Επαναλαμβάνουμε ξεροκέφαλα ένα πράγμα: αξίζει να σκεφτούμε τον καιρό μας, και τις κρίσεις του, σαν τον καιρό όπου κυριάρχησαν οι φιλοσοφίες που βλέπουν τον άνθρωπο υπό το πρίσμα της επιβίωσης κι όπου, επομένως, σαν μοναδικό ή έστω πρωταρχικό και κύριο υπαρκτικό αγώνα τού προτείνουν να κατορθώσει από την κακοπέραση να υψωθεί στην άνεση. Θα αντιληφθούμε, τότε, πως εδώ βρίσκεται ο λόγος, όχι μόνο που η κατάθλιψη θεριεύει όπου επικρατούν οι σύγχρονες συνθήκες ζωής, αλλά και που ο λαός έχει μπει στο περιθώριο καθώς δεν έχει τη πνευματική στεγνότητα, που απαιτεί η υιοθέτηση και η δημόσια κήρυξη τέτοιας λογής φιλοσοφιών.
 
   

26 σχόλια:

panagiotis είπε...

Όσον αφορά ότι μπορεί να ανιχνευθεί, κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα εμφανίζεται ως κοινωνική, πάντα. Αν ο προσδιορισμός αυτός δεν είναι αποκλειστικός εκ των προτέρων, μπορεί να θεωρηθεί ως ανθρώπινο συστατικό. Όταν διαβάζω ένα βιβλίο, για παράδειγμα, η δραστηριότητα μου ήταν κατ 'εξοχήν κοινωνική, διότι τίθεται σε άμμεση σχέση με την πάροδο του χρόνου, με μια άλλη υποκειμενικότητα και ως εκ τούτου με όλα τα άλλα άτομα. Αυτή η κοινωνικότητα επιστρέφει χωρίς αμφιβολία στο λόγο. Αυτή η τελευταία διάσταση, η συμβολική, δεν μπορεί να νοηθεί παρά ως συνέπεια της κοινωνικότητας. Δεν έχει σημασία, στο πλαίσιο αυτό, να οριστεί το ανθρώπινο από οποιαδήποτε ουσία την οποία έχει: την πνευματικότητα, την παραγωγή των συνθηκών διαβίωσης, την επιθυμία, την ενατένιση. Σε όλες τις συμπεριφορές ή πρακτικές του, ο άνθρωπος, δεν εκδηλώνεται παρά στο πλαίσιο μιας δι-υποκειμενικότητας που οδηγεί αμέσως σε όλους τους άλλους. Η είσοδος στην καρδιά αυτής της πρώτης κοινωνικότητας σημαίνει την εξάλειψη, για την κριτική, της παγίδας της παλαιάς αντίθεσης μεταξύ ιδεαλισμού και υλισμού, όπως και αυτής των δογματισμών.
Η δραστηριότητα του ανθρώπου, στο βαθμό που είναι κοινωνική, είναι διαμεσολάβηση ανάμεσα στους ανθρώπους, όπως είναι φυσικά διαμεσολάβηση μεταξύ ανθρώπου και φύσης. Οι άνθρωποι και η φύση δεν είναι παρά ένα και το αυτό αντικείμενο για τη δράση του. Αλλά αυτό που κάνει το υποκείμενο αυτής της διαμεσολάβησης ένα ανθρώπινο ον, είναι ότι με την δράση του γίνεται αμέσως αντικείμενο αυτής της δραστηριότητας, ακόμα και αν αυτός πιστεύει ότι λαμβάνει ως αντικείμενο της δραστηριότητάς του, μόνο τη φύση. Μεταμορφώνεται από τη δραστηριότητά του. […]

Charles Sfar , Jacques Wajnsztejn

HollowSky είπε...

Το θέμα, Παναγιώτη, είναι να γίνει σιγά-σιγά κατανοητή η αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα στην υπεράσπιση του υλισμού από τη μια και την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης από την άλλη. Ο πρώτος, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι προσδιορίζει το κοινωνικό με όρους ουσιαστικά ατομιστικούς και με άξονα το συμφέρον - κάτι που έρχεται σε αντίθεση και υπονομεύει κάθε αντίληψη κοινωνικής δικαιοσύνης. Κι εδώ βρίσκεται η ρίζα της σημερινής αμηχανίας της Αριστεράς, από τις ρεφορμιστικές έως τις εξτρεμιστικές πτέρυγές της.

Eriugena είπε...

Είπα να μη μιλήσω, αλλά δεν θα το αποφύγω..
Επιγραμματικά:
Το σώμα πάσχει, η ύλη είναι ένα πάσχειν, και αν κανείς την περιφρονεί ίσως και να είναι απλά κνούτο ή να δίνει το κνούτο σε άλλους για να μαστιγώσουν. Φυσικά η ύλη ως νοητική και μόνο κατηγορία,ο "υλισμός" δεν αναιρεί την δυνατότητα να είναι ένα απο τα οχήματα της μαστίγωσης και της καταστροφής της συγκεκριμένης πάσχουσας ύλης, αλλά επίσης σίγουρα χωρίς κάποιο υλισμό, λαμβάνεις τη θέση του μαστιγίου.
Αντί να τα βάζετε με τον υλισμό, γιατί δεν τα βάζετε με τους παπάδες?
Επίσης, γιατί έχω την αίσθηση ότι έχετε γίνει εμμονικά αντι-μαρξιστές?
Με πραγματικά φιλική διάθεση το λέω, δεν έχετε με τίποτα άλλο να ασχοληθειτε ρε παιδιά?

HollowSky είπε...

@ Eriugena φίλτατε,

η καταγγελία του υλισμού δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε ιδεαλισμό, ούτε και προϋποθέτει οπωσδήποτε ιδεαλιστική ματιά ...

...και αν η ύλη είναι ένα πάσχειν, άλλο τόσο είναι, ασφαλώς, και το πνεύμα - διότι ούτε το πνεύμα κινείται "εν κενώ" (άρα με "πολυτέλεια" και "άνεση κινήσεων") όπως ίσως νομίζεις μιας και τοποθετείς το πάσχειν μόνο στη μεριά του σώματος και της ύλης, ανακυκλώνοντας έτσι την υλιστική μυθολογία.

Τόσο δύσκολο πια είναι να γίνει αυτό το πράγμα κατανοητό; Τό να καταλάβουμε δηλαδή ότι, όπως το σώμα αρρωσταίνει (κι αυτό είναι η ένδειξη του πάσχειν!) όταν σπάσουν τα "όριά" του, έτσι αρρωσταίνει (κυριολεκτικά) και το πνεύμα όταν σπάσουν τα δικά του;

Και κυρίως: Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι η αρρώστεια, άρα το πάσχειν, φωλιάζει και τρέφεται από τον ίδιο το ΧΩΡΙΣΜΟ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ-ΥΛΗΣ και την εξ αυτού "ασύμπτωτη" μεγέθυνση (και ιδεολογικό υπερτονισμό) του ενός σε βάρος του άλλου;

Αυτά για τα περί υλισμού λοιπόν. Για την υποτιθέμενη, τώρα, "αντι-μαρξιστική εμμονή" μας, ξαναλέω για πολλοστή φορά ότι κινούμαστε στο μήκος κύματος του Μαρξ όταν έλεγε "Εγώ δεν είμαι μαρξιστής".

Αν και αυτό είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό, θα σου θυμίσω ότι αυτό που διαφοροποίησε εξαρχής τον Μαρξ από τους μαρξιστές - και σε αυτό ακριβώς αναφέρθηκε μ' εκείνη τη μνημειώδη φράση (ή μάλλον πρόταση) του - είναι ότι ο Μαρξ δεν δίσταζε, έστω και καθυστέρηση ετών, να ξαναελέγξει την ορθότητα και τη βασιμότητα όχι μόνο επιμέρους θέσεών του, αλλά της όλης του θεώρησης των πραγμάτων (από όπου και μια άλλη περίφημη πρότασή του...), σε αντίθεση με τους μαρξιστές, στη μεγάλη τους πλειοψηφία.

Ένα παράδειγμα; Στα γεράματά του,
ο Μαρξ δεν δίστασε να θέσει έστω υπό ερωτηματικό τις επί δεκαετίες δεκαετιών απόψεις του για την ιστορική νομοτέλεια και τον, συνυφασμένη με αυτήν, ρόλο της τεχνοπαραγωγικής ανάπτυξης - απόψεις ωστόσο στις οποίες οι μαρξιστές, στη συντριπτική τους πλειοψηφία κι ακόμα μέχρι και σήμερα, γαντζώθηκαν με δόντια και με νύχια, αισθανόμενοι μάλλον (και όχι πολύ άδικα) ότι και η παραμικρότερη διερώτηση πάνω σε αυτές κινδυνεύει να τινάξει στον αέρα τη στενή, συνθηματολογική υλιστική τους "ορθοδοξία".

Σε ό,τι αφορά τις ενασχολήσεις μας πάντως, γούστο και καπέλο μας. Το σίγουρο είναι πως, το γεγονός ότι ο ιδεολογικός υλισμός και το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη έρχονται σε αντίφαση - και μάλιστα ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδρυτική αντινομία της λεγόμενης νεωτερικότητας -, είναι ένα θέμα που έχουμε θίξει από τότε που είπαμε καλημέρα στο διαδίκτυο. Από εκεί και πέρα, ο έχω ώτα επ' αυτού, ακουέτω.

Last but no least, εμείς θεωρούμε δεδομένο το εξής: ότι εκείνοι που υπόσχονται μια καλύτερη κοινωνία, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ, ΝΑ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ την αυστηρότερη κριτική ως κάτι αναμενόμενο και ευπρόσδεκτο, χωρίς να θυμώνουν γι' αυτό. Διότι από αυτούς ο κόσμος περιμένει όχι μόνο να προσφέρουν το καλύτερο, αλλά να είναι κι οι ίδιοι καλύτεροι. Γι' αυτό και όσοι φέρουν την υπόσχεση για κάτι καλύτερο, πρέπει να βλέπουν στην αυστηρή κριτική που τους γίνεται, την εκδήλωση ενός ΥΓΙΟΥΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ από την πλευρά των άλλων και συνάμα μια ευκαιρία για να γίνουν κι οι ίδιοι καλύτεροι.

Όταν εκείνοι που υπόσχονται μια καλύτερη κοινωνία, βγάζουν αγκάθια όταν τους ασκείται κριτική, όταν θυμώνουν και το χειρότερο όταν αρχίζουν να βλέπουν "εμμονές" εναντίον τους (έως και συνωμοσίες ...), κι έτσι κλείνουν τ' αφτιά τους, ειρωνεύονται ή επιτίθενται με αφορισμούς, τότε αυτό που αποδεικνύουν είναι ότι δεν ενδιαφέρονται στ' αλήθεια να φτιάξουν μια καλύτερη κοινωνία, αλλά μάλλον ΝΑ ΕΞΑΣΦΑΛΙΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΘΕΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ.

Ταύτα και με αγάπη μένω προς υμάς.

Ανώνυμος είπε...

Υπάρχει κάτι περισσότερο αντιμαρξιστικό απ'τον χυδαίο υλισμό;

Ανώνυμος είπε...

Εγώ πάλι διακρίνω ένα ρατσιστικό μίσος για τα κατσίκια και τις αγελάδες.......

HollowSky είπε...

@ "Εγώ πάλι διακρίνω ένα ρατσιστικό μίσος για τα κατσίκια και τις αγελάδες......."

Χμ... Τι μεγεθυντικό φακό χρησιμοποιείς;

:-)

izi είπε...

hollow τα σπάει ο Che,
στο μεταξύ επέστρεψα....

Εριουτζενα,το χάσειν και το φεξειν, είναι πριν το ένα κάποιο πασχειν.
πασχειν=4576=22=4=ο κύβος=η ισσοροπια σε καθεστός ημισολβιτακιου=η κουπα της αγγαρείας=κάτι μυιιιγατακιαν με παρενόχλειν...

ξεκόλαν...

με την αγάπην μας πάντα.

υγ. θα έρθει και η σειρά των παπάδων, αλλά προς το παρόν πρέπει να καθαρίσουμε με τους παπατζήδες του προαυλίου

Ανώνυμος είπε...

@Hollow
τα περί ρατσισμού είναι βέβαια πλάκα, απλά το κείμενο μου θύμισε μια κουβέντα όπου είχα "κατηγορηθεί" ως ρατσιστης γιατί δεν παραδεχόμουν ότι τα ζώα είναι "ίσα" με τον άνθρωπο κτλ κτλ...
Δεν μας είπατε επίσης από ποιό βιβλίο είναι το απόσπασμα.

Ονειρμός είπε...

Yπό τον όρο ότι ο άνθρωπος έχει την απαιτούμενη ενέργεια που χρειάζεται για να κινηθεί, να σκεφτεί, κ.ο.κ, ο άνθρωπος είναι ''κοινωνικός'' στο κάθετι.

Σκεφτείτε έναν οποιοδήποτε παραγωγικό μηχανισμό. Απαιτεί πόρους. Μπορεί το πώς θα τους βρει, στις σχέσεις του με άλλους παραγωγικούς μηχανισμούς, να εξαρτάται από τις ''κοινωνικές'' του σχέσεις, μπορεί το τί πόρους χρειάζεται, να εξαρτάται από την ''προσωπικότητά'' του, κ.ο.κ. Ωστόσο, το γεγονός ότι χρειάζεται ''τροφοδότηση'' αποδεικνύει ακριβώς πως δεν πρόκειται για μια απολύτως κλειστή οντότητα.
Υπό τον όρο ότι το σώμα λειτουργεί, στέκεται, κινείται, έχει τροφή, νερό, κ.ο.κ, το ''πνεύμα'' το οδηγεί.
Τώρα αν το να βρει κανείς τροφή απαιτεί έναν ''συμβολικό'' αγώνα με άλλους, κ.ο.κ, δεν μας ενδιαφέρει, υπό την οπτική αυτή. Αυτό που μένει σταθερό είναι ότι απαιτούνται πόροι για την απλή (αυτο)συντήρηση. Μπορεί το ''πνεύμα'' να κάνει μια απεργία πείνας και να σπάσει τον ''βιολογικό'' καταναγκασμό. Σε αυτή την περίπτωση, δεν ''αποδεικνύεται'' ότι το πνεύμα αναιρεί την ύλη, κάθε άλλο. Επειδή ο απεργός έκανε πολλές μέρες απεργία πείνας, πέθανε. Και έτσι επιβεβαίωσε καθαρά, πως ο ίδιος σαν οντότητα χρειαζόταν φαί, νερό, κ.ο.κ, για να συνεχίσει τον αγώνα του, ακόμα και αν η επιλογή του ήταν να δοκιμάσει και τελικά να εξαντλήσει τα σωματικά του όρια για τα πιστεύω του.
Αυτά είναι πολύ απλά και εύκολα παρατηρήσιμα πράγματα. Ανέφερα το παράδειγμα του απεργού πείνας ως σύνηθες παράδειγμα ''αντι-υλισμού'', για να δείξω ότι καθόλου δεν αναιρεί τον ''υλισμό''.
Ούτε στο κείμενο που αναδημοσιεύεται δίνεται μια επαρκής απάντηση. Όσο και να τονίσει κανείς την κοινωνικότητα κλπ του ανθρώπου, δεν παύει η ιστορία του σε ένα βαθμό να είναι ιστορία αγελάδας, ακόμα και εξευγενισμένης.
Η ''λύση'' στο ζήτημα κατά τη γνώμη μου είναι ακριβώς η αντίθετη από αυτήν που εδώ προτείνεται. Αν κανείς επιμείνει στην ''ασυνέχεια'', ο Άνθρωπος είναι μάλλον το μόνο ''κοινωνικό'' και πνευματικό ον. Αντιθέτως, αν κανείς επιμείνει στη συνέχεια, θα δει αξιοθαύμαστα επιτεύγματα κοινωνικότητας στον καταμερισμό εργασίας των μυρμηγκιών, και όχι μόνο. Όχι πως δεν ''υπάρχουν'' ''ασυνέχειες''. Αλλά αν δείξουμε την ''ιδεατότητα'' σε ένα κοπάδι αγελάδων, μάλλον η ιστορία αυτού του κοπαδιού θα παρουσιάσει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από αυτό που φαντάζεται ο κειμενογράφος. Πολύ απλά, μεταξύ αγελάδων και γενικότερα θηλαστικών υπάρχουν διαφορές στην ''προσωπικότητα''.
Το άκρον άωτον του ιδεαλισμού είναι να θεωρεί ο άνθρωπος τον εαυτό του ''έξω'' από το ζωικό βασίλειο. Η προπαγάνδα αυτή αποτελεί την αιχμή του δόρατος του Δυτικού Κόσμου, για να θεμελιώσει το τελευταίο είδος ''κανονιστικών αρχών'' του ''ορθολογικού υποκειμένου'', έχοντας περιέλθει σε παρ'ολίγον αδιέξοδο, με το ''θάνατο του Θεού''. Η ιδέα του ''ζώου'' ως απολύτως ά-σχετου με τον άνθρωπο είναι και αυτή ιστορικό γέννημα.
Επίσης, ενίσταται όσον αφορά την αντιμετώπιση του υλισμού σαν μια ιδεολογία που απλώς τονίζει το ''υλικό συμφέρον''. Υπάρχει και ο υλισμός της επιθυμίας, και ο υλισμός της απελευθέρωσης των ορμών, κ.ο.κ. Υπάρχει και ο βιταλιστικός υλισμός, που είναι η άλλη όψη του αντικειμενικού ιδεαλισμού.

Ονειρμός είπε...

Ο χωρισμός Πνεύματος-Ύλης δεν πηγάζει μόνο από τη λατρεία της ''ύλης'', αλλά και από την αυτοικανοποίηση του ''πνεύματος'' και της ''κοινωνικότητας'' ως μοναδικά ανθρώπινο γεγονός.
Συμπερασματικά, θεωρώ πως η άνιση κατανομή των παραγωγικών υλικών όρων και υλικών πόρων είναι μέχρι σήμερα η ρίζα της ταξικής καταπίεσης, όπως πολύ σωστά υπενθυμίζει ακόμα και ο vulgar marxism, πράγμα που η γλωσσολογική στροφή αγνόησε εντελώς, όπως και άλλα πολιτικοιδεολογικά ρεύματα.
Οπότε, χαριτολογώντας, θα συμφωνήσω με το ρατσιστικό μίσος προς τις αγελάδες, προτρέποντας σε μια γενεαλογία βοοειδών, αιλουροειδών, πιθηκοειδών κ.ο.κ, μιας και έχω φρέσκα στη μνήμη μου τα από σπόντα ''χειραφετητικά'' documanter του...Σκάι.
Α, και βέβαια, ο άνθρωπος είναι ικανός για γραφή, για Λόγο, και για Αλήθειες. Υπό τον όρο πως ως υλικός οργανισμός...ακόμα υπάρχει!

Ονειρμός είπε...

Mια προσθήκη: πιστεύω ότι κάθε επανάσταση υποκινήθηκε από υλικά συμφέροντα. Η αντίφαση που ο HollowSky λέει πως υπάρχει μεταξύ κοινωνικής δικαιοσύνης και ''υλισμού'' είναι οξεία παρατήρηση. Ωστόσο θα μπορούσε να πει κάποιος πως εκκίνηση κάθε επανάστασης είναι μια διαφορετική κατανομή των υλικών όρων παραγωγής και πόρων και μια πιο δίκαιη κοινωνική διάθεση του σώματος. Με τους ''υλικά'' καταπιεσμένους, από άποψη πόρων και συμφερόντων, να τραβούν το κάρο. Αυτό που κάνει ο ''ιδεαλισμός'' είναι να νοηματοδοτεί τό τί είναι συμφέρον και τί θα μπορούσε να είναι δίκαιη κατανομή. Καμιά επανάσταση όμως που δεν ξεκινά από τα ''υλικά'' συμφέροντα και δεν δίνει βάση σε αυτά για να τα ικανοποιήσει, δεν είναι επιτυχημένη.

HollowSky είπε...

@ Ονειρμός,

είπες: "Yπό τον όρο ότι ο άνθρωπος έχει την απαιτούμενη ενέργεια που χρειάζεται για να κινηθεί, να σκεφτεί, κ.ο.κ, ο άνθρωπος είναι ''κοινωνικός'' στο κάθετι."

- και απαντώ, τηρώντας τον χρυσό κανόνα του λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν:

Δηλαδή φίλτατε, πολύ απλά λες, ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικός στο καθετί υπό τον όρον ότι ΔΕΝ είναι ... ΝΕΚΡΟΣ!

Διότι ένα ον που δεν έχει "την απαιτούμενη ενέργεια που χρειάζεται για να κινηθεί, να σκεφτεί, κ.ο.κ.", τι άλλο είναι αν όχι νεκρό;

Χρειάζεται όμως ο υλισμός για να μας πει, ότι απαραίτητος όρος για να είναι ο άνθρωπος κοινωνικός, είναι το ... να μην είναι νεκρός;

Ίσως σε κάποιους να χρειάζεται. Τι να πω;

Όσο για τη συνέχεια ή ασυνέχεια με το ζωϊκό βασίλειο: Τα μόνα ζώα που δεν χρειάζεται να ικανοποιούν τις υλικές ανάγκες τους, είναι τα ΠΕΘΑΜΕΝΑ ζώα. Μόνον αυτά ούτε πεινούν, ούτε πονούν. Επομένως, τα περί ικανοποίησης των υλικών αναγκών δεν μας λένε τίποτα για αυτό που έχει σημασία, δηλαδή για το κάθε ιδιαίτερο ζώο - τίποτα λοιπόν και για τον άνθρωπο.

Ο υλισμός έχει χτίσει το παλάτι του πάνω σε μια λογικοφανή κοινοτοπία. Αυτό είναι όλο. Και δεν θα μας απασχολούσε καθόλου, εάν δεν ήταν η ΚΥΡΙΑΡΧΗ κοινοτοπία και, κυρίως, αν δεν υπήρχε αυτό το "ζητηματάκι" της υπονόμευσης που επιφέρει στα κοινωνικά ρεύματα που επιζητούν κοινωνική δικαιοσύνη.


Ονειρμός είπε...

@Ηοllow

Φαίνεται ότι αυτή η κοινοτοπία, στο βαθμό που λησμονιέται, είναι πολιτικά σημαντικότατη. Ακριβώς, λέω αυτό το οποίο τονίζεις πως λέω. Και όχι απλά αυτό. Αν ο άνθρωπος σωματικά υπολειτουργεί, ή αν τον απειλούν για την επιβίωση του αύριο, αυτό θα έρθει μάλλον πρώτο στις προτεραιότητές του.
Αν αυτό ήταν κοινοτοπία, δεν θα συζητούσαμε τώρα.

Υπό τον όρο ότι το σύστημα έχει εισροή σε ενέργεια, το σύστημα διέπεται από νόημα, στην επικοινωνία του με τα άλλα συστήματα.
Αν μπορεί κανείς το παραπάνω να το ''μεταφράσει'' με όρους ''κυριαρχίας'' πνεύματος επί της ύλης ή το αντίστροφο, τότε καταθέτω τα όπλα.
Η σκέψη αυτή είναι πολύ απλή, και ταρακουνάει τόσο τον γλωσσικό σολιψισμό όσο και τον ''χυδαίο'' υλισμό.
Η κριτική που κάνετε είναι εύλογη, αλλά στη προσπάθειά σας να χτυπήσετε μερικές χοντροκοπιές, θα ξεχάσουμε και αυτά τα πράγματα που λες ότι είναι αυτονόητα.

Πώς δεν μας λέει τίποτα ότι τα ζώα όπως και το ''πολιτικό ζώον'' πρέπει να φάνε και να πιουν. Ακόμη και αν ο άνθρωπος σκέφτεται λιγότερο από όλα το θάνατο, βιοπολιτικοί και κυβερνητικοί χειρισμοί ανέργων, μισθωτών δούλων κλπ, μας επιβάλλουν να σκεφτούμε μια κατάσταση στην ανθρώπινη κοινωνία, όπου και το αυτονόητο της επιβίωσης θίγεται, είτε με την άμεση βία σήμερα, είτε με τη διασπορά του φόβου για την αυτοσυντήρηση αύριο.

Ο μαρξισμός ασχολήθηκε με αυτά τα ταπεινά πράγματα, για τα οποία ο Χέγκελ και λοιποί διανοούμενοι δεν είχαν ανάγκη να σκέφτονται.

Και, εν κατακλείδι, η πολιτική ουσία όλων αυτών είναι ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο, αν δεν ''ξεκινήσει'' από το ποιός ελέγχει τους πόρους της ανθρωπότητας (και το χρήμα, που αγοράζει όλους τους πόρους), έχοντας τη δυνατότητα να ασκεί διαμεσολαβημένα ''βιοπολιτική'' εξουσία πάνω σε ολόκληρους λαούς (βλ. παραγωγικές δομές, χρέη, κ.ο.κ)

panagiotis είπε...

Αυτό που με ανησυχεί και με προβληματίζει, χωρίς να πιστεύω σε νομοτέλειες, είναι ότι όταν τα «ταπεινά πράγματα» ήταν σε πρώτη προτεραιότητα, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, οδηγηθήκαμε στις πιο αντιδραστικές καταστάσεις.
Οι οικονομικές κρίσεις, ιστορικά, είναι περισσότερο συνδεδεμένες με τον φασισμό ενώ τα μεγάλα επαναστατικά κινήματα με περιόδους μετά από πολέμους.

Λογιστής,Κλειδαράς είπε...

να ένα κλειδί για την κατανοηση του κόσμου...αυτοί που ελέγχουν τους πόρους
Φοβερό!

Γιάννης είπε...

"Τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουμε ότι η αρρώστεια, άρα το πάσχειν, φωλιάζει και τρέφεται από τον ίδιο το ΧΩΡΙΣΜΟ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ-ΥΛΗΣ και την εξ αυτού "ασύμπτωτη" μεγέθυνση (και ιδεολογικό υπερτονισμό) του ενός σε βάρος του άλλου;"

τι εννοείς hollowsky; ότι τον χωρισμό αυτόν δεν θα τον βρεις, μετριασμένο ή απόλυτο, και σε μη υλιστικές ή αντιυλιστικές κοσμοθεωρήσεις (με την έννοια ότι θεωρούν πρώτιστο πράγμα όχι τις υλικές ανάγκες και σχέσεις); Αν πάρουμε λ.χ. το Χριστιανισμό, τέτοιος χωρισμός υπάρχει, ακόμη κι αν πνεύμα+σώμα θεωρηθούν "παχυλά/υλικά", ομοούσια, όντας "κτιστά".

Το δεύτερο θέμα: Γιατί είναι σίγουρο ότι ο χωρισμός αυτός οδηγεί οπωσδήποτε σε υπερτονισμό του ενός εις βάρος μάλιστα του άλλου.


Άλλο ζήτημα

του υλισμού από τη μια και την υπεράσπιση της κοινωνικής δικαιοσύνης από την άλλη. Ο πρώτος, είτε το καταλαβαίνει είτε όχι προσδιορίζει το κοινωνικό με όρους ουσιαστικά ατομιστικούς και με άξονα το συμφέρον - κάτι που έρχεται σε αντίθεση και υπονομεύει κάθε αντίληψη κοινωνικής δικαιοσύνης

Δηλαδή, λες: Ο υλισμός είναι σε κάθε περίπτωση ενάντιος στην κοινωνική δικαιοσύνη επειδή είναι ατομιστικός. Αλλά τι αποδεικνύει ότι ο υλισμός οπωσδήποτε εκλαμβάνεται ατομικιστικά κι όχι λ.χ. συλλογικά; Για να το θέσω ανάποδα: Τι αποδεικνύει ότι οπωσδήποτε η "κοινωνική δικαιοσύνη" γίνεται αντιληπτή συλλογικά κι όχι ατομικιστικά ή γίνεται αντιληπτή υλιστικά ή "πνευματικά";

Επί της ανάρτησης:
Είναι σαν να λέγαμε, ότι επειδή ο άνθρωπος είναι δίποδο και δεν μπορεί να περπατάει παρά με δυο πόδια, ο μόνος λόγος που περπατάει είναι για να πάει ν’ αγοράσει τσιγάρα και κάλτσες.

Σοφιστικό και σουρρεαλιστικό μαζί. Απ' όσο νομίζω/θυμάμαι πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η διποδοσύνη μας οφείλεται στο ότι ήταν ενεργειακά πιο συμφέρουσα από την τετραποδοσύνη μας.


Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι «το ίδιο το αντικείμενο της ζωής». Είναι «ο κόσμος που βλέπει όταν ανοίγει τα μάτια του κάθε πρωΐ και η φύση της γενικής θέσης του μέσα σε αυτόν. Υπάρχει κάτι που τον καίει περισσότερο από την επιβίωση κι αυτό είναι η ζωή. Γιατί, για κάθε φορά που θα στοχαστεί μέσα στη μέρα με τι δουλειά κατάφερε να βγάζει το ψωμί του, θα κάτσει άλλες δέκα να συλλογιστεί πόσο όμορφη είναι η μέρα, ή πόσο παράξενος είναι ο κόσμος, ή αν αξίζει να ζει έτσι όπως ζει, ή μήπως ο γάμος του πάει κατά διαόλου, ή θα χαρεί με τα παιδιά του, θα θυμηθεί με νοσταλγία τα νιάτα του, ή τελοσπάντων θα βυθιστεί έστω και φευγαλέα σε κάποιο απ’ όλα αυτά τα μικρά ή μεγάλα θέματα που έχουν να κάνουν με το μυστήριο του ανθρώπινου πεπρωμένου»; Εγώ αντίθετα, πιστεύω ότι όταν λ.χ. κάποιος κουτσαίνει μόνιμα (και γενικά, όταν είναι άρρωστος: όχι η εξαίρεση του κανόνα), δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το αντικείμενο της ζωής του είναι απόλυτα διάφορο από τις αναγκαίες προϋποθέσεις της ζωής του, και το πιθανότερο είναι ότι ο άνθρωπος αυτός στοχάζεται μέσα στη μέρα πόσο τον κορόιδεψε ή τον συμπόνεσε με σιχασιά ο άγνωστος στο δρόμο.

(Συνεχίζεται)

και τώρα ας αποδείξω ότι δεν είμαι ρομπότ

Γιάννης είπε...

(συνέχεια)


Όσο το διαβάζω, μένω με την εντύπωση ότι υιοθετεί τον διαχωρισμό ύλης και πνεύματος, που εσύ Hollowsky απορρίπτεις. Και συνάμα την υποτίμηση λ.χ. της οικονομικής ιστορίας ως μη ιστορίας, αφού αυτή θα μπορούσε να αφορά και τις αγελάδες.

Θα ήταν τρελό να ισχυριστεί κανείς, ότι οι Σταυροφόροι άφησαν τα σπίτια τους για να περιπλανηθούν στις ερήμους στο ίδιο μέτρο που οι αγελάδες εγκαταλείπουν τους ξερότοπους αναζητώντας πιο εύφορα βοσκοτόπια. Θα ήταν παράλογο να πει κανείς ότι ο εξερευνητές του Βόρειου Πόλου κινήθηκαν από την ίδια ενόρμηση που κάνει τα χελιδόνια να πετούν προς το Νότο.

Λίγο ακόμη αν προχωρήσει κανείς τη σκέψη αυτή θα έλεγε ότι τα παιδιά των Κινέζων βγαίνουν μαυράκια ή λευκά, γιατί ο υλισμός είναι εσφαλμένος και δεν υπάρχει τίποτε εξωπνευματικά (υλικά) προδιαγεγραμμένο που να μη είναι και τεράστιας κοινωνικής σημασίας. Αλλά, όπως και να έχει: θα είναι πολύ απλό να φέρει ως απόδειξη Μία (1) επανάσταση (και δη μη νεωτερική) που να μην συμπεριελάμβανε στα αιτήματά της το υλι(στι)κό στοιχείο σε σοβαρή δοσολογία. Ακόμη και στον Μεσαίωνα οι αιρέσεις είχαν πάντα κοινωνική ή «εθνική» αντανάκλαση, αλλιώς –δηλαδή όταν δεν είχαν κανένα νόημα στην «υλική» συμπεριφορά του ατόμου– δεκάρα δε θα του καιγόταν κανενός βασιλιά τι παντελώς αδημοσίευτες και ανείπωτες σκέψεις/πεποιθήσεις υπάρχουν μέσα σε κάποια κυβικά εκατοστά του αιρετικού εγκεφάλου.

Το περίγραμμα της ιστορίας φτιάχνεται από τις αποφασιστικές εκείνες καμπύλες και γωνίες, που καθορίζει η θέληση του ανθρώπου.
!
Ευτυχώς δεν είστε ιδεαλιστές. Αλλά αυτός είναι. Γιατί, για να πάμε στο αυγό και την κότα, δεν μας λέει σε τι συνίσταται και πώς διαμορφώνεται η θέληση του ανθρώπου.

Πρόταση: εισερχόμενος ο άνθρωπος (ή ο τέως προάνθρωπος!) στο πεδίο του πνεύματος-πολιτισμού μεταμορφώνει, αλλά όχι συνειδητά και σκόπιμα, τις υλικές ανάγκες του. Το ξερό γαμήσι γίνεται έρωτας, η λαίμαργη μάσα γίνεται γκουρμεδιάρικο καλλιτεχνικό πάθος (ακόμη και η συνειδητή επιλογή για λαίμαργη μάσα και ξερό γαμήσι, πλέον υφίστανται μόνο εντός του πολιτισμού-πνεύματος όσο κι αν προσποιείται κανείς το ανάποδο). Ταυτόχρονα, δημιουργούνται και άλλες ανάγκες, που χωρίς το πνεύμα δεν θα υπήρχαν.

Γιάννης είπε...

αυτό δε σημαίνει ότι δε θα είναι πάντα και νυν και αεί "λαίμαργη μάσα". απλώς δε θα είναι μόνο αυτή. αλλά δίχως αυτήν, η "γκουρμεδιά" δεν θα υπήρχε.

HollowSky είπε...

@ Ονειρμός,

είπες: "εν κατακλείδι, η πολιτική ουσία όλων αυτών είναι ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο, αν δεν ''ξεκινήσει'' από το ποιός ελέγχει τους πόρους της ανθρωπότητας (και το χρήμα, που αγοράζει όλους τους πόρους), έχοντας τη δυνατότητα να ασκεί διαμεσολαβημένα ''βιοπολιτική'' εξουσία πάνω σε ολόκληρους λαούς (βλ. παραγωγικές δομές, χρέη, κ.ο.κ)".

- Απαντώ: το θέμα δεν είναι να καταλάβουμε απλώς ποιός ελέγχει κ.λπ., αλλά πρωτίστως να καταλάβουμε πώς και γιατί μια μειοψηφία επιβάλλεται πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.

HollowSky είπε...

@ Γιάννη,

λές: "εισερχόμενος ο άνθρωπος (ή ο τέως προάνθρωπος!) στο πεδίο του πνεύματος-πολιτισμού μεταμορφώνει, αλλά όχι συνειδητά και σκόπιμα, τις υλικές ανάγκες του."

- Απαντώ: Δεν υπάρχει καθόλου αυτό το "εισερχόμενος ο άνθρωπος στο πεδίο κ.λπ.", διότι δεν υπάρχει ούτε υπήρξε ποτέ από τη μια μεριά "ο άνθρωπος" κι από την άλλη, λες πίσω από κάποια πόρτα, "το πεδίο του πολιτισμού"!!
Ο άνθρωπος και το πεδίο του πνεύματος και του πολιτισμού είναι ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ. Δεν υπάρχει το ον άνθρωπος χωρίς πεδίο πνεύματος και πολιτισμού, ούτε υπάρχει πεδίο πνεύματος και πολιτισμού χωρίς το ον άνθρωπος.

Με αυτό απαντώ και στα υπόλοιπα που λες.





Γιάννης είπε...

Hollowsky,

Γι' αυτό, αν πρόσεξες, έβαλα σε παρένθεση το "τέως προάνθρωπος".

για τα υπόλοιπα που είπα, ελπίζω ότι θα απαντήσεις κάποια άλλη φορά.

Ονειρμός είπε...

@ΗοllowSky, Λογιστής-Κλειδαράς

Παραπέμπεις σωστά σε ένα συμπέρασμά μου

"εν κατακλείδι, η πολιτική ουσία όλων αυτών είναι ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο, αν δεν ''ξεκινήσει'' από το ποιός ελέγχει τους πόρους της ανθρωπότητας (και το χρήμα, που αγοράζει όλους τους πόρους), έχοντας τη δυνατότητα να ασκεί διαμεσολαβημένα ''βιοπολιτική'' εξουσία πάνω σε ολόκληρους λαούς (βλ. παραγωγικές δομές, χρέη, κ.ο.κ)".

και λες

-'' Απαντώ: το θέμα δεν είναι να καταλάβουμε απλώς ποιός ελέγχει κ.λπ., αλλά πρωτίστως να καταλάβουμε πώς και γιατί μια μειοψηφία επιβάλλεται πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου.''

Και απαντώ και εγώ: το θέμα δεν είναι να καταλάβουμε ''απλώς'' ποιός ελέγχει κλπ. Σωστά. Δεν είπα ότι αρκεί ''απλώς'' αυτό. Είπα ότι κάποιος πρέπει να ''ξεκινήσει'' από ζητήματα όπως αυτό των πόρων. Και δεν το λέω ''αυστηρά'' ''μεθοδολογικά'', αλλά σαν αναγκαία και βασική υπενθύμιση, για αυτό έβαλα το ''ξεκινήσει'' σε εισαγωγικά.

Το ίδιο απαντώ και στον Κλειδαρά-Λογιστή. Ο οποίος αν θέλει μπορεί να ψάξει αυτό το απλό και αυτονόητο ''ποιός ελέγχει τους πόρους'', πόσο καθόλου αυτονόητο δεν θεωρείται σε θεωρίες της γεωπολιτικής, ιδίως παλιότερες, ως ορισμός της ισχύος.Η ισχύς ορίζεται με διάφορους τρόπους, και η ''υλική διάσταση'' που μας ενδιαφέρει εδώ αφορά τους πόρους. Ούτε είπα ότι μας δίνει το κλειδί του Παραδείσου της ερμηνείας του κόσμου, αυτό το πολύ απλό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο (από ότι φαίνεται, δυστυχώς, δεν είναι)

Κατά τα άλλα Hollow, νομίζω και εγώ πως δεν απάντησες στον άλλο Γιάννη που σχολίασε (πόσοι Γιάννηδες πιά;), όπως επίσης θα πω για ακόμη μια φορά, πως το να επισημαίνεις ότι η ''υλική διάσταση'' είναι περίπου τόσο αυτονόητη ώστε να αποσιωπάται, δεν το θεωρώ πολύ πειστικό, και νομίζω και το κείμενο κάτω από το οποίο σχολιάζουμε έχει κάποια πολύ υπερβολικά και τραβηγμένα συμπεράσματα, τα οποία σημείωσε νομίζω και ο Γιάννης.

Ο τρόπος που τίθεται συχνά το ζήτημα ''πνεύμα-ύλη'' ενάντια στον μαρξισμό που κάνει σαν μια επανάληψη ή καλύτερα μίμηση των επιχειρημάτων του Μάη του 1968. Όμως και ο Μάης πάει, πάλιωσε και αυτός, έχουν περάσει 40 και βάλε χρόνια. Αν αντί για ''υλική βάση'' και ''πνευματικό εποικοδόμημα'' έχουμε (ρητά ή άρρητα) το αντίστροφο, πνευματική βάση και υλικό εποικοδόμημα (παρά την επιχειρηματολογία περί άρσης του διαχωρισμού πνεύματος-ύλης, που στην περίπτωση του συγκεκριμένου άρθρου στα μάτια μου ταυτίζεται με ένα μονόπλευρο υπερτονισμό του πνεύματος), δεν νομίζω ότι αλλάζουν και πάρα πολλά.

izi είπε...

Ονειρμε λες
"η πολιτική ουσία όλων αυτών είναι ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον κόσμο, αν δεν ''ξεκινήσει'' από το ποιος ελέγχει τους πόρους της ανθρωπότητας"

και ο Hollow λέει
"...αλλά πρωτίστως να καταλάβουμε πώς και γιατί μια μειοψηφία επιβάλλεται πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου"

είναι σαφέστατη η διαφορά αλλά νομίζω ότι οι έρευνες μπορούν να συνδυαστούν. Δηλαδή ψάξε εσύ και ο Εριουτζένα ποιος ελέγχει τους πόρους της ανθρωπότητας και ψάχνουμε εμείς γιατί και πως μια μειοψηφία επιβάλλεται πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου. (και ο Γιάννης και τα δύο συγχρόνως)
Κάπου θα καταλήξουμε.(??)

Εκ πρώτης φαίνεται(σαφώς όμως και πέραν του αν είπες ή όχι το "απλώς") να πιστεύεις πως επιβάλλεται με τον έλεγχο που ασκεί στους πόρους "Αυτός και οι άλλοι" η "μειοψηφία" χωρίς όμως να μας λές(μάλλον σου είναι ακόμη αδιάφορο) τι προηγήθηκε για να αποκτηθεί αυτός ο έλεγχος. Το κύρος, ο λόγος, η βία ένας συνδυασμός, κάτι άλλο;

Για μένα η "υπενθύμιση" στην οποία αναφέρεσαι και θεωρείς σημαντική δεν είναι τίποτα άλλο από μια τακτική επιπλέον συσκότισης του ήδη μπερδεμένου οντολογικού προβλήματος το οποίο ως ντετέκτιβ που λεγε και κάποιος ερευνούμε εναγωνίως εδώ.

(Μάλιστα ετοιμάζουμε και καινούριο τμήμα αναγνώρισης αυτών των τακτικών. Οι έρευνες σχετικά με τις"υπενθυμίσεις" θα γίνονται σε ένα υποτμήμα όπως σε άλλα αυτες των "προβλέψεων", των "προτάσεων" των "αιτήματων" αλλά και του "¨αυτονόητου" του "σχετικού" κτλ. :-)

(έχουμε κάνει προ πολλού κέντα φλος στους Γιάννηδες)


HollowSky είπε...

@ Ονειρμός,

σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει [έχουμε αφιερώσει και ανάρτηση στο κρίσιμο αυτό θέμα!], αλλά έχεις δίκιο, εδωπέρα παράγινε το πράγμα.

Παρολαυτά, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, έχει βγει σε καλό. ΟΛΟΙ οι Γιάννηδες που εμφανίζονται εδώ, έχουν αποδειχτεί
- ξυράφια του Όκκαμ στο μυαλό,
- θερμάστες στην καρδιά,
- ατσάλια στο νευρικό σύστημα,
- δαγκάνες από Facom και πάνω στην κριτική δεινότητα, και
- μάστορες της επικοινωνίας!

Γι' αυτό και τους/μας αφιερώνω ένα νοσταλγικό (κι αγαπημένο μοτυ) τραγουδάκι, που δείχνει για πολλοστή φορά πόσο μας αγαπούν

>>> http://www.youtube.com/watch?v=T9-j-sbbh8A

...

HollowSky είπε...

...

και πάμε λιγάκι και στα θεωρητικά μας. Ο καθένας έχει και τα αινίγματα που θέλει να λύσει. Το να δούμε, πάντως, "ποιος ελέγχει τους πόρους" θα ήταν (και συχνά είναι) μια εντελώς ακαδημαϊκή έρευνα αν της λείπει το νεύρο, που είναι το βασανιστικό ερώτημα "πώς γίνεται γαμμώτο και μια μειοψηφία της μειοψηφίας επιβάλλεται πάνω στη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων;". Μιλάμε για ερώτημα υπεύθυνο για κάμποσες ξάγρυπνες νύχτες. Μα συνάμα κι ερώτημα-ταμπού καθότι εντελώς στριφνό και απειλητικό για τους αρεσκόμενοιυς στη στενή πολιτική, αφού αυτό το "γιατί;" παίρνει και τους ίδιους (ολους μας) μπάλα ... γι' αυτό και οι αρεσκόμενοι στην στενή πολιτική, προτιμούν αντί γι' αυτό, το "ποιοί ελέγχουν κ.λπ." αφού είναι πάντα ΒΟΛΙΚΟΤΕΡΟ να υποδείχνεις εχθρούς από το να υποδείχνεις τύπους κοινωνικής αλλοτρίωσης.

Μια λεπτομέρεια: Πρόσεξε, πάντως, ότι κι η ίδια η έκφραση "ποιος ελέγχει τους πόρους" είναι αρκετά παραπλανητική, διότι ακούγεται σαν οι πόροι να είναι κάτι σαν δεδομένες φυσικές οντότητες (σαν τη θάλασσα και τα ψάρια της), ενώ για το σωστό είναι πως πρόκειται για δυναμικές κατασκευές (σαν το ψάρεμα σαν τέχνη, τεχνικές και διδασκαλία) τις οποίες στήνουν οι κοινωνίες.

Το ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ πρόβλημα είναι, κυρίως, ότι η έκφραση "ποιος ελέγχει τους πόρους" αφήνει να εννοηθεί ότι το όλο ζήτημα είναι ΑΥΤΟΙ οι (σαν φυσικού τύπου οντότητες προτεινόμενοι) πόροι να ελεγχθούν ΩΣ ΕΧΟΥΝ από άλλους.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Ετικέτες

1000 ρέγγες (7) 1100 (1) 1789 (2) 1837 (1) 1846 (1) 1848 (1) 1850 (1) 1871 (1) 1900 (2) 1907 (1) 190cm (4) 1917 (12) 1919 (1) 1936 (2) 1939 (1) 1940 (1) 1943 (2) 1944 (1) 1946 (1) 1947 (1) 1950 (2) 1952 (1) 1957 (1) 1965 (3) 1967 (1) 1968 (5) 1969 (1) 1978 (2) 1980 (1) 1983 (1) 2003 (1) 2006 (1) 2008 (9) 2015 (1) Α. Μπορντίγκα/A. Bordiga (1) Α. Σβιατόγκορ/А. Святогор (1) Α.Ι. (7) Α.Κέννυ/A. Kenny (1) Α.Κοντ/A.Comte (1) Α.Ντ.Μονκρετιέν/A.de Montchretien (1) αγάπη (5) Αγγλία (3) Αγία Πετρούπολη (1) Αδάμ Σμιθ/Adam Smith (9) Αθήνα (13) Αιδ. Μπίλι/Rev Billy (1) Άινσταϊν (1) Αισχύλος (1) Άκης Πάνου (1) Ακρόπολη (2) Αλαίν Καγιέ/Alain Caillé (1) Άλαν Τιούρινγκ/Alan Turing (2) Άλασνταιρ Μακιντάιρ/Alasdair MacIntyre (1) Αλβέρτος ο Μέγας (1) Αλέκα Παπαρήγα (1) Αλέξανδρος Κοζέβ/Alexandre Kojève (2) Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (1) Αλέξανδρος Σμέμαν/Александр Шмеман (1) Αλέξανδρος Σοκούροφ/Алекса́ндр Соку́ров (1) Αλέξανδρος Τομπάζης (1) Αλέξανδρος Τρόκκι/Alexander Trocchi (1) Αλεξάντερ Μπέρκμαν/Александр Беркман (3) Αλέξης Ασλάνογλου (2) Αλέξης Καλοφωλιάς (1) Αλέξης ντε Τοκβίλ/Alexis deTocqueville (3) αλήθεια (27) Αληthεια (2) Αλκιβιάδης (1) αλλοτρίωση (61) Αλμπέρ Καμύ/Albert Camus (2) Άλμπερτ Σπέερ/Albert Speer (2) Άλμπερτ Φίνεϊ/Albert Finney (1) Αλμπέρτο Καβαλκάντι/Alberto Cavalcanti (2) Άλμπρεχτ Ντύρερ/Albrecht Duhrer (1) Άλντους Χάξλεϊ/Aldus Haxley (1) Αλταμίρα (6) Αλφειός (1) Αναξίμανδρος (1) ανάπτυξη (17) αναρχισμός (10) Ανδρέας Εμπειρίκος (1) Ανδρέας Παπανδρέου (1) ανθρώπινα πιράνχας (32) ανθρωπολογία (1) Άννα Άρεντ/Hannah Arendt (8) Άννα Ιβάνοβνα Μπελιάι/Анна Ивановна Беляй (1) Άννα Κοκκίνου (1) Ανρί Ντεμπριγιώ/Henry Debrillaut (1) Ανρί Λεφέβρ/Henri Lefebre (4) Ανρί Μισώ/Henry Michaux (2) Άνσελμ Γιάπε/Anselm Jappe (1) Άνταμ Κέρτις/Adam Curtis (1) Αντίνοος (1) Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ/Antoine de Saint-Exupéry (1) Αντρέ Κερτέζ/André Kertész (1) Αντρέ Ορλεάν/André Orléan (5) Άντυ Γουώρχολ/Andy Warhol (2) Αντώνης Κουτρουμπής (1) αξία (13) Άρβο Περτ/Arvo Pärt (2) Αργυριάδης-Καλούμενος-Μπάτσης (1) Άρης Αλεξάνδρου (3) Άρης Κωνσταντινίδης (1) Άρης Μπερλής (1) Άρθουρ Λένινγκ/Arthur Lehning (1) Αρθούρος Σοπενχάουερ/Arthur Schopenhauer (3) Αριστοτέλης (14) Άσγκερ Γιόρν/Asger Jorn (21) Άυν Ραντ/Ayn Rand (3) Αφρική (2) Β. Γκ. Ζέμπαλντ/W. G. Sebald (2) Β.Α. Μότσαρτ/W.A/ Mozart (1) Βαγγέλης Αρτέμης (2) Βαλεντίν Βολόσινοφ/Валенти́н Воло́шинов (1) Βάλτερ Μπένγιαμιν/Walter Benjamin (6) Βανς Πάκαρντ/Vance Packard (2) Βασίλης Ηλιακόπουλος (2) Βασίλης Στρατιώτης (1) Βενετιά (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent (1) Βενσάν Ντεκόμπ/Vincent Descombes (16) Βέρνερ Χέρτσογκ/Werner Herzog (1) Βερολίνο (3) βία (20) Βιετνάμ (2) Βίκτωρ Μπούλλα/Виктор Буллаa (1) Βίκτωρ Ουγκώ/Victor Hugo (1) Βίκτωρ Σερζ/Ви́ктор Киба́льчич (1) Βίκτωρ Σκλόφκσι/Ви́ктор Шкло́вский (3) Βίκτωρ Φρανκλ/Victor Frankl (2) Βίλεμ Φλούσερ/Vilem Flusser (1) Βίνσεντ Μπράουν/Vincent Browne (1) βιοτεχνολογία (6) Βλαδίμιρος Λένιν/Влади́мир Ле́нин (6) Βλαντίμιρ Μαγιακόφκι/Влади́мир Маяко́вский (2) βοηθήματα μνήμης (11) Γαλλία (8) Γένεσις (1) Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος (4) Γερμανία (9) Γιάννηδες (1) Γιάννης Γρηγοριάδης (9) Γιάννης Ισιδώρου (4) Γιάννης Κάτρης (1) Γιάννης Πεδιώτης (3) Γιάννης Ρίτσος (3) Γιάννης Σκαρίμπας (3) Γιάννης Τσέγκος (1) Γιόζεφ Μπλοχ/Joseph Bloch (1) Γιόζεφ Ντίτζγκεν/Josef Dietzgen (1) γιορτή (18) Γιούργκεν Χάμπερμας/Jurgen Habermas (2) Γιόχαν Γκριμονπρέ/Johan Grimonprez (1) Γιόχαν Χουιζίνγκα/Johan Huizinga (3) Γιώργος Γαϊτάνος (1) Γιώργος Μακρής (1) Γιώργος Νικολαΐδης (1) Γιώργος Σεφέρης (2) Γιώργος Χαντζής (1) Γκ. Κ. Τσέστερτον/G.K. Chesterton (5) Γκ. Ράιλ/G. Ryle (1) Γκαίτε/Goethe (1) Γκέοργκ Ζίμελ/Georg Simmel (4) Γκετζ Άλυ/Götz Aly (1) Γκι Αμπέιγ/Guy Abeille (1) Γκίλμπερτ Ράιλ/Gilbert Ryle (2) Γκιόργκι Λίγκετι/György Ligeti (1) Γκιόργκι Λούκατς/György Lukács (4) Γκουίντο Καβαλκάντι/Guido Cavalcanti (1) Γκυ Ντεμπόρ/Guy Debord (23) Γκύντερ Άντερς/Günther Anders (9) γλώσσα (21) Γουάλας Στήβενς/Wallace Stevens (1) Γουδή (1) Γουίλιαμ Ήγγλετον/William Eggleton (1) Γουίλιαμ Μπάροους/William Burroughs (2) Γουίλιαμ Σαίξπηρ/William Shakespeare (3) Γούντι Άλλεν/Woody Allen (1) Γρηγόρης Βαλτινός (1) Δανία του Βορρά (2) Δανία του Νότου (5) Δελφοί (1) Δέσποινα Ζευκιλή (1) Δημήτρης Δημητριάδης (1) Δημήτρης Καραγιάννης (1) Δημήτρις Βεργέτης (1) δημιουργικότητα (8) Διεθνής (1) δικαιοσύνη (12) δοκιμασίες (3) Δουβλίνο (1) Δραπετσώνα (1) δυσφορία (30) Ε. Άνσκομπ/E. Anscombe (4) Ε. Βιλ/E. Will (1) Έ. Λ. Μάστερς / Ε. L. Masters (1) Ε.Ε. Κάμινγκς/E.E. Cummings (1) Ε.Χ. Γονατάς (1) Έζρα Πάουντ/Ezdra Pound (1) εικονική δημόσια σφαίρα (5) εικονογραφημένα κείμενα (10) εκπομπές (58) Ελβετία (1) Έλεν Κέλλερ/Helen Keller (1) Ελένη Ηλιοπούλου (1) Ελένη Μπέλλου (1) Ελευθερία (42) Ελευθεριακός (1) Ελίας Κανέττι/Elias Canetti (1) Εμίλ Μπενβενίστ/Emile Beneveniste (1) Εμίλ Ντυρκέμ/Emile Durkheim (1) Εμίλ Σιοράν/Emil Cioran (1) Έμιλυ Ντίκινσον/Emily Dickinson (2) Εμμανουήλ Καντ/Emmanuel Kant (2) Εμμανουήλ Λεβινάς/Emmanuel Levinas (3) Εμμανουήλ Μουνιέ/Emmanuel Mounier (1) Έντσο Τραβέρσο/Enzo Traverso (1) εξατομίκευση (45) εξέγερση (10) εξουσία (38) επανάσταση (25) επαναστατικός χαρτοπολτός (4) επιβίωση (5) επιστήμη (23) Έρασμος/Erasmus (1) εργασία (23) Ερίκ Σατί/Eric Satie (1) Έρικ Χομπσμπάουμ/Eric Hobsbaum (1) Έρνεστ Γκέλνερ/Ernest Gellner (1) Ερνστ Γιούνγκερ/Ernst Junger (2) Ερνστ Κασσίρερ/Ernst Cassirer (3) Ερνστ Μπλοχ/Ernst Bloch (1) ΕΡΩΔΙΟΣ (1) ΕΣΗΕΑ (2) ΕΣΣΔ (1) Ετιέν Ντε λα Μποεσί/Etien De la Boetie (1) Ευγένιος Ενρικέζ/Eugène Enriquez (1) Ευγένιος Ζαμιάτιν/Евге́ний Замя́тинn (1) Ευγένιος Ιονέσκο/Eugene Ionesco (1) ευρωπαϊκή προοπτική (49) ευτυχία (11) Ζ.-Ζ. Ρουσσώ/J.-J. Rousseau (1) Ζ.-Π. Βουαγιέ/J.-P. Voyer (5) Ζ.-Π. Ντιτέιγ/J.-P. Duteuil (1) Ζ.-Π. Ντυπουΐ/J.-P. Dupuy (1) Ζ.-Π. Σαρτρ/J.-P. Sartre (2) Ζακ Ελλύλ/Jacques Ellul (29) Ζακ Λακάν/Jacques Lacan (6) Ζακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (2) Ζακ Ντεριντά/Jacques Derrida (2) Ζακ Πρεβέρ/Jacques Prévert (2) Ζακ Σαπίρ/Jacques Sapir (2) Ζαν Ιτάρ/Jean Itard (1) Ζαν Μορώ/Jeanne Moreau (1) Ζαν Μπωντριγιάρ/Jean Baudrillard (1) Ζαν-Λυκ Γκοντάρ/Jean Luc Godard (3) Ζαν-Πιέρ Βερνάν/Jean Pierre Vernant (1) Ζαπατίστας (1) Ζάχα Χαντίντ/Zahā Ḥadīd (1) Ζάχος Παπαζαχαρίου (1) Ζεράρ Νταβί/Gerard Davy (1) Ζερμαίν Γκρηρ/Germaine Greer (1) Ζήσης Κοτιώνης (2) Ζήσης Σαρίκας (5) Ζιλ Ντελέζ/Gilles Deleuze (2) Ζιλ Ντωβέ/Gilles Dauve (1) Ζορ Βον/Zohr Vaughan (1) Ζύγκμουντ Μπάουμαν/Zygmunt Bauman (3) Ζυλ Ντωβέ/Gilles Dauvé (3) ζωή (45) Ζωρζ Μπατάιγ/Georges Bataille (1) ηθική (34) ΗΠΑ (19) Θανάσης Σβώλος (1) Θάτσερ/Thatcher (1) θέαμα/spectacle (13) Θένια Κουτρουμπή (1) Θεολόγος Βοσταντζόγλου (1) Θεός (16) Θεοφάνης Μελάς (2) Θεσσαλονίκη (2) Θήοντορ Ρόζακ/Theodore Roszak (1) θλίψη (12) Θοδωρής Χιώτης (1) Θόδωρος Ζιάκας (1) Θουκυδίδης (2) Ι.Θ. Κακριδής (1) Ίαν Χάκινγκ/Ian Hacking (2) Ιβάν Παβλόφ/Ива́н Па́влов (1) Ιβάν Τουργκένιεφ/Иван Тургенев (1) Ίγγα Κρεστενσεν/Inger Christensen (1) ιδρύματα τέχνης (7) ικέτες και ξένιοι (6) Ιλιάδα (1) Ιράν (1) Ισαάκ Μπ. Σίνγκερ/Isaac B. Singer (1) Ισπανία (1) Ισπαχάν (1) ιστορία (41) ισχύς (22) Ιχάμπ Χασσάν/Ihab Hassan (1) Ιωάννα Τσιβάκου (1) Ιωάννης ο Θεολόγος (1) Ιωσήφ Στάλιν/Ио́сиф Ста́лин (2) Κ.Π. Καβάφης (3) Κ.Σ. Λιούις/C.S. Lewis (4) Κάθλην Ρέιν/Kathleen Raine (1) καλλιτέχνες (24) Καλοκαίρι (8) Κάρελ Φουνκ/Karel Funk (1) Κάρεν Κίλιμνικ/Karen Kilimnik (1) Καρλ Γκέοργκ Μπύχνερ/Karl Georg Büchner (1) Καρλ Κορς/Karl Korsch (3) Καρλ Κράους/Karl Kraus (3) Καρλ Μαρξ/Karl Marx (33) Καρλ Πολάνυι/Karl Polanyi (2) Καρλ Σμιτ/Karl Schmidt (1) Καρλομάγνος (1) Κάρολος Δαρβίνος/Charles Darwin (1) Καρτέσιος/Descartes (7) Καταστασιακή Διεθνής/Internationale Situationniste (9) καταστασιακοί/situationnistes (20) Κατερίνα Αθανασίου (1) Κατερίνα Ηλιοπούλου (8) Κέβιν Κέλι/Kevin Kelly (2) Κεν Λόουτς/Ken Loach (1) Κεν Ρόμπινσον/Ken Robinson (1) Κένεθ Γκέργκεν/Kenneth Gergen (1) κενό (18) κεφαλαιοκρατία (37) Κίνα (1) Κλάους Κάρστενσον/Claus Carstensen (1) Κλερ Οζιάς/Claire Auzias (1) Κλωντ Λεβί-Στρώς/Claude Lévi-Strauss (4) Κομμούνα (1) κομμουνισμός (10) Κόνσταντ/Constant Niewenhuys (1) Κοπεγχάγη (1) Κόρα Ντάιαμοντ/Cora Diamond (1) Κορνήλιος Καστοριάδης (9) Κουρτ Βάιλ/Kurt Weil (1) Κουρτ Σβίττερς/Kurt Schwitters (1) κράτος (14) κρίση (32) Κριστιάν Ντελακαμπάιν/Christiane Delacampaigne (1) Κριστίν Λαγκάρντ/Christine Laguarde (1) Κριστόφ Κισλόφσκι/Krzysztof Kieslowski (1) Κρίστοφερ Λας/Christopher Lasch (4) Κροστάνδη (1) κυριαρχία (13) Κωνσταντίνος Καραμανλής (1) Κωνσταντίνος Ματσούκας (1) Κώστας Βάρναλης (1) Κώστας Δεσποινιάδης (4) Κώστας Κολημένος (1) Κώστας Παπαϊωάννου (7) Κώστας Χριστοδούλου (1) Κωστής Βελόνης (1) Κωστής Παπαγιώργης (2) Λ. Βίττγκενσταϊν/L. Wittgenstein (17) Λα Μετρί/ La Mettrie (1) Λάζαρος Αρσενίου (3) Λάκι Λουτσιάνο/Lucky Luciano (1) Λάμπρος Κωνσταντάρας (1) Λάο Τσε/老子 (1) Λαρς φον Τρίερ/Lars von Trier (1) λενινισμός (6) Λεξικό Κριαρά (1) Λεξικό Liddell-Scott (2) Λέο Στράους/Leo Strauss (1) Λεόν Βαλράς/Léon Walras (2) Λέσχη Φιλελεύθερης Ανάγνωσης (1) Λετονία (1) Λετριστές/Lettristes (1) Λέων Σεστώφ/Лев Шесто́в (2) Λέων Τρότσκι/Лев Тро́цкий (3) Λιούις Μάμφορντ/Lewis Mumford (10) λογική (3) Λογιόλα/Loyola (1) Λόγος (26) λογοτεχνία (25) Λονδίνο (3) Λουί Αραγκόν/Louis Aragon (1) Λουί Μαλ/Louis Mal (1) Λουΐ ντε Σαιν Ζυστ/Louis de Saint Juste (1) Λουί Ντυμόν/Louis Dumont (6) Λουίς Αλτουσέρ/Louis Althusser (1) Λουίς Μπουνιουέλ/Louis Buñuel (3) Λουσιέν Μαλζόν/Lucien Malson (1) Λουσίντα και Ντέιβις Μάτλοκ/L & D Matlock (1) Λυγκέας (2) Λωτρεαμόν/Lautréamont (7) Μ. Γκωσέ/M. Gauchet (1) Μάης '68 (1) Μάικ Κέλυ/Mike Kelley (1) Μάικλ Χάρντ/Michael Hardt (1) Μάκης Μηλάτος (1) Μακιαβέλλι/Machiavelli (4) Μάλκολμ Λόουρι/Malcolm Lowry (1) Μάλκολμ Χ/Malcolm X (1) μανιφέστα (65) Μανόλης Λαμπρίδης (1) Μανώλης Αναγνωστάκης (3) Μαξ Βέμπερ/Max Weber (2) Μαξ Ήστμαν/Max Eastman (1) Μαρακές (1) Μάρθα Γκέλχορν/Martha Gellhorn (1) Μαρί ντε Ενζέλ/Marie de Hennezel (1) Μαρίνα Τσβετάγιεβα/Мари́на Цвета́ева (3) Μάρσαλ Σάλινς/Marshall Sahlins (5) Μαρσέλ Μαριέν/Marcel Mariën (1) Μαρσέλ Μως/Marcel Mauss (1) Μαρσέλ Ντυσάν/Marcel Duchamp (1) Μάρτζορι Πέρλοφ/Marjorie Perloff (1) Μάρτζορι Ρόουλινγκ/Marjorie Rowling (1) Μάρτιν Λούθερ Κινγκ/M.L. King (1) Μάρτιν Μπούμπερ/Martin Buber (1) Μάρτιν Χάιντεγγερ/Martin Heidegger (5) μελαγχολία (5) Μελούνα (1) Μέριλυν (1) Μεσαίωνας (7) Μέση Ανατολή (1) μεταμοντέρνο (10) μεταμορφωτική δύναμη (34) μηδέν (11) μηδενισμός (35) Μηνάς Εμμανουήλ (1) Μίλτος Θεοδοσίου (2) Μίλτος Σαχτούρης (2) Μίλτων Φρίντμαν/Milton Friedmann (1) Μιριέλ Μπαρμπερί/Muriel Barbery (1) Μισέλ Αλιετά/Michel Aglietta (1) Μισέλ Ουελμπέκ/Michel Houellebecq (3) Μισέλ Πικολί/Michel Piccoli (1) Μισέλ Σερ/Michel Serres (1) Μισέλ Τουρνιέ/Michel Tournier (2) Μισέλ Φουκώ/Michel Foucault (11) ΜΙΤ (1) Μίχαελ Λέβι/Michael Loewy (2) Μιχαήλ Θερβάντες/Miguel Cervantes (1) Μιχαήλ Μπακούνιν/Михаил Бакунин (2) Μιχαήλ Μπαχτίν/Михаи́л Бахти́н (1) Μιχαηλάγγελος Αντονιόνι/Michelangelo Antonioni (2) Μιχάλης Πάγκαλος (1) Μόμπυ Ντικ (1) Μόρις Ντρούρι/Maurice Drury (1) μουσική (36) Μουσταφά Καγιάτι/Mustafa Khayati (1) μοφερισμός/mofferism (6) Μπαρούχ Σπινόζα/Baruch Spinoza (1) Μπάρυ Άνσγουωρθ/Barry Unsworth (1) Μπέλα Ταρ/Béla Tarr (1) Μπέρναρντ Μάντεβιλ/Bernard Mandeville (1) Μπέρτολντ Μπρεχτ/Bertold Brecht (3) Μπίφο Μπεράρντι/Bifo Berardi (2) Μπλεζ Πασκάλ/Blaise Pascal (1) Μπομπ Ντύλαν/Bon Dylan (1) Μπρέτον Γουντς (1) Μπριζίτ Μπαρντό/Brigitte Bardot (2) Μύκονος (1) μυστικισμός (1) Μωρίς Μερλώ-Ποντύ/Maurice Merleau-Ponty (2) Ν.Α. Μπερντγιάεφ/ Н/ А. Бердя́ев (1) Ν.Γ. Πεντζίκης (1) ναζιστοφασισμός (29) ναρκισσισμός (10) Νασρεντίν Χότζας (1) ναυαγοί (2) Νέα Ζηλανδία (1) Νέα Υόρκη (2) Νεάντερταλ (1) νεοφιλελευθερισμός (12) Νίκος Εγγονόπουλος (3) Νίκος Ζαχαριάδης (2) Νίκος Καρούζος (4) Νίκος Μπελογιάννης (1) Νίκος Σκοπλάκης (1) Νίκος Buccanier Κούρκουλος (6) Νόαμ Τσόμσκι/Noam Chomsky (1) Νόρμπερτ Ελίας/Norbert Elias (1) νους (24) Νούτσιο Όρντινε/Nuccio Ordine (1) Ντ. Ουίγκινς/D. Wiggins (2) Ντ. Χάνκοκ/D. Hancock (1) Ντέιβιντ Λυντς/David Lynch (3) Ντέιβιντ Μπομ/David Bohm (1) Ντέιβιντ Ρικάρντο/David Ricardo (4) Ντέιβιντ Χιούμ/David Hume (4) Ντέσμοντ Μόρις/Desmont Morris (1) Ντμίτρι Πρίγκοφ/Дми́трий При́гов (1) Ντον Ντελίλο/Don Delillo (2) Ντόναλντ Γουίνικοτ/Donald Winnicott (2) Ντονέλα Μήντοους/Donella Meadows (1) Ξενοδοχείο των Ξένων (2) Ξενοφών (3) ξεψάρωμα (3) Ο. Σ. Βίκτορ/H. St Victor (1) Οδύσσεια (2) οικονομία (52) Οκτάβιο Πας/Octavio Paz (2) Όλγα Γερογιαννάκη (1) όλεθρος (29) Όμηρος (1) ομιλίες (13) ΟΟΣΑ (1) Ορφέας Απέργης (2) Όσκαρ Ουάιλντ/Oskar Wilde (2) Ουίσταν Ώντεν/Wystan Auden (3) Ουόλτ Ουΐτμαν/Walt Whitman (1) Π.Α.Ρενουάρ/P.A.Renoir (1) Π.Μ.Σ. Χάκερ/P.M.S. Hacker (6) παιδεία (7) παιχνίδι (7) Παναγιώτης Κονδύλης (10) Παπάγος (1) παπαρολογία (7) παράδοση (4) παραμύθιασμα (2) Παρίσι (1) Πάρνηθα (1) Πασκάλ Ενζέλ/Pascal Engel (1) Πάσχος Μανδραβέλης (3) Πέδρο Ματέο/Pedro Mateo (1) Πέπη Ρηγοπούλου (1) περιπέτεια (3) Πέτρος Αρτάνης (1) Πέτρος Κορνήλιος/Pierre Corneille (1) Πέτρος Παπαθανασίου (1) Πήτερ Γκητς/P.T. Geach (2) Πήτερ Κρηφτ/Peter Kreeft (1) Πήτερ Μπρουκ/Peter Brook (1) Πήτερ Ουίντς/Peter Winch (2) Πήτερ Ουότκινς/Peter Watkins (1) Πιέρ Μανάν/Pierre Manent (1) Πιέρ Μπουρντιέ/Pierre Bourdieu (1) Πιέρ-Ζοζέφ Προυντόν/Pierre-Joseph Proudhon (1) Πλαστήρας (2) Πλάτωνας (4) πλουραλισμός (1) ποίηση (67) πολεμικά κείμενα (11) πόλεμος (26) πόλη (25) πολιτική (47) Ποτάμι (1) προαίρεση (1) προεκλογικά μηνύματα (9) προλεταριάτο (47) Προμηθέας (1) προπαγάνδα (57) Πωλ Βιριλιό/Paul Virilio (1) Πωλ Βαλερύ/Paul Valery (1) Πωλ Ζοριόν/Paul Jorion (1) Πωλ Ζωγραφάκης (1) Πωλ Λαφάργκ/Paul Lafargue (2) Πωλ Ρικέρ/Paul Ricoeur (2) Ρ. ΜακΝαμάρα/R. MacNamara (3) Ραούλ Βανεγκέμ/Raoul Vaneigem (6) Ραούλ Σουρίτα/Raul Zurita (1) Ρας Ρίις/Rush Rhees (1) Ράσελ Τζάκομπι/Russel Jacobi (3) Ρέι Μπράντμπερι/Ray Bradbury (1) Ρέιμοντ Κάρβερ/Raymond Carver (1) Ρενέ Ζιράρ/René Girard (10) Ρενέ Κλερ/ René Clair (1) Ρισελιέ/Richelieu (1) Ρίτα Γκαβέρα (1) Ρίτσαρντ Κόμπντεν/Richard Cobden (1) Ρίτσαρντ Μοράν/Richard Moran (1) Ρίτσαρντ Ρόρτι/Richard Rorty (7) Ροβεσπιέρος (1) Ρόζα Λούξεμπουργκ/Rosa Luxembourg (3) Ρόζενταλ-Γιούντιν (1) ρομαντισμός (4) Ρομπέρ Αντέλμ/Robert Antelme (1) Ρόμπερτ Οπενχάϊμερ/Robert Oppenheimer (1) Ρόμπερτ Ρέντφορντ/Robert Redford (1) Ρόμπερτ Φρανκ/Robert Frank (1) Ρόμπερτ Χας/Robert Hass (2) Ρομπέρτο Χουαρόθ/Roberto Juarroz (1) Ρουμανία (1) Ρωσία (3) Σ. Μπενβενούτο/S. Benvenuto (1) Σ. Πιρόν/S. Piron (1) Σαίξπηρ/Shakespeare (1) Σαν Φρανσίσκο (1) σαπουνόφουσκες (10) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Μπωντλέρ/Charles Baudeilaire (1) Σαρλ Πεγκί/Charles Péguy (1) Σαρλ Φουριέ/Charles Fourier (1) Σβετλάνα Αλεξίεβιτς/Светлана Алексиевич (1) Σέρεν Κίρκεγκωρ/Søren Kierkegaard (5) Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλου (1) Σέσιλ ντε Μιλ/Cecil DeMille (1) σθένος (4) Σιμόν Βέιλ/Simone Weil (6) Σιμόν Λέις/Simon Leys (1) σινεμά (44) Σίνεντ Ο'Κόνορ/Sinead O'Connor (1) Σίντνεϊ Λιουμέτ/Sidney Lumet (1) Σίσυφος (1) σκεπτικισμός (6) Σκιπίων ο Αφρικανός (1) σκουπιδοντενεκέδες (1) Σλαβόι Ζίζεκ/Slavoj Žižek (4) Σόνια (1) σοσιαλδημοκρατία (7) Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα (1) Σουηδία (3) Σουν Τζου/ 孫子 (1) σουρεαλισμός (7) σοφία (6) Σπύρος Κυριαζόπουλος (7) σταλινισμός (14) Σταμάτης Γονίδης (1) Σταμάτης Πολενάκης (1) Στάνλεϊ Κάβελ/Stanley Cavell (2) Στάνλεϊ Κιούμπρικ/Stanley Kubrick (1) Στάντις Λώουντερ/Standish Lawder (2) Στέλιος Κούλογλου (1) Στέλιος Ράμφος (1) Στεφάν Λαβινιότ/Stéphane Lavignotte (1) Στέφανος Λουπάσκο/Stephan Lupasco (4) Στέφανoς Ροζάνης (8) Στήβεν Πίνκερ/Steven Pinker (2) στρατόπεδα εργασίας (10) στρατόπερα αναψυχής (1) Σύλβια Πλαθ/Sylvia Plath (1) Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου-Χάρτου (3) Σύνταγμα (1) σχετικισμός (2) Σωκράτης (4) σώμα (3) Τ.Κ.Παπατσώνης (2) Τ.Σ. Έλλιοτ/T.S. Elliot (3) Τάκης Μίχας (2) Ταλίν (1) Τάλκοτ Πάρσονς/Talcott Parsons (1) Τάσος Λάγγης (2) Τέοντορ Αντόρνο/Theodor Adorno (1) τέχνη (71) τεχνικό σύστημα (40) τεχνοκρατία (28) τεχνολογικός μεσσιανισμός (41) τεχνοσάχλα (16) Τζ. Μπένθαμ/J. Bentham (1) Τζ. Ρ. Σάουλ/J. R. Saul (8) Τζ. Σενμπάουμσφελντ/G. Schönbaumsfeld (1) Τζ. Στ. Μιλλ/J. St. Mill (1) Τζ.Ρ.Ρ. Τόλκιν/J.R.R. Tolkien (1) Τζακ Α. Γκόλντστοουν/Jack A. Goldstone (1) Τζέημς Μπάλντουιν/James Baldwin (1) Τζέφρεϊ Χερφ/Jeffrey Herf (1) Τζον Γκρέι/John Gray (1) Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ/John K. Galbraith (1) Τζον Λοκ/John Locke (3) Τζον Μ. Κούτσι/John M. Coetzee (2) Τζον Ρωλς/John Rawls (2) Τζον Σερλ/John Searle (6) Τζον Στάινμπεκ/John Steinbeck (1) Τζον Φ. Κέννεντυ/John F. Kennedy (3) Τζον Φόουλς/John Fowles (1) Τζον Χιούστον/John Houston (1) Τζον Ώστιν/John Austin (1) Τζορτζ Όργουελ/George Orwell (4) Τζορτζ Στάινερ/George Steiner (2) Τζόρτζιο Αγκάμπεν/Giorgio Agamben (4) Τζουζέπε Πίνοτ-Γκαλίτσιο/Giuseppe Pinot-Gallizio (1) Τζούλια Κρίστεβα/Julia Cristeva (1) Τομά Λεπετιέ/Thomas Lepeltier (1) Τομάς Ιμπάνιεθ/Tomás Ibáñez (1) Τόμας Πίντσον/ Thomas Pynchon (1) Τόμας Ρηντ/Thomas Reid (2) Τόμας Χομπς/Thomas Hobbes (4) Τόνι Νέγκρι/Toni Negri (2) Τόνι Σουάρτζ/Tony Schwartz (1) τραγωδία (10) Τρανσχιουμανισμός (1) Τριλεκτική (11) Τριστάν Τζαρά/Tristan Tzara (1) Τρόικα (21) Τσαρλς Ντέιβενπορτ/Charles Davenport (1) Τσαρλς Ράιτ Μιλλς/Charles Wright Mills (1) Τσαρλς Σ. Περς/Charles S. Peirce (1) Τσαρλς Τέιλορ/Charles Taylor (1) Τσαρλς Φορτ/Charles Fort (1) τυραννία (14) Υβ Λε Μανάκ/Yves Le Manach (9) Υβ Μισώ/Yves Michaud (1) υλισμός (13) υπαρξισμός (3) υποκείμενο (29) υπομονή (2) Φ. Ε. Ρεϊνάλ/F. E. Reynal (1) Φ. Σελίν/. Céline (1) Φ.Ντ. Πητ/F.D.Peat (1) Φαινομενολογία (1) Φελίξ Γκουαταρί/Félix Guattari (1) Φερνάντο Αρρραμπάλ/Fernando Arrabal (1) Φερνάντο Πεσσόα/Fernando Pessoa (2) Φθινόπωρο (1) Φίγκαρο (1) Φίλιπ Λάρκιν/Philip Larkin (1) Φιλοσοφία (76) Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι/Фёдор Достоевский (5) Φλαν Ο' Μπράϊαν/Flann O' Brien (1) Φουκουσίμα (3) Φρ. Ένγκελς/Fr. Engels (7) Φρ. Νίτσε/Fr. Nietsche (11) Φρ. Σιμιάν/Fr. Simiand (1) Φρ. Φουρκέ/Fr. Fourquet (1) Φράνσις Μπέικον/Francis Bacon (1) Φρανσουά Γκρουά/François Grua (1) Φρανσουά Καραντέκ/François Caradec (1) Φρανσουά Λυοτάρ/François Lyotard (1) Φρανσουά Φουρκέ/François Fourquet (1) Φραντς Κάφκα/Frantz Kafka (2) Φρέντερικ Τέιλορ/Frederick Taylor (1) Φρέντερικ Τζέιμσον/Frederick Jameson (1) Φρήντριχ Γιάκομπι/Friedrich Jacobi (1) Φρήντριχ Έμπερτ/Fredrich Ebert (1) Φρήντριχ Μουρνάου/Friedrich Murnau (1) Φρήντριχ Χάγιεκ/Friedriech Hayek (2) Φριτς Λάιστ/Fritz Leist (1) φρμκ (13) Φρόιντ/Freud (5) Φώτης Τερζάκης (1) Χ. Λ. Μπόρχες/J. L. Borges (2) Χ. Μ. Εντσενσμπέργκερ/H. M. Enzensberger (1) Χάιμε Σεμπρούν/Jaime Semprun (1) χαρά (5) Χάρβαρντ (1) Χάρης Βλαβιανός (1) Χάρι Χόλε (1) Χάρυ Γκουγκενχάιμ/Harry Guggenheim (1) Χάρυ Φράνκφουρτ/Harry Frankfurt (1) Χέγκελ/Hegel (12) Χέερτ Μακ/Geert Mak (3) Χένρικ Ίψεν/H. Ibsen (1) Χέρμαν Μέλβιλ/Herman Melville (1) Χέρμπερτ Μαρκούζε/Herbert Marcuse (2) Χιλή (1) Χίλντε ντε Μπράιν/Hilde de Bruijn (1) χιούμορ (29) Χιροσίμα (4) Χλόη Κολλύρη (1) Χουάλ Βίβες/Juan Vives (1) χρήμα (13) χρήμα και μαγεία (21) Χρήστος Βακαλόπουλος (1) Χριστός (3) χρόνος (10) ψυχή (12) ωφελιμισμός (13) A.I. (6) Ange S. Vlachos (1) Bar Beduin (1) Beatnics (1) beton7 (12) BHL (2) Biennale (2) Bloomberg (1) Bob Dylan (1) Bob Marley (1) Bodies (3) Bruce Springsteen (1) Cinemarian (3) CNN (1) dada (2) dangerfew (77) David Bowie (1) DAVOS (2) Descombes (1) DOCUMENTA (1) Einsatzgruppe D (1) EMAF (1) Frank Zappa (3) Gaston Bachelard/Γκαστόν Μπασλάρ (1) Happyfew (5) HighSpeedAcces (1) Hippies (1) Hollowsky (161) Iggy Pop (1) Il Consigliere (3) intothepill (2) izi (230) Janitoring (1) Jazz (2) Jeffrey Lee Pierce (1) Jimmy Cliff (1) Joe Strummer (1) Johnny Cash (2) Keith Richards (1) La Tribune (1) Malaguena (1) Mark Twain (1) Miles Davis (2) Monty Python (1) Muppet Show (1) nem68 (1) Nick Cave (1) Nosotros (1) psonia (4) RadioBubble (61) Renty (3) Ringo Star (1) RSA (1) Salon De Vortex (5) Scott Asheton (1) Serajevomag (1) sexbox (2) socialmedia (2) Tales from the Crypt (1) TESTS! (6) TwixtLab (1) UNICEF (1) urban hacking (13) Wall Street Journal (1) wobblies (2) Zακ Μπουβρές/Jacques Bouveresse (1) Zabriskie Point (1) zi (1) Zoviets (1)